ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : #Chapter 1
#Chapter 1
"ฮิคารุคุง เห็นยาบุมาบอกว่านายจะไม่ทำงานที่นี้แล้วหรอ?"�
"ใช่แล้วหละไดกิ ต่อไปนี้เราจะไปทำงานให้คุณยาบุคนเดียวหน่ะ" ผมลูบหัวไดกิเล็กน้อย เมื่อเห็นคนตัวเล็กทำหน้าหงอย "ไว้จะขอคุณยาบุมาหาก็แล้วกันนะ"
"ฮิคารุคุงใจร้าย! ไม่รักกันแล้วหรอ ทิ้งพวกเราเฉยเลยนะ"
"ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อยนะ อย่างอนซิยามะจัง"
"พี่รู้มั๊ยว่าตอนนี้ไอเปรตบ้านั้นมันผูกขาดตัวผมแล้วนะ ผมหละเบื่อมากมาย ทำทีก็เจ็บจนลุกไม่ขึ้นเลยหละ" ยามาดะนั่งลงบนตักฮิคารุ ก่อนจะฟ้องพี่ใหญ่สุดในร้าน
"เอาหน่า พี่ก็เห็นยูโตะดูแลเราดีออกไม่ใช่หรอครับ? อยากได้อะไรก็ซื้อให้ตลอด เวลาอยู่ที่โรงเรียนพี่ก็เห็นคอยประคบประหงบตามดูแลตลอดเวลาเลยนะ"
"หมาหวงก้างหน่ะซิไอ้บ้านั้น ผมก็แค่ของเล่นของมันชิ้นนึงเท่านั้นแหละ!"
"ไม่เอาหน่ายามะจัง..."
"ฮิคารุไปกันได้แล้ว" ยาบุเดินเข้ามาในห้องพลางส่งสายตาไล่ให้แต่ละคนออกไปทำงาน เหลือก็แต่ฮิคารุที่นั่งอยู่ในห้อง
"เร็วๆ พรุ่งนี้มีรายงานต้องส่งไม่ใช่รึไง กลับไปก็รีบๆทำให้เสร็จ แล้วมาหาฉันที่ห้องด้วย" ยาบุกระชากตัวฮิคารุออกไปจากร้าน ตรงไปยังรถหรูของตัวเอง แล้วจึงผลักตัวฮิคารุเข้าไปนั่งข้างใน
พวกคุณอาจสงสัยว่าทำไม่ผมถึงไม่ต่อต้าน ไม่ขัดขืน ไม่ใช่ผมไม่อยากทำหรอกนะ แต่ผมทำมันไม่ได้
ผมถูกขายมาให้ร้านของยาบุตั้งแต่เด็กๆ ร้านที่ให้บริการ ผมโตขึ้นมากับการเป็นที่รองรับอารมณ์ของยาบุ ไม่ว่าเขาจะรู้สึกยังไงก็ตาม จะสุข จะทุกข์ จะอกหัก จะมีความรัก ผมก็ถูกเขาใช้เป็นที่รองรับตลอด
ผมอยากที่จะหนีไป อยากที่จะตายๆไปจากเขา แต่การที่ผมฆ่าตัวตายมันยิ่งกว่าทำให้ผมตกนรกทั้งเป็น จากที่ผมเคยมีอิสระ และเป็นเพียงแค่ที่รองรับอารมณ์ของยาบุ ผมกลับต้องมาขาย ทุกครั้ง ที่มีคนซื้อตัว ไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องอะไร แม้แต่คำว่าสิทธิเสรีภาพ ผมก็ไม่มี
ทุกคนที่นี่ก็เป็นเด็กกำพร้า หรือเด็กที่มีปมทั้งนั้น แต่ทุกคนก็ได้รับการดูแลอย่างดีจากยาบุ สนิทสนมกันเหมือนพี่น้อง ส่งเสียให้เรียนในโรงเรียนเดียวกัน และแน่นอน อยู่ต่อหน้าพวกนั้น ยาบุไม่เคยแม้แต่จะทำอะไรผมซักครั้ง คงกลัวว่าความจริงที่เขาไม่ได้เป็นคนดีเหมือนที่แสร้งทำจะถูกเปิดเผยหละมั๊ง
"เอ้าลงไป"
"ขอบใจที่มาส่ง"
"เดี๋ยวก่อนฮิคารุ!" ยาบุคว้าแขนฮิคารุเอาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะลงจากรถ "ฉันเปลี่ยนใจแล้ว นายไปเก็บของทั้งหมด แล้วไปอยู่กับฉันที่ห้องซะ"
"แล้วไดจังหละ? ใครจะแชร์ค่าห้องกับไดจัง"
"ไม่ต้องห่วง ฉันหาคนมาอยู่แทนได้ก็แล้วกัน ขึ้นไปเก็บของเร็วๆ เดี๋ยวฉันรอ"
"อือๆ รอแปบนึงแล้วกัน" พอฮิคารุปิดประตูรถ ยาบุก็รีบหยิบโทรศัทพ์ขึ้นมาโทรหาเพื่อนสนิทรวมถึงลูกค้าประจำของที่ร้าน
"ฉันให้ฮิคย้ายมาอยู่กับฉันแล้ว นายก็ย้ายเข้ามาอยู่ได้เลย ไดจังหน่ะหรอ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ถ้าฉันพูด เขาไม่ขัดอยู่แล้ว อิโนโอะ"
"ฮิคกี้ เรากลับมาแล้ว"
"กลับมาแล้วหรอไดจัง" พอได้ยินเสียงไดกิก็เลิกคิ้วอย่างงงๆ เพื่อนเขาไปผ่านตัดเปลี่ยนเส้นเสียงมารึไง หรือว่ามันไม่สบายวะ
"ฮิคกี้ไม่สบายหรอ ทำไมเสียงเปลี่ยนไป อ๊ะ! นาย!!"
"คมบังวะไดจัง อย่างนี้นายก็หนีฉันไปไหนไม่ได้แล้วนะ"
"อิโนโอะ ทำไมนายมาอยู่ที่นี่!?"
"เป็นรูมเมทคนใหม่นายไง ยาบุชวนฮิคกี้ให้ไปอยู่ด้วยกัน แต่ฮิคกี้กับยาบุเป็นห่วงเลยให้ฉันมาเป็นรูมเมทนายแทน นายจะปฏิเสธความหวังดีของสองคนนั้นหรอ?"�
"ก็ได้ครับ คุณเป็นรูมเมทผม ห้องนอนใครห้องนอนมัน อีกอย่างที่นี่ไม่ใช่ที่ร้าน ผมไม่จำเป็นต้องสนองความอยากของคุณ ขอให้เข้าใจด้วยนะครับ"
ว่าแล้วไดกิก็เดินเข้าห้องนอนตัวเองไปอย่างไปสนใจคนที่ยืนยิ้มเจ้าเล่ห์
"ถึงไม่ใช่ที่ร้าน แต่มันก็ไม่ยากหรอกไดจัง ที่ฉันจะทำอะไรนาย"
"ปล่อยนะยูโตะ!!!"
"อะไรอีกยามะจัง จะเล่นตัวไปไหน? ได้กันกี่รอบแล้ว นายจะโวยวายทำไม?"
"พรุ่งนี้มีสอบเก็บคะแนน เพราะงั้นปล่อย!" ยามาดะพยายามสลัดมือที่จับแขนของเขาเอาไว้
"เอาหน่าครั้งนี้จะเบาๆนะ อย่าเล่นตัวเลย"
เพี๊ยะ!!!!
นิ้วมือทั้งห้านิ้วของยามาดะประทับอยู่บนใบหน้าหล่อ
"ฉันไม่ได้ง่ายนะยูโตะ ที่่ฉันต้องยอมเพราะนายเป็นลูกค้า แต่นี้อยู่นอกร้าน ชีวิตฉัน ฉันกำหนดเอง"
"เหอะ ฉันไม่สนหรอกนะ แต่ในเมื่อตอนนี้ฉันเป็นคนจ่ายค่าเลี้ยงดูให้นาย ไม่ใช่ยาบุซัง ฉันก็มีสิทธิ์ในตัวนาย ไป ขึ้นรถ!"
ยูโตะฉุดกระชากอีกคนขึ้นรถคันหรูของตัวเอง ใบหน้าของเขาตอนนี้ดูหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด จนในที่สุดก็ต้องยอมลงให้
"เฮ้อ อย่าแรงแล้วกัน พรุ่งนี้ต้องไปสอบ"
*********************
ตอนที่หนึ่ง หนุกมั๊ยหว่า?? เหอะๆ
คอมเม้นท์ได้เต็มที่นะคะ 55555
"ฮิคารุคุง เห็นยาบุมาบอกว่านายจะไม่ทำงานที่นี้แล้วหรอ?"�
"ใช่แล้วหละไดกิ ต่อไปนี้เราจะไปทำงานให้คุณยาบุคนเดียวหน่ะ" ผมลูบหัวไดกิเล็กน้อย เมื่อเห็นคนตัวเล็กทำหน้าหงอย "ไว้จะขอคุณยาบุมาหาก็แล้วกันนะ"
"ฮิคารุคุงใจร้าย! ไม่รักกันแล้วหรอ ทิ้งพวกเราเฉยเลยนะ"
"ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อยนะ อย่างอนซิยามะจัง"
"พี่รู้มั๊ยว่าตอนนี้ไอเปรตบ้านั้นมันผูกขาดตัวผมแล้วนะ ผมหละเบื่อมากมาย ทำทีก็เจ็บจนลุกไม่ขึ้นเลยหละ" ยามาดะนั่งลงบนตักฮิคารุ ก่อนจะฟ้องพี่ใหญ่สุดในร้าน
"เอาหน่า พี่ก็เห็นยูโตะดูแลเราดีออกไม่ใช่หรอครับ? อยากได้อะไรก็ซื้อให้ตลอด เวลาอยู่ที่โรงเรียนพี่ก็เห็นคอยประคบประหงบตามดูแลตลอดเวลาเลยนะ"
"หมาหวงก้างหน่ะซิไอ้บ้านั้น ผมก็แค่ของเล่นของมันชิ้นนึงเท่านั้นแหละ!"
"ไม่เอาหน่ายามะจัง..."
"ฮิคารุไปกันได้แล้ว" ยาบุเดินเข้ามาในห้องพลางส่งสายตาไล่ให้แต่ละคนออกไปทำงาน เหลือก็แต่ฮิคารุที่นั่งอยู่ในห้อง
"เร็วๆ พรุ่งนี้มีรายงานต้องส่งไม่ใช่รึไง กลับไปก็รีบๆทำให้เสร็จ แล้วมาหาฉันที่ห้องด้วย" ยาบุกระชากตัวฮิคารุออกไปจากร้าน ตรงไปยังรถหรูของตัวเอง แล้วจึงผลักตัวฮิคารุเข้าไปนั่งข้างใน
พวกคุณอาจสงสัยว่าทำไม่ผมถึงไม่ต่อต้าน ไม่ขัดขืน ไม่ใช่ผมไม่อยากทำหรอกนะ แต่ผมทำมันไม่ได้
ผมถูกขายมาให้ร้านของยาบุตั้งแต่เด็กๆ ร้านที่ให้บริการ ผมโตขึ้นมากับการเป็นที่รองรับอารมณ์ของยาบุ ไม่ว่าเขาจะรู้สึกยังไงก็ตาม จะสุข จะทุกข์ จะอกหัก จะมีความรัก ผมก็ถูกเขาใช้เป็นที่รองรับตลอด
ผมอยากที่จะหนีไป อยากที่จะตายๆไปจากเขา แต่การที่ผมฆ่าตัวตายมันยิ่งกว่าทำให้ผมตกนรกทั้งเป็น จากที่ผมเคยมีอิสระ และเป็นเพียงแค่ที่รองรับอารมณ์ของยาบุ ผมกลับต้องมาขาย ทุกครั้ง ที่มีคนซื้อตัว ไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องอะไร แม้แต่คำว่าสิทธิเสรีภาพ ผมก็ไม่มี
ทุกคนที่นี่ก็เป็นเด็กกำพร้า หรือเด็กที่มีปมทั้งนั้น แต่ทุกคนก็ได้รับการดูแลอย่างดีจากยาบุ สนิทสนมกันเหมือนพี่น้อง ส่งเสียให้เรียนในโรงเรียนเดียวกัน และแน่นอน อยู่ต่อหน้าพวกนั้น ยาบุไม่เคยแม้แต่จะทำอะไรผมซักครั้ง คงกลัวว่าความจริงที่เขาไม่ได้เป็นคนดีเหมือนที่แสร้งทำจะถูกเปิดเผยหละมั๊ง
"เอ้าลงไป"
"ขอบใจที่มาส่ง"
"เดี๋ยวก่อนฮิคารุ!" ยาบุคว้าแขนฮิคารุเอาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะลงจากรถ "ฉันเปลี่ยนใจแล้ว นายไปเก็บของทั้งหมด แล้วไปอยู่กับฉันที่ห้องซะ"
"แล้วไดจังหละ? ใครจะแชร์ค่าห้องกับไดจัง"
"ไม่ต้องห่วง ฉันหาคนมาอยู่แทนได้ก็แล้วกัน ขึ้นไปเก็บของเร็วๆ เดี๋ยวฉันรอ"
"อือๆ รอแปบนึงแล้วกัน" พอฮิคารุปิดประตูรถ ยาบุก็รีบหยิบโทรศัทพ์ขึ้นมาโทรหาเพื่อนสนิทรวมถึงลูกค้าประจำของที่ร้าน
"ฉันให้ฮิคย้ายมาอยู่กับฉันแล้ว นายก็ย้ายเข้ามาอยู่ได้เลย ไดจังหน่ะหรอ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ถ้าฉันพูด เขาไม่ขัดอยู่แล้ว อิโนโอะ"
"ฮิคกี้ เรากลับมาแล้ว"
"กลับมาแล้วหรอไดจัง" พอได้ยินเสียงไดกิก็เลิกคิ้วอย่างงงๆ เพื่อนเขาไปผ่านตัดเปลี่ยนเส้นเสียงมารึไง หรือว่ามันไม่สบายวะ
"ฮิคกี้ไม่สบายหรอ ทำไมเสียงเปลี่ยนไป อ๊ะ! นาย!!"
"คมบังวะไดจัง อย่างนี้นายก็หนีฉันไปไหนไม่ได้แล้วนะ"
"อิโนโอะ ทำไมนายมาอยู่ที่นี่!?"
"เป็นรูมเมทคนใหม่นายไง ยาบุชวนฮิคกี้ให้ไปอยู่ด้วยกัน แต่ฮิคกี้กับยาบุเป็นห่วงเลยให้ฉันมาเป็นรูมเมทนายแทน นายจะปฏิเสธความหวังดีของสองคนนั้นหรอ?"�
"ก็ได้ครับ คุณเป็นรูมเมทผม ห้องนอนใครห้องนอนมัน อีกอย่างที่นี่ไม่ใช่ที่ร้าน ผมไม่จำเป็นต้องสนองความอยากของคุณ ขอให้เข้าใจด้วยนะครับ"
ว่าแล้วไดกิก็เดินเข้าห้องนอนตัวเองไปอย่างไปสนใจคนที่ยืนยิ้มเจ้าเล่ห์
"ถึงไม่ใช่ที่ร้าน แต่มันก็ไม่ยากหรอกไดจัง ที่ฉันจะทำอะไรนาย"
"ปล่อยนะยูโตะ!!!"
"อะไรอีกยามะจัง จะเล่นตัวไปไหน? ได้กันกี่รอบแล้ว นายจะโวยวายทำไม?"
"พรุ่งนี้มีสอบเก็บคะแนน เพราะงั้นปล่อย!" ยามาดะพยายามสลัดมือที่จับแขนของเขาเอาไว้
"เอาหน่าครั้งนี้จะเบาๆนะ อย่าเล่นตัวเลย"
เพี๊ยะ!!!!
นิ้วมือทั้งห้านิ้วของยามาดะประทับอยู่บนใบหน้าหล่อ
"ฉันไม่ได้ง่ายนะยูโตะ ที่่ฉันต้องยอมเพราะนายเป็นลูกค้า แต่นี้อยู่นอกร้าน ชีวิตฉัน ฉันกำหนดเอง"
"เหอะ ฉันไม่สนหรอกนะ แต่ในเมื่อตอนนี้ฉันเป็นคนจ่ายค่าเลี้ยงดูให้นาย ไม่ใช่ยาบุซัง ฉันก็มีสิทธิ์ในตัวนาย ไป ขึ้นรถ!"
ยูโตะฉุดกระชากอีกคนขึ้นรถคันหรูของตัวเอง ใบหน้าของเขาตอนนี้ดูหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด จนในที่สุดก็ต้องยอมลงให้
"เฮ้อ อย่าแรงแล้วกัน พรุ่งนี้ต้องไปสอบ"
*********************
ตอนที่หนึ่ง หนุกมั๊ยหว่า?? เหอะๆ
คอมเม้นท์ได้เต็มที่นะคะ 55555
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น