คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : #8 Time to revenge
“ริว เราขอคุยด้วยหน่อยได้มั๊ย”
หลังจากผ่านเหตุการณ์ทั้งหมดมา ผมใช้เวลาทั้งหมด หมดไปกับการดูแลไดจัง
ไถ่โทษทั้งหมด แล้วก็พร่ำขอบคุณไดจัง แล้วก็บ่นไดจังที่มีอะไรไม่ยอมบอก
และแน่นอน ต้องทนให้เคย์แดกดันตลอดเวลา
จนไดจังต้องขอให้พวกเราทั้งสองคนเลิกเล่นสงครามประสาทซักที
“ถ้าชั้นรู้ นายคิดว่าชั้นจะปล่อยให้เป็นอย่างนี้หรอเคย์ คิดดูดีๆนะ ว่าไดจังเป็นเพื่อนคนแรกของชั้นที่นี้ ตอนนี้ที่ชั้นคิดได้มีอย่างเดียว คือ เล่นกลับให้มันเจียนตาย”
หลังจากนั้นไม่ถึงวัน เคย์ก็เดินมาคุยกับผม
แล้วขอบคุณมากนะ ที่ลากยาบุมาด้วย
ผมเดาว่า เคย์คงไปบอกยาบุแน่ๆ ว่าผมจะล้างแค้นให้ไดจัง
“เจ้าคิดเจ้าแค้น ไม่ได้ทำให้ชีวิตดีขึ้น ไม่เคยดูกอสซิปเกิร์ลรึไง”
“ไอ้บ้า ซีรี่ย์ผู้หญิง ชั้นจะไปดูทำไมเล่า อีกอย่างชั้นไม่ปล่อยให้มันมาเล่นกลับ เหมือนเซเรน่า กับ แบลร์ หรอกหน่า”
ไอ้คุณยาบุมองผมอย่างปลงๆ ก่อนที่จะพูดย้ำอีกครั้ง ว่ายังไงก็ห้ามไปแก้แค้น
แต่ ใครมันจะฟัง
วันนี้ผมถึงได้ยืนอยู่ตรงนี้ไง
“ริว เราขอคุยด้วยหน่อยได้มั๊ย” กลุ่มของไอ้สวะริว หันมามองกันทั้งกลุ่ม แล้วก็ต้องตาค้างทั้งกลุ่ม
ไม่ให้ค้างได้ไงหละ วันนี้ผมลงทุนแต่งตัวยั่วเอ็กซ์แตกมาเลยนะ ชุดไม่ต้องถามว่ามาจากไหน พี่คาเมะยกให้เป็นเซต
“หือ มีอะไรคนสวย แล้วนี้เจ้าหญิงหายดีแล้วรึไง เห็นปกติตัวติดอยู่กับเจ้าหญิง”
“ส่วนตัว ได้มั๊ย นะ” ผมส่งสายตาอ้อนไปเต็มที่
“ได้ พวกนายออกไปก่อน”
เฮ้ย ผิดแผน มันโจ่งแจ้งเกิด ถึงจะไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ แต่นี้มันกลางโรงอาหารอยู่ดี
แทนที่นึกว่ามันจะพาไปที่ลับตา โจ่งแจ้งก็โจ่งแจ้งเนี้ยแหละ เอาให้คนรู้กันไปเลย
ว่าแม่งทำไรเลวกับเจ้าหญิงของคนทั้งโรงเรียน !!!!
“นาย ไม่สนชั้นแล้วรึไง ถึงไปทำอย่างนั้นกับไดจัง” ผมนั่งลงที่ตักของมัน แล้วค่อยๆลูบไล้ไปที่แผงอก
“หมายความว่าไง”
“ชั้นเสียใจนะ ชั้นก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าชั้นจะสู้ไดจังได้มั๊ย”
“ได้อยู่แล้ว ยังไงนายก็ที่หนึ่งในใจชั้นนะ”
“ว่าแต่ว่า นายข่มขืนไดจังใช่ม่ะ” ประโยคสุดท้าย ผมเร่งวอลลุ่ม จนแทบจะเป็นตะโกนออกมา
เสียงทุกเสียงในโรงอาหารหยุดลงฉับพลัน พอมันพยักหน้าเท่านั้นแหละ
“งั้น มึง ก็ ตาย ไป ซะ เหอะ”
พลั่ก
ผมตบไปที่หน้าไอ้ระยำเต็มสตรีม
ขอโทษ คนอื่นคงคิดว่าทำไมแค่ตบ ทำไมไม่ต่อยไปเลย
ไม่ต้องห่วง ระดับผมหน่ะ ตบลืมแบ !!
หลังจากนั้น ผมก็ล็อกคอเหวี่ยงมันลงมาที่พื้น
แล้วกระทืบอย่างสะใจสุดๆ
“ไหนๆ ก็อยู่ตึกเอสแล้ว ก็ขอทำอะไรที่มันเข้ากับตึกหน่อยแล้วกัน”
ผมหยิบมีดที่ซ่อนไว้ตรงขอบกางเกงออกมา แล้ว เสียบ ไปเน้นๆ ตรงที่ผมคิดว่าเป็นขั้วปอดของมัน
“เฮ้ย ไอ้ฮิค” เสียงเคย์ลอยเข้ามากระทบหูผม แต่ผมไม่สนหรอก
ผมค่อยๆดึงมีดออกมา ก่อนจะกรีดไปที่กางเกงของมัน
“ถ้าไม่มีไอ้นี้ มึงก็ทำอะไรใครไม่ได้ มึงก็ทำอะไรไดจังไม่ได้ เพราะไอ้นี้ของมึง ทำให้ไดจังแปดเปื้อน”
ผมยิ้มอย่างเหี้ยม แล้วกดมีดลงไปที่เป้ากางเกง
“อ๊ากกกกก อิเลว” ยิ่งมันด่าผม ผมยิ่งกดแรงขึ้นเรื่อยๆ
“เฮ้ย ฮิคาริจัง” พอได้ยินเสียงพี่จิน ผมรู้แล้วว่า อีกไม่กี่วิ เวลาของผมในการทรมานกำลังจะหมดลง
ก่อนที่พวกผู้คุมจะวิ่งมาล็อกตัวผม ผม...
“อ๊ากกกกกกกก” กดมีดลงจนสุด แล้วดูมันดิ้นพล่าน
“สะใจชะมัด สมน้ำหน้า”
ผมยืนมองผลงานตัวเองนิ่ง ข้างๆผมมีผู้คุมล็อคแขนผมอยู่ทั้งสองข้าง
“ฮิคารุ นายรู้ตัวรึป่าวว่าทำอะไรลงไป”
“หึ ไม่รู้จะทำหรอ?”
“พี่จิน เอาฮิคารุไปสงบสติอารมณ์เถอะฮะ ถ้าอยู่ตรงนี้ มีหวัง พวกไอ้ริวไล่ติ๊บแน่ๆ”
“เฮ้อ ฮิคาริจัง ตามพี่มานะ”
ผมเดินตามพี่จินไปอย่างเงียบ ทุกคนต่างก็พร้อมหลีกทางให้
ผมรู้ว่าผมคงทำให้หลายคนอึ้ง ที่สำคัญผมทำให้ยาบุผิดหวัง
แต่ช่วยไม่ได้ มันอยากทำเพื่อนผมก่อน
ผมไม่เล่นกลับให้ตายก็ดีเท่าไหร่แล้ว
“ขอโทษนะยาบุ ที่ทำตามที่นายขอไม่ได้”
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
เอิ๊ก ฮิคกี้โหด !! อย่าถามว่าทำไมถึงทำแบบไม่ยั้ง อย่าลืมว่าที่นี้โรงเรียนดัดสันดาน
ตีกันเป็นเรื่องปกติ ต่อยกันเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องก็ธรรมดามา
พอดีว่าแต่งแนวโหดๆ ไม่ค่อยเป็นอ่ะ ถ้าแปลกๆก็ขอโทษนะคะ
ปกติชอบแต่งแต่แนวบ้า แรงๆ อิอิ
ดูพิธีเสกสมรสเสร็จก็มาอัพเลยนะเนี้ย ><
True Love really does Exist!
แล้วก็ปริ้นซ์แฮร์รี่หล่อมว๊ากกกก คึคึ
ความคิดเห็น