คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : #7 Keep it secret
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มหวานให้กับแม่บ้านที่คอยตักอาหารให้หนึ่งที แค่นี้หล่อนก็เพ้อแล้ว
แสดงว่า ผมยังเสน่ห์แรงไม่เบา หุหุ
“นี้ หว่านสเน่ห์ไม่เลือกเลยนะ” มาแล้ว ไอ้คุณมารขวางความสุข
“เรื่องของชั้น นายอย่ายุ่ง เอาเวลาไปดูไดจังดีกว่านะ” ผมหันไปค้อนเล็กน้อย
“แต่ไอ้แม่บ้านที่นายไปยิ้มใส่ นั้นมันรุ่นป้าแล้วนะ”
“ป้าแล้วไง ป้าแล้วเอาไม่ได้รึไง” ผมเริ่มหงุดหงิด หลังจากใช้ชีวิตมานับเดือน
นอกพี่โคคิที่ผมต้องคอยหนี หลังจากพี่แกมาสารภาพว่าจะจีบผม
ยังมีคุณชายเคย์ ที่ยังคอยกวนประสาทตั้งแต่วันแรก จนถึงตอนนี้
ไม่เคยขาด ทำเป็นกิจวัตรเลย
“ถ้านายอยากเอานะ ชั้นว่าไปหาคนที่อยากเอานายดีกว่า”
“ใคร พี่คิรึไง?” ผมพูดอย่างหน่ายๆ ก็ดูแต่ละคนมันล้อเช้าล้อเย็น เรื่องผมกับพี่โคคิเนี้ย
“ชั้นหมายถึงคนแถวๆนี้ต่างหากเล่า นายนี้ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเค้าเลย”
“ใคร ไดจังหรอ ไดจังอยากเอาผมหรอ ผมพร้อมเสมอนะสำหรับไดจัง”
แค่ก แค่ก
ทำไมแค่ผมพูดแค่นี้ต้องสำลักข้าว?
“ไม่จริงใช่มั๊ยไดจัง ไดจังต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น”
“หุบปากหน่าอิโนะ ถ้าพูดมากกว่านี้ โคตะกระทืบนายตายแน่” พอจบคำของไดกิ ทั้งผมทั้งอิโนโอะ ก็หันไปมองคุณชายที่นั่งกินข้าวแบบไม่สนใจใคร แต่หน้านี้ซิ เหวี่ยงไปไกลแล้ว
เหวี่ยงแบบคนอย่างผมกับอิโนะจัง ถึงกับต้องเงียบ แล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวไป
“นี้พวกนาย กลับหอก่อนนะ เดี๋ยวเรามา แป๊บเดียว” ไดจังพูดกับพวกผมก่อนจะเดินออกไปแบบไม่สนใจใคร
“เอ๋? ปกติไดจังไม่ใช่คนที่ไปไหนคนเดียวไม่ใช่รึไง” ขนาดผมมาอยู่แค่เดือนเดียว ผมยังรู้สึกได้เลยว่ามันแปลก
แล้วอีกสองคนจะยิ่งไม่สงสัยรึไง
“โคตะ นายรู้อะไรรึเปล่า”
“ไม่นะ ไดกิไม่เห็นเล่าอะไรให้ฟังเลย นายต่างหากที่อยู่กับไดจังแทบจะตลอดเวลา”
ยาบุพูดเสียงนิ่งๆ แต่มือนี้คว้าคอเสื้อเคย์แล้ว
“นายไม่ใช่รึไงที่เป็นคนเดียวที่ไดจังไว้ใจ ไอ้บ้าเอ้ย”
เคย์ก็ไม่น้อยหน้าเหมือนกัน กระชากตัวโคตะข้ามโต๊ะมาแล้ว
แล้วผมทำไงดีเนี้ย คิดซิวะ คิด
“พวกนาย ไม่รู้รึไงว่ากฎเค้าห้ามตีกัน”
“พี่จิน”
อคานิชิ จินเดินมากระชากทั้งสองคนออกจากกัน ก่อนที่เรื่องจะไปกันใหญ่
“บอกพี่ซิโคจัง อิโนะจัง มีเรื่องอะไรถึงมาตีกันเอง”
ผมเห็นทั้งสองคนเงียบไปซักพัก จนสุดท้ายพี่จินก็หันมาถามผมแทน
“ก็อยู่ๆไดจังก็เดินออกไปจากโรงอาหารคนเดียว ปกติไดจังไม่เคยเป็นอย่างนี้ พวกผมก็เลยกังวล”
“ไม่ต้องกังวลไปหรอก มีอะไรก็บอกพวกพี่ เข้าใจมั๊ยฮิคาริจัง”
เขิน คำสั้นๆที่บรรยายได้
อย่าพูดกับผมด้วยน้ำเสียงนุ่มอย่างนี้ได้มั๊ย มือหน่ะก็ไม่ต้องเอามาลูบหัวด้วย
แค่นี้ก็จะละลายแล้ว
“พี่จิน”
“อ่ะ ขอโทษทีโคจัง งั้นพี่ไปก่อนนะ มีเรื่องอะไรก็บอกพวกพี่หละ”
“ไป” ผมยังไม่ทักบอกลาพี่จิน ไอ้คุณโชตะก็ตรงเข้ามาลากแขนผมซะแล้ว
“ไปไหน” ผมพยายามจะแกะมือออก บีบซะแรงเลยเว้ย เจ็บนะ
“ไปตามหาไดจังไง” สุดท้าย ยาบุก็ปล่อยแขนผมแล้วเดินนำออกไป
เล่นเอาผมงง เหวี่ยงอะไรใครอีกหล่ะ
“เหวี่ยงนายกับพี่จินนั้นแหละ ไม่ต้องสงสัย” พูดจบเคย์ก็ทิ้งผมไปอีกคน
อะอ้าว เห้ย รอคนหล่อด้วยซิ
“ว่าไงคนสวย บอดี้การ์ดสองคนไม่มาด้วยหรอ”
“มีอะไรจะพูดก็เร็วๆ อิโนโอะ ยาบุแล้วก็ฮิคารุรออยู่”
“งั้นเรามาพูดกันเรื่องฮิคารุจังของชั้นดีกว่านะ”
“นายก็รู้ว่าฮิคารุเป็นของใคร ริว อยากมีเรื่องนักรึไง”
“จุ๊ๆ เจ้าหญิง ไม่ดีเลยน้า ก็รู้หนิว่าพวกเราต้องการอะไรเพื่อแลกกับเวอร์จิ้นของฮิคารุ” ริวเอื้อมมือมาลูบไล้ไปตามโครงหน้าของไดกิ
“งั้นนายก็รู้อยู่แล้วว่าชั้นไม่มีวันให้” ไดกิปัดมือนั้นออก อย่างรังเกียจ
“อยากให้ยอมดีๆจะได้ไม่เจ็บตัว ก็เล่นตัวอีกนะเจ้าหญิง เฮ้ยพวกมึงจัดการ”
“ไอ้พวกหมาหมู่ ไอ้เลวปล่อยกูนะเว้ย”
“ก็อยากให้ยอมดีๆแล้วไม่ยอมเองนะคนสวย ไหนขอลองซิว่าของเจ้าหญิงจะเป็นยังไง”
“ไม่นะ ปล่อยเดี๋ยวนี้ อิโนะจัง ช่วยด้วย”
“เฮ้ย อุดปากมันไว้”
“อิโนะจัง ช่วยดะ อื้อ”
“นายรู้หรอว่าไดจังไปไหน?” หลังจากที่ผมวิ่งตามทันพวกเค้าทั้งสองคน ผมก็รีบถามทันที
“ไม่รู้ แต่รู้ว่าไปกับใคร”
“หมายความว่าไงวะโคตะ”
“ชั้นเห็นตอนที่พวกไอ้ริว เดินออกจากโรงอาหาร ไดจังก็รีบลุกออกไปหน่ะซิ”
“บ้าชิบ เกลียดจริงๆ ไอ้นิสัยที่มีอะไรแล้วไม่บอกใครเนี้ย” เคย์วิ่งออกไปข้างหน้า ทำให้ทั้งผมทั้งโคตะต้องวิ่งตาม
“ริวน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอโคจัง?”
“ฟังไว้นะ ฮิคารุ พวกของริวทั้งหมด เข้ามาโรงเรียนนี้ด้วยสาเหตุเดียวกัน คือ ข่มขืน นายเองก็ระวังไว้ด้วยเข้าใจมั๊ย”
“อื้ม รีบตามหาไดกิกันเหอะ รู้สึกไม่ค่อยดีเลยอ่ะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอก เคย์มันมีเซ้นส์กับคนที่มันรัก หาได้ไม่ยากหรอก”
“ไดกิ ไดกิ อยู่ตรงไหน ตอบมาซิ” ผมเพิ่งเคยเห็นเคย์มีอาการเป็นห่วงคนอื่นขนาดนี้ก็ครั้งแรกเนี้ยแหละ
“อิโนะจัง” พวกผมทั้งสามคนหันไปตามเสียง แล้ววิ่งเข้าไปหาทันที
สภาพที่เจอเล่นเอาผมทำอะไรไม่ถูก
ผมกับโคตะได้แต่ยืนนิ่ง เหมือนจะช็อคกับสิ่งที่เห็น
ไดจังที่บอบบางน่าทะนุถนอม ไดจังที่เป็นเหมือนเจ้าหญิงของคนในโรงเรียน กลับต้องมาเจออะไรอย่างนี้
ไอ้คนทำสมควรตาย
“ไดจัง เพราะฮิคารุใช่มั๊ย ขอบคุณนะ” โคตะพูดซะผมงง ผมไปเกี่ยวอะไรด้วย แถมไดจังก็พยักหน้าซะด้วย
“ก็เพราะไดจังเอาตัวเองเข้าแลกแทนนายยังไงหละ” เคย์จ้องผมด้วยอารมณ์ที่โกรธ
“หมายความว่าไง ทำไมชั้นไม่เห็นรู้เรื่อง” เคย์ไม่สนใจที่จะตอบผม กลับพยุงไดจังออกไป
ส่วนผมก็ได้แต่ยืนทบทวนคำพูดของเคย์ จนยาบุต้องเข้ามาชี้แจงแถลงไขให้ผมฟัง
ทำให้ผมยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปอีก
ไดจัง เพื่อนคนแรกของผมที่นี้ กลับถูกทำอะไรอย่างนี้เพราะผม
“พวกนายหายไปไหนกันมา รู้มั๊ยพวกพี่ตามหากันแทบแย่” ฮิโระรีบวิ่งมาหาพวกผมทันที ที่พวกเราก้าวเท้าเข้ามาในหอ
กวาดตามองไปรอบๆ เห็นผู้คุมแทบจะทั้งหมด นั่งอยู่ตรงโซนรับแขก
“ไม่มีอะไรหรอกครับ พวกผมขอไปพักก่อนนะ” แล้วเคย์ก็พยุงไดจังขึ้นห้องไปหน้าตาเฉย
ไม่สนใจสายตาอันสงสัยของเหล่าผู้คุมทั้งหลายเลย
สุดท้าย สายตานั้นก็มาหยุดลงที่ผม กับ โคตะ
“คือว่า ไดจัง...”
“พวกผมไปก่อนนะฮะ พวกพี่ก็รีบนอนแล้วกัน แล้วก็พี่จิน พี่คาเมะดูโทรมๆยังไงไม่รู้ เพลาๆมือหน่อยนะฮะ”
ไม่ทันที่ผมจะเล่า โคจังก็เอามือมาปิดปากผม แล้วรีบไล่เหล่าผู้คุมทั้งหลายให้ออกไป
แต่ชื่อพี่จินก็ทำผมสะดุด ผมมองตามสายตาของยาบุที่มองไปข้างพี่จิน นั้นก็คงเป็นพี่คาเมะซินะ
พอเจอตัวจริง ชักไม่กล้าเทียบรัศมีแล้วแหะ สวยอย่างกับนางพญา
เอ๊ะ นี้ไม่ใช่เวลาจะมาคิดถึงเรื่องนี้ ไดจังต่างหาก
“อ๊ะ” ผมมองซ้ายมองขวา เฮ้ย ผู้คุมวิญญาณชัดๆ หายตัวได้ ยาบุก็บอกผมว่าพวกพี่เค้าไปนอนกันหมดแล้ว
“แล้วเรื่องไดจังหละ?”
“กฎข้อสำคัญของที่นี้ ที่นักเรียนตั้งกันเอง คือ ปัญหาใคร ก็ต้องแก้เอง ถ้าขืนไปบอกผู้คุม ชีวิตจบ เข้าใจ๋?”
“อื้อ เข้าใจแล้ว แก้เองใช่มั๊ย”
“แล้วนายอย่าไปยุ่งเด็ดขาด เข้าใจมั๊ย” ผมได้แต่พยักหน้าตาม เข้าใจแล้ว ว่าต้องจัดการด้วยตัวเอง หึ
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
ไม่อยากบ่นแหะ แต่นักอ่านเงาเยอะจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ
เม้นท์บ้างอะไรบ้าง เป็นกำลังใจในการแต่งที่ดีนะคะ
ความคิดเห็น