คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : #9
#9
“ไปไหนอ่ะยูโตะ?”
“นอนไงครับ”
“หมอนั่นมันอุตส่าห์ยกห้องนอนให้นะ นายจะออกไปนอนข้างนอกทำไม”
“ผมเกรงใจพี่ฮิคารุ อีกอย่าง พี่คงไม่อยากให้ผมนอนด้วย ผมไปนอนที่โซฟาข้างนอกแหละครับ ดีแล้ว”
“ฉันสั่งให้นายนอนที่นี่ ออกไปนอนข้างนอก เดี๋ยวบลิสก็ตื่นหรอก”
“ไม่เป็นไรหรอกครับอิโนโอะซัง ผมจะเดินออกไปให้เงียบที่สุด”
“นอนอยู่นี้แหละ ฉันสั่ง!”
“แต่ว่า...”
“อยากให้ฉันหงุดหงิดมากใช่มั๊ย ง่วงแล้วนะเว้ย บอกให้นอนก็นอนดิวะ!!!” อิโนโอะลุกขึ้นไปกระชากแขนอีกคนให้ลงมานอนบนเตียงกับเขา
“พี่...”
“ฉันจะนอนแล้ว เพราะงั้นนายจงทำตัวเป็นหมอนข้างที่ดีให้ฉันพอ” พูดจบอิโนโอะก็กอดอีกฝ่ายไว้แน่น ราวกับเป็นหมอนข้างส่วนตัวของเขาเอง ไม่นานอิโนโอะก็หลับสนิท ทั้งความง่วงบวกกับแอลกอฮอลล์ในกระแสเลือดทำให้เขาหลับสนิทได้ง่ายๆ ใบหน้าสวยหวานซุกอยู่ที่หน้าอกอีกคนที่ตอนนี้เกิดอาการนอนไม่หลับขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
สรุปพี่บอกเลิกผมแต่ทำตัวแบบนี้ใส่ผม เพื่อให้ผมเลิกรักพี่ไม่ได้ใช่มั๊ยเนี้ย
“ไดจัง~! เราหายแล้ว”
“แค่กๆ นายหาย...แล้วทำไมฉันต้องเป็นแทนเนี้ย!” ยามาดะยิ้มร่าหลังจากตัวเองหายไข้หลังจากนอนซมมาเกือบอาทิตย์ แต่ตอนนี้คือที่มีไข้แทนเขาก็คือ อาริโอกะ ไดกิ หรือตอนนี้เป็นแฟนของเขาไปแล้วนั้นเอง
“นายอยากแกล้งฉันก่อนทำไมหละ?”
“ใครแกล้งนายกันหือ? โอ๊ย...เจ็บคอ...”
จุ๊บ~
“ยามะจัง...”
“ขอบคุณนะที่ดูแลยามะจังตอนที่ยามะจังป่วย ตอนนี้ได้เวลาที่ยามะจังจะดูแลไดจังบ้างแล้ว”
“แต่พี่ไม่อยากให้เราติดหวัด”
“ไม่เป็นไรหรอก ให้เรียวจังดูแลเองนะ”
“ไม่เอาซิ เรียวจังชอบดื้อกับพี่ตลอดเลย อย่าดื้อซิครับ”
“แต่ว่าเรียวจัง...” ไดกิลูบหัวอีกคนเบาๆ
“พี่ยิ่งเจ็บคออยู่นะ อย่าดื้อซิ เรียวจังไปเรียนดีกว่า เรียวจังหยุดมาหลายวันแล้วนะ”
“ไดจังก็หยุดพอๆกับเรียวจังหน่ะแหละ”
“นะเรียวสุเกะ อย่าดื้อซิครับ ไปเรียนนะ ทำตามที่พี่บอกนะครับ เรียวสุเกะก็รู้ว่าพี่ไม่ชอบเด็กดื้อ”
“ครับ แต่ว่าค่อยไปพรุ่งนี้นะ วันนี้ขออยู่ดูแลไดจังหนึ่งวันนะ”
“เฮ้อ ตามใจเรียวจังแล้วกัน”
สุดท้ายไดกิก็ยอมให้ยามาดะโดดเรียนอีกหนึ่งวันจนได้ แต่ใจจริงก็อยากหละนะ มีพยาบาลดีแบบนี้ กำลังใจมันมีเพิ่มขึ้นเป็นกอง
“สองคนนั้นหยุดอีกแล้ว”
“ก็พอยามาดะคุงหายป่วย คุณอาริโอกะก็เป็นต่อเลยหน่ะซิ ไม่รู้ดูแลกันอีท่าไหน”
“ท่าพื้นฐานหน่ะแหละ โอ๊ย” ทาคาคิจับปากตัวเองที่โดนเพื่อนตบเข้าให้
“พูดอะไรให้รู้จักเวล่ำเวลาบ้างยูยะ แล้วนี่พักนี้ไม่เห็นสุดที่รักนายเลย หายไปไหนซะหละ”
“ช่วงนี้ควิซเยอะอ่ะ เด็กนักเรียนชั้นแนวหน้าอย่างยูริก็คงนั่งอ่านหนังสืออยู่หน่ะแหละ”
“โดนเด็กหลอกแล้วนาย ยูริหน่ะขี้เกียจจะตายไป”
“งั้นก็คงติวให้เพื่อนอยู่ ถึงยูริจะขี้เกียจ แต่ยูริก็ขยันทำการบ้านนะเว้ย โอ๊ยยยยย ตบกูอีกทำไมวะไอ้ฮิค!”
“นี้โรงเรียนนะเว้ย! ทำการบ้งการบ้านอะไรวะ”
“เออๆ กูผิดเอง กูผิดหมด แล้วไอ้คุณหนูอิโนโอะ นั่งเหม่อ เป็นเชี่ยไรวะ” ยูยะเปลี่ยนเป้าหมายไปยังอิโนโอะที่นั่งเหม่ออยู่เงียบๆที่โต๊ะของตัวเอง หายากเลยนะเนี้ยที่คนอย่างมันจะนั่งเหม่อ ปกติเห็นมีเรื่องให้คิดตลอดเวลา
“ก็ตั้งแต่วันที่มันบอกเลิกกับยูโตะหน่ะแหละวะ มาเมาที่ห้องกูแล้วก็ยูโตะมารับ แต่เสือกปั่นจักรยานมารับ กูเลยให้พวกมันค้างที่ห้องกู พอเช้ามาไอ้เคย์ก็เปลี่ยนไปเลย ไม่รู้ยูโตะไปทำไรไว้อีก ทีนี้มันก็เป็นอย่างที่แกเห็นนั่นแหละ”
“เฮ้อ...”
ทั้งสามคนหันมามองหน้าคนที่นั่งถอนหายใจเฮือก ก่อนจะหันมามองกันเอง
มันท่าจะเป็นเอาหนักวะ!!!!!
“กูว่าเรื่องนี้ต้องเคลีย” ยาบุกระซิบออกมา
“ไม่งั้นโรงเรียนนี้ล่มแหงๆ” ฮิคารุเสริมต่อ
“พวกมึงยังจำตอนที่เคย์มันเป็นแบบนี้ได้มั๊ย” ทาคาคิกลืนน้ำลายเอื๊อก
สองคำสั้นๆ
นองเลือด
ที่นองเลือดไม่ใช่เพื่อนเขานะ แต่คนอื่นๆในโรงเรียนต่างหาก
ใครขวางหูขวางตา มันก็จัดการซะหมอบ
ขนาดที่ว่าผู้อำนวยการเองยังไม่กล้าเอาเรื่องเลยด้วยซ้ำ
“กูไม่กล้าถามไอ้เคย์วะ กลัวตาย”
“งั้นไปหายูโตะกัน!”
ปัง!!!!!
เฮือก!!
“พวกมึงจะไปหายูโตะหรอ?”
“เอ่อ ครับ แต่ถ้าไม่อยากให้พวกกูไป พวกกูไม่ไปก็ได้นะเว้ย มึงไม่ต้องพังโต๊ะ” ทั้งห้องมองมายังโต๊ะที่อิโนโอะพึ่งใช้มือตบจนพังเมื่อกี้
“ป่าว อยากไปก็ไปเหอะ แต่กูจะกลับบ้าน ฝากบอกอาจารย์ด้วยแล้วกันว่ากูไม่สบาย”
“มึงจะโดดเรียน...?”
“ทำไม แปลกหรอวะ?”
“สำหรับกูมันไม่แปลก แต่สำหรับมึงแล้ว โคตรแปลกเลย มึงไหวมั๊ยเนี้ย กูว่ามึงไปนอนพักซักตื่นแล้วค่อยกลับบ้านเหอะ”
“อื้อ เอางั้นก็ได้” เคย์เดินออกจากห้องเรียนไปตามที่เพื่อนบอก
“กูว่าโทรหาไดกิเหอะวะ มันเป็นคนเดียวที่คุยกับเคย์ในสภาพนี้ได้โดยไม่กลัวตาย”
“แต่โคตะ ไดจังไม่สบายอยู่นะ”
“ไม่สบายกับเสี่ยงตาย โคจังเลือกไม่สบายนะ เพราะงั้นฮิคารุโทรหาไดจังเหอะ”
ไม่ใช่แค่ยาบุคนเดียว แต่ทุกคนในห้องเรียนกลับขยั้นขยอให้ฮิคารุโทรหาไดกิที่นอนป่วยอยู่บ้าน เพราะทุกคนกลัวว่าเหตุการณ์จะเลยเถิดเป็นเรื่องใหญ่โต สุดท้ายฮิคารุก็ต้องยอมโทรเรียกให้เพื่อนที่ป่วยมาโรงเรียนจนได้
“อ้าว ยามะจัง จะเลิกเรียนอยู่แล้ว ทำไมเพิ่งมาหละ?”
“พี่ฮิคโทรตามให้ไดจังมาดูพี่เคย์อ่ะ” ยูโตะหูผึ่งหลังจากได้ยิน
“พี่เคย์เป็นอะไร?”
“เหม่อ...อีกแล้ว”
“ทีนี้เรื่องอะไรอ่ะ?”
“รุ่นพี่สงสัยว่าจะเป็นเพราะ...มัน...อ่ะ” ยามาดะพูดพลางชี้นิ้วไปที่ยูโตะ ทำเอาเจ้าตัวสะดุ้ง
“เราเนี้ยนะ?”
“วันที่ไปค้างห้องพี่ฮิค นายกับพี่เคย์มีเรื่องอะไรกันวะ?” ยามาดะลากเก้าอี้มานั่งลงตรงข้ามยูโตะ “รู้มั๊ยว่าพี่เคย์เหม่อแบบนี้นี่ถึงตายเลยนะ”
“ตาย...พี่เคย์...หน่ะหรอ?”
“ไม่ใช่พี่เคย์ที่ตาย แต่คนอื่นในโรงเรียนต่างหาก จะตายเอา” จิเน็นลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างๆ
“ทำอะไรไว้ยูโตะ นายคงไม่ได้ขืนใจรุ่นพี่ใช่มั๊ย?”
“ฉันก็กลัวตายเหมือนกันนะ รุ่นพี่แค่เห็นฉันเป็นหมอนข้างเท่านั้นแหละ”
“อะไรนะ!!! รุ่นพี่นอนกอดนายอย่างนั้นหรอ”
“ทำไมอ่ะ?”
“นายรอดมาได้ไงวะ”
“เคย์...ไหวมั๊ยเนี้ยนาย เกิดอะไรขึ้นวะ ไอ้พวกนั้นมันก็ไม่ยอมบอกฉันว่านายมีเรื่องอะไร”
“ก็พวกนั้นไม่รู้...”
“แล้วนายจะบอกฉันมั๊ย เอ้านี้ หนม ซื้อมาฝาก”
“เฮ้อ กินไม่ลงวะ เอาไปให้สุดที่รักนายกินเหอะ แล้วนายอยากรู้เรื่องไร”
“ใครว่าฉันอยากรู้วะ เจ็บคอจะตายห่า โดนพวกมันโทรจิกให้มาเนี้ย” ไดกิกระแทกตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างหงุดหงิด กำลังจะได้กินอาหารฝีมือยามาดะอยู่แล้วเชียว
“พวกมันอยากรู้ แล้วทำไมไม่มาถามเองวะ ให้นายมาถามทำไม”
“เขากลัวนายกันจะตาย จำไม่ได้หรอว่าครั้งที่แล้วหน่ะ ไปสร้างเรื่องอะไรไว้ พวกหัวโจกในโรงเรียนนองเลือดเลยนะเว้ย”
“แล้วไงวะ? ถ้ามันถามฉันก็เล่า มีเรื่องอะไรต้องปิดบัง?”
“งั้นเล่ามาแม่งเกิดบ้าอะไรขึ้น นายถึง เหม่อ...”
“นาย...ห้ามตกใจ”
“เออๆ ว่ามา เร็วๆ”
“ฉัน...เป็นคนไปจูบยูโตะก่อน...แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันเห็นเขาเป็นแค่เด็กคนนึง หรืออยากได้เขาเป็นคนรัก...”
ความคิดเห็น