ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : #Chapter 9
#Chapter 9
"ไปเที่ยวๆๆๆ"
"ไม่เอา เหนื่อย จะกลับไปนอน~" ฮิคารุหันหน้าหนีไดกิ
"ไม่เอาอ่ะ นายบอกว่าสอบเสร็จจะไปเที่ยวกับฉันไง ไปเก็บเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้ เราจองออนเซ็นไว้แล้วสองคืน ไปเลยฮิค จ่ายเงินไปแล้วด้วย!"
"บังคับกันชัดๆ!"
"ก็ถ้าไม่บังคับ ฮิคก็ไม่ยอมไปอ่ะ!" ไดกิอมลมเข้าไปในแก้มแกล้งงอน
"โอ๋ๆ ไม่งอนซิ ไปแล้วๆ เดี๋ยวรีบกลับไปเก็บกระเป๋าเลยดีมั๊ย"
"งั้นก็ป่ะ! พวกนายก็ไปด้วยนะยาบุ เคย์ เราจองห้องเผื่อไว้แล้ว รีบๆกลับไปเก็บเสื้อผ้าเลย"
"ฉันบอกหรอว่าจะไป?" ยาบุถามอีกคนนิ่งๆ
"นั้นซิ นายก็ไปกับฮิคสองคนไม่สนุกกว่าหรอ?" เคย์พูดทับอีกรอบ จนไดกิเริ่มทำหน้าจ๋อย
"หน่าๆ ไปด้วยกันเยอะๆสนุกกว่าเนอะใช่มั๊ยไดจัง" ฮิคารุหันไปหาเสียงสนับสนุนจากเจ้าของแผนการ "ไปด้วยกันนะเคย์ คุณด้วยนะครับ เราไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันนานแล้วนะ" ฮิคารุส่งสายตาอ้อนยาบุ จนสุดท้ายเจ้าตัวก็ยอมตกลงไป เคย์เห็นว่าในเมื่อมาโรงเรียน ก็ไม่มีเพื่อนอยู่เลยยอมตัดสินใจไปด้วย
"เย้ๆ! ขอบคุณมากฮิคารุ กลับไปเก็บเสื้อผ้ากันเถอะ ฉันนัดสามวายไว้ตอนห้าโมงที่สถานีรถไฟ"
"สามวาย?"
"ก็ยามะ ยูโตะแล้วก็เพื่อนซี้ของสองคนนั้น ยูริไง"
"นายวางแผนทั้งหมดไว้แล้วซินะไดกิ!?"
"เปล่านะ ของสามคนนั้นฉันเพิ่งชวนเมื่อเช้า แล้วเพิ่งจองห้องเพิ่มไป ไม่ได้วางแผนไว้ตั้งแต่แรกซักหน่อย" ไดกิหน้าเจื่อนเมื่อถูกยาบุตวาดใส่
"ใจเย็นๆซิครับ ผมว่าเรากลับไปเก็บเสื้อผ้ากันดีกว่า แล้วไปเจอพวกไดจังที่สถานีตอนห้าโมงเป็นไง?" ฮิคารุต้องกลายเป็นฝ่ายกลางเข้ามาเกลี่ยกล่อมให้
"เอางั้นก็ได้ฮิคารุ เดี๋ยวฉันพาไดกิไปเก็บเสื้อผ้าเอง" เคย์รีบตัดบทการสนทนาทั้งหมดลง ขืนปล่อยให้พูดกันต่อ ยาบุได้ซัดไดกิจริงๆแน่! "ไว้ค่อยเจอกันนะ ไปเร็วไดกิ ไปช่วยฉันเก็บเร็ว" แล้วเคย์ก็รีบดึงตัวไดกิออกไปจากห้อง ปล่อยให้ฮิคารุยืนอยู่กับยาบุสองคน
“ไม่ไปไม่ได้หรอ?”
“ไปเถอะครับ นะ ไม่ได้ไปเที่ยวกับโคตะตั้งนานแล้ว ไม่อยากไปเที่ยวกับผมหรอ?” ยาบุยิ้มกริ่ม ก็ตอนนี้ฮิคารุของเขาเริ่มอ้อนอีกแล้วหน่ะซิ
“อยากไปสองคน ไม่ต้องมีมือที่สามสี่ห้าหก”
“ไม่เอาอ่ะ ไปด้วยกันเนี้ยแหละ ไม่อยากแช่ออนเซ็นกับผม?”
“ก็เห็นๆอยู่ทุกวันทุกซอกทุกมุม ไม่ต้องถ่อไปถึงนู้นหรอก”
“มันเหมือนกันที่ไหนครับ?” ฮิคารุเริ่มทำหน้างอ นี้อ้อนแล้วยังไม่ได้ผลอีก
“เหมือนซิ จะอยู่ที่ไหน นายอยู่กับเราก็ไม่ต้องใส่เสื้อผ้าอยู่ดี”
“เหอะ งั้นก็เรื่องของคุณแล้วหละครับ ผมขอตัวกลับไปเก็บเสื้อผ้าก่อนดีกว่า เดี๋ยวไดกิงอน” ฮิคารุคว้ากระเป๋าฉับ แล้วเริ่มเดินออกจากห้องไป ปล่อยยาบุยืนเอ๋ออยู่ในห้อง
ปกติเขาต้องการอะไรก็ตามใจเขาทุกอย่างไม่ใช่หรอวะ? ทำไมเดี๋ยวนี้ถึงดีแต่ขัดคำพูดเขา
“ว่าไงไดจัง โทษทีนะที่มาสาย”
“กำลังรออยู่เลยฮิคารุ นี้มารู้จักกันก่อนซิ นี้ทาคากิเพื่อนของยูริ เขาจะไปร่วมทิปกับเราด้วยนะ” ไดกิลากแขนฮิคารุให้ไปทำความรู้จักกับอีกคน
“อ้าว ฮิคารุคุงนี้เอง หวัดดีครับ”
“ทาคากิคุงหวัดดีฮะ ไม่คิดว่าคุณจะไปด้วยนะเนี้ย”
“อ้าว นายไปด้วยหรอเนี้ย?”
“โคตะ มาทำไมอ่ะ? ไหนว่าไม่ไปแล้วไง?” ฮิคารุหันมาถามอีกคน
“ตอนนี้จะไป ทำไมหรอฮิคารุ”
“แต่เสื้อผ้าคุณ?”
“ช่างมันซิ เดี๋ยวค่อยไปหาข้างหน้า ดีนะวันนี้หยิบเป้มาด้วยพอดี ค่อยอุ่นใจหน่อยเวลามีใครจะมาม่่อนายได้เอาปืนมาเป่าสมองแม่งเลย เออ ไดกิ นายพาฮิคารุไปซื้อน้ำได้มั๊ย? เห็นบ่นมาตลอดทางว่าหิวน้ำ แต่กลัวมาสายเลยไม่ได้แวะซื้อ” ยาบุหันไปบอกกันไดกิ
“ได้ซิ คนอื่นๆก็อยู่ที่นั้นพอดี ไปกันเถอะฮิค แล้วพวกนายเอาอะไรมั๊ย?”
“เดี๋ยวฉันกินกับฮิค นายหละทาคากิ เอาอะไรมั๊ย? ฝากแฟนฉันไปซื้อก็ได้”
“ไม่เป็นไร ฝากพวกยูริจังซื้อแล้ว”
“ไปกันเถอะฮิคารุ นายมีเรื่องต้องเล่าให้ฉันฟังอีกยาว” ไดกิจัดการลากตัวฮิคารุไปได้สำเร็จ แม้ว่าอีกคนยังเอ๋อๆอยู่ก็เถอะ
“หมาหวงก้างนะครับ แบ่งๆกันใช้ไม่ดีกว่าหรอ จะได้ไม่ต้องทะเลาะกันไง”
“คงไม่ได้หรอกนะ คนที่นายพูดถึงหน่ะ ยาโอโตเมะ ฮิคารุเลยนะ คนๆนั้นเป็นของฉันคนเดียว ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ หวังว่านายคงเข้าใจ”
“ผมไม่สนหรอกว่าเขาจะเป็นของคุณมานานแค่ไหน ผมสนแค่ว่าถ้าผมจะเอา ผมก็ต้องได้ คุณเข้าใจมั๊ยนะ”
ควับ!
“ไม่เข้าใจหรอกนะ รู้แค่ว่าถ้าไม่อยากตายก็อย่ามายุ่งกับฮิคารุ ถ้าคิดว่าฉันทำอะไรนายไม่ได้ ลองถามพวกยามาดะกับยูริแล้วกันว่าฉันเป็นใคร” ยาบุคว้าเข้าที่คอเสื้ออีกฝ่าย
“พอๆ แยกๆ ไอ้ยาบุ ใจเย็นๆ” เคย์โผล่มาจากไหนไม่รู้ รีบแยกทั้งสองคนออกจากกัน
“มาเร็วไปนะ” ยาบุบ่นออกมา
“รุ่นพี่ทำอะไรหน่ะครับ?” ยูริเดินมาถามอีกคน
“นายดูแลทาคากิ ยูยะให้ดี ดีกว่านะยูริ อย่ามาหาเรื่องพี่”
“ไปกันเถอะ ถึงเวลาแล้ว จะทะเลาะกันก็ไว้ทีหลัง” ไดกิยื่นตั๋วรถไฟให้แต่ละคน
“พวกพี่ๆก็ใจเย็นๆกันเถอะฮะ เดี๋ยวจะเที่ยวไม่สนุกกันเปล่าๆ” ยามาดะพูดสำทับอีกรอบ ก่อนจะเดินไปคนรถไฟเป็นคนแรก ก่อนที่คนอื่นๆจะตามไป
“นาย ห้ามอยู่ใกล้ยูยะเด็ดขาดเลยนะ ไม่ซิ อยู่กับฉันคนเดียวก็พอ กับไอ้เคย์ก็ไม่น่าไว้ใจ”
“คุณหวงผมหรอ?”
“ก็ลองดูว่าถ้าไม่ฟังฉันมันจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะไม่ปล่อยนายออกจากห้องนอนเลยยาโอโตเมะ”
“ผมไม่นอกใจคุณอยู่แล้ว ผมรักคุณนะ”
“แบ่งห้องยังไงดี?”
“แบ่งตามคู่ ยากอะไร?” เคย์พูดออกมาอย่างชิวๆ ถึงเขาจะอยากอยู่ห้องเดียวกับฮิคารุ แต่ถ้ายาบุมาด้วย โอกาสคงเป็นศูนย์
“แต่เราอยากนอนกับฮิคารุ มาเที่ยว ก็ต้องพักผ่อน เข้าใจมั๊ยพวกกิเลสหนา?”
“งั้นก็แบ่งกันไปซิ ยามะจังกับยูโตะนอนด้วยกันอยู่แล้ว แล้วยูริกับทาคากิ?”
“ผมนอนกับทาคากิอยู่แล้วครับรุ่นพี่” ยูริเดินมาหยิบกุญแจห้องไว้
“ฉันนอนกับฮิคารุ ไปหละ เจอกันตอนอาหารเย็น อีกสิบนาที" ไดกิลากฮิคารุออกมาจากวงสนทนา ขืนปล่อยไว้ ยาบุได้ลากฮิคารุเข้าห้องแน่ๆ
“เคย์ไม่โกรธนายหรอ? แทนที่นายจะนอนกับเขา”
“หือ? ทำไมต้องโกรธ คนที่เคย์อยากแชร์ห้องด้วยไม่ใช่ฉัน แต่เป็นนายต่างหากฮิคารุ”
“ยาบุสั่งห้ามเข้าใกล้เคย์”
“ไม่ต้องห่วงหรอกหน่า อยู่ต่อหน้าฉัน เคย์มันไม่กล้าทำอะไรนายแน่ อีกอย่างนายก็มีแฟนเป็นถึงคุณยาบุ ถ้าเคย์มันกล้าก็โง่เต็มทน”
"ไดจังไม่หึงเคย์บ้างหรอ?" ไดกิสะดุดกึกกับประโยคของเพื่อนซี้ "ทั้งๆที่เคย์กับไดจังมีสัมพันธ์ลึกซึ้งขนาดนี้ แต่เคย์ยังจีบเรา ไดจังไม่หึงบ้างหรอ?"
"หึงแล้วเราทำอะไรได้? เราก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เราไม่ได้โชคดีแบบฮิคารุที่พลิกล็อกมาเป็นแฟนยาบุนะ"
"ถ้าเราพูดความจริงกับไดจัง ไดจังจะโกรธเรามั๊ย?" ฮิคารุหยุดยืนจ้องหน้าไดกิ
"เราเคยโกรธนายด้วยหรอ? อีกอย่างนะ ถ้าเรื่องความลับนายน่าจะพูดในห้องมากกว่า ไม่ใช่ตรงนี้ ตัวเสือกเยอะ" ไดกิปรายตาไปมองด้านหลัง เหล่าตัวเสือกทั้งหลายสะดุ้งเฮือก แล้วค่อยๆเปิดประตูแยกย้ายเข้าห้องนอนของตัวเองไป จะมีก็แต่ยาบุที่เดินตรงเข้ามาหา
"ไดกิ ห้ามนายปู้ยี่ปู้ยำฮิคารุนะ ส่วนนายทำตามที่ฉันบอกก็พอแล้วเข้าใจมั๊ย ที่สำคัญห้ามไปอ้อนหรือยิ้มหวานให้คนอื่นเด็ดขาด"
"ครับพ่อ ผมจะจับฮิคารุกด หวงจริ๊ง พอมีสถานะกันขึ้นมาก็หวงเฉยเลยนะ เมื่อก่อนฮิคารุจะเป็นตายยังไงนายก็ไม่สน น่าหมั่นไส้นายจริงๆที่คนดีๆอย่างฮิคารุมาหลงรักหัวปักหัวปำ" ไดกิแลบลิ้นปิดท้าย แล้วดันฮิคารุเข้าห้องนอนส่วนตัว
"ไดจัง เดี๋ยวยาบุก็โกรธหรอกนะ"
"โกรธแล้วไง? โกรธแล้วทำไรได้ อย่างลืมซิพวกยามาดะไม่รู้ตัวตนจริงๆของยาบุ แล้วเรื่องความลับ?"
"อ๋อ นายต้องสัญญาว่าจะไม่โกรธนะ เพราะมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเคย์"
"ฉันจะโกรธทำไม ฉันกับมันอยู่กันสถานะไหนยังไม่รู้เลยเหอะ!" ไดกิวางกระเป๋าลง แล้วเริ่มรื้อเสื้อผ้าออกมาวางเรียงเอาไว้
"อ้าว แล้วที่แมสเสจกันผัวจ๋าเมียจ๋าเนี้ยอะไร?"
"นาย!!!! แอบอ่านมือถือเราหรอ!?"
"เปล่านะ เราขอนายเล่นมือถือ แล้วนายก็ส่งมาให้เราเอง พวกนายสองคนนี้กัดกันเจ็บจริงๆ" ฮิคารุยิ้มหน้าเจ้าเล่ห์
"ฮิคารุจังใจร้าย อยู่ใกล้ยาบุมาเกินไปแล้วนะ!! เอาฮิคารุอันใสซื่อบริสุทธิ์คืนมา~"
"ชีวิตเราก็ผ่านอะไรมาตั้งเยอะ มันไม่บริสุทธิ์ตั้งแต่ยาบุเปิดซิงแล้วหละ" ฮิคารุตอบอย่างงๆ "อีกอย่างมันก็ตั้งหลายปีแล้วนะ จะเอาความบริสุทธิ์กลับคืนมาก็คงไม่ได้"
"โอ๊ย นี้แหละฮิคารุของเรา! ห้ามทำหน้าเจ้าเล่ห์แบบเมื่อกี้เด็ดขาดเลยนะ!"
"ฮ่าๆ ไดจังเนี้ยน่ารักจริงๆ"
"อันนั้นมันของตาย ว่าแต่ตกลงเรื่องความลับ มันคืออะไร"
"อ๋อ ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่เราอยากบอกว่า เราไม่ชอบให้เคย์มาจีบเราอ่ะ ไม่ว่าตอนไหนเคย์ก็เป็นแค่เพื่อนเรา อีกอย่างนายเองก็ชอบเคย์ไม่ใช่หรอ?"
"เราบอกหรอว่าเราชอบเคย์? แล้วนายจะทำไงอ่ะ? จะให้เราบอกเคย์ให้หรอ?"
"ก็ถ้าไม่รบกวนเกินไป บอกเคย์ให้เลิกจีบเราได้มั๊ย" ฮิคารุพูดอย่างจริงจัง "แล้วฝากบอกเคย์ด้วยว่าอย่ามองหาความรักจากคนไกลตัว เพราะแค่นี้คนใกล้ๆ เขาก็รักนายจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว~"
"ฮิคารุ!!!!! เราไม่ได้ชอบเคย์ ต้องให้เราบอกอีกกี่ครั้งอ่ะ" ไดกิเบะปากออกจะร้องไห้ ทำไมฮิคารุไม่เชื่อเขาหละ
"ไดจัง คนเราจะยอมมีอะไรกับคนที่ไม่ได้รักนานขนาดนี้เลยหรอ?"
"นั้นมันงาน แล้วเคย์ก็จ่ายเงินให้เราตลอด"
"ถ้าคุณยาบุหรือยูโตะคุงซื้อตัวนายหละ? นายจะยอมมั๊ย?"
"มันไม่เหมือนกันนะ"
"ไม่เหมือนกันตรงไหน? ก็สองคนนั้นจะจ่ายเงินเพื่อซื้อตัวนายเหมือนกัน"
"ฮิคอ่า! ไม่พูดกับนายแล้ว โป้ง!!!" ไดกิสะบัดหน้าพรืด แก้มป่องๆบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่ารู้สึกอย่างไร จนฮิคารุต้องเดินมาเอานิ้วจิ้มให้ยุบ แต่ไม่ว่าจะจิ้มกี่ครั้งแก้มก็ยังป่องอยู่ จนฮิคารุต้องงั้นท่าไม้ขึ้นมา
จุ๊บ!
"นายหอมแก้มฉันไมอ่ะ!!!!"
"อยากรู้ว่าแก้มป่องๆจะหอมมั๊ย เคย์มันถึงติดใจในตัวนาย"
"งั้นมาให้ฉันจูบนายเลย!! อยากรู้ว่าปากนายมันหวานขนาดไหน คุณยาบุถึงได้หวงนายขนาดนี้!"
ไดกิกดฮิคารุให้นอนลงกับพื้น พยายามจะปล้ำเอาจูบจากฮิคารุให้ได้
จุ๊บบบ!!!
"อ๊าาา หวานจริงๆด้วย ไหนๆขอชิมใหม่ซิ คราวนี้จะชิมให้นายเคลิ้มไปเลย ฉันจูบเก่งนะ"
"ไม่เอาไดจัง อ๊ะ ไม่เอา" ฮิคารุพยายามดิ้นหนีจากปีศาจจูบที่เข้าสิงตัวไดกิอยู่ตอนนี้
"พวกนายจะจูบกันอีกนานมั๊ย? ฉันจะได้ไปบอกพวกที่เหลือให้กินกันไปเลย" เสียงราบเรียบดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง
"ยาบุ!!//โคตะซัง" ไดกิรีบลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งเผ่นแผ่วออกจากห้องไป ก็สายตายาบุจะฆ่าเขาได้อยู่แล้ว ผิดเองที่ลืมล็อคประตู!
"จูบกับไดกิสนุกมั๊ย?"
"อ่า...." ฮิคารุลุกขึ้นนั่งทำหน้าเจี๋ยมเจี๊ยม
"จะจูบต่อกันทั้งคืนฉันก็ไม่ว่านะ แต่ทำอะไรดูเวลานิดนึง คนอื่นรอกินข้าว" ยาบุพูดได้แค่นั้นก็หันหลังกลับเดินออกจากห้อง แต่ก็โดนอ้อมแขนของใครบางคนรั้งเอาไว้เสียก่อน
"ผมขอโทษนะฮะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้ไดกิจูบ"
"ช่างมันเถอะ หิวข้าว" ยาบุพยายามจะแกะมืออีกฝ่ายออกจากเอว แต่ฮิคารุก็ไวกว่า พลิกตัวอีกคนมาจูบเข้าที่ริมฝีปาก พอจูบจนขาดอากาศหายใจก็ยอมถอนจูบออกมาเอง
"กับไดกิก็แค่จุ๊บแบบเด็กๆ แบบผู้ใหญ่ทำ ผมทำกับคุณคนเดียวนะ" ฮิคารุส่งสายตาอ้อนอีกคน หวังจะให้หายอารมณ์เสีย
"ทำหน้าอย่างนี้แสดงว่าคืนนี้ไม่อยากนอน?"
"ผมจะได้นอนไม่ได้นอนก็ขึ้นอยู่กับคุณมากกว่าแล้วแต่คุณจะพิจารณานะครับ" ฮิคารุไล้ปลายนิ้วไปที่โครงหน้าของอีกคนอย่างยั่วยวน
"จะเอาให้หวานจนนายลืมโลกไปเลยดีมั๊ย?"
"แล้วแต่ซิครับ แต่ถ้าหวานมากๆจนผมหลงคุณจนโงหัวไม่ขึ้น จะทำยังไงหละฮะ?"
"ยากอะไร ก็อยู่กับฉันตลอดไปแค่นั้นเอง"
"อยากจูบคุณอีกจัง เมื่อกี้ยังไม่พอเลย~" ฮิคารุโน้มตัวอีกฝ่ายลงมาหมายจะจูบ แต่ก็โดนขัดด้วยเสียงของเพื่อนสนิทอีกคน
"จะกินหรือไม่กิน? ไอ้พวกนั้นมันหิวจนจะกินหัวฉันกับไดกิอยู่แล้ว"
"เออๆ ไปกินก็ไปกิน" ยาบุเลื่อนมือลงมาโอบเอวฮิคารุไว้แน่น ราวกับต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ ก่อนจะเอ่ยถามประโยคที่กระตุกอารมณ์คนตรงหน้ายิ่งนัก
"รักซิครับ ผมรักคุณที่สุดแล้ว" ฮิคารุเอ่ยตอบคำถามหน้าแดงแจ๋
"แช่ออนเซ็นกันเถอะ แช่ก่อนนอนสบายสุดแล้ว แถมคนไม่เยอะด้วย" ไดกิชวนฮิคารุที่กำลังเดินไปอาบน้ำ
"ก็ได้ งั้นไปกันเถอะ"
"เมื่อกี้ขอโทษนะ ยาบุทำอะไรนายรึเปล่า?"
"ช่างมันเถอะ แต่คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ คราวนี้ดีแค่ไหนแล้วที่ยาบุยอมปล่อยไดกิไป"
"ครับแม่ สายตาพ่อน่ากลัวมากเลย"
ไดกิกับฮิคารุเดินเข้ามาในออนเซ็นสองคน ในบ่อมีแค่ผู้ชายอายุพอๆกับเขาแช่อยู่สามคน พวกเขาเลยไม่แคร์อะไรเท่าไหร่ ต่างฝ่ายต่างถอดเสื้อคลุม แล้วหย่อนตัวลงในบ่อ
"ให้ตาย ผิวนายสวยจริงๆฮิค อิจฉาจังเลย" ไดกิไล้ไปตามผิวเนียนนุ่มของเพื่อนซี้
"นายผิวสวยกว่าฉันอีกไดจัง มาอิจฉากันได้ไงเล่า"
สองคนผลัดกันหยอกล้อเล่นไปมา จนไม่ทันสังเกตท่าทีของอีกสามคนที่เหลือ
"พวกนายนี้ผิวดีจริงๆเนอะ มาแช่น้ำกันเองสองคนไม่กลัวโดนข่มขืนหรอ?" ฮิคารุสะดุ้งเฮือก ก็เสียงมันดังมาจากข้างหลังเขานี่เอง แต่ก็ยังทำใจดีสู้เสือต่อไป
"พวกผมเป็นผู้ชาย มาแช่บ่อชาย มีอะไรต้องกลัวครับ?" ฮิคารุส่งสายตาให้ไดกิขึ้นจากบ่อ แต่ไม่ทันที่ตัวเองจะขึ้นตามก็โดนดึงแขนไว้
"ฮิคารุ!!!!"
"นั้นซิ ไม่มีอะไรต้องกลัว แต่มาเล่นสนุกกันหน่อยเป็นไงหละ" อีกฝ่ายดึงตัวฮิคารุเข้าไปกอดไว้แน่น
"ไดจัง หนีไปก่อนเลย โอ๊ย!!!" ฮิคารุน้ำตาคลอเบ้าเมื่อถูกตบลงมาอย่างแรง
"แหม๋ ตัวเองจะโดนอยู่แล้ว ยังมีหน้าไปห่วงเพื่อนอีกนะ" ไดกิเห็นท่าไม่ดีก็พยายามจะรีบวิ่งไปที่ประตู แต่อีกคนสองคนที่ยืนว่างอยู่ก็คว้าหมับเข้าที่ตัวเขา
"ไหนๆนายก็ห่วงเพื่อนมากกว่า งั้นก็ดูเพื่อนนายโดนก่อนเลยแล้วกัน! จัดหนักให้น้องคนสวยหน่อยเร็วพวกนาย"
"ไม่!! ปล่อยนะ!!!!!! ปล่อยยยยยย เคย์!!!!!!!" ไดกิดิ้นพล่านอยู่บนพื้น ไม่ยอมให้อีกฝ่ายแตะถูกส่วนสำคัญ
"ดิ้นไปก็เท่านั้นแหละคนสวย พอเจอของพวกเราเข้าหน่อย จะครางให้เอาแรงๆ"
"ออกไปจากตัวฉันนะ ไอ้บ้า!!!! เคย์!!!!!!!!!!! เคย์ช่วยเราด้วย"
"ไดจัง!!" ฮิคารุพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดที่รัดเขาไว้แน่น น้ำตาของไดกิที่กำลังไหลออกมาทำเขาจะเป็นบ้า เพื่อนเขาต้องไม่เจอเรื่องอย่างนี้อีกเด็ดขาด
"อ๊าก!" ฮิคารุศอกเข้าไปที่ท้องฝ่าย แล้วผละตัวออกจากอ้อมกอดอันน่ารังเกียจ แต่ก็ช้าไป เมื่ออีกฝ่ายคว้าแขนฮิคารุแล้วกระชากกลับมาตบ
"สงสัยอยากไปพร้อมเพื่อน"
"ไม่เอานะ!!!"
"ห้ามทำอะไรฮิคารุนะ!! อ๊าาาาาาา" ไดกิร้องลั่นเมื่ออีกฝ่ายขบกัดลงที่ผิวขาว "เคย์!!!!!!!!! ออกไปจากฉันเดี๋ยวนี้ เคย์!!!!!! ช่วยเราที"
"ดูเพื่อนนายจะรักนายจริงๆนะคนสวย" ฮิคารุถูกกดลงกับพื้นข้างบ่อ น้ำตาของเขาไหลออกมาจากไหนไม่รู้มากมาย เขากลัว กลัวไปหมดแล้ว
ครืดดดดด
"ไม่คิดเลยนะครับว่าอิโนะซังชอบแช่น้ำก่อนนอนเหมือนกัน"
"มันสบายตัวดีออก เฮ้ย!!!!!!!!" เคย์ร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นภาพภายในห้อง
"เคย์ ช่วยเราด้วย" เสียงไดกิครางออกมาอย่างแผ่วเบา ทำเอาอิโนะเลือดขึ้นหน้า ทั้งไดกิทั้งฮิคารุ สงสัยมันจะไม่ได้ตายดี!!!!
"กูให้โอกาส จะปล่อยสองคนนี้มั๊ย"
"มึงเป็นใครวะ ยุ่งไรด้วย อยากแช่น้ำก็ไปแช่ที่อื่น เขากำลังทำธุระกันอยู่"
"ถ้าธุระที่มึงทำไม่ได้เกี่ยวข้องกับเมียกู หรือกับเมียของเพื่อนสนิทกู กูก็คงไม่ยุ่ง เอาหล่ะกูให้โอกาสมึง"
"อ๋อ มึงเป็นผัวน้องเขาหรอ? อยากได้น้องเขาคืน ก็ชนะพวกกูให้ได้ก่อนดิวะ!!" ทั้งสามคนผละออกจากร่างกายของฮิคารุและไดกิ ย่างสามขุมมาหยุดตรงหน้าอิโนโอะและทาคากิอย่างหาเรื่อง
"กูให้โอกาสแล้วไม่เอาเอง ทาคากิ ไปหายาบุบอกว่ามีเรื่องกันที่นี่แล้วให้เอาปืนมาด้วย ของฉันอยู่ในกระเป๋าเป้ หยิบมาเผื่อด้วยแล้วกัน"
คำว่า ปืน ทำเอาอีกสามคนเริ่มคิดหนัก
"ให้โอกาสแล้วนะ ถ้าตายไปพวกฉันไม่รับผิดชอบ!" อิโนโอะยิ้มหน้าเหี้ยม ทำเอาอีกสามคนไม่ต้องคิดมาก ไอ้ห่านี้มันพกปืนมาจริงๆ พอคิดได้แค่นั้นก็หยิบเสื้อคลุมรีบเผ่นออกจากห้องไป
"เคย์~" ไดกิค่อยๆประคองตัวขึ้นมา
"ไดกิ!!!!!" ทั้งฮิคารุและเคย์ต่างถลาเข้าไปหา เหลือก็แต่ทาคากิที่ยังยืนมึนอยู่ นี้เขามารู้จักกับลูกยากูซ่าหรืออะไร?
"เคย์เรากลัว" ไดกิร้องไห้โผเข้าหาอ้อมกอดที่เขาคุ้นเคย "มัน...มัน เหมือนครั้งนั้น"
"ไดจัง กลัวอะไรครับ? ผมอยู่ตรงนี้แล้วนะ ฮิคารุก็อยู่ ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้วนะฮะ" อิโนโอะกอดปลอบไดกิให้หยุดร้องไห้ "ฮิคารุร้องไห้ตามไดจังแล้วนะ หยุดร้องดีกว่าเนอะ ถ้าปล่อยให้ยาบุรู้ว่าฮิคารุร้องไห้มันจะเป็นเรื่องใหญ่นะครับ"
"ฮิคอย่าร้องซิ เดี๋ยวยาบุฆ่าเราตาย พานายมาเจอเรื่องแบบนี้"
"นายต่างหากที่ต้องหยุดร้อง คุณทาคากิครับ รบกวนหยิบเสื้อคลุมของพวกผมให้หน่อยนะฮะ" ฮิคารุหันไปไหว้วานอีกคนที่ยังนิ่งอยู่
"อ๋อ ได้ครับ....นี้ครับ แล้วทำไมเรื่องนี้ถึงบอกยาบุไม่ได้หรอ?"
"ถ้ายาบุรู้ สามคนนั้นได้ตายจริงๆแน่" อิโนะพูดขณะสวมเสื้อคลุมให้อีกคน "กลับห้องกันเถอะไดกิ วันนี้นอนกับเรานะ"
"นั้นซิ ไดจังนอนกับเคย์ดีกว่านะ เดี๋ยวเรานอนกับยาบุเองแหละ"
ฮิคารุยิ้มให้เพื่อนรักก่อนที่เคย์ก็อุ้มตัวอีกคนขึ้นมา แล้วเดินนำออกไปก่อน
"พวกคุณดูรักกันดีจังนะฮะ"
"ครับ? ก็คงจะอย่างนั้นแหละฮะ ผมกับไดกิ อิโนะจัง แล้วก็ยาบุรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว"
"กลับห้องกันเถอะครับ เดี๋ยวยาบุจะสงสัยเอา"
"ฮะ ขอบคุณนะฮะ ที่เข้ามาพอดี ถ้าไม่งั้นผมกับไดกิจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้" ฮิคารุก้มหัวขอบคุณทาคากิ
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ก็ถือว่าฟาดเคราะห์ไปนะครับ"
ทั้งสองคนยังเดินคุยกันมาเรื่อยๆจนถึงห้องพัก ก็เจอยาบุยืนมองอยู่
"ฉันพูดว่าไง!? ทำไมไม่ฟัง"
"ก็ผมไม่ได้ตั้งใจจะมาด้วยกันหนิฮะ แค่บังเอิญเจอกัน ผมอยู่กับไดจังก่อนหน้านี้ แล้วพอดีเคย์ขอแลกห้องนอนจะนอนกับไดจัง"
"เรื่องนั้นฉันรู้แล้ว แต่เคย์กลับมาตั้งนานแล้ว ทำไมนายเพิ่งจะมา!?"
"นี้คุณ ทำไมไม่ใจเย็นๆบ้างหละ!? สงสารฮิคารุที่ต้องมาทนรับอารมณ์ร้อนๆของนาย!"
"ว่าไงนะ!!!"
พลั๊วะ!!!!!
"จะเอาอีกหมัดมั๊ยจะได้หายปากดี ทาคากิ ยูยะ" เสียงเรียบนิ่งของยาบุมันดูน่ากลัวกว่าเวลาพูดตะคอกตั้งไม่รู้กี่เท่า แต่ฮิคารุก็ไม่แคร์ กลับเข้าไปประคองทาคากิที่ล้มลง
"ออกมาจากหมอนั่นเดี๋ยวนี้ฮิคารุ!!!"
"ไม่ คุณต่างหาก หัดใจเย็นบ้างซิ เอะอะก็มีเรื่องเอะอะก็ใช้กำลัง ไปกันเถอะครับทาคากิคุง เดี๋ยวผมทำแผลให้" ฮิคารุพยุงอีกคนเข้าไปในห้องของยูริ ก่อนจะล็อคประตูห้องเอาไว้
"ทำอย่างนี้จะดีหรอครับ? เดี๋ยวยาบุจะยิ่งโกรธรึเปล่า?"
"ช่างเขาเถอะครับ ดีแต่ใช้อารมณ์ มีชุดทำแผลมั๊ยครับ?"
"รู้สึกยูริจะมี แปบนะฮะ" ยูยะเดินไปยังกระเป๋าที่วางกองอยู่แล้วหยิบกระเป๋าทำแผลใบเล็กขึ้นมา
"ผมขอโทษแทนโคตะด้วยนะฮะ ทั้งๆที่คุณมาช่วยผมแท้ๆ กลับโดนเขาต่อยเฉยเลย" ฮิคารุยิ้มให้อีกฝ่าย ก่อนจะค่อยๆเอาสำลีชุบน้ำเกลือมาเช็ดตรงแผล และตามด้วยแอลกอฮอลล์รอบๆแผล ปิดท้ายด้วยพลาลเตอร์แปะลงไปตรงโหนกแก้ม "เฮ้อ ต่อยซะแก้มแตกเลย ดีแต่ใช้กำลังจริงๆ"
ทาคากิมองที่ใบหน้านั้นนิ่งๆ ทั้งๆที่เขาไม่คิดจะเผด็จศึกฮิคารุตอนนี้ แต่เหมือนคนตรงหน้าคอยยั่วยวนเชื้อเชิญเขาอยู่ทุกการกระทำ
"แล้วยูริหละฮะ?"
"ไปที่ห้องยามะจังครับ เขาไม่อยากอยู่คนเดียวตอนผมไปแช่น้ำ"
"อ๋อ งั้นผมไปตามเขาดีกว่า เขาจะได้กลับมานอน" ฮิคารุทำท่าจะลุกขึ้น แต่ก็โดนอีกฝ่ายกดให้นั่งอยู่กับที่ "ทาคากิคุง?"
"ผมหน่ะใจดีกว่ายาบุนะ เป็นผมได้มั๊ย?"
"อะไรครับ?"
"ให้ผมเป็นเจ้าของคุณเถอะนะครับ"
ทาคากิกดตัวฮิคารุลงกับพื้น ค่อยๆซุกไซร้ใบหน้าไปตามลำคอระหง
"อย่าดีกว่าครับ อื้อ ปล่อยผมไปเถอะ"
"ถ้าผมบอกว่าผมไม่ปล่อยหละครับ?"
"ผมจะร้องจริงๆด้วย!!" ฮิคารุขู่ออกมา
"เอาซิ คุณร้อง ผมจูบ"
"ถ้าคุณทำคุณตายแน่ๆ" ตอนนี้ฮิคารุได้แต่ภาวนาให้จิเน็นกลับห้องมาเร็วๆ
"จะล็อคห้องทำไมวะยูยัง!?" ได้ผลทันตา ยูริไขกุญแจเข้ามาในห้องพอดี "นายจะทำอะไรรุ่นพี่!?"
"เปล่านะ!" ยูยะรีบลุกขึ้นจากตัวฮิคารุ
"รุ่นพี่บอกผมมา เขาจะทำอะไร?" เมื่อเห็นว่าถามยูยะไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย เปลี่ยนเป้าหมายไปถามคนที่นอนอยู่แทน
"เอ่อ คือ....."
"เหอะ! ออกไปเดี๋ยวนี้ทาคากิ ยูยะ อยากจะไปนอนกก นอนม่อใครก็เชิญ ฉันสุดจะทนแล้ว อีกอย่างฉันเตือนแล้วนะว่าอย่ามาม่อพี่ฮิค" จิเน็นตวาดดังลั่นห้อง จนยูยะได้แต่ครางออกมา
"โธ่ ยูริจัง ก็แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง"
"ออกไปเดี๋ยวนี้ มีแฟนไม่รักดี ก็ไม่จำเป็นต้องมี เลิกกันไปเลย!!!"
"ไม่เอานะยูริ! พี่ขอโทษ" ยูยะรีบลุกขึ้นไปขอโทษขอโพยคนตัวเล็ก
"ออกไปเดี๋ยวนี้ หรือจะต้องให้ผมบอกพี่ยาบุว่าพี่ทำอะไรพี่ฮิคารุ" ยูยะหน้าซีดเผือด ความเจ็บของหมัดยังคงค้างอยู่ที่บริเวณใบหน้าเขา เอาวะ รักษาชีวิตตัวเองในวันนี้แล้วค่อยไปง้อแฟนในวันหน้า
ปัง!!!!
ยูริปิดประตูไล่หลังเสียงดัง
"คืนนี้พี่นอนนี้กับผมแล้วกัน"
"ยูริเป็นแฟนกับยูยะหรอ?"
"ครับ มันเป็นแฟนเก่าผม"
"เพราะพี่รึเปล่าที่ทำให้ต้องเลิกกัน" ฮิคารุรู้สึกผิดที่ทำให้ทั้งสองคนต้องเลิกกัน
"ไม่ใช่ความผิดพี่หรอกฮะ ผมให้ในสิ่งที่เขาต้องการไม่ได้ เขาเลยต้องไปหาจากคนอื่น ม่อไปทั่วอ่ะคนนั้น ผมเตือนไม่ให้เขามายุ่งกับพี่แล้ว แต่ยังเกิดเรื่องอย่างนี้อีกจนได้ ผมต้องขอโทษด้วยนะฮะ"
"พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษ ที่ทำให้เราสองคนเลิกกัน"
"ผมบอกแล้วไง ผมให้ในสิ่งที่เขาต้องการไม่ได้ คบกันไปก็เท่านั้น ต่างคนต่างอยู่ดีกว่า"
"ยูริจังนี้เข้มแข็งจังนะ"
"ครับ ผมไม่มีทางรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ผมได้ตัดสินใจไปแล้วหรอก นอนกันเถอะครับ"
ยูริยิ้มให้อีกคน ก่อนจะล้มตัวลงนอน ข้างๆฮิคารุที่นั่งอยู่
"ฝันดีครับรุ่นพี่"
"ฝันดีจ๊ะ ยูริจัง"
***************
>< สมน้ำหน้าทาคากิ 55555555+
สงสารไดจัง~
อินี่เกรียนเนอะ แต่งเองรู้สึกเองทุกอย่าง 55+
เม้นที่ดีเป็นกำลังใจให้คนแต่ง
แต่เราไม่ได้เรียกร้องเม้นหรือยอดวิวเพราะเราเอาลงเพราะเราอยากทำ และอยากเผยแผ่(?)ลัทธิบุฮิค
อีกอย่างเพราะเรารู้ว่าเรายังแต่งไม่ดีพอที่จะเรียกร้องเนอะ ^^
แต่อยากอ่านเม้นเท่านั้นแหละ ชอบอ่านเม้น 55555+ โรคจิตเนอะ
"ไปเที่ยวๆๆๆ"
"ไม่เอา เหนื่อย จะกลับไปนอน~" ฮิคารุหันหน้าหนีไดกิ
"ไม่เอาอ่ะ นายบอกว่าสอบเสร็จจะไปเที่ยวกับฉันไง ไปเก็บเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้ เราจองออนเซ็นไว้แล้วสองคืน ไปเลยฮิค จ่ายเงินไปแล้วด้วย!"
"บังคับกันชัดๆ!"
"ก็ถ้าไม่บังคับ ฮิคก็ไม่ยอมไปอ่ะ!" ไดกิอมลมเข้าไปในแก้มแกล้งงอน
"โอ๋ๆ ไม่งอนซิ ไปแล้วๆ เดี๋ยวรีบกลับไปเก็บกระเป๋าเลยดีมั๊ย"
"งั้นก็ป่ะ! พวกนายก็ไปด้วยนะยาบุ เคย์ เราจองห้องเผื่อไว้แล้ว รีบๆกลับไปเก็บเสื้อผ้าเลย"
"ฉันบอกหรอว่าจะไป?" ยาบุถามอีกคนนิ่งๆ
"นั้นซิ นายก็ไปกับฮิคสองคนไม่สนุกกว่าหรอ?" เคย์พูดทับอีกรอบ จนไดกิเริ่มทำหน้าจ๋อย
"หน่าๆ ไปด้วยกันเยอะๆสนุกกว่าเนอะใช่มั๊ยไดจัง" ฮิคารุหันไปหาเสียงสนับสนุนจากเจ้าของแผนการ "ไปด้วยกันนะเคย์ คุณด้วยนะครับ เราไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันนานแล้วนะ" ฮิคารุส่งสายตาอ้อนยาบุ จนสุดท้ายเจ้าตัวก็ยอมตกลงไป เคย์เห็นว่าในเมื่อมาโรงเรียน ก็ไม่มีเพื่อนอยู่เลยยอมตัดสินใจไปด้วย
"เย้ๆ! ขอบคุณมากฮิคารุ กลับไปเก็บเสื้อผ้ากันเถอะ ฉันนัดสามวายไว้ตอนห้าโมงที่สถานีรถไฟ"
"สามวาย?"
"ก็ยามะ ยูโตะแล้วก็เพื่อนซี้ของสองคนนั้น ยูริไง"
"นายวางแผนทั้งหมดไว้แล้วซินะไดกิ!?"
"เปล่านะ ของสามคนนั้นฉันเพิ่งชวนเมื่อเช้า แล้วเพิ่งจองห้องเพิ่มไป ไม่ได้วางแผนไว้ตั้งแต่แรกซักหน่อย" ไดกิหน้าเจื่อนเมื่อถูกยาบุตวาดใส่
"ใจเย็นๆซิครับ ผมว่าเรากลับไปเก็บเสื้อผ้ากันดีกว่า แล้วไปเจอพวกไดจังที่สถานีตอนห้าโมงเป็นไง?" ฮิคารุต้องกลายเป็นฝ่ายกลางเข้ามาเกลี่ยกล่อมให้
"เอางั้นก็ได้ฮิคารุ เดี๋ยวฉันพาไดกิไปเก็บเสื้อผ้าเอง" เคย์รีบตัดบทการสนทนาทั้งหมดลง ขืนปล่อยให้พูดกันต่อ ยาบุได้ซัดไดกิจริงๆแน่! "ไว้ค่อยเจอกันนะ ไปเร็วไดกิ ไปช่วยฉันเก็บเร็ว" แล้วเคย์ก็รีบดึงตัวไดกิออกไปจากห้อง ปล่อยให้ฮิคารุยืนอยู่กับยาบุสองคน
“ไม่ไปไม่ได้หรอ?”
“ไปเถอะครับ นะ ไม่ได้ไปเที่ยวกับโคตะตั้งนานแล้ว ไม่อยากไปเที่ยวกับผมหรอ?” ยาบุยิ้มกริ่ม ก็ตอนนี้ฮิคารุของเขาเริ่มอ้อนอีกแล้วหน่ะซิ
“อยากไปสองคน ไม่ต้องมีมือที่สามสี่ห้าหก”
“ไม่เอาอ่ะ ไปด้วยกันเนี้ยแหละ ไม่อยากแช่ออนเซ็นกับผม?”
“ก็เห็นๆอยู่ทุกวันทุกซอกทุกมุม ไม่ต้องถ่อไปถึงนู้นหรอก”
“มันเหมือนกันที่ไหนครับ?” ฮิคารุเริ่มทำหน้างอ นี้อ้อนแล้วยังไม่ได้ผลอีก
“เหมือนซิ จะอยู่ที่ไหน นายอยู่กับเราก็ไม่ต้องใส่เสื้อผ้าอยู่ดี”
“เหอะ งั้นก็เรื่องของคุณแล้วหละครับ ผมขอตัวกลับไปเก็บเสื้อผ้าก่อนดีกว่า เดี๋ยวไดกิงอน” ฮิคารุคว้ากระเป๋าฉับ แล้วเริ่มเดินออกจากห้องไป ปล่อยยาบุยืนเอ๋ออยู่ในห้อง
ปกติเขาต้องการอะไรก็ตามใจเขาทุกอย่างไม่ใช่หรอวะ? ทำไมเดี๋ยวนี้ถึงดีแต่ขัดคำพูดเขา
“ว่าไงไดจัง โทษทีนะที่มาสาย”
“กำลังรออยู่เลยฮิคารุ นี้มารู้จักกันก่อนซิ นี้ทาคากิเพื่อนของยูริ เขาจะไปร่วมทิปกับเราด้วยนะ” ไดกิลากแขนฮิคารุให้ไปทำความรู้จักกับอีกคน
“อ้าว ฮิคารุคุงนี้เอง หวัดดีครับ”
“ทาคากิคุงหวัดดีฮะ ไม่คิดว่าคุณจะไปด้วยนะเนี้ย”
“อ้าว นายไปด้วยหรอเนี้ย?”
“โคตะ มาทำไมอ่ะ? ไหนว่าไม่ไปแล้วไง?” ฮิคารุหันมาถามอีกคน
“ตอนนี้จะไป ทำไมหรอฮิคารุ”
“แต่เสื้อผ้าคุณ?”
“ช่างมันซิ เดี๋ยวค่อยไปหาข้างหน้า ดีนะวันนี้หยิบเป้มาด้วยพอดี ค่อยอุ่นใจหน่อยเวลามีใครจะมาม่่อนายได้เอาปืนมาเป่าสมองแม่งเลย เออ ไดกิ นายพาฮิคารุไปซื้อน้ำได้มั๊ย? เห็นบ่นมาตลอดทางว่าหิวน้ำ แต่กลัวมาสายเลยไม่ได้แวะซื้อ” ยาบุหันไปบอกกันไดกิ
“ได้ซิ คนอื่นๆก็อยู่ที่นั้นพอดี ไปกันเถอะฮิค แล้วพวกนายเอาอะไรมั๊ย?”
“เดี๋ยวฉันกินกับฮิค นายหละทาคากิ เอาอะไรมั๊ย? ฝากแฟนฉันไปซื้อก็ได้”
“ไม่เป็นไร ฝากพวกยูริจังซื้อแล้ว”
“ไปกันเถอะฮิคารุ นายมีเรื่องต้องเล่าให้ฉันฟังอีกยาว” ไดกิจัดการลากตัวฮิคารุไปได้สำเร็จ แม้ว่าอีกคนยังเอ๋อๆอยู่ก็เถอะ
“หมาหวงก้างนะครับ แบ่งๆกันใช้ไม่ดีกว่าหรอ จะได้ไม่ต้องทะเลาะกันไง”
“คงไม่ได้หรอกนะ คนที่นายพูดถึงหน่ะ ยาโอโตเมะ ฮิคารุเลยนะ คนๆนั้นเป็นของฉันคนเดียว ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ หวังว่านายคงเข้าใจ”
“ผมไม่สนหรอกว่าเขาจะเป็นของคุณมานานแค่ไหน ผมสนแค่ว่าถ้าผมจะเอา ผมก็ต้องได้ คุณเข้าใจมั๊ยนะ”
ควับ!
“ไม่เข้าใจหรอกนะ รู้แค่ว่าถ้าไม่อยากตายก็อย่ามายุ่งกับฮิคารุ ถ้าคิดว่าฉันทำอะไรนายไม่ได้ ลองถามพวกยามาดะกับยูริแล้วกันว่าฉันเป็นใคร” ยาบุคว้าเข้าที่คอเสื้ออีกฝ่าย
“พอๆ แยกๆ ไอ้ยาบุ ใจเย็นๆ” เคย์โผล่มาจากไหนไม่รู้ รีบแยกทั้งสองคนออกจากกัน
“มาเร็วไปนะ” ยาบุบ่นออกมา
“รุ่นพี่ทำอะไรหน่ะครับ?” ยูริเดินมาถามอีกคน
“นายดูแลทาคากิ ยูยะให้ดี ดีกว่านะยูริ อย่ามาหาเรื่องพี่”
“ไปกันเถอะ ถึงเวลาแล้ว จะทะเลาะกันก็ไว้ทีหลัง” ไดกิยื่นตั๋วรถไฟให้แต่ละคน
“พวกพี่ๆก็ใจเย็นๆกันเถอะฮะ เดี๋ยวจะเที่ยวไม่สนุกกันเปล่าๆ” ยามาดะพูดสำทับอีกรอบ ก่อนจะเดินไปคนรถไฟเป็นคนแรก ก่อนที่คนอื่นๆจะตามไป
“นาย ห้ามอยู่ใกล้ยูยะเด็ดขาดเลยนะ ไม่ซิ อยู่กับฉันคนเดียวก็พอ กับไอ้เคย์ก็ไม่น่าไว้ใจ”
“คุณหวงผมหรอ?”
“ก็ลองดูว่าถ้าไม่ฟังฉันมันจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะไม่ปล่อยนายออกจากห้องนอนเลยยาโอโตเมะ”
“ผมไม่นอกใจคุณอยู่แล้ว ผมรักคุณนะ”
“แบ่งห้องยังไงดี?”
“แบ่งตามคู่ ยากอะไร?” เคย์พูดออกมาอย่างชิวๆ ถึงเขาจะอยากอยู่ห้องเดียวกับฮิคารุ แต่ถ้ายาบุมาด้วย โอกาสคงเป็นศูนย์
“แต่เราอยากนอนกับฮิคารุ มาเที่ยว ก็ต้องพักผ่อน เข้าใจมั๊ยพวกกิเลสหนา?”
“งั้นก็แบ่งกันไปซิ ยามะจังกับยูโตะนอนด้วยกันอยู่แล้ว แล้วยูริกับทาคากิ?”
“ผมนอนกับทาคากิอยู่แล้วครับรุ่นพี่” ยูริเดินมาหยิบกุญแจห้องไว้
“ฉันนอนกับฮิคารุ ไปหละ เจอกันตอนอาหารเย็น อีกสิบนาที" ไดกิลากฮิคารุออกมาจากวงสนทนา ขืนปล่อยไว้ ยาบุได้ลากฮิคารุเข้าห้องแน่ๆ
“เคย์ไม่โกรธนายหรอ? แทนที่นายจะนอนกับเขา”
“หือ? ทำไมต้องโกรธ คนที่เคย์อยากแชร์ห้องด้วยไม่ใช่ฉัน แต่เป็นนายต่างหากฮิคารุ”
“ยาบุสั่งห้ามเข้าใกล้เคย์”
“ไม่ต้องห่วงหรอกหน่า อยู่ต่อหน้าฉัน เคย์มันไม่กล้าทำอะไรนายแน่ อีกอย่างนายก็มีแฟนเป็นถึงคุณยาบุ ถ้าเคย์มันกล้าก็โง่เต็มทน”
"ไดจังไม่หึงเคย์บ้างหรอ?" ไดกิสะดุดกึกกับประโยคของเพื่อนซี้ "ทั้งๆที่เคย์กับไดจังมีสัมพันธ์ลึกซึ้งขนาดนี้ แต่เคย์ยังจีบเรา ไดจังไม่หึงบ้างหรอ?"
"หึงแล้วเราทำอะไรได้? เราก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เราไม่ได้โชคดีแบบฮิคารุที่พลิกล็อกมาเป็นแฟนยาบุนะ"
"ถ้าเราพูดความจริงกับไดจัง ไดจังจะโกรธเรามั๊ย?" ฮิคารุหยุดยืนจ้องหน้าไดกิ
"เราเคยโกรธนายด้วยหรอ? อีกอย่างนะ ถ้าเรื่องความลับนายน่าจะพูดในห้องมากกว่า ไม่ใช่ตรงนี้ ตัวเสือกเยอะ" ไดกิปรายตาไปมองด้านหลัง เหล่าตัวเสือกทั้งหลายสะดุ้งเฮือก แล้วค่อยๆเปิดประตูแยกย้ายเข้าห้องนอนของตัวเองไป จะมีก็แต่ยาบุที่เดินตรงเข้ามาหา
"ไดกิ ห้ามนายปู้ยี่ปู้ยำฮิคารุนะ ส่วนนายทำตามที่ฉันบอกก็พอแล้วเข้าใจมั๊ย ที่สำคัญห้ามไปอ้อนหรือยิ้มหวานให้คนอื่นเด็ดขาด"
"ครับพ่อ ผมจะจับฮิคารุกด หวงจริ๊ง พอมีสถานะกันขึ้นมาก็หวงเฉยเลยนะ เมื่อก่อนฮิคารุจะเป็นตายยังไงนายก็ไม่สน น่าหมั่นไส้นายจริงๆที่คนดีๆอย่างฮิคารุมาหลงรักหัวปักหัวปำ" ไดกิแลบลิ้นปิดท้าย แล้วดันฮิคารุเข้าห้องนอนส่วนตัว
"ไดจัง เดี๋ยวยาบุก็โกรธหรอกนะ"
"โกรธแล้วไง? โกรธแล้วทำไรได้ อย่างลืมซิพวกยามาดะไม่รู้ตัวตนจริงๆของยาบุ แล้วเรื่องความลับ?"
"อ๋อ นายต้องสัญญาว่าจะไม่โกรธนะ เพราะมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเคย์"
"ฉันจะโกรธทำไม ฉันกับมันอยู่กันสถานะไหนยังไม่รู้เลยเหอะ!" ไดกิวางกระเป๋าลง แล้วเริ่มรื้อเสื้อผ้าออกมาวางเรียงเอาไว้
"อ้าว แล้วที่แมสเสจกันผัวจ๋าเมียจ๋าเนี้ยอะไร?"
"นาย!!!! แอบอ่านมือถือเราหรอ!?"
"เปล่านะ เราขอนายเล่นมือถือ แล้วนายก็ส่งมาให้เราเอง พวกนายสองคนนี้กัดกันเจ็บจริงๆ" ฮิคารุยิ้มหน้าเจ้าเล่ห์
"ฮิคารุจังใจร้าย อยู่ใกล้ยาบุมาเกินไปแล้วนะ!! เอาฮิคารุอันใสซื่อบริสุทธิ์คืนมา~"
"ชีวิตเราก็ผ่านอะไรมาตั้งเยอะ มันไม่บริสุทธิ์ตั้งแต่ยาบุเปิดซิงแล้วหละ" ฮิคารุตอบอย่างงๆ "อีกอย่างมันก็ตั้งหลายปีแล้วนะ จะเอาความบริสุทธิ์กลับคืนมาก็คงไม่ได้"
"โอ๊ย นี้แหละฮิคารุของเรา! ห้ามทำหน้าเจ้าเล่ห์แบบเมื่อกี้เด็ดขาดเลยนะ!"
"ฮ่าๆ ไดจังเนี้ยน่ารักจริงๆ"
"อันนั้นมันของตาย ว่าแต่ตกลงเรื่องความลับ มันคืออะไร"
"อ๋อ ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่เราอยากบอกว่า เราไม่ชอบให้เคย์มาจีบเราอ่ะ ไม่ว่าตอนไหนเคย์ก็เป็นแค่เพื่อนเรา อีกอย่างนายเองก็ชอบเคย์ไม่ใช่หรอ?"
"เราบอกหรอว่าเราชอบเคย์? แล้วนายจะทำไงอ่ะ? จะให้เราบอกเคย์ให้หรอ?"
"ก็ถ้าไม่รบกวนเกินไป บอกเคย์ให้เลิกจีบเราได้มั๊ย" ฮิคารุพูดอย่างจริงจัง "แล้วฝากบอกเคย์ด้วยว่าอย่ามองหาความรักจากคนไกลตัว เพราะแค่นี้คนใกล้ๆ เขาก็รักนายจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว~"
"ฮิคารุ!!!!! เราไม่ได้ชอบเคย์ ต้องให้เราบอกอีกกี่ครั้งอ่ะ" ไดกิเบะปากออกจะร้องไห้ ทำไมฮิคารุไม่เชื่อเขาหละ
"ไดจัง คนเราจะยอมมีอะไรกับคนที่ไม่ได้รักนานขนาดนี้เลยหรอ?"
"นั้นมันงาน แล้วเคย์ก็จ่ายเงินให้เราตลอด"
"ถ้าคุณยาบุหรือยูโตะคุงซื้อตัวนายหละ? นายจะยอมมั๊ย?"
"มันไม่เหมือนกันนะ"
"ไม่เหมือนกันตรงไหน? ก็สองคนนั้นจะจ่ายเงินเพื่อซื้อตัวนายเหมือนกัน"
"ฮิคอ่า! ไม่พูดกับนายแล้ว โป้ง!!!" ไดกิสะบัดหน้าพรืด แก้มป่องๆบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่ารู้สึกอย่างไร จนฮิคารุต้องเดินมาเอานิ้วจิ้มให้ยุบ แต่ไม่ว่าจะจิ้มกี่ครั้งแก้มก็ยังป่องอยู่ จนฮิคารุต้องงั้นท่าไม้ขึ้นมา
จุ๊บ!
"นายหอมแก้มฉันไมอ่ะ!!!!"
"อยากรู้ว่าแก้มป่องๆจะหอมมั๊ย เคย์มันถึงติดใจในตัวนาย"
"งั้นมาให้ฉันจูบนายเลย!! อยากรู้ว่าปากนายมันหวานขนาดไหน คุณยาบุถึงได้หวงนายขนาดนี้!"
ไดกิกดฮิคารุให้นอนลงกับพื้น พยายามจะปล้ำเอาจูบจากฮิคารุให้ได้
จุ๊บบบ!!!
"อ๊าาา หวานจริงๆด้วย ไหนๆขอชิมใหม่ซิ คราวนี้จะชิมให้นายเคลิ้มไปเลย ฉันจูบเก่งนะ"
"ไม่เอาไดจัง อ๊ะ ไม่เอา" ฮิคารุพยายามดิ้นหนีจากปีศาจจูบที่เข้าสิงตัวไดกิอยู่ตอนนี้
"พวกนายจะจูบกันอีกนานมั๊ย? ฉันจะได้ไปบอกพวกที่เหลือให้กินกันไปเลย" เสียงราบเรียบดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง
"ยาบุ!!//โคตะซัง" ไดกิรีบลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งเผ่นแผ่วออกจากห้องไป ก็สายตายาบุจะฆ่าเขาได้อยู่แล้ว ผิดเองที่ลืมล็อคประตู!
"จูบกับไดกิสนุกมั๊ย?"
"อ่า...." ฮิคารุลุกขึ้นนั่งทำหน้าเจี๋ยมเจี๊ยม
"จะจูบต่อกันทั้งคืนฉันก็ไม่ว่านะ แต่ทำอะไรดูเวลานิดนึง คนอื่นรอกินข้าว" ยาบุพูดได้แค่นั้นก็หันหลังกลับเดินออกจากห้อง แต่ก็โดนอ้อมแขนของใครบางคนรั้งเอาไว้เสียก่อน
"ผมขอโทษนะฮะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้ไดกิจูบ"
"ช่างมันเถอะ หิวข้าว" ยาบุพยายามจะแกะมืออีกฝ่ายออกจากเอว แต่ฮิคารุก็ไวกว่า พลิกตัวอีกคนมาจูบเข้าที่ริมฝีปาก พอจูบจนขาดอากาศหายใจก็ยอมถอนจูบออกมาเอง
"กับไดกิก็แค่จุ๊บแบบเด็กๆ แบบผู้ใหญ่ทำ ผมทำกับคุณคนเดียวนะ" ฮิคารุส่งสายตาอ้อนอีกคน หวังจะให้หายอารมณ์เสีย
"ทำหน้าอย่างนี้แสดงว่าคืนนี้ไม่อยากนอน?"
"ผมจะได้นอนไม่ได้นอนก็ขึ้นอยู่กับคุณมากกว่าแล้วแต่คุณจะพิจารณานะครับ" ฮิคารุไล้ปลายนิ้วไปที่โครงหน้าของอีกคนอย่างยั่วยวน
"จะเอาให้หวานจนนายลืมโลกไปเลยดีมั๊ย?"
"แล้วแต่ซิครับ แต่ถ้าหวานมากๆจนผมหลงคุณจนโงหัวไม่ขึ้น จะทำยังไงหละฮะ?"
"ยากอะไร ก็อยู่กับฉันตลอดไปแค่นั้นเอง"
"อยากจูบคุณอีกจัง เมื่อกี้ยังไม่พอเลย~" ฮิคารุโน้มตัวอีกฝ่ายลงมาหมายจะจูบ แต่ก็โดนขัดด้วยเสียงของเพื่อนสนิทอีกคน
"จะกินหรือไม่กิน? ไอ้พวกนั้นมันหิวจนจะกินหัวฉันกับไดกิอยู่แล้ว"
"เออๆ ไปกินก็ไปกิน" ยาบุเลื่อนมือลงมาโอบเอวฮิคารุไว้แน่น ราวกับต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ ก่อนจะเอ่ยถามประโยคที่กระตุกอารมณ์คนตรงหน้ายิ่งนัก
"รักซิครับ ผมรักคุณที่สุดแล้ว" ฮิคารุเอ่ยตอบคำถามหน้าแดงแจ๋
"แช่ออนเซ็นกันเถอะ แช่ก่อนนอนสบายสุดแล้ว แถมคนไม่เยอะด้วย" ไดกิชวนฮิคารุที่กำลังเดินไปอาบน้ำ
"ก็ได้ งั้นไปกันเถอะ"
"เมื่อกี้ขอโทษนะ ยาบุทำอะไรนายรึเปล่า?"
"ช่างมันเถอะ แต่คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ คราวนี้ดีแค่ไหนแล้วที่ยาบุยอมปล่อยไดกิไป"
"ครับแม่ สายตาพ่อน่ากลัวมากเลย"
ไดกิกับฮิคารุเดินเข้ามาในออนเซ็นสองคน ในบ่อมีแค่ผู้ชายอายุพอๆกับเขาแช่อยู่สามคน พวกเขาเลยไม่แคร์อะไรเท่าไหร่ ต่างฝ่ายต่างถอดเสื้อคลุม แล้วหย่อนตัวลงในบ่อ
"ให้ตาย ผิวนายสวยจริงๆฮิค อิจฉาจังเลย" ไดกิไล้ไปตามผิวเนียนนุ่มของเพื่อนซี้
"นายผิวสวยกว่าฉันอีกไดจัง มาอิจฉากันได้ไงเล่า"
สองคนผลัดกันหยอกล้อเล่นไปมา จนไม่ทันสังเกตท่าทีของอีกสามคนที่เหลือ
"พวกนายนี้ผิวดีจริงๆเนอะ มาแช่น้ำกันเองสองคนไม่กลัวโดนข่มขืนหรอ?" ฮิคารุสะดุ้งเฮือก ก็เสียงมันดังมาจากข้างหลังเขานี่เอง แต่ก็ยังทำใจดีสู้เสือต่อไป
"พวกผมเป็นผู้ชาย มาแช่บ่อชาย มีอะไรต้องกลัวครับ?" ฮิคารุส่งสายตาให้ไดกิขึ้นจากบ่อ แต่ไม่ทันที่ตัวเองจะขึ้นตามก็โดนดึงแขนไว้
"ฮิคารุ!!!!"
"นั้นซิ ไม่มีอะไรต้องกลัว แต่มาเล่นสนุกกันหน่อยเป็นไงหละ" อีกฝ่ายดึงตัวฮิคารุเข้าไปกอดไว้แน่น
"ไดจัง หนีไปก่อนเลย โอ๊ย!!!" ฮิคารุน้ำตาคลอเบ้าเมื่อถูกตบลงมาอย่างแรง
"แหม๋ ตัวเองจะโดนอยู่แล้ว ยังมีหน้าไปห่วงเพื่อนอีกนะ" ไดกิเห็นท่าไม่ดีก็พยายามจะรีบวิ่งไปที่ประตู แต่อีกคนสองคนที่ยืนว่างอยู่ก็คว้าหมับเข้าที่ตัวเขา
"ไหนๆนายก็ห่วงเพื่อนมากกว่า งั้นก็ดูเพื่อนนายโดนก่อนเลยแล้วกัน! จัดหนักให้น้องคนสวยหน่อยเร็วพวกนาย"
"ไม่!! ปล่อยนะ!!!!!! ปล่อยยยยยย เคย์!!!!!!!" ไดกิดิ้นพล่านอยู่บนพื้น ไม่ยอมให้อีกฝ่ายแตะถูกส่วนสำคัญ
"ดิ้นไปก็เท่านั้นแหละคนสวย พอเจอของพวกเราเข้าหน่อย จะครางให้เอาแรงๆ"
"ออกไปจากตัวฉันนะ ไอ้บ้า!!!! เคย์!!!!!!!!!!! เคย์ช่วยเราด้วย"
"ไดจัง!!" ฮิคารุพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดที่รัดเขาไว้แน่น น้ำตาของไดกิที่กำลังไหลออกมาทำเขาจะเป็นบ้า เพื่อนเขาต้องไม่เจอเรื่องอย่างนี้อีกเด็ดขาด
"อ๊าก!" ฮิคารุศอกเข้าไปที่ท้องฝ่าย แล้วผละตัวออกจากอ้อมกอดอันน่ารังเกียจ แต่ก็ช้าไป เมื่ออีกฝ่ายคว้าแขนฮิคารุแล้วกระชากกลับมาตบ
"สงสัยอยากไปพร้อมเพื่อน"
"ไม่เอานะ!!!"
"ห้ามทำอะไรฮิคารุนะ!! อ๊าาาาาาา" ไดกิร้องลั่นเมื่ออีกฝ่ายขบกัดลงที่ผิวขาว "เคย์!!!!!!!!! ออกไปจากฉันเดี๋ยวนี้ เคย์!!!!!! ช่วยเราที"
"ดูเพื่อนนายจะรักนายจริงๆนะคนสวย" ฮิคารุถูกกดลงกับพื้นข้างบ่อ น้ำตาของเขาไหลออกมาจากไหนไม่รู้มากมาย เขากลัว กลัวไปหมดแล้ว
ครืดดดดด
"ไม่คิดเลยนะครับว่าอิโนะซังชอบแช่น้ำก่อนนอนเหมือนกัน"
"มันสบายตัวดีออก เฮ้ย!!!!!!!!" เคย์ร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นภาพภายในห้อง
"เคย์ ช่วยเราด้วย" เสียงไดกิครางออกมาอย่างแผ่วเบา ทำเอาอิโนะเลือดขึ้นหน้า ทั้งไดกิทั้งฮิคารุ สงสัยมันจะไม่ได้ตายดี!!!!
"กูให้โอกาส จะปล่อยสองคนนี้มั๊ย"
"มึงเป็นใครวะ ยุ่งไรด้วย อยากแช่น้ำก็ไปแช่ที่อื่น เขากำลังทำธุระกันอยู่"
"ถ้าธุระที่มึงทำไม่ได้เกี่ยวข้องกับเมียกู หรือกับเมียของเพื่อนสนิทกู กูก็คงไม่ยุ่ง เอาหล่ะกูให้โอกาสมึง"
"อ๋อ มึงเป็นผัวน้องเขาหรอ? อยากได้น้องเขาคืน ก็ชนะพวกกูให้ได้ก่อนดิวะ!!" ทั้งสามคนผละออกจากร่างกายของฮิคารุและไดกิ ย่างสามขุมมาหยุดตรงหน้าอิโนโอะและทาคากิอย่างหาเรื่อง
"กูให้โอกาสแล้วไม่เอาเอง ทาคากิ ไปหายาบุบอกว่ามีเรื่องกันที่นี่แล้วให้เอาปืนมาด้วย ของฉันอยู่ในกระเป๋าเป้ หยิบมาเผื่อด้วยแล้วกัน"
คำว่า ปืน ทำเอาอีกสามคนเริ่มคิดหนัก
"ให้โอกาสแล้วนะ ถ้าตายไปพวกฉันไม่รับผิดชอบ!" อิโนโอะยิ้มหน้าเหี้ยม ทำเอาอีกสามคนไม่ต้องคิดมาก ไอ้ห่านี้มันพกปืนมาจริงๆ พอคิดได้แค่นั้นก็หยิบเสื้อคลุมรีบเผ่นออกจากห้องไป
"เคย์~" ไดกิค่อยๆประคองตัวขึ้นมา
"ไดกิ!!!!!" ทั้งฮิคารุและเคย์ต่างถลาเข้าไปหา เหลือก็แต่ทาคากิที่ยังยืนมึนอยู่ นี้เขามารู้จักกับลูกยากูซ่าหรืออะไร?
"เคย์เรากลัว" ไดกิร้องไห้โผเข้าหาอ้อมกอดที่เขาคุ้นเคย "มัน...มัน เหมือนครั้งนั้น"
"ไดจัง กลัวอะไรครับ? ผมอยู่ตรงนี้แล้วนะ ฮิคารุก็อยู่ ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้วนะฮะ" อิโนโอะกอดปลอบไดกิให้หยุดร้องไห้ "ฮิคารุร้องไห้ตามไดจังแล้วนะ หยุดร้องดีกว่าเนอะ ถ้าปล่อยให้ยาบุรู้ว่าฮิคารุร้องไห้มันจะเป็นเรื่องใหญ่นะครับ"
"ฮิคอย่าร้องซิ เดี๋ยวยาบุฆ่าเราตาย พานายมาเจอเรื่องแบบนี้"
"นายต่างหากที่ต้องหยุดร้อง คุณทาคากิครับ รบกวนหยิบเสื้อคลุมของพวกผมให้หน่อยนะฮะ" ฮิคารุหันไปไหว้วานอีกคนที่ยังนิ่งอยู่
"อ๋อ ได้ครับ....นี้ครับ แล้วทำไมเรื่องนี้ถึงบอกยาบุไม่ได้หรอ?"
"ถ้ายาบุรู้ สามคนนั้นได้ตายจริงๆแน่" อิโนะพูดขณะสวมเสื้อคลุมให้อีกคน "กลับห้องกันเถอะไดกิ วันนี้นอนกับเรานะ"
"นั้นซิ ไดจังนอนกับเคย์ดีกว่านะ เดี๋ยวเรานอนกับยาบุเองแหละ"
ฮิคารุยิ้มให้เพื่อนรักก่อนที่เคย์ก็อุ้มตัวอีกคนขึ้นมา แล้วเดินนำออกไปก่อน
"พวกคุณดูรักกันดีจังนะฮะ"
"ครับ? ก็คงจะอย่างนั้นแหละฮะ ผมกับไดกิ อิโนะจัง แล้วก็ยาบุรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว"
"กลับห้องกันเถอะครับ เดี๋ยวยาบุจะสงสัยเอา"
"ฮะ ขอบคุณนะฮะ ที่เข้ามาพอดี ถ้าไม่งั้นผมกับไดกิจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้" ฮิคารุก้มหัวขอบคุณทาคากิ
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ก็ถือว่าฟาดเคราะห์ไปนะครับ"
ทั้งสองคนยังเดินคุยกันมาเรื่อยๆจนถึงห้องพัก ก็เจอยาบุยืนมองอยู่
"ฉันพูดว่าไง!? ทำไมไม่ฟัง"
"ก็ผมไม่ได้ตั้งใจจะมาด้วยกันหนิฮะ แค่บังเอิญเจอกัน ผมอยู่กับไดจังก่อนหน้านี้ แล้วพอดีเคย์ขอแลกห้องนอนจะนอนกับไดจัง"
"เรื่องนั้นฉันรู้แล้ว แต่เคย์กลับมาตั้งนานแล้ว ทำไมนายเพิ่งจะมา!?"
"นี้คุณ ทำไมไม่ใจเย็นๆบ้างหละ!? สงสารฮิคารุที่ต้องมาทนรับอารมณ์ร้อนๆของนาย!"
"ว่าไงนะ!!!"
พลั๊วะ!!!!!
"จะเอาอีกหมัดมั๊ยจะได้หายปากดี ทาคากิ ยูยะ" เสียงเรียบนิ่งของยาบุมันดูน่ากลัวกว่าเวลาพูดตะคอกตั้งไม่รู้กี่เท่า แต่ฮิคารุก็ไม่แคร์ กลับเข้าไปประคองทาคากิที่ล้มลง
"ออกมาจากหมอนั่นเดี๋ยวนี้ฮิคารุ!!!"
"ไม่ คุณต่างหาก หัดใจเย็นบ้างซิ เอะอะก็มีเรื่องเอะอะก็ใช้กำลัง ไปกันเถอะครับทาคากิคุง เดี๋ยวผมทำแผลให้" ฮิคารุพยุงอีกคนเข้าไปในห้องของยูริ ก่อนจะล็อคประตูห้องเอาไว้
"ทำอย่างนี้จะดีหรอครับ? เดี๋ยวยาบุจะยิ่งโกรธรึเปล่า?"
"ช่างเขาเถอะครับ ดีแต่ใช้อารมณ์ มีชุดทำแผลมั๊ยครับ?"
"รู้สึกยูริจะมี แปบนะฮะ" ยูยะเดินไปยังกระเป๋าที่วางกองอยู่แล้วหยิบกระเป๋าทำแผลใบเล็กขึ้นมา
"ผมขอโทษแทนโคตะด้วยนะฮะ ทั้งๆที่คุณมาช่วยผมแท้ๆ กลับโดนเขาต่อยเฉยเลย" ฮิคารุยิ้มให้อีกฝ่าย ก่อนจะค่อยๆเอาสำลีชุบน้ำเกลือมาเช็ดตรงแผล และตามด้วยแอลกอฮอลล์รอบๆแผล ปิดท้ายด้วยพลาลเตอร์แปะลงไปตรงโหนกแก้ม "เฮ้อ ต่อยซะแก้มแตกเลย ดีแต่ใช้กำลังจริงๆ"
ทาคากิมองที่ใบหน้านั้นนิ่งๆ ทั้งๆที่เขาไม่คิดจะเผด็จศึกฮิคารุตอนนี้ แต่เหมือนคนตรงหน้าคอยยั่วยวนเชื้อเชิญเขาอยู่ทุกการกระทำ
"แล้วยูริหละฮะ?"
"ไปที่ห้องยามะจังครับ เขาไม่อยากอยู่คนเดียวตอนผมไปแช่น้ำ"
"อ๋อ งั้นผมไปตามเขาดีกว่า เขาจะได้กลับมานอน" ฮิคารุทำท่าจะลุกขึ้น แต่ก็โดนอีกฝ่ายกดให้นั่งอยู่กับที่ "ทาคากิคุง?"
"ผมหน่ะใจดีกว่ายาบุนะ เป็นผมได้มั๊ย?"
"อะไรครับ?"
"ให้ผมเป็นเจ้าของคุณเถอะนะครับ"
ทาคากิกดตัวฮิคารุลงกับพื้น ค่อยๆซุกไซร้ใบหน้าไปตามลำคอระหง
"อย่าดีกว่าครับ อื้อ ปล่อยผมไปเถอะ"
"ถ้าผมบอกว่าผมไม่ปล่อยหละครับ?"
"ผมจะร้องจริงๆด้วย!!" ฮิคารุขู่ออกมา
"เอาซิ คุณร้อง ผมจูบ"
"ถ้าคุณทำคุณตายแน่ๆ" ตอนนี้ฮิคารุได้แต่ภาวนาให้จิเน็นกลับห้องมาเร็วๆ
"จะล็อคห้องทำไมวะยูยัง!?" ได้ผลทันตา ยูริไขกุญแจเข้ามาในห้องพอดี "นายจะทำอะไรรุ่นพี่!?"
"เปล่านะ!" ยูยะรีบลุกขึ้นจากตัวฮิคารุ
"รุ่นพี่บอกผมมา เขาจะทำอะไร?" เมื่อเห็นว่าถามยูยะไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย เปลี่ยนเป้าหมายไปถามคนที่นอนอยู่แทน
"เอ่อ คือ....."
"เหอะ! ออกไปเดี๋ยวนี้ทาคากิ ยูยะ อยากจะไปนอนกก นอนม่อใครก็เชิญ ฉันสุดจะทนแล้ว อีกอย่างฉันเตือนแล้วนะว่าอย่ามาม่อพี่ฮิค" จิเน็นตวาดดังลั่นห้อง จนยูยะได้แต่ครางออกมา
"โธ่ ยูริจัง ก็แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง"
"ออกไปเดี๋ยวนี้ มีแฟนไม่รักดี ก็ไม่จำเป็นต้องมี เลิกกันไปเลย!!!"
"ไม่เอานะยูริ! พี่ขอโทษ" ยูยะรีบลุกขึ้นไปขอโทษขอโพยคนตัวเล็ก
"ออกไปเดี๋ยวนี้ หรือจะต้องให้ผมบอกพี่ยาบุว่าพี่ทำอะไรพี่ฮิคารุ" ยูยะหน้าซีดเผือด ความเจ็บของหมัดยังคงค้างอยู่ที่บริเวณใบหน้าเขา เอาวะ รักษาชีวิตตัวเองในวันนี้แล้วค่อยไปง้อแฟนในวันหน้า
ปัง!!!!
ยูริปิดประตูไล่หลังเสียงดัง
"คืนนี้พี่นอนนี้กับผมแล้วกัน"
"ยูริเป็นแฟนกับยูยะหรอ?"
"ครับ มันเป็นแฟนเก่าผม"
"เพราะพี่รึเปล่าที่ทำให้ต้องเลิกกัน" ฮิคารุรู้สึกผิดที่ทำให้ทั้งสองคนต้องเลิกกัน
"ไม่ใช่ความผิดพี่หรอกฮะ ผมให้ในสิ่งที่เขาต้องการไม่ได้ เขาเลยต้องไปหาจากคนอื่น ม่อไปทั่วอ่ะคนนั้น ผมเตือนไม่ให้เขามายุ่งกับพี่แล้ว แต่ยังเกิดเรื่องอย่างนี้อีกจนได้ ผมต้องขอโทษด้วยนะฮะ"
"พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษ ที่ทำให้เราสองคนเลิกกัน"
"ผมบอกแล้วไง ผมให้ในสิ่งที่เขาต้องการไม่ได้ คบกันไปก็เท่านั้น ต่างคนต่างอยู่ดีกว่า"
"ยูริจังนี้เข้มแข็งจังนะ"
"ครับ ผมไม่มีทางรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ผมได้ตัดสินใจไปแล้วหรอก นอนกันเถอะครับ"
ยูริยิ้มให้อีกคน ก่อนจะล้มตัวลงนอน ข้างๆฮิคารุที่นั่งอยู่
"ฝันดีครับรุ่นพี่"
"ฝันดีจ๊ะ ยูริจัง"
***************
>< สมน้ำหน้าทาคากิ 55555555+
สงสารไดจัง~
อินี่เกรียนเนอะ แต่งเองรู้สึกเองทุกอย่าง 55+
เม้นที่ดีเป็นกำลังใจให้คนแต่ง
แต่เราไม่ได้เรียกร้องเม้นหรือยอดวิวเพราะเราเอาลงเพราะเราอยากทำ และอยากเผยแผ่(?)ลัทธิบุฮิค
อีกอย่างเพราะเรารู้ว่าเรายังแต่งไม่ดีพอที่จะเรียกร้องเนอะ ^^
แต่อยากอ่านเม้นเท่านั้นแหละ ชอบอ่านเม้น 55555+ โรคจิตเนอะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น