คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : #13 Time to revenge II
“นี้ฮิคกี้ โคจังยังไม่ยอมคุยกับฮิคกี้อีกหรอ?”
นั้นซิ ผ่านไปสองอาทิตย์แล้ว อีตาบ้านั้นยังไม่ยอมคุยกับผมซักที
ช่วงนี้ผมก็เลยใช้เวลาว่างไปอยู่กับยูจิแทน พยายามทำให้ยูจิหลงให้มากที่สุด
“แล้วนี้ทำไมถึงไม่ยอมไปนั่งกินข้าวด้วยกันกับพวกเราเลย”
“ไม่เอาอ่ะ เห็นหน้ายาบุตอนมองมาแล้วสยองชีวิต”
“นั้นซิเห็นโคจังมองนายแล้วก็กินข้าวไม่ลงเหมือนกัน” นั่งเงียบๆก็ไม่มีใครว่านะไอ้คุณชายเคย์
“อิโนะจังทำไมพูดอย่างนั้นแหละ”
“ก็แหม่ โคจังทำหน้าอย่างกับจะกินฮิคารุเข้าไปทั้งตัวงั้นหละ”
“หมายความว่าไงเคย์”
“....” เคย์ไม่ตอบผม แต่กลับกระซิบบอกไดจังคนเดียว
“เคย์ คนที่ถามหน่ะมันชั้น ทำไมตอบแค่ไดจัง”
“ถ้าไดจังกล้าบอก ก็บอกเลยนะไดจัง” ไดจังได้แต่ยืนนิ่งหน้าแดง แล้วผมจะรู้มั๊ยเนี้ยว่าที่เคย์บอกไดจังหน่ะ คืออะไร
“งั้นเราไปก่อนแล้วกัน”
“ไว้เจอกันนะฮิคกี้ เอ๊อ วันนี้เรากลับไปนอนที่ห้องนะ เพราะงั้นยาบุก็กลับมานอนที่ห้องเหมือนกัน ยังไงก็เคลียให้จบๆแล้วกัน”
ซวยหล่ะซิ ผมยังไม่พร้อมจะเจอหน้ายาบุนะ
แกร่ก
ยาบุหันมาเหล่ผมเล็กน้อย แล้วแลนดิ้งลงบนเตียงของเค้าทันที
นี้ไม่คิดจะทักทายกันเลยรึไง นี้มันเกินไปนะ
“นี้ยาบุ นายจะกรุณาลุกขึ้นมาคุยกับชั้นก่อนได้มั๊ย” ผมเดินไปหยุดข้างเตียงของยาบุ แล้วยืนสงบนิ่ง รอจนยาบุยกร่างของตัวเองขึ้นมา
“มีอะไร?” ทำไมต้องพูดด้วยเสียงเย็นอย่างงี้ด้วยหล่ะ ผมไม่ชอบเลย
“ยาบุ โกรธอะไร?”
“ป่าวหนิ”
“เรื่องยูจิ?” ผมไม่ยอมหรอกนะ ยังไงวันนี้ก็ต้องคุยให้รู้เรื่อง
“ก็รู้ว่าโกรธเพราะอะไรหนิ”
“ไหนตอนแรกบอกไม่โกรธ”
“ยาโอโตเมะ อย่ามาเล่นลิ้นกับชั้น”
“มา เล่นลิ้น กันจริงๆมั๊ยหละ? นายก็รู้ว่าที่ทำไปก็เพื่อแก้แค้น” ผมทรุดตัวนั่งลงข้างยาบุ แม้ว่าเค้าจะหันมาจิกตาใส่ก็เหอะ
“แค่นี้นายก็จิกใช้ไอ้หมอนั่นอยากกับทาส อีกอย่างมันหลงนายขนาดนี้ แค่นายทิ้งมันนะ ถึงกับมีคลั่ง เชื่อซิ”
มันก็จริงของยาบุนะ ทุกวันนี้ผมจิกใช้ยูจิยิ่งกว่าทาสซะอีก แล้วยูจิก็หลงผมชนิดที่ว่าใครพูดอะไรไม่ดีเกี่ยวกับตัวผม ไอ้หมอนี้มันซัดไม่เลี้ยงเลยเหอะ หรือว่าจะทิ้งยูจิไปง่ายๆดี ให้มันทรมานกับสิ่งที่มันหลง แต่แตะต้องไม่ได้
“ถ้าเราทิ้งยูจิ นายจะหายโกรธมั๊ยหละ?”
“ต้องเลิกเจ้าคิดเจ้าแค้นด้วย”
“โอเค ดีล” ว่าแล้วผมก็ทิ้งตัวนอนลงบนที่นอนของโคตะทันที ก็แหม ไหนๆก็ดีกันแล้ว ขอนอนด้วยแล้วกัน
“ถ้าไม่ลุก จะนอนกอดไว้ทั้งคืนเลยนะ” แหน่ะมีขู่
“ขู่ได้น่ากลัวมาคุณชาย ไม่รู้หละ นอนแล้ว โอยาสุมิโคจัง”
“ยูจิ ไปไกลๆซิ รำคาญ ตามอยู่ได้” วันรุ่งขึ้น ผมก็เริ่มปฏิบัติการทิ้งยูจิทันที
“อะไรกันฮิคกี้เราเป็นแฟนกันนะ”
“อย่าเรียกเราว่าฮิคกี้ มีแต่คนที่สนิทเท่านั้นที่เรียกได้ อย่างนาย แค่เรียกยาโอโตเมะก็หรูพอแล้ว”
“หมายความว่าไงกันฮิคารุ”
“หมายความว่า ออกไปจากชีวิตเราซักที เราทนนายไม่ไหวแล้วนะ ตามติดเป็นเงา ยิ่งกว่าสตอล์กเกอร์” เจ้าแม่วีนเข้าสิงแล้ว
“แต่นายเป็นคนสั่งให้เราอยู่กับนายตลอดไม่ใช่หรอ จะได้อยู่ให้นายใช้ไง”
“โห ไอ้โง่ จะบอกอะไรให้นะ หนึ่งเราไม่เคยคิดจริงจังอะไรกับนายเลย สองเราแค่ต้องการล้างแค้นที่นายทำกับแฟนเรา สามนายนี่มันน่ารำคาญชะมัด สี่ออกไปจากชีวิตเราซะ แล้วย้ายไม่อยู่โรงเรียนดัดสันดานที่อื่นด้วย เอาให้ไกลจากชีวิตเราที่สุด หรือถ้าไม่รู้จะไปที่ไหน เดี๋ยวเราบอกพี่เรียวให้โอนไปเข้าที่โรงเรียนในฝรั่งเศสก็ได้นะ” ผมพูดออกมาแต่ละสิ่ง คงทำมันรู้สึกได้บ้างนะ
จริงๆผมก็ยังอยากเก็บไว้จิกต่อนะ
แต่เพื่อคืนดีกับโคจัง ปล่อยมันไปก็ได้
“ไม่ฮิค เรารักนาย แล้วเราเป็นแฟนกัน นายเป็นคนขอเราคบก่อนด้วยซ้ำ ทำไมเราต้องไป?”
“อยากตายรึไง อย่าลืมนะ ว่าเพื่อนชั้นทั้งหมดเป็นคนของตึกเอสหน่ะ”
“นายก็เหมือนกัน อย่าลืมนะว่าถึงแม้เราจะไม่ได้อยู่ตึกเอส แต่เราก็เคยฆ่าคนมาเหมือนกัน”
“ก็ใช่ไงแล้วคนที่นายฆ่า ก็คือแฟนเราเอง ทีนี้ออกไปให้ไกลๆได้แล้ว เห็นแล้วเกะกะตาชะมัด”
ผมสะบัดตูดเดินเชิดออกไปอย่างไม่สนใจ ไม่แคร์ใครทั้งสิ้น งานนี้ใครจะบอกว่ากูเลวก็ช่างแม่งแล้ว
แล้วทำไมเวลาคนหล่อจะเดินออกไป จะต้องมีคนคว้าแขนไว้ตลอด อย่างกับนิยาย
“ไม่ให้ไป นายต้องเป็นของเรา มาจิกหัวใช้กันอย่างนี้ แล้วจะหนีไปง่ายๆหรอ?”
“เอ้า อยากโง่ให้จิกทำไมเล่า เราไม่ได้รั้งให้ทำซะหน่อย?”
แต่แล้วก็มีพระเอกขี่ม้าขาวเข้ามาช่วย เหมือนดั่งนิทานทุกเรื่อง ที่เจ้าชายต้องเข้ามาช่วยยามเจ้าหญิงลำบาก
แต่เอ๊ะ กูไม่ใช่เจ้าหญิงงงงงงงงงง นั้นมันไดจังแล้ว
“ยูจิ เราว่านายได้ยินชัดแล้วนะ ที่ฮิคารุบอก ทีนี้ก็เลิกยุ่งได้แล้ว”
“เสือกไรด้วยยาบุ เรื่องของผัวเมียเค้าทะเลาะกัน ยุ่งอะไร?”
“หยาบคาย ใครเป็นผัวเมียกับแก ห๊ะ?” ผมรับไม่ได้จริงๆ ดูมันพูดเข้า พูดอย่างกับว่าผมไปทำเรื่องไม่ดีกับมันมางั้นแหละ
“งั้นรู้ไว้ซะด้วยนะ ว่าไอ้เมียที่มึงหมายถึง เป็นคนของกู ห้ามมึงแตะ ถ้ามึงแตะหรือคุยด้วย กูเอามึงตาย ถึงไม่ตายมึงออกจากที่นี้ไป มึงจะใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้ไม่ได้อีก อย่าลืมนะว่ากูเป็นใคร แล้วมึงเป็นใคร”
โห โคจังโคตรจะเท่เลย ปลื้มมาก นี้ผมหลุดมาอยู่ในหนังยากูซ่าหรือมาเฟียอะไรรึเปล่า
ประมาณว่า คนของข้า ใครอย่าแตะ
แถมดูท่าจะได้ผลดีซะด้วย ไอ้ยูจิแม่งได้แต่มอง แล้วเดินจากไปอย่างสงบสุข
แต่สิ่งที่ผมสงสัย(อีกแล้ว) ก็คือ ทำไมเวลาโคจังพูดขู่ใครทีไร ทุกคนถึงได้กลัวกันหมดนะ
“ถ้าเราไม่อยู่ใกล้ๆ นายคงโดนมันลากไปข่มขืนแล้วแน่ๆ”
“ขอบคุณที่ช่วยแล้วกัน”
“ไม่เป็นไร ว่าแต่ตอนนี้นายก็โสดแล้วซิเนอะ”
“แน่นอน โสดมาตั้งนานแล้วด้วย มีอะไรหรอโคจัง?”
“ไปคุยต่อที่ห้องเหอะ แถวนี้ตัวเสือกเยอะ” เอ๊อะ ผมมองไปรอบๆ เฮ้ย ยื่นหูฟังกันหน้าสลอน
แต่โคตะครับ แต่แกพูดว่าไปคุยต่อที่ห้อง แม่งก็รู้กับทั่วบ้านทั่วโรงเรียนแล้ว ว่าที่แกหมายถึงคืออะไร ไอ้บ้า
ทำเขินอีกแล้ว (อ้าว?)
“อื้อ นี้โคจัง”
“มีอะไรหรอ?”
“ทำไมทุกคนในนี้ถึงเชื่อฟังนายกันจัง?”
“เห? นี้นายไม่รู้หรอฮิคว่าเราเป็นใคร แต่ก็นะนายไม่ได้อยู่ตามแก๊งค์หนิเนอะ”
“แล้วนายเป็นใครหล่ะ” ต่อมเจือกผมทำงานเต็มที่ ไม่มีอะไรตื่นเต้นไปกว่าการรับรู้ชีวิตชาวบ้านแล้วหล่ะ
“เรื่องอะไรจะบอกเล่า” ดูมัน ดูมันทำ บอกให้อยาก แล้วจากไป แค่บอกแค่นี้มันจะตายรึไงวะ ไอ้คุณโคตะ!!
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
ลืมบอกไป ว่า เมียวโจ เดือนหก มีแถมกระเป๋าเอ็นวายซี จริงๆข่าวออกตั้งนานแล้วหล่ะ แต่ว่าไม่ได้บอก 55+
ขายที่โตเกียวโด ราคาเล่มละ 338 บาทนะคะ เพิ่งไปสอยมาเลย อิอิ ไซส์กระเป๋าคือใส่ไอแพดได้พอดี -*-
พ่อกำลังขอกระเป๋าไปใส่เนี้ย ฮ่าๆ พูดถึงพ่อแล้วก็ฮาๆดี ไม่อยากจะบอกว่าพ่อเต้นเพลงฮิโตมิโนสกรีนได้ด้วย -*-
รู้จักยาบุมานานพอๆกับลูกเลยทีเดียว หุหุ ส่วนคุณแม่ร้องเพลงUltra Music Power ได้ บ้านนี้ ฮ่าๆ แต่คุณแม่บอกว่า
ฮิคารุหล่อ แล้วยาบุที่คุณลูกหวังเป็นภรรยาในอนาคตนั้น เหลี่ยม มาก!! ชอกช้ำถึงทรวงใน 555+++
เผื่อใครยังไม่ได้ฟังเพลง Diamond เพลงใหม่ของKAT-TUNแบบเต็มๆเพลง เข้าไปฟังได้ในบล็อกนะคะ ไปรีบล็อคจากของคนอื่นมาอีกที คึคึ ใครที่คิดท่าหลีดกีฬาสีไม่ออก เสิร์ชยูทูปดูได้เลย ท่าน่ารักดี เพลงความหมายก็ดี
ส่วนฟิคเรื่องนี้ เหลืออีกประมาณห้าตอน รึเปล่า? แต่จะเอาคนในจั๊มพ์ที่เหลือ มายำในภาคต่อไป ซึ่งไม่รู้ว่าจะปรากฏออกมาเมื่อไหร่ ได้ข่าวว่าภาคนี้ เรทติ้งยังไม่ดีเลยไม่ใช่เรอะ แต่ดันจะออกภาคใหม่ ฮ่าๆๆๆ ยังไงก็ช่วยติดตามด้วยนะคะ
ความคิดเห็น