ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : More than that...
More than that... :: RyuHik
ยาโอโตเมะ ฮิคารุ รุ่นพี่ในโรงเรียนของผม
รุ่นพี่ที่ผมรักมาก รัก และหวง
พี่เขาเป็นเหมือนคนที่เติมเต็มในส่วนที่ขาดหายไป ความรักที่มาจากพ่อแม่
แต่จะผิดมั้ยนะ หากผมรักเขามากกว่านั้น
"ริวจัง วันนี้ไปกินข้าวด้วยกันนะ พี่ทำข้าวกล่องมาเผื่อแหละ" ผมเงยหน้าขึ้นมามองรุ่นพี่ แล้วก็ต้องตกใจที่ดวงตาที่เคยสดใสกลับหม่นหมอง ไม่มีประกายในดวงตาเหมือนเช่นที่ผ่านมา เปลือกตาแอบบวมเล็กน้อย แถมถุงใต้ตากลับชัดเจน แม้ว่าพี่เขาจะยิ้มกว้างให้ผม แต่ผมกลับรู้สึกได้ถึงความทุกข์ ความเศร้าโศกข้างใน
"ป่ะกันเถอะ ก่อนที่โรงอาหารจะเต็มซะก่อน"
"พี่ฮิค...พี่ทะเลาะกับเขามาอีกแล้วใช่มั้ย? ทำไมพี่ยังต้องฝืนมาโรงเรียนอีกหละ"
"ถ้าพี่ไม่มาแล้วใครจะทำข้าวกล่องให้ริวจังกินกันหละ"
ผมได้แต่ถอนหายใจเฮือก ก่อนจะเก็บหนังสือทั้งหมดลงกระเป๋า พร้อมกับดึงถุงเบนโตะมาถือไว้เอง ก่อนจะเดินไปที่ห้องเรียนของอีกคน โดยมีฮิคารุเดินตามหลังแล้วถามตลอดว่าเขาโกรธรึเปล่า
"อ้าว ริวจัง ไอ้ฮิคมันไปหาที่ห้องหนิ ไม่เจอกันหรอ?"
"พี่ยูยะ สวัสดีครับ คาบบ่ายพี่มีสอบไรป่าว?"
"ไม่มีอ่ะ เฮ้ย แล้วจะเอากระเป๋าฮิคไปไหน นั้นมันถุงเบนโตะฮิคหนิ แล้วเพื่อนพี่หายไปไหน?"
"ผมพาพี่ฮิคโดดเรียนนะ แล้วฝากบอกเพื่อนซี้พี่ด้วยนะ ว่าครั้งนี้ผมไม่ยอมแล้ว"
"บอกใครวะ?"
"นายยาบุอะไรนั้นไง ทำพี่ฮิคร้องไห้อีกแล้ว ครั้งนี้ผมจะไม่ยอมอยู่เฉยๆแล้ว!" ผมตะโกนลั่นห้องด้วยความหงุดหงิด ใครที่ทำให้คนที่ผมรักร้องไห้ มันต้องเจอหนักกว่าร้อยเท่า!!
"จะบอกพี่ ก็บอกต่อหน้าพี่ซิ ริวทาโร่...พี่มายืนให้บอกแล้วไง แล้วพี่กับฮิคจะมีเรื่องอะไรกัน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเด็กอย่างเธอ? พวกพี่เลิกกันแล้วมันเรื่องอะไรของเธอที่ต้องสอดมือมายุ่ง"
ผมหันไปมองคนที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาในห้องเรียนด้วยสายตาที่หงุดหงิดสุดขีด อยากจะเข้าไปตั๊นหน้ารุ่นพี่คนนี้ให้หน้าหงาย จะติดก็แต่นี้ไม่ใช่ถิ่นของเขา เกิดเขาทำอะไรไปมีหวังโดนรุ่นพี่คนอื่นๆยำตีนเละแน่ ส่วนพี่ฮิคก็ยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่หน้าประตูห้อง พี่ฮิคมองยาบุด้วยสายตาที่เจ็บปวด แต่มันกลับยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก เขาทำพี่เจ็บ ทะเลาะกัน จนเลิกกัน ทำพี่ร้องไห้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ทำไมพี่ถึงยังมองมันด้วยสายตาที่อาลัยอาวรณ์
"ตอบพี่มาสิริวทาโร่ ถ้าตอบไม่ได้ก็ออกไปได้แล้ว ส่วนฮิค เรามีเรื่องต้องเคลียกัน ฉันเบื่อแล้วที่พอทะเลาะกัน เลิกกัน นายก็วิ่งแจ้นไปฟ้องเด็กมัน มันน่ารำคาญรู้มั้ย" ยาบุตรงเข้าคว้าแขนฮิคารุไว้แน่น แล้วลากไปตามทางเดิน
"เจ็บนะโคจัง...เราเจ็บ!!! ปล่อยเรานะ!"
"กระแดะนักนะ พาเลิกกับกูก็ไปอ่อยไอ้เด็กนี้มันตลอด ต้องการอะไร จะยั่วโมโห ยั่วให้ฉันหึงรึไง!?"
"เปล่านะโคตะ เราก็ไปหาริวทาโร่ทุกวันอยู่แล้วหนิ มันก็ปกติ"
"ฉันจะบอกอะไรให้ชัดเจนเลยนะฮิคารุ! ถ้านายยังรักฉัน อยากกลับมาเป็นแฟนกับฉัน เลิกยุ่งกับไอ้เด็กริวทาโร่ซะ ลองนึกดูสิ ทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน ทุกครั้งที่เราเลิกกัน มันเพราะใคร !!! มันก็เพราะไอ้เด็กนี้ไม่ใช่รึไง!?" ผมหยุดนิ่งทันทีที่ยาบุชี้นิ้วมาที่ผมแล้วตวาดเสียงดัง
ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่าทุกครั้งที่สองคนนี้เลิกกัน มันเป็นเพราะผม
เพราะผม ที่ทำให้พี่ฮิคารุต้องเสียใจต้องร้องไห้บ่อยครั้ง เป็นเพราะผมเอง เพราะพี่เขาเข้ามายุ่งกับผม...
"เลือกมาฮิค!?"
"โคตะ...เรา..."
"ถ้ามีเราก็ต้องไม่มีมัน" ยาบุยังคงพูดออกมาเสียงแข็ง
"เราเลือกไม่ได้...ขอโทษ ทั้งสองคนสำคัญกับเรามากจริงๆ" ผมได้แต่ยืนมองพี่ฮิคารุพูดเสียงสั่น น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาที่เคยสดใส อยากจะเข้าไปกอด อยากจะเข้าไปปลอบ แต่ก็ดูเหมือนผมจะช้ากว่าอีกคนทุกก้าว
"เฮ้อ ก็เพราะอย่างงี้ไงถึงเลิกกันไม่ขาดสักที นายก็รู้ว่าเรารักนายมากแค่ไหน นายก็รู้ว่าเราแพ้น้ำตาของนาย อย่าร้องไห้นะครับคนดี โคตะขอโทษ"
ใช่...คนที่เป็นคนกอดพี่ฮิค กลับเป็นคนที่เพิ่งบอกเลิกกันไปไม่นาน และพี่ฮิคก็กอดอีกฝ่ายกลับแน่น ราวกับว่าไม่อยากแยกจากกัน
แล้วสุดท้ายก็เป็นผมเองที่เจ็บ...
ทนเจ็บมาไม่รู้เท่าไหร่...
แต่ก็ยอมเพื่อที่จะเห็นคนที่ผมรักมากที่สุดมีความสุข
ผมเห็นริวทาโร่เดินอยู่คนเดียวตรงทางเดิน ผ่านมาทางห้องเรียนผม โชคดีที่คาบนี้เป็นคาบว่าง ผมไม่รอช้าหยุดทำทุกสิ่งแล้วรีบวิ่งไปเรียกอีกคน
"ริวจัง! หยุดก่อนซิ!!"
"มีอะไรหรอครับ...รุ่นพี่?" ทำไม ทำไมริวจังถึงเรียกผมแบบนี้หละ แต่เอาเถอะ ยิ้มไว้ก่อนฮิคารุ ยิ้มไว้ก่อน ยิ้มอย่างที่ริวทาโร่บอกว่าชอบ
"ทำไมเดี๋ยวนี้ริวจังไม่มากินข้าวกับพี่เลย โคตะเลยกวาดเรียบเลย จนพักนี้เหมือนจะอ้วนขึ้นแล้วด้วยซ้ำ"
"พวกพี่ไปกินกันสองคนก็ดีแล้วหละครับ พวกพี่เป็น...แฟน กันนี่ครับ มีผมไปนั่งเป็นก้างคงจะไม่เหมาะ"
"ริวจัง...ทำไมพูดแบบนี้ ริวจังไม่รักพี่แล้วหรอ ไม่รักพี่เหมือนที่ริวจังเคยบอกพี่ใช่มั้ย?" ผมใจหายวูบ เหมือนหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ ทำไมริวจังถึงพูดกับผมแบบนี้หละ
"แล้วคำว่า รัก ของผมมันส่งไปถึงพี่หรอครับ? ทั้งชีวิตพี่ก็มีแต่ผู้ชายคนนั้น พี่เคยมองคนอื่นบ้างมั้ย?"
"ทำไมจะไม่มองหละ ริวจังเป็นน้องชายที่พี่รักมากที่สุดเลยนะ"
"น้องชาย...น้องชาย งั้นน้องชายคนนี้ขอตัวกลับไปห้องเรียนก่อนแล้วกันนะครับ...พี่ชาย..."
ผมได้แต่มองตามหลังริวทาโร่ไป
ทำไมหละ ผมทำอะไรผิดงั้นหรอ?
น้องชายที่ผมรักมากถึงได้เดินห่างไกลออกไปเรื่อยๆ...
"ฮิคกะ รักมันมากรึไง" ผมหันไปมองคนที่พูดเสียงเย็นใส่ แล้วก็ต้องรีบอ้อน ก่อนที่เรื่องราวจะใหญ่โตแล้วจบด้วยการเลิกกันอีกครั้ง นั้นซิ กี่ครั้งกันแล้วนะที่ผมกับเขาเลิกกัน แต่ไม่ว่าจะพยายามหนีกัน จะพยายามตัดใจยังไง สุดท้ายก็ไม่สำเร็จอยู่ดี
"รักสิ นั่นน้องชายฉันเลยนะ คนนู้นอ่ะน้องชาย ส่วนคนนี้อ่ะ สุดที่รัก รักที่สุด ไม่ว่ายังไงก็รักใครมากกว่านายไม่ได้แล้วหละ โอ๊ะ ยกเว้นครอบครัวนะ!"
"กวนตีนนักหรอ เดี๋ยวไปส่งที่บ้านแล้วจะทำโทษให้เข็ด ชอบจังเลยนะกวนประสาทฉันเนี้ย!"
"ก็อยากโดนทำโทษ เอ หรือคนทำโทษไม่อยากทำแล้ว?"
"พอโดนจริงๆแล้วอย่าร้องขอให้พอให้หยุดหรอกนะ"
"ไม่หรอก งวดนี้จะขอให้ อย่าหยุด ต่างหาก" ผมหัวเราะคิกคักเมื่อแกล้งให้คนรักหน้าแดงด้วยความเขิน แหม๋ ผมกับโคตะเป็นแฟนกันมาตั้งหลายปี มันก็ไม่แปลกหรอกนะที่จะมีเรื่องพวกนี้บ้าง ยิ่งเป็นผู้ชายด้วยกันยิ่งไม่เห็นจะต้องกังวลเรื่องอะไรเลย
ใช่ซิ พวกพี่รักกันหนิ พวกพี่เป็นแฟนกัน ทุกคนในโรงเรียนรู้เรื่องนี้หมด โดยเฉพาะโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนชายล้วน ยิ่งไม่แปลกหากจะมีแฟนเป็นผู้ชายด้วยกัน
แต่พี่จะรู้บ้างมั้ยนะ ว่าตอนที่พี่คุยเล่นกันหนะ มีผู้ชายอยู่คนนึงที่กำลังยืนร้องไห้ ร้องไห้ให้กับความรักของตัวเองที่ไม่เคยส่งไปถึงอีกคน
ผมเอาแต่คิดถึงเรื่องที่สองคนนั้นคุยกันทั้งคืน แม้ว่าใจจะพยายามข่มให้หลับมาแค่ไหน แต่มันก็ไม่เป็นประโยชน์
หัวใจของผมมันเจ็บช้ำ มันถูกทำร้าย จนผมกลัวว่าหากผมเผลอหลับไป หัวใจดวงนี้จะไม่ทำงานอีก
ภาพเวลาพี่ทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน มักเข้ามาหลอกหลอนผมในความคิดอยู่เป็นประจำ
ภาพที่พี่ฮิคารุยิ้มให้ยาบุ รอยยิ้มในแบบที่แม้แต่ผมยังไม่เคยได้รับ...
รอยยิ้ม ที่มีให้ผู้ชายที่ชื่อ ยาบุ โคตะ...
ไม่ใช่...
โมริโมโตะ ริวทาโร่
ผมได้แต่นั่งเหม่อมองไปนอกห้องเรียน ตอนนี้ไม่ว่าอาจารย์จะสอนอะไรก็ไม่เข้าหัวผมสักนิด ตั้งแต่วันที่คุยกับพี่ฮิคล่าสุด มันก็ผ่านมาสามอาทิตย์แล้วสินะ
สามอาทิตย์ที่ผมหลบหน้าอีกฝ่าย ไม่รับโทรศัพท์ ไม่ตอบอีเมล์
มันก็แค่อยู่ในระยะทำใจ ที่ไม่รู้ว่าหัวใจของผมจะกลับมาเป็นปกติตอนไหน
"ริวทาโร่" เสียงที่ผมไม่ค่อยได้ยินตอนนี้กำลังเรียกชื่อผมอยู่ข้างๆโต๊ะเรียน
"อาจารย์ไม่ว่าหรอครับ เข้ามาแบบนี้" ผมเงยหน้าถามอีกคน
"อาการหนักพอๆกับฮิคเลย พักเที่ยงนานแล้วเว้ย"
"อ้าวงั้นหรอครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ...รุ่นพี่ยาบุ" ผมลุกขึ้นยืน เตรียมเดินออกจากห้องไปหาที่เงียบๆอย่างห้องสมุดหลบหน้าอีกคน ที่กำลังจะเริ่มเดินตามหาผมในไม่ช้า แต่ก็โดนรุ่นพี่วาดแขนมาล็อคคอไว้แน่น
"วันนี้ฉันต้องพานายไปหาฮิคให้ได้ ฉันไม่สนว่าจะต้องซ้อมนายจนนายขยับไม่ได้หรือนายสลบไป ฉันไม่แคร์ เพราะงั้นก็เลือกๆมา จะให้ฉันทำแบบไหน"
"แล้วทำไมรุ่นพี่ถึงอยากให้ผมไปเจอ 'แฟน' รุ่นพี่จังครับ ทีเมื่อก่อนไม่เห็นเป็นอย่างงี้เลย"
"ง่ายๆ ฉันสงสารฮิค เป็นห่วงฮิค ฉันรู้ถึงนายจะรักแฟนฉันมากกว่าพี่น้อง แต่ฉันก็รักและเชื่อใจแฟนตัวเอง"
"รุ่นพี่รู้...?" ตัวผมแข็งทื่อเมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายรู้ว่าผมคิดยังไง
"ฉันจะบอกให้ฟังเลยนะ ฉันรู้มาจากฮิคารุยังไงหละ หมอนั้นมันรู้ตัวตั้งนานแล้วว่านายรักมันแบบไหน มันถึงพยายามจำกัดให้นายเป็นแค่พี่น้อง ถึงพยายามย้ำเตือนนายบ่อยๆก็เพราะไม่อยากให้นายเจ็บ"
"ถ้าไม่อยากให้ผมเจ็บ แล้วจะมายุ่งกับผมทำไม..."
"ไอ้เด็กนี้! ทั้งชีวิตนายมีใครอีกนอกจากฮิค นายมีใครที่คอยดูแลนาย ครอบครัวนายจากไปทิ้งไว้แต่มรดกที่ใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด แต่ฮิคารุรู้ดีถึงสิ่งที่นายต้องการ นายต้องการความรักจากครอบครัว ต้องการคนดูแลเอาใจใส่ ฮิคมันถึงได้ทำแบบนี้จนถึงทุกวันนี้ไงหละ!!!" แขนแห้งๆของรุ่นพี่ค่อยๆรัดคอผมแน่นขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าอยากจะดับลมหายใจของผม "แต่ถ้ามึงไม่ต้องการแล้ว กูจะไปบอกฮิคให้ มันเสียเวลาพักผ่อน เสียเวลาเรียนของแฟนกู ริอยากเป็นคนรัก แต่เป็นได้แค่น้องชาย น่าสมเพชซะไม่มี คุยกับนายแล้วเสียเวลาวะ เด็กงี่เง่าอย่างนายก็สมควรแล้วหละที่จะต้องอยู่ตัวคนเดียว!"
รุ่นพี่ปล่อยแขนที่ล็อคคอผมไว้ทันทีที่พูดจบ แล้วเดินออกจาห้องไปด้วยท่าทีที่หงุดหงิดอย่างมาก จนเด็กในห้องคนอื่นๆได้แต่มองหวาดๆ
น้องชาย...น้องชาย...
คำสองคำที่ผมเกลียดที่สุด!
ใช่ซิ ไม่มีใครต้องการผมแล้ว...
พ่อครับแม่ครับผมคิดถึงจังเลย
คิดถึงน้องๆด้วย เมื่อไหร่พวกเราจะได้อยู่ด้วยกันสักที
"ยาโอโตะเมะ เดี๋ยวตามอาจารย์ไปที่ห้องพักครูด้วยนะ"
"ครับ" ผมรับคำสั้นๆ ก่อนจะหันไปหาโคตะบอกให้กินข้าวก่อนได้เลยไม่ต้องรอ แต่ประโยคที่เขาพูดกลับมาทำเอาผมเขินไม่น้อย
'เบนโตะที่แฟนทำ ก็ต้องให้แฟนป้อนด้วยสิครับ จะรอแฟนมาป้อนนะ'
ผมเดินมาห้องพักครูอย่างงงๆ ก็ตั้งแต่เข้าเรียนโรงเรียนนี้มา ผมไม่เคยโดนเรียกแบบนี้เลยนินา
"ขออนุญาตินะครับ อาจารย์มีอะไรรึเปล่าครับ"
"ยาโอโตเมะรู้จักกับโมริโมโตะ ริวทาโร่ใช่มั้ย?" ผมพยักหน้ารับทันที "สนิทกันรึเปล่า?"
"ผมรักริวจังแบบน้องชายแท้ๆเลยนะฮะ เมื่อก่อนสนิทกันมาก กินข้าวด้วยกันเกือบทุกวัน แต่ช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมาผมยังไม่เจอหน้าน้องเลยครับ ไม่รู้ว่าโกรธอะไรผม"
"อาจารย์ว่า...ถ้ายาโอโตเมะคุงอ่านจดหมายฉบับนี้แล้วจะเข้าใจ" ผมหันไปมองหน้าอาจารย์ที่ปรึกษาของห้องริวทาโร่อย่างงงๆ แต่ก็รับจดหมายมาถือไว้ในมือ
"ริวจังลาออก...แล้วหรอครับ?" ทำไมผมรู้สึกเหมือนน้ำตาผมจะไหลออกมา ผมทำอะไรผิด ริวจังถึงต้องลาออกจากโรงเรียนโดยที่ไม่บอกผมสักคำ
"ทำใจดีๆนะยาโอโตเมะคุง...ตำรวจพบมันในที่เกิดเหตุ..."
"ที่เกิดเหตุ!!!???"
"ริวทาโร่คุงหนะ...ฆ่าตัวตายในบ้านเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว..."
"ฆ่าตัวตาย!!!!!!!" ผมตะโกนออกมาสุดเสียงเรี่ยวแรงที่เคยมีพลันหายไปหมด ได้แต่ทรุดนั่งลงกับพื้น น้ำตาเจ้ากรรมที่เกือบจะไหลเมื่อกี้ ตอนนี้มันพากันไหลทะลักออกมาราวกับเขื่อนแตก
"ตำรวจเองก็เพิ่งพังประตูบ้านเข้าไปเจอศพเมื่อวาน...ข้างตัวริวทาโร่มีจดหมายอยู่สามฉบับ...อันแรกเป็นจดหมายลาตาย อันที่สองเป็นพินัยกรรม อันที่สามเป็นจดหมายที่ให้ยาโอโตเมะคุง"
ผมไม่มีแรงแม้แต่จะฟังอาจารย์พูดด้วยซ้ำ ในหัวผมตอนนี้มีแต่ประโยคที่ว่า ริวจังตายแล้ว...ริวจังไม่อยู่ในโลกนี้อีกแล้ว
"คาบบ่ายไม่ต้องเข้าเรียนก็ได้นะ ร้องไห้อยู่ในนี้จนกว่าจะดีขึ้นก็ได้ ไม่มีใครเข้ามาหรอก"
ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะจมดิ่งกับความเศร้าของตัวเอง ความเศร้าที่เกินที่ผมจะรับไหว น้ำตาผมไหลออกมาไม่หยุด คิดถึงแต่วันในอดีตที่ผมกับริวทาโร่มีความสุขด้วยกัน จริงอยู่ที่ริวจังรักผมมากกว่าพี่ชาย แต่ผมไม่อยากทำให้เขาเจ็บปวดไปมากกว่านี้ ผมถึงพยายามย้ำเตือนเสมอว่าริวจังเป็นน้องชายของผม ผมย้ำเตือนเพื่อที่ว่าริวจังจะได้รักผมแบบพี่ชายบ้าง และจะได้หยุดเจ็บปวดสักที
ไม่รู้เวลาผ่านไปเท่าไหร่ที่ผมร้องไห้อยู่ในสภาพนี้ หัวใจของผมมันปวดร้าวเกินทน แค่เพียงนึกว่าจะไม่ได้เห็นหน้า จะไม่ได้ยินเสียงริวจังอีกแล้ว แค่นี้มันก็ทำให้น้ำตาของผมไหลออกมาได้ไม่รู้จบ
มือผมที่กำจดหมายที่จ่าหน้าซองถึงผม ขยำจนยับยู่ยี่ ค่อยๆตัดสินใจหยิบมันมาเปิดอ่าน ลายมือที่คุ้นตาของริวทาโร่ถูกเขียนไว้เต็มแผ่นกระดาษยับ
'พี่ฮิค ถ้าพี่ได้อ่าน ก็แสดงว่าผมคงตายไปแล้วหละ เพราะถ้าผมรอด ผมคงไม่มีวันให้พี่ได้เห็นจดหมายนี้แน่ๆ
ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะครับพี่ฮิคารุ ทุกอย่างจริงๆ ตั้งแต่ความรักที่พี่มอบให้ และความห่วงใยที่มีมาตลอด แต่ผมต้องขอโทษนะครับที่ผมกลับทรยศมัน ผมรู้ว่าพี่ไม่ได้รักผมแบบคนรักเพราะพี่เองก็มีรุ่นพี่ยาบุอยู่แล้ว แต่ไม่ว่าจะทำยังไงความรักที่ผมมีให้พี่มันก็มากกว่าพี่น้องอยู่ดี
ขอบคุณนะครับที่ไม่รังเกียจผมแม้จะรู้ว่าผมรักพี่แบบไหน
จดหมายฉบับนี้ก็ไม่มีอะไรมากหรอกนะฮะ ผมแค่อยากบอกในสิ่งที่ตลอดสามอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมไม่กล้าที่จะไปบอกพี่ ผมไม่ได้โกรธไม่ได้เกลียดอะไรพี่นะ แต่ที่หลบหน้าไปไม่ยอมเจอ ไม่รับโทรศัพท์ เพราะอยู่ในช่วงที่ผมกำลังตัดใจ ผมไม่อยากเป็นสาเหตุที่ทำให้พี่กับรุ่นพี่ยาบุต้องทะเลาะกันอีกแล้ว ผมไม่อยากเห็นพี่ร้องไห้ ผมไม่อยากเห็นพี่เจ็บปวดจากความรักเพราะผมรู้ดีว่ามันเจ็บขนาดไหน รักกับพี่ยาบุให้นานๆนะครับ แล้วผมฝากบอกพี่ยาบุด้วยว่า ถ้าทำพี่ฮิคร้องไห้อีกเมื่อไหร่ผมจะตามมาหักคอ! แล้วก็ฝากบอกด้วยนะครับว่าเรื่องที่ผมฆ่าตัวตายไม่ใช่ความผิดใครทั้งนั้น
เฮ้อ...อย่าร้องไห้เลยนะครับ...พี่ชาย ผมไปดีแล้วหละจริงๆ ผมว่าตอนที่พี่อ่านผมคงวิ่งเล่นอยู่กับน้องทั้งสองคนอยู่ที่ไหนสักที่โดยที่มีคุณพ่อคุณแม่นั่งมองดู มันเป็นสิ่งที่ผมต้องการเองแหละ สาเหตุที่ผมฆ่าตัวตายไม่ใช่เพราะอกหักจากพี่หรอกนะครับ แต่ผมคิดถึงครอบครัวของผม ครอบครัวโมริโมโตะ ผมอยากจะไปอยู่กับทุกคนก็เท่านั้นเอง
จริงซิ! เกือบลืมไปอีกเรื่อง...พินัยกรรม...ถึงผมจะยังไม่บรรลุนิติภาวะ แต่ผมเป็นในครอบครัวคนเดียวที่เหลืออยู่ ไม่มีญาติมิตรที่ไหน เพราะฉะนั้นผมมีสิทธิ์ที่จะเขียนพินัยกรรม ในพินัยกรรมที่ผมเขียนไว้ก่อนหน้าจดหมายฉบับนี้ ผมระบุว่าให้ยกทุกอย่างที่เป็นของตระกูลโมริโมโตะให้กับยาโอโตเมะ ฮิคารุแต่เพียงผู้เดียว โดยที่ยาโอโตเมะ ฮิคารุไม่สามารถปฏิเสธหรือยกให้คนอื่นต่อ ถ้าเขาละเมิดข้อตกลง ขอให้ศาลพิจารณาให้ยาโอโตเมะ ฮิคารุต้องคืนเงินให้แก่ทางรัฐบาลกลางของญี่ปุ่นเป็นจำนวนสามเท่าของทรัพย์สินทั้งหมด...ทีนี้พี่ก็ปฏิเสธไม่ออกแล้วนะครับ ^^
สุดท้ายนี้ ผมอยากจะบอกพี่ว่า...
ไม่ว่าพี่จะเป็นยังไงจะสุขหรือจะทุกข์จะเจ็บปวดหรือสมหวัง ผมจะคอยอยู่เคียงข้างพี่ตลอดเวลา
จำไว้นะครับว่า ผมไม่มีทางทิ้งพี่แน่นอน...
รักนะครับพี่ชายที่แสนดีของผม
ไม่สิ...
รักนะครับ ยาโอโตเมะ ฮิคารุ รักในฐานะที่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง...
และผมสัญญาว่า "จะรักตลอดไป" ไม่ว่ากาลเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน'
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น