Short Fic :: Hey!Say!JUMP, Sexy Zone, Johnny's Jr.

ลำดับตอนที่ #13 : Hikaru's Diary :: 10 Things I Love About Yabu Kota

Hikaru's Diary :: 10 Things I Love About Yabu Kota

ใครๆมักถามว่าผมชอบอะไรในตัวยาบุ...

ทุกคนมักเชียร์คู่ของผมกับยาบุ...

นั้นซินะ สำหรับตัวผมแล้ว ทำไมผมถึงชอบยาบุกัน...


***** YabuHikaru's Universe *****


"ตัวสูง"

ผมยืนจดจ่ออยู่กับของที่วางอยู่หลังตู้เสื้อผ้ามานานแล้ว มองแล้วมองอีก
"แม่ง ทำไมต้องเกิดมาเตี้ยด้วยว่ะ"
ขอบ่นหน่อยเหอะ มันอดไม่ได้จริงๆ จะว่าเตี้ยก็ไม่ได้เตี้ยนะ แต่ของนี่ยาบุมันเป็นคนเก็บให้น่ะซิ เพราะงั้นความสูงมันถึงเพิ่มเป็นสิบเซ็น...
สรุปกูเตี้ยซินะ...ฮิคกะเพลียโว๊ย!
"ฮิคารุ จะยืนมองกล่องมันอีกนานมั้ย ยืนจ้องแบบนั้นไม่ทำให้กล่องมันลอยลงมาหรอกนะ"
ผมหันไปมองตาเสียงก็เจอกับตัวการที่ทำให้ผมหยิบของไม่ถึง ยาบุ โคตะ
"นายนั่นแหละ ฉันบอกให้เก็บกล่องให้หน่อย แต่ฉันไม่ได้บอกให้เอาไปไว้สูงขนาดนั้น ไว้ตรงนั้นแล้วใครมันจะหยิบถึง?"
"ไม่ถึงก็บอกซิ จะได้มาหยิบให้ มีแฟนตัวสูงซะเปล่า ดันไม่เรียกใช้ให้เป็นประโยชน์ บ๊องจริงนาย"
ผมเบ้หน้าให้ยาบุ นี้มันหลอกด่าผมสองเด้งเลยนะ ข้อแรกคือเตี้ย ข้อสองคือบ๊อง ไอ้บ้ายาบุ!
"คราวหลังวางไว้ตรงพื้นก็ได้ป่ะ หยิบลำบาก" ผมขอแอบสำทับอีกรอบ ไม่งั้นมีหวังรอบหน้าคงต้องหาบันไดลิงมาพาดปีนขึ้นไปหยิบ
"ฮิคารุ...นายแน่ใจนะว่าจะเอากล่องนี้ไว้ตรงพื้น?"
"แล้วมันไว้ไม่ได้รึไงวะ?"
"ไม่ใช่ไม่ได้...แต่ลืมไปแล้วหรอในกล่องนี้เก็บอะไรเอาไว้ อยากให้เรื่องมันแดงรึไง?"
ผมนิ่งไป ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าในกล่องนั้นเก็บอะไรไว้...
ของขวัญครบรอบของเราทั้งสองคนในโอกาสต่างๆ...
ถ้าคนอื่นมาเห็น เป็นเรื่อง บริษัทแตกแน่ๆ!
"ง่า...ฉันลืม...เอาไว้ที่เดิมนั้นแหละ"
ผมหน้าจ๋อย ไม่กล้าพูดอะไรอีก แค่เปิดกล่องหยิบของใส่ลงไป ก่อนจะส่งคืนให้ยาบุเป็นคนจัดให้เข้าที่บนหลังตู้เหมือนเดิม...

ฟอด!!

"ฮิคารุ อย่าทำหน้าหมาหงอย จะใช้ฉันหยิบอะไรก็เรียก ใช้แฟนให้เป็นประโยชน์บ้างนะ รักนะครับคนดี"

อ่า...เพราะงี้ไงผมถึงชอบความสูงของยาบุ ใช้งานได้เป็นประโยชน์ดี


***** YabuHikaru's Universe *****


"รอยยิ้มเหมือนเด็ก"

ทุกคนยังจำโวอาบาเกะได้มั้ย โวอาบาเกะของเซเว่น...
ตอนที่ผมพูดถึงยาบุจัง...
ที่ผมบอกว่ารอยยิ้มของยาบุจัง ผมชอบจริงๆนะ มันทั้งน่ารัก ทำให้โลกนี้สดใสได้จริงๆ ปากยิ้ม ตาก็ยิ้ม...
เหมือนเด็กน้อย ทำให้โลกนี้สว่างสดใส...
หรือง่ายๆ ทำให้โลกของผมสดใส...

รอยยิ้มที่ผมหลงรักมาตั้งแต่ตอนเด็กๆ

รอยยิ้มที่ผมไม่มีทางยกให้ใครเด็ดขาด


***** YabuHikaru's Universe *****


"บางครั้งก็ช่วยเป็นผู้นำให้"

ปวดหัวแล้วนะเว้ยไอ้พวกเด็กบ้า!!!! มันจะซ้อมเต้นกันมั้ยวะ?
"พวกมึงจะเอาไงกัน จะซ้อมมั้ย? ไม่ทำกูจะกลับบ้านแล้วนะ ปวดหัว เสียเวลาพักผ่อน"
น้องๆทุกคนหันมามองหน้าผม บรรยากาศทั้งห้องซ้อมอยู่ในความเงียบงัน ไม่ใช่แค่เฉพาะจั๊มพ์ที่บ่นด่า แต่จูเนียร์คนอื่นด้วยเหมือนกัน โดยเฉพาะ ไอ้พวกพี่ใหญ่ตัวดี!!
"เฮ้ย ฮิค ชิวๆดิ พักก่อนไม่ได้รึไงวะ เพิ่งจะพักได้ไม่ถึงสิบนาที"
ทาคาคิ ยูยะ...อยากตายรึไงนาย ผมส่งสายตาไปแค่นั้น ยูยะมันก็สะดุ้งเฮือก รีบหนีไปหลบหลังยาบุทันที คิดว่าหลบหลังยาบุแล้วมันจะช่วยรึไงวะ? ขอโทษ พ่อมันไม่ช่วยหรอก
"ยูยะ ไปซ้อม พวกนายก็พอกันได้แล้ว เข้าบล็อกเตรียมซ้อม"
"ขอบใจนะพ่อ" ผมพูดขอบคุณยาบุ คนคนเดียวที่คุมเจ้าตัวแซบทั้งหลายให้อยู่ใต้การควบคุมในเวลาที่ผมไมเกรนรับประทาน
"ไม่เป็นไรหรอกแม่ พ่อเต็มใจ รีบซ้อมให้เสร็จ แล้วแยกย้ายกันกลับบ้านดีกว่า โอเคนะทุกคน"
"คร้าบ~!"
อะไรวะ ไอ้พวกนี้ พอเขาสั่งให้ซ้อม พวกมันดิ้นจะเป็นจะตาย พอยาบุพูด ทำตามกันดื้อๆง่ายๆ
ใช่ซิ พ่อเป็นผู้นำมากกว่าหนิ!!


***** YabuHikaru's Universe *****


"รู้รอบเรื่องฟุตบอล"

เจ้าพ่อฟุตบอล น้องๆเทโงชิซังเลย 
พวกบ้าบอล!
เขาล่ะไม่เข้าใจ คนเป็นสิบๆ แย่งลูกบอลเล็กๆลูกเดียว วิ่งไปวิ่งมาในสนาม แม่งสนุกตรงไหนวะ?
"เออ พี่ เมื่อวานได้ดูป่ะ ตอนต่อเวลา...ลุ้นโคตร"
"ยาบุจังก็ดูหรอ? ตอนนั้นแบบสุดๆ ชนะทีแทบจะวิ่งรอบห้อง"
เฮ้อ ถ้ามันได้เม้าท์เรื่องฟุตบอลทีไร...
รอไปเหอะอีกสามชาติ มันจะหยุด

แต่บ้าบอล...ก็ดีกว่าบ้าเอวีแหละว่ะ
ท่องไว้ยาโอโตเมะ อดทนๆ


***** YabuHikaru's Universe *****


"มีความรู้รอบตัวเยอะ"

ยิ่งกว่าสารานุกรมเคลื่อนที่
โดยเฉพาะทุกอย่างที่เกี่ยวกัับประเทศญี่ปุ่น...

วิกิพีเดียยังอาย

สมองมันบรรจุอะไรลงไป?
ความจำมันกี่เทเลไบต์?

แต่ก็ดี...สงสัยอะไร ขอแค่ถาม...
มันตอบได้...เก่งยิ่งกว่าอับดุล


***** YabuHikaru's Universe *****


"นิสัยต่างกับผมฟ้ากับเหว ในความหมายที่ดีนะ"

รักสะอาดเป็นที่หนึ่ง
ตรงเวลาเป็นที่หนึ่ง
ขยันเป็นที่หนึ่ง
ชอบดูแลคนอื่นเป็นที่หนึ่ง
รักหมาเป็นที่หนึ่ง
เกลียดลูกแมวเป็นที่หนึ่ง
ขี้เล่นเป็นที่หนึ่ง
แต่พอจริงจังก็จริงจังเป็นที่หนึ่ง
ใจดีเป็นที่หนึ่ง
ทุกคนในวงรักเป็นที่หนึ่ง
ทุกคนในวงกลัวเป็นที่หนึ่ง
เข้ากับน้องๆได้เป็นที่หนึ่ง

นี่คือคนที่ผมรักหรอ?
ทำไมมันช่างแตกต่างกับผมอย่างนี้นะ


***** YabuHikaru's Universe *****


"ส่วนมากชอบกินอะไรเหมือนๆกัน"

"กินอะไรดีหว่า..."
ผมเดินนำหน้ายาบุเข้าคอมบินิ ตามล่าหาของกินประทังชีวิต ประทังกระเพาะ แต่พอเดินเข้ามามันดันคิดไม่ออกว่าจะกินอะไร
"หึ..."
หันไปมองหน้าแวบหนึ่ง เห็นแค่มันกระตุกยิ้มเนี้ยแหละ จะยิ้มอะไรของมัน ดูดีกว่ามันจะกินอะไร จะได้ลอก
"อ้าว...ไปไหนแล้ววะ?"
ยาบุมันขายาวจนผมก้าวตามไม่ทันหรืออะไร?
ตอนนี้มันหายไปไหน?
"เอ้า!"
"อ๊ะ!!" ผมรับก้อนกลมๆหนึ่งก้อน ก้อนที่เจ้ายาบุมันโยนมาให้ "อะไรวะ?"
"ชีส กินเหมือนกัน คงไม่ตายนะ ไปได้แล้ว"


***** YabuHikaru's Universe *****


"สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของสุขภาพผมได้อย่างคาดไม่ถึง"

เหนื่อยจัง ไม่ไหวแล้วนะ...
"อีกครึ่งชั่วโมงหมดเวลา ตั้งใจซ้อมกันหน่อย"
ซันเซครับ จะอะไรอีกครับ ผมจะเป็นลมโว๊ย!! คิดว่าผมตะโกนออกไปหรอ? แน่นอนว่าเปล่า ได้แต่ตะโกนในใจนั้นแหละ
ตอนนี้มีทางเดียวที่ก็ต้องทนซ้อมต่อไปซินะ...
"ฮิคารุ! นายไปพักได้"
"ครับ?"
"ยาบุบอกว่านายไม่สบาย ไปพักไป ฝืนซ้อมต่อเดี๋ยวจะตายซะก่อน"
ผมหันไปมองหน้ายาบุ เจ้าตัวก็ยกยิ้มใจดีตามสไตล์มาให้
อ๊าก! ไอ้บ้า! อย่าทำให้เขินซิวะ!!!
"ไปพักเถอะฮิค เดี๋ยวบล็อกนายเราร้องให้ก่อน เป็นลมเป็นแล้งไปจะแย่ ไข้ขึ้นยังไม่ยอมบอกคนอื่น จะฝืนมาซ้อมทำไม" ยาบุเดินเข้ามาลูบหัวผม...ลูบหัว...กูไม่ใช่หมาเว้ย!!!
แต่...เขินฉิบหาย...
"ชิ! รู้ดีตลอดน่ะแหละ ขนาดไม่พูดแล้วนะ"
"หึ คนๆเดียวกัน ทำไมจะไม่รู้ล่ะครับ"


***** YabuHikaru's Universe *****


"ชอบเข้ามาคุยด้วยบ่อยๆ"

ทุกคนมีโลกส่วนตัวกันหมด ทำไมถึงมีแค่ผมที่นั่งหงอยอยู่คนเดียว
ทุกคนมีเรื่องที่คุยกับคนอื่นได้ แต่ทำไมผมมักพูดแต่เรื่องเครียดๆ ไม่ก็เรื่องที่คนอื่นไม่ค่อยพูดถึงกัน
"ฮิคารุ ทำไมถึงนั่งคนเดียวล่ะ? อีกตั้งนานกว่าจะถ่ายจริงนะ ไม่ไปคุยกับพวกจูเนียร์ล่ะ?"
"ไม่รู้จะเข้าไปคุยเรื่องอะไร รู้สึกตัวเองแก่เบาๆ ตามเจ้าเด็กๆพวกนี้ไม่ทัน"
"หรอ? ถ้าไม่รู้จะคุยกับน้องเรื่องอะไร ก็มาคุยกับเราแล้วกันนะ"


***** YabuHikaru's Universe *****


"ใบหน้าที่ดูหงุดหงิดเวลาถูกเรียกว่า 'ยาบุฮิคกะ' (ระเบิดหัวเราะ)"

ยาบุฮิคกะ ยาบุฮิคกะ ยาบุฮิคกะ ยาบุฮิคกะ

"เอาอีกแล้ว"
"นายก็ทำใจให้ชินๆซะเหอะ" ผมเอ่ยบอกยาบุที่ทำหน้าเบ้อีกแล้ว
"แต่ฉันไม่ชอบให้คนอื่นเเซว" ดู ดู๊ ดู ดูมันตอบ ฮิคารุอยากจะประเคนฝ่ามือพิฆาต
"เออ ไม่ชอบก็ไม่ชอบ ก็ไ่ม่ต้องมาคุยกันเลย ไปเล่นกับอิโนะจังไป"
"อย่างอนซิฮิค"
"กูไม่ได้งอน แต่เบื่อ ทำไมวะ คนอื่นเขาเชียร์พวกเราก็ดีไม่ใช่รึไง? หรืออยากให้แฟนคลับเชียร์ ฮิคกะโนะ บุโนะ? ถ้าอยากก็บอก จะได้จัดให้" ผมยื่นคำขาด เอาซิ ก็สุดจะทนเหมือนกัน ทำไมวะ ทำไม ยาบุฮิคกะไม่ดียังไงกัน?
"ก็เปล่า ก็...ยาบุฮิคกะเนี้ยแหละ..."
"แล้วทำไมแฟนๆถึงเชียร์ไม่ได้? จะเป็นจะตายรึไง ต้องทำหน้าหงุดหงิดอะไรขนาดนั้น"
"เปล่านะๆ แต่เรา...เราเขิน...เขินเลยไม่รู้จะทำหน้ายังไง..."
"เขิน...เขินบ้านนายคิ้วขมวดแน่นเป็นปม?"
"ก็...ก็...ถ้าหน้าแดง...คนก็ยิ่งล้อ เลยต้องแกล้งเป็นหงุดหงิด ฮิคกะจังอย่าโกรธเขานะ ขอโทษ แต่มันอายจริงๆ"
"เออๆ เข้าใจแล้ว"

ไอ้เด็กน้อยเอ๊ย!!!!! พูดซะแบบนี้ใครมันจะไปโกรธลงฟร่ะ!!!!
เดี๋ยว...สรุปใครเด็กใครแก่?