ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : #Chapter 11
#Chapter 11
"อื้อ ถึงแล้ว เพิ่งลงจากรถไฟ แล้วง้อฮิคเป็นไงบ้าง?"
'หลับไปอีกรอบแล้ว'
"ฮ้า! ยังจะทำต่ออีก!?"
'ทำที่ไหน ฮิคยังไข้ขึ้นอ่อนๆเลยจับกินข้าวกินยานอนไปแล้ว คิดอะไรเนี้ยเตี้ย!'
"เปล๊า~ เออ เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ แท็กซี่มาแล้ว"
ไดกิกดตัดสายแล้วรีบวิ่งไปขึ้นแท็กซี่ที่จิเน็นเรียกมา
"รุ่นพี่ลงไหนฮะ?"
"อื้อ ไปร้านของยูริได้ม่ะ? อยากกินพาเฟ่ต์!"�
"ได้ซิครับ เดี๋ยวผมสั่งถ้วยใหญ่พิเศษให้เลย"
"ขอบใจน้ะยูริ~" ไดกิกอดอ้อนอีกคน ก่อนจะปล่อยให้จิเน็นบอกทางรถแท็กซี่ไปยังร้านของตัวเอง
ติ๊ด ติ๊ด
-นายอยู่ไหนไดกิ?-
"ใครเมล์มาหรอฮะ?" ยูริถามเมื่อเห็นอีกคนเริ่มหน้านิ่วคิ้วขมวด
"ไม่มีอะไรหรอก" ไดกิจะเก็บมือถือลงกระเป๋าเสื้อ แต่ก็มีเสียงเมล์ดังขึ้นอีกรอบ
-ไม่ตอบ? ถ้าไม่ตอบ แล้วฉันหานายเจอที่ไหน จะจับนายกดตรงนั้นเลย!-
-กำลังไปร้านของยูริที่...-
-ทีงี้ทำกลัว รอฉันอยู่ที่นั้น ฉันอยู่บนรถไฟใกล้ถึงแล้ว-
"เฮ้อ~ ยอมมันอีกจนได้"
"หืม? มีเรื่องอะไรหนักใจรึเปล่าฮะรุ่นพี่ ผมเป็นผู้ฟังที่ดีนะ" ยูริหันมาหามองหน้าอีกคนที่ยังคงนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา จนมารถแท็กซี่มาจอดหน้าร้าน "ให้ผมจ่ายเถอะฮะ รุ่นพี่จ่ายค่าห้องพักให้พวกผมไปแล้ว"
"ขอบใจนะ"
ทั้งสองคนแบกกระเป๋าของตัวเองเข้ามาในร้าน จิเน็นพาไดกิไปนั่งที่โต๊ะมุมหนึ่ง ก่อนจะขอตัวเอากระเป๋าไปไว้หลังร้าน แล้วเดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมพาเฟ่ต์ถ้วยใหญ่พิเศษอย่างที่เจ้าตัวบอกไว้
"รุ่นพี่บอกผมได้มั๊ยครับ? ผมไม่ชอบรุ่นพี่เวลาทำหน้าเครียดเลย" จิเน็นถามอีกครั้งจนในที่สุดไดกิก็ยอมพูดออกมา
"จิเน็นเคยมีความรักมั๊ย?"
"ใครไม่เคยมีก็แปลกหละฮะ"
"คนที่พี่รัก เขารักเพื่อนสนิทของพี่ แล้วเพื่อนสนิทของพี่ก็มีแฟนเป็นเพื่อนสนิทของคนที่พี่รัก"
"พี่หมายถึงพี่เคย์?" จิเน็นถามออกมา ก่อนจะต้องตกใจเมื่อหยาดน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย
"จิเน็นรู้มั๊ยว่าพวกพี่ทำอาชีพอะไรกัน" พอเห็นจิเน็นส่ายหน้า ไดกิก็พูดต่อ "พี่กับฮิคแล้วก็ยามะจังทำงานที่ผับของบ้านยาบุ พวกเราทั้งสามคนเป็นเด็กกำพร้าแล้วได้พ่อของยาบุเก็บมาเลี้ยง พวกพี่เลยทำงานตอบแทนคุณท่าน"
"ทำงานในผับ? หรือว่า...."
"อื้อ เป็นเหมือนพวกโฮสนั้นแหละ ใครมาอ๊อฟก็ต้องไปกับเขา ยามะจังดูเหมือนจะโชคดีที่สุด แค่ทำครั้งแรกยูโตะก็ขอซื้อตัวผูกขาดซะแล้ว ส่วนฮิคก็น่าสงสารสุดหน่ะแหละ ผ่านมาเยอะสุดนานสุด แถมยังต้องเป็นที่รองรับอารมณ์ของยาบุอีกต่างหาก แต่ก็ยังดีที่สองคนนั้นเขารักกัน"
"แล้วพี่หละครับ?"
"พี่หรอ?" จิเน็นเอื้อมมือมากุมมืออีกฝ่ายเมื่อน้ำตาของอีกฝ่ายยังไม่หยุดไหล "พี่ก็เรียกว่าผ่านมาเยอะเหมือนกันมั๊ง แค่ครั้งแรกก็โดนหลอกไปขึงผืดเวียนเทียนซะแล้ว ถ้าไม่ได้เคย์มาช่วย....พี่คงไม่...พี่คงฆ่าตัวตายไปนานแล้ว"
"ถ้าพี่ไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่านะครับ" จิเน็นบอกอีกฝ่ายเสียงอ่อน เขารู้สึกสงสารคนตรงหน้าจับใจ แต่ไดกิกลับส่ายหน้า เขาแค่อยากระบายให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องกับเขาฟัง
"พี่รักเคย์ตั้งแต่ตอนที่เคย์มาช่วยพี่ พี่ถึงยอมให้เคย์ซื้อตัว ซื้อแบบผูกขาด แต่สิ่งที่พี่ไม่รู้ตอนนั่นคือเคย์แอบรักฮิคารุอยู่ พี่เหมือนเป็นตัวแทนของฮิค เวลาที่ฮิคอยู่กับยาบุ เคย์ก็จะมาอยู่กับพี่ ระบายอารมณ์กับพี่ แต่พอฮิคอยู่คนเดียว เคย์จะทิ้งพี่ไปหาฮิคารุทันที"
"พี่ครับ พี่ไม่เป็นไรนะ" จิเน็นพูดเสียงสั่น เขาจะร้องไห้ตาม "ผมว่าพี่น่าสงสารกว่าพี่ฮิคอีก"
"เพราะจิเน็นยังไม่รู้จักยาบุจริงๆไง ที่จิเน็นเห็นคือตัวตนที่ยาบุสร้างขึ้นมา แต่เวลาอยู่กับฮิค ยาบุไม่ใจดียิ้มง่ายแบบนี้หรอก ต่างกันยิ่งกว่าฟ้ากับเหว"
"เฮ้อ~ เอางี้ รุ่นพี่กินพาเฟ่ต์ให้สบายใจดีกว่าฮะ ก่อนจะละลายน้ะ กินของหวานๆเย็นเผื่อจะอารมณ์ดีขึ้นหายเศร้าไงครับ" ไดกิยิ้มให้รุ่นน้องที่พยายามจะปลอบใจเขา
"ขอบใจนะยูริ พอได้พูดออกไปแล้วรู้สึกดีขึ้นเลย"
"บางเรื่องเก็บไว้คนเดียวมันก็หนักเปล่าๆ รุ่นพี่มีเรื่องอะไรก็เล่าให้ผมฟังนะครับ ผมสัญญาว่าผมจะเป็นผู้ฟังที่ดีไม่บอกใคร"
ไดกิยิ้มขอบคุณยูริอีกรอบก่อนจะตักพาเฟ่ต์เข้าปาก ยูริก็เปลี่ยนเรื่องคุยไปคุยเรื่องเรื่อยเปื่อย ทำให้ไดกิยิ้มออกมาได้บ้าง แต่แล้วเสียงประตูหน้าร้านก็เปิดออก ยูริหันมองไปตามสัญชาตญาณ แล้วก็เจอยูยะเดินเข้ามาในร้าน
"ขอโทษครับที่มาทำงานสาย" ยูยะพูดพลางโค้งตัวขอโทษพนักงานในร้าน
"เอ้า ไหนว่าหยุดสามวันไง?"
"พอดีกลับมาก่อนหน่ะฮะ งั้นผมไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ" ยูยะกำลังจะก้าวเข้าไปหลังร้าน กลับต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงหวานเอ่ยห้าม
"นายไม่มีสิทธิ์เข้าไปตรงนั้นอีกแล้วทาคาคิ" ยูยะหันมาก็เจอกับร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างไดกิที่กำลังนั่งกินพาเฟ่ต์
"โธ่ยูริจัง พี่ขอโทษ"
"เลิกแล้วก็เลิกต่อกัน แล้วฉันก็ไล่นายออก ในเมื่อตอนแรกที่นายมาทำงานที่นี่นายก็ไม่ได้ชอบอยู่แล้ว"
"แต่ยูริจัง ให้โอกาสพี่อีกซักครั้งนะ"
"ให้โอกาสนายไปก็เท่านั้น สุดท้ายนายก็เป็นเหมือนเดิม ออกไปจากร้านฉันซะทาคาคิ อยากให้เรื่องถึงแม่?" ยูยะมองหน้าคนตัวเล็กที่ยังคงยืนยันคำเดิมคือเลิกกับเขาและไล่เขาออก "ออกไป!!!" ยูริชี้น้ิวไล่อีกคนออกจากร้าน ยูยะเห็นว่ายังไงวันนี้ร่างเล็กก็คงไม่คุยกับเขาแน่ เลยยอมเดินออกจากร้านไป ไดกิที่นั่งมองมานานก็ได้ทีถาม
"นายกับยูยะเป็นแฟนกัน?"
"รุ่นพี่อยากฟังเรื่องของผมบ้างมั๊ยหละ?" ไดกิพยักหน้ามรับ เขาอยากที่จะรู้จักอีกคนให้มากกว่านี้
"ที่รุ่นพี่ถามผมว่าผมมีความรักมั๊ย"
"อ่าฮะ"
"ยูยะเป็นรักแรกของผม เป็นแฟนคนรักของผม"
"แต่พี่เห็นยูยะม่อฮิคที่เรียวกัง?"
"จะว่ายังไงดีหละ แม่ผมไม่อนุญาติให้ผมมีแฟน แต่ผมแหกกฎของแม่แล้วมาคบกับยูยะ หลังจากคบกันไม่นานยูยะก็ขอให้ผมมีเซ็กซ์กับเขา แต่ผมไม่ยอม ผมกลัว ผมกลัวมากๆเพราะยามะจังเคยเล่าให้ฟังว่าครั้งแรกเป็นยังไง"
"เจ็บมาก..."
"ใช่ฮะ ผมก็เลยกลัว หลังจากนั้นยูยะก็ไม่โทรหาผมเป็นอาทิตย์ ผมเจอเขาก็แค่ที่ร้านเท่านั้น แต่เขาก็ไม่พูดคุยเล่นกับผมเหมือนเมื่อก่อน ผมก็รู้แล้วหละฮะว่าที่เขาอยากได้จากตัวผมก็แค่เซ็กซ์"
"ชี่จังไม่ร้องนะ" คราวนี้กลับกันไดกิเป็นคนปลอบคนร่างเล็ก
"ผมเลยไปเคลียกับยูยะว่าจะเลิกก็เลิก ผมไม่อยากให้เรื่องมันค้างคา แต่ยูยะเขาก็บอกกับผมว่าเขารักผม รักผมมาก แต่เขานอกใจผม เขาไปนอนกับคนอื่น เพราะว่าผมให้ในสิ่งที่เขาต้องการไม่ได้"
"โห! ยูยะร้ายขนาดนี้เลยหรอ?"
"ผมรู้สึกว่าตัวเองโง่มากที่คบกับยูยะต่อ โดยที่รับรู้มาตลอดว่าเขาไปนอนกับคนนั้นคนนี้ ผมเจ็บเหมือนกันนะ ที่แฟนของผมไปนอนกับคนอื่นเพียงเพราะผมไม่สามารถมีเซ็กซ์กับเขาได้ เพราะผมไม่กล้าพอ จนสุดท้ายยูยะมาม่อพี่ฮิคารุ ผมเตือนเขาแล้วว่าห้ามยุ่งกับพี่ฮิค เพราะกฎของผมคือห้ามยุ่งกับคนรู้จักของผม แต่ยูยะก็ไม่ฟัง เมื่อคืนยูยะจะกดพี่ฮิค แล้วผมเข้าไปเจอพอดี ผมเลยทนไม่ไหวบอกเลิกกับยูยะนั้นแหละฮะ"
"โห สุดท้ายชี่จังนั้นแหละเด็ดขาดสุด ดีแล้วหละพี่ว่า ถ้าปล่อยให้มันยืดเยื้อ คงจะเจ็บเหมือนพี่ จบแต่เจ็บดีกว่าเจ็บไม่รู้จบเนอะ"
"นั้นซิครับ พี่ก็สู้ๆนะฮะ ผมเอาใจช่วยนะ!" ยูริยิ้มให้กำลังใจอีกคน พวกเขาทั้งสองคนมีปัญหาเพราะความรักเหมือนกันเลย
"ว่าแต่พี่ถามชี่จังข้อนึงซิ"
"ฮะ?"�
"ชี่จังเคยจูบกับคนอื่นมั๊ย?"
"อ่า~ ถ้าจุ๊บเบาๆก็เคยฮะ แต่จูบแบบยูโตะกับยามะจังนี้ไม่เคย ผมกลัวหายใจไม่ออก" พอไดกิได้ยินอย่างนั้นก็อยากจะหัวเราะออกมา
"โถ่ เด็กน้อย มานี้เลย พี่สอนให้เองว่าจูบยังไง" ไดกิคว้าหน้าคนตัวเล็กเข้ามาสอนจูบ ยูริเม้มปากแน่นสนิทอย่างตกใจและไม่รู้จะทำยังไง จนไดกิต้องผละออกแล้วบอกให้อีกคนอ้าปาก "อย่ากลัวนะจิเน็น พี่ไม่ทำอะไรมากกว่าจูบ อีกอย่างจูบให้เป็นก็ไม่เสียหาย สมัยนี้จูบเป็นไม่ใช่เรื่องน่าอาย จูบไม่เป็นต่างหากที่น่าอาย"
ยูริพยักหน้า ก่อนจะหลับตาพริ้มรอให้ไดกิจูบอีกรอบ ไดกิจูบเข้ามาที่ริมฝีปากที่เผยอออกน้อยๆ เรียวลิ้นของไดกิไล้ไปตามริมฝีปากก่อนจะแทรกเข้าไปข้างในโพรงปากเล็ก แม้จิเน็นจะยังคงสั่นแต่ไดกิก็ไม่สนใจสอนบทเรียนขั้นต่อไปให้ยูริ ลิ้นไดกิเข้าไปเกี่ยวกับลิ้นของอีกคนที่พยายามหลบหลีกอยู่ในโพรงปาก แต่มันเหมือนยิ่งเป็นการหยอกล้อสำหรับคนที่ผ่านอะไรมามากอย่างไดกิ ไดกิยังคงต้อนต่อไปจนในที่สุดจิเน็นก็ยอมแพ้ ยอมให้ลิ้นของไดกิพันเกี่ยวกับลิ้นตัวเอง มือของไดกิที่ไล้หน้าบางอยู่จับหน้าของอีกคนให้ถอนจูบเบาๆ แต่ก่อนจะผละออกจากกันไดกิยังคงดูดซับหยาดน้ำใสที่ไหลออกมาจากปากอีกคนอย่างไม่รังเกียจ
"คราวหน้า เวลาจูบกับคนที่ชอบห้ามขยับลิ้นหนีรู้มั๊ย มันเหมือนกับว่านายรังเกียจหรือยังไม่พร้อมจะเปิดใจ" ไดกิหยิบทิชชู่ที่วางอยู่บนโต๊ะส่งให้ร่างเล็กเช็ดปาก พวกเขาจูบกันอย่างไม่แคร์คนในร้าน กลับกันตอนที่พวกเขาถอนจูบออกมากลับมีคนอุทานออกมาอย่างเสียดาย
"รุ่นพี่อ๊ะ! ก็นี้มันเฟริสคิสของผมนะ ยังมาวิจารณ์อีก"
"นายเคยจุ๊บกับคนอื่นแล้วนี้มันเฟริสคิสของนายยังไงไอ้ตัวเล็ก?"
"ง่าผมหมายถึง...." จิเน็นนั่งหน้าแดงอย่างจนคำพูด เขาไม่รู้จะใช้ศัพท์ว่าอะไร
"ดีพคิสหรือเฟรนซ์คิส จูบแบบเมื่อกี้หน่ะ" ไดกิอยากจะขำรุ่นน้องตัวเอง เพื่อนสนิทเป็นถึงโฮสแต่ทำไมเจ้าตัวถึงได้ไร้เดียงสาขนาดนี้
"ง่า นั้นแหละฮะ"
"เอ่อ ขอโทษนะครับ" ไดกิหันไปตามเสียงข้างหลัง ก็เจอกับผู้ชายหน้าตาดีคนนึงยืนอยู่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจุดประสงค์คืออะไร "ผมยังจูบไม่เป็น ผมให้คุณสอนบ้างได้มั๊ยครับ"
"หน้าอย่างมึง ไม่ต้องให้เมียกูสอนหรอก ไปให้กระหรี่สอนเถอะไป"
"อิโนโอะ!" ไดกิร้องอุทานออกมา ชิบหายแล้วเมื่อกี้มันเห็นป่ะวะ? ไดกิเหลือบมองหน้ายูริอย่างรู้ความคิดกันและกัน ยูริค่อยๆเขยิบตัวออกห่าง แล้วพยายามจะลุกไปหลังร้าน
"จูบไดกิหวานมั๊ยยูริ?"
"ง่ารุ่นพี่...."
"พี่จูบเก่งกว่าไดกิอีกนะ ให้พี่สอนดีกว่า"
"เคย์!!!" ไดกิอุทานออกมาเสียงหวาน
"ทำไม? ทีนายยังสอนน้องได้เลย ทำไมฉันจะสอนไม่ได้" เคย์หันมาถามไดกิที่นั่งหน้างอ
"เออ อยากสอนสอนไปเลย สอนกันให้ถึงเตียงด้วยนะ แต่ระวังจะไปเผลอจ่ายเงินให้น้องเขาหละ เพราะน้องเขาไม่ใช่แบบฉัน ยูริพี่ไปก่อนนะ ไว้เจอกันที่โรงเรียน" ไดกิลุกขึ้นแล้วพูดเสียงงอนๆ ก่อนจะคว้ากระเป๋าที่วางอยู่ข้างตัวแล้วเดินออกจากร้าน
"พี่ไดกิโกรธเลย"
"เออวะ พี่จะมาง้อไดกิ ไหงไปทำให้โกรธเพิ่มขึ้นวะ" เคย์อยากจะตบหัวตัวเอง เขาทำให้เมียโกรธอีกแล้ว
"ผมว่าพี่รีบไปง้อพี่ไดกิเถอะฮะ"
"นั้นซิ งั้นพี่ไปก่อนนะยูริจัง" เคย์โบกมือบ๊ายบายให้คนตัวเล็กที่นั่งอมยิ้มกับความน่ารักของคู่นี้ ก็ดูพี่เคย์ก็รักพี่ไดกิดีนี่นา ไหงพี่ไดกิดันไปคิดว่าพี่เคย์รักพี่ฮิคารุเฉย ยูริคิดพลางยกถ้วยพาเฟ่ต์ไปเก็บที่เคาน์เตอร์
"ยูริจัง ใครอ่ะที่นายจูบกับเขาเมื่อกี้? น่ารักดีจัง"
"หือ? รุ่นพี่ที่โรงเรียนหน่ะ ส่วนคนเมื่อกี้แฟนพี่เขา พวกนายหยุดคิดจะม่อเลย" ยูริเอ่ยห้ามความคิดของพนักงานในร้าน ก็ดูตอนที่แต่ละคนพูดถึงพี่ไดกิ ตางี้เยิ้มเชียว
"ไปไหน?"
"กลับห้อง ปล่อย!" ไดกิพยายามสะบัดมือที่จับแขนเขาเอาไว้แน่น
"นี้ ทำไมหนีกลับมาก่อน? คุยกันให้รู้เรื่องก่อนซิ"�
"ไม่มีอะไรจะคุย ปล่อย!"
"ถ้านายกลับห้องตอนนี้ ฉันตามไปชำระโทษที่นายหนีกลับมาก่อนแถมไปจูบกับจิเน็น ว่าไง? เอาไง?" เคย์ยื่นข้อเสนอให้อีกคน
"เฮ้อ ไปนั่งคุยที่สวนสาธารณะก็ได้" ไดกิเดินนำอีกคนไปยังสวนสาธารณะที่อยู่ใกล้ๆ
"มีอะไร?" ไดกิถามออกมาเสียงนิ่ง
"งอน? นี้เราต้องง้อใช่ป่ะ"
"เออ แต่มันก็แล้วแต่นาย เราไม่ใช่ฮิคารุของนายที่นายต้องไปง้อหนิ" ไดกิสะบัดหน้าพรืด
"งอนนี่เพราะหึงเราหรือหึงฮิค?"
"อิโนโอะ! ฉันไม่ใช่ของเล่นของนายนะ!!"�
"เราบอกหรอว่านายเป็นของเล่นของเรา นายเป็นเมียเรานะไดกิ ไม่ใช่ของเล่น"
"งั้นฉันถามนายหน่อยซิ คำว่าเมียของนายคืออะไร? ถ้าแค่คนที่มีเซ็กซ์ ก็อย่าใช้คำนั้นเลย" ไดกิพูดเองก็เจ็บเอง แต่ในเมื่อตอนนี้เขาก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว เคลียๆไปให้จบๆดีกว่า "ฉันไม่อยากเป็นเมียของใครแค่เพียงเพราะว่ามีเซ็กซ์กับเขา ฉันก็อยากมีคนรักที่เขารักฉันเหมือนที่ฉันรักเขา นายเข้าใจมั๊ยเคย์!! ถ้านายไม่ได้รักฉันแบบนั้น นายปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่อยากต้องมาทนเจ็บเพระนายอีกแล้ว"
"ไดกิ..." อิโนโอะพูดอะไรไม่ออกเมื่อไดกิหันหน้ากลับมาน้ำตาไหลอาบแก้ม
"พอได้แล้วเคย์ พวกเรามาหยุดเรื่องแบบนี้กันเหอะ เราเหนื่อยแล้ว"
"ไดจัง ใจเย็นซิ ไม่ร้องนะ" อิโนโอะดึงอีกคนเข้ามากอด แล้วลูบหัวปล่อยให้ใจเย็นๆ
"นายเห็นฉันเป็นแค่ของเล่น ไม่ต้องมาทำดีด้วยหรอกนะ"
"นายเป็นเพื่อนรักฉันนะไดกิ นายไม่ฟังที่ฉันพูดเลย"
"ปล่อยนะ! ปล่อย เราไม่อยากฟังคำของนายอีกแล้ว" ไดกิดิ้นจะหนีออกจากอ้อมกอดอีกคน
"ฟัง!! นายต้องฟังฉันพูด อย่าทำอย่างนี้ซิไดกิ ฉันก็เจ็บเหมือนกันนะ"
"นายจะเอายังไง? นายจะเอายังไงกับฉันอีก? ฉันเหนื่อยแล้วเคย์"
"นายเป็นของฉัน นายเป็นเมียฉันไดกิ นายห้ามหนีไปจากฉัน" อิโนโอะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
"คำก็เมีย สองคำก็เมีย นายบอกว่าฉันเป็นเมียแต่นายไปจีบฮิคารุ! นายรักฮิคารุ ฉันไม่อยากจะมาทนสภาพอย่างนี้นะ! ถ้านายไม่รักฉัน นายก็ปล่อยฉันไป"
"รัก รัก ฉันรักนายไดกิ!!!"
"เคย์....นายจะโกหกตัวเองแค่เพราะอยากมีเซ็กซ์ทำไม?" เสียงไดกิเริ่มแผ่วลง เขาเจ็บจนไม่อยากจะพูดอะไรออกมาอีกแล้ว
"ที่นายถามคำว่าเมียของฉันคืออะไร สำหรับฉันมันไม่ใช่แค่เซ็กซ์หรอกนะ แต่ฉันก็รักเขา หวงเขา อยากเป็นเจ้าของเขาแค่คนเดียว"
"เคย์...."
"ขอโทษ ขอโทษที่ทำให้นายเจ็บ ขอโทษที่ทำร้ายจิตใจนาย แต่กับนายฉันคิดว่านายเป็นเมียของฉันจริงๆ ฉันรักนายนะไดกิ ขอโทษที่รู้ตัวช้า ขอโทษ"
"........"
"ขอโทษที่เพิ่งคิดได้ ขอโทษที่เพิ่งรู้ตัว"
ไดกิเงยหน้ามองคนที่กอดเข้าเอาไว้
"ฉันพูดจริงไดกิ นายต้องเชื่อฉันนะ"
"แล้วฮิคารุหละ ที่นายบอกว่ารักฮิคารุ?" ไดกิถามออกมาเสียงค่อย ก่อนจะหลับตาลงอย่างยอมรับความจริง ไม่ว่าอีกคนจะตอบว่ายังไงเขาก็คงไม่เจ็บไปมากกว่านี้แล้ว
"เราเพิ่งรู้ตัว หลังจากโดนฮิคใส่มาเนี้ยแหละ ต้องขอบคุณฮิคนะที่ทำให้ฉันตาสว่าง"
"เคย์...."
"ให้โอกาสผมนะไดกิ ผมขอโทษ"
"เคย์" ไดกิมองหน้าอิโนโอะดวงแววตาที่สั่นระริก เขาควรจะเชื่อใจอีกคนมั๊ย?
"เชื่อเรานะไดกิ"
"เรารักเคย์นะ" ไดกิยันตัวเองขึ้นจูบอีกคน ตอนนี้เขาต้องการแค่คนนี้เท่านั้น จะโดนหลอกอีกครั้ง แลกกับตอนนี้มีความสุขเขาก็ยอม
ทั้งคู่คนนั่งแลกจูบอย่างดูดดื่ม จูบที่เต็มไปด้วยความรัก ไม่เหมือนกับที่ผ่านๆมาที่เต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ อารมณ์หงุดหงิด อิโนโอะดึงตัวไดกิให้ขึ้นมานั่งบนตัก ทั้งคู่ยังคงจูบกันโดยไม่แคร์คนรอบข้างที่เดินผ่านไปมา พอไดกิใกล้ขาดอากาศหายใจจากจูบที่ร้อนแรง ไดกิก็ทุบเข้าที่อกอีกคนจนอิโนโอะยอมปล่อยออกมา
"จูบยังไม่เก่งยังริไปสอนจูบให้คนอื่นอีก"
"เคย์อ่า"
"เป็นแฟนกันนะไดกิ จริงๆก็ไม่ใช่แฟนหรอกเป็นมากกว่านั้น แต่นี้แค่ขอให้เป็นทางการ" อิโนโอะลูบหัวคนที่นั่งอยู่บนตัก
"ไม่เป็นหรอก"
"อ้าวไหงงั้น?"
"จะเป็นเมียนายเนี้ยแหละ รักนายนะเคย์" ไดกิจูบลงที่ริมฝีปากอีกคนอย่างโหยหา อิโนโอะก็ไม่ปฏิเสธจูบหวานๆนั้น กลับเผยอปากออกแล้วจูบตอบอีกคน
เขาคงรู้สึกตัวช้าไปจริงๆว่าเขารักคนตรงหน้า แต่ก็ยังโชคดีที่ไม่รู้ตัวเมื่อสายเกินไป
หวังว่าเพื่อนเขาก็คงไม่รู้ตัวช้าเหมือนกัน
*************************
เคย์ไดลงเอยกันแล้วอิอิ คิดงั้นหรอ? ฟิคเรื่องนี้ยังไม่จบ ;-)
อดีตของแต่ละคนเปิดเผย? หือ เหมือนจะ แต่ไม่ละเอียดเลย 555+
แต่อดีตของไดจังถูกเปิดเผยแล้ว ~
สงสารจิเน็น!!!! 55+ เอาอีกแล้วแต่งเองสงสารเอง
ตอนนี้อาจจะมึนๆนะคะ คือสองวันนี้แต่งช็อตฟิคไปสอง-สามตอน แต่งเรื่องยาวอีกหนึ่งตอน
ถ้าออกมาแปลกๆต้องขอโทษด้วยนะคะ _ _|||
"อื้อ ถึงแล้ว เพิ่งลงจากรถไฟ แล้วง้อฮิคเป็นไงบ้าง?"
'หลับไปอีกรอบแล้ว'
"ฮ้า! ยังจะทำต่ออีก!?"
'ทำที่ไหน ฮิคยังไข้ขึ้นอ่อนๆเลยจับกินข้าวกินยานอนไปแล้ว คิดอะไรเนี้ยเตี้ย!'
"เปล๊า~ เออ เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ แท็กซี่มาแล้ว"
ไดกิกดตัดสายแล้วรีบวิ่งไปขึ้นแท็กซี่ที่จิเน็นเรียกมา
"รุ่นพี่ลงไหนฮะ?"
"อื้อ ไปร้านของยูริได้ม่ะ? อยากกินพาเฟ่ต์!"�
"ได้ซิครับ เดี๋ยวผมสั่งถ้วยใหญ่พิเศษให้เลย"
"ขอบใจน้ะยูริ~" ไดกิกอดอ้อนอีกคน ก่อนจะปล่อยให้จิเน็นบอกทางรถแท็กซี่ไปยังร้านของตัวเอง
ติ๊ด ติ๊ด
-นายอยู่ไหนไดกิ?-
"ใครเมล์มาหรอฮะ?" ยูริถามเมื่อเห็นอีกคนเริ่มหน้านิ่วคิ้วขมวด
"ไม่มีอะไรหรอก" ไดกิจะเก็บมือถือลงกระเป๋าเสื้อ แต่ก็มีเสียงเมล์ดังขึ้นอีกรอบ
-ไม่ตอบ? ถ้าไม่ตอบ แล้วฉันหานายเจอที่ไหน จะจับนายกดตรงนั้นเลย!-
-กำลังไปร้านของยูริที่...-
-ทีงี้ทำกลัว รอฉันอยู่ที่นั้น ฉันอยู่บนรถไฟใกล้ถึงแล้ว-
"เฮ้อ~ ยอมมันอีกจนได้"
"หืม? มีเรื่องอะไรหนักใจรึเปล่าฮะรุ่นพี่ ผมเป็นผู้ฟังที่ดีนะ" ยูริหันมาหามองหน้าอีกคนที่ยังคงนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา จนมารถแท็กซี่มาจอดหน้าร้าน "ให้ผมจ่ายเถอะฮะ รุ่นพี่จ่ายค่าห้องพักให้พวกผมไปแล้ว"
"ขอบใจนะ"
ทั้งสองคนแบกกระเป๋าของตัวเองเข้ามาในร้าน จิเน็นพาไดกิไปนั่งที่โต๊ะมุมหนึ่ง ก่อนจะขอตัวเอากระเป๋าไปไว้หลังร้าน แล้วเดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมพาเฟ่ต์ถ้วยใหญ่พิเศษอย่างที่เจ้าตัวบอกไว้
"รุ่นพี่บอกผมได้มั๊ยครับ? ผมไม่ชอบรุ่นพี่เวลาทำหน้าเครียดเลย" จิเน็นถามอีกครั้งจนในที่สุดไดกิก็ยอมพูดออกมา
"จิเน็นเคยมีความรักมั๊ย?"
"ใครไม่เคยมีก็แปลกหละฮะ"
"คนที่พี่รัก เขารักเพื่อนสนิทของพี่ แล้วเพื่อนสนิทของพี่ก็มีแฟนเป็นเพื่อนสนิทของคนที่พี่รัก"
"พี่หมายถึงพี่เคย์?" จิเน็นถามออกมา ก่อนจะต้องตกใจเมื่อหยาดน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย
"จิเน็นรู้มั๊ยว่าพวกพี่ทำอาชีพอะไรกัน" พอเห็นจิเน็นส่ายหน้า ไดกิก็พูดต่อ "พี่กับฮิคแล้วก็ยามะจังทำงานที่ผับของบ้านยาบุ พวกเราทั้งสามคนเป็นเด็กกำพร้าแล้วได้พ่อของยาบุเก็บมาเลี้ยง พวกพี่เลยทำงานตอบแทนคุณท่าน"
"ทำงานในผับ? หรือว่า...."
"อื้อ เป็นเหมือนพวกโฮสนั้นแหละ ใครมาอ๊อฟก็ต้องไปกับเขา ยามะจังดูเหมือนจะโชคดีที่สุด แค่ทำครั้งแรกยูโตะก็ขอซื้อตัวผูกขาดซะแล้ว ส่วนฮิคก็น่าสงสารสุดหน่ะแหละ ผ่านมาเยอะสุดนานสุด แถมยังต้องเป็นที่รองรับอารมณ์ของยาบุอีกต่างหาก แต่ก็ยังดีที่สองคนนั้นเขารักกัน"
"แล้วพี่หละครับ?"
"พี่หรอ?" จิเน็นเอื้อมมือมากุมมืออีกฝ่ายเมื่อน้ำตาของอีกฝ่ายยังไม่หยุดไหล "พี่ก็เรียกว่าผ่านมาเยอะเหมือนกันมั๊ง แค่ครั้งแรกก็โดนหลอกไปขึงผืดเวียนเทียนซะแล้ว ถ้าไม่ได้เคย์มาช่วย....พี่คงไม่...พี่คงฆ่าตัวตายไปนานแล้ว"
"ถ้าพี่ไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่านะครับ" จิเน็นบอกอีกฝ่ายเสียงอ่อน เขารู้สึกสงสารคนตรงหน้าจับใจ แต่ไดกิกลับส่ายหน้า เขาแค่อยากระบายให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องกับเขาฟัง
"พี่รักเคย์ตั้งแต่ตอนที่เคย์มาช่วยพี่ พี่ถึงยอมให้เคย์ซื้อตัว ซื้อแบบผูกขาด แต่สิ่งที่พี่ไม่รู้ตอนนั่นคือเคย์แอบรักฮิคารุอยู่ พี่เหมือนเป็นตัวแทนของฮิค เวลาที่ฮิคอยู่กับยาบุ เคย์ก็จะมาอยู่กับพี่ ระบายอารมณ์กับพี่ แต่พอฮิคอยู่คนเดียว เคย์จะทิ้งพี่ไปหาฮิคารุทันที"
"พี่ครับ พี่ไม่เป็นไรนะ" จิเน็นพูดเสียงสั่น เขาจะร้องไห้ตาม "ผมว่าพี่น่าสงสารกว่าพี่ฮิคอีก"
"เพราะจิเน็นยังไม่รู้จักยาบุจริงๆไง ที่จิเน็นเห็นคือตัวตนที่ยาบุสร้างขึ้นมา แต่เวลาอยู่กับฮิค ยาบุไม่ใจดียิ้มง่ายแบบนี้หรอก ต่างกันยิ่งกว่าฟ้ากับเหว"
"เฮ้อ~ เอางี้ รุ่นพี่กินพาเฟ่ต์ให้สบายใจดีกว่าฮะ ก่อนจะละลายน้ะ กินของหวานๆเย็นเผื่อจะอารมณ์ดีขึ้นหายเศร้าไงครับ" ไดกิยิ้มให้รุ่นน้องที่พยายามจะปลอบใจเขา
"ขอบใจนะยูริ พอได้พูดออกไปแล้วรู้สึกดีขึ้นเลย"
"บางเรื่องเก็บไว้คนเดียวมันก็หนักเปล่าๆ รุ่นพี่มีเรื่องอะไรก็เล่าให้ผมฟังนะครับ ผมสัญญาว่าผมจะเป็นผู้ฟังที่ดีไม่บอกใคร"
ไดกิยิ้มขอบคุณยูริอีกรอบก่อนจะตักพาเฟ่ต์เข้าปาก ยูริก็เปลี่ยนเรื่องคุยไปคุยเรื่องเรื่อยเปื่อย ทำให้ไดกิยิ้มออกมาได้บ้าง แต่แล้วเสียงประตูหน้าร้านก็เปิดออก ยูริหันมองไปตามสัญชาตญาณ แล้วก็เจอยูยะเดินเข้ามาในร้าน
"ขอโทษครับที่มาทำงานสาย" ยูยะพูดพลางโค้งตัวขอโทษพนักงานในร้าน
"เอ้า ไหนว่าหยุดสามวันไง?"
"พอดีกลับมาก่อนหน่ะฮะ งั้นผมไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ" ยูยะกำลังจะก้าวเข้าไปหลังร้าน กลับต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงหวานเอ่ยห้าม
"นายไม่มีสิทธิ์เข้าไปตรงนั้นอีกแล้วทาคาคิ" ยูยะหันมาก็เจอกับร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างไดกิที่กำลังนั่งกินพาเฟ่ต์
"โธ่ยูริจัง พี่ขอโทษ"
"เลิกแล้วก็เลิกต่อกัน แล้วฉันก็ไล่นายออก ในเมื่อตอนแรกที่นายมาทำงานที่นี่นายก็ไม่ได้ชอบอยู่แล้ว"
"แต่ยูริจัง ให้โอกาสพี่อีกซักครั้งนะ"
"ให้โอกาสนายไปก็เท่านั้น สุดท้ายนายก็เป็นเหมือนเดิม ออกไปจากร้านฉันซะทาคาคิ อยากให้เรื่องถึงแม่?" ยูยะมองหน้าคนตัวเล็กที่ยังคงยืนยันคำเดิมคือเลิกกับเขาและไล่เขาออก "ออกไป!!!" ยูริชี้น้ิวไล่อีกคนออกจากร้าน ยูยะเห็นว่ายังไงวันนี้ร่างเล็กก็คงไม่คุยกับเขาแน่ เลยยอมเดินออกจากร้านไป ไดกิที่นั่งมองมานานก็ได้ทีถาม
"นายกับยูยะเป็นแฟนกัน?"
"รุ่นพี่อยากฟังเรื่องของผมบ้างมั๊ยหละ?" ไดกิพยักหน้ามรับ เขาอยากที่จะรู้จักอีกคนให้มากกว่านี้
"ที่รุ่นพี่ถามผมว่าผมมีความรักมั๊ย"
"อ่าฮะ"
"ยูยะเป็นรักแรกของผม เป็นแฟนคนรักของผม"
"แต่พี่เห็นยูยะม่อฮิคที่เรียวกัง?"
"จะว่ายังไงดีหละ แม่ผมไม่อนุญาติให้ผมมีแฟน แต่ผมแหกกฎของแม่แล้วมาคบกับยูยะ หลังจากคบกันไม่นานยูยะก็ขอให้ผมมีเซ็กซ์กับเขา แต่ผมไม่ยอม ผมกลัว ผมกลัวมากๆเพราะยามะจังเคยเล่าให้ฟังว่าครั้งแรกเป็นยังไง"
"เจ็บมาก..."
"ใช่ฮะ ผมก็เลยกลัว หลังจากนั้นยูยะก็ไม่โทรหาผมเป็นอาทิตย์ ผมเจอเขาก็แค่ที่ร้านเท่านั้น แต่เขาก็ไม่พูดคุยเล่นกับผมเหมือนเมื่อก่อน ผมก็รู้แล้วหละฮะว่าที่เขาอยากได้จากตัวผมก็แค่เซ็กซ์"
"ชี่จังไม่ร้องนะ" คราวนี้กลับกันไดกิเป็นคนปลอบคนร่างเล็ก
"ผมเลยไปเคลียกับยูยะว่าจะเลิกก็เลิก ผมไม่อยากให้เรื่องมันค้างคา แต่ยูยะเขาก็บอกกับผมว่าเขารักผม รักผมมาก แต่เขานอกใจผม เขาไปนอนกับคนอื่น เพราะว่าผมให้ในสิ่งที่เขาต้องการไม่ได้"
"โห! ยูยะร้ายขนาดนี้เลยหรอ?"
"ผมรู้สึกว่าตัวเองโง่มากที่คบกับยูยะต่อ โดยที่รับรู้มาตลอดว่าเขาไปนอนกับคนนั้นคนนี้ ผมเจ็บเหมือนกันนะ ที่แฟนของผมไปนอนกับคนอื่นเพียงเพราะผมไม่สามารถมีเซ็กซ์กับเขาได้ เพราะผมไม่กล้าพอ จนสุดท้ายยูยะมาม่อพี่ฮิคารุ ผมเตือนเขาแล้วว่าห้ามยุ่งกับพี่ฮิค เพราะกฎของผมคือห้ามยุ่งกับคนรู้จักของผม แต่ยูยะก็ไม่ฟัง เมื่อคืนยูยะจะกดพี่ฮิค แล้วผมเข้าไปเจอพอดี ผมเลยทนไม่ไหวบอกเลิกกับยูยะนั้นแหละฮะ"
"โห สุดท้ายชี่จังนั้นแหละเด็ดขาดสุด ดีแล้วหละพี่ว่า ถ้าปล่อยให้มันยืดเยื้อ คงจะเจ็บเหมือนพี่ จบแต่เจ็บดีกว่าเจ็บไม่รู้จบเนอะ"
"นั้นซิครับ พี่ก็สู้ๆนะฮะ ผมเอาใจช่วยนะ!" ยูริยิ้มให้กำลังใจอีกคน พวกเขาทั้งสองคนมีปัญหาเพราะความรักเหมือนกันเลย
"ว่าแต่พี่ถามชี่จังข้อนึงซิ"
"ฮะ?"�
"ชี่จังเคยจูบกับคนอื่นมั๊ย?"
"อ่า~ ถ้าจุ๊บเบาๆก็เคยฮะ แต่จูบแบบยูโตะกับยามะจังนี้ไม่เคย ผมกลัวหายใจไม่ออก" พอไดกิได้ยินอย่างนั้นก็อยากจะหัวเราะออกมา
"โถ่ เด็กน้อย มานี้เลย พี่สอนให้เองว่าจูบยังไง" ไดกิคว้าหน้าคนตัวเล็กเข้ามาสอนจูบ ยูริเม้มปากแน่นสนิทอย่างตกใจและไม่รู้จะทำยังไง จนไดกิต้องผละออกแล้วบอกให้อีกคนอ้าปาก "อย่ากลัวนะจิเน็น พี่ไม่ทำอะไรมากกว่าจูบ อีกอย่างจูบให้เป็นก็ไม่เสียหาย สมัยนี้จูบเป็นไม่ใช่เรื่องน่าอาย จูบไม่เป็นต่างหากที่น่าอาย"
ยูริพยักหน้า ก่อนจะหลับตาพริ้มรอให้ไดกิจูบอีกรอบ ไดกิจูบเข้ามาที่ริมฝีปากที่เผยอออกน้อยๆ เรียวลิ้นของไดกิไล้ไปตามริมฝีปากก่อนจะแทรกเข้าไปข้างในโพรงปากเล็ก แม้จิเน็นจะยังคงสั่นแต่ไดกิก็ไม่สนใจสอนบทเรียนขั้นต่อไปให้ยูริ ลิ้นไดกิเข้าไปเกี่ยวกับลิ้นของอีกคนที่พยายามหลบหลีกอยู่ในโพรงปาก แต่มันเหมือนยิ่งเป็นการหยอกล้อสำหรับคนที่ผ่านอะไรมามากอย่างไดกิ ไดกิยังคงต้อนต่อไปจนในที่สุดจิเน็นก็ยอมแพ้ ยอมให้ลิ้นของไดกิพันเกี่ยวกับลิ้นตัวเอง มือของไดกิที่ไล้หน้าบางอยู่จับหน้าของอีกคนให้ถอนจูบเบาๆ แต่ก่อนจะผละออกจากกันไดกิยังคงดูดซับหยาดน้ำใสที่ไหลออกมาจากปากอีกคนอย่างไม่รังเกียจ
"คราวหน้า เวลาจูบกับคนที่ชอบห้ามขยับลิ้นหนีรู้มั๊ย มันเหมือนกับว่านายรังเกียจหรือยังไม่พร้อมจะเปิดใจ" ไดกิหยิบทิชชู่ที่วางอยู่บนโต๊ะส่งให้ร่างเล็กเช็ดปาก พวกเขาจูบกันอย่างไม่แคร์คนในร้าน กลับกันตอนที่พวกเขาถอนจูบออกมากลับมีคนอุทานออกมาอย่างเสียดาย
"รุ่นพี่อ๊ะ! ก็นี้มันเฟริสคิสของผมนะ ยังมาวิจารณ์อีก"
"นายเคยจุ๊บกับคนอื่นแล้วนี้มันเฟริสคิสของนายยังไงไอ้ตัวเล็ก?"
"ง่าผมหมายถึง...." จิเน็นนั่งหน้าแดงอย่างจนคำพูด เขาไม่รู้จะใช้ศัพท์ว่าอะไร
"ดีพคิสหรือเฟรนซ์คิส จูบแบบเมื่อกี้หน่ะ" ไดกิอยากจะขำรุ่นน้องตัวเอง เพื่อนสนิทเป็นถึงโฮสแต่ทำไมเจ้าตัวถึงได้ไร้เดียงสาขนาดนี้
"ง่า นั้นแหละฮะ"
"เอ่อ ขอโทษนะครับ" ไดกิหันไปตามเสียงข้างหลัง ก็เจอกับผู้ชายหน้าตาดีคนนึงยืนอยู่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจุดประสงค์คืออะไร "ผมยังจูบไม่เป็น ผมให้คุณสอนบ้างได้มั๊ยครับ"
"หน้าอย่างมึง ไม่ต้องให้เมียกูสอนหรอก ไปให้กระหรี่สอนเถอะไป"
"อิโนโอะ!" ไดกิร้องอุทานออกมา ชิบหายแล้วเมื่อกี้มันเห็นป่ะวะ? ไดกิเหลือบมองหน้ายูริอย่างรู้ความคิดกันและกัน ยูริค่อยๆเขยิบตัวออกห่าง แล้วพยายามจะลุกไปหลังร้าน
"จูบไดกิหวานมั๊ยยูริ?"
"ง่ารุ่นพี่...."
"พี่จูบเก่งกว่าไดกิอีกนะ ให้พี่สอนดีกว่า"
"เคย์!!!" ไดกิอุทานออกมาเสียงหวาน
"ทำไม? ทีนายยังสอนน้องได้เลย ทำไมฉันจะสอนไม่ได้" เคย์หันมาถามไดกิที่นั่งหน้างอ
"เออ อยากสอนสอนไปเลย สอนกันให้ถึงเตียงด้วยนะ แต่ระวังจะไปเผลอจ่ายเงินให้น้องเขาหละ เพราะน้องเขาไม่ใช่แบบฉัน ยูริพี่ไปก่อนนะ ไว้เจอกันที่โรงเรียน" ไดกิลุกขึ้นแล้วพูดเสียงงอนๆ ก่อนจะคว้ากระเป๋าที่วางอยู่ข้างตัวแล้วเดินออกจากร้าน
"พี่ไดกิโกรธเลย"
"เออวะ พี่จะมาง้อไดกิ ไหงไปทำให้โกรธเพิ่มขึ้นวะ" เคย์อยากจะตบหัวตัวเอง เขาทำให้เมียโกรธอีกแล้ว
"ผมว่าพี่รีบไปง้อพี่ไดกิเถอะฮะ"
"นั้นซิ งั้นพี่ไปก่อนนะยูริจัง" เคย์โบกมือบ๊ายบายให้คนตัวเล็กที่นั่งอมยิ้มกับความน่ารักของคู่นี้ ก็ดูพี่เคย์ก็รักพี่ไดกิดีนี่นา ไหงพี่ไดกิดันไปคิดว่าพี่เคย์รักพี่ฮิคารุเฉย ยูริคิดพลางยกถ้วยพาเฟ่ต์ไปเก็บที่เคาน์เตอร์
"ยูริจัง ใครอ่ะที่นายจูบกับเขาเมื่อกี้? น่ารักดีจัง"
"หือ? รุ่นพี่ที่โรงเรียนหน่ะ ส่วนคนเมื่อกี้แฟนพี่เขา พวกนายหยุดคิดจะม่อเลย" ยูริเอ่ยห้ามความคิดของพนักงานในร้าน ก็ดูตอนที่แต่ละคนพูดถึงพี่ไดกิ ตางี้เยิ้มเชียว
"ไปไหน?"
"กลับห้อง ปล่อย!" ไดกิพยายามสะบัดมือที่จับแขนเขาเอาไว้แน่น
"นี้ ทำไมหนีกลับมาก่อน? คุยกันให้รู้เรื่องก่อนซิ"�
"ไม่มีอะไรจะคุย ปล่อย!"
"ถ้านายกลับห้องตอนนี้ ฉันตามไปชำระโทษที่นายหนีกลับมาก่อนแถมไปจูบกับจิเน็น ว่าไง? เอาไง?" เคย์ยื่นข้อเสนอให้อีกคน
"เฮ้อ ไปนั่งคุยที่สวนสาธารณะก็ได้" ไดกิเดินนำอีกคนไปยังสวนสาธารณะที่อยู่ใกล้ๆ
"มีอะไร?" ไดกิถามออกมาเสียงนิ่ง
"งอน? นี้เราต้องง้อใช่ป่ะ"
"เออ แต่มันก็แล้วแต่นาย เราไม่ใช่ฮิคารุของนายที่นายต้องไปง้อหนิ" ไดกิสะบัดหน้าพรืด
"งอนนี่เพราะหึงเราหรือหึงฮิค?"
"อิโนโอะ! ฉันไม่ใช่ของเล่นของนายนะ!!"�
"เราบอกหรอว่านายเป็นของเล่นของเรา นายเป็นเมียเรานะไดกิ ไม่ใช่ของเล่น"
"งั้นฉันถามนายหน่อยซิ คำว่าเมียของนายคืออะไร? ถ้าแค่คนที่มีเซ็กซ์ ก็อย่าใช้คำนั้นเลย" ไดกิพูดเองก็เจ็บเอง แต่ในเมื่อตอนนี้เขาก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว เคลียๆไปให้จบๆดีกว่า "ฉันไม่อยากเป็นเมียของใครแค่เพียงเพราะว่ามีเซ็กซ์กับเขา ฉันก็อยากมีคนรักที่เขารักฉันเหมือนที่ฉันรักเขา นายเข้าใจมั๊ยเคย์!! ถ้านายไม่ได้รักฉันแบบนั้น นายปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่อยากต้องมาทนเจ็บเพระนายอีกแล้ว"
"ไดกิ..." อิโนโอะพูดอะไรไม่ออกเมื่อไดกิหันหน้ากลับมาน้ำตาไหลอาบแก้ม
"พอได้แล้วเคย์ พวกเรามาหยุดเรื่องแบบนี้กันเหอะ เราเหนื่อยแล้ว"
"ไดจัง ใจเย็นซิ ไม่ร้องนะ" อิโนโอะดึงอีกคนเข้ามากอด แล้วลูบหัวปล่อยให้ใจเย็นๆ
"นายเห็นฉันเป็นแค่ของเล่น ไม่ต้องมาทำดีด้วยหรอกนะ"
"นายเป็นเพื่อนรักฉันนะไดกิ นายไม่ฟังที่ฉันพูดเลย"
"ปล่อยนะ! ปล่อย เราไม่อยากฟังคำของนายอีกแล้ว" ไดกิดิ้นจะหนีออกจากอ้อมกอดอีกคน
"ฟัง!! นายต้องฟังฉันพูด อย่าทำอย่างนี้ซิไดกิ ฉันก็เจ็บเหมือนกันนะ"
"นายจะเอายังไง? นายจะเอายังไงกับฉันอีก? ฉันเหนื่อยแล้วเคย์"
"นายเป็นของฉัน นายเป็นเมียฉันไดกิ นายห้ามหนีไปจากฉัน" อิโนโอะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
"คำก็เมีย สองคำก็เมีย นายบอกว่าฉันเป็นเมียแต่นายไปจีบฮิคารุ! นายรักฮิคารุ ฉันไม่อยากจะมาทนสภาพอย่างนี้นะ! ถ้านายไม่รักฉัน นายก็ปล่อยฉันไป"
"รัก รัก ฉันรักนายไดกิ!!!"
"เคย์....นายจะโกหกตัวเองแค่เพราะอยากมีเซ็กซ์ทำไม?" เสียงไดกิเริ่มแผ่วลง เขาเจ็บจนไม่อยากจะพูดอะไรออกมาอีกแล้ว
"ที่นายถามคำว่าเมียของฉันคืออะไร สำหรับฉันมันไม่ใช่แค่เซ็กซ์หรอกนะ แต่ฉันก็รักเขา หวงเขา อยากเป็นเจ้าของเขาแค่คนเดียว"
"เคย์...."
"ขอโทษ ขอโทษที่ทำให้นายเจ็บ ขอโทษที่ทำร้ายจิตใจนาย แต่กับนายฉันคิดว่านายเป็นเมียของฉันจริงๆ ฉันรักนายนะไดกิ ขอโทษที่รู้ตัวช้า ขอโทษ"
"........"
"ขอโทษที่เพิ่งคิดได้ ขอโทษที่เพิ่งรู้ตัว"
ไดกิเงยหน้ามองคนที่กอดเข้าเอาไว้
"ฉันพูดจริงไดกิ นายต้องเชื่อฉันนะ"
"แล้วฮิคารุหละ ที่นายบอกว่ารักฮิคารุ?" ไดกิถามออกมาเสียงค่อย ก่อนจะหลับตาลงอย่างยอมรับความจริง ไม่ว่าอีกคนจะตอบว่ายังไงเขาก็คงไม่เจ็บไปมากกว่านี้แล้ว
"เราเพิ่งรู้ตัว หลังจากโดนฮิคใส่มาเนี้ยแหละ ต้องขอบคุณฮิคนะที่ทำให้ฉันตาสว่าง"
"เคย์...."
"ให้โอกาสผมนะไดกิ ผมขอโทษ"
"เคย์" ไดกิมองหน้าอิโนโอะดวงแววตาที่สั่นระริก เขาควรจะเชื่อใจอีกคนมั๊ย?
"เชื่อเรานะไดกิ"
"เรารักเคย์นะ" ไดกิยันตัวเองขึ้นจูบอีกคน ตอนนี้เขาต้องการแค่คนนี้เท่านั้น จะโดนหลอกอีกครั้ง แลกกับตอนนี้มีความสุขเขาก็ยอม
ทั้งคู่คนนั่งแลกจูบอย่างดูดดื่ม จูบที่เต็มไปด้วยความรัก ไม่เหมือนกับที่ผ่านๆมาที่เต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ อารมณ์หงุดหงิด อิโนโอะดึงตัวไดกิให้ขึ้นมานั่งบนตัก ทั้งคู่ยังคงจูบกันโดยไม่แคร์คนรอบข้างที่เดินผ่านไปมา พอไดกิใกล้ขาดอากาศหายใจจากจูบที่ร้อนแรง ไดกิก็ทุบเข้าที่อกอีกคนจนอิโนโอะยอมปล่อยออกมา
"จูบยังไม่เก่งยังริไปสอนจูบให้คนอื่นอีก"
"เคย์อ่า"
"เป็นแฟนกันนะไดกิ จริงๆก็ไม่ใช่แฟนหรอกเป็นมากกว่านั้น แต่นี้แค่ขอให้เป็นทางการ" อิโนโอะลูบหัวคนที่นั่งอยู่บนตัก
"ไม่เป็นหรอก"
"อ้าวไหงงั้น?"
"จะเป็นเมียนายเนี้ยแหละ รักนายนะเคย์" ไดกิจูบลงที่ริมฝีปากอีกคนอย่างโหยหา อิโนโอะก็ไม่ปฏิเสธจูบหวานๆนั้น กลับเผยอปากออกแล้วจูบตอบอีกคน
เขาคงรู้สึกตัวช้าไปจริงๆว่าเขารักคนตรงหน้า แต่ก็ยังโชคดีที่ไม่รู้ตัวเมื่อสายเกินไป
หวังว่าเพื่อนเขาก็คงไม่รู้ตัวช้าเหมือนกัน
*************************
เคย์ไดลงเอยกันแล้วอิอิ คิดงั้นหรอ? ฟิคเรื่องนี้ยังไม่จบ ;-)
อดีตของแต่ละคนเปิดเผย? หือ เหมือนจะ แต่ไม่ละเอียดเลย 555+
แต่อดีตของไดจังถูกเปิดเผยแล้ว ~
สงสารจิเน็น!!!! 55+ เอาอีกแล้วแต่งเองสงสารเอง
ตอนนี้อาจจะมึนๆนะคะ คือสองวันนี้แต่งช็อตฟิคไปสอง-สามตอน แต่งเรื่องยาวอีกหนึ่งตอน
ถ้าออกมาแปลกๆต้องขอโทษด้วยนะคะ _ _|||
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น