คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : #Chapter 19
#Chapter 19
“ป่ะไดจัง” ยังไม่ทันที่ไดกิจะได้ทักทายเพื่อนในห้อง ยามาดะก็คว้าแขนอีกคนให้เดินไปด้วยกัน
“ไปไหนวะ แล้วนายมาลากฉันทำไมเนี้ย!”
“ไปห้องบี ไปเป็นเพื่อนผมหน่อย ผมมีเรื่องจะเคลียกับเด็กห้องบี”
“ห้องบี? ปีนายอ่านะ แล้วนายมาลากฉันไปทำไมเนี้ย ทำไมไม่เอายูโตะมันไปแทน”
“ก็เพราะเรื่องนี้ มันเกี่ยวกับยูโตะหน่ะซิ ผมเลยไม่อยากเอามันไปด้วย”
“แล้วทันเรื่องอะไรกันฮะ?”
“ก็ยัยยูมิห้องบีหน่ะซิ มายัดเยียดเบอร์โทรศัพท์ให้ยูโตะ ถ้าไม่ตัดไฟแต่ต้นลม มันต้องมีปัญหาตามมาแน่ๆ”
แต่พี่ว่า นายไปเคลียยิ่งมีปัญหาใหญ่แน่ๆ
ต้องบอกยูโตะ!!!
ไดกิหยิบมือถือออกมากดหยิกๆ ไม่สนใจคนที่ลากเข้าอยู่เลยซักนิด
ขอร้องหละยูโตะ มาเร็วๆ ก่อนจะเกิดเหตุนองเลือดกัน
“นี้ ยูมิคนไหน?” ยามาดะชะโงกหน้าเข้ามาถามเด็กในห้อง
“คนที่นั่งอยู่กลุ่มริมหน้าต่างอ่า” เจ้าตัวมองตามไปจนเจอเด็กผู้หญิงกลุ่มนึงนั่งเม้าท์กันอยู่ เลยไม่รอช้าลากไดกิเข้าไปหาทันที
“คนไหนยูมิ? คนไหนที่ยัดเยียดเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองให้ผู้ชาย?” เสียงที่ไม่ค่อยเบาของยามะจัง ทำเอาทั้งห้องเงียบกริบ
“ฉันเอง ทำไมหละ? หรือนายไม่พอใจที่คนที่ตามจีบนายมีคนมาจีบ?” แขนยามาดะแทบจะกระตุกขึ้นไปตบหน้าอีกฝ่าย ติดก็เสียแต่ว่าไดกิรั้งแขนข้างที่ถนัดเขาเอาไว้
“คนเขาไม่ชอบ เธอจะยัดเยียดเบอร์ให้เขาทำไม?”
“ฉันก็แค่เห็นว่า ผู้ชายอย่างนายคงไม่เร้าใจเท่าผู้หญิงเท่านั้นเอง แล้วยูโตะคุงก็สเป็คชั้น ผิดหรอที่ให้เบอร์ไปเผื่อเขาสนใจในสิ่งที่ฉันสนองให้ได้” ยูมิว่าพลางจิ้มลงหน้าอกอีกฝ่ายอย่างเย้ยยัน
“นี่หล่อน คิดว่าผู้หญิงแล้วไม่กล้าทำรึไงวะ!!!”
“อย่ายามะจัง อย่าน้า~~” ไดกิกอดแขนรั้งตัวยามาดะไว้แน่น
“อาริโอกะซัง ไม่ต้องจับไว้หรอกคะ ถ้าคิดว่าเข้ามาในถิ่นของฉัน เข้ามาหาเรื่องกันแบบนี้ แล้วออกไปได้ง่ายๆก็แปลกแล้วหละ”
“หาเรื่องตายรึไงเธอ ไม่เคยเห็นยามาดะตอนน็อตหลุดอย่ามาทำเป็นพูดดี” ชักเริ่มหมั่นไส้ขึ้นมาบ้าง คิดว่าน้องชายเขากระจอกขนาดนั้นรึไง
“ไดจังปล่อย ผมจะเอาเลือดแรดของมันออกจากสมอง”
“ปากหรอยามาดะ เรียวสุเกะ? ไม่แปลกใจว่าทำไมนายไม่มีแฟนซักที แต่ถ้ามีแฟนนายก็คงตาต่ำน่าดู มาคบกับคนหน้าตัวเมียอย่างนาย มาว่าเพศแม่ตัวเอง”
เพี๊ยะ!!!!
ไม่ใช่ทั้งยามาดะและไดกิที่ฟาดมือลงไปบนใบหน้ายูมิ
“ยูโตะ...”
“ผมไม่อนุญาติให้ใครมาว่าคนรักของผม ไม่ว่าเขาจะเป็นคนยังไงผมก็รักที่ยามะจังเป็นแบบนี้ แล้วผมถามหน่อย ไอ้คนที่มายืนด่ายืนว่าคนอื่นเนี้ย ไม่ใช่คนไร้การอบรมรึไง?” ยูโตะยืนมองผลงานของตัวเองท่ามกลางเด็กนักเรียนคนอื่นๆที่กำลังตกตะลึง
“แล้วแฟนของนายหละ มายืนหาเรื่องผู้หญิงก่อน มีการอบรมซะไม่มี พวกพ่อแม่ไม่สั่งสอน” ยามาดะกระตุกยิ้มออกมา พร้อมกับไดกิปล่อยแขนยามาดะออก พอไม่มีการเกาะกุม เจ้าตัวก็เดินเข้าไปประจันหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว
“ฉันจะบอกอะไรให้เอาบุญนะ ฉันไม่มีพ่อไม่มีแม่ ด่าบุพการีฉันไปก็เท่านั้น พวกคนเลวๆที่ทิ้งฉันไว้ที่บ้านเด็กกำพร้าตั้งแต่ฉันเกิด ฉันไม่นับมันเป็นพ่อแม่ เพราะงั้นฉันไม่เคยได้รับการอบรมสั่งสอนมารยาทจากพ่อแม่ แล้วเธอหละ มายืนด่าปาวๆหาเรื่องแบบนี้ พ่อแม่ไม่สั่งสอน หรือพ่อแม่เธอตายหมดแล้วเลยไม่มีคนสั่งสอน ไม่ใช่ซิ คงตายทั้งโคตรเหง้าถึงได้ทำตัวสันดานแบบนี้”
“กรี๊ดดดด นี้แกหาว่าพ่อแม่ฉันตายหรอ?” ยูมิแทบจะเอามือจิกผมคนตรงหน้าแล้วกระชากมาตบ
“เอ้า ก็ถามดู เห็นทำตัวอ่อยแฟนชาวบ้าน แถมมาด่าว่ายูโตะตาต่ำ ก็เลยอยากรู้ว่าไม่มีใครอบรมมารยาทให้รึไง”
“นี้แก...!!!!”
“ยามะจัง กลับห้องกันเถอะ เรื่องใหญ่ไปมากกว่านี้คุณท่านจะเดือดร้อนนะ” ไดกิเอ่ยเตือนสติรุ่นน้อง เพราะถึงพวกเขาจะไม่มีพ่อแม่ แต่พ่อของยาบุก็ลงชื่อรับอุปการะ ซึ่งถ้ามีปัญหาอะไรที่โรงเรียน ทางโรงเรียนก็ต้องเรียกคุณท่านให้มารับฟังปัญหา
“เห็นแก่คุณท่านหรอกนะ จะยอมให้หนนึง แต่ถ้าใครหน้าไหนมันเสือกมาจีบแฟนฉันอีกหละก็ คราวต่อไป ได้รู้จักคำว่าด้านมืดของยามาดะ เรียวสุเกะแบบลึกซึ้งเลย” ไดกิรีบลากตัวยามาดะฝ่าฝูงชนที่ยืนรายล้อมออกันอยู่หน้าห้อง พาเจ้ารุ่นน้องตัวดีไปส่งที่ห้อง
“ผมก็บอกไว้เหมือนกันนะ ผมชอบผู้ชาย และไม่ใช่ว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นใครก็ได้ แต่คนๆนั้นต้องเป็นยามาดะ เรียวสุเกะคนเดียว ที่สำคัญใครทำอะไรแฟนผมนอกจากจะรู้จักด้านมืดของยามะจังแบบลึกซึ้ง จะรู้จักด้วยว่าด้านมืดของผมเป็นยังไง”
“ว่าไงนะ! นายบอกว่าเมื่อเช้ายามะจัง...”
“เออ จัดการซะอยู่หมัด เบื่อจริงๆพวกลูกคุณหนูเก่งแต่ปาก” ไดกิอดที่จะบ่นออกมาไม่ได้เมื่อถึงเวลาพักกลางวัน คนที่รับฟังก็ไม่ใช่ใครที่ไหนคนรักของเขานั้นแหละ
“พวกนายนี่น่ากลัวจังแหะ”
“ก็มันน่าหมั่นไส้หนิ ทำไมมาเป็นปากดีบอกพ่อแม่ไม่สั่งสอน เหอะ พวกฉันมีพ่อแม่อยู่ให้สั่งสอนที่ไหนหละ”
“หน่าๆ เรื่องมันก็จบๆไปแล้ว ไดจังก็ไม่เห็นต้องหงุดหงิดเลยหนิ”
“โหย เคย์...ก็มันอดของขึ้นแทนยามะจังไม่ได้ ถ้ามีคนมาจีบแฟนตัวเองนายไม่หงุดหงิดบ้างรึไง”
“เหอะ ถ้ามีคนมาจีบไดจัง ไม่ใช่หงุดหงิดอ่ะ เอาระเบิดไปปาแม่งเลย ให้มันตายกันทั้งบ้าน” เคย์พูดออกตามความคิด
“ก็ใช่ป่ะหละ แต่ก็ดีนะ คนที่ลงไม้ลงมือกลับเป็นยูโตะ ไม่ใช่ยามะจัง เพราะอีนังนั้นมันชอบยูโตะ มันเลยไม่ฟ้องอาจารย์”
“กินข้าวเหอะๆ เดี๋ยวหมดเวลาพักแล้วกินข้าวไม่อิ่มไม่รู้ด้วยนะ” อิโนโอะดันข้าวกล่องไปตรงหน้าไดกิ ก่อนจะบอกให้อีกคนกิน ไม่งั้นมีหวัง ระเบิดลงลูกสองแน่ เพราะดูท่าแล้ว ไดกิจะยังไม่พอใจกับการกระทำเมื่อเช้าของผู้หญิงฝ่ายนั้นพอสมควร
“ยูริจัง...”
“นายเข้ามาได้ไงเนี้ย!!!!” ยูริตกใจแทบช็อคเมื่อเห็นทาคาคิ ยูยะยืนอยู่ในบ้าน
“พี่แอบเอากุญแจบ้านสำรองที่นายเก็บไว้ที่ร้านมาใช้”
“ออกไป!!!” เสียงตวาดพร้อมนิ้วที่ชี้ไปที่ประตู ดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายยังคงโกรธเขาอยู่แน่ๆ
“พี่ขอโทษนะยูริจัง พี่ไม่ได้ตั้งใจ...”
“ไม่ได้ตั้งใจ? ผมทั้งร้องไห้ ทั้งขอร้องคุณ แต่คุณก็ยังไม่ปล่อยผม การกระทำของคุณ ไม่ว่าผมจะมองมุมไหน ผมก็ว่ามันจงใจชัดๆ” ยูริค่อยๆขโยกขเยกตัวไปนั่งหน้ามุ่ยลงบนโซฟานุ่ม
“ก็ยูริตัวหอมมาก นิ่มมาก พี่ก็เลยเผลอ...พี่ขอโทษ”
“คุณจะหลอกผมอีกกี่ครั้ง? คุณจะทำร้ายผมอีกกี่ครั้ง?”
“พี่ไม่ได้ตั้งใจจะหลอกจะทำร้ายยูริ พี่ก็แค่อยากให้เราสนุกด้วยกัน”
“สนุกมาก ผมสนุกกับการกระทำต่ำทรามของคุณมาก ขอบคุณที่สอนให้ผมรู้จักเรื่องสนุกๆ เผื่อวันหลังผมจะได้ไปเล่นกับพวกคนที่ร้าน” ยูริพูดประชดอีก ยิ่งทำให้ยูยะรู้สึกผิด
“ยูริยกโทษให้พี่เถอะนะ ให้โอกาสพี่ได้แก้ตัวอีกซักครั้ง”
“ให้โอกาสทำไม? ในเมื่อครั้งที่แล้วผมให้โอกาส แล้วดูสิ่งที่คุณทำกับผมซิ เอากุญแจบ้านผมมา แล้วไสหัวของคุณออกไปจากชีวิตผมซะ”
“ยูริจัง...”
“ผมพูดจริง ผมเกลียดคนที่ใช้ความรู้สึกดีๆที่คนอื่นมอบให้มาเป็นเครื่องมือในการมีเซ็กซ์”
“พี่ก็ไม่ใช่...”
“ออกไปจากชีวิตผมเหอะ ถือว่านี้เป็นคำขอร้องจาก คนรักเก่า”
“ยูริ...”
“เห็นแก่ผมเถอะนะยูยะ ออกไปจากชีวิตผม ให้ผมได้มีชีวิตแบบสงบสุข ไม่ต้องเสียใจว่าวันนี้แฟนตัวเองจะไปนอนกับผู้หญิงผู้ชายคนอื่นอีกนับไม่ถ้วน ถ้ายูยะ เคย รักผม ไม่ก็จะสงสารหรือสมเพชในตัวผมก็ได้ ได้โปรดเถอะฮะ อย่ายุ่งกับผมอีกเลย” เมื่อเห็นว่าไม้แข็งไม่ได้ผล ยูริก็ใช้ไม้อ่อนอ้อนยูยะแทน
“พี่ เคย รักยูริ...” เพียงแค่ได้ยินประโยคนี้ยูริก็ใจชื้นขึ้นมา แต่ก็ต้องห่อเหี่ยวลงทันตาเมื่อได้ยินประโยคถัดมา “และตอนนี้พี่ก็ยังรักยูริอยู่ เพราะงั้นพี่จะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ พี่จะมาขอโทษ มาไถ่โทษ มาง้อยูริทุกวัน จนกว่ายูริจะหายโกรธ”
“พอเหอะยูยะ ยูริเหนื่อยแล้ว มันก็แค่เซ็กซ์แค่ครั้งเดียว เราเป็นผู้ชาย เราท้องไม่ได้ นายไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น เราไม่ได้เสียหายตรงไหน นายไม่ต้องมาขอโทษ ไม่ต้องไถ่โทษ ไม่ต้องง้อเรา ขอแค่เราไม่ต้องข้องเกี่ยวกันอีก แค่นี้ได้มั๊ย?”
“ยูริจัง...”
“นะฮะ ผมขอร้อง”
“พี่ขอโทษ แต่พี่คงทำตามคำขอไม่ได้ ในเมื่อพวกเราเองก็ยังรักกันอยู่ ทำไมยูริไม่ให้โอกาสพี่อีกครั้ง?”
“ให้โอกาสเผื่ออะไรฮะ? เผื่อให้พี่ได้ทำร้ายผมอีกรอบ?”
“ไม่ มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นอีก พี่สาบาน ถ้ายูริไม่เป็นคนร้องขอ พี่จะไม่มีทางทำมันเด็ดขาด ถ้าพี่ทำอีก บอกให้พวกยาบุมากระทืบเลยก็ได้”
“ยูยะ...” พอเห็นใบหน้าที่เศร้าหมองหงอยลงของอดีตคนรัก ยูริก็ใจแกว่ง จากที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางคืนดี แต่ตอนนี้เขากลับลังเล ใจนึงก็รักแต่อีกใจนึงก็กลัว
“พี่พูดจริง ยูริจะอัดเสียงพี่ไว้ หรือโทรเรียกพ่อแม่หรือเพื่อนของยูริมาฟังเลยก็ได้” ยูยะคุกเข่าลงกับพื้นแล้วก้มหัวขอร้องอีกคน “ได้โปรดเถอะยูริ กลับมาคบกับพี่เถอะ พี่รู้ตัวว่าพี่ทำผิดพลาด พี่แค่อยากได้โอกาสแก้ตัว แก้ตัวในสิ่งที่ทำผิดไป ให้โอกาสพี่อีกซักครั้งนะยูริ พี่ขอร้อง”
“ยูยะ ไม่เอานะ อย่าก้มหัวให้ผมแบบนี้ ลุกขึ้นมาเหอะ” ยูริน้ำตาคลอเต็มเบ้า เขาไม่รู้ว่าเขาควรจะทำยังไงดี เขาอยากจะกลับไปรักกับยูยะอีกครั้ง แต่เหตุการณ์นั้นมันรุนแรงเกินกว่าเขาจะรับได้
แต่สำหรับคนทั่วไป เซ็กซ์เป็นการแสดงความรักอย่างหนึ่งนะ ว่าไงดีหละ อย่างพวกพี่ที่มีเซ็กซ์กันบ่อยๆ ก็เพราะว่ารักแหละมั๊ง
“ยูยะ ผมยอมก็ได้ ผมยอมแล้ว...เรากลับมาคบกันเหอะนะ” น้ำตายูริไหลออกมาอีกครั้ง แม้ว่าเขาจะเจ็บปวดกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา แต่สำหรับคนอื่นๆมองว่าการมีเซ็กซ์เป็นเรื่องของการแสดงความรัก ยูยะก็อาจจะเห็นเป็นแบบนั้นเหมือนกัน และเพราะเขารักอีกฝ่ายอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อนยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดเมื่อต้องบอกเลิก ตอนนี้ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว เขาขอแค่... “ถ้าผมไม่พร้อม ยูยะต้องฟังผมนะ แล้วยูยะก็ห้ามทิ้งผมไปด้วย”
*********
ไม่มันนองเลือด - -" มันไม่นองเลือดเลย จะแต่งแล้วมันแต่งไม่ออก ฮ่าๆๆๆๆ
แต่ อัพสองวันติดกัน อ๊ายยยยยยย ทำได้แล้ว!!!! ฮ่าๆ แล้วก็จะหายไปอีกมั๊ง - -"
ยูริใจอ่อนง่ายอ่ะ ฮึ่ยๆ มันน่าจะสร้างเรื่องให้มีปัญหากับยูยะต่อ ฮ่าๆๆๆๆ
ส่วนยามะจังกับยูโตะเปิดเผยแล้วว่าเป็นแฟนกัน อร๊ายยยยย ในที่สุด ><
ว่าแต่ ตกใจ พลอยจัง หือ???? ฮ่าๆๆ ไม่ได้อะไรนะ แค่ตกใจเจยๆ
ขอบคุณที่ให้กำลังใจฮะ
ตอนนี้เริ่มมีความหวังในชีวิตขึ้นมานิดนึง ติดตัวสำรองแล้ว เหลือแต่รอเรียก ><
ช่วงนี้เลยมาลั๊ลลาแต่งฟิคได้ อารมณ์ฟิคเปลี่ยนด้วย ฮ่าๆๆๆ ถ้าพลอยเครียดๆมันจะออกมารุนแรงๆ แต่ถ้าลั๊ลลามันจะออกมาค่อนข้างแรงแบบเกรียนๆ(เป็นไงวะ?)
ก็คงจะยังนั่งแต่งฟิคต่อไป มั๊ง ไม่ได้ออกไปไหนด้วย สงกรานต์ก็คงไม่ไปไหน มั๊ง อีกนั้นแหละ - -.
ปล.สรุปสงกรานต์ที่บุรีรัมย์ เขาเอามาจริงดิ? ฮ่าๆๆๆ
ปล.สอง. จูริพลอย ฟูมะเคนนนนนนนนนน
ความคิดเห็น