คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : #4 Who is this guy?
“พอหมดเวลากินข้าวของแต่ละมื้อ ทุกคนมีเวลา 10 นาที ที่จะกลับตึกตัวเอง เพื่อทำการเช็คชื่อ จำไว้นะฮิคกี้ ต่อให้เป็นตายยังไงก็ต้องเช็คชื่อ ไม่งั้น...” อิโนะจังพูดขึ้นมา แล้วค้างไว้อย่างนั้น พูดก็พูดให้จบซิ พูดให้อยากแล้วจากไปทำไม
“ไม่งั้นอะไร?”
“ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ ไม่เคยพลาดเช็คชื่อ เอ้อ ส่วนคนที่มาเช็คชื่อหน่ะ จะหมุนเวียนไปเรื่อยๆ ไม่ใช่เฉพาะอุจจี้กับโคคิหรอกนะ ผู้คุมตึกอื่นก็มีเหมือนกัน”
“เข้าใจแล้วๆ”
ผมเดินคู่ไปกับอิโนะ ตามหลังไดจังกับยาบุที่เดินอยู่ขางหน้า ท่าทางเค้าสนิทกันดีเนอะ หมั้นไส้
“นี้ อิโนะ สองคนนั้นเค้าสนิทกันหรอ?”
“ก็สนิทพอควรนะ ชั้นเข้าโรงเรียนนี้หลังสองคนนั้นหน่ะ ถึงชั้นจะเคยคบหมอนั้นก็จริง แต่ถ้าเทียบความเป็นเพื่อนแล้วชั้นสู้ไดจังไม่ได้ซักนิด” อิโนะจังแอบบ่นขึ้นมา ท่าทางคงคิดว่าขนาดเป็นแฟนกันมาก่อน ยังสนิทไม่เท่าไดจังเลย เหอะๆ
“แล้วสเป็คยาบุเป็นยังไงหรอ?”
“เอ๋ ที่นายถามเนี้ยเพราะสนใจโคจังรึเปล่า ถ้าสนใจเดี๋ยวติดต่อให้เลย” อิโนะหันมายิ้มกริ่มให้ผม ผมเพิ่งรู้สึกว่ารอยยิ้มเค้าไม่สวยก็ตอนนี้แหละ
“บ้าหรอ คือชั้นอยากรู้ว่าหน้าเหลี่ยมๆอย่างนั้น สเป็คจะเป็นยังไงก็เท่านั้นเอง”
“ชั้นก็ไม่รู้หรอกนะ ไม่เคยเห็นหน้าแฟนคนอื่นเหมือนกัน” อิโนโอะส่ายหน้าน้อยๆ
“งั้นเปลี่ยนคำถาม ทำไมถึงเลิกกัน”
“ถามตรงประเด็นมาก ไอ้บ้านี้มันซาดิสหน่ะซิ ทนอยู่ด้วยไม่ไหว”
“ว่าไงนะ!! อย่างไอ้เหลี่ยมเนี้ยนะ ซาดิส!!!” ผมเผลอตะโกนออกมาอย่างตกใจ ทำให้ขาสองข้างของไอ้เหลี่ยมนั้นหยุดเดิน แล้วหน้าเหลี่ยมๆก็หันมา
ผมนึกว่าเค้าจะตวาดใส่ผมซะอีกที่ไปพูดอย่างนั้น แต่ที่ไหนได้
“เมื่อไหร่นายจะเลิกใส่ความชั้น อิโนโอะ เคย์”
“เมื่อนายเลิกยุ่งกับไดจังของชั้นไง” อิโนโอะไหวไหล่อย่างชิวๆ ราวกับเรื่องปกติที่พบเจอบ่อยๆ
“คนอย่างนายไม่ควรค่าพอที่จะคบกับไดจังหรอกนะ”
“ว่าไงนะไอ้เหลี่ยม อย่าคิดว่าถึงเป็นเพื่อนกันจะพูดอะไรอย่างนี้ได้นะ”
“เตี้ย นี้ชั้นหลงคบคนอย่างนายไปได้ยังไงกันนะ เตี้ยก็เตี้ย โรคจิตก็โรคจิต ปากก็ชอบอยู่ไม่สุข” ยาบุบ่นออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ ที่เคยหลงผิดไปคบกับคนๆนี้เข้า
“เพราะชั้นสวยไง จบป่ะ”
“เออ นายสวย แต่คนสวยเค้าไม่นิยมเอากันเองไม่ใช่หรอ?”
“ใครบอกไดจังสวย อย่างไดจังหน่ะ น่ารักชัดๆ นายดูยังไงว่าสวย ตาเป็นฝ้าหรอ?”
“นี้ทั้งสองคน หยุดเหอะ รำคาญ รีบกลับตึกได้แล้ว วันนี้เวรพ่อนายตรวจไม่ใช่หรอโคจัง ชักช้าเดี๋ยวโดนตบกบาลหรอก” สุดท้ายไดจังก็เข้ามาห้ามทัพ และนั้นคือจุดจบของการเถียงกันครั้งนี้
แต่ผมไม่เคลียด้วยหน่ะซิ
“ใครคือพ่อของยาบุหรอ?” นั้นไง ต่อมเจือกทำงานอัตโนมัติ
“ไม่ใช่พ่อแท้ๆหรอก แต่สนิทกับโคจังมาก จนทุกคนเรียกเป็นพ่อกับลูกไปแล้ว” ผมได้แต่พยักหน้า ใจจริงก็อยากถามต่อนะ
ถ้าไม่ติดว่าคุณยาบุจะจ้องหน้าผมประมาณว่า ใครให้มาเสือก ผมคงซักต่อแน่ๆ
ก๊อกๆ
“ไปเปิดซิ” เสียงยาบุตะโกนมาจากห้องน้ำ
“เออๆ ไม่ต้องสั่ง” ผมไม่ได้อยากทำตามที่ไอ้นี้มันบอกหรอกนะ แต่มันจำเป็น
“โคจัง อะอ้าวนายเป็นใครกัน” หล่อ คำเดียวที่สามารถบรรยายเกี่ยวกับคนๆนี้ออกมาได้
“ยะ ยาโอโตเมะ ครับ” ไอ้ลิ้นมามาสะดุดทำไมวะ เดี๋ยวเค้าก็รู้กันหมดหรอกว่าแอบเพ้อ
“เด็กใหม่ฮะจิน”
จิน จิน จิน ผู้ชายตรงหน้านี้ชื่อจิน
แล้วจินก็ส่งยิ้มเท่ๆมาให้ผม โอ๊ย ขอวิ่งออกไปสครีมก่อนได้มั๊ยเนี้ย
“อ่อ นายนี้เอง อยู่ห้องเดียวกับลูกชายชั้นซะด้วย หึหึ”
“ครับ?” ผมพยายามทำตาบ๊องแบ๊วใส่จินเต็มที่ เจอคนหล่อกว่าขนาดนี้ ผมขอยอมแพ้เลย
“งั้นเดี๋ยวค่อยมาคุยกันแล้วกันนะโคจัง ฮิคารุจัง พี่ต้องไปเช็คชื่อต่อก่อนแล้ว”
“อื้อ พี่รีบไปเหอะ” ไม่ทันที่ผมจะกล่าวอะไร คุณชายยาบุกผลักจินออกไปจากห้อง แล้วปิดประตูลงกลอนเสร็จสรรพ
“ใจร้าย” ผมจิกไปที่มุมหนึ่งของใบหน้าเค้า
“พี่จินมีแฟนอยู่แล้ว แล้วสองคนนี้เค้าก็รักกันมากด้วยซิ นายอย่าฝันไปเลย”
“ไม่เคยได้ยินหรอ รักแท้คือการแย่งชิง”
“แต่สำหรับชั้น รักแท้มันอยู่ที่ลีลา เข้าใจมั๊ย” ระหว่างที่ผมจะขัดไอ้สูงนี้ซะหน่อย ก็มีเสียงมีขัดผมซะก่อน
“ฮิคกี้ ไปคลับกันเถอะ โคจังก็ไปด้วยกันนะ” ถ้าน่ารักอย่างไดจังมาพูดว่าผมนะ ผมยอมเลย
“แล้วอิโนโอะหละ” ยาบุมันเอ่ยถามตัดหน้าผมไปซะได้
“นู้น รออยู่ข้างล่าง คุยกับจินอยู่มั๊ง”
จิน จิน จิน รู้สึกเรดาร์รับสัญญาณคนที่ชื่อจินของผมนี้จะทำงานดีนะเนี้ย
“ไปกันเหอะไดจัง ปล่อยคุณชายไว้คนเดียวเหอะ” ผมรีบลากไดจังออกมา ก่อนที่ยาบุจะห้ามทัน
หุหุ ระดับผมแล้ว บอกแล้วใช่มั๊ย รักแท้คือการแย่งชิง อยากได้ก็ต้องแย่ง ไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก็ต้องเอาด้วยมารยา
“ลงมากันแล้วหรอ จินเพิ่งไปเมื่อกี้นี้เอง เค้าบอกว่านายน่ารักด้วยนะฮิคกี้”
น่ารักๆๆๆ โอ๊ย เขินแหะ เขิน เขิน เขิน
“มันเป็นบ้าอะไรไปหน่ะ ดีดดิ้นอยู่ได้ ทำอย่างกับตัวเองไม่ใช่ผู้ชาย” มาแล้วไอ้มารขัดความสุขของผม
“เหมือนนายเป็นตายงั้นแหละ ไอ้ผู้ชาย แมนเต็มร้อย อย่ามีแฟนเป็นผู้ชายให้เห็นแล้วกันนะเว้ย ไม่รู้พวกแฟนเก่านายมันตาถั่วคบกันนายไปได้ยังไงกัน”
จึ๊กๆ
“อย่าพึ่งไดจังยังไม่หมด ควายจริงๆคนที่มาคบกับนายหน่ะ คนอย่างนายมีดีอะไรกัน...”
“งั้นนายก็ไปถามอิโนะจังแล้วกัน แต่ก่อนจะถาม ตอบชั้นด้วยหล่ะว่าอิโนะจังหมัดหนักมั๊ย”
อิโนะจัง ชิบหาย ผมลืมไปว่า อิโนะจังก็แฟนเก่าไอ้บ้านี้
ผมค่อยๆหันไปมองอิโนโอะ เคย์ช้าๆ สวดให้ผมด้วยนะครับ อาเมน
“ผมเตือนแล้วนะฮิคกี้ ปล่อยไปเถอะน้าอิโนะจัง อยากโดนขังเดี่ยวรึไง” ไดจังพูดกับผมอย่างปลงๆ
“อยากรู้มั๊ยฮิคกี้ ว่าทำไมชั้นถึงคบกับยาบุ”
ถึงผมจะกลัวอะนะ แต่ความอยากรู้มันเอาชนะทุกอย่าง หึหึ ผมรีบพยักหน้าอย่างไม่รอช้า
“เพราะลีลามันเด็ดหน่ะซิ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“เอ๊อะ อิโนะจัง ใจเย็นๆ” ไดจังที่อยู่ใกล้กับอิโนะจังมากที่สุด ใช้ความพยายามอย่างมากที่จะทำให้อิโนะจังสงบลงให้ได้
“ไม่เป็นไรหรอกไดจัง เราไม่ได้โกรธฮิคกี้หรอก แค่แกล้งไปงั้นๆแหละ เพราะจนถึงตอนนี้เรายังคิดอยู่เลยว่าคบกับไอ้เหลี่ยมนั้นไปได้ยังไง ฮ่าๆๆๆ”
“แล้วลีลาชั้นเด็ดจริงมั๊ยหละอิโนะจัง” ดูท่าจะเปลี่ยนฝ่ายโกรธแล้วแหะ
“โอ๋ๆ โคจังก็รู้ว่าชั้นล้อเล่น ไม่หลอกให้เด็กนายกลัวหรอกหน่า ไว้ใจได้เลย”
“ใครเด็กชั้นกัน” เสียงของยาบุเพิ่มระดับความเย็นชาขึ้นไปอีก
“ก็รู้ๆกันอยู่หน่า ไปคลับกันเหอะ นายจะได้รู้จักคนอื่นๆด้วยไงฮิคกี้”
อิโนะจังเดินนำทุกคน ไปยังที่ที่เค้าเรียกว่าคลับ
ไอ้โรงเรียนบ้า หรูอีกแล้วนะ
นี้มันคลับหรือสโมสรไฮโซวะเนี้ย
“เอาเหอะ นี้เป็นที่ที่พี่เรียวกับแฟนมาสิงสถิตย์บ่อย เพราะงั้นอย่าแปลกใจถ้ามันจะหรู”
ผมได้แต่พยักหน้าอย่างเข้าใจ สรุปโรงเรียนนี้มันหรูเพราะมีลูกเจ้าของอยู่ใช่ป่ะ?
“ว่าไงไอ้พวกตัวป่วน”
“สวัสดีครับพี่เรียว อุจจี้” ทั้งสามทักทายกันอย่างพร้อมเพรียง
แต่ผมนี้ซิช็อคไปแล้ว
พี่เรียวกับแฟนมาสิงสถิตย์บ่อย
พี่เรียวกับแฟน
งั้นอุจจี้ก็คือแฟนพี่เรียว!!!
“แล้วนั้น ฮิคารุ ใช่มั๊ย” เรียวพยักเพยิดมาทางผม ส่วนสามคนนั้นก็ตอบรับอย่างพร้อมเพรียงอีกครั้ง
“เป็นอย่างที่ซูบารุไปโม้ให้ฟังจริงๆด้วย ว่าเด็กใหม่นายสวย” ประโยคสุดท้ายผมเห็นเรียวตั้งใจจะกระซิบกับอุจจี้เท่านั้น
แต่คนอย่างพวกผมหน่ะ หูไวยิ่งกว่าจิ้งจอกอยู่แล้ว
“คนนี้เค้ามีคนจองแล้วครับพี่เรียว” อิโนะจังถือโอกาสแซวผมกับใครก็ไม่รู้ ซึ่งถ้าให้ผมเดาน่าจะเป็น ผมกับคนที่ชื่อริวนั้น
“อ๋อ งี้เองซินะ ปัญหาเกิดแน่ๆอุจจี้จัง” เรียวมองไปที่อื่นเล็กน้อย ก่อนจะหันมานัวเนียกับอุจจี้ต่อ
“เรียว นี้มันไม่ใช่ที่ห้องนะ ทำอะไรเกรงใจเด็กซะบ้าง”
ชัดเจนแจ่มแจ้งแดงแจ๋ อุจจี้เป็นแฟนของเรียว ชัวร์ป๊าบ ร้อยเปอร์เซ็นต์
“ปล่อยคนแก่สองคนไปเถอะ พวกเรามาเล่นเกมดีกว่า” อิโนะจังที่ดูท่าจะหมั่นไส้สองคนนั้นเต็มทน เริ่มหาทางเบี่ยงเบียนประเด็น
แต่คือจริงๆแล้ว ก็คงจะหวงไดจังที่ดูเหมือนจะใกล้ชิดกับยาบุเกินไปต่างหาก
“เล่นเกมอะไรหรอ อิโนะจัง?” ไดจังหันมาถาม ส่วนอิโนะจังได้แต่ยิ้มสยองออกมา
“ฉุบการกระทำ ใครไม่กล้าทำ ต้องโดนคนชนะลงโทษอะไรก็ได้ สนมั๊ยหล่ะ” ยิ้มสยองจริงจัง!
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
เหมือนพลอยเป็นอะไรจิตๆรึเปล่า ชอบมาอัพตอนจะเที่ยงคืน หรือจะเช้า ฮ่าๆๆ
ชื่อเมย์นี้เอง ยินดีที่ได้รู้จักนะคะเมย์ ตีซี้บ้างๆ ยังไงพลอยก็ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ
แบบว่าเพิ่งเคยแต่งเป็นคู่ญี่ปุ่นครั้งแรก อิอิ
ตอนแรกกะจะเอามาลงฉลองวันเกิดริวทาโร่ซะหน่อย แต่ลงช้าไปซะแล้ว
ขออภัยหากฟิคที่แต่งแต่ละตอนนั้นมันอึน มันมึน มันงง หรือกำลังงงว่าอิไรท์เตอร์แต่งบ้าอะไร
โปรคเข้าใจด้วยนะคะว่า - - แต่งตอนดึกๆดื่นๆ ก่อนนอนอะไรประมาณนั้น แหะๆ
ความคิดเห็น