คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
“ไดจัง!!!”
นั่นเพื่อนสนิทผมเองแหละฮะ เพื่อนซี้เพื่อนรักเพื่อนกินเพื่อนเที่ยวเพื่อนตายเพื่อนเป็น สรุปว่าเป็นเพื่อนทุกอย่างของผมเลย ตัวเล็กๆเตี้ยๆ น่ารักดี หน้าหวานๆ สวยๆ แต่ไหงโคตรจะแมนเลยก็ไม่รู้? ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ทั้งๆที่ผมควรจะแมนกว่า แต่ทำไมอาริโอกะ ไดกิ ถึงได้แมนกว่าผมหลายสิบเท่า? แต่ผมก็รู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่อยู่ใกล้กับเขานะ เพราะอย่างนี้แหละมั๊งที่ทำให้ผมแอบรักเขา ไม่ใช่แค่นี้ซิ ก็ไดจังหน่ะทั้งใจดี ทั้งอบอุ่น ทั้งเฮฮา และก็เป็นรุ่นพี่ที่ดี นั้นแหละข้อเสีย เพราะเขาเป็นรุ่นพี่เลยทำให้เวลาที่เราใช้ด้วยกันหายไป ผมหละเซ็งเหลือเกิน ให้ตาย
“ว่าไงยามะจัง?”
สวัสดีฮะทุกคน กระผมอาริโอกะ ไดกิสุดหล่อ (ถึงแม้คนอื่นจะบอกว่าผมสวยกว่าก็เหอะ) แต่ผมหล่อนะ! ถึงไม่หล่อข้างนอก แต่ก็หล่อข้างใน!! คนอวบๆที่กำลังวิ่งมาหน่ะ เพื่อนรักเพื่อนซี้เพื่อนเที่ยวเพื่อนกินเพื่อนเป็นเพื่อนตาย หรือง่ายๆก็เป็นเพื่อนทุกอย่างของผมเลย หน้าหวานๆ แต่บางมุมหล่ออย่างร้ายกาจ แต่ทำม๊าย ทำไม ชอบการทำอาหาร นี้แหละที่ผมงง แล้วคือที่ชอบทำ คือทำเบนโตะอ่ะ เบนโตะน่ารักๆแบบที่ผู้หญิงชอบทำ แต่ผมก็กินหมดนะ เพราะมันอร่อยแถมคนที่ผมแอบรักทำมาให้ ใครไม่กินก็บ้าแล้วเหอะ เวลาที่ยามะจังยิ้มอย่างมีความสุขเวลาเห็นกล่องเบนโตะหมดเกลี้ยงผมหล่ะชอบมากๆ นี้แหละมั๊ยที่ทำให้ผมแอบรักเขา ไม่ใช่แค่นี้ซิ ก็ยามะจังหน่ะทั้งน่ารัก ทั้งขี้เล่น ทั้งอ่อนโยน แล้วก็เป็นรุ่นน้องที่ดีมาก แต่มันก็เป็นข้อเสียแหละ เพราะยามะจังเป็นรุ่นน้อง ทำให้เวลาของพวกเราสองคนลดน้อยลงไปอีก เซ็งเหลือเกิน ให้ตายซิ ผมอยู่ปีสาม ยามะจังอยู่ปีสอง มันไม่แฟร์อ่ะ ถ้าผมไม่กลัวพ่อแม่ฆ่าทิ้ง ผมกะซ้ำชั้นไปเรียนกับยามะจังแล้วนะเนี้ย ส่วนเรื่องมหาลัยหน่ะช่างมัน ซิ่วเอาก็ได้ เครียดทำไม เนอะ แต่ว่ามันก็มีข้อดีสุดๆอยู่นะคืองี้ บ้านของผมกับบ้านของยามะจัง เป็นเพื่อนบ้านกันหน่ะซิ
“กลับบ้านกันเถอะนะ อ๋อ วันนี้แม่บอกให้นายกินข้าวเย็นที่บ้านเรา พ่อแม่นายกลับดึกทั้งคู่เลย”
“อื้อ งั้นกลับกันนะยามะจัง จะแวะไหนก่อนมั๊ย?”
“เงินหมดตูดแล้ว กลับบ้านเหอะ เดินเล่นเดี๋ยวก็อยากได้นั่นอยากได้นี่อีกอ่ะ”
“ใช้เงินเยอะไปแล้วนะนาย”
“ก็ใครกันอ่ะที่พาเราไปเดินเล่นที่นั่นที่นี่ เงินไม่หมดก็แปลกแล้ว เชอะ โป้งไดจังแล้ว”
เพราะน่ารักอย่างนี้ไง ไม่ให้รักก็แปลกแล้วหละ!!
“ยาบุ!!! นายอยู่ไหน โผล่หัวกลับมาที่คอนโดเดี๋ยวนี้นะ!!!!”
-จะโวยวายทำไมเนี้ย มีเรื่องอะไรวะ?-
“วันนี้เวรมึงเก็บกุญแจห้อง แล้วทำไมมึงไม่รีบกลับ ห๊ะ!?”
-เออวะ เฮ้ยลืม มึงไปรอที่ห้องพี่จินก่อนได้ป่ะวะ? เดี๋ยวกูรีบกลับ-
“ไอ้ควาย ลืมไปแล้วหรอวะ อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์พี่จินค้างบ้านเพื่อนทำโปรเจค แล้วมึงรีบกรุณากลับมาอย่างด่วน ของสดหมดตู้เย็นกูเพิ่งไปซื้อมา เดี๋ยวของเสีย”
-เออๆ นายก็อย่าเอาเหม่งไปสะท้อนแสงแดดไปโดนของนะ เดี๋ยวของสุกหมด เอ๊ะ แต่กูว่าทำงั้นก็ดีนะ ตอนนี้กูหิวมาก กลับไปได้กินเลย พี่ฮะ ไปคอนโดเอบิซึครับ-
“มะเหงกแหน่ะ ด่าเราเหม่งอีกนะ ใช่ซิไอ้คุณเหลี่ยม รีบๆกลับห้องมาเลย เราต้องการเอาเหลี่ยมบนหน้านายมาเจาะกระป๋อง”
-รอคนเหลี่ยมก่อนซิครับ กำลังรีบกลับแล้วไง เตรียมแชร์ค่าแท็กซี่ได้เลย ถึงข้างหน้าแล้ว-
“เรื่องอะไรฮะ? ทำไมฉันต้องแชร์ ไม่ทำโทษอย่างอื่นก็บุญแล้ว”
-ทำโทษเถอะครับ แต่งวดนี้ขอจูบทำโทษนะ เดี๋ยว! ห้ามด่า-
“จูบทำโทษ? กูไม่ถีบมึงตกระเบียงห้องก็ดีแล้วเหอะ มีมาขอจูบทำโทษ เร็วๆเมื่อยมาก”
ติ๊งงงงง
“โง่มากครับ ถ้าเมื่อยทำไมไม่ว่างไว้ที่พื้นก่อนหละวะ?”
“เออวะ กูลืม...เฮ้ยเดี๋ยว เมื่อกี้ด่ากูโง่หรอ?”
“เปล่ากูด่ามึงฉลาด ยืนถือถุงกับข้าวรอกูกลับมาเนี้ย”
ยาบุเสียบคีย์การ์ดเปิดประตูห้อง รับถุงกับข้าวของสดจากฮิคารุแล้วถือเอาไปวางในครัวให้ ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับอุปกรณ์ทำความสะอาดบ้าน
“ทำกับข้าวอร่อยๆให้ผัวกินนะครับ เดี๋ยวผัวขอตัวไปทำความสะอาดห้อง แล้วก็เก็บขนที่ลูกของเราทำร่วงเอาไว้ก่อนนะครับ”
“ใครเมียแกไอ้เหลี่ยม”
“ก็คนแถวนี้หน่ะซิ อ๊ะๆ อย่าเพิ่งเอาเหม่งมาโขก ก็ดูดิ อยู่ด้วยกันสองคน แถมมีลูกเป็นกระต่ายน้อยน่ารักชื่อบลิสอีก เหมือนเป็นสามีภรรยากันจะตาย”
“หรอ~? ถ้างั้นคุณสามีช่วยไปแปรงขน ให้อาหารลูก ล้างกรงของลูก เก็บขี้ของลูก หลังจากนั้นก็ดูดฝุ่นห้องให้สะอาด แล้วอย่าลืมซักผ้านะคุณสามี คุณภรรยาจะไปทำอาหาร ถ้าทำเสร็จนายจัดการไม่เรียบร้อย ไม่ต้องกินข้าวเย็น เข้าใจป่ะ?”
“ชี่จังครับ ทำไมต้องกลับบ้านกับริวจังด้วยหละครับ?”
“แล้วพี่ไม่รู้ซักเรื่องจะตายมั๊ยหรอครับ?”
จิเน็น ยูริ หันมาตอกกลับรุ่นหน้าหนาเป็นฟุต ที่ดูแล้วไม่ว่าจะหลอกด่าหรือด่าตรงๆ พี่แกก็ยังคงมาจีบเขาอยู่เหมือนเดิม
“เรื่องของยูริจังเนี้ย พี่อยากรู้ทุกเรื่องนี่ครับ”
“แต่ผมไม่ชอบคนเสือกเรื่องชาวบ้านนี่ครับ อีกอย่างมันเป็นเรื่องส่วนตัวของผม ทำไมผมต้องให้คนนอกมาเสือกด้วยหรอครับ?”
“ก็แหม รู้ไว้ก็ดีนี่ครับ เพราะยังไงอนาคตเราก็จะเป็นแฟนกันอยู่แล้วไม่ใช่หรอ?”
“ผมเกลียดคนโกหกมากเลยนะครับ...”
“ยูริ โทษที รอนานรึเปล่า พอดีผมโดนทิ้งให้ทำเวรคนเดียว”
ยูริมองไปที่ญาติผู้น้องของเขา ที่ตอนนี้เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ไม่รู้เพราะจากการทำความสะอาดห้อง หรือว่าเพราะไอ้คุณเพื่อนของเขาที่ยืนยิ้มเผล่อยู่ข้างหลังกันแน่ ใช่ซิ ไอ้พวกมีแฟนแล้ว
“พวกมีแฟนเอ้ย จะกลับรึยังหละริวจัง?”
“กลับแล้วครับๆ ผมขอโทษนะ”
ริวทาโร่ก้มหัวขอโทษอีกรอบแล้วรีบเดินตามยูริกลับบ้าน สงสัยพี่ชายเขาหงุดหงิดเพราะยูยะคุงแน่ๆ ไปยุ่งเรื่องอะไรของพี่เขาอีกเนี้ย เคย์โตะกับทาคาคิได้แต่ยืนมองส่งคนที่ตัวเองรักกลับบ้าน
“นี้พี่ยังไม่เลิกจีบเพื่อนผมอีกหรอ? ในฐานะที่ผมเป็นญาติพี่ ผมจะบอกตรงๆเลยนะ ยูริไม่สนพี่หรอก”
“หือ? ก็นั้นหน่ะ รักแท้ เลิกจีบง่ายๆได้ไง?”
“ผมก็เห็นพี่พูดงี้กับทุกคนที่จีบอ่ะ แล้วกลับบ้านเลยป่ะพี่?”
“เออๆ กลับเลยแล้วกัน ในเมื่อน้องคนสวยกลับบ้านแล้ว งั้นพวกเราก็กลับบ้านกันบ้างดีกว่า”
ความคิดเห็น