คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : #6 Trust
“ให้ตายซิ ทำไมเด็กโรงเรียนนี้มันจะเข้าๆออกๆอะไรนักหนา มันเหนื่อยนะเว้ย”
ไม่น่าเชื่อเลย นี้ก็ผ่านไปสองอาทิตย์แล้วผมมาอยู่ในโรงเรียนไฮโซนี้
“บ่นอีกแล้ว คุณนายบ่นทุกวันเลยนะครับ”
“ไอ้คุณโชตะคอน เอ้ยโคตะคุง นายก็บ่นทุกวันเหมือนกันนะ”
ผมเริ่มชินกับสภาพในโรงเรียนนี้ซะแล้ว
ตื่นเช้ามาเช็คชื่อ ว่างตลอดเช้า พอเที่ยงกินข้าวเช็คชื่อ แล้วบ่ายก็มาทำงานกับโคจัง ส่วนเย็นกินข้าวเช็คชื่อ ไปสุมหัวที่คลับกับพวกอิโนะจัง กลับมาเช็คชื่อ นอน
ช่างเป็นเด็กที่ดีเหลือเกิน ไม่ทำอะไรแหกคอกเลย
ถ้าวันไหนที่ไม่ได้เป็นเวรของโคคิที่เป็นคนซักประวัติก็ดีไป
เพราะเมื่อไหร่ที่เป็นเวรโคคินั้น ผมกับโคคิได้ปะทะฝีปากกันทุกครั้งไป
เดือดร้อนถึงคุณชายที่นั่งอ่านประวัติเด็กใหม่อยู่ ต้องเข้ามาห้ามแทน
แต่ห้ามแบบผมก็อึนๆว่าห้ามเหมือนขู่มากกว่า
แต่มันก็เกิดเฉพาะเวลาที่คุณผู้คุมทานากะเค้าเริ่มที่จะลวนลามผม หรือจีบผมต่างหาก
หรือไอ้โชตะคอนจะชอบผมกัน!?
“วันนี้เวรใครหรอ?”
“สุดที่รัก สุดสวาทขาดดิ้นของนายไง”
“ไอ้บ้านั้นอีกแล้ว ไม่เอาหละ ต้องหาทางหนีๆ” ผมบ่นพึมพำกับตัวเอง ให้ตายซิ เจออีก
“จะหนีไปไหนกัน ทางออกก็มีทางเดียว ออกไปก็เจอพี่คินั่งอยู่” เออ จริงของมัน
“งั้น...”
ก๊อกๆ ‘ทำไมพวกนายต้องล็อกประตูด้วยเนี้ย มาเปิดเดี๋ยวนี้เลยนะ’
“ชั้นจะแกล้งหลับนะ” ผมกระซิบบอกยาบุคุง แล้วรีบหาที่แลนดิ้งลงไปนอนทันที
คุณชายได้แต่ส่ายหน้าเอือมระอากับพฤติกรรมของผม
ก๊อกๆ ‘พวกนายจะเปิดกันมั๊ย เอากันอยู่รึไงฟะ คนยิ่งหิวๆ’
“ครับๆ มาแล้วครับ พี่ก็เบาๆซิ เดี๋ยวฮิคกี้ก็ตื่นพอดี”
“อ้าวหลับหรอ? ปกติวันดีคืนไม่เคยเห็นหลับมาก่อน”
ผมได้ยินเสียงไอ้บ้านั้นพูดอย่างเสียดาย
เสียดายที่ไม่ได้แกล้งผมหล่ะซี่ ฮ่าๆๆๆๆๆ
“ก็งั้นแหละ สงสัยเพลียจัด”
ดีมากยาบุหาข้อแถไปเรื่อยๆ
“เพลีย? พวกนายทำอะไรกันเนี้ย” เสียงของโคคิดูตกใจมากเลยหละ แค่เพลียจะตกใจทำม๊าย~~~~
“ก็นิดหน่อยหน่ะพี่ ก็แหม รู้ๆกันอยู่ พี่ก็ออกไปได้แล้ว รบกวนฮิคกี้เค้า เห็นมั๊ยนอนขมวดคิ้วแล้วนั้น”
พอจบประโยค ผมต้องรีบนอนขมวดคิ้วตามที่ยาบุพูดทันที
“นอนพลิกไปพลิกมาด้วย”
เอาวะ พลิกซ้าย พลิกขวา
“กัดฟัน แถมกรนอีกต่างหาก”
กัดฟันไม่เท่าไหร่ แต่กรนนี้ซิ เอาวะ ดีกว่าโดนโคคิกวนประสาท
คร่อกกก ฟี้~~
“เห็นป่ะพี่ เกาตูดด้วย ปกติที่ผมเห็นนอน ไม่เคยเกาตูดมาก่อน เพราะพี่แน่ๆ”
แล้วผมก็จำต้องเกาตูดให้สองโคดู!
“เออๆ ชั้นไปแล้วๆ”
สงสัยทนความทุเรศของผมไม่ไหว
“พี่คิไปแล้ว นายก็ขึ้นมาได้แล้ว ดูทำท่าเข้า ทุเรศชะมัด”
“ไอ้บ้า นายเป็นคนให้ชั้นทำงี้เองนะ พูดงี้มีงอน” ผมลุกขึ้นมาทำแก้มป่องแข่งกับหน้าผากของผม
“งอนไปเหอะ ไม่ง้อหละ ถ้าอยากให้คนง้อ ไปงอนไดจังนู้น”
ดูมันทำ ดูมัน
ให้ผมทำท่าทุเรศๆยังไม่พอ ไล่ผมไปหาไดจังอีกต่างหาก
ใครจะไปหละ ถ้าไปคุณชายเคย์ตื๊บผมแหง๋ แม้จะตื๊บไม่ได้ก็เหอะนะ
“เชอะ จ้างให้ก็ไม่ไป กลัวเคย์ตื๊บทางสายตาและรอยยิ้ม”
“เฮ้อ นายนี่มันจริงๆเลย”
“ว่าแต่ อยากรู้แหะ ว่าโคตะคุงต้องมาที่นี้เพราะอะไรหรอ?”
“ไม่เคยได้ยินหรอ ก่อนจะถามเรื่องคนอื่น ต้องเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟังก่อน”
หนอย....
ไอ้บ้านี้มันบังอาจใช้คำพูดของผม!!!!
“ก็ได้ๆ”
ดู ดู๊ ดู ดูมันทำ
เขยิบมานั่งข้างผมซะชิดเชียว
อย่าเข้ามาใกล้มากนะ
เห็นหน้าเหลี่ยมๆ แต่เสียงนุ่มๆ แล้วมันเคลิ้ม~
“ไม่ต้องใกล้ขนาดนี้ก็ได้นะ กลัวเหลี่ยมบาดอ่ะ”
ดูปากผม สมควรให้คนอื่นหมั่นไส้มั๊ยเนี้ย
คุณชายเขยิบออกไปเล็กน้อย แล้วเอาตากลมๆนั้นจ้องผม
เฮ้ย นี้คุณไม่ใช่ไดจังนะ จ้องซะตาแป๋วเลย
“เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่า กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีกระต่ายสองตัวเป็นคู่กันอยู่ ทั้งสองอาศัยอยู่ในป่าใหญ่ ไม่เคยไปทำร้ายใครมาก่อน” ผมหันไปเหล่เล็กน้อย ไม่ใช่ว่าง่วงนะ
“อยู่มาวันหนึ่ง ในวันที่สดใส จนกระต่ายตัวผู้ชักชวนให้คู่ของมัน ออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก แทนที่จะอุดอู้อยู่ในรัง”
พอผมเหล่อีกรอบ
บ๊ะ ไอ้คุณชายไหลลงไปนอนตักผมแล้ว อ๊าย(?)
“แต่แล้วก็มีนายพรานใจร้าย ดักฉุดกระต่ายสาวไป ในขณะที่กระต่ายตัวผู้ออกไปหาอาหารให้ กระต่ายทั้งสองไม่ได้พบหน้ากันอีกเลย จนกระทั่ง วันหนึ่งเพื่อนกระต่ายด้วยกันคุยกันว่า กระต่ายสาวตัวนั้นได้ตายไปแล้ว กระต่ายตัวผู้รีบกระโดดเข้าไปถามถึงเหตุการณ์ด้วยความตกใจ เหล่ากระต่ายน้อยก็ได้แต่บอกว่า ได้ยินเรื่องนี้มาจากผู้ดูแลป่าไม้”
ผมมองลงมาที่ตัก ฮะเฮ้ย ไม่ได้หลับจริงๆใช่มั๊ยเนี้ย
“ไม่ได้หลับนะ ถ้าหลับจะไม่เล่าให้ฟังแล้ว” ผมบอกโคตะที่นอนหลับตาอย่างงอนๆ
“ไม่ได้หลับหรอก แต่ว่ากำลังจินตานาการตามอยู่ไง รีบเล่าต่อซิ” อินี่เห็นผมเป็นคนเล่านิทานหรอ?
“กระต่ายตัวผู้กระโดดไปทั่วทั้งป่า เพื่อตามหาผู้ดูแลคนนั้น หลังจากได้ฟังความจริงทั้งหมด กระต่ายหนุ่มตัดสินใจที่จะล้างแค้นด้วยตัวเอง จนสุดท้ายก็ไปปล้นธนาคาร แล้วก็มาติดแหง็กอยู่ในโรงเรียนนี้ไงหละ”
พอผมเล่าจบ โคตะคุงก็ตบมือแปะๆ
นี้ไม่ใช่เล่านิทานก่อนอาหารนะ นี้มันเรื่องจริงของผม
“แล้วทีนี้นายจะเล่าให้ฟังได้รึยังว่าทำไมถึงมาแหง็กที่นี่”
“ขอโทษนะ แต่.....เราไม่อยากเล่า ไว้ก่อนแล้วกัน” พูดจบคุณชายแกก็เดินออกไปจากห้อง
ทิ้งให้ผมนั่งเอาฟันที่แสนสามัคคีกัดริมฝีปากเล่น ซึ่งมันจะเซ็กซี่ถ้าโซระ อาโออิทำ
พอคิดออกว่าถูกทิ้งไว้คนเดียว ผมก็รีบวิ่งตามออกไป
“จะหนีไปกินข้าวเย็นคนเดียวหรอ รอด้วยซิคุณชายเหลี่ยมจัด!!!!!”
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
หายไปนานเลยอ่ะ อิอิ ใกล้เปิดเทอมแล้วอ่ะ ไม่อยากเปิดเทอมเลย T^T
ความคิดเห็น