คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : #18 Delete
“ฮิค อุจจี้มาแล้ว ตื่นซิเว้ย” ผมรู้สึกเหมือนมีปลายเท้ามาสะกิดผมอยู่
คนจะหลับจะนอน จะกวนทำไม
“ไอ้ฮิค แกจะตื่นมั๊ย อย่าให้ต้องใช้กำลังนะเว้ย”
“อะไรของพี่ ผมจะนอน” คนจะหลับจะนอน เอาเท้ามาสะกิดอยู่ได้
“ตื่นแล้วลุกขึ้นมา นี้มันครบสองอาทิตย์แล้ว อุจิมารอแกชาติเศษแล้วเว้ย!!!”
“ไม่เอา จะนอน ไม่อยากเจอหน้าโคตะ”
“ฮิคกี้ กลับหอเหอะ อย่ากวนพี่ยูเลย”
ผมลืมตาขึ้นมาเล็กน้อย ค่อยดีขึ้นหน่อย เวลาจะปลุกคน ต้องให้คนสวยๆอย่างอุจจี้มาปลุกต่างหากถึงจะตื่น
“ไม่เอา ผมไม่อยากเจอหน้าโคตะ”
“แหกตาขึ้นมาเลยฮิค นี้มันจะเที่ยงคืนอยู่แล้ว โคจังหลับไปแล้ว เร็วๆด้วย อย่าให้พี่ต้องโมโหแล้วไปลากเรียวมานะ”
เฮือก!!
“ไม่ต้องถึงพี่เรียวก็ได้ครับ ผมตื่นแล้ว รีบกลับหอกันเถอะ”
“โห ถ้าชั้นรู้ว่าเรียวมันศักดิ์สิทธิ์ ไม่ต้องให้นายมาปลุกเองหรอกอุจิ แต่ยังไงก็ขอบใจมากนะ ที่มารับไอ้ตัวป่วนออกไป”
ผมหันไปจิกใส่คุณโยโกยาม่าเล็กน้อย
แหม่ ใช่ซิ อุจจี้น้องรักพี่หนิหน่า
“ไม่เป็นไรครับพี่ยู งั้นผมขอตัวก่อนแล้วกัน ถ้าช้าไปมากกว่านี้ เดี๋ยวเรียวมานี่จะยุ่งกันเปล่าๆ”
“เข้าใจแล้ว รีบไปเถอะ ฝันดีนะอุจิ นายด้วยฮิคารุ หวังว่าคงไม่มาเป็นรอบที่สามนะ”
“ไม่รับประกัน” ผมสะบัดใส่พี่ยูอีกรอบ แล้วค่อยเดินตามอุจจี้ออกไป
“ทำไมไปพูดงั้นหละฮิค”
“หมั่นไส้ นี้อุจจี้ ผมไม่นอนกับโคจังได้มั๊ย ขอเปลี่ยนห้อง ย้ายตึก หรืออะไรก็ได้”
“ไอ้ขอทำเรื่องหน่ะมันได้ แต่ตอนนี้มันขอไม่ทันเข้าใจมั๊ย วันนี้ก็ทนๆนอนไปก่อนแล้วกัน”
“แต่ว่า..”
“โคจังหลับไปแล้ว นายก็รู้ไม่ใช่หรอฮิคกี้ ว่าโคจังเข้านอนตอนไหน เป็นรูมเมทกันซะเปล่า”
“ครับๆ ผมเดินกลับตึกเองได้ พี่รีบไปหาพี่เรียวเหอะ เดี๋ยวพี่เรียวหงุดหงิด พรุ่งนี้ผมจะซวย”
“อื้อ พี่ไปก่อนนะ ฝันดีนะฮิคกี้”
พอลับหลังอุจจี้ ผมก็ได้ฤกษ์ถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือก
ก็เข้าใจว่าเวลานี้ยาบุนอนแล้ว แต่ทำไมเซ้นส์ผมบอกว่าไม่?
ไม่อยากเข้าห้องเลยแหะ
ตับ ตับ ตับ ตั๊บแก๊ ตั๊บแก๊
“มาตับกง ตับแก อะไรแถวนี้ ชิ่วๆ ใครมันเอาตุ๊กแกมาปล่อยวะ”
เฮ้ย มีหันมาจ้อง รู้ด้วยหรอว่าว่าแกหน่ะ?
“เห้ย จ้องไม่ว่า ไม่ต้องไต่กำแพงมานี้ก็ได้” เมื่อตุ๊กแกไต่มา ผมก็วิ่งหน่ะซิ ตัวอย่างเขื่องอ่ะ สู้ไม่ไหว ไม่ใช่ไข่ตุ๊กแกจะได้เอานิ้วบี้แล้วแตกหน่ะ
"เฮ้อ หลับไปแล้วจริงๆด้วย" ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ แต่คนหูดีอีกคนที่ควรจะหลับอยู่มันดันได้ยินด้วยนี้ซิ
"กลับมาแล้วหรอฮิค?"
"อื้อ มีอะไร"
"ทำไมต้องทำเสียงเย็นชาด้วยหละ"
ผมอยากจะบอกมากๆว่า มันหลุดไปเองงงงง
"เรื่องยังไม่เคลีย อย่ามาทำตัวสนิทสนม"
"ฮิค ก็เราบอกแล้วไงว่าขอโทษ ทำไมไม่ยอมเข้าใจบ้าง"
"คำขอโทษของนายเรายอมรับ แต่การที่นายปิดบังเรื่องของนายไม่ยอมบอกให้เราฟัง เรารับไม่ได้ นั้นคือการกระทำที่บอกว่านายไม่เชื่อใจเรา"
"ฮิค เราไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังนาย แต่ถ้าเราบอกไปนายคงฆ่าเราแน่ๆ"
"เราไม่ฆ่าคนที่เรารักหรอกหน่า"
"จริงหรอ?"
ผมสะดุ้งเล็กน้อย ชิบหาย ช่วงนี้ปากพาจนหลายรอบแล้วนะ แถมเมื่อกี้ผมว่าผมพูดเบาแล้วนะ ทำไมมันยากได้ยินอยู่อีก
"อะไรจริง?"
"ไม่ต้องมาทำไขสือเลยฮิคกะ ยอมรับมาเถอะว่านายหายโกรธเราแล้ว" ดูหน้ามัน ยิ้มซะหน้าเหลี่ยมๆ กลายเป็นเหลี่ยมบวกบานเลยนะ ไอ้เหลี่ยมบาน!!
"เรื่องยังไม่เคลีย บอกว่าอย่าตีสนิทใช่มั๊ย!"
"ใครสนหละ เราสนแค่ว่านายจะให้โอกาสเราอีกรอบได้มั๊ยก็เท่านั้น"
"บอกแล้วว่านายไม่เชื่อใจเราเอง แล้วนายจะให้เราให้โอกาสนายมาโกหกเราอีกรอบเนี้ยนะ? เราคงไม่ใจแข็งพอจะทำร้ายตัวเอง ขอโทษด้วยนะยาบุ"
"ฮิคารุ"
"พอเหอะโคจัง เป็นเพื่อนหน่ะได้ แต่อย่าขยับมาเป็นคนรักกันเลยถ้านายเชื่อใจไดจังมากกว่าเรา"
"แต่เราไม่อยากเป็นแค่เพื่อนหนิ อยากเป็นมากกว่านั้น นายก็รู้ว่าที่เราทำไปเพราะเรารักนายตั้งแต่แรกพบ"
"เหอะ แล้วทำไมเข้ามาจีบ ทำไมต้องฆ่าคนรักเรา?"
"ก็ตอนนั้นมันคิดไม่ถึงหนิ คิดแค่ว่าใครที่สนิทกับนายก็ไม่สมควรอยู่บนโลกนี้ทั้งนั้นแหละ"
"ครอบครัวเราด้วยงั้นซิ ใช่มั๊ยห๊ะ?"
"ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย" ผมเห็นโคตะแอบทำหน้างอนเล็กน้อย ทำเอาต่อมบู๊แทบทำงานอีกรอบ
ใครกันแน่ที่ต้องงอนวะ!?
"โธ่ ฮิคารุ ให้โอกาสเราอีกครั้งนะ"
"ให้ไปเพื่ออะไร?" ผมชักรำคาญตงิดๆ เจ้านี้มันหน้าด้านขนาดหนักนะเนี้ย!
"นะฮิคให้โอกาสเราอีกซักครั้ง"
"เพื่ออะไรโคตะ ?"
"เรารักนายฮิค เพราะว่าเรารักเรา"
ดูมันตอบ
ได้ข่าวว่าผมถามมันว่าเพื่ออะไร
แต่มันเสือกตอบว่าเพราะอะไร
"ถามว่าเพื่ออะไร"
"เพื่อให้โอกาสเราพิสูจน์อีกครั้งว่าเรารักและจริงใจกับนาย"
"พอเถอะ เราไม่ชอบให้นายทำตัวอย่างนี้"
"ไม่พอ จนกว่านายจะยอม"
มันไม่ได้เข้าใจอะไรเลยใช่มั๊ย?
เหนื่อยจะพูดกับมันจริงๆ
"เฮ้อ อยากทำอะไรก็ทำไป เราเหนื่อยที่จะพูดกับคนดื้อด้านอย่างนายแล้ว"
"จริงนะ"
"เออ ทีนี้หุบปากแล้วนอนซะ"
"ได้เลยมายเลิฟ คืนนี้ขอนอนกอดนะ"
ไม่ว่าเปล่า มันดันแทรกตัวเข้ามาในผ้าห่มอีก
"จะบ้าหรอ นอนเตียงตัวเองไปซิ"
"นายพูดเองนะว่าอยากอะไรก็ทำ"
"งั้นเปลี่ยนใหม่ อยากทำอะไรก็ทำแต่อย่ามายุ่งกับเรา"
"ไม่เอาอ่ะ จะยุ่งกับนาย จะทำกับนายคนเดียว!!"
ไอ้บ้า พูดอย่างนี้มันตีได้หลายความหมายนะ
สุดท้ายผมก็ต้องยอมให้มันนอนกอดเอาไว้ หลังจากไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไป
แต่ไม่อยากจะบอก
กอดของยาบุ อุ่นดีนะ
ตกลงนี้ผมต้องยอมดีกับมันจริงๆใช่มั๊ยเนี้ย คนหล่อเหนื่อย
คนอะไรดื้อด้านชะมัด
“อุ่นใช่มั๊ยหละ” จู่ๆ ยาบุก็กระซิบข้างหูผม
“เกะกะ รกเตียง ร้อนด้วย ออกไปเลย”
“ถ้าไม่มีคนกอด แล้วนายจะอุ่นหรอ?”
ดูม้านนนนน พูดไม่ว่า แต่กรุณาอย่ากอนแน่นขึ้น มันเขิน~!
“เงียบอย่างนี้ เขินหละซิ ยอมรับมาเหอะว่านายไม่ได้โกรธชั้น แถมยังรักชั้นด้วย”
“หุบปากไปเลยโคตะ เก็บปากไว้กินข้าวดีกว่า”
“ไม่เอาอ่ะ ข้าวไม่อยากกิน อยากกินนายมากกว่า!!”
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
หายไปนานมาก T^T เลิกอ่านฟิคพอยกันหมดแล้วแหง๋ม ๆ 555+
ช่วงนี้ เรียนหนักมาก ถ้าอ่านตอนหลังๆ แล้วอึนๆ มึนๆ ต้องขอโทษด้วยนะคะ
อย่างตอนนี้ แต่งไว้ตั้งนานแล้ว แต่เพิ่งมีโอกาสได้ลง -*-
คือพอยต้องเตรียมสอบแล้ว - - แต่อารมณ์ยังอยากแต่งฟิค หรือฟิคคือแหล่งระบายเครียดนั้นเอง บางทีเนื้อหาในแต่ละตอนก็จะขึ้นอยู่กับอารมณ์และความเครียดในช่วงนั้นด้วย
ใจจริงอยากแต่งทาคาชี่กับนาคายามะและโอคาริวต่อ แต่สงสารจั๊มพ์ 55+ โดนพอยเอามายำเรื่องเดียวก็แย่แล้ว อินี่ยังอยากจะแต่งต่ออีก
อ่า เรื่องริวทาโร่ T^T ทำน้ำตาตกจนถึงตอนนี้ จริงๆ ช่วงที่ไม่ได้อัพฟิค เพราะริวส่วนนึงด้วยแหละ
ทำไมวงที่พอยชอบทุกวงมีอาถรรพ์? ฮ่าๆ แทบทุกวงจริงๆ ตอนนี้เหลืออยู่วงเดียวที่สมาชิกยังอยู่ดีคือL'arc~en~ciel ที่เหลือก็หายไปคนสองคน ไม่ก็แยกวง ไม่ก็ไม่ได้คัมแบค อ๋อย ชีวิต -*-
ปล. RIP Taiji T^T
ความคิดเห็น