Short Fic :: Hey!Say!JUMP, Sexy Zone, Johnny's Jr.

ลำดับตอนที่ #14 : Yabu's Diary:: 10 Things I Love About Hikaru

Yabu's Diary:: 10 Things I Love About Hikaru

กี่ปีแล้วนะที่เป็นเพื่อนกันมา
กี่ปีแล้วนะที่อยู่ด้วยกันมา
กี่ปีแล้วที่เขาเข้ามาอยู่ในหัวใจของผมโดยที่ผมไม่รู้ตัว

กี่ครั้งกัน ที่ผู้คนรอบข้างเฝ้าถามผม...
ทำไมผมถึงรักเขา ถึงชอบเขา ถึงอยู่เคียงข้างเขาแบบนี้

"ใจดี ยิ่งถ้าตัวต่อตัวยิ่งใจดีขึ้น5เท่า"

ใช่ ฮิคารุใจดี แต่เฉพาะเวลาที่อารมณ์ดีเท่านั้น คุณคงไม่อยากจะนึกภาพคนขี้เล่นอย่างฮิคารุ วีนแตกบริษัทพังหรอกนะ
แต่...เขา...มักใจดีกับคนอื่นตลอดเวลา คนอื่นทั่วไป
ผมควรจะอิจฉา ควรจะหึง ควรจะหงุดหงิดใช่มั้ย?
ไม่เลย...ไม่มีความคิดแบบนั้นสักนิด เพราะอะไรรู้มั้ย?

"โคตะ ซ้อมเหนื่อยๆอย่าเพิ่งนอนซิ"
"เป็นห่วงหรอฮิคารุ?" ผมเขยิบตัวขึ้นไปนอนตักคุณแม่ของวง
"กิ้วๆ เอาอีกแล้วๆ ยาบุฮิคกะๆ ห่วงคุณพ่อหรอครับคุณแม่" ทันทีที่ผมจัดการยึดตักเสร็จ พวกเบสก็หันมาแซวทันที จนผมยอมยันตัวขึ้นมานั่งเหมือนเดิม แล้วตวาดใส่เจ้าพวกบ้า
"หุบปากไปเลย" 
"พวกนาย ฉันก็ห่วงทุกคนไม่ใช่รึไง? คนกำลังอารมณ์ดีๆ อย่ากวนให้หงุดหงิดได้ป่ะ"
"โหยๆ ก็ได้ๆ อิโนะจัง ยูยะ ไปหาพวกเซเว่นกันเถอะ ปล่อยให้คุณพ่อดับอารมณ์หงุดหงิดของคุณแม่ไป" แม้จะพากันออกไปนอกห้องซ้อม แต่ก็ไม่วายแอบทิ้งระเบิดลูกใหญ่ให้ฮิคารุได้หงุดหงิดใจเพิ่ม
"ไม่เอาหน่าฮิคารุ ยิ้มหน่อยซิครับ ปล่อยพวกนั้นไปเหอะหน่า"
"เฮ้อ ได้ข่าวนายไม่ใช่รึไง ที่ไม่ชอบให้คนอื่นแซวว่ายาบุฮิคกะ" ผมยู่หน้าใส่ทันทีที่ฮิคารุพูดจบ จริงอยู่ที่ผมไม่ชอบให้คนอื่นแซวยาบุฮิคกะ แต่ผมไม่ชอบยิ่งกว่าที่ฮิคารุทำเหมือนเรื่องนี้เป็นเรื่องล้อเล่น ยิ่งกว่าทำตัวใจดีลั๊ลลาไปทั่วค่ายอีก
"โอ๋ๆ ไม่งอนซิครับคุณพี่ใหญ่ แก่แล้วนะ มานอนตักฮิคมาๆ" แต่ก็มีแค่หมอนี่คนเดียวเนี้ยแหละ ที่รู้วิธีทำให้ผมหายงอน วิธีเอาใจเล็กๆน้อยๆ ก็ทำให้ใจผมเต้นรัวไม่หยุดแล้ว
"คุณใจดีจัง" ผมลูบไปที่หน้าเนียน ซึ่งฮิคารุก้ก้มหน้ามองหน้าผม แล้วก็ส่งยิ้มหวานๆมาให้
"แต่โคตะก็ชอบบ่นไม่ใช่หรอว่าเราใจดีเกินไป" คราวนี้ฮิคหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาซับเหงื่อให้ "แถมยังขี้งอนเวลาเราดูแลคนอื่นอีก"

หมับ! จุ๊บ!

"ก็หวงนี่นา พ่อหวงแม่นี่ครับ" ผมคว้ามือเรียวมาจูบเบาๆที่หลังมือ "อย่าใจดีกับคนอื่นบ่อยซิ ใจดีกับผมคนเดียวก็พอแล้ว"
"คนแก่ขี้หวง กับคนอื่นก็ใจดีเพราะสนิทกันต้องดูแลกัน แต่กับนายน่ะ ความใจดีมีให้มากกว่าคนอื่นตั้งห้าเท่า เพราะไม่ใช่แค่เพื่อน ไม่ใช่แค่สมาชิกวง ไม่ใช่แค่รุ่นพี่ แต่เพราะเป็นคนที่เราแคร์มากที่สุดยังไงล่ะ"

***** YabuHikaru's Universe *****

"ตรงจุดที่ว่าชอบมองผมที่กำลังทำอะไรบ้าๆบอๆด้วยสายตาเย็นชา แต่ที่จริงแล้วกำลังกลั้นเขินอยู่ล่ะ"

หึหึ ผมกำลังเตรียมตัวเซอร์ไพรส์วันเกิดให้ฮิคารุอยู่
รู้จักกันมาก็หลายปีดีดัก สิบกว่าปีแล้วนะ คิดว่าผมจะเซอร์ไพรส์แบบคนปกติหรอ?

ไม่มีทาง!!!

"โคตะ? อ้าว...ไม่อยู่หรอ แล้วโทรเรียกเรามาทำไมวะ?"

พรึ่บ!!

"เซอร์ไพรส์~~~"
"เฮ้ย ไอ้บ้า!! ทำบ้าอะไรของนาย จู่ๆก็เปิดไฟเนี้ย แล้วอยู่ในห้องทำไมไม่ยอมเปิดไฟอยู่แบบชาวบ้านปกติฮะ? เฮ้ย!"
"สุขสันต์วันเกิดครับคนขี้บ่น"
ผมยื่นกล่องของขวัญใบใหญ่ให้คนตรงหน้าที่ยังคงตกใจอยู่ แหม่ ก็ไม่ให้ตกใจได้ยังไง ผมเปลี่ยนห้องนอนของผมให้กลายเป็นห้องที่เต็มไปด้วยฮิคารุ และความทรงจำของเราสอง...
ด้วยการแปะรูปถ่ายของพวกเรา ไหนจะของขวัญที่แฟนคลับให้ และอื่นๆอีกมากกว่าจนทั่วทั้งห้องนอน
"ชอบมั้ยครับ?"
"ชอบบ้าอะไร ทำอะไรของนายเนี้ย คิดว่าอายุเท่าไหร่กันมาทำตัวแบบนี้" ฮิคารุพูดออกมาเสียงเรียบ
"ง่า ฮิคกะจังอ่ะ ดีใจสักหน่อยไม่ได้รึไง อุตส่าห์ทำให้" ผมพูดอย่างตัดพ้อ แต่ก็ได้แต่สายตาของคนเย็นชาส่งกลับมา
"เล่นบ้าอะไรไม่รู้" ฮิคารุสายหน้าเอือมๆ จนผมชักจะหน้าเสีย
แต่ก็ต้องยิ้มกว้างอย่างดีใจ...
"แต่ก็ขอบใจนะที่ทำให้"
อ๊า ฮิคารุเป็นพวกซึนหรอเนี้ย! สายตาซะเย็นชา แต่สีหน้านี่แดงปิดไม่มิดเลย!!

***** YabuHikaru's Universe *****

"ทั้งที่ตัวผอม แต่พอออกกำลังแล้วกล้ามผุดออกมาเต็มเลย"

ระหว่างผมกับฮิคารุใครตัวแห้งกว่ากัน?
คุณอาจจะไม่รู้ว่า...ความจริงแล้วนั้น...
ฮิคารุตัวแห้งกว่าผมหลายเท่าเลย...

แล้วเจ้าตัวก็โคตรจะเซ็ง ที่ตัวเองตัวแห้งกว่าผม แล้วยังเตี้ยกว่าผมอีก แรงก็น้อยกว่า
ที่สำคัญเลยนะ แอบรับไม่ได้เบาๆ ที่แฟนคลับ...ยกให้เป็นเคะ!

เพราะงั้นฮิคถึงชวนเคย์โตะไปฟิตกล้ามยังไงล่ะ

แต่ก็นะ ต่อให้กล้ามเยอะยังไง แฟนคลับก็ยังเรียก ยาบุฮิคกะ อยู่ดีนั้นแหละ

***** YabuHikaru's Universe *****

"ของที่ชอบที่เกลียด หรือพวกสิ่งที่กำลังติดใจมักเปลี่ยนไปเสมอ ตรงจุดนั้นแหละที่น่ารัก"

จิตใจรวนเรเป็นที่หนึ่ง
"โว๊ะ หมวกสวยจัง" แล้วทั้งห้องก็จะเต็มไปด้วยหมวก
"ย๊า เบสตัวนี้ เสียงมันเป๊ะเลย" แล้วในห้องก็จะมีเบสเพิ่มมาอีก
"เฮ้ยยูโตะๆ จะตีกลองแบบนี้ต้องไม้กลองแนวไหนวะ?" แล้วไม้กลองก็งอกขึ้นมาอีกเป็นกระตัก

เกลียดนั้น ชอบนี้ เปลี่ยนได้ตลอดเวลาจริงๆ
แต่เพราะกระตือรือร้นแบบนี้แหละนะ ถึงได้...น่ารัก

***** YabuHikaru's Universe *****

"ติดนิสัยชอบเก็บโน่นนี่เอาไว้ เหมือนเด็กๆเลย น่ารักดี"

พอๆกับข้อที่แล้ว บ้าของสะสม
บ้าสุดๆ 
พอบ้าอะไรแล้ว เก็บแม่งไว้ทุกอย่าง

น่ากลัวสุดๆกับการบ้าสะสมของคนนี้

แต่ไม่รู้ซินะ เวลาตั้งใจทำอะไรสักอย่าง...มันก็น่ารักไปอีกแบบนะ
ถึงจะเดือดร้อนให้ผมจัดห้องให้อยู่บ่อยๆก็เถอะ

***** YabuHikaru's Universe *****

"พูดว่า "ฉันไม่ค่อยชอบกินอาหารขยะหรอกนะ" แต่ก็กินเยอะมาก น่ารัก (หัวเราะ)"

"กินอะไรดี?"
คำถามโลกแตก ที่โคตรของโคตรโลกแตก
และแน่นอนผมจะตอบอะไรล่ะ นอกจาก...
"อาหารญี่ปุ่น"
และแน่นอนอีกว่าฮิคารุจะตอบว่า
"เบื่อแล้ว กินทุกวันไม่เบื่อรึไงนาย เอะอะก็อาหารญี่ปุ่น"
"เอ้า คนญี่ปุ่นไม่กินอาหารญี่ปุ่น แล้วจะกินอะไร?"
"มอสเบอร์เกอร์..."
"นายไม่ชอบไม่ใช่รึไง" ผมจำได้นะ เจ้าตัวบ่นตลอดว่ากินพวกนี้แล้วน้ำหนักขึ้น
"แต่มันอร่อย งั้นไปกินกันเถอะ"
สุดท้ายก็ลากผมไปจนได้ กินอาหารที่ตัวเองบ่นว่าไม่ชอบเนี้ยแหละ
แต่ก็เห็นกินตลอด ขัดแย้งในตัวเองบางทีมันก็ดูมึนๆงงๆ แต่ก็น่ารักจริงๆ

***** YabuHikaru's Universe *****

"น่ารักตรงจุดที่ทำเป็นซึนเดเระ ไม่ยอมพูดคำว่า "อรุณสวัสดิ์" ทำท่าแบบแค่คำทักทายไม่ต้องพูดก็ได้น่า"

"อรุณสวัสดิ์ยาบุจัง"
"โอ้ว ไดจัง อรุณสวัสดิ์" ผมรีบตอบคำของเพื่อนๆในวง ทันทีที่ก้าวเข้ามาก็มีเสียงทักทายดังต่อกันเป็นคิว ฮ่าๆๆๆ น่ารักกันจริงๆเมมเบอร์ของผม แต่จะมีก็แต่คนเดียวเนี้ยแหละนะ นั่งยืดเส้นยืดสายไม่สนใจจะหันมาพูดทักทายผมสักคำ จนผมอดไม่ได้ที่จะต้องก้าวเข้าไปนั่งยืดเส้นข้างๆแล้วทักทายก่อนเสมอ
"อรุณสวัสดิ์ยาโอโตเมะ" ผมหันไปส่งยิ้มให้ ซึ่งเจ้าตัวก็พยักหน้าส่งๆ แล้วก้มลงไปยืดเส้นต่อ แต่ไม่วาย...
"เจอหน้ากันเกือบทุกวันยังจะอรุณสวัสดิ์อีก คนแก่เอ๊ย อรุณสวัสดิ์"

ความซึนเดเระบางที ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ ทำให้ผมใจเต้นตึกตักได้ตลอดเลย

***** YabuHikaru's Universe *****
 
"ทั้งๆที่สังเกตเห็นว่าผมเปลี่ยนทรงผมมาแต่ก็ไม่ยอมทัก แต่ตรงจุดที่พยายามชวนคุยโน่นนี่ไปเรื่อยน่ะน่ารัก"

วันนี้ผมเปลี่ยนทรงผมแหละ เปลี่ยนชนิดที่ว่าใครไม่รู้...ควักลูกตาแล้วหาบริจาคใหม่เหอะครับ
แต่ก็มีอยู่คนเดียวอีกนั้นแหละ ที่ไม่ค่อยจะพูดถึงมันสักเท่าไหร่ คนเดียวเจ้าเก่าเจ้าเดิม ยาโอโตเมะ ฮิคารุ จากเซนได
"อ่า รายการเมื่อวานนายได้ดูป่ะ..."
ชวนผมนอกเรื่องตลอดให้ตาย ทั้งๆที่ทุกคนเจอผมจะต้องทักเรื่องทรงผมแท้ๆ
"เอ้อๆ แล้วการ์ตูนเรื่องนี้นายได้อ่านรึยัง..."
นอกเรื่องไปไกลโขจนไม่มีทางวกกลับเข้ามาเรื่องทรงผมแน่ๆ
"หิวจัง ไปหาอะไรกินกันมั้ย ตรงนั้นมีร้านเปิดใหม่..."
ผมได้แต่พยักหน้า และพูดตอบอีกฝ่าย 
น่ารักดีนะ เวลาพูดนั่นพูดนี่ ชวนดูนั่นดูนี่
เป็นคนเดียวที่ไม่ว่าจะคุยเรื่องอะไรก็ทำให้ผมรู้สึกดี สดใสตลอดเวลา
อยากอยู่ด้วยตลอดไปจัง

***** YabuHikaru's Universe *****

"ช่วงที่แสดงละครเวที ก็เข้ามาที่ห้องแต่งตัวของผมแล้วก็ทานขนมที่ผมได้รับมาซะเพียบ ตรงจุดที่ชอบทานของหวานก็น่ารัก"

"ยาบุ เราเอามาให้ ยินดีด้วยนะ ขอให้มิวสิคเคิลเรื่องนี้ประสบความสำเร็จนะ"
"ถ้าจะเอามาให้ จะมาอวยพร ทำไมไม่มาตั้งแต่วันแรกคุณฮิคารุ? อ่ะเอาไป"
"ขอบคุณ รู้ใจที่สุดอ่ะนาย" ฮิคารุยิ้มร่าเมื่อผมส่งขนมไปให้
"พี่คาเมะให้มา ก็เพราะรู้ว่านายจะมากิน ถึงได้เอาขนมที่นายชอบมาให้ไง"
"คาเมนาชิซังน่ารักที่สุด"
"แต่ฉันว่าคนอื่นน่ารักกว่านะ" ผมแอบยกยิ้มขำๆเมื่อฮิคารุหันขวับมาจ้องเอาคำตอบจากผมว่ากำลังพูดถึงใคร
"ก็คนที่กำลังนั่งกินขนมหวานอยู่นี่ไง ชอบซะจริงๆนะพวกของหวานน่ะ"

***** YabuHikaru's Universe *****

"พอไปสายนิดหน่อย ไม่ถึงขนาดที่เสียมารยาทมากแต่ก็จะมองหน้าทุกคนแล้วก็พูดขอโทษ น่ารักจัง"

จุดสุดท้ายที่ให้ผมหลงรักเขาหัวปักหัวปรำ...
เรื่องมารยาทเนี้ยแหละ ต่อให้ขี้เล่นอะไรยังไงขนาดไหนก็ตาม แต่มารยาทและกาลเทศะมีเต็มร้อย
ขนาดมาสายแค่หนึ่งนาที ยังขอโทษเลย ให้ตายซิ
"ขอโทษนะทุกคน ฉันมาสายไปหน่อย ขอโทษนะๆ"
ท่าทางก้มหัวลกๆขอโทษขอโพยคนอื่นๆ ดูตื่นตระหนกกลัวคนอื่นโกรธ

มันน่าดึงตัวเข้ามากอดปลอบซะจริงๆ