คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : #Chapter 20
“โคตะซัง ไปเรียนเถอะฮะ ผมอยู่ได้นะ”
“ไม่เอา ถ้านายไข้กลับมาอีกอ่ะ?”
“นี่มันโรงพยาบาลนะคุณ หมอกับพยาบาลอยู่กันเต็มตึก”
“ไม่เอา ไม่ไป จะอยู่กับนายจนกว่านายจะหาย” ยาบุกระโดดขึ้นเตียงคนไข้แล้วดึงอีกคนมากอด “ดูแลคนรักเป็นหน้าที่ของแฟนที่ดีไม่ใช่หรอ?”
“คุณติดไข้ผมแน่ๆ ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ เอาแต่ขอโทษๆ” ฮิคารุมองหน้าอีกคนอย่างสงสัย ใครไปสะกิดต่อมหวานของยาบุขึ้นมาอีกหละเนี้ย ทั้งๆที่เขาทำใจไว้แล้วไม่ว่าอีกคนจะทำตัวยังไงเขาก็เลือกที่จะรักต่อ แม้ว่าจะต้องเจ็บปวดก็ตาม แต่นี่ทำไมเหมือนมาให้ ความหวัง กันอีกแล้ว
“ก็เราผิดนี่นา ทำให้นายไม่สบาย”
“ใครบอกความผิดคุณ ที่ผมไม่สบายก็เพราะแผลอักเสบ ผมโง่เองต่างหากที่ลืมกินยาแก้อักเสบ”
“ก็ถ้าเราไม่ผลักนาย นายก็คงไม่เป็นแผล นายก็คงไม่เป็นแบบนี้ ขอโทษนะ”
“ท่าจะไม่สบายจริงๆ วัดไข้หน่อยมั๊ยครับ?” ยาบุได้แต่ถอนหายใจเฮือก ทำไมวะ ก็เขาเป็นห่วง เขารู้สึกผิดจริงๆเลยขอโทษ ดันมานึกว่าเขาไม่สบายไปเฉยเลย
“ฮิคารุ ฉันพูดจริงๆ ขอโทษที่ทำร้ายนาย” สีหน้าที่จริงจังของยาบุทำเอาฮิคารุเงียบลง
“ฉันขอโทษที่มาลงอารมณ์โมโหกับนาย ขอโทษที่เอาแต่ใจแล้วต้องทำให้นายเจ็บตัวบ่อยๆ แต่ฉันจะพยายามปรับปรุงตัวเพื่อจะได้เป็นแฟนที่ดีนะ”
“......”
“อย่าเงียบซิฮิค หรือว่านายโกรธฉันมาก”
“เฮ้อ~ ผมไม่เคยโกรธคุณหรอกนะ ก็ผมรักคุณอย่างที่คุณเป็น ในเมื่อผมเลือกที่จะรัก เลือกที่จะยอมคุณ ผมก็ต้องทำให้ได้ ไม่ว่าผมจะเจ็บขนาดไหน ผมก็จะทน เพราะผมพยายามตัดใจจากคุณแล้ว แต่มันทำไม่ได้ ผมรู้แค่ว่าไม่ว่าผมจะต้องอยู่ในฐานะอะไร ขอแค่ได้อยู่ข้างคุณก็พอแล้ว”
“ฮิคารุ...” คำพูดที่ออกมาจากใจของฮิคารุ ยิ่งบีบให้ยาบุรู้สึกเจ็บ
“แต่ผมขออย่างเดียว ถ้าคุณไม่รักผม...” หยาดน้ำตาไหลออกมา ราวกับต้องการแสดงให้เห็นว่าคนพูดเองก็รู้สึกเจ็บไม่น้อย “คุณอย่าให้ความหวัง อย่าทำดีกับผม ถ้าคุณไม่อยากทำให้ผมเจ็บ ผมขอแค่นี้ อย่าให้ความหวังให้ผมดีใจเก้อ เพราะถ้าวันไหนผมรู้ความจริง มันยิ่งกว่า...ยิ่งกว่าตายทั้งเป็น”
ฮิคารุร้องไห้ออกมาเมื่อต้องพูดออกมาจนหมด นี่คือสิ่งที่เขาหวัง นี่คือสิ่งที่เขาขอ เขาไม่ได้ร้องขอความรักจากอีกฝ่าย เขาขอแค่อย่าให้ความหวังกันก็แค่เท่านั้น วันไหนที่เขารู้ว่ามันเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา มันเจ็บปวดยิ่งกว่าตายทั้งเป็น เขาไม่อยากจะสัมผัสความรู้สึกนั้นอีกแล้ว เขาไม่อยากกลายเป็นโง่ที่พออีกคนป้อนคำหวานใส่ก็หลงเชื่อว่าเขารักเราเหมือนกัน เขาไม่อยากตกไปอยู่ในวังวนนั้นอีกแล้ว
“ขอโทษนะฮิคารุ ขอโทษ...” ยาบุกอดปลอบอีกคนให้หยุดร้องไห้ ร้องไห้เพราะการกระทำ เพราะคำพูดของเขาอีกแล้ว
ขอโทษที่ฉันบอกรักนายไม่ได้ เพราะฉันยังไม่แน่ใจ
ขอโทษที่ฉันทำเหมือนให้ความหวังนาย ทั้งๆฉันแค่ทำมันออกมาจากใจ แต่ฉันไม่รู้มาก่อนว่ามันจะทำให้นายเจ็บปวดขนาดนี้
“อยู่ข้างๆฉันนะฮิค อย่าทิ้งฉันไป จนกว่าจะถึงวันนั้น...” วันที่ฉันรู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง
“ผมจะอยู่กับคุณ จะอยู่เคียงข้างคุณ จนกว่าคุณจะไล่ผมไปเอง”
“เริ่มต้นใหม่กันดีกว่ามั๊ย ให้ทุกอย่างที่ผ่านมามันป็นอดีต แล้วมาเริ่มต้นเรียนรู้กันใหม่ ฉันจะพยายามเป็นคนดีให้มากกว่านี้ ฉันสัญญา”
“คุณก็รู้ว่าผมไม่มีทางขัดคุณอยู่แล้ว ยังจะถามผมอีกนะ”
“งั้นเรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ ยาโอโตเมะ ฮิคารุ ฝากตัวด้วยนะ แฟนของฉัน”
“ด้วยความยินดีครับ ยาบุ โคตะ จำไว้นะ ไม่ว่ายังไงผมก็รักคุณ”
“ว่าไงนะฮิค เราไม่เข้าใจ”
“ก็กลับมาเริ่มต้นใหม่กับโคตะ”
“เริ่มต้นใหม่ อะไรคือคำว่าเริ่มต้นใหม่ของพวกนาย นายจะทนให้เขาทำร้ายร่างกายนายต่อไปเนี้ยนะ” ไดกิแทบจะโวยวายออกมา ไม่ใช่ว่าเขาเองไม่อยากให้เพื่อนมันสมหวังในความรัก แต่นับวันยาบุยิ่งได้ใจอยากจะลงไม้ลงมือกับฮิคแค่ไหนก็ทำ นึกอยากกดฮิคก็กด ไม่เคยสนใจเลยด้วยซ้ำว่าฮิคารุรู้สึกยังไง
“ไม่ใช่แบบนั้น คือเริ่มต้นใหม่แบบ ลืมเรื่องในอดีตทุกอย่างไปให้หมด แล้วเริ่มต้นใหม่”
“เพื่ออะไรฮิค? นายจะได้เจ็บปวดทรมานต่อรึไง?”
“ไดกิ นายก็รู้ว่าเรารักยาบุ ยังไงเราก็เลิกรักไม่ได้ ต่อให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิม เราก็ยอม ขอแค่ได้อยู่กับเขาก็พอแล้ว”
“เข้าใจแล้ว แต่ถ้ายาบุมันทำอะไรนายอีก ต้องบอกแล้วนะ ห้ามกลัวมันแล้วไม่กล้าบอกคนอื่นหละเข้าใจมั๊ย อย่าเก็บความทุกข์ความเจ็บปวดไว้ที่ตัวเอง ระบายออกมาให้เพื่อนฟังซะบ้างเข้าใจมั๊ย”
“เข้าใจแล้วครับผม ไดกิไม่ต้องห่วงเราหรอกนะ นายเองก็เหมือนกันเหอะ มีเรื่องอะไรก็ระบายให้เพื่อนฟังบ้าง” ฮิคารุลุกมาลงข้างๆไดกิ จับหัวอีกคนโยกเบาๆ
“พวกนายทั้งคู่นั้นแหละ มีเรื่องอะไรก็พูดออกมา ไม่ใช่เอาแต่เก็บเงียบไว้” เสียงอิโนโอะดังขัดทั้งคู่
“ใครจะกล้าบอกหละเนอะฮิคารุ” ไดกิกระซิบบอกฮิคารุ เจ้าตัวก็พยักหน้ารับ เรื่องอะไรเขาจะบอกตัวต้นเหตุหละว่าเป็นอะไร
“พวกนายนี่มันจริงๆเลย นี้ฮิคกินข้าวเย็นรึยัง?” ยาบุที่เดินตามเข้ามาทีหลังเอ่ยถามหลังเห็นถาดอาหารวางอยู่แต่ยังไม่ได้เปิดฝา
“กินแล้ว”
“กินแล้วบ้าอะไร ฮิคยังไม่ได้กินเลยยาบุ มันเปิดกินคำเดียวแล้ววางตะเกียบเลย”
“ไดจัง!!!!” ฮิคารุหันมาดุอีกคนให้เงียบๆ
“ทำไมไม่กิน?” ยาบุถามเสียงเรียบจนไดกิเขยิบไปนั่งติดกับอิโนโอะแทน
“มันไม่อร่อยอ่ะ ฮิคเลยไม่อยากกิน”
“เฮ้อ อย่าดื้อซิฮิค ไม่กินร่างกายก็ไม่ได้สารอาหารนะ” ยาบุยกถาดอาหารไปนั่งลงข้างฮิคารุ
“ก็มันไม่อร่อยนี่นา เราไม่ชอบอ่า”
“กินนะ” ยาบุเปิดฝากออก แล้วคีบข้าวพร้อมกับไปจ่อที่ปากอีกคน ทำเอาฮิคารุหน้าแดงแจ๋ นี่อยู่ต่อหน้าเพื่อนอีกสองคน ยาบุไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยรึไง!!
“เรากินเองได้นะ”
“ไม่เอาอ่ะ ถ้ากินเองนายก็ไม่ยอมกินอีกอ่ะ เราป้อนเนี้ยแหละดีแล้ว”
“แต่ว่าสองคนนั้น...” ฮิคารุเหล่ตามาอีกสองคนที่นั่งเงียบอยู่ราวกับถามยาบุว่าไม่อายบ้างหรอ แต่อีกคนสองกลับตีความต่างออกไป
“กลับกันเหอะไดจัง”
“ว่างั้นแหละอิโนะ เอ้อ งั้นพวกเราไม่กวนแล้วนะ ไว้ค่อยคุยกันนะฮิค บาย”
“หายไวๆนะฮิค” กลายเป็นว่าไดกิกับอิโนโอะรีบกุลีกุจอออกจากห้องไปอย่างเร่งด่วน ด้วยความที่นึกว่าไปขัดอารมณ์สวีทของสองคนนั้น
“ไหงกลายเป็นไปหละ...เราจะถามว่าโคตะไม่อายบ้างหรอต่างหาก” ฮิคารุพูดหน้างอน แล้วหันกลับมามองยาบุที่นั่งกลั้นขำสุดชีวิต “หัวเราะออกมาเลยก็ได้นะ”
“อุ๊บ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นายดูหน้าพวกนั้นซิ คิดว่าขัดจังหวะพวกเราไปได้”
“ก็โคตะนั้นแหละ มาป้อนอะไรต่อหน้าเพื่อนเล่า เราก็อายเป็นนะ”
“ก็ฮิคไม่ยอมกินนี่นา ทีนี้กินได้ยังหละ?” ยาบุจับตะเกียบขึ้นมาใหม่ แล้วส่งข้าวไปที่ปากอีกคนที่ตอนนี้รับเข้าปากแต่โดยดี
“ไม่อร่อยเลย”
“เราป้อนยังไม่อร่อยอีกหรอ? เดี๋ยวเหอะ!” ยาบุแกล้งขึ้นเสียงใส่จนฮิคารุตกใจรีบบอกว่าอร่อยทันที
“อ่า อร่อยแล้วครับๆๆๆ”
“เห้ย ไม่ต้องกลัวเราขนาดนั้น เราล้อเล่น แต่ถ้าไม่กินเข้าไปจริงๆ จะโกรธแน่ๆ”
“กินแล้วๆ โคตะป้อนอีกน้า~~~”
*******
สั้นอ่ะ - -" แต่บุฮิคล้วนๆ สนองนี๊ดตัวเอง ฮ่าๆๆๆ
อัพสามวันติดกัน เย้!! ไม่ใช่ไรหรอก สงกรานต์กลัวตัวเองหาย - -.
ปล. เห็นมั๊ยตอนนี้พลอยเลิกเอสแล้ว ><
ความคิดเห็น