คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : #Chapter 15
“ปวดหัวอ่ะ”
“ปวดหัวก็นอนลงไปจิเน็น ไม่เคยกินเหล้ายังริจะกินช็อทอีกนะ” ยามาดะกดหัวยูริลงกับหมอนในห้องนอนหลังร้าน
“ก็มันไม่รู้นี่นา แล้วนี่ไม่ไปเรียนหรอยามะจัง เดี๋ยวไปสายนะ”
“สภาพเป็นอย่างนี้ยังคิดจะไปเรียนอีกหรอ? แค่ลุกยังจะไม่ไหวเลย อีกอย่างนะ โรงเรียนเลิกตั้งนานแล้ว”
“ห๊ะ? นี้กี่โมงแล้วอ่ะ” ยูริพยายามจะลุกขึ้นมาดูเวลา แต่ก็ต้องไหลกลับลงไปนอนอีกด้วยความมึนหัว
“หกโมงเย็นแล้วเจ้าบ้า สลบซะข้ามวัน เอ้อ เราบอกแม่นายว่านายมาค้างที่ห้องเรา ทำรายงาน พรุ่งนี้ไปโรงเรียนก่อนถึงจะกลับ” ยามาดะรีบชิงพูดออกมา เพราะรู้ว่าอีกคนจะต้องถามถึงแม่ตัวเองแน่ๆ
“ขอบคุณนะยามะจัง”
“นอนไปเหอะจิเน็น เดี๋ยวไปหากาแฟกับน้ำมะนาวมาให้”
“อื้อ” จิเน็นเงยหน้ามองเพดานอยู่ในห้องคนเดียว เมื่อคืนเขาทำบ้าอะไรลงไปเนี้ย ถึงแม้จะมึนหัวจะอะไรแค่ไหน แต่ตอนนี้เขากลับจำมันได้เต็มๆ ไหนจะไปจูบกับเคนโตะคุง ไปเต้นยั่วครางเสียวให้คนอื่นที่ไม่รู้จักดู ขนาดพี่ซายะยังไม่เคยได้ยินเลยนะ! ที่สำคัญ เขาไปขอให้ยูยะช่วยเขา โอ๊ยยูริอยากจะบ้าตาย
“นี้ฉันทำบ้าอะไรลงไปเนี้ย”
ยูริถอนหายใจเฮือกออกมา โอ๊ย ทั้งอายทั้งปวดหัว เขาไม่กล้ากินเหล้าอีกแล้วหละ เจอเข้าไปขนาดนี้ ไม่ไหวจริงๆ แค่คิดถึงเหล้าภาพตอนที่เต้นอยู่บนเวทีก็แวบเข้ามาในหัวตลอดเวลา รวมถึงภาพที่ยูยะมองเขาด้วยสายตานิ่งๆอย่างไม่รู้สึกอะไรกับการกระทำของเขา แล้วเขาจะทำมันลงไปทำไมวะ
“อ๊ากกกกกกกก” จิเน็น ยูริ จะพ่นไฟ!!!!
“ซุย กาแฟไม่ใส่น้ำตาลกับน้ำมะนาวสดๆ”
“ยูริจังตื่นแล้วหรอครับ?” ยะซุยถามขนาดเตรียมเครื่องดื่มตามที่ยามาดะสั่งไปด้วย
“อื้อ แล้วนี้รุ่นพี่ยังไม่มาอีกหรอ?”
“วันนี้คุณยาบุบอกว่าจะไม่เข้าครับ แต่ไดจังผมไม่แน่ใจ มีแต่คนเมื่อวานมารอตั้งแต่ร้านยังไม่เปิด” ยะซุยพยักหน้าไปทางทาคาคิที่นั่งอยู่ที่โต๊ะมุมนึงของร้าน
“เสร็จแล้วให้คนยกเข้าไปให้จิเน็นที่ห้องด้วยหละ บอกมันให้เลือกกินแค่อันเดียวพอ เดี๋ยวได้น็อคไปอีก”
“ครับผม” ยะซุยพูดแล้วมองตามยามาดะที่กำลังเดินไปที่โต๊ะตัวที่ทาคาคินั่งอยู่
“ยูยะ กลับบ้านไปเหอะป่ะ”
“ยามาดะ” ยูยะหันมามองอีกคนอย่างตกใจ
“กลับบ้านไปเหอะ อยู่นี้ไปจิเน็นก็ไม่ออกมาให้นายเห็นหรอก”
“แสดงว่ายูริอยู่ที่นี้จริงๆด้วยซินะ” ยูยะยิ้มออกมา ตอนแรกเข้ามาที่ร้านก็ไม่มั่นใจหรอกนะ ว่ายูริจะอยู่รึเปล่า แต่พอยามาดะพูดอย่างนี้แสดงว่าอยู่แน่ๆ ส่วนคนที่เผลอหลุดปากได้แต่ถลึงตาใส่ ราวกับจะให้อีกคนหยุดยิ้ม
“แล้วยูริเป็นยังไงบ้าง? คงปวดหัวแย่เลยซิ”
“เฮ้อ ประมาณนั้นแหละ ก็คนมันไม่เคยกินเหล้า เจอเข้าไปเยอะขนาดนั้น ไม่ปวดหัวก็แปลกแล้ว”
“อื้อ เอานี้” ยูยะยืนขวดน้ำชามาให้ขวดนึง จนอีกคนทำหน้างง “ชานี้ใช้กินเวลาเมาค้าง หายเร็วกว่ากินกาแฟหรือมะนาวอีก รับประกัน”
“นายคงไม่ได้วางยาจิเน็นใช่มั๊ย?”
“ถ้าฉันจะทำอะไรยูริ ฉันทำไปตั้งแต่เมื่อวานไม่ดีกว่าหรอ? ไม่ได้สติซะขนาดนั้น”
“เข้าใจหละ เดี๋ยวจะเอาให้กิน นายก็กลับไปได้แล้วป่ะ”
“ไล่จังนะ ไปก็ได้ อย่าลืมเอาให้ยูริจังกินนะ แล้วฝากจดหมายนี้ให้ยูริด้วยได้มั๊ย” ยูยะยื่นกระดาษพับเป็นสี่เหลี่ยมเล็กๆให้ยามาดะ
“ให้ได้ แต่จิเน็นจะอ่านไม่อ่านมันอีกเรื่องนะ”
“แค่นายเอาไปให้ยูริ ฉันก็ดีใจแล้ว”
“เข้าใจหล่ะ งั้นนายก็กลับไปได้แล้ว” ยามาดะไม่ลืมเอ่ยไล่อีกคนให้ออกไปจากร้าน
“ขอบใจยามาดะ ไว้เจอกัน” ทาคาคิยอมทำตามแต่โดยดี ก็นี่ไม่ใช่ถิ่นเขา ขืนทำอะไรซุ่มสี่ซุ่มห้ามีหวังอาจโดนซ้อมโดยไม่รู้ตัว
“จิเน็น เอ้านี้ กินชานี้เผื่อจะหายแฮงค์” ยามาดะยื่นขวดชาให้คนน่ารักที่นั่งหน้างงอยู่บนเตียง
“ส่วนนี้ จดหมาย คนที่ฝากมาให้นายหน่ะ คนเดียวกัน เดี๋ยวฉันออกไปหน้าร้านก่อนนะ กลัวโดนตัดเงินเดือน”
“ใครจะกล้าตัดเงินยามะจัง? ยูโตะผูกขาดตัวนายไม่ใช่หรอ?”
“ถึงจะผูกขาด แต่ฉันก็ทำงานอย่างอื่นในร้านหาเงินเก็บไปด้วยนะ ไม่เหมือนไดจังกับฮิคารุจังหรอก สองคนนั้นกะผลาญทรัพย์รุ่นพี่อย่างเดียว”
“อื้อหือ นินทาอย่างนี้ ระวังรุ่นพี่มาได้ยินนะ”
“ได้ยินก็ได้ยินซิ กลัวไรเล่า โอ๊ยยยยย” ยามาดะร้องออกมาก่อนจะหันไปมองคนที่เคาะหัวตัวเอง “ไดจัง...”
“นินทารุ่นพี่! เอาอีกซักรอบดีมั๊ย” ไดกิทำท่าจะเขกหัวอีก จนยามาดะต้องวิ่งไปนั่งหลบหลังจิเน็น
“จิเน็นช่วยที” ยามาดะเขย่าตัวจิเน็นจนจิเน็นต้องร้องออกมา
“ช่วยบ้าอะไร ปล่อยเว้ย เดี๋ยวชาหก”
“อยากไปทำงานนักก็ออกไปทำเลย พี่มีเรื่องจะคุยกับจิเน็น” ไดกิยืนมองหน้ายามาดะที่ยังนั่งนิ่ง “ไม่ให้อยู่เสือก ออกไปช่วยงานหน้าร้านเลย ลูกค้าเริ่มเข้ากันแล้ว ไปช่วยไอ้ยะซุยมันผสมเครื่องดื่มไป”
“ครับๆ ไปแล้วครับ” ในที่สุดยามาดะก็ยอมออกไปทิ้งให้ไดกิอยู่กับยูริตามลำพัง
“นี้จิเน็น พี่ถามจริงๆ ทำไมยูริอยากล้างแค้นยูยะขึ้นมา? เมื่อวานพี่ก็เห็นมันนิสัยดีออก”
“คนเราก็มีทั้งด้านดีและไม่ดีนี้ครับ” ยูรินั่งดื่มชาลงไปอีกอึก ชานี้ดีจริงๆแหะ เขาเริ่มรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยแล้ว
“แต่ว่านายนั่นมันก็ไม่ได้ฉวยโอกาสกับนายตอนเมื่อคืนเลยนะ กลับกัน มันกลับเป็นห่วงนายซะด้วยซ้ำ”
“พี่เชื่อผมเถอะ คนเรามันมีหลายมุม มุมที่พี่เห็นกับมุมที่ผมเห็นมันอาจเป็นคนละมุมกัน ฮ้า~ กินแล้วหายแฮงค์จริงๆแหะ” ยูริปิดขวดแล้ววางลงข้างตัว
“พี่เข้าใจ แล้วนั้นน้ำอะไร ที่ร้านไม่มีหนิ?”
“มีคนฝากยามะจังมาให้ผมอ่ะครับ เห็นเขาบอกว่าช่วยให้หายแฮงค์ เออ จริงซิ มีจดหมายมาด้วยนี่นา”
“อ่านด้วยซิ” ไดกินั่งลงข้างยูริที่หยิบจดหมายมาอ่าน
‘อร่อยมั๊ยชาสูตรพิเศษของพี่ หายปวดหัวรึยัง? ยูริ พี่ขอโทษ ให้โอกาสพี่อีกซักครั้งนะ พี่จะรออยู่ที่เดิม ที่เราเจอกัน พี่จะรอจนกว่ายูริจะมา’
แคว่ก!!!!
“ยูริจัง” ไดกิมองเศษกระดาษที่ขาดเป็นชิ้นจากฝีมือของคนตัวเล็กข้างๆ
“ผมไม่สน”
“นี้ คิดดีๆนะเรา พี่ไม่อยากให้เรามานึกเสียใจวันที่กลับไปแก้อะไรไม่ได้ ถ้ารักเขาอยู่ก็ไม่ต้องเล่นตัวหรอก สมัยไหนแล้ว”
“ไดจัง....”
“อยากกลับไปหายูยะ ก็กลับไปหา ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้ายูยะมันทำอะไรยูริ แค่ยูริบอกพวกพี่ พวกพี่จะจัดการขั้นเด็ดขาดเลยดีมั๊ย?”
“ผมแค่กลัว ว่าถ้าผมไปหาเขา เขาจะทำร้ายผม” ยูริพูดในสิ่งที่กังวลใจออกมา
“ยูริ คำว่าทำร้ายของยูริคืออะไร?”
“เอ่อ คือ...ผม...กลัวการมีเซ็กซ์ ผมยังไม่พร้อม” ยูริตอบเสียงอ้อมแอ้ม เขาอายที่ต้องพูดเรื่องนี้กับคนที่ทำงานอยู่ในสถานที่ที่คิดว่าเรื่องเซ็กซ์เป็นเรื่องธรรมดา
“พี่ไม่เห็นว่ามันจะทำร้ายตรงไหนเลย สำหรับยูริอาจจะกลัว แต่สำหรับคนทั่วไป เซ็กซ์เป็นการแสดงความรักอย่างหนึ่งนะ ว่าไงดีหละ อย่างพวกพี่ที่มีเซ็กซ์กันบ่อยๆ ก็เพราะว่ารักแหละมั๊ง คนเราไม่อยากมีเซ็กซ์กับคนที่เราไม่ได้รักหรอกนะ”
“แต่ว่า ยูยะยังไปมีอะไรกับคนอื่นได้เลย” ยูริเถียงอีกคนออกมา
“ที่ต้องไปมีอะไรกับคนอื่น พี่คิดว่าเพราะเขาไม่อยากจะฝืนใจยูริมากกว่า คนเราถ้าไม่เด็กเกินหรือแก่หงั่ก มันก็มีอารมณ์ทางเพศทั้งนั้นแหละ จะไปนอนกับคนอื่นมันก็ไม่แปลกนะ อย่างให้เคย์ไปนอนกับคนอื่น พี่ก็เฉยๆ ไม่รู้ซิ เพราะพี่รักเคย์แหละมั๊ง แล้วพี่ก็เชื่อใจเคย์ ว่าถึงต่อให้เคย์ไปมีคนอื่นมากแค่ไหนยังไง แต่เขาก็ยังอยู่กับพี่”
“แต่ผมก็ยังกลัว...”
“เอางี้ ยูริจัง ไปหายูยะ ไปคุยกับยูยะให้รู้เรื่องดีกว่ามั๊ย? ว่ายังไง หาทางออกที่ลงตัวกับทั้งคู่ พี่รู้ว่ายูริก็เจ็บที่ต้องมารับรู้ว่าคนเรารักไปมีอะไรกับใคร แต่พี่ว่าที่เขาบอก ก็เพราะเขาอยากให้ยูริเชื่อใจ ว่าเขาไม่ได้นอกใจยูรินะ”
“งั้นผมควรจะไปหายูยะ?”
“ก็แล้วแต่ยูริหน่ะแหละ ของอย่างนี้ พี่บอกให้เราไปหรือไม่ไปไม่ได้ มันอยู่ที่ว่าหัวใจยูริจังว่ายังไง ไปหาเขา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ายูริต้องไปมีเซ็กซ์กับเขานี่นา ที่พี่บอกก็คือแค่ให้ไปคุย”
“เข้าใจแล้วครับ ไดจังขอบคุณมากนะครับ” ยูริลุกขึ้นแล้วโค้งตัวขอบคุณอีกคน
“พี่เต็มใจหน่า มีอะไรก็บอกพวกพี่หรือยามาดะนะยูริ อย่าเก็บไว้คนเดียว เชื่อพวกพี่นะ ไม่ต้องห่วงว่าเรื่องมันจะเป็นแบบไหน พวกพี่เชื่อว่า สิ่งที่พวกพี่เจอมาหน่ะ มันสอนหลายอย่างในชีวิตได้เป็นอย่างดี”
“ครับพี่ ถ้าผมมีเรื่องอะไรไม่สบายใจ ผมจะมาหาพี่เป็นคนแรกเลย” ยูริยิ้มกว้างให้อีกคน “งั้นผมขอตัวก่อนแล้วกันนะ”
“อื้อ ไปเหอะ อย่ากลับบ้านดึกหละ เข้าใจมั๊ย?”
“ครับผม ไม่ดึกแน่นอนฮะ”
“นี้โคจัง” ฮิคารุเดินเข้ามาหายาบุที่นั่งอ่านหนังสือเรียนพลางกินขนมอยู่ที่เคาน์เตอร์ครัว
“หืม?” ยาบุครางตอบแต่ยังไม่เงยหน้าขึ้นจากหนังสือเรียน
“สนใจกันบ้างซิ” ฮิคารุทำเสียงงอนจนยาบุต้องยอมวางหนังสือลง
“แล้วมีอะไรหละ?”
“เราอยากเจอแม่”
“เจอทำไมคนเลวๆแบบนั้น” ฮิคารุมองหน้าอีกคนอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง คนที่ยาบุบอกว่าเลว มันแม่เขานะ!
“นายมาว่าแม่คนอื่นเลวได้ไงกันเล่า”
“ก็นายไม่รู้รึไงว่าแม่นายเลวขนาดไหน ขายลูกในไส้ให้คนอื่น ก็ไม่น่าจะเรียกว่าแม่เลยด้วยซ้ำ”
เพี๊ยะ!
“หุบปากเลยนะ นายไม่มีสิทธิ์มาว่าแม่ฉันอย่างนี้!!” ฮิคารุเผลอตบเข้าที่ใบหน้าหล่ออย่างจังด้วยความโมโห
“แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาตบหน้าฉัน?” ยาบุหันกลับมามอง แล้วถามกลับด้วยเสียงเย็น
“เอ่อ...”
“ฉันถามว่ามีสิทธิ์อะไรมาตบหน้าฉัน” ยาบุคว้าเข้าที่ใบหน้าอีกคนแล้วบีบอย่างแรง
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ” ฮิคารุรู้สึกกลัวจับใจแค่เวลาเขาขัดใจยาบุก็น่ากลัวแล้ว แต่นี้เขาเผลอไปตบหน้าอีกคน
“จะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ยังไงก็จำไว้นายไม่มีสิทธิ์” ยาบุเอาเล็บมือกำจิกที่ใบหน้าอย่างแรง จนฮิคารุรู้สึกถึงเลือดที่กำลังซึมออกมา “โดยเฉพาะนายมาตบหน้าฉันเพราะฉันไปด่าผู้หญิงทุเรศๆกระหรี่แบบนั้นว่าเลว”
“ผมขอโทษ คุณปล่อยเถอะ ผมเจ็บนะ”
“เจ็บหรอ?” ยาบุลุกขึ้นยืนมองหน้าอีกฝ่าย “แล้วคิดว่าที่นายตบฉันเมื่อกี้ ฉันเจ็บมั๊ย?”
“แต่ที่คุณทำผมอยู่ ผมก็เจ็บเหมือนกันนะ โอ๊ย” ยาบุยิ่งเพิ่มแรงจิกเข้าไปอีก ก่อนจะปล่อยมือตามด้วยตบเข้าที่หน้าอีกคนอย่างแรง
เพี๊ยะ!!!!!
ปึก!
ฮิคารุล้มลงไปตามแรงตบของอีกฝ่าย จนหัวกระแทกเข้ากับมุมของเคาน์เตอร์หินอ่อนหรูหรา แม้จะมีเลือดไหลออกมาเพราะหัวแตก แต่ยาบุก็ไม่ได้สนใจ กลับเดินเข้าห้องนอนไปอย่างไม่รู้สึกรู้สาว่าเพิ่งทำร้ายคนรักไปหมาดๆ น้ำตาเริ่มไหลรินออกมาอีกครั้ง เจ็บแผลก็เจ็บแต่มันคงไม่เท่าเจ็บใจ เขานึกว่าคนๆนี้จะเปลี่ยนไปแล้ว ไหนว่าเป็นแฟนกัน แต่ทำไมถึงทำกับเขาอย่างเฉยชาแบบนี้ ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นเพียงแค่ของเล่นสำหรับอีกฝ่ายเท่านั้นใช่มั๊ย ของเล่นที่เจ้านายเห่อ พอมันไร้ประโยชน์ไร้ความหมายก็ค่อยโยนทิ้งถังขยะอย่างไม่ใยดี
“สุดท้ายผมก็เป็นแค่ของเล่นของคุณอยู่ดี ถ้าคุณไม่รักกัน ทำไมต้องเอาความรู้สึกผมไปล้อเล่นด้วย ทำไม......แค่นี้คุณก็เป็นเจ้าของชีวิตผมอยู่แล้ว คุณสั่งให้ผมทำอะไรผมก็ทำ ผมไม่คิดจะขัดคำสั่งคุณอยู่แล้ว ผมขอได้มั๊ย.....ได้โปรดอย่าเอาความรักของผมมาล้อเล่น” ฮิคารุได้แต่พูดเสียงแผ่วออกมา แม้รู้ว่าถ้าอีกคนได้ยินเขาต้องโดนดีแน่ๆ แต่ในใจเขาก็ยังแอบหวังอยู่ลึกๆ ว่าอีกจะทำตามที่เขาขอ
******
พลอยไม่เข้าใจ นี้ฟิคเรื่องยาวใช่ม่ะ? แต่มีคนอ่านแบบข้ามไปข้ามมา คือดูตัวเลขแล้วงงๆ ยอดคนอ่านจะเยอะเป็นพิเศษเฉพาะตอนที่มันแรงๆ - -" เอ่อ...ไม่ต้องอ่านเนื้อเรื่องตอนอื่น ข้ามมาอ่านตอนนี้เลยทีเดียวจบใช่มะเนี้ย
หงุงหงิง เอาไฟล์มาฝาก ปฏิทินจูเนียร์ปีนี้ มีนาคายาม่า ยูมะ มีเซ็กซี่โซน มีเอ.บี.ซี-ซี แล้วก็เป็นจูเนียร์
ฟินสุดๆ ตรงรูปจูริชินรูปใหญ่ๆ คึคึ แกะดูในแมคโดนัลด์ โห แทบจะกรีดร้องลั่นร้าน
http://jumper-junior.blogspot.com/2012/03/johnnys-junior-calendar-201204-201303.html เรียนเชิญตามลิ๊งค์เลยฮะ
คือพลอยสแกนเอง เพราะงั้นถ้ารูปออกมาเบี้ยวๆไรงี้ อย่าถือสานะ เพราะเครื่องสแกนประจำของพลอย พ่อยกให้คนอื่นไปแล้วตอนน้ำท่วม เลยต้องมาใช้อีกเครื่อง
ความคิดเห็น