คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : #2 What the heck, with this roommate!
“เอาหล่ะ ถึงแล้ว นี้แหละตึกของพวกเรา ยินดีต้อนรับสู่ที่ที่อยู่สบายที่สุดในโรงเรียนแห่งนี้”
สบาย? บ้ารึป่าว มันจะสบายได้ไงหล่ะ นี้มันโรงเรียนดัดสันดานนะ
“ฮิ้ว เด็กใหม่หรออุจจี้ ชั้นหละอิจฉาตึกนายจริงซิให้ตาย เด็กแต่ละคนอย่างกับนายแบบ”
“นายไปสนใจตึกตัวเองเหอะซูบารุ เดี๋ยวเรียวอาละวาดให้หรอก” อุจิหันไปคุยกับใครซักคนที่เค้าไม่รู้จัก แต่ก็รู้จักเค้าก็เทพเต็มทน เพิ่งเหยียบที่นี้ไม่ถึงสามชั่วโมง
“งะ ถ้าเรียวอาละวาดนะ ชั้นเนี้ยแหละจะให้นายไปคุมไอ้เรียว เห็นแล้วหมั่นไส้ชะมัด”
“เอาน่า นายก็ยอมๆให้เรียวบ้างก็ดีนะ ต่อยกันทุกวัน สนุกมั๊ยเนี้ย?”
“อ้าว ไหนโคคิบอกว่าที่นี้ห้ามมีเรื่องกันไงครับ แล้วทำไมถึงต่อยกันได้” ผมอดจะที่สอดขึ้นมาไม่ได้ ดูท่ากฎที่นี่ช่องโหว่คงเยอะน่าดูทีเดียวเชียวหละ
“คืองี้นะไอ้หนู เรียวหน่ะมันเป็นลูกเจ้าของโรงเรียนนี้ เข้าใจ๋ เลยไม่มีผู้คุมคนไหนกล้ายุ่งเท่าไหร่เวลามันโมโห ง่ายๆก็คือกลัวไม่มีเงาหัวนั้นแหละ”
“แค่มีศักดิ์เป็นลูกเจ้าของโรงเรียน ถึงกับทำอะไรไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องได้เลยหรอ ในเมื่ออยู่ที่นี้เหมือนกัน ก็คงเลวเหมือนกันนั้นแหละ จะแยกแยะทำไมให้เสียเวลา”
“ระวังปากเหอะไอ้หนูน้อย เรียวหน่ะ มันรุ่นเดียวกับพวกชั้น...”
“แก่หงั่กขนาดนั้น ยังอยู่โรงเรียนอีก ทำไมไม่ไปอยู่คุกหละ?”
“เอ๊ะ ไอ้นี้แม่งวอนวะ” ซูบารุทำท่าจะเข้ามากระชากคอเสื้อฮิคารุ กลับต้องล่าถอยเมื่อเจอสีหน้าของอุจิเข้าไป
“ซูบารุ นายกลับตึกไปได้แล้ว ก่อนเรียวจะตื่น ไม่งั้นถ้าตึกนายมีเด็กเจ็บอีกหล่ะก็ คราวนี้จะไม่ช่วยแล้วนะ”
“เข้าใจแล้วๆ ไม่ต้องขู่กันก็ได้” ซูบารุเดินกลับไปยังตึกด้วยท่าทาอารมณ์เสีย
แต่
ผมยังไม่รู้เลยว่าคนที่ชื่อเรียวเป็นใคร
“ฮิโรกิ คนที่ชื่อเรียวคือใครอ่ะ?” ความอยากรู้ชนะทุกสิ่ง
“ลูกเจ้าของโรงเรียนไง”
“คนในนี้กวนตีนทุกคนป่ะเนี้ย? เอาดีๆซิ อยากรู้จริงจัง” ผมพองแก้มน้อยแต่พองาม ชี้ให้เห็นว่าเริ่มงอนแล้วนะ
“จริงๆ เรียวหน่ะไม่ได้ทำอะไรผิด เป็นคดีอะไรหรอกนะ แต่คือมันตามแฟนมาอยู่นี้เฉยๆ แฟนมันทำงานอยู่ที่นี่เนี้ยแหละ ก็แบบเลยมีอาศัยอยู่ที่นี่ จบ มีคำถามอะไรมั๊ยครับ?”
“มี แล้วคนที่ชื่อเรียว หน้าตาเป็นไง?”
“เหี่ยว!!!!” อุจิพูดได้คำเดียวก่อนจะเดินนำเข้าไปในตัวตึก
“เอาหล่ะ ห้องนายอยู่ชั้นสอง ห้องลึกสุดนะ ประตูอยู่ตรงกลาง เดี๋ยวเดินขึ้นไปก่อนเลยนะ ชั้นปวดฉี่ ขอเวลาแปบ”
อุจิเดินออกไปแล้ว แต่ผมก้าวขาไม่ออก
พระเจ้า บ้านผมยังไม่หรูเท่าโรงเรียนบ้านี้เลย เข้าใจแล้วว่าทำถึงเป็นตึกที่สบายที่สุด
โซฟาหนังเป็นชุด ดูดีมีราคา โคมไฟระย้าคริสตัล ทีวีจอแบน ด้านหน้าวางเรียงไปด้วยเครื่องเล่นทุกชนิด เท่าที่นินเท็นโดกับโซนี่จะบันดาลได้
พอเหลือบไปเห็นบันไดก็เหมือนจะนึกได้ว่า อุจิบอกให้ขึ้นก่อนเลย
แต่ว่า...
บันไดหรูขนาดนี้ใครจะไปกล้าขึ้นวะครับ ราวจับทองคำ ตัวบันไดปูพรมไว้อย่างดี หากทะเล่อทะล่าขึ้นบันไดไปมีหวังสะดุดพรมตกลงมาตายแหง๋ม
ป๊าบ!!!
“โอ๊ย ใครวะ อะอ้าว อุจิ” ผมหันมาเจออุจิยืนอยู่ข้างหลังพร้อมยิ้มหวานให้
“ทำไมไม่ขึ้นไปอีกหละ หรือว่ากลัวสะดุดพรม?”
“ประมาณนั้นแหละ แต่ว่าทำไมที่นี่มันถึง...?”
“หรูใช่มั๊ยหล่ะ เข้าห้องแล้วนายจะอึ้งกว่านี้อีก แล้วนายจะเชื่อว่าตึกนี้สบายสุดแล้ว ไปกันเถอะ” ฮิโระ(ไหนๆก็ริ่มสนิทกันแล้ว) ถือโอกาสที่ผมยืนเอ๋อ คว้าข้อมือผม แล้วลากขึ้นบันไดไป
ก๊อกๆ
“ใคร?” ใครกันนะเสียงห้วนๆ ยังฟังเป็นเสียงนุ่มๆได้ ชักจะหลงแล้วซิ
“โคจัง นี้พี่เอง เปิดหน่อยซิ”
“ฮะ แปบนะครับ”
แอ๊ด
“ครับพี่ฮิโระ มีอะไรกับผม?” เฮ้ย ไอ้หน้าเหลี่ยมนี้ใคร? คนเมื่อกี้หรอ
ผมพยายามสอดส่องสายตาไปทั่วห้อง เผื่อว่าจะมีอีกคนที่อยู่ในห้อง แล้วเป็นเจ้าของเสียงเมื่อกี้
“ฮิคกี้ นายมองหาใครกัน? นี้ยาบุ โคตะ ส่วนนี้ยาโอโตเมะ ฮิคารุ”
“ครับ แล้วทำไม?” เสียงนั้น ไม่จริงใช่มั๊ยครับพระเจ้า เสียงช่างตรงข้ามกับหน้าตาเหลือบรรยาย
“เค้าจะมาเป็นรูมเมทโคจังตั้งแต่วันนี้แหละ ดูแลเพื่อนด้วยนะโคจัง”
“ฮิโระหมายความว่า ไอ้หน้าเหลี่ยมนี้เป็นรูมเมทผมงั้นหรอ?”
“อ่าแหะ ใช่แล้ว พี่ไปก่อนนะ” แล้วอุจิก็ทิ้งพวกเราสองคนไว้เบื้องหลัง เฮียแกเดินลงบันไดลงไปอย่างกับเหาะได้
ผมหันมาเผชิญหน้ากับไอ้นี้ เอาวะ จะเหลี่ยม จะกลม จะยาวเราก็ต้องอยู่ห้องเดียวกัน
“หวัดดี นายยาบุใช่มั๊ย งั้นเราเรียกว่าโคจังเหมือนอุจินะ นายเรียกเราว่าฮิคกะก็ได้” ผมยื่นมือไปทักทายไอ้เจ้านั้น
แต่ มันกลับเดินออกจากห้องไปเฉยเลย
เดี๋ยวนะ คนหล่อขอช็อค ไม่เคยมีใครที่ไหนทำกับคนหล่ออย่างนี้มาก่อนเลยนะ ระวังเถอะคนหล่อจะกรี๊ดให้ดู
ผมได้แต่เดินเข้าห้องเอาเป้ไปวาง ก็จะสอดส่องห้องนอนอีกครั้ง นี้มันหรูกว่าห้องผมหลายสิบเท่าเลยนะ
ผมว่านะ อยู่นี้สบายกว่าอยู่บ้านอีก ใช่ว่าบ้านผมจะจนนะ แต่จริงๆจะว่าไป ไอ้โรงเรียนนี้มันเป็นโรงเรียนดัดสันดานไฮโซนี่หว่า
แล้วผมต้องนอนเตียงไหนหล่ะเนี้ย
ระหว่างที่ผมกำลังงงอยู่นั้นก็มีนิ้วมาจิ้มจึ๊กๆอยู่ที่แขนไร้ไขมันของผม
“นายนอนเตียงนั้น” เค้าว่าก่อนจะชี้ไปยังเตียงที่อยู่ริมหน้าต่าง
“เอ่อ ขอบใจนะ กำลังงงอยู่พอดี” ในที่สุดก็มีที่ให้ผมแลนดิ้ง
“เราอาริโอกะ ไดกิ เรียกเราว่าไดจังก็ได้นะ ฮิคกี้ เรียกอย่างนั้นได้ใช่มั๊ย”
“อ่าได้ซิ” ผมพยักหน้าให้กับคนตัวเล็กอย่างสุดฤทธิ์
ท่าทางของเค้าเหมือนตุ๊กตาตัวน้อยๆเลยหละ
ตากลม ผมออกน้ำตาลแดงนิดๆจากการทำสี ผิวขาวเนียน ให้ตายซิ เห็นแล้วนึกถึงน้องหมาที่บ้าน
“นายหน่ะ นอนห้องเดี๋ยวกับโคจังใช่มั๊ย เราเป็นเพื่อนกับโคจัง มีอะไรเกี่ยวกับโคจังก็ปรึกษาเราได้นะ”
“อ่า ดูเค้าไม่เต็มใจที่จะให้เรามาอยู่ด้วยยังไงไม่รู้”
“นั้นแหละโคจัง แต่ตัวจริงกวนประสาทใช้ได้ นายอยู่กับเค้าไปนานๆเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง โคจังเป็นประเภทที่ไม่สนิทกับใครง่ายๆหน่ะ”
“ขอบใจนะ แล้วมีเรื่องอะไรที่ชั้นต้องระวังเป็นพิเศษรึเปล่า?” ทำไมผมถึงกลัวไอ้หมอนั้นพิลึก ปกตินี้ไม่ใช่นิสัยผมเลยนะที่จะมานั่งระวังตัวเพื่อคนอื่น
“ก็แค่ อย่าให้โคจังแตะเหล้าแล้วกัน เท่านั้นแหละ ไม่งั้นจะหาว่าไม่เตือน”
“ทำไมหล่ะ หมอนั้นเมาแล้วเรื้อนรึไง? มากกว่านี้ก็เจอมาแล้ว”
“ไม่ใช่หรอก หมอนั้นหน่ะถ้าเมานะ......”
อ๊อดดดดดดดด
ได้เวลารับประทานอาหารเย็น ขอเชิญทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องอาหารได้แล้ว
“อ๊ะ ข้าว จะได้กินข้าวแล้ว”
“ไปกันเถอะฮิคกี้ เผื่อจะเจอคนอื่นๆในตึกจะได้แนะนำให้รู้จัก”
“ขอบใจมานะไดจัง นายเป็นเพื่อนคนแรกของชั้นที่นี้เลย” ผมหล่ะซาบซึ้งน้ำใจของเค้าจริงๆนะเนี้ย เหมือนได้น้องหมาเพิ่มเลย
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
จบกันไปกับตอนที่สอง คึคึ
หากไม่รู้จะนึกหน้าไดจังตอนไหนดี แนะนำให้จิ้นตอนสมัยละอ่อนนิดนึง ตอนสมัยออกเพลงเฮย์เซย์ อิอิ แบ๊วมากน่ารักแรง
รบกวนติชมด้วยนะคะ เดี๋ยวจะไปปั่นโปสเตอร์ฟิคแล้ว อุอิๆ
ความคิดเห็น