Real life is not 'that' beautiful..[BuHik//KeiDai//NakaYama]

ลำดับตอนที่ #11 : #Chapter 10

#Chapter 10



"เมื่อคืนไปไหนมา!?"

"อ๊ะ คุณ ตื่นแล้วทำไมไม่บอกครับ?" ฮิคารุสะดุ้งตกใจ

"แล้วนี้มาทำอะไร นอนกกกับไอ้หมอนั่นพอแล้วรึไงถึงได้ออกมาได้"

"เมื่อคืนผมนอนกับยูริจังฮะ ไม่ได้นอนกับยูยะอย่างที่คุณเข้าใจซักหน่อย" ฮิคารุเดินมานั่งลงข้างๆคนอารมณ์ร้อน

"เมื่อคืนยูริไปหาพวกยามาดะที่ห้อง ฉันเห็นกับตา"

"เฮ้อ งั้นก็ตบก็ตีผมไปเลยแล้วกัน ในเมื่อพูดไปคุณก็ไม่ฟังอยู่แล้ว"

"เดี๋ยวนี้กล้าหือ? ปีกกล้าขาแข็งขึ้นเยอะนะตั้งแต่เป็นแฟนกัน ฉันว่าเปลี่ยนไปอยู่สถานะเจ้าของกับสัตว์เลี้ยงดีมั๊ยนะ" ยาบุบีบเข้าที่แขนของอีกคนอย่างแรง ฮิคารุก็ได้แต่นั่งกัดฟันทนเจ็บต่อไป

"คุณเป็นเจ้าชีวิตผมอยู่แล้ว คุณจะเอาอะไรกับผมอีก!?"

"งั้นก็ดี ฉันจะไม่ทำดีกับนายแล้ว ในเมื่อทำดีไป นายก็ดีแต่ทำตัวน่ารำคาญ"

"คุณเคยทำดีกับผมหรอฮะยาบุซัง? ผมยังหาวันนั้นไม่เจอเลยด้วยซ้ำ!!"

เพี๊ยะ!!!!!

"โอ๊ย! เห็นมั๊ย เอะอะคุณก็ใช้แต่กำลัง!! อ๊ะ!!!"

"งั้นฉันจะใช้กำลังให้ถึงที่สุดเลยดีมั๊ย ฮิคารุ"

ยาบุบีบซ้ำทับรอยแดงเถือกจากการตบ จนฮิคารุน้ำตาไหลรินออกมา�

เจ็บไปหมดจนไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้ว

"คิดเอาเอง ว่านายจะให้ฉันทำหรือนายจะทำเอง?"

"ปล่อยผมไปเถอะครับ ผมเจ็บ"

"หว่า ตอบไม่ตรงคำถามแหะ" ยาบุกัดเข้าไปที่ริมฝีปากอีกคนจนเลือดซิบ

"ยาบุซัง ผมเจ็บ" ฮิคารุครางออกมาเสียงแผ่ว�

"มาสนุกกันเถอะฮิค ชอบเวลาฉันโมโหไม่ใช่รึไง ถึงได้ยั่วให้หงุดหงิดตลอด" ยาบุค่อยๆปลดชุดออกจนหมด แล้วขึ้นคร่อมอีกคน

"ผมเปล่านะครับ"

"แต่นายจะปฏิเสธตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วหละ ร่างกายฉันตอนนี้มันเรียกร้องนายใหญ่เลย"

"อ๊าาาาาาา ผมเจ็บบบบบบ!!!!!!!!!"






"ไม่เอาแล้วเคย์ พอแล้ว อิ่ม~"

"ใช้แรงไปเยอะก็เติมพลังงานหน่อยซิ"

"นายเดินป้อนฉันจนฉันจะเป็นง่อยแล้วนะ ดีนะไม่ต้องขี่หลังนายแทนเดิน ไม่งั้นง่อยกินจริงๆ" ไดกิยอมงับดังโงะที่อิโนโอะยื่นมาให้ตรงหน้า

"เกรงใจแขกคนอื่นไง ถ้าอยู่กันแค่สองคนในเรียวกังนายได้ขี่หลังฉันแทนเดินเล่นแน่ๆ" อิโนโอะลูบหัวคนตัวเล็กเล่น "แต่จริงๆอยากจะกอดนายอยู่ในห้องมากกว่านะ"

"บ้าหรอ..."

"ว่าไงน้องคนสวย มาเดินเล่นกับแฟนสองคน ไม่กลัวโดนฉุดหรอ?" ไดกิสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียง เสียงของพวกที่จะข่มขืนเขาเมื่อวาน

"มึงมีอะไรอีก? หรืออยากตายจริงๆ?" อิโนโอะโอบไดกิไว้ในอ้อมแขนตัวเอง

"ดูแค่ชุดก็รู้แล้วว่านายไม่มีปืนแน่ๆ ก็เลยอยากมาทักทาย แล้วชวนน้องคนสวยไปย้อนความหลัง"

"ถึงไม่มีปืนแล้วคิดว่ากูจะยอมหรอวะ!?" อิโนะตะคอกกลับเสียงดัง

"ยอมไม่ยอมกูไม่สน เพราะอย่างน้อยพวกกูก็เยอะกว่า!"

"เชอะไอ้พวกหมาหมู่!" เคย์เตรียมก้มลงบอกกระซิบให้อีกคนรีบหนีไป แต่ก็โดนขัดซะก่อน

"คือเพื่อนผมตอนนี้มันไม่ได้พกปืนหรอกนะ แต่ถ้าพวกคุณมองมาที่มือผม คุณจะเห็นว่าผมถือปืนอยู่"

"ยาบุ!!!!!" ทั้งสองคนหันไปดู ก็เห็นเพื่อนรักยืนใส่ยูกาตะถือปืนพกเอาไว้ในมือ แล้วพอหันกลับมาอีกทีก็ไม่เจอใครแล้ว

"พวกมันวิ่งไปตั้งนานแล้ว ว่าแต่นายเหอะ ไปมีเรื่องอะไร?"

"พวกนั้นมันจะข่มขืนไดจังกับฮิคตั้งแต่เมื่อคืน"

"อิโนะ!!!!!" ไดจังร้องเสียงหลง หลุดบอกไปได้ไง~!

"ชิบหาย แต่ช่างมันเหอะเพื่อน ฮิคไม่ได้โดนอะไร เรากับทาคากิเข้าไปเจอพอดี" อิโนะรีบพูดให้เพื่อนใจเย็น หน้ามันตอนนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอารมณ์ไหน ถ้าพวกมันสามคนยังยืนอยู่ ยาบุคงเอาปืนจ่อหัวเรัยงตัวแล้ว

"ฉันไม่เชื่อว่ามันจะไม่มีอะไร นายแลกห้องกับฮิค มันต้องมีอะไรแน่ๆ ถ้านายไม่บอกฉัน ได้มีคนตายในเรียวกังแน่ๆ"

"เฮ้อ ฮิคารุแค่โดนกด ไม่มีอะไรมากกว่านั้น"

"พวกนายโดนที่ไหน?"

"ออนเซ็น"�

"เหอะ ขอตัว" ยาบุเดินออกมาจากตัวห้องพัก "ฝากดูฮิคด้วย"

"เดี๋ยวยาบุ นายจะไปไหน?" เคย์คว้าแขนยาบุเอาไว้

"ปิดบัญชีพวกเหี้ยที่มามองร่างกายของฮิคไง!!"

"ไหนนายบอกว่าถ้าพวกฉันบอก จะไม่มีคนตายไง!?"

"ฉันบอกหรอ? ฉันพูดแค่ว่าถ้านายไม่บอก แต่ไม่ได้พูดว่าถ้านายบอก จะไม่มีคนตาย!" ยาบุพูดเสียงกร้าว ก่อนจะสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุมแล้วเดินตามไอ้พวกที่วิ่งหนีไป





"อื้อ~" ฮิคารุค่อยๆลืมตาขึ้นมา ก่อนจะหันไปตามเสียงที่อยู่ในห้อง "เคย์ ไดจัง? มาได้ไงงะ?"

"ฮิคารุตื่นแล้วหรอ? เป็นไงมั๊ง เจ็บตรงไหนรึเปล่า หิวมั๊ย กินอะไรดี หรือจะอาบน้ำก่อน?"

"ไม่เป็นไรหรอกเคย์ ว่าแต่เคย์กับไดจังเข้ามามีอะไรรึเปล่าหรอ?" ฮิคารุหันไปมองไดจังที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม

"หืม อ๋อ เคย์จะคุยกับนายหน่ะ เราขอตัวก่อนดีกว่า" ไดกิพูดจบก็ลุกขึ้นออกจากห้อง

หงุดหงิด!!!! เมื่อกี้ยังนั่งม่อเขา จะกดเขาอย่างนั้นอย่างนี้ พอฮิคารุตื่นเท่านั้นแหละ ก็รีบแจ้นไปจีบฮิคารุต่อ ฉวยโอกาสตอนที่ยาบุไม่อยู่ชัดๆ เบื่อจริงๆไอ้พวกตีสองหน้า เมื่อไหร่คุณท่านจะกลับมาซักทีนะ! จะได้รู้เรื่องซักที เขาไม่อยากจะทนอยู่ในสภาพทุเรศๆแบบนี้อีกต่อไปแล้ว เป็นเมียบ้าๆอะไรของมัน เมียน้อยอ่ะดิ! เหอะ คนอย่างอาริโอกะ ไดกิ ไม่มีทางเป็นเมียน้อยให้คนอื่นเว้ย!!!!

"อ้าว รุ่นพี่? มานั่งทำอะไรคนเดียวหน้าเรียวกังฮะ?"

"เบื่อๆหน่ะ แล้วนี่จิเน็นคุงจะไปไหนหรอ แบกกระเป๋าไปด้วย"

"ผมว่าจะกลับแล้วฮะ ไม่มีอารมณ์จะเที่ยวแล้ว" จิเน็นนั่งลงข้างๆไดกิ ก่อนจะถอนหายใจเฮือก "ผมอยู่แบบไร้อารมณ์เที่ยวก็เลยคิดว่ากลับดีกว่า"

"งั้นหรอ? งั้นนั่งรอพี่แปบนึงนะ พี่ก็ว่าพี่จะกลับด้วย เบื่อๆเหมือนกัน"�

ไดกิบอกให้อีกคนนั่งรอตน ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปเก็บกระเป๋าในห้องนอนแล้วเดินกลับมา

"อ้าว ยาบุ?"

"ไปไหนไดกิ?"

"กลับบ้านแล้วหน่ะ เบื่อๆ นายอยู่เที่ยวกับฮิคต่อเถอะ แล้วก็ไปขอโทษฮิคเรื่องเมื่อเช้าด้วย" ไดกิวางกระเป๋าตัวเองลงข้างกระเป๋ายูริ แล้วหย่อนตัวลงนั่งบนตักยาบุเมื่อไม่มีที่ว่างให้นั่ง "แล้วไอ้สามคนนั้น?"

"จัดการไปเรียบร้อยแล้ว พอดีตอนที่เดินตามหาเจอลูกน้องพ่อมาเที่ยวแถวนี้พอดี ก็เลยจัดหนักไปแล้ว" ยาบุวางคางไว้บนไหล่คนตัวเล็ก แล้วหันไปถามคนที่นั่งข้างๆ "นี้ยูริ เมื่อคืนฮิคไปนอนกับนายหรอ?"

"ฮะ พอดียูยะกลับไปก่อน ผมเลยชวนพี่ฮิคมานอนด้วยกัน พอดีถ้าผมมาที่แปลกๆผมนอนคนเดียวไม่ได้หน่ะครับ ต้องขอโทษด้วยนะฮะที่ยึดตัวพี่ฮิคไปเฉยเลย"

"ไม่เป็นไรหรอก เอ้า ลุกได้แล้วไดกิ ขอตัวก่อนแล้วกัน พวกนายกลับดีๆนะ ถึงบ้านแล้วเมล์มาบอกด้วยแล้วกัน" ยาบุยิ้มให้ทั้งสองคน

"งั้นไปกันเถอะจิเน็นคุง เดี๋ยวจะมืดซะก่อน"

"ฮะ ผมขอตัวก่อนนะฮะรุ่นพี่" ยูริหันมาโค้งตัวให้อีกคน

"ไปหละยาบุ เรื่องที่ฉันบอกนายไปก่อนหน้านี้ว่าฉันจะลาออก ถ้าเป็นไปได้และไม่รบกวน นายช่วยบอกพ่อนายให้เร็วที่สุดเลยได้มั๊ย?"

"ไว้จะโทรคุยให้นะ แล้วเดี๋ยวบอกอีกที"

ยาบุโบกมือให้ทั้งคู่ที่กำลังเดินออกไปจากเรียวกัง แล้วถอนหายใจเฮือก

"แล้วจะไปขอโทษฮิคารุยังไงวะ"

ยาบุยอมรับว่างวดนี้เขาทำแรงไปจริงๆ ก็คนมันหงุดหงิด สั่งห้ามไปยุ่งกับไอ้บ้านั่น ยังไปเดินคุยเล่นกับมันอีก แถมพอกลับมาตอนเช้าก็ยังมายอกย้อนเขาอีก เป็นใครก็หงุดหงิดทั้งนั้นแหละ!! เวลาของเล่นมันไม่ได้ดั่งใจ

"ไม่เอาหน่าเคย์ เราว่าเราพูดเข้าใจแล้วนะ"

"ขอร้องหละฮิค ให้โอกาสเราหน่อยเถอะ ทำไมต้องตัดเยื่อใยกันขนาดนี้ เราชอบนายจริงๆนะฮิคารุ"

"นายไม่ได้ชอบเราหรอกเคย์ แค่ใจตัวเองนายยังไม่รู้เลย ตอนนี้นายยังแยกคำว่ารักแบบเพื่อนกับรักแบบคนรักยังไม่ออกเลยด้วยซ้ำ"

ยาบุยืนฟังอยู่หน้าประตูห้อง ตอนนี้เขาพอเข้าใจแล้วหละว่าทำไมไดกิถึงชิงกลับบ้านก่อน คงไม่พ้นงอนอิโนโอะอีกแน่ๆ

"แต่เราไม่ได้รักนายอิโนโอะ เรารักยาบุได้ยินมั๊ย เรารักยาบุมานานแล้วด้วย!"

"แต่ไอ้บ้านั่นมันทำร้ายนายนะ!! เพราะมันทำให้นายเป็นแบบนี้ ทำให้นายต้องมาทนอยู่อย่างนี้ไม่ใช่รึไง?"

"แล้วไง?"

"ฮะ?"

"เราถามว่าแล้วไง เรารักที่ยาบุเป็นยาบุเท่านั้นก็พอแล้ว เราไม่ต้องการให้เขามาอ่อนโยนมาทำดีอะไรกับเราขนาดนั้นหรอก ถึงเราจะรักผู้ชายแต่เราก็ไม่ได้หมายความว่าเขาต้องมาดูแลเหมือนเราเป็นผู้หญิง ยังไงเราก็เป็นผู้ชาย ดูแลตัวเองได้"

"แล้วไอ้เมื่อวานนายดูแลตัวเองได้รึไง?"

"ถ้าเราอยู่คนเดียว นายก็รู้ว่าเราจัดการได้ เราโตมากับพวกลูกน้องของคุณท่านนะ ไดกิต่างหากที่นายต้องดูแล ไม่ใช่เรา!!!! หัดตาสว่าง แล้วดูสิ่งรอบข้างซะบ้าง ไอ้เถิกตาถั่ว!"

"อะไรของนาย?"

"ฮิคพูดถูกแล้วหละ คนที่นายต้องไปดูแลคือไดกิ ไม่ใช่ฮิคารุ คนนั้นเขามีคนดูแลอยู่แล้ว" ยาบุเปิดประตูเข้ามาในห้อง หลังจากยืนแอบฟังอยู่นาน

"ยาบุ....//โคตะซัง...."

"ฉันจะคุยกับฮิค นายออกไปก่อนป่ะ"

"เออ!" อิโนโอะลุกขึ้นทำตามที่ยาบุบอก

"อ๋อ ไดกิกลับบ้านไปแล้วนะ ถ้านายโง่จนคิดไม่ออกว่าทำไมไดกิถึงกลับบ้าน ก็สมควรที่ไดกิจะโกรธแล้วหนีนายไป"

"อะไรกันอีกเนี้ย กูไปทำอะไรอีกวะ!?"

"ระหว่างทางก็คิดเองป่ะ ว่าไปทำอะไรให้ไดกิงอนจนกลับบ้าน" ยาบุพูดจบแล้วเอ่ยไล่ส่วนเกินให้ออกไปจากห้องอีกรอบ

"เออ เจอกันที่นู้นเลยแล้วกัน" อิโนโอะ เดินออกจากห้องไปอย่างหงุดหงิด

"ไดกิงอนที่อิโนะมาคุยกับผมหรอครับ?" ฮิคารุถามยาบุออกมา เมื่ออยู่กันสองคน

"งั้นแหละ ก็เห็นตอนเช้ายังสวีทกันอยู่เลย ว่าแต่นายเหอะ ตื่นมาตั้งแต่ตอนไหน ทำไมไม่โทรบอก?"

"เอ่อ...ผมกำลังเคลียกับอิโนะอยู่" ฮิคารุสะดุ้งน้อยๆเมื่อยาบุนั่งลงข้างๆแล้วดึงเข้าไปกอด "ครับ?"

"คำบอกรักเมื่อกี้ พูดให้ฟังอีกทีซิ อยากฟัง"

"ไม่เอาอ่ะ ปล่อยเลยคุณ ผมยังเจ็บอยู่"

"ขอโทษนะ เจ็บมากมั๊ย?" ยาบุไล้มือไปที่แผลบนใบหน้าสวย

"พอเถอะครับ รอให้แผลผมหายแล้วค่อยมาปู้ยี่ปู้ยำผมใหม่แล้วกัน ตอนนี้ไม่มีอารมณ์ แค่ขยับตัวก็เจ็บ"

"ก็ไม่ได้ทำไง แค่ขอโทษเฉยๆ"

"ขอโทษเสร็จแล้วก็ปล่อยซิฮะ ผมจะไปอาบน้ำ เหนียวตัวจะแย่แล้ว" ฮิคารุทำทางจะลุกขึ้น แต่ยาบุก็อุ้มขึ้นมาซะก่อน "อ๊ะ ปล่อยนะ!"

"ล้างออกเองถนัดหรอ? มันมองไม่เห็นนะ ฉันล้างให้ดีกว่า จะเอาให้สะอาดทั้งภายนอกและภายใน"

"ไม่เอาอ่ะ!! ผมทำเองได้ ปกติก็ไม่เคยทำให้ผมอยู่แล้วหนิ วันนี้นึกคึกอะไร?"

"ก็ไม่เคยเข้าไปเวลาอารมณ์ปกติ วันนี้เลยอยากลองไง!"

"ถ้าเพราะเหตุผลแค่นี้ก็ปล่อยเลยครับคุณ ผมเจ็บอยู่เข้าใจมั๊ย ไม่รู้รึไงว่าเมื่อคืนคุณทำผมเลือดออก" ฮิคารุหันหน้าหนีอีกคนอย่างงอนๆ

"ก็ขอโทษไง๊ จะเอาอะไรอีกอ่ะ เงียบๆแล้วทำตามฉันก็พอ!!!! เอ๊ะ!? นี้นายจะยั่วให้ฉันหงุดหงิดได้ปล่อยนายลงใช่มั๊ย?" ฮิคารุสะดุ้งเฮือก รู้ความคิดของเขาอีกนะ "ไม่ต้องพยายามฮิคารุ งวดนี้ยังไงฉันก็ไม่ปล่อยนายไปแน่!"

"ยาบุซังอ้า!!!!!"

"ใครใช้ใครเรียกยาบุซัง ทีเรียกไดกิ อิโนะหรือคนอื่นๆเรียกซะเสียงหวาน ทีกับฉันนะถ้าไม่อยากได้อะไรก็ไม่มีโผล่มาให้ได้ยินหรอกเสียงแบบนั้นหน่ะ" ยาบุแสร้งทำเป็นงอนอีก เขารู้ดีว่ายังไงฮิคารุก็ต้องง้อเขาแน่ๆ

"ง่า อย่างอนนะครับโคตะซัง~" ฮิคารุหันหน้ามาซุกเข้ากับอกอ้อนอีกคน

"ทีคนอื่นดรียกซะสนิทชิดเชื้อ แต่กับคนที่อยู่มานานที่สุดกับเรียกซะห่างเหิน"

"ง่ะ แล้วจะให้ผมเรียกคุณว่ายังไงหละครับ?"

"ครีเอทให้ฉันซักชื่อซิ เอาชื่อที่มีแต่นายคนเดียวที่เรียกฉันไง"

"อืม~ ถ้าอย่างนั้น โคจัง ผมเรียกว่าคุณว่าโคจังแล้วกัน"

"หือ? ชื่อซะน่ารักเลยนะ ไหนลองเรียกแล้วใช้เสียงหวานๆอ้อนๆด้วยซิ"

ฟอดดดดด!!!

ฮิคารุยกตัวหอมแก้มอีกคน ก่อนจะเปล่งเสียงที่ทำเอาคนอุ้มใจเต้นระรัว

"โคจัง~ ผมรักโคจังนะฮะ~"





*******************
full ver. :: http://jumper-junior.blogspot.com/2012/03/real-life-10.html?m=0

คงจะมาลงได้ติดๆกันหลังจากเดือนนี้นะคะ ตอนนี้ยังมีสอบอยู่ทุกอาทิตย์เลย