คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : #Chapter 14
“ยูริจัง ยูริจังเอาจริงหรอ?” ฮิคารุถามคนตัวเล็กในขณะที่ยาบุเดินไปหยิบชุดมาให้
“เอาจริงซิฮะ ผมอยากทำให้ยูยะรู้สึกซะบ้าง”
“ยูริรู้รึเปล่าว่าที่อิโนโอะจะให้ทำหน่ะ ทำอะไร” ฮิคารุถามย้ำอีกครั้ง เพราะเขามั่นใจว่ายังไงยูริก็ไม่มีทางเข้าใจแน่ว่าสตริปเปอร์คืออะไร
“พี่ฮิคก็อธิบายให้ผมฟังซิฮะว่าผมต้องทำอะไร”
“นายหน่ะ ต้องขึ้นไปเต้นยั่วบนเวที นั่นหน่ะ เต้นกับไอ้หมอนั่น” ฮิคารุชี้มือไปที่เคนโตะที่เพิ่งเดินเข้ามา แค่มองก็รู้แล้วว่าเพื่อนเขาส่งเด็กนี้มาให้เต้นคู่กับยูริจังแน่ๆ แล้วเจ้าตัวก็กวักมือเรียกเคนโตะให้เดินมาหา “ยูริจังต้องเต้นยั่วเคนโตะ แล้วเคนโตะก็อาจจะจับตัว หรือล้วง สัมผัสร่างกายของยูริจัง อาจจะมีจูบด้วย ยูริจะทำหรอ?”
“ว่าไงนะครับ?” ยูริตาเบิกกว้าง “ไม่เอาแล้วพี่ฮิค ผมกลัว”
“ยูริจังกลัวอะไร? ที่นี่ร้านของพี่ ใครหน้าไหนมันกล้าทำอะไรยูริจังพี่เล่นมันแน่” ยาบุเดินถือชุดมาให้ยูริ ก่อนจะส่งมันมาให้ฮิคารุถือ ส่วนตัวเองย่อตัวลงเพื่อคุยกับคนตัวเล็ก
“แต่พี่ยาบุ...”
“ยูริจัง ตอนที่ยูริขึ้นไปเต้น ยูริจะมึน ไม่ค่อยรู้สึกตัวหรอก”
“พี่หมายถึงจะให้ผมดื่มเหล้า?”
“ยูริไม่อยากแก้แค้นยูยะหรอ? พี่ว่าวิธีนี้มันโหดและทรมาณสุดๆไปเลยนะ อีกอย่างพี่ไม่มีทางให้ยูยะแตะตัวยูริได้แน่นอน พี่สัญญาเลย ไม่มีการถ่ายรูปถ่ายวิดีโอด้วย โอเคมั๊ยครับ? หรือถ้ายูริกลัว เอาหน้ากากมาใส่ก็ได้” ยาบุพยายามพูดเกลี่ยกล่อมอีกคนให้ทำตามแผน แม้ว่ายูริจะกลัว แต่ในที่สุดก็ตอบตกลง ส่วนฮิคารุที่ยืนอยู่ข้างๆถอนหายใจเฮือก
“ยูริไปเปลี่ยนชุดกับพี่นะครับ”
“ทำไมนายต้องไปช่วยยูริเปลี่ยน?” ยาบุถามออกมาอย่างหวงๆ ก็เขาไม่อยากให้แฟนเขาอยู่กับผู้ชายคนอื่นหนิ
“นั้นมันน้องนะโคจัง อีกอย่างชุดที่นายหยิบมา คิดว่ายูริใส่เป็นรึไงเล่า!”
“แล้วนายใส่เป็นหรอ?”
“แหกตาดูดิ่ว่าหยิบชุดไหนมา นี้มันชุดที่นายเคยบังคับให้ฉันใส่ขึ้นเต้นนะ ใส่ไม่เป็นก็บ้าแล้วหละ”
“นี้พวกพี่จะเถียงกันอีกนานมั๊ย? ถ้านานเดี๋ยวผมได้พายูริจังไปเปลี่ยนชุดเอง” เคนโตะพูดแทรกทั้งสองคนขึ้นมา
“ไม่ต้องเคนโตะ นายเตรียมพร้อมตัวเองไปเหอะ เดี๋ยวยูริจังพี่จัดการเอง” ฮิคารุพูดจบก็คว้ามือคนตัวเล็กให้เดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุดใกล้ๆ ก่อนที่ตัวเองจะตามเขาไปด้วย
“นี่พี่ ชุดที่พี่ฮิคเคยใส่ แล้วยูริจะใส่ได้หรอ? พี่ฮิคตัวใหญ่กว่ายูรินะ” เมื่อเคนโตะไม่รู้จะคุยกับใครก็หันมาพูดกับยาบุ
“ชุดนั้นมันตั้งแต่สมัยฮิคตัวกระเปี๊ยก ยังไงยูริก็ใส่ได้ ว่าแต่นายเหอะเคนโตะ งานนี้นายห้ามทำมากกว่าจูบนะเว้ย ขืนนายทำรอยบนตัวยูริ ฮิคารุกับไดกิตามกระทืบนายถึงห้องแน่”
“ครับๆ ว่าแต่ใช้เพลงไหนเต้นพี่?” เคนโตะว่าพลางนั่งลงหน้ากระจกแล้วเริ่มจัดเสื้อเชิ้ตตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง
“Nasty Naughty Boy”
“โห พี่ เอาเพลงเจ้าแม่นั้นเลยหรอ? ผมไม่รู้หรอกนะว่าพวกพี่จะทำอะไรกัน แต่คนที่พวกพี่จะยั่วจะล้างแค้นอะไรนั้นหน่ะ ได้สติแตกกระเจิงแน่ๆ”
“ฉันก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้น”
ผ่าง!
“ไม่เอาพี่ฮิค ผมไม่ออกไปนะ”
“ไม่ออกอะไรวะ ออกมาเลยนะ ไม่งั้นก็ไม่ต้องล้างแค้นมันหล่ะไอ้ทาคาคิเนี้ย” น้ำเสียงของฮิคารุเริ่มดูหงุดหงิดขึ้นมา จนยาบุต้องรีบเดินเข้ามาดู ก็เขารู้ว่าคนรักตัวเองอยู่กับโลกที่ต้องเจอการแต่งตัวอะไรแบบนี้มาเยอะ เลยไม่อายที่จะต้องใส่ เพิ่งเจอยูริจังครั้งเนี้ยแหละที่ไร้เดียงสาเอียงอายซะขนาดนี้ ไม่ให้หงุดหงิดก็แปลก
“ใจเย็นๆซิฮิค นายออกไปบอกอิโนะให้โทรเรียกยูยะมาที่ร้านดีกว่านะ เดี๋ยวทางนี้เราจัดการเอง” ฮิคารุพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับความคิดของยาบุ ขืนให้เขาเตรียมตัวยูริต่อ เขาคงทำเจ้าตัวเล็กร้องไห้เพราะอายไม่กล้าทำอะไรแน่ๆ
“เดี๋ยวบอกให้ไทงะเอาวอดก้าเข้ามาให้แล้วกันนะ” ฮิคารุเดินออกไปหน้าร้าน ปล่อยให้ยูริอยู่กับยาบุ และเคนโตะ รวมถึงนักเต้นคนอื่นๆที่รอดูว่าคนตัวเล็กจะแต่งตัวออกมาเป็นยังไง
“พี่ยาบุผมอายอ่ะ”
“อายอะไรครับ? ยูริจังน่ารักออก เดินออกมาซิครับ กลัวอะไรอ่า” ยาบุจับมือยูริแล้วดึงให้อีกคนออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อ เพียงแค่ก้าวออกมาเสียงพูดคุยในห้องก็หยุดลง ทุกคนต่างพุ่งสายตามาที่จิเน็น ยูริ
“อย่ามองอย่างนี้ซินะ ผมเขิน...”
“วอดก้ามาแล้วครับ~ อ๊าย ยูริจังน่ารักอ่ะ!!” เสียงของไทงะที่ดังขึ้นทำเอายูริหน้าแดงแปร๊ดด้วยความอาย ก่อนที่ไทงะจะพูดต่อ “ไม่ใช่ยูริจังซิ ต้องเป็นบันนี่ยูริถึงจะถูกเนอะ เคนโตะคุง”
“ใช่ๆ เราว่านายยูยะอะไรนั้น ได้ทรมาณเน้นๆก็งานนี้แหละ”
ยาบุยืนยิ้มให้กับผลงานตัวเอง ก่อนจะกวักมือเรียกไทงะ แล้วหยิบเหล้าไปถือเอง “ยูริจัง ยูริจังหน่ะไม่ต้องเต้นยั่วอะไรแบบที่คนอื่นเขาทำกันนะ แค่ยูริจังปล่อยร่างกายให้เต้นไปตามเพลงที่ฟังก็พอแล้ว เอ้านี่ ไว้เพิ่มความกล้าให้ตัวเอง” พูดจบยาบุก็ส่งแก้ววอดก้าในมือไปให้อีกคน “ขมหน่อยนะ แต่ห้ามดื่มรวดเดียวนะ เฮ้ย!!!”
ไม่ใช่ยาบุคนเดียวที่อุทานออกมา แต่ทุกคนกลับตะโกนออกมาเมื่อเห็นภาพดังกล่าว สงสัยเจ้านายของพวกเขาจะเตือนช้าไป กระดกซะหมดแก้วเลยยูริจัง!!!
“อ่า ร้อนเหมือนมีอะไรมาเผาคอเลยฮะ”
“ก็สมควรอยู่หรอก วอดก้านะไม่ใช่น้ำเปล่า” ยาบุส่ายหน้ากับภาพตรงหน้า กะจะให้กรึ่มๆ พอเคลิ้มๆ คราวนี้ได้เมากันไปข้างแน่ๆ
“คุณยาบุฮะ”
“ว่าไงไทงะ?”
“นั้นมันสี่ช็อทเพรียวๆเลยนะฮะ!!!” ไทงะกระซิบบอกยาบุอย่างตกใจ
“ชิบหายกันหละงานนี้ แล้วจิเน็นมันเมาแล้วเป็นไงวะเนี้ย” ยาบุคาดการณ์ออกว่าในอีกไม่กี่นาทีคนตัวเล็กได้เมาแน่ๆ ขนาดพวกเขาให้กินช็อทเพรียวๆ ยังกินกันได้แค่ทีละช็อทเลย ไม่มีใครซักคนกินหลายช็อทรวมกันได้
“ผมว่าไม่ต้องเดาให้วุ่นหรอกฮะ นู้น ไปเลื้อยอยู่ข้างโนเอะจังแล้ว”
ยาบุเอามือตบหน้าผากตัวเองดังพลั๊วะ วันนี้ร้านเขาพังแน่ๆ ขืนปล่อยยูริไปเต้น มีหวังลูกค้าได้ถล่มร้านบังคับให้เปิดประมูลตัวแน่ๆ
“ผมไปบอกพวกไดจังก่อนดีกว่าว่ายูริจังเมาแล้วยั่ว”
“พี่ก็ว่าพี่ไปเรียกการ์ดมาเตรียมพร้อมดีกว่า เฮ้ย เคนโตะ ดูแลยูริด้วยนะเว้ย! ได้ยินไดจังประกาศเมื่อไหร่ พวกนายค่อยขึ้นไปนะ” ยาบุถอนหายใจเฮือก เอาวะ เป็นไงเป็นกัน
“ทาคาคิทางนี้” อิโนโอะตะโกนเรียกทาคาคิให้มานั่งที่โต๊ะตัวเอง โต๊ะวีไอพีหน้าสุด ชิดริมเวที
“สวัสดีครับอิโนะซัง ไดจัง แล้วก็เอ่อ...ฮิคารุคุง ยาบุซัง”
“ผมไปช่วยงานยะซุยก่อนนะฮะ ลูกค้าเริ่มเข้ามาเยอะแล้ว” ฮิคารุบอกกับยาบุ แล้วหันมาขอตัวไปช่วยเด็กในร้านที่ตอนนี้เริ่มวิ่งวุ่นมือเป็นระวิง เพราะยิ่งดึกลูกค้ายิ่งเยอะตาม
“เออ ฉันก็ไม่ได้เข้าร้านมานานแล้ว ขอไปดูพวกเอกสารก่อนแล้วกันว่ามีอะไรผิดพลาดตรงไหนรึเปล่า” ยาบุลุกขึ้นออกไปอีกคน ทิ้งให้อีกสามคนที่เหลือนั่งคุยกันเอง
“ร้านของยาบุซังหรอฮะ?” ทาคาคิถามออกมาอย่างอึ้งๆ
“ประมาณนั้นแหละนะ จริงๆเป็นของพ่อยาบุมัน แต่ว่าพ่อมันยกให้ยาบุดูแล” อิโนโอะตอบอย่างไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ ก็ตอนนี้เขาอยากรู้แล้วว่าแผนการณ์ของเขาผลจะออกมาเป็นยังไง เห็นว่ายูริเมาแล้วยั่ว เขายิ่งอยากจะรู้เลยว่าคนข้างๆก็อารมณ์ขึ้นทรมาณแค่ไหน
“แต่ว่ายาบุซังอยู่ม.ปลายปีสามไม่ใช่หรอ แล้วมาทำงานอย่างนี้?”
“เงินซื้อกฎหมายได้ พวกเด็กที่ทำงานในร้านนี้ส่วนใหญ่ก็อายุไม่ถึงเกณฑ์กันทั้งนั้น”
“อ่า จริงซิ ไหนๆก็มาแล้ว งั้นจัดโชว์ให้ทาคาคิดูหน่อยเป็นไง” ไดกิพูดตัดหน้าทาคาคิที่กำลังจะถามต่อ
“โชว์อะไรหรอครับไดจัง?”
“ก็โชว์สตริปเปอร์ไง” ว่าเสร็จไดกิก็กระโดดขึ้นเวที เปิดไมค์ที่ตั้งเอาไว้อยู่แล้ว แล้วพูดออกอากาศ “สวัสดีครับทุกคน ผมอาริโอกะ ไดกินะฮะ”
“ไดจัง// อาริจังมาให้อ๊อฟหน่อยเร็ว// คิดถึงอาริจังจังเลย//...” เสียงต่างๆที่ไม่พึงประสงค์ทำเอาเคย์นั่งหน้ามุ่ย ขนาดเขาผูกขาดมาตั้งนานแล้ว ยังจะมีคนคิดอ๊อฟอีกหรอวะ?
“วันนี้ผมมีนักเต้นคนใหม่มาแนะนำให้ทุกคนได้รู้จักกันแหละฮะ” สิ้นเสียงไดกิ เหล่าลูกค้าที่นั่งอยู่เต็มร้านก็พากันเป่าปากโห่ร้อง “แต่ผมขอร้องว่าห้ามถ่ายรูป ห้ามถ่ายวิดีโอนะครับ ถ้าการ์ดเห็นจะยึดแล้วเชิญคุณออกจากร้านพร้อมจ่ายค่าปรับนะฮะ และที่สำคัญสุดๆ คนนี้ไม่เปิดประมูลนะฮะ ผมย้ำอีกครั้งไม่มีการเปิดประมูล ถ้ามีใครก่อหวอดประท้วงให้มีการประมูล ยาบุซังเตรียมแผนการรับมือไว้แล้ว สำหรับคุณลูกค้าประจำ หวังว่าพวกคุณคงรู้ว่านะว่าแผนการที่ว่าคืออะไร ส่วนขาจรผมไม่แนะนำให้คุณทำ ถ้าคุณยังไม่อยากพิการ” ไดกิพูดจบก็ยิ้มหวานโปรยเสน่ห์ตัวเองไปอีกรอบ “งั้นมาดูกันดีกว่าเน้อ~~ รบกวนเปิดเพลงด้วยครับ”
http://www.youtube.com/watch?v=DqpFMqfeltE (กดฟังเพื่อเอาไปจิ้น แล้วจะรู้ว่าจิ้นทีจะสุดยอดขนาดไหน)
Christina Aguilera - Nasty Naughty Boy
เสียงเปียโนที่ทำขึ้นมา ทำเอาคนในร้านเป่าปากโห่ร้องกันใหญ่ ยิ่งมีเสียงไวโอลินยิ่งเพิ่มความชัวร์ว่าเพลงนี้เป็นเพลงอะไร จิเน็นก้าวขึ้นมาบนเวทีด้วยแววหน้าฉ่ำเยิ้มเคียงคู่กับเคนโตะ เพียงแค่เสียงร้องดังขึ้นจิเน็นก็ทำตามที่ยาบุบอก นั้นคือปล่อยตัวไปตามเพลง เจ้าตัวค่อยๆเดินเข้าไปหาเคนโตะตามจังหวะเพลง ลูบไล้เข้าที่ใบหน้าอีกฝ่าย ก่อนจะไล้มือไปที่หน้าอกกว้าง แล้วผลักให้อีกคนนั่งลงบนเก้าอี้ที่เตรียมไว้บนเวที แล้วเดินมาหยุดอยู่กลางเวที ค่อยๆลูบไล้ไปตามร่างกายตัวเองผ่านเนื้อผ้าซีทรูบ้างเฉียบ แล้วถกสลีฟตัวบางยี่ห้อหรูเหวี่ยงมันลงจากเวทีไป เผยให้เห็นถึงความขาวของร่างกาย ที่ปะปนไปด้วยริ้วแดงๆที่เกิดจากความร้อน เจ้าตัวเล็กที่ยังคงมึนเมาจากฤทธิ์วอดก้า เดินไปนั่งบนตักเคนโตะ แล้วค่อยๆถูกไถช่วงล่างเข้ากับเป้ากางเกงอีกคน ทำเอาเหล่าลูกค้าครางด้วยความเสียว จิเน็นขย้ำไปที่หน้าอกตัวเองแล้วครางลั่นเสียงหวาน บันนี่ตัวน้อยที่ตอนนี้เหลือแต่หูกระต่ายกับชั้นในเพลย์บอยกำลังสยบทุกความเคลื่อนไหว แม้แต่เคนโตะเองที่เคยต้องทำอะไรอย่างนี้มาเยอะ ยังถึงกับต้องครางซี๊ด จิเน็นก้มลงจูบอีกคนอย่างร้อนแรง แลกลิ้นกันให้ทุกคนเห็นกันจะๆ ความเอียงอายไร้เดียงสาถูกฤทธิ์เหล้ากดเก็บไว้ในส่วนลึกสุดของจิตใจ เจ้าตัวเล็กของทุกคนลุกออกจากตักเคนโตะโดยไม่ลืมดึงตัวเขามาด้วย แล้วผลักให้นอนลงกับพื้นสเตจ ก่อนเจ้าตัวจะตามขึ้นไปคร่อมด้านบน พอถึงท่อนเพลงที่มีเสียงคราง จิเน็นก็จัดการใช้แขนยันตัวเองกันหน้าท้องแบนราบจนอีกคนถึงกับเกร็ง แล้วจึงขย่มร่างกายขึ้นลงราวกับเล่นรักกันๆจริงๆ จะติดเพียงก็แต่ช่วงล่างของทั้งสองคนยังคงมีเสื้อผ้าอยู่ ฉากนั้นทำเอาทุกคนเสียววาบ ไม่เว้นแม้แต่รุ่นพี่ที่เชี่ยวชาญอย่างพวกไดกิ เสียงหวานครางกับท่ากระดกก้นขึ้นลง ใบหน้าที่น่ารักยามแดงก่ำ กับมือที่เปลี่ยนจากยันตัวเองมาขยี้ลงที่ติ่งไตทั้งสองข้าง พอเสียงเพลงจบลง เจ้าตัวเล็กไม่ลืมก้มจูบกับเคนโตะอย่างดูดดื่ม จนเคนโตะถึงกับครางออกมาเมื่อถอนจูบออก แต่ไม่เสียงเขาคนเดียวที่ครางอย่างสุขสม ลูกค้าทุกคนกลับครางออกมาเหมือนกันทั้งนั้น ใครจะหาว่าพวกเขาไม่ทนหรืออะไรก็แล้วแต่ ใครมาเห็นฉากนี้ต่อให้ไม่ได้ได้ใส่เข้าไปจริงๆ ก็เสร็จถึงสวรรค์แทบทั้งนั้น เสียงปรบมือโห่ร้องกับการแสดงที่เพิ่งจบลงเมื่อครู่ แต่เหมือนคนตัวเล็กจะยังไม่จบ จนมีคนๆนึงเข้าไปอุ้มลงจากเวที
“ยูยัง~~~” จิเน็นครางออกมาเสียงหวาน
“ทำบ้าอะไรของเธอ!! ไปเต้นยั่วพวกนั้นทำไม อื้อออ” จิเน็นดึงหน้าทาคาคิลงมาป้อนจูบให้ร้อนแรงกว่าที่จูบกับเคนโตะบนเวทีหลายเท่า จนอิโนโอะกับไดกิครางเหวอ
“กลับบ้านยูริ เดี๋ยวพี่ไปส่ง กลับบ้านเดี๋ยวนี้” ยูยะถอดเสื้อแจ็คเกตตัวเองมาคลุมให้คนที่นั่งยุกยิกอยู่บนตักเขา
“ไม่เอายูยัง ยูยังช่วยยูริก่อนน้ะ~~”
“เฮ้ย!!” ไดกิร้องออกมา
“ไม่เอา ยูริกลับบ้านเดี๋ยวนี้ พี่ไม่ช่วยอะไรทั้งนั้น กลับบ้าน”
“ไม่กลับ ไดจังช่วยผมด้วย ผมไม่กลับ~” ยูริหนีออกจากตักยูยะไปกอดไดกิไว้แน่น จนคนที่สั่งให้กลับบ้านเริ่มโมโห
“พี่บอกให้กลับ!!!!! มาทำตัวทุเรศอะไรอย่างนี้ ยางอายไม่มีรึไง ไป กลับบ้าน แล้วพี่จะบอกแม่เราด้วย!!!”
“เอ่อ...ยูยะ” ไดกิพยายามจะปรามไม่ให้เรื่องมันไปกันใหญ่
“ผมไม่คิดว่าพวกคุณจะให้ยูริมาทำอะไรอย่างนี้เลย” แวบแรกเขายอมรับว่าเขาอยากจะกดอยากจะรักยูริใจจะขาด แต่พอสังเกตดีๆก็รู้ว่ายูริไม่ได้สติอยู่แน่ๆ เพราะไม่มีทางที่เจ้าตัวจะทำอย่างนี้เองแน่ๆ ถึงเขาจะอยากเป็นเจ้าของยูริมากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่ฉวยโอกาสกับคนที่ไม่มีสติหรอกนะ
“ฉันถามยูริแล้ว เขาตกลงที่จะทำอย่างนี้เอง”
“ผมไม่สน ผมจะพายูริกลับบ้าน”
“ยูริกลับไปสภาพนี้แม่ยูริได้ฆ่าแน่ๆ” ยามาดะเดินมานั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม “ให้ยูริค้างที่ห้องข้างในดีกว่า เดี๋ยวผมดูแลยูริเอง”
“เดี๋ยวพี่อุ้มไปส่งที่ห้อง แล้วพี่ฝากดูแลยูริด้วย” ทาคาคิพูดกับยามาดะ ก่อนจะแกะตัวร่างเล็กที่สลบไปแล้วออกจากตัวไดกิ แล้วอุ้มไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะเดินตามยามาดะเข้าไปหลังร้าน
“ทาคาคิก็ดูนิสัยโอเคหนิ”
“นั้นซิ แล้วยูริจะเกลียดทำไมนะ ถ้าเป็นเรานะ เราคงขึ้นไปกดไดกิกลางเวทีแล้วถ้าไดกิขึ้นไปเต้นแบบนั้น” ไดกิเอามือตบเข้าที่ปากอิโนโอะ
“พูดดีๆนะ แล้วนี้คู่บุฮิคไปไหน?”
“นู้น ยาบุมันลากฮิคเข้าไปในห้องทำงานตั้งแต่ยังไม่จบเพลงแล้ว สงสัยคงอารมณ์ขึ้น”
“ไม่คิดว่าจิเน็นจะเอ็กซ์ขนาดนี้” ไดกิพูดออกมาอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อซักเท่าไหร่ ถ้าไม่เห็นด้วยตาตัวเองเขาไม่มีทางเชื่อแน่ๆ ถึงแม้อีกคนจะเมาก็เหอะแต่มันก็ยังเอ็กซ์อยู่ดี
“ไม่รู้รึไงเวลานายยั่วนายก็เป็นแบบนั้นหน่ะแหละ ไม่ต่างกันเลยทั้งพี่ทั้งน้อง”
“จริงหรอ? แล้วนายอารมณ์ขึ้นถึงขนาดตอนที่ดูยูริเมื่อกี้รึเปล่า?”
“มาซิ จะทำให้ดูว่าอารมณ์ขึ้นขนาดไหน”
******************
ฉากยูริจังคงไม่โดนแบนหรอกเนอะ - -"
มาเรียนในนี้อีกทีเพื่อทราบ พลอยอยากรวมเล่มช็อตฟิค มีคนสนใจมั๊ยหว่า ถ้าใครไม่เคยอ่าน ลองเข้าไปอ่านดูได้นะคะ
เหมือนตอนนี้มาลงวันเว้นวันเลยใช่ม่ะ ฮ่าๆๆๆ จะพยายามให้เป็นอย่างนี้ต่อไปเร็วๆ
เรื่องสอบตอนนั้น ขอบคุณนะคะที่ให้กำลังใจ งุงิ ตอนนี้รอประกาศผล เหอะๆ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ ^^ เม้นท์ไม่เม้นท์พลอยไม่ว่า แต่ขอแค่ไม่ทิ้งฟิคพลอยก็พอแล้ว~
ความคิดเห็น