คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : #14 Truth?
“นี้ อย่าบอกนะว่าพวกนายคบกันแล้ว”
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม?” ในเมื่อเคย์ด้านมา ผมก็ด้านกลับได้
“ไม่อายคนอื่นเลย ได้ยินกันทั้งคลับ” พี่จินเดินมาจากไหนไม่รู้ผลักเข้าที่หัวผมเบาๆ
“แล้วไงพี่จิน ในเมื่อไอ้เคย์ไม่แคร์สื่อได้ ผมก็ต้องทำได้เหมือนกัน ใช่มั๊ยยาบุ”
ผมรีบหาเสียงสนับสนุนจากคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
แล้วทุกคนคิดว่า คนอย่างยาบุ โคตะจะตอบว่าอย่างไร นอกจาก
“ฮิคารุ เมื่อไหร่จะเลิกไร้สาระ”
นั้นไง
ใช่ซิ ผมมันผิดทุกอย่าง ทำไรก็ผิดไปหมด
ตกลงคิดถูก คิดผิดกันแน่วะ ที่มาคบกับมันเนี้ย!
“นี้ฮิคารุ งอนอะไรอีก” เชอะ ผมไม่สนหรอก
“พี่จิน อยากกินหนมอ่ะ พี่ออกไปข้างนอกอีกทีเมื่อไหร่” ผมแกล้งเข้าไปออเซาะพี่จิน ถึงพี่คาซึยะจะนั่งอยู่ข้างๆก็เหอะ แต่คนอื่นเค้าก็ดูออกหมดว่าผมแกล้งไปงั้นแหละ แต่คนที่จะดูไม่ออก ก็คงเป็น
“ฮิคารุ กลับมานั่งที่เดิมเดี๋ยวนี้”
“พี่จินออกไปครั้งหน้า อย่าลืมบอกฮิคกี้ด้วยนะฮะ ฮิคกี้จะได้เอาลิสขนมไปให้ที่ห้อง”
“ฮิคารุ!!”
“ฮิคาริจัง พี่ว่ากลับไปนั่งที่เดิมเหอะนะ พี่กลัวยาบุจะฆ่าพี่เอา”
“โหย พี่จินอ่ะ งั้นคราวหลังไปอ้อนคนอื่นก็ได้ เชอะ”
สุดท้ายผมก็ต้องจำใจกลับมานั่งที่เดิม
พอก้นแตะพื้นปุ๊บ อีตานั้นก็ดึงผมไปนั่งกอดเฉย
“แหน่ะ นั่งกันไม่แคร์สื่อจริงๆด้วย”
“พูดไม่ดูตัวเองเลยนะอิโนะจัง”
“ถ้าไดจังตื่น นายกล้าพูดอย่างนี้ต่อหน้าไดจังมั๊ยหละ?”
สิ้นประโยค ทำเอาผมนั่งเงียบ แล้วหมั่นไส้อยู่คนเดียว
ยาบุนั่งกอดผม มันแซว ทีไดจังนอนตักมัน ผมยังไม่พูดอะไรเลยนะ
“เดี๋ยวเรามานะฮิคกี้ ขอไปคุยกับไดจังหน่อย”
“อื้อ” สองคนนี้ นี่มันยังไง มีความลับอะไรกันนักหนานะ
ทำไม มันเป็นเรื่องที่ผมรู้ไม่ได้รึไง?
ไดจังคงสำคัญกว่าซินะ
“นี้ฮิค สองคนนั้นเค้ามีเรื่องคุยอะไรนักหนา?”
“เฮ้ย เคย์ มาได้ไงเนี้ย? อย่าตอบว่าเดินเข้ามานะ”
“ก็โดนสุดที่รักของนายไล่มาหน่ะซิ บอกว่าจะคุยเรื่องส่วนตัว”
“มันจะส่วนตัวอะไรขนาดนั้น โรงเรียนนี้ไม่มีคำว่าเป็นส่วนตัวเว้ย” พูดจบผมก็เดินไปยังห้องไดจังทันที
ประโยคที่ได้ยิน ทำเอาผมไม่กล้าจะเปิดประตู ได้แต่ยืนฟังอยู่หน้าห้อง
“ทำไมยังไม่บอกฮิคกี้ซักทีหละ?”
“นายก็เห็นว่าฮิคารุหน่ะเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดไหน”
“ก็ใช่ แต่นายก็ไม่ควรโกหกแฟนตัวเองนะ ว่าเข้ามาที่นี่เพราะไปฆ่าข่มขืนแฟนเก่าของแฟนตัวเองหน่ะ”
“ไดจัง ถ้าเกิดเราบอกฮิคารุไป นายก็รู้ไม่ใช่หรอว่าฮิคารุเอาเราตายแน่ๆ”
“โคตะ จะเป็นคนรักที่ดีได้ อย่างแรกก็ต้องซื่อสัตย์กับแฟนตัวเองนะ”
“แต่ไดจัง เรายังไม่กล้าที่จะบอกตอนนี้หรอกนะ”
“ยาบุ โคตะ คนที่เป็นหัวหน้าแก๊งค์เด็กอันตพาลที่ใหญ่ที่สุด กลับไม่กล้าเพราะเรื่องแค่นี่ นี้นะ”
ผมทนที่จะฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว จึงตัดสินใจเดินกลับห้องแทน
แต่ไม่ทันที่จะก้าวขาออกไป ประตูห้องก็ถูกเปิดขึ้นเสียก่อน
“ฮิคารุ/ฮิคกี้”
“พวกนายเป็นอะไรกัน ถึงต้องพูดพร้อมกันด้วย”
“ได้ยินที่พวกเราคุยกันรึเปล่า” ผมอยากจะตอบออกไปจังเลย ว่าได้ยินชัดเต็มสองหู แต่ทำไมปากผมถึงไม่พูดงั้นออกไปนะ
“หือ? เพิ่งเดินมาถึงเนี้ย จะมาตามโคจังกลับห้อง เพราะเราจะนอนแล้ว”
“อื้อๆ งั้นกลับกันเถอะฮิคกะจัง”
ผมเหมือนคนโง่เลยใช่มั๊ย แสดงว่าโคตะรู้มาตั้งนานแล้วซิ แล้วทำไมถึงไม่ยอมบอกผม
ผมไม่อยากจะยอมรับความจริงในสิ่งที่ได้ยินมาเลย
ผมควรทำไงดีเนี้ย
“ไงฮิคารุ กลับมาแล้วงั้นเรากลับห้องก่อนนะ” อิโนะจังเดินลิ่วออกจากห้อง โดยไม่ลืมปิดประตูห้องให้ด้วย
เราสองคนทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนกว้าง ที่พวกเราเอาเตียงมาชนกัน ยาบุก็ยังทำกับผมเหมือนทุกคืนที่ผ่านมา เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน
“นี้ฮิคกี้เป็นอะไรรึเปล่าดูแปลกๆไปนะ” จะเป็นอะไรถ้าไม่ใช่ได้ยินสิ่งที่นายพูดหน่ะ
“ไม่มีอะไรหนิ นอนเถอะ ดึกแล้ว” ผมปิดเปลือกตาลง แล้วรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นๆที่เปลือกตา โคจังคงจูบที่เปลือกตาผมเหมือนอย่างทุกวัน กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น แล้วจมดิ่งเข้าสู่นิทรา แต่ผมนี้ซิ กลับนอนไม่หลับเลย
นายเป็นใครกันแน่นะโคจัง ทำไมชั้นถึงไม่รู้เรื่องอะไรของนายเลยซักอย่าง ทั้งเรื่องที่นายเป็นใคร กับเรื่องที่นายทำกับแฟนเก่าชั้น ไม่อยากยอมรับเลยว่า พอรู้ว่าคนที่ทำจริงๆคือโคจัง อารมณ์ที่อยากแก้แค้นของผม หายไปหมดเลย
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
ฟิคเรื่องนี้ นี่มันยังไงกันเนี้ย คนแต่งแต่งเอง งงเอง 5555+
ความคิดเห็น