คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : #19 When things become as usual // End
“แหน่ะ สวีทกันตลอด ตามติดกันอย่างกับเห็บเกาะหมา ฮิคารุคือหมา แล้วโคจังก็คือเห็บ”
“อิโนะจัง เดี๋ยวโคจังก็ซัดเข้าให้หรอก” ไดจังรีบเดินมาเตือนสติอิโนโอะผู้ปากมากทันที
“โคจังไม่ทำเค้าหรอกเนอะ โคจัง~”
“ไม่ทำหรอกอิโนะจัง แต่ถ้านายไม่หุบปาก จะจับนายส่งให้พวกพี่เรียวใช้นายแทนกระสอบทราย”
ผมแอบหันไปยิ้มเยาะใส่อิโนะจังอย่างสะใจ
เพราะเดี๋ยวนี้ จากยาบุ โคตะที่นิ่งๆ ขี้เก็กไปวันๆ ได้กลายเป็น ยาบุ โคตะ ผู้ปากไว และตีนไว
ตรงตีนไวเนี้ยมันมีที่มานะ
โคตะจะปากไวเวลาเถียงกับอิโนะจัง พอเถียงแล้วรอบไหนรู้สึกสู้ไม่ได้ ก็จะเริ่มตีนไวสเต็ปแรก ก็คือวิ่งไล่เตะอิโนะจัง พอรางล้ายเริ่มปรากฏก็จะเข้าสู่ตีนไวสเต็ปที่สอง คือ วิ่งหนีพวกผู้คุม
“ไม่ต้องมายิ้มเลยไอ้ฮิค ใช่ซิ คนหนุนหลังแกใหญ่หนิ ทำอะไรไม่ได้ แตะต้องไม่ได้เลย”
“พูดอะไรของนาย เราก็เป็นของเราเหมือนเดิม มีแต่นายนั้นแหละ ที่เลิกกวนประสาทเรา”
“นี้ไม่ได้รู้อะไรเลยหรอ ว่าคุณว่าที่สามีของนายหน่ะ เป็นหมวกกันน็อคกับเสื้อเกราะชั้นเยี่ยม คอยกันชั้นออกจากนายหน่ะ?” พออิโนะจังพูดอย่างนี้ผมก็งงซิ
“ใครว่าที่สามีชั้น?”
“อ้าว หรือว่าเปลี่ยนเป็นสามีสุดที่รักแล้วชั้นตกข่าวกัน?”
“นี้ อิโนะจัง เลิกปากหมาแล้วนั่งกินข้าวดีๆเหอะ โคจังตาเรืองแสงแล้ว” ไดจังสะกิดให้อิโนะจังหุบปาก แถมบริการป้อนข้าวถึงที่อีกต่างหาก
“กินแบบสงบปากสงบคำก็เป็นหนิ” ผมอดที่จะเหน็บอิโนโอะไม่ได้ จนเจ้าตัวอ้าปากเตรียมที่จะเปิดศึกกับผมอีกรอบ แต่ไดจังก็ไม่ปล่อยให้พลาด รีบคีบข้าวยัดเข้าไปในปากอิโนะจังทันควัน
เหตุการณ์เป็นอย่างนี้เรื่อยๆ พอเมื่อไหร่ที่อิโนะจังเริ่มจะเปิดศึกประลองฝีปากกับผมกับโคตะ ไดจังก็จัดการป้อนข้าวเข้าปากทันที
“อิ่มแล้วคร้าบ” ผมพูดพร้อมกับวางตะเกียบลง
“เด็ก”
เว้ย ต้องมีคนขัดให้ได้ตลอดซิ
“ยุ่งอะไรโคตะ กินไปเงียบๆก็ไม่มีใครว่านะ”
“ก็วันนี้อาหารมันไม่ค่อยอะไร เลยต้องขัดนายเล่นแก้เบื่อไง”
“ไม่อร่อยตรงไหน ออกจะอร่อย ลิ้นเพี้ยน?” อะไรของมันวะ วันนี้อาหารออกจะอร่อย ลิ้นมันเมารึเปล่า?
“ก็วันนี้อาหารมันขาดหวานยังไงไม่รู้ ต้องให้นายมาป้อนแบบที่ไดจังป้อนเคย์ จะได้อร่อยเหาะ”
“โห หน้าด้านหนักๆ จีบกันอย่างนี้เลยเนี้ยนะ”
ขอบคุณมากอิโนะจัง ที่พูดออกมาในสิ่งที่ผมคิด
ว่าแต่เฮ้ย ข้าวหมดแล้วเรอะ ไดจังถึงปล่อยให้พูดได้
“นี้ถามจริงเหอะ นี้มันก็สองเดือนแล้วนะเว้ย พวกแกเมื่อไหร่จะกลับมาคบกันวะ อีกไม่กี่เดือนพวกแกก็ต้องออกจากที่นี้กันแล้วนะไม่คิดจะกลับมาคบกันจริงหรอ?”
อดยากไม่ได้พูดมาจากไหน ร่ายซะยาวเชียว
“เราอ่ะอยาก แต่ฮิคไม่เห็นยอมคืนดีกับเราซักที ตื้อจนเหนื่อยแล้วเนี้ย ไม่ชอบไม่ว่า ชอบทำตัวให้ความหวังอีก”
“เราไปให้ความหวังตอนไหนกัน นายหน่ะมั่วแล้ว”
“แล้วไอ้ที่แอบมาห่มผ้าให้ตอนที่เราหลับ หรือกู๊ดไนซ์คิสตอนที่เราหลับ แล้วตื่นเช้ามาก็ยิ้มหวานให้เราทุกวันอีก ไม่เรียกให้ความหวัง ก็เรียกว่าเป็นแฟนแล้ว”
“นี้ นายไม่ได้หลับอยู่หรอกหรอ?” ทำไมผมเริ่มรู้สึกว่าหน้าผมชักร้อนผ่าวขึ้นมา
อ๊าก อย่าบอกนะว่า ทุกสี่งที่ผมทำ มันรู้หมดหน่ะ!!!
“จริงหรอฮิคกี้ นายแอบกู๊ดไนซ์คิสโคจังด้วยหรอเนี้ย? รีเทิร์นไปเหอะ ทำซะขนาดนี้แล้ว”
“นี้ ไดจัง หาอะไรมายัดปากอิโนะจังได้มั๊ย ชักหนวกหู”
“คงไม่ได้อ่ะฮิคกี้ เพราะเราก็อยากรู้เหมือนกันนะ” ทั้งสองคนจ้องมาที่ผมทันที
อิโนโอะ ผมเข้าใจว่าชอบเสือก
แต่
ไดจัง ไดจัง ไดจังเปลี่ยนไป อย่างมากด้วย
“ไดจัง ติดความด้านมาจากอิโนะหรอ?”
เจ๋งมากโคจัง ถามได้ตรงประเด็นมาก
เอ๊ะ โคจัง
“คนเค้าเป็นของกันและกัน เพราะฉะนั้นไม่แปลกหรอกนะที่จะเริ่มมีนิสัยคล้ายคลึงกัน” อิโนะจังพูดอย่างไม่ใส่ใจ
แต่ผมกับโคตะนี้ซิ จิ้นไปไกลแล้ว
เป็นของกันและกัน
ของกันและกัน
กันและกัน
งั้นหมายถึง ไดจัง เสร็จ อิโนะจังแล้วดิ?!
“ม่าย เอาหมาน้อยแสนบริสุทธิ์ของชั้นคืนมา~”
“นี้ฮิค เผื่ออยากจะทบทวน ไดจังไม่บริสุทธิ์ตั้งแต่ที่ช่วยนายแล้วเว้ย” พูดจบ ทุกคนก็หันไปมองไดจังอย่างตกใจ เพราะจู่ๆอิโนะจังก็หลุดออกมาแบบไม่รู้ตัว
“ไม่เป็นไรหรอกฮิคกี้ โคจัง เพราะเราถือว่าครั้งแรกของเรายังไงก็มีกับอิโนะจังคนเดียวเท่านั้น และเป็นคนเดียวที่เราเต็มใจจะมีด้วย”
โห ซึ้งกระจาย โดยเฉพาะเคย์
สำหรับนายนี้ แทบจะถลาไปกอดจูบลูบคลำไดกิแล้ว
แล้วเหมือนมันจะระลึกอะไรได้อีก เพราะจู่ๆ ก็หยุดกึก แล้วหันมามองผมแทน
“พวกเราคุยเรื่องนายกับโคจังอยู่ไม่ใช่หรอ ทำไมมาเปลี่ยนเป็นเรากับไดจังไปได้หละเนี้ย”
“เรื่องของเราไม่มีอะไรน่าสนใจหรอกหน่า นายจะอยากรู้ไปทำไม” ผมถามอิโนโอะออกไปตรงๆ
“ก็เพราะว่า เรากับไดจัง เป็นผู้สนับสนุนอย่างเป็นทางการของคู่พวกนายหน่ะซิ เพราะงั้นเล่ามาซะ ว่าตกลงถึงไหนกันแล้ว ไอ้กู๊ดไนซ์คิสนี้มันยังไง”
“ยุ่งหน่า” ผมเริ่มไม่อยากคุยกับสองคนนี้แล้วแหะ เพราะผมรู้สึกว่า หากยังปล่อยให้สองคนนี้ซักต่อไป ขอรับประกันว่า วันนี้ผมโดนต้อน จนต้องเล่าทุกอย่างให้ฟังแน่ๆ ซึ่งมันไม่มีทาง
“ว่าไงครับคุณยาบุ คุณยาโอโตเมะ ได้กระทำในสิ่งที่คุณอ้างอิงถึงจริงรึเปล่า หรือเป็นที่สิ่งที่คุณสร้างเรื่องขึ้นมาเอง”
แหน่ะ เมื่อถามผม แล้วผมไม่ตอบ ก็หาเหยื่อรายใหม่ ซึ่งดูแล้ว มันพร้อมจะตอบแบบไม่มีกั๊ก
“ผมขอยืนยันครับ ว่าสิ่งที่ผมพูดไปเมื่อกี้ เป็นความจริงทั้งหมด ไม่เชื่อตามโคนันกับคินดะอิจิได้ครับ ถามอับดุลก็ได้"
“แล้วคุณยาโอโตเมะ คุณมีอะไรจะชี้แจ้งมั๊ย โอเค ไม่มีนะครับ งั้นคำถามนี้ผ่าน คำถามต่อไป...”
“เฮ้ย นี้นายถามเนี้ย ต้องการจะให้ตอบมั๊ย” ผมหมั่นไส้มันจริงๆเลย ทั้งคู่เลย ทั้งเคย์ ทั้งยาบุ เข้าคู่กันได้ดีเหลือเกิน
“ไม่ต้องการคำตอบ เข้าใจมั๊ย ปฏิปุจฉาหน่ะ ปฏิปุจฉา”
“อะไรวะปฏิปุจฉา” ผมแอบอึนกับศัพท์ของอิโนโอะมากพอดู ยิ่งกว่าเจอไม้หน้าสามตีหัวอีก
“โห ควาย คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบไง วุ้ว ทำเสียเวลาสัมภาษณ์คุณโคตะหมด”
ระหว่างที่ผมกำลังเอ๋อ และอิโนะจังกำลังกวนตีนผม
อีกสองคนที่เหลือ
มันนั่งหัวเราะกัน
“โหย หัวเราะอย่างนี้ ไม่ต้องมาพูดกันเลยดีกว่า” ผมงอนแล้วนะ เชอะ
“เป็นอะไร แค่นี้ทำงอน?” โคตะทำเสียงนุ่มใส่ผมอีกแล้ว
อย่ามาทำเสียงอย่างนี้ใส่นะ เดี๋ยวชั้นหายงอน แล้วมันจะผิดคอนเซ็ป
“นี้ฮิคารุ คุยกันดีๆดีกว่า ตกลงนายยอมคืนดีกับเราเหอะนะ ไอ้สองคนนี้มันลุ้นกันจนเหนื่อยแล้ว ไม่ใช่แค่สองคนนี้ด้วย พวกพี่ๆเค้าลุ้นกันจนเหนื่อยจนเลิกลุ้นกันไปแล้ว”
“แล้วยังไง?”
“สองเดือนที่ผ่านมาเรายังทำตัวไม่ดีพออีกหรอ?”
“คิดเอาเอง”
“แล้วที่นายให้โอกาสเราตลอด มันหมายถึงยังไง?”
"คิดได้ทุกเรื่อง แต่เรื่องนี้คิดเองไม่ได้?"
"ก็กลัวคิดเข้าข้างตัวเองแล้วนายจะด่าอีก"
โห่ พูดเหมือนที่ผมด่าๆมันไป มันจะเก็บไปนอนคิดแล้วปรับปรุง
"บอกหน่อยน้า~ ที่ให้ความหวังเนี้ย เพราะยังรักกันใช่มั๊ยหล้า?"
"กลับไปคุยที่ห้องเหอะโคตะ ที่นี้ตัว เสือก เยอะ" ผมปรายตาไปมองเคย์กับไดกิเล็กน้อย แต่ดูเหมือนจะไม่มีผลนะ เพราะทั้งสองคนยังคงนั่งจ้องผมกับโคตะตาแป๋ว
"ไม่เอาอ่ะ คุยกันที่นี้เนี้ยแหละ"
เอ๊ะ รู้สึกบทนี้คุ้นๆนะ
"ตกลงยังรักกันใช่มั๊ย?"
"....." ตอบให้โง่ดิ!
"อย่าเงียบดิ"
"จะเอาอะไรกับชั้นนักหนาโคตะ! ทีเรื่องอื่นๆคิดเองได้เป็นซีรี่ย์ เรื่องแค่นี้แกคิดเองไม่เป็นรึไงวะ!?"
"งั้นก็จะคิดเข้าข้างตัวเองแล้วนะ"
"อยากคิดอะไรก็คิดไปเถอะ"
"เจ๋ง! งั้นเรากลับมาเป็นแฟนกันเหมือนเดิมแล้วนะ"
อ๊าก ไอ้บ้าจ้องหน้าอย่างนี้ จูบ กันเลยเหอะ!
โอ๊ย ทำไมดูเราจะยอมไอ้นี้ตลอดเลยเนี้ย
"ทำหน้าอย่างนี้อยากให้จูบอ่าดิ รู้นะว่าคิดอะไรอยู่"
ดูมัน นอกจากจะทำให้ผมเขินแล้ว มันยังมองผมออกชนิดที่ว่าทะลุปรุโปร่งยิ่งกว่าฟิลม์ใส
"เงียบอีกแล้ว เป็นอะไร นอกจากอยากให้จูบแล้วยังเขินอีกหรอ?"
ผมรู้สึกว่าไดกิกับเคย์ที่นั่งหน้าสลอนยังเขินกับคำพูดของโคตะแทนผมอ่ะ
แต่เมื่อผมหันไปดู
"อ้าวไปไหนกันหมดแล้วอ่ะ?"
ไม่อยากจะบอกว่า ตอนนี้ทั้งโรงอาหารมีแค่ผมกับโคตะเท่านั้น
มันหายตัวกันไปตอนไหนหมดวะ?
"ไปกันตั้งนานแล้ว ไม่งั้นชั้นจะกล้าพูดหรอ?"
"นี้แล้วคนอื่นออกไปหมดแล้วทำไมไม่บอก" ผมดีดเข้าไปที่แก้มโหนกๆจังๆหนึ่งที โทษฐานที่ทำให้ผมเขินเกินความจำเป็น
"ก็ถ้าบอก นายก็คงไม่เขินจนถึงขนาดนี้หรอกใช่มั๊ย"
"ใช่ เอ้ย ไม่ใช่ ชั้นไม่ได้เขินนะ!"
"โห ไปหลอกไดจัง ไดจังยังไม่เชื่อเลย"
ไดจังซื่อขนาดเอามาใช้เปรียบเทียบได้เลยหรอ
เท่าที่รู้ตอนนี้ อยู่กับอิโนะจังแล้วคงเปลี่ยนไปเยอะ
"จะเขิน จะรัก จะเกลียด จะเอาไงก็บอกมาเหอะ! เราก็ไม่ใช่คนที่ทนอะไรได้ตลอดนะ อย่าให้รำคาญมากนะฮิคารุ ไม่งั้น"
"ไม่งั้นทำไมไอ้เหลี่ยม?"
"ก็จะจับนายขังเดี่ยว แล้วจะปล้ำนายให้สมกับที่รอมาเลย!"
"ไอ้บ้า ใครมันจะไปยอม ถ้าทำนะ ฟ้องพวกพี่จินพี่เรียวแน่!"
"ฟ้องเลย ถ้านายไม่กลัวพวกพี่เค้าจับนายส่งมาที่ห้องหน่ะ เผลอๆแถมบริการล่ามโซ่ล็อกห้องด้วยมั๊ง พวกพี่เค้าอยากให้เราลงเอยกันขนาดไหนก็รู้หนิ"
"งะๆก็ๆ..."
"ฮิคารุในนี้มีแค่เราสองคน บอกมาเถอะว่าคิดยังไงกันแน่ เรารับได้หมด เราขอร้องนะฮิค ถ้าอยากให้เราออกไปจากชีวิตนายก็ขอแค่บอกมา เท่านั้น เราจะออกไปจากชีวิตนายทันที"
"อย่านะโคจัง ห้ามหายไปจากชีวิตเราเด็ดขาด เราอยู่ไม่ได้"
เห้ย ประโยคเมื่อกี้มันหลุด หลุดไปแล้ว
ผมโพล่งออกไปอย่างไม่ทันคิด ขอบอกว่าไม่ทันคิดอย่างแรง
"แหน่ะ ในที่สุดก็หลุดออกมาแล้ว หายเขินแล้วหรอจ๊ะที่รัก เขินแล้วน่ากดอย่างนี้ จะทำให้เขินบ่อยๆเลย ฮิ้วววววว"
"เพราะอย่างงี้ไงหละ ถึงไม่อยากบอก บอกไปนายก็ล้อเรา"
ผมพูดอย่างงอนๆ ไม่ใช่อย่างงอนๆซิ งอนจริงๆนะเนี้ย!
"งอนหรอที่รัก อย่างอนไปเลย เดี๋ยวพวกที่ลุ้นอยู่หน้าประตูจะเสียอารมณ์"
"ห๊ะ พวกไหนวะ?"
ผมหันไปมองทางประตูแล้วก็พบว่า จากประตูที่โล่งโจ้งไม่มีใครอยู่
ตอนนี้ปรากฏเงาลางของกลุ่มคน
เฮ้ย อยู่กันเยอะไปมั๊ย
ไม่ใช่เยอะด้วยซิ อยู่กันครบเลยนี้หว่า!
"โคตะ..."
สายตาของบุคคลทั้งหลายจ้องมองมาที่ผมอย่างล้อๆ
"ฮิค แกก็ยอมๆไปเหอะ พี่จะไปนอนกอดเมีย"
โห พี่เรียวไม่มีใครขอให้พี่อยู่ซะหน่อย
"นั้นซิ ฮิคาริจัง เห็นโคตะอ้อนเราแล้วพี่ก็อยากไปอ้อนเต่าน้อยบ้างแล้ว"
"นะฮิค กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ"
เอาแล้วไง แล้วทุกสายตาก็จดจ้องมาที่ผมอีกครั้ง
สงสัยมันคงถึงเวลาแล้วหละ
ที่ผมต้องพูดอะไรซักอย่าง
"ถ้านายพาชั้นออกไปจากที่นี่ จะตกลง"
"เอ้า เหล่าผู้สนับสนุนทุกท่าน หลบทางด้วยครับ"
แหม๋ พร้อมใจกันหลบดีจังเนอะ
“เดี๋ยวยาบุ”
“ว่าไงอิโนะจัง?”
“คืนนี้อย่าหนักนักหละ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฮิคจะไม่มีแรงให้พวกเราสัมภาษณ์”
“ไอ้บ้าเคย์” ผมด่าออกไปด้วยความเขิน แต่โคตะนี้ซิ
“ฮ่าๆๆๆ”
“ขอบคุณที่หัวเราะออกมาอย่างไม่อายนะโคจัง”
ไหนๆ โคจังมันก็ไม่ได้อายอะไรอยู่แล้ว งั้นผมก็ขอบ้างเหอะ
“แหน่ะ สวีทกันใหญ่เลย มีหอมแก้มด้วยนะ”
“หุบปากไปเลยไดจัง ทำไมปากเปราะงี้เนี้ย!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
พวกคนอื่นๆได้แต่หัวเราะกับความอายของผม
แหม๋ มันน่าขำตรงไหนวะ
ผมก็ไม่รู้จะทำไงเลยได้แต่หันไปมองยาบุแทน
เหมือนจะรู้ว่าผมอยากฟังคำว่าอะไรนะ
“รู้หรอกน่าว่ารอคำว่ารักอยู่ใช่มั๊ยหละ แค่นี้ก็รักนายจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว นายเป็นคนเดียวที่Lock Down หัวใจชั้นได้ จำไว้นะ ยาโอโตเมะ ฮิคารุ นายเป็นคนเดียวที่เป็นเจ้าของหัวใจชั้น เป็นตลอดมาและจะเป็นตลอดไป”
* * * * * * *
เห้~~~ ในที่สุดก็จบ ก็ปิดเทอม - -"
จริงๆแต่งเสร็จตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ตอนตีหนึ่ง - -" แหะๆ
ทำไมชอบจบแบบเแปลกๆ แบบอึนๆ ไม่เข้าใจตัวเอง
ต้องขอโทษด้วยนะคะ ถ้ามันแปลกๆ อึนๆ มึนๆ แต่มันก็จบแหละเนอะ
ตอนนี้ต้องลุยสอบอย่างเดียวเลยอ่ะ แอบเซ็งตัวเอง
หยิบหนังสืออ่านปุ๊บ อารมณ์อยากเเต่งฟิคเข้าสิง แต่งได้เป็นเรื่องเป็นราว - -"
ใครที่กำลังสอบปลายภาค ขอให้ผ่านได้เกรดสี่ทุกวิชานะคะ
พลอยไปก่อนหละ แต่งช็อตฟิคค้างอยู่ ><
อันนี้ลิ๊งไปนิยายเรื่องใหม่ >< เป็นช็อตฟิคของเจอี แต่งคู่ไหนตามอารมณ์ จะไปรีเควสก็ไ้ด้นะ ฮ่าๆ
http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=746346
จริงๆก็เน้นคู่หลักๆเป็นคู่ในจั๊มพ์ แต่ก็มีคู่ือื่นเหมือนกัน
ความคิดเห็น