คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : #10
#10
“เว้ย ทำไมคนแม่งเต็มโรงเรียนงี้วะ!!!”
“คนมันก็เท่าเดิมอยู่แล้ว นายนั้นแหละ โวยวายไปเอง”
“ไม่จริงนะไดจัง คนมันเยอะขึ้นจริงๆนะ มีเด็กใหม่เข้ามาโดยที่เราไม่รู้หรอเนี้ย”
“นายมันบ้าอิโนโอะ กูว่าไปเคลียกับยูโตะไปเลยเหอะมึง ก่อนมึงจะฆาตกรรมเด็กนักเรียนที่เหลือซะก่อน”
“เคลียไรวะ ไม่เคลีย ไม่มีไรต้องเคลี๊ย” อิโนโอะปฏิเสธเสียงสูงซะจนไดกิอยากจะถีบเข้าให้ น่าหมั่นไส้ซะจริง
“งั้นปล่อยไอ้บ้านี้ไปเหอะ ไดจัง กินข้าวกัน”
“อ้าวเฮ้ย ฮิคารุ ไหงทำงี้อ่ะ นายจะทิ้งเพื่อนที่น่าสงสารของนายงั้นหรอ?”
“ไปไกลๆตีนเลยอิโนะ แรกก็กลัวนายอยู่หรอก แต่ตอนนี้ชักออยากจะถีบนายซะแล้วหน่ะซิ”
“เออดิ กูงอน ไปทำงานก็ได้วะ ไม่เข้าเรียนนะ ขี้เกียจ”
“เออ ไอ้คุณประธาน เดี๋ยวเที่ยงแล้วไปหา” ฮิคารุกับไดกิเดินแยกออกไปอีกทาง อิโนโอะก็เดินเลี้ยวไปอีกทาง
“ไดจัง...”
“อ้าว ยามะจัง มาทำไมครับ?” ไดกิเดินไปกอดอีกคนแน่น
“คิดถึง”
“คิดถึง...หรืออยากโดดเรียน?” ไดกิยิ้มขำๆให้แฟนตัวเอง
“ก็...ทั้งสองอย่างอ่ะ ไปเที่ยวกันเถอะนะ ไปร้านไดจังที่เพิ่งเปิดใหม่อ่ะ นะนะ ไปกันให้หมดเลย ชวนรุ่นพี่ไปด้วย ส่วนคนอื่นๆหน่ะ เราชวนหมดแล้ว”
“อ้าว ไปแล้วไปค้างที่ไหนอ่ะฉุละหุกขนาดนี้” ฮิคารุเดินมากอดคอรุ่นน้อง
“ค้างบ้านของไดจังไง คือ จริงๆแล้วแม่พี่โทรมาบอกให้ชวนไปกันอ่ะ”
“แต่พี่ไม่มีบ้านที่นู้นนะ”
“พ่อแม่พี่เพิ่งซื้อตอนไปเปิดร้านที่นู้นน่ะฮะ นะๆ ไปกันนะ ยาบุซัง ยูยะซังไปกันด้วยนะฮะ”
“เอาซิ จะไปเมื่อไหร่หละ?”
“เย็นนี้ฮะ! แม่ผมไปซื้อตั๋วมาให้แล้วอ่ะ”
“อ้าว งั้นช้าอยู่ใย ไปๆ โดดเรียนแยกย้ายกลับบ้านเก็บเสื้อผ้าซิเว้ย แล้วเย็นนี้เจอกันที่บ้านยามะจังแล้วกัน ค่อยไปสถานีพร้อมกัน” ยูยะพูดออกมาอย่างดีใจ แต่ในใจกลับตะโกนก้อง
ได้โดดเรียนแล้วโว้ยยยยยย!!!
“กูไม่ไป ทำไมต้องลากกูมาด้วยนี้ไอ้คู่หูบุฮิค”
“หน่ามึง เปิดใจยอมรับบ้างดิวะ”
“แล้วพวกมึงมากันทั้งคู่อย่างนี้แล้วลูกรักพวกมึงใครจะดูแลวะ? เดี๋ยวกูอยู่ดูให้ก็ได้”
“ไม่ต้องเลยๆ กูเอาไปฝากบ้านพี่จินเรียบร้อยแล้ว มึงอ่ะมากับพวกกู” ยาบุกับฮิคารุจัดการล็อคแขนอิโนโอะคนละข้างแล้วลากไปตามทางที่จะไปบ้านยามาดะกับไดกิ ระหว่างทางก็คุยกันเรื่อยเปื่อย แต่ส่วนมากฮิคารุจะยุให้อิโนะจังยอมเปิดใจให้ยูโตะซะมากกว่า เพื่อนเขามันจะได้มีคนรักบ้าง ไม่ใช่วันๆมีแต่เรื่องเรียนเรื่องงานเรื่องเพื่อน
“สวัสดีครับยาบุซัง ฮิคารุซัง...อิโนโอะซัง มากันเร็วจังเลยนะฮะ” ยูโตะที่ยืนอยู่หน้าบ้านหันมาเอ่ยทักทาย
“นายต่างหาก มาเร็วกว่าพวกฉันอีก”
“ยูโตะโกหก พวกนายไม่รู้หรอ คนอื่นเขาไปสถานีกันรอบนึงแล้ว เดี๋ยวคุณแม่ของยามะจังวนรถมารับอีกรอบ” ไดกิโผล่หน้าออกมาจากบ้านพร้อมกับล็อคบ้านเสร็จสรรพ
“ก็กว่าจะลากตัวประธานนักเรียนให้โดดมาด้วยกันได้ มันใช้เวลานานนะเว้ย นี้ต้องกลับไปเก็บของให้มันก่อนรอบนึงเนี้ยแล้วค่อยกลับมาโรงเรียนลากมันให้โดดเรียนมาด้วยกัน”
“ก็เราไม่อยากไปอ่ะ จะบังคับทำไมเล่า งานค้างเต็มโต๊ะเลยไอ้พวกบ้า”
“ถ้าพี่ไม่อยากไปเพราะผม ก็พูดมาตรงๆก็ได้ ผมจะได้ไม่ไป” ยูโตะพูดขึ้นมานิ่งๆ
“ไม่ใช่งั้นนะ แต่งานเยอะจริงๆ” น้ำเสียงที่อ่อนลงของอิโนโอะ เรียกรอยยิ้มของอีกสามคนที่เหลืออยู่ ที่พวกเขาพูดยุมันมาเริ่มจะได้ผลแล้วซินะ
“ฝากขอโทษยามาดะด้วยนะครับรุ่นพี่ที่ผมไม่ได้ไปด้วย ส่วนค่าตั๋วรถไฟ เดี๋ยวผมจ่ายคืนให้ตอนกลับมา” ยูโตะคว้าเป้ที่วางอยู่ตรงพื้นขึ้นสะพายหลังเตรียมหันหลังเดินออกจากรั้วบ้านของยามาดะ
หมับ!
“นายไม่ผิด...ไปเที่ยวด้วยกันเถอะนะ” ยูโตะลอบยิ้มออกมาเมื่อเสียงหวานเอ่ยอ้อนเขา
“นะยูโตะ พี่ก็จะไปเหมือนกัน ไปด้วยกันเถอะ”
“ครับ ไปก็ไปครับ แต่รุ่นพี่ช่วยปล่อยแขนผมก่อนได้มั๊ยครับ? เดี๋ยวคนอื่นจะเขาใจผิด” อิโนโอะสะดุ้งทันทีรีบปล่อยแขนตามที่อีกฝ่ายบอก
“ออกตัวแรงจังวู้~” ไดกิอดที่จะล้อออกมาไม่ได้เมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า
“ไอ้เพื่อนบ้า!! ไม่ต้องมาล้อเลยนะ”
“ฮ่าๆๆ ไม่ล้อก็ได้ ไปกันเหอะ แม่ขอยามะจังมานู้นแล้ว” สุดท้ายทุกคนก็ขนของไปขึ้นรถตามที่ไดกิบอกก่อนที่คุณแม่ของยามาดะจะขับรถไปส่งทุกคนที่สถานี
“นั่งคู่กันนะ ใครจะคู่ใครก็เลือกกันเอง” มติดูจะออกมาเป็นเอกฉันท์ในการเลือกคนที่จะนั่งด้วย แน่นอนว่าทุกคนก็ต้องเลือกนั่งกับแฟนอยู่แล้ว เหลือไว้แต่อิโนโอะกับยูโตะที่ต้องนั่งด้วยกัน โดยที่มีสายตาของเล่าเพื่อนร่วมชั้นล้อเลียนอย่างสนุกสนาน
“พี่เคย์ไปนั่งกับยูยะก็ได้นะ เดี๋ยวผมนั่งกับยูโตะเอง” ยูริที่ดูจะเข้าใจอารมณ์ของอิโนโอะเดินมาสะกิดบอก
“ไม่เป็นไรหรอก ยูริจังไปนั่งสวีมกับยูยะมันเถอะ ไม่งั้นมันได้ฆ่าพี่ตายแน่ๆ”
“แต่รุ่นพี่...ถ้าเอ่อ...อึดอัดยังไงก็แลกก็ได้นะ เดี๋ยวผมไปคุยกับพี่ยูยะเอง”
“ไม่เป็นไรจริงๆ ยูริไม่ดีใจหรอที่เห็นพี่ยอมให้โอกาสยูโตะน่ะ?”
“งั้น พี่อย่าฆ่าเพื่อนผมตายแล้วกัน” อิโนโอะยิ้มให้รุ่นน้องตัวเล็กแต่ก็ไม่ได้ตอบรับหรือสัญญาอะไรกับอีกฝ่าย
มันก็ขึ้นอยู่กับว่า เพื่อนของนาย...จะก้าวล้ำเส้นที่พี่ขีดไว้มาอีกรึเปล่า
“หิวแล้วอ่ะ” ยามาดะบอกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ไดกิก็หยิบกล่องเบนโตะที่ซื้อมาจากสถานีต้นทาง
“ป้อนหน่อยซิ”
“อ้อนจริงนาย! เอ้า อ้าม~” แม้ปากจะบ่นไปอย่างนั้นแต่มือก็คีบข้าวส่งเข้าปากอีกฝ่าย
“น่ารักจริง แฟนใครกันนะ มานี่ป้อนให้บ้าง เดี๋ยวน้อยใจเราอีก”
“อร่อย...แต่นายทำอะไรกว่า ไม่ซิ ตัวนาย คงจะอร่อยที่สุด โอ๊ย! ฟาดมาไมเล่า” ไดกิลูบแขนที่โดนอีกฝ่ายฟาดเพี๊ยะ
“ลามปามนะ เดี๋ยวเถอะ ใครบอกจะให้กินกัน”
“นายไม่ให้ แต่พี่ว่า...พ่อแม่ของพี่คงเตรียมห้องไว้สำหรับพวกเราไว้ฮันนีมูนแล้วล่ะมั๊ง” ไดกิยิ้มกริ่ม
“ไอ้บ้า! พอเลยไม่กินแล้ว”
“ไม่กินหรอครับ? งั้นพี่กินคนเดียวแล้วกัน” ไดกิแกล้งไม่ยอมง้อ นั่งคีบข้าวเข้าปากอย่างสบายอารมณ์ กินจนยามาดะต้องมองค้อน
“จะไม่ง้อจริงใช่ป่ะเนี้ย”
“....อร่อยแหะ อื้อ!” ไดกิร้องครางอย่างตกใจเมื่อยามาดะจูบปิดปากเขา
“ง้อแล้วนะ ป้อนต่อด้วย” พอถอนจูบออกมายามาดะก็พูดอย่างเขินๆ
“ยังไม่หายงอนเลย...ขออีกซักจูบ”
“ไม่เอาแล้ว อื้อ~!” คราวนี้เป็นทีของยามาดะที่ครางออกมาอย่างตกใจบ้าง
“หายงอนแล้ว กินข้าวต่อนะ”
“อื้อ”
“ยูริจัง เห็นตอนแรกจะไปนั่งกับยูโตะไม่ใช่หรอ?” ยูยะหยิบข้าวปั้นส่งให้แฟน
“ก็พี่เคย์กลัวพี่ฆ่าหน่ะซิ เลยไม่ยอมแลก”
“ไอ้เคย์มันกลัวพี่ฆ่า หรือว่ามันอยากจะกินเด็กกันแน่วะ” ยูยะพูดพลางเหลือบมองข้าวปั้นในมือคนตัวเล็ก ก่อนจะกัดเข้าไปคำโต
“อ๊า ได้ไงอ่ะ!”
“อร่อยจังเลย ได้แกล้งคนน่ารักน่ะ สนุกสุดแล้ว~!”
“ไอ้พี่บ้า แย่งน้องกิน ถึงได้อ้วนงี้ไงเนี้ย!!!!”
“ริวจัง...สนใจพี่บ้างซิครับ” เคย์ตัดสินใจดึงดีเอสออกจากมือคนรัก ก็เล่นนั่งกดมาตั้งแต่รถไฟเริ่มเคลื่อนตัว จนอีกไม่นานจะถึงอยู่แล้วยังกดไม่เลิก!
“เคทจังเอาเกมริวคืนมานะ” ริวทาโร่พยายามแย่งดีเอสกลับคืนมาให้ได้ อีกนิดเดียวจะเคลียได้อยู่แล้วเชียว
“ไม่ต้อง มืดแล้ว กินข้าวไป ไม่งั้นพี่จะโกรธจริงๆแล้วนะ”
“โธ่ พี่เคย์โตะอ่ะ กินก็ได้” ริวทาโร่ยื่นมือไปรับกล่องข้าวที่เคย์โตะยื่นมาให้
“ไม่กินหรอครับ?”
“พี่ซื้อมากล่องเดียวหน่ะ ตอนแย่งกับยามาดะกับพี่ไดกิมันเหลือสามกล่องสุดท้าย”
“งั้นกินด้วยกันนะครับ” ริวทาโร่ยิ้มเขินๆ แต่ก็คีบไก่ทอดป้อนอีกฝ่าย
“อื้อ โคตะ” ยาบุเงยหน้าจากหนังสือในมือหันไปมองคนที่หลับคอพับคออ่อนแล้วก็ต้องจับตัวอีกคนมาพิงตัวเองเอาไว้ก่อนที่หัวจะไปโขกกระจก แล้วก็ก้มลงอ่านหนังสือตามเดิม แต่ดูสมาธิในการอ่านของเขาจะลดลงฮวบก็ฮิคารุดันหายใจรดต้นคอเขาอยู่หนิ สุดท้ายก็ปิดหนังสือแล้วพยายามหลับตามอีกคนแทน ซึ่งมันยากไม่ต่างกันเลย...
“พี่เคย์”
“ทำไมหรอ?” อิโนโอะปิดแท็บเล็ตแล้วมองหน้าอีกคน
“พี่ทำอะไรอยู่หรอครับ เห็นหน้าเครียดไม่หยุดเลย”
“งานสภานักเรียนอ่ะ วันนี้มีประชุมเรื่องงบประมาณที่ใช้จัดการกีฬา พี่ไม่ได้เข้าประชุมเลยต้องอ่านเอกสารทุกอย่างให้หมด”
“งั้นที่งานเยอะก็เรื่องจริงหรอเนี้ย?”
“ก็เรื่องจริงอ่าดิ ไอ้พวกบ้านั่นพูดไม่ฟัง แถมจะเอาเอกสารประชุมปาหัวอยู่แล้วมันก็ยังลากมา” อิโนโอะอดที่จะบ่นกับการกระทำของเพื่อนสนิทไม่ได้ แค่งานก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ยังลากเขามาเที่ยวอีก
“เรื่องงบประมาณใช่มั้ยครับงั้นเดียวผมช่วยนะ เห็นอย่างนี้แต่ผมก็ดูแลบัญชีของบริษัทนะฮะ” ยูโตะยิ้มออกมา
“งั้นก็รบกวนด้วยนะ ยูโตะคุง”
**********************
หายไปนานมากๆ T_T พอดีเพิ่งจะปิดเทอม(เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว) เลยเพิ่งจะมาแต่ง แหะๆ
ความคิดเห็น