คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : [31/01/2015] Yabu Kota's Birthday (Special 3 of 3)
31/01/2015 薮の誕生日
"All I Want" - Kodaline
All I want is nothing more
ฉันไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว
To hear you knocking at my door
กับการที่ได้ยินเธอมาเคาะประตูห้องฉัน
เดือนมกราคม ปี 2015
ออด ออด
คนกดออดยืนรอคอยอย่างอดทน แม้ว่าอากาศในโตเกียวจะหนาบเหน็บแค่ไหน
ย่านอิเคะจะหิมะตกแบบที่ไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่นัก แต่เขาก็เลือกที่จะยืนรอต่อไป
"ไปไหนของเขานะ" คนหน้าหวานที่ตาแอบติดคล้ำบ่นพึมพำ
"หรือว่านอนเดี้ยงอยู่ในห้อง..." ภาพความเลวร้ายเริ่มหลั่งไหลเข้ามาในจิตนาการ ไม่ว่าจะสะบัดหัวไล่ความคิดร้ายๆกี่ทีก็ไม่สำเร็จ "...หรือว่าหมอนั่นจะออกไปวัดกันนะ ให้ตายซิ รู้ว่าตัวเองป่วยง่ายก็ยังจะดื้อด้านออกไปข้างนอกอีกนะ"
เมื่อบ่นเสร็จก็ลองกดออดอีกสองสามรอบ ยืนรอคอยอยู่อีกสักครู่ก็กดอีกครั้ง ก็ว่าหากนับหนึ่งถึงสิบแล้วยังไม่มีการตอบรับ
หนึ่ง...สอง...สาม...สี่...
'ครับ...'
ฮิคารุแทบจะสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงแหบแห้งดังออกมาจากอินเตอร์โฟน ริมฝีปากได้รูปถูกฟันคู่หน้ากัดแน่น ลังเลว่าจะตอบไปดีหรือไม่
'ครับ ใครครับ?'
"เฮ้อ...เราเอง" สุดท้ายก็กดตอบไปจนได้
'ฮิคารุหรอ?' เสียงของคนที่คุ้นเคยตอบกลับมา แต่มันจะไม่คุ้นก็ตรงที่น้ำเสียงแหบแห้งเนี้ยแหละ
"อือ...เรา...เรา...เป็นห่วง..."
'เราไม่เป็นอะไรหรอก...แค่กๆ...กละ...กลับปะ...ตึง!!!!...'
"โคตะ โคตะ!!!! บ้าจริง!!!" ฮิคารุเดินไปที่กล่องจดหมายเพื่อหยิบเปิดเอากุญแจห้อง มืออีกข้างก็กดโทรศัพท์ไปหาเพื่อนสนิท "อิโนะจัง! อ้าว ที่รักเองหรอ บอกอิโนะจังด้วยนะว่าพี่ไปไม่ได้แล้ว โคตะไม่สบาย"
พอคว้ากุญแจได้ ฮิคารุก็รีบเสียบเข้ากับกล่องรหัสประตู วิ่งขึ้นไปที่ห้องนอนที่คุ้นเคยแบบไม่คิดอะไรทั้งสิ้น คำพูดของอิโนะจังเมื่อว่าคอยวนเวียนหลอกหลอนเขา ในช่วงเวลาที่เขาเอาแต่หาทางเลี่ยงหลบหน้าโคตะ แต่อีกฝ่ายกลับมานั่งรอเขาในสถานที่นัดเดททุกวันปีใหม่ของพวกเรา ท่ามกลางอากาศที่หนาวติดลบ กลับมานั่งรอกลางแจ้งได้นานหลายชั่วโมงจนปะเข้ากับอิโนะโอะและยูโตะที่เดินเดทกันในช่วงเทศกาลปีใหม่
จากคำบอกเล่าของอิโนะ พอโคตะเห็นยูโตะเท่านั้นแหละก็ปรี่เข้าไปซัดหมัดใส่ใบหน้าน้องรหัสเขาอย่างจัง กว่าจะเคลียกันรู้เรื่องว่ายูโตะเป็นแฟนอิโนะจังก็ล่อซะสะบักสะบอม ยิ่งไปกว่านั้นจู่ๆก็โคตะก็สลบลงไปกองกับพื้นเสียเฉย ร้อนถึงทั้งสองคนต้องพาส่งคลินิกใกล้ๆที่ยังเปิดให้บริการ ก่อนจะกลับมาเล่าให้เขาฟังพร้อมกับบังคับให้เขามาหาโคตะในวันนี้
และก็คิดไม่ผิดจริงๆที่มา คนอย่างเจ้าบ้านั้นป่วยกระเซาะกระแซะทุกครั้งที่อากาศหนาวจัด และแน่นอนมันไม่มีทางมานั่งดูแลตัวเองแน่ๆ ถ้าเขาไม่มาอาจจะตายคาห้องก็ได้ใครจะรู้กัน
'Cause if I could see your face once more
เพราะถ้าหากว่าฉันได้เห็นหน้าเธออีกครั้ง
I could die a happy man I'm sure
ฉันคงนอนตายตาหลับอย่างชายที่มีความสุข
"โคตะ...โคตะ..." มือเย็นสัมผัสเข้าที่หน้าผากร้อนจนคนป่วยถึงกับสะดุ้งไปกับสัมผัสยะเยือกนั้น ตาคมหรี่มองภาพตรงหน้าเล็กน้อย ก่อนจะคว้าหมับก่อนเอวฮิคารุแน่น
"ฮิค ฮิคกลับมา...แค่กๆ..."
"เดี๋ยวค่อยคุยกัน นายลุกไหวมั้ย ไม่สบายทำไมไม่บอกคนอื่นกัน!? จะทำตัวดื้อด้านไปถึงไหน!?" ฮิคารุแกะร่างคนป่วยออกจากเอว พร้อมกับพยุงให้อีกฝ่ายลุกขึ้นไปนอนบนโซฟาตัวกว้าง
"นอนอยู่เฉยๆล่ะ" ฮิคารุพูดแค่นั้นก็หันหลังให้ยาบุ จนอีกคนรีบคว้ามือเอาไว้แทบไม่ทัน
"ปะ...ไปไหน..." เสียงแหบแห้งพยายามเอ่ยถาม
"ทำโจ๊กให้คนป่วยกิน จะได้กินยา แล้วเดี๋ยวทำความสะอาดห้องด้วย อยู่กับฝุ่นกับเชื้อหวัดแบบนี้คงจะหายง่ายๆหรอกนะนายน่ะ ปล่อยได้แล้ว เดี๋ยวไปเอาเจลลดไข้มาใหั" ยาบุยิ้มรับคำพูดบ่นยืดยาวที่เขาแสนคิดถึง ยอมปล่อยข้อมือของคนที่รักหมดใจไป และฝืนร่างกายลุกขึ้นมานั่งพูดขอบคุณอีกคน
"ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกัน ผมรักคุณนะฮิคารุ แค่คุณมาต่อให้ผมต้องป่วยจนตาย แต่ผม...ก็ตายตาหลับแล้ว"
"ไอ้บ้า! อย่ามาพูดเรื่องความตายกับฉัน เอาล่ะนอนลงไปได้แล้วคนป่วยหัวดื้อ" ฮิคารุจิ้มไปที่หน้าผากกว้างแรงๆให้คนป่วยยอมลงไปนอนต่อเสียดีๆ
ใครจะยอมให้นายตายกันล่ะโคตะ
When you said your last goodbye
ตอนที่เธอบอกลาเป็นครั้งสุดท้าย
I died a little bit inside
ข้างในตัวฉันกำลังตายลงอย่างช้าๆ
I lay in tears in bed all night
ล้มตัวลงนอนบนเตียงพร้อมกับน้ำตาทุกค่ำคืน
Alone without you by my side
โดดเดี่ยวเมื่อไม่มีเธออยู่เคียงข้างกัน
พรุ่งนี้ก็เป็นวันเปิดทำงานวันแรกหลังวันหยุดปีใหม่แล้ว ยาบุนอนหงอยอยู่บนเตียง ตลอดเวลาที่ผ่านมาช่วงวันหยุดนี่เปรียบเหมือนชีวิตของเขาได้เกิดใหม่ เพราะมีฮิคารุคอยอยู่ดูแลเคียงข้าง เหมือนวันเวลาเก่าๆ
แต่มันยิ่งตอกย้ำให้เขารู้สึกผิดกับการกระทำอันไม่น่าให้อภัยยิ่ง
"คุณดีขึ้นแล้วใช่มั้ย" ฮิคารุเอามือมานาบหน้าผากวัดไข้
"อืม ก็ดีขึ้น แต่ยังไม่หายดี"
"ผมรู้ ปกติคุณเป็นไข้ทีหายได้ง่ายๆที่ไหนกัน อย่างต่ำกว่าอาทิตย์กว่านั้นแหละ ใครใช้ให้บ้าดีเดือดออกไปนั่งรอผมท่ามกลางอากศแบบนั้นเล่า"
"ก็เผื่อคุณจะมา...ผมแค่คิดถึงคุณ" เพียงแค่ยาบุตอบออกมาทั้งห้องก็เงียบสนิท ฮิคารุไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าคนพูดเลยด้วยซ้ำ จิตใจเขากำลังหวั่นไหว ถึงแม้จะเลิกกันไปแล้ว แต่เขาก็ไม่สามารถใจร้ายใจดำทิ้งคนที่อยู่ด้วยกันมาหกปีไปง่ายๆแบบไม่ใยดีหรอกนะ ยิ่งช่วงวันหยุดที่ต้องมาดูแลยาบุด้วยแล้ว มันยิ่งทำให้เขาลืม...ลืมไปว่าเราเลิกกันแล้ว...
"ฮิค ผมขอโทษ..."
"อือ โค..ยาบุนอนพักเถอะ"
"ฮิคารุ..." ยาบุลงขึ้นมาคว้าตัวฮิคารุไปกอดแน่น
"ฮึก...ปล่อย...ปล่อยเราเถอะ..."
"ผมรักคุณ ผมลืมคุณไม่ได้...เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ...อย่าร้องไห้ซิครับ" ยาบุเชิดใบหน้าหวานของคนรักขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ การกระทำที่อ่อนโยนมันยิ่งทำให้ฮิคารุสะอื้นหนักกว่าเดิม
"ปล่อยผมนะ ฮึก ฮึก...คุณ...คุณไม่มีสิทธิ์..."
"ขอร้องล่ะฮิคารุ เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ หกปีที่ผ่านมาคุณไม่เสียดายวันเวลาและความรู้สึกดีๆที่เรามีให้กันงั้นหรอ...ฮิคารุไม่รักโคตะแล้วหรอครับ..." ฮิคารุแทบหยุดสะอื้นเมื่อเจอประโยคที่จี้ใจตัวเอง ฟันคู่สวยกันแน่นที่ริมฝีปาก จนคนมองถึงกับทนไม่ไหว คลึงริมฝีปากนิ่มไปมาด้วยนิ้วมือให้อีกคนผ่อนคลาย
"โคตะ..." มีเพียงคนเดียวจริงๆที่รู้ว่าถ้าเขาเครียดต้องทำยังไงเขาถึงจะหาย
"ผมขอนะครับที่รัก ให้ผมได้จูบปลอบคุณเหมือนตลอดเวลาที่ผ่านมา"
"..."
ไม่มีเสียงตอบรับจากฮิคารุ คนขอเลยถือว่าเป็นคำอนุญาต ก้มลงมอบความหวานผ่านริมฝีปากอย่างแนบแน่น ไม่เร้าร้อน แต่อ่อนโยน
"อื้อ~ พอเถอะโคตะ..."
"ทำไมล่ะ" แม้จะผละออกมาแล้ว แต่ยังคงคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ
"พอเถอะ...เรารักโคตะก็จริง...แต่เรา...เรากลัวจะเจ็บอีก..."
"ฮิคารุ นะ ให้โอกาสเราเถอะ"
"ขอโทษนะ...เรากลับก่อนล่ะ หายไวๆ"
But if you loved me
แต่ถ้าหากว่าเธอรักฉัน
Why'd you leave me?
ทำไมถึงต้องทิ้งฉันไป
Take my body
เอาตัวฉันไป
Take my body
เอาตัวฉันไปซิ
สองสัปดาห์แล้วที่ฮิคารุหายออกไปจากชีวิตของยาบุ
คำอวยพรสุดท้ายที่ฮิคารุให้ไว้ดูท่าว่าจะไม่เป็นจริง
ยาบุ โคตะ ยังคงนอนซมไข้ขึ้นต่อกันย่างเข้าสัปดาห์ที่สาม
สาเหตุก็ไม่ใช่เพราะอะไร วิ่งตามฮิคารุออกไป ทั้งๆที่ใส่ชุดนอน แถมไปหน้าด้านไปขึ้นรถไฟออกไปฟุจิมิได นั่งเฝ้าอยู่หน้าอพาร์ทเม้นของอิโนะโอะจนไข้ขึ้นสูงถึงขั้นสลบไป ตื่นมาอีกทีก็อยู่โรงพยาบาลเสียแล้ว
แน่นอนพอออกจากโรงพยาบาลได้ ยาบุก็ยังไม่ยอมแพ้ ดั้นดนมานั่งเฝ้ารอฮิคารุได้ทุกวี่ทุกวัน จนไข้หวัดที่ดีขึ้นจนเกือบหายกลายมาเป็นไข้หวัดใหญ่ไปเสียได้
ออด ออด ออด
เสียงออดดังขึ้นเหมือนเฉกเช่นเกือบทุกวันที่ผ่านมา ร่างสูงได้แต่ยกหัวขึ้นมามองเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องนอนเปิด
“ว่าไงคนป่วย ดีขึ้นบ้างป่ะ”
“อือ ยังเจ็บคออยู่ ล่าสุดไปหาหมอ หมอบอกไอจนเส้นเสียงอักเสบ”
“คนป่วยหัวดื้ออย่างที่ฮิคารุบอกจริงๆ แล้วจะให้ย้ำอีกกี่ครั้งว่าตอนนี้ฮิคารุไม่ได้อยู่กับเราแล้ว ไปเฝ้าที่หน้าอพาร์ทเม้นเราก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกนะ” อิโนะโอะพูดให้อีกฝ่ายล้มเลิกความตั้งใจ แต่ดูท่าว่าจะไม่สำเร็จเลยแม้แต่น้อย
“อิโนะจัง ถ้าฮิคารุไม่อยู่ด้วยแล้ว นายจะซื้อขนมที่ฮิคารุชอบมาทำไมทุกครั้งที่ไปซุปเปอร์ ทั้งๆที่นายเกลียดรสนั้น?” ประโยคโต้กลับทำเอาคนกลางระหว่างเพื่อนสองคนถึงกับสะดุ้งเฮือก มันไปรู้มาได้ยังไง ถ้าไม่ตามเขาไปซุปเปอร์ ก็ต้องคุ้ยขยะซินะ...
“นายไปรู้มาได้ยังไงวะ คุ้ยขยะดูรึไงกัน?”
“ขำแล้ว ถุงช็อปปิ้งของนายเป็นพลาสติกสีใส ลืมไปแล้วรึยังไงกัน ใส่อะไรมันก็เห็นหมดนั่นแหละ”
“เออว่ะไอ้ฉลาด เราเองก็ลืมไป เอาเถอะ... ว่าแต่ว่าร่างกายนายแย่แบบนี้ คิดว่าฮิคารุมันจะยอมออกมาเจอนายมั้ย? ยาบุ เรารู้ดีว่าระหว่างพวกนายสองคน หกปีที่รักกันมา จนถึงตอนนี้มันก็ยังตัดไม่ขาด แต่ในเมื่ออีกฝ่ายเขาไม่อยากจะเจอหน้านาย นายจะดื้นรนไปเพื่ออะไรกัน ทำร้ายร่างกายตัวเองไปทำไม?” อิโนะโอะยังคงพยายามโน้มน้าวจิตใจอีกฝ่าย แต่ยาบุกลับยกยิ้มใส่เสียอย่างนั้น
“ถ้างั้นเราฝากบอกฮิคารุด้วยนะ ว่าคำบอกเลิกวันนั้น ฉันไม่ยอมรับ และจะไม่มีวันเลิกกับฮิคารุ…” ยาบุมองไปที่อิโนะโอะด้วยสายตาที่แน่วแน่มั่นคง “...ในเมื่อว่าฮิคารุยังบอกว่ารักยาบุ โคตะ...ฉันก็ต้องรู้ให้ได้ว่าเหตุผลจริงๆที่ทำให้เขาหนีฉันไปแบบนี้คืออะไร...และนายก็รู้ว่าฉันหมายถึงอะไรนะอิโนะจัง...เพราะงั้นช่วยพูดกับฮิคารุให้ที”
All I want is,
มีเพียงแค่อย่างเดียวที่ฉันอยากได้
And all I need is
และมีเพียงแค่อยากเดียวที่ฉันต้องการ
To find somebody.
คือจะหาใครสักคน
I'll find somebody like you.
หาใครสักคนที่เหมือนกับเธอ
สัปดาห์หน้าก็จะถึงวันเกิดของยาบุแล้ว…จะทำอะไรให้ดีนะ…
ฮิคารุนั่งสอดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา เปิดหนังสือทำของหวานไปด้วย ก่อนจะต้องปิดหนังสือลงทันควันเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่
เอาอีกแล้วฮิคารุ...คิดถึงเขา อยากกลับไปหาเขาอีกแล้ว
แกร๊ก
เสียงประตูห้องเปิดออกดึงสายตาคนที่เริ่มฟุ้งซ่านให้มองไปยังประตู เมื่อเห็นร่างเพื่อนสนิทเดินเข้ามาพร้อมกับหอบของพะรุงพะรัง ก็รีบปรี่เข้าไปช่วยถือมาวางเอาไว้ที่เคาน์เตอร์ครัว
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะเนี้ยอิโนะจัง จะทำหม้อไฟกินหรอ ซื้อของสดมาเยอะเชียว”
“ไม่ใช่หรอกฮิคารุ” อิโนะโอะส่ายหน้า
“อ้าว แล้วซื้อของสดมาเยอะขนาดนี้ เอามาทำอะไรเนี้ย”
“ทำอาหารไปเยี่ยมคนป่วย”
“คนป่วย? ใครหรอ? เพื่อนนาย?” ฮิคารุไม่ได้สะกิดใจแม้แต่น้อยว่าคนที่อิโนะโอะพูดถึงก็คือแฟนเก่าของตัวเอง พออิโนะโอะพูดชื่ออกมาเท่านั้น ข้าวของในมือที่กำลังจัดเรียงเข้าที่ถึงกับร่วงใส่พื้น กระจัดกระจาย
“หมายความว่ายังไง โคตะยังไม่หายป่วยงั้นหรอ!?”
“หายป่วยก็คนเหล็กแล้วล่ะฮิคารุเอ๊ย ยาบุเล่นมานั่งเฝ้านายที่หน้าอพาร์ทเม้นทุกวัน นี่นายไม่รู้หรอ? เวลาไปทำงานไม่เจอกันหรือยังไง?” ฮิคารุส่ายหน้าปฏิเสธทันที
“พอดีเราอีกข้างหลังน่ะ มันใกล้ที่ทำงานมากกว่า”
“กำเวรไอ้ฮิคารุเอ๊ย เราพยายามไล่ยาบุให้กลับบ้านทุกวันเลยนะ แต่มันก็ยังดื้อด้านแบบที่นายบอก ไม่ยอมกลับไปสักทีจนน็อคไปนั่นแหละ ล่าสุดเห็นว่านอกจากจะไข้หวัดใหญ่แล้ว ยังพ่วงเส้นเสียงอักเสบมาอีก นายจะไม่ไปดูดำดูดีมันหน่อยเลยหรอ ไหนๆก็คบกันมาตั้งหกปีนะ” อิโนะโอะได้ทีบ่นยาวเหยียดตามประสาคนที่ไม่พอใจอะไรบางอย่าง
“แต่ว่าอิโนะจัง…”
“ไม่ต้องมาแต่เลยไอ้ฮิค วันนี้ฉันเอาอาหารไปให้ยาบุที่นอนไข้กิน มันบอกว่านายเป็นพูดว่ายังรักมันอยู่…ทำไมฮิค? เอาทิฐิโยนทิ้งไปบ้างได้มั้ย เรารู้ว่าเหตุผลที่ทำให้พวกนายทะเลาะ จนเลิกกันแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องทั่วไปๆ ยาบุเล่าให้ฟังหมดแล้วนะ…เรารู้ว่านายเจ็ยเจียนตายกับคนรักก่อนหน้านี้ของนาย แต่นี่คือยาบุ โคตะ นะเว้ยเพื่อน! หกปีที่ผ่านมา มันไม่ได้ทำให้แกรู้จักตัวตนของยาบุเลยรึไง?"
"แต่อิโนะจังเรากลัว"
"ถ้าเอาแต่กลัวมันจะเคลียกันรู้เมื่อไหร่?"
"แต่ว่า..."
"ถ้างั้นก็ถือว่าเป็นการเริ่มใหม่ไปเลยซิ คิดซะว่ายาบุคนเก่ามันตายจากไปแล้ว ตอนนี้มีแต่คนไม่รู้จักที่แกต้องเพียรตามล่าหาคนที่เหมือนยาบุ โคตะ เท่านั้นเอง เริ่มต้นใหม่กับคนที่รักแกและแกก็ยังรักเขาอยู่ซะ”
So you brought out the best of me,
เธอดึงเอาส่วนที่ดีที่สุดของฉันออกมา
A part of me I've never seen.
สิ่งที่ฉันไม่เคยรู้เลยว่ามีอยู่
You took my soul and wiped it clean.
ดึงเอาวิญญาณของฉันออกมาและทำลายมันทิ้ง
Our love was made for movie screens.
ความรักของเราก็เป็นเพียงมหากาพย์ในโรงหนัง
31 มกราคม ปี 2015
“วันเกิดที่แย่สุดๆ” คนป่วยอดจะพึมพำเสียงแหบออกมาไม่ได้ นอกจากวันเกิดปีนี้จะเป็นไข้แล้ว วันเกิดปีนี้ยังต้องฉลองวันเกิดคนเดียวอีก
ยิ่งนอนว่างก็ยิ่งคิดฟุ้งซ่าน ภาพเหตุการณ์เก่าๆย้อนฉายไปมาในหัวให้เจ็บเล่น ทำไมเขาถึงเป็นคนเลวได้ขนาดนั้น เลวจนอยากที่จะฆ่าตัวตายที่ทำให้คนรักต้องเจ็บปวด
“พระเจ้าครับ...ถ้าท่านมีอยู่จริง ผมขอให้ฮิคารุกลับมาหาผมในวันเกิดเถอะครับ...ขอให้ท่านโปรดเมตตา” ยาบุหลับตาลงอธิษฐานต่อพระเจ้า ขอให้พระเจ้าประทานคนรักให้กลับมา เป็นของขวัญในวันเกิดของเขา
แต่จนแล้วจนรอด ผ่านไปหลายชั่วโมงก็ยังไม่มีเสียงของฮิคารุเลยสักนิด
ออด ออด
คนป่วยนอนฟังเสียงกดออดด้วยความคุ้นชินคิดว่าคงเป็นอิโนะโอะ เคย์เจ้าเก่าที่เข้ามาทำโจ๊กให้กิน แต่เมื่อผ่านไปสักพัก กลับไม่มีเสียงเปิดประตูห้องอย่างที่ควรจะเปิด เจ้าตัวเลยต้องลากสังขารไปยังอินเตอร์โฟน กดตอบรับไป
“ใครครับ?”
‘เปิดประตูให้เราหน่อย’
“ฮิคารุ…” ยาบุถึงกับยืนถือโทรศัพท์ค้างเอาไว้ ไม่คิดว่าคนที่หายหน้าหายตาไปกว่าสองอาทิตย์จะกลับมายืนอยู่ใต้อพาร์ทเม้นของเขา หรือพระเจ้าจะฟังคำขอของเขาแล้ว
‘หนาวนะรู้มั้ย เร็วๆซิ’
“อื้อๆ โทษทีๆ” ยาบุรีบกดเปิดประตูให้ พร้อมกับเดินออกจากห้องที่แสนอบอุ่นไปรอที่หน้าลิฟต์
“คนป่วยหัวดื้อ ใครใช้ให้นายออกมายืนแบบนี้กัน เข้าห้องไปเลยนะ” เสียงแหวดังออกมาทันทีที่ประตูลิฟท์เปิดออก
“นาย...ฮิคารุ...มาทำอะไรที่นี่…” เสียงแหบแห้งพูดขึ้นด้วยความงวยงงกับคนที่ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า
“มาเริ่มต้นใหม่” แค่เพียงสี่คำสั้นๆแต่ได้ใจความ ทำเอาน้ำตาของคนป่วยไหลออกมาได้อย่างง่ายดาย แขนยาวรีบคว้าเอวคนรักเข้ามากอดเสียแน่น
“หมายความว่าไงฮิค ฮิคไม่ได้ล้อเราเล่นใช่มั้ย”
“โดนอิโนะจังเทศน์มาเลยตาสว่าง ขอโทษนะที่ทิ้งนายไปแบบนั้น”
“ไม่หรอก...เราซิเป็นคนผิด โคตะผิดเองทุกอย่าง ขอโทษนะครับฮิคารุ”
“ไม่เป็นไรหรอก...เอาเป็นว่าเรื่องของเราสองคนในอดีตมันจบไปแล้วนะ ตอนนี้ฉันแค่มาตามหาใครบางคนที่เหมือนคนรักของฉันในอดีต ใครคนใหม่ที่เหมือนกับยาบุ โคตะ แต่เขาจะไม่ทำให้ฉันเสียใจแบบนั้น” ฮิคารุยกมือกอดตอบอีกฝ่าย ใบหน้าหวานซบลงที่ไหล่กว้าง
“ฮึก...ครับ...ขอบคุณนะฮิคารุ...ฮึก ฮึก ขอบคุณที่ให้โอกาสเราอีก” เมื่อเห็นยาบุสะอื้น ฮิคารุก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ใบหน้าหวานเงยสบตาที่พราวไปด้วยหยาดน้ำตาพร้อมกับยกยิ้มอ่อนๆส่งไป
“ไม่ร้องซิครับโคตะ...ก็ฮิคารุบอกว่ารักโคตะยังไงล่ะ”
“อื้อ...โคตะ...โคตะก็...รักฮิคารุ…ฮึก...เริ่มกันใหม่นะ...”
“เอาซิ...รักนะโคตะ แล้วก็สุขสันต์วันเกิด...ที่รักของผม”
“ขอบคุณครับ…”
ขอบคุณพระเจ้า
ไม่ซิ…
ขอบคุณอิโนะโอะ เคย์ ผู้เป็นเหมือนพระเจ้าของผมในยามนี้...
If you loved me
ถ้าเธอรักฉักจริง
Why'd you leave me?
ทำไมถึงต้องทิ้งฉันไป
Take my body
เอาตัวฉันไป
Take my body
เอาตัวฉันไปซิ
All I want is,
มีเพียงแค่อย่างเดียวที่ฉันอยากได้
And all I need is
และมีเพียงแค่อยากเดียวที่ฉันต้องการ
To find somebody.
คือจะหาใครสักคน
I'll find somebody like you.
หาใครสักคนที่เหมือนกับเธอ
ความคิดเห็น