คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : #Chapter 16 (แก้ไข 17/09/2014)
“ยูยะ”
“ยูริ ยูริมาจริงๆด้วย”
“มาเคลียกันให้รู้เรื่องไปเหอะ จะคบกับผมต่อก็ต้องไม่มีเรื่องเซ็กซ์มายุ่งจนกว่าผมจะยอม แล้วคุณห้ามไปมีอะไรกับคนอื่นอีก” ยูรินั่งลงข้างๆทาคาคิ
“อื้อ ยังไงก็ได้ ขอแค่ยูริกลับมาคบกับพี่”
“ถ้าคุณตกลงก็กลับมาคบกัน แต่ถ้าไม่ก็ออกไปจากชีวิตผมได้แล้ว” ยูยะไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไป
“พี่ตกลง ยูริกลับมาคบกับพี่นะ พี่รักยูรินะ”
“อื้อ ยูริก็รักยูยะเหมือนกัน” ยูยะดึงตัวคนตัวเล็กเข้ามากอด แล้วหอมแก้มนิ่มเบาๆ
“รู้มั๊ยว่าเมื่อวานที่ไปเต้นยั่วบนเวทีทำเอาพี่แทบบ้าแค่ไหน ทำไมทำอะไรไม่คิด หืม?”
“ก็ไม่รู้ว่าเหล้ามันจะแรงขนาดนั้นนี่นา โอ๊ย เจ็บนะ มาเขกหัวกันทำไม”
“ถ้าไม่แรงเขาจะกินให้เมากันหรอ คราวหลังห้ามกินอีกนะ ป่ะ กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ยูยะพาคนรักตัวเองขึ้นแท็กซี่ ก่อนจะบอกทางไปบ้านของร่างเล็กได้อย่างแม่นยำ จนยูริอดทึ้งไม่ได้ เพราะยูยะเคยมาส่งเขาที่บ้านแค่ครั้งเดียวเอง
“ถึงจะมาส่งแค่ครั้งเดียว แต่แอบมาส่งบ่อยนะ มาเช็คดูว่าเจ้าตัวเล็กถึงบ้านรึยัง ยิ่งชอบกลับจากร้านดึกๆอยู่” ยูยะขยี้ผมคนข้างๆอย่างเอ็นดู “หลับไปก่อนก็ได้นะถ้าง่วง” ยูริยิ้มรับคำแล้วเอนกายไปซบอีกคนจนหลับไป
“ถึงแล้วเจ้าตัวเล็ก” ยูยะสะกิดให้อีกคนตื่น ก่อนจะหยิบเงินจ่ายค่ารถแท็กซี่ แล้วลงไปยื่นข้างยูริที่กำลังไขกุญแจบ้าน
“เข้ามาก่อนก็ได้นะยูยะ”
“อื้อ งั้นไม่เกรงใจหละนะ จะกินน้ำกินขนมให้เรียบเลย”
“ลองดูซิ ล็อคกลอนด้วยฮะ” ยูยะลงกลอนประตูตามที่อีกคนบอก “เอ๋ ทำไมบ้านมืดจังงะ แม่ครับ? แม่ พ่อ? ไม่มีใครอยู่เลยหรอเนี้ย”
“แม่ไปไหนรึเปล่า?” ยูยะเปิดไฟในบ้านให้สว่าง แล้วเดินตามยูริเข้าไปในครัว
“พ่อแม่ไม่อยู่อ่ะยูยัง เห็นบอกมีธุระด่วน ไม่อยู่บ้านอาทิตย์นึง สงสัยไปซื้อที่ที่จะทำสาขาใหม่มั๊ง”
“งั้นเดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อนแล้วกัน อยู่คนเดียวอันตราย” ยูยะพูดออกมาจนยูริต้องมองหน้า
“ผมจะเชื่อใจยูยะได้ยังไงว่ายูยะจะไม่ทำอะไร”
“เชื่อใจพี่ซิยูริ ให้โอกาสพี่นะ” ยูยะจ้องเข้าไปที่ตาอีกคนอย่างแน่วแน่ จนยูริใจอ่อน
“อื้อ งั้นยูยังอยู่เป็นเพื่อนยูรินะ”
“ครับผม แต่พี่ว่าไปอาบน้ำนอนกันเหอะ ดึกแล้วยูริจังไม่ง่วงหรอ?”
“ง่วงซิ งั้นเดี๋ยวเราไปเอาชุดของมาให้ใส่แล้วกัน” ยูริเดินพาอีกคนไปยังห้องน้ำแล้วบอกว่าจะไปเอาชุดมาวางไว้หน้าห้องน้ำส่วนตัวเองจะไปอาบน้ำอีกห้อง
“ไม่รอให้ผมแห้งก่อนหละ?” ยูยะเอ็ดคนหัวเปียกที่ทิ้งตัวนอนลงมาบนเตียง
“ขี้เกียจอ่ะ นอนงี้แหละ”
“ไม่ต้องเลย ลุกขึ้นมา เดี๋ยวไม่สบาย” ยูยะฉุดคนข้างๆให้ลุกขึ้นมานั่ง ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดผมที่อีกคนเหวี่ยงไว้ตรงเก้าอี้มานั่งเช็ดหัวให้อีกคน
“สบายจังเลย” ยูริยิ้มให้อีกคนผ่านทางกระจก พอผมแห้งสนิท ยูยะก็นั่งลงแล้วดึงร่างเล็กมานั่งกอด
“พี่ขอจูบได้มั๊ย?” ยูยะพูดอย่างไม่คาดหวังอะไร แต่ยูริกลับพยักหน้าลงอย่างง่ายได้
“จูบซิฮะ ผมไม่เคยให้ยูยังจูบเลยนี่นาเนอะ” ยูริหันหน้าเข้าหาอีกคน แล้วปล่อยให้ยูยะเริ่มจูบที่ริมฝีปากอวบอิ่มของตน
ยูยะจับร่างเล็กนอนลงบนเตียงก่อนจะนอนทับอีกฝ่าย โดยที่ปากก็ยังดูดคลึงจนคนใต้ร่างเขาแทบอ่อนระทวยเป็นขี้ผึ้งลน มือของยูยะเริ่มลูบไล้ไปที่ใต้เสื้ออีกคน ก่อนจะผละออกจากปากหวานแล้วไซร้ไปตามซอกคอหอมกรุ่น
“อื้อ ไม่เอายูยะ” ยูริรีบครางประท้วงออกมา แต่ยูยะก็ไม่สนใจกลับคลอเคลียอยู่แถวนั้นไม่เลิก
“ให้พี่ทำเหอะนะยูริ”
“ไม่นะยูยะ” ยูริเริ่มรู้สึกกลัวคนตรงหน้าขึ้นมา
“นะยูริ ไม่เจ็บหรอก แล้วยูริจะชอบนะ”
“ไม่เอาจริงๆยูยะ ปล่อยเราเหอะ” ยูริพยายามผลักคนที่หน้ามืดเพราะความหวานของร่างกายตัวเองออก แต่ก็ไม่เป็นผล มือของยูยะเลื่อนมาปลดกระดุมเสื้อนอนออกทีละเม็ดๆ จนยูริแทบร้องไห้
“ไม่เจ็บหรอกยูริ แค่สนุกไปกับมันก็พอแล้ว”
“ฮิคารุจัง หน้าไปโดนอะไรมา หัวด้วยอ่ะ” ไดกิแตะลงบนผ้ากอชที่แปะอยู่บนหัวฮิคารุ
“ไม่มีอะไรหรอกไดจัง” ฮิคารุยิ้มน้อยๆให้เพื่อนอีกคน แม้ว่าเขาอยากจะบอกอยากจะพูดออกไป แต่เขาก็ไม่สามารถทำได้เพราะคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“นายคงไม่ได้ทำใช่มั๊ยยาบุ” ไดกิหันมาถามเพื่อนอีกคนแทน เพราะรู้ว่าตราบใดที่ยาบุยังนั่งอยู่ฮิคารุไม่มีทางพูดแน่ๆ
“ถามเพื่อนรักนายดูซิ เขาก็บอกว่าไม่มีอะไรไม่ใช่หรอ?”
“ไม่มีอะไรหรอกไดจัง เราซุ่มซ่ามเองแหละ ไดจังไปนั่งเรียนก่อนนะ แล้วเดี๋ยวค่อยคุยกันนะ” ฮิคารุบอกกับไดกิเมื่อใกล้จะถึงเวลาเรียน
“ไดจัง ไดจางงงงงงง~~”
“มีอะไรยามะจางงงงงงง~~~” ไดกิพุ่งไปหารุ่นน้องที่ตะโกนเรียกเข้าซะเสียงดังลั่นจนเพื่อนหันมามองกันทั้งห้อง “มีอะไรยามะจัง? แล้วนี้ไม่เข้าเรียนหรอ?”
“ไดจังเห็นยูริจังบ้างม่ะ? เมื่อคืนเราโทรไปก็ไม่รับ วันนี้ก็ไม่มาเรียน”
“ไม่รู้เหมือนกัน กลับบ้านรึเปล่า?”
“ถ้ากลับบ้านยังไงตอนนี้ก็ต้องมาถึงโรงเรียนแล้วซิ” ยามะจังบอกอย่างสงสัย เกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนเขารึเปล่านะ
“อาจจะมาสายก็ได้นะ แต่พี่ว่าตอนนี้ยามะจังกลับห้องก่อนเถอะ จะถึงเวลาเรียนแล้ว ถ้าเกิดยูริไม่มายังไงค่อยโทรหาใหม่ดีมั๊ย?”
“อื้อ ครับผม งั้นผมกลับห้องก่อนแล้วกัน ขอตัวก่อนนะฮะ”
“ยูริจัง หันมาคุยกันก่อนซิ” ยูยะสะกิดคนที่นอนอยู่ข้างกาย แต่อีกคนก็ไม่สนใจกลับไล่ให้อีกฝ่ายออกจากห้อง
“ออกไปเดี๋ยวนี้ ในเมื่อคุณได้สิ่งที่อยากได้แล้ว คุณก็เชิญออกไปจากชีวิตผม” ยูริอยากจะร้องไห้ เขาไม่น่าเชื่อคำอีกฝ่ายเลยจริงๆ เขาไม่น่าอนุญาติให้อีกคนอยู่เป็นเพื่อนเลย เขาคิดว่ามันคงไม่มีอะไรเพราะคุยกันเข้าใจแล้วแต่สุดท้าย มันก็ไม่ใช่ สุดท้ายมันก็ลงเอยอย่างนี้
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะยูริ พี่..”
“ออกไป ออกไปจากห้อง ออกไปจากบ้านผม ออกไปจากชีวิตผมซักที!!!! ได้สิ่งที่อยากได้ไม่ใช่แล้วรึไง คุณอยากได้ตัวผมนักไม่ใช่รึไง”
“ยูริฟังพี่ก่อนซิ พี่ไม่ได้ตั้งใจ”
เพี๊ยะ!!!!!!
มือเล็กฟาดเข้าที่ใบหน้าอย่างจัง แต่ยูยะก็ไม่ได้โกรธอะไร เพราะเขารู้ว่าเทียบกับที่ร่างเล็กโดน แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ
“ผมไม่สนว่าคุณจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ แต่คุณกรุณาออกไปจากชีวิตของผม ผมเกลียดคุณ” คำพูดของจิเน็นกรีดลึกลงในจิตใจของเขา เขาผิดเองที่เร่งรัด เขาผิดเองที่ขาดสติเมื่อมีคนตัวเล็กอยู่ใกล้ๆ เขาผิดเองที่ไม่รู้จักหักห้ามใจตัวเอง เขาผิดที่ทำลายความเชื่อใจของอีกคน
“ยูริ อย่างน้อยก็ให้พี่ดูแลจนกว่าเราจะหายเจ็บก่อนได้มั๊ย”
ผลั๊วะ
หมัดเล็กเสยเข้าเต็มคาง ถ้าตอนนี้เขาลุกยืนได้ เขาจะเตะเข้าที่ก้านคอเลยทีเดียว
“ออกไปจากบ้านกู กูไม่มีทางเชื่อใจมึงเป็นครั้งที่สอง ออกไป หรือจะให้กูโทรเรียนตำรวจ” ยูริจ้องอีกคนตาขวางจนยูยะถอนหายใจเฮือก แล้วยอมลุกขึ้นจากเตียงแล้วออกไปดีๆ
*******************
สุขสันต์วันเกิดยูยะ!!!! ช็อตฟิคลงให้ซะหวานแล้วนะ เพราะงั้นเรื่องยาวนายโหดไปเหอะ - -"
อยากต่อยยูยะแม่งงงงงงง งุงิ
ความคิดเห็น