คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : #Chapter 12
“อ้าวพี่ฮิค อรุณสวัสดิ์ฮะ หายไข้แล้วหรอ?” ยามาดะที่เห็นพี่ชายตัวเองเดินออกมาเดินเล่นนอกห้องเอ่ยถาม
“ก็ดีแล้วหละ พี่ไม่ได้เป็นอะไรมากซักหน่อย ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ” ฮิคารุยิ้มให้น้องชาย
“หน้าพี่?” ยามาดะลูบไปตามรอยแผลที่ยาบุฝากไว้บนหน้าเขาเมื่อวันก่อน แต่ฮิคารุกลับยิ้มให้ก่อนจะบอกว่าไม่มีอะไร
“ยามะ ไปกันยัง? เดี๋ยวงานเทศกาลเริ่มซะก่อน” ยูโตะตะโกนถามยามาดะที่ยืนคุยอยู่กับฮิคารุ
“ไปๆๆๆ ผมขอตัวก่อนนะครับ ไว้ค่อยคุยกันนะ ช่วงนี้ผมไม่ได้คุยกับพี่เลย”
“จ้า รีบไปเถอะ เดี๋ยวยูโตะจะฆ่าพี่ตายซะก่อน” ฮิคารุมองตามยามาดะที่ใส่ชุดยูกาตะสีครีมวิ่งไปหายูโตะที่ใส่ชุดยูกาตะเข้าคู่กัน “อยากใส่เป็นคู่แบบนั้นบ้างจังแหะ โอ๊ย ฝันเฟื่อง” ฮิคารุสะบัดหัวไล่ความคิดตัวเอง ก่อนจะเดินกลับห้อง
“อ๊ะ ขอโทษครับ ผมไม่รู้ว่าคุณเปลี่ยนชุดอยู่” ฮิคารุรีบปิดประตูกลับแล้วยืนหน้าแดงอยู่หน้าห้อง “เหวอ~!”
“เอ้า มายืนเขินอะไรหน้าห้อง?” ยาบุโอบรับฮิคารุที่หงายหลังลงมา “ไปเปลี่ยนชุดป่ะ จะพาไปเที่ยว”
“เที่ยว?” ฮิคารุยืนขึ้นมาทำหน้าเหวอ ยาบุเนี้ยนะจะพาไปเที่ยว
“อือ ไปเปลี่ยนชุดเร็วๆ ชุดวางอยู่ในห้องแหน่ะ ฉันรอที่หน้าเรียวกังนะ” ยาบุผลักฮิคารุเข้าไปในห้องก่อนจะปิดประตูให้เสร็จสรรพ เจ้าหมอนั้นจะทำหน้ายังไงตอนเห็นชุดที่เขาวางไว้ให้นะ
ยาบุคิดอย่างนั้น แล้วก็เดินยิ้มอย่างอารมณ์ไปรออีกฝ่ายที่หน้าเรียวกังตามที่บอก
“โคจัง” ยาบุหันมาตามเสียงหวาน ก่อนจะต้องตะลึงเมื่อเห็นอีกคน
“มองทำไมครับ ผมใส่ไม่ขึ้นหรอ” ฮิคารุหน้าหงอยลง เขาอุตส่าห์มั่นใจแล้วนะว่าดูโอเค แต่ไหงยาบุมองเขาแบบนั้น
“ไม่ใช่หรอก นายสวยมากๆเลย”
“อ่า...” ฮิคารุหน้าเขินแดงเมื่อยาบุเอ่ยชมออกมาตรง ก่อนที่เขาจะสังเกตุเห็นชุดของคนตรงหน้า “ชุดคู่?”
“อื้อ นายชอบมั๊ยหละ เอ้า ให้ตอบ ดันเขินอีกนะ” ยาบุอยากจะหอมแก้มแดงๆนั้น
“ชอบครับ” ฮิคารุตอบเสียงค่อย เขาเพิ่งคิดอยากใส่เมื่อกี้เอง
“ไปเที่ยวกันนะ” ยาบุยื่นมือมาตรงหน้าฮิคารุ
“ครับ” ฮิคารุยิ้มให้อีกคนก่อนจะจับมืออีกฝ่าย
“เลิกเขินได้แล้วฮิค จะเขินอะไรนักหนา”
“ก็โคจังหล่อนี้ฮะ ผมก็เลย...”
“นายก็สวยเหมือนกันแระ ชอบมั๊ยชุดนี้ อุตส่าห์ไปหาซื้อมาตอนที่นายหลับ”
“ชอบมากเลยฮะ ขอบคุณนะครับ” ฮิคารุเขย่งเท้าหอมแก้มอีกคนแทนคำขอบคุณ จนกลายเป็นยาบุเองที่เริ่มหน้าแดง
ตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนอยู่ในชุดยูกาตะสีดำสนิทมีลวดลายสีทองพาดผ่าน ของฮิคารุเป็นลวดลายที่ดูอ่อนช้อยอ่อนโยนยิ่งทำให้ฮิคารุดูเหมือนเจ้าหญิงก็ไม่ปาน ส่วนของยาบุเป็นลวดลายที่แสดงออกถึงความแข็งแกร่งทำให้เขาดูหล่อเท่ขึ้นไปอีก
“สายไหมป่ะ?”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมกินคนเดียวไม่หมด” ฮิคารุส่ายหน้าปฏิเสธอีกคน ทำไมวันนี้ยาบุถึงตามใจเขาอย่างนี้เนี้ย
“หือ เดี๋ยวช่วยกินก็ได้ นายชอบกินขนมหวานไม่ใช่หรอ?”
“อย่าฝืนตัวเองเลยฮะ คุณไม่ชอบหนิ อีกอย่างผมก็ไม่ได้ชอบอะไรขนาดนั้น”
“งั้นซื้อไทยากิแล้วไปหาที่ดูพลุกันเถอะ” ยาบุเสนอไอเดียให้อีกคน ซึ่งฮิคารุก็ไม่ปฏิเสธก็ไทยากิมันไม่ได้หวานขนาดสายไหมนินา แถมเป็นขนมที่ยาบุกินได้ด้วย
ทั้งคู่เดินไปหยุดที่ร้านไทยากิ ก่อนจะสั่งมาคนละชิ้น โดยฮิคารุไม่ลืมถามว่าตรงไหนเป็นจุดชมพลุที่ดีที่สุด หลังจากที่ได้ขนมมาคนละชิ้น ทั้งคู่ก็เดินไปตามทางที่คนขายแนะนำ ก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงริมแม่น้ำที่ไหลเอื่อย
“มานี่ซิ” ยาบุก้าวลงไปตรงพื้นหญ้าก่อน แล้วส่งมือมาให้อีกคนจับ
“ขอบคุณฮะ” ฮิคารุนั่งลงข้างยาบุ แล้วหยิบไทยากิของตัวเองขึ้นมาเป่าให้หายร้อน ยาบุคอยรวบผมทัดไว้ที่หูให้อีกฝ่าย แล้วแย่งงับไทยากิที่หายร้อนพอที่จะกินได้
“หวานจัง”
“เอ๊ะหวานหรอฮะ งั้นเดี๋ยวผมไปซื้อขนมอย่างอื่นให้ก็ได้ กินอะไรดีครับ?” ฮิคารุตั้งท่าจะลุกขึ้นอีกรอบ ก็โดนห้ามด้วยมือยาบุที่จับแขนเขาเอาไว้
“กินจากมือนาย ต่อให้กินโชยุมันยังหวานเลย” ยาบุดึงอีกคนให้มานั่งลงที่ตักของตัวเอง โอบอีกคนเข้ามากอดแล้วจับมือมาดูดเล่นจนฮิคารุหน้าแดงก่ำ “หวานจัง ทำไมนายหวานจังเลย”
“อื้อ~ อย่าซิฮะ” ฮิคารุครางเสียงหวิว
“ที่ห้ามเพราะอาย หรือเพราะเสียว หืม?” ยาบุถามก่อนจะแกล้งขบลงที่ปลายนิ้วอีกคนเล่น ก่อนจะดูดแรงๆ
“อ๊า~ ไม่เล่นนะฮะ”
“ไม่เล่นก็ได้ แต่มาให้จูบหน่อยซิ”
“ไม่เอานะ อายคนอื่นเขา” ฮิคารุมองไปรอบๆที่เริ่มมีคนมานั่งจองที่ประปราย ก่อนจะสะดุดสายตากับคนคู่หนึ่ง “ยามะจังกับยูโตะคุงนี้นา”
“จะไปทักมั๊ยครับ?” ในตอนแรกฮิคารุว่าจะเดินไปทัก แต่พอจะตอบยาบุออกไป ยูโตะก็จับหน้ายามาดะเข้ามาจูบซะก่อน
“ไม่ไปขัดดีกว่า” ฮิคารุนั่งนิ่งเงียบอยู่ในอ้อมกอดยาบุ โดยมีเจ้าของตักคอยป้อนขนมให้อยู่
“นี้ฮิค”
“หืม?” ฮิคารุเคี้ยวขนมตุ้ยๆแล้วหันมามองอีกคน
ฟอดดดดด!
“ฉันพูดจริงนะ อยากจูบนายจริงๆ” ยาบุหอมแก้มอีกคน แล้วอ้อนต่อ
“ไม่อายคนอื่นเขาหรอครับ แค่ผมนั่งตักคุณเขาก็มองกันใหญ่แล้วนะ”
“อายทำไม? ยามะยังไม่เห็นอายเลย ยังนั่งจู๋จี๋กับยูโตะได้เลย” ยาบุยังคงอ้อนต่อไป
“แต่ว่า...”
“นะฮิคารุ ให้ฉันจูบนะ”
“เฮ้อ~ ก็ได้ฮะ”
ยาบุยิ้มร่าออกมาแล้วจับหน้าอีกคนเข้ามาจูบ เขาไม่แคร์สายตาคนอื่นอยู่แล้ว ทำไมต้องแคร์หละ ในเมื่อเขาเองไม่ใช่คนท้องถิ่น อีกอย่างก็เขาอยากจูบฮิคารุ ใครจะทำไม อยากจูบก็จูบ ถ้าไม่ให้จูบแล้วให้ทำอะไร?
ปุ้ง! ปุ้ง! ปุ้ง!
เสียงพลุถูกจุดดังขึ้นไปทั่วบริเวณ ทุกคนต่างให้ความสนใจกับการแสดงพลุครั้งนี้ จะมีก็แต่ฮิคารุที่ยังคงถูกยาบุจูบอยู่ แต่ฮิคารุก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว เขาไม่ได้อยากมาเที่ยวเพราะอยากดูพลุ แต่ที่เขามาเพราะเขาอยากมาเที่ยวกับยาบุ อยากมาเที่ยวกับคนที่เขารัก แค่ได้อยู่กับยาบุไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน สถานการณ์ไหน เขาก็มีความสุขแล้ว
“ขอบคุณที่พาไปเที่ยวนะฮะ” ฮิคารุโค้งตัวลงขอบคุณอีกคนที่พาเขาไปเที่ยวในวันนี้ แถมยังออกค่าของกินให้อีก
“จะมาขอบคุณทำไม เป็นแฟนกันก็ต้องดูแลซิ ใช่มั๊ย”
“โคจัง...”
“อะไร พูดซะเสียงหวาน ระวังคืนนี้ก็ไม่ได้นอนอีกหรอก” ยาบุแกล้งทำหน้าเหี้ยมใส่อีกคน
“อ๊ะ ไม่เอานะ ผมยังเจ็บอยู่เลย วันนี้ลุกขึ้นมาเดินได้ก็ดีเท่าไหร่แล้วฮะ”
“พูดงี้ประชดฉันหรอ?”
“เปล่านะครับ ผมไม่ได้ประชดซักหน่อยนะ” ฮิคารุทำหน้าแบ๊วใส่อีกคนจนยาบุอยากจะจับมาฟัดแก้ม แต่ก็ถูกเสียงรุ่นน้องที่นั่งจูบกันไม่แคร์สื่อที่ริมน้ำเมื่อกี้ขัดขึ้น
“พวกพี่ไม่แคร์คนรอบข้างเลยนะ ไม่รู้คนอื่นถูกมดกัดกันไปกี่สิบตัว”
“นั้นซิฮะ เขาให้มาดูพลุนะฮะ ไหงมานั่งจูบกันเฉยเลย ยาบุซัง” ยามาดะกับยูโตะเดินเข้ามาล้อทั้งสองคน พวกเขาเห็นนะ ตอนที่ยาบุกับฮิคารุกำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม ไม่เกรงใจคนอื่นบ้างเลย
“ว่าแต่ฉันกับฮิค ทีนายกับยูโตะจูบกันเมื่อฉันยังไม่ล้อเลย”
“อ๊ะ รุ่นพี่เห็นด้วยหรอ?” ยูโตะถามออกมาอย่างตกใจ
“ไม่เห็นกับคงตาบอดแล้วมั๊งยูโตะคุง นั่งจูบกันซะขนาดนั้น พี่ว่านะ คราวหลังไปหาที่ลับตาคนแล้วทำกันเลยไม่ดีกว่าหรอ” ฮิคารุพูดหยอกล้อน้องชาย แล้วเป็นไปตามคาด ยามาดะหน้าแดงแปร๊ดขึ้นมาทันตาเห็น
“ผมก็อยากเหมือนกันแหละฮะ แต่ตรงนั้นมันวิวดีสุดแล้ว โอ๊ย ตีฉันไมง่า มันเจ็บนะ” ทั้งยาบุและฮิคารุหลุดขำออกมากับภาพน่ารักๆนี้ ก็ปกติอยู่ที่ร้านยามาดะแรงจะตายไป เคยแคร์สายตาใครที่ไหน แต่ตอนนี้กลับยืนเขินหน้าแดง อายกับคำพูดเพียงเล็กน้อย
“พวกพี่ขอตัวก่อนแล้วกันนะ แล้วพรุ่งนี้พวกนายกะจะกลับกันกี่โมง?”
“พวกผมกะว่ากินข้าวเช้าเสร็จก็กลับเลยหน่ะฮะ รุ่นพี่หละ?”
“ดูก่อนนะ พี่อยากให้ฮิคารุหายไข้ให้สนิทก่อนค่อยกลับ ถ้าไม่บ่ายๆก็เย็นๆไปเลย”
“งั้นคงต้องแยกกันกลับแล้วนะฮะ ทำไมตอนมามาด้วยกลับ ตอนกลับแยกกันหมดเลยก็ไม่รู้”
“เอาหน่า ต่างคนต่างมีเหตุผลของตัวเอง พี่ไปก่อนหละ พวกนายก็อย่านอนดึกนะ”
“ครับรุ่นพี่ ราตรีสวัสดิ์ฮะ”
“ยูริจัง พี่ไปส่งที่บ้านนะ”
“ผมมีขาเดินกลับเองได้” ยูริหันมาตอบอดีตคนรัก จะง้อหรอ อย่าหวังงั้นเลย
“ไม่เอาหน่ายูริ คุยกันให้รู้เรื่องก่อนซิ” ยูยะคว้าแขนเล็กเอาไว้ไม่ให้เดินหนี
เพี๊ยะ!!!!
“ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว อย่ามาจับตัวผมนะ!” ยูริตบเข้าที่หน้าอีกคนเต็มแรงจนยูยะหน้าหัน
“ยูริใจเย็นๆก่อนซิ ฟังพี่หน่อย”
“อยากโดนอีกข้าง? ผมจัดให้ได้นะ แต่คราวนี้คงต่อยแทนตบหละ” จิเน็นมองหน้าอีกคนเขม็ง ในมือก็กำหมัดเตรียมพร้อม
“ทำไมยูริไม่ฟังพี่เลย ให้พี่อธิบายก่อนซิ”
พลั๊วะ!!!!
“อธิบายเหวอะไร? ผมเตือนแล้ว ว่าคนนี้ผมห้ามยุ่ง แต่คุณไม่ฟังคำเตือนของผมเอง” ยูริต่อยหน้าอีกคนตามที่บอก จนอีกคนเผลอปล่อยแขนเล็ก ยูริจึงได้โอกาสเดินหนี ยูยะยืนจับหน้ามองคนที่เดินหนีเขาไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะแสยะยิ้มออกมา
“มาง้อดีๆไม่ชอบดันเล่นตัว งั้นจะจัดให้หนัก ให้ครางจนเล่นตัวไม่ออกเลย!!”
***********************
ตอนนี้สั้นงะ ขออภัย พรุ่งนี้สอบเลยแต่งได้เท่านี้ แหะๆ
สรุป! เมะเรื่องนี้เลวถ้วนหน้า?
ความคิดเห็น