คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : #15 It just a dream?
“ฮิคารุ ไปกินข้าวกัน”
โคตะ ยังคงทำตัวปกติสุข เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ก็แน่หละ มันไม่รู้หนิ ว่าผมรู้เรื่องแล้ว
“นี้ยาบุ”
“หือ?”
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก ไปกินข้าวกันเถอะ”
สุดท้ายกลับเป็นผมเองที่ไม่กล้าถาม
ใครจะไปกล้าถามหล่ะ
นี้นาย ฆ่าแฟนเก่าเรางั้นหรอ ทั้งๆที่นายเป็นแฟนใหม่เนี้ยนะ
ให้อารมณ์เหมือน วางแผนฆาตกรรม แล้วหนีไปอยู่ด้วยกัน
แต่.... เฮ้อ เหนื่อยใจแหะ
“ฮิคกี้ เคย์แกล้งเค้าอ่ะ” ตั้งแต่ไดจังคบกับเคย์แบบจริงๆจังๆ ดูเริ่มจะติดความด้านมาจากเคย์ซะแล้ว
“แกล้งอะไรหละ?”
“อิโนะจังเอาตุ๊กตาน้องหมาที่พี่คาเมะซื้อให้ไปซ่อน” ผมตวัดสายตาไปจ้องที่อิโนะจัง ก็รู้อยู่ว่าตัวนั้นไดจังหวงมาก ยังไปแกล้งอีกนะ
แต่ที่อยากรู้ มันเอาไปซ่อนที่ไหน จะบอกว่า ตุ๊กตา ตัวอย่างเขื่อง ใหญ่จะเท่าไดจังอยู่แล้ว
มันสรรหาที่ซ่อนได้ยังไง?
“เราเปล่าเอาไปซ่อนนะ นายก็รู้ว่าตัวใหญ่ขนาดนั้น ถ้าเอาไปซ่อนก็โง่แล้ว”
“ไม่จริงอ่ะ ก็ไดจังหาไม่เจอ ถ้าไม่ใช่เคย์ แล้วใครจะเอาไป” เอาแล้วไง มันงอนกันอีกแล้ว
เรื่องที่ไดจังพูดกับโคตะ ผมยังไม่ได้เคลียเลยนะ
“กินข้าวก่อนเหอะ เดี๋ยวช่วยกันหาอีกที” โคตะสรุปความให้สั้นๆ ก่อนที่ทุกคนจะลงมือกินข้าว
“พี่คาเมะ” พอเดินมาถึงคลับ ไดจังก็ถลาร่อน ไปซบออกพี่คาเมะทันที ไม่ได้ดูสายตาพี่จินเลย
ก็นะ หาตุ๊กตาไม่เจอจริงๆหนิหน่า นี้ช่วยกันหาแล้วนะ
“ฮิคารุ ทำไมต้องไปนั่งข้างพี่จิน” จะให้ตอบมั๊ย ว่าเพราะไม่อยากนั่งข้างแกไง
แต่เรื่องอะไรจะตอบให้โดนสายตาเย็นๆจิกหล่ะ
“ทำไมไม่ตอบ?” สรุป อยากให้กูตอบจริงๆใช่มั๊ย
“ฮิคาริจัง พี่ว่านะ กลับไปนั่งกับยาบุเหอะ เดี๋ยวคุณชายจะพิโรธ” ผมหันไปมองพี่จินอย่างไม่สบอารมณ์เต็มที่ จนพี่เค้าถึงกับสะดุ้ง
สุดท้าย ผมก็เลือกที่จะลุกขึ้น แล้วเดินกลับห้อง
แต่เหมือนสิ่งที่ผมทำ กลับยิ่งทำให้ยาบุโกรธมากขึ้น ถึงขั้นมากระชากแขนผมไว้
“เป็นอะไรอีก”
“เปล่า” ผมหันไปมองรอบๆ ทุกคนนั่งจ้อง แต่มีใครคิดจะช่วยผมบ้างมั๊ย?
“เปล่าแล้วทำไมต้องทำตัวอย่างนี้ นายทำตัวแปลกๆมาหลายวันแล้วนะ”
ผมคิดอยู่ชั่วครู่ เอาวะ เป็นไงเป็นกัน
“แล้วนายมีอะไรจะบอกรึเปล่า ถ้าไม่มีก็ปล่อย แล้วเลิกยุ่งได้แล้ว”
ผมจ้องเข้าไปในตาของยาบุ ทำเอาเค้าถึงกับนิ่ง
“ไม่มีเรื่องอะไรที่นายต้องรู้ตอนนี้” พอได้ยินสิ่งที่โคตะพูด ผมก็ยิ่งขึ้นซิ แม่งมีคำว่าตอนนี้ต่อท้ายด้วย
“งั้นหรอ ตอนนี้งั้นซิ แล้วเมื่อไหร่จะบอก อีกนานมั๊ย จะได้รอ ถ้านานมากชั้นก็คงไม่รอนะยาบุ”
“นายรู้อะไรมา”
“นั้นซินะ ถ้าชั้นบอกว่าได้ยินเรื่องที่นายพูดกับไดจังวันนั้นหละ”
จากตอนแรกที่ไดจังทำท่าจะเข้ามาห้ามพวกเรา กลับนั่งลงอย่างสงบ
“นายได้ยินงั้นหรอ? ได้ยินเรื่องอะไรบ้าง”
“อื้อ ก็จะเอาเรื่องไหนดีหละ เรื่องที่นายเป็นหัวหน้าแก๊งค์ หรือเรื่องที่นายฆ่าแฟนชั้นดีนะ?”
ผมหันไปมองไดจัง นี้นับว่าเป็นครั้งแรกเลยจริงๆ ที่เห็นไดจังทำหน้าเครียดขนาดนี้
ดูท่าทุกคนช็อคไม่น้อยกับสิ่งที่ได้ยิน แต่คนที่ช็อคที่สุด ก็คงเป็น ยาบุกับไดจังหละนะ
คงไม่มีใครคาดคิดหล่ะสิ ว่าผมจะได้ยิน หรือรู้เรื่อง
“ว่าไง พอถามแล้วก็เงียบทำไมหล่ะ?”
“ฮิคกี้ โคจังเค้าไม่ได้ตั้งใจหรอกนะ”
“งั้นหรอ ไม่ตั้งใจเรื่องไหนหล่ะ เรื่องฆ่า หรือเรื่องข่มขืน?”
“ทั้งสองเรื่องหน่ะแหละ โคจังเค้าไม่รู้หนิหน่า ว่าเป็นแฟนของฮิคกี้ ถ้าโคจังรู้โคจังไม่ทำหรอก”
“งั้นหรอ? นายไม่รู้จริงๆหรอโคจัง ชั้นอยากฟังจากปากนายมากกว่านะ อย่าทำให้ชั้นผิดหวังซิ”
ผมยิ้มหวานให้ยาบุ ยิ้มแบบที่คิดว่า เฟคที่สุดในสามโลกเลยก็ว่าได้
“ฮิคกี้ โคจังเค้าไม่รู้จริงๆหน่ะแหละ”
“พอเถอะไดจัง ขอโทษนะ แต่ชั้นรู้ว่าเป็นแฟนของนาย”
“ก็ว่างั้นแหละ”
“แต่มันมีเหตุผลนะ”
“เหตุผล? นายฆ่าแฟนคนอื่น มีเหตุผลด้วยหรอ?”
โคตะเงียบลงอีกครั้ง
ส่วนผมนี้ซิอยากรู้ใจจะขาด ว่าจะทำแบบนั้นไปทำไมกัน
“กลับไปคุยที่ห้องเถอะ”
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
พรุ่งนี้เปิดเทอมแล้ว กรี๊ดเหอะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ไม่ไหวนะ คงจะไม่สามารถอัพฟิคได้อย่างต่อเนื่อง แต่บล็อคอินี่จะอัพอย่างต่อเนื่อง เพราะมีแอปอยู่ ฮ่าๆ
น่าจะให้เด็กดีทำแอปลงไอโฟน จะได้อัพฟิคได้สม่ำเสมอ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น