ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Beloved's day
Beloved's day :: NakaKei
ทุกวันสำคัญ เขามักโดนคนรอบข้างบ่นใส่ตลอดเวลา
ผิดด้วยรึไง ที่ชอบลืมวันสำคัญต่างๆ
ก็เขาไม่ใช่คนที่จะต้องใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ
ไม่เห็นจำเป็นต้องทำให้วัน วันหนึ่ง วันเดียว เป็นวันที่พิเศษเลย
ทำทุกๆวันที่เราอยู่ด้วยกันให้มันพิเศษไม่ดีกว่าหรอก?
"อิโนะจัง พรุ่งนี้ไปกินข้าวที่บ้านด้วยกันนะ"
"ไม่เอาหละ ขี้เกียจ ขอกลับบ้านไปนอนดีกว่า"
"แต่ว่า..."
"ยูโตะ บอกแล้วไงว่าไม่ชอบให้มาเซ้าซี้ มันน่ารำคาญนะรู้มั้ย พี่บอกไม่ไปก็คือไม่ไปซิ"
"ก็ได้ครับ ไม่ไปก็ไม่ไป งั้นเดี๋ยววันนี้ผมไปส่งนะ"
"ตามใจซิ"
*
*
*
"อิโนะจัง วันนี้ไม่ได้ไปไหนกับยูโตะหรอ?" ผมหันไปมองฮิคารุอย่างงงๆ แล้วทำไมวันนี้ผมต้องไปไหนกับยูโตะด้วยหละ วันนี้มันมีซ้อมไม่ใช่หรอ แล้วยูโตะลางานไปไหน?
"ทำหน้าแบบนี้...อย่าบอกนะว่านายลืม?" ฮิคารุพูดย้ำออกมาอีกรอบ จนผมที่ยืดเส้นยืดสายต้องนั่งคิดไปด้วย
วันนี้มันมีอะไรอีกหละ?
วันครบรอบก็ไม่ใช่
การ์ตูนเรื่องที่ยูโตะชอบออกเล่มใหม่ก็ไม่ใช่
วงที่ยูโตะชอบมาญี่ปุ่นก็ไม่เห็นจะมีข่าวอะไร
เดี๋ยวนะ...วันนี้มันวันที่เท่าไหร่กัน
"ฮิค วันนี้วันที่เท่าไหร่?"
"10 สิงหา" คำตอบของฮิคารุเล่นเอาผมสะดุ้ง
ชัดเลย!! นึกออกแล้ว!!!!
วันเกิดของนาคาจิม่า ยูโตะ!!!!!
ซวยแล้วไงเล่าไอ้เคย์ ลืมวันไหนไม่ลืม เสือกลืมวันเกิด
อย่าบอกนะที่ชวนไปกินข้าวก็เพราะอยากฉลองด้วยกัน
แล้วไอ้ท่าทางหมาหงอยนั้นเป็นเพราะเราปฏิเสธในวันเกิดใช่มั้ยเนี้ย!
"ฮิค เราถามอีกข้อ โตะเกิดปีอะไร?"
"93"
ผมนั่งบวกลบเลขในใจแล้วก็ต้องตะโกนฉิบหายออกมาเสียงดัง
อายุ 20 ปี ปีนี้ยูโตะอายุ 20 ปี แต่ผมกลับลืมวันเกิดเขาไปซะสนิท
รู้สึกผิดกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
มาคิดๆดูแล้ว ทุกวันสำคัญระหว่างตัวผมกับยูโตะ มีแต่ยูโตะเป็นฝ่ายให้ตลอด เพราะผมขี้ลืม
โดยเฉพาะตอนวันเกิดผมยูโตะก็เซอร์ไพรส์ผมซะเกือบร้องไห้
ยังไม่นับตอนที่รับปริญญา ก็อุตส่าห์โทรสั่งดอกไม้ช่อใหญ่ให้มาส่งถึงที่บ้านตั้งแต่เช้า
โอ๊ย ตาย ทำไมผมถึงได้เป็นคนแบบนี้นะ
"เฮ้ย วันนี้ไม่ซ้อมนะ ขอโทษที" ผมพูดออกมาสั้นๆ ก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งออกจากห้องไป ไม่สนใจครูสอนเต้นกับผู้จัดการที่กำลังอ้าปากด่าผมอยู่สักนิด
ก็แหม ยูโตะ สำคัญกว่าหนิ
*
*
*
"นั่งหน้าหงอยเชียวนะพี่ชาย"
"หุบปากไปเหอะไรยะ ยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่" ยูโตะหันไปดุน้องชายตัวเองที่ตากำลังดูการ์ตูนแต่ปากกำลังจิกกัดเขาอยู่
"อะไรกัน แค่พี่เคย์ไม่มากินข้าวด้วยกัน แค่นี้ถึงกับต้องทำหน้ากระต่ายป่วย"
"ถ้าไม่มาเพราะติดงานจะไม่งอนเลย แต่ไม่มาเพราะลืมนี้ซิ มันน่าน้อยใจชะมัด"
"ก็แล้วทำไมพี่ไม่บอกพี่เคย์ไปหละว่าวันนี้วันเกิดพี่ พี่เองก็รู้จักนิสัยพี่เคย์ดีไม่ใช่หรอ ไม่งั้นจะคบกันได้ยังไง"
"ยุ่งหน่า..."
ติ้งหน่อง ติ้งหน่อง...
"ไรยะ ฝาก..."
"ไรยะลูก มาช่วยแม่ในครัวหน่อย!" เสียงแม่ตะโกนออกมาตัดหน้าก่อนที่ยูโตะจะใช้น้องชายสุดที่รักให้ไปเปิดประตู
"พี่ไปเปิดเองแล้วกันนะ เดี๋ยวผมไปช่วยแม่ก่อน"
"เออๆ ถ้าเค้กไม่อร่อยหรือนายทำหน้าเค้กเละ นายตายแน่ไรยะ"
ในขณะที่ไรยะวิ่งเข้าไปช่วยแม่ในครัว ยูโตะก็ลากสภาพเซ็งๆเจียนตายของตัวเองไปเปิดประตู ก่อนจะเห็นดวงหน้าหวานๆยิ่งหอบหายใจแฮ็กอยู่หน้าประตูบ้าน ใบหน้าแดงขึ้นสีระเรื่อเพราะอากาศที่ร้อนเล่นเอาคนมองใจเต้น
"อิโนะจังมีซ้อมไม่ใช่หรอ มาทำอะไรที่นี่?" แม้ปากจะถามไปอย่างนั้น แต่ในใจกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ
"ขอโทษ ขอโทษนะยูโตะ ขอโทษ! ขอโทษที่ลืมวันเกิดนาย ขอโทษจริงๆ" เคย์พุ่งเข้าไปกอดตัวยูโตะไว้แน่น ปากพูดแต่คำว่าขอโทษ
"ไม่ใช่ความผิดพี่สักหน่อยที่จะลืมหนะ ผมเข้าใจ แต่แค่น้อยใจเฉยๆ" เจ้าของบ้านเชิญให้แขกเข้าไปนั่งพักในห้องนั่งเล่นให้หายเหนื่อย
"พอพี่นึกได้ก็เล่นรีบมาเลย โดนผู้จัดการด่าด้วยแหละ"
"พี่วิ่งมาจากไหน?" ยูโตะยกมือเช็ดเหงื่อออกจากใบหน้าสวย
"ก็วิ่งจากห้องซ้อมไปสถานี แล้วก็จากสถานีมานี่อ่ะ เหนื่อยชะมัด"
"ขอบคุณนะครับที่ยอมเหนื่อยเพื่อผม ผมรักพี่จังเลย" ถ้าอยู่กันสองคนในห้อง เขาคงไม่รอช้าที่จะจับอีกฝ่ายมาจูบเป็นแน่ แต่นี้ขืนทำงั้นเกิดเจ้าน้องชายตัวดีมาเห็น โดนล้อไปอีกนาน แถมเรื่องมันจะรั่วไปถึงในวงอีกต่างหาก
"นายทำเพื่อฉันมามากแล้ว ขอบคุณนะยูโตะ แล้วก็..."
จุ๊บ~!
"สุขสันต์วันเกิดนะที่รัก ของขวัญ...รอคืนนี้ก่อนนะ"
ให้ตายซิ ถ้าไม่กลัวโดนล้อ เขาจับมาจูบนานแล้ว!!!
ทุกวันสำคัญ เขามักโดนคนรอบข้างบ่นใส่ตลอดเวลา
ผิดด้วยรึไง ที่ชอบลืมวันสำคัญต่างๆ
ก็เขาไม่ใช่คนที่จะต้องใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ
ไม่เห็นจำเป็นต้องทำให้วัน วันหนึ่ง วันเดียว เป็นวันที่พิเศษเลย
ทำทุกๆวันที่เราอยู่ด้วยกันให้มันพิเศษไม่ดีกว่าหรอก?
"อิโนะจัง พรุ่งนี้ไปกินข้าวที่บ้านด้วยกันนะ"
"ไม่เอาหละ ขี้เกียจ ขอกลับบ้านไปนอนดีกว่า"
"แต่ว่า..."
"ยูโตะ บอกแล้วไงว่าไม่ชอบให้มาเซ้าซี้ มันน่ารำคาญนะรู้มั้ย พี่บอกไม่ไปก็คือไม่ไปซิ"
"ก็ได้ครับ ไม่ไปก็ไม่ไป งั้นเดี๋ยววันนี้ผมไปส่งนะ"
"ตามใจซิ"
*
*
*
"อิโนะจัง วันนี้ไม่ได้ไปไหนกับยูโตะหรอ?" ผมหันไปมองฮิคารุอย่างงงๆ แล้วทำไมวันนี้ผมต้องไปไหนกับยูโตะด้วยหละ วันนี้มันมีซ้อมไม่ใช่หรอ แล้วยูโตะลางานไปไหน?
"ทำหน้าแบบนี้...อย่าบอกนะว่านายลืม?" ฮิคารุพูดย้ำออกมาอีกรอบ จนผมที่ยืดเส้นยืดสายต้องนั่งคิดไปด้วย
วันนี้มันมีอะไรอีกหละ?
วันครบรอบก็ไม่ใช่
การ์ตูนเรื่องที่ยูโตะชอบออกเล่มใหม่ก็ไม่ใช่
วงที่ยูโตะชอบมาญี่ปุ่นก็ไม่เห็นจะมีข่าวอะไร
เดี๋ยวนะ...วันนี้มันวันที่เท่าไหร่กัน
"ฮิค วันนี้วันที่เท่าไหร่?"
"10 สิงหา" คำตอบของฮิคารุเล่นเอาผมสะดุ้ง
ชัดเลย!! นึกออกแล้ว!!!!
วันเกิดของนาคาจิม่า ยูโตะ!!!!!
ซวยแล้วไงเล่าไอ้เคย์ ลืมวันไหนไม่ลืม เสือกลืมวันเกิด
อย่าบอกนะที่ชวนไปกินข้าวก็เพราะอยากฉลองด้วยกัน
แล้วไอ้ท่าทางหมาหงอยนั้นเป็นเพราะเราปฏิเสธในวันเกิดใช่มั้ยเนี้ย!
"ฮิค เราถามอีกข้อ โตะเกิดปีอะไร?"
"93"
ผมนั่งบวกลบเลขในใจแล้วก็ต้องตะโกนฉิบหายออกมาเสียงดัง
อายุ 20 ปี ปีนี้ยูโตะอายุ 20 ปี แต่ผมกลับลืมวันเกิดเขาไปซะสนิท
รู้สึกผิดกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
มาคิดๆดูแล้ว ทุกวันสำคัญระหว่างตัวผมกับยูโตะ มีแต่ยูโตะเป็นฝ่ายให้ตลอด เพราะผมขี้ลืม
โดยเฉพาะตอนวันเกิดผมยูโตะก็เซอร์ไพรส์ผมซะเกือบร้องไห้
ยังไม่นับตอนที่รับปริญญา ก็อุตส่าห์โทรสั่งดอกไม้ช่อใหญ่ให้มาส่งถึงที่บ้านตั้งแต่เช้า
โอ๊ย ตาย ทำไมผมถึงได้เป็นคนแบบนี้นะ
"เฮ้ย วันนี้ไม่ซ้อมนะ ขอโทษที" ผมพูดออกมาสั้นๆ ก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งออกจากห้องไป ไม่สนใจครูสอนเต้นกับผู้จัดการที่กำลังอ้าปากด่าผมอยู่สักนิด
ก็แหม ยูโตะ สำคัญกว่าหนิ
*
*
*
"นั่งหน้าหงอยเชียวนะพี่ชาย"
"หุบปากไปเหอะไรยะ ยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่" ยูโตะหันไปดุน้องชายตัวเองที่ตากำลังดูการ์ตูนแต่ปากกำลังจิกกัดเขาอยู่
"อะไรกัน แค่พี่เคย์ไม่มากินข้าวด้วยกัน แค่นี้ถึงกับต้องทำหน้ากระต่ายป่วย"
"ถ้าไม่มาเพราะติดงานจะไม่งอนเลย แต่ไม่มาเพราะลืมนี้ซิ มันน่าน้อยใจชะมัด"
"ก็แล้วทำไมพี่ไม่บอกพี่เคย์ไปหละว่าวันนี้วันเกิดพี่ พี่เองก็รู้จักนิสัยพี่เคย์ดีไม่ใช่หรอ ไม่งั้นจะคบกันได้ยังไง"
"ยุ่งหน่า..."
ติ้งหน่อง ติ้งหน่อง...
"ไรยะ ฝาก..."
"ไรยะลูก มาช่วยแม่ในครัวหน่อย!" เสียงแม่ตะโกนออกมาตัดหน้าก่อนที่ยูโตะจะใช้น้องชายสุดที่รักให้ไปเปิดประตู
"พี่ไปเปิดเองแล้วกันนะ เดี๋ยวผมไปช่วยแม่ก่อน"
"เออๆ ถ้าเค้กไม่อร่อยหรือนายทำหน้าเค้กเละ นายตายแน่ไรยะ"
ในขณะที่ไรยะวิ่งเข้าไปช่วยแม่ในครัว ยูโตะก็ลากสภาพเซ็งๆเจียนตายของตัวเองไปเปิดประตู ก่อนจะเห็นดวงหน้าหวานๆยิ่งหอบหายใจแฮ็กอยู่หน้าประตูบ้าน ใบหน้าแดงขึ้นสีระเรื่อเพราะอากาศที่ร้อนเล่นเอาคนมองใจเต้น
"อิโนะจังมีซ้อมไม่ใช่หรอ มาทำอะไรที่นี่?" แม้ปากจะถามไปอย่างนั้น แต่ในใจกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ
"ขอโทษ ขอโทษนะยูโตะ ขอโทษ! ขอโทษที่ลืมวันเกิดนาย ขอโทษจริงๆ" เคย์พุ่งเข้าไปกอดตัวยูโตะไว้แน่น ปากพูดแต่คำว่าขอโทษ
"ไม่ใช่ความผิดพี่สักหน่อยที่จะลืมหนะ ผมเข้าใจ แต่แค่น้อยใจเฉยๆ" เจ้าของบ้านเชิญให้แขกเข้าไปนั่งพักในห้องนั่งเล่นให้หายเหนื่อย
"พอพี่นึกได้ก็เล่นรีบมาเลย โดนผู้จัดการด่าด้วยแหละ"
"พี่วิ่งมาจากไหน?" ยูโตะยกมือเช็ดเหงื่อออกจากใบหน้าสวย
"ก็วิ่งจากห้องซ้อมไปสถานี แล้วก็จากสถานีมานี่อ่ะ เหนื่อยชะมัด"
"ขอบคุณนะครับที่ยอมเหนื่อยเพื่อผม ผมรักพี่จังเลย" ถ้าอยู่กันสองคนในห้อง เขาคงไม่รอช้าที่จะจับอีกฝ่ายมาจูบเป็นแน่ แต่นี้ขืนทำงั้นเกิดเจ้าน้องชายตัวดีมาเห็น โดนล้อไปอีกนาน แถมเรื่องมันจะรั่วไปถึงในวงอีกต่างหาก
"นายทำเพื่อฉันมามากแล้ว ขอบคุณนะยูโตะ แล้วก็..."
จุ๊บ~!
"สุขสันต์วันเกิดนะที่รัก ของขวัญ...รอคืนนี้ก่อนนะ"
ให้ตายซิ ถ้าไม่กลัวโดนล้อ เขาจับมาจูบนานแล้ว!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น