คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Story - {1}.. สัญญา
Story - {1}.. สัญญา
“ต้าเกออออออออ” ผมละสายตาจากการบ้านตรงหน้าหันไปตามเสียงเรียกที่หน้าประตูห้อง ที่คงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร
“เล่นเกมกัน” เจ้าตัวเล็กที่ตอนนี้อยู่ในชุดนอนเรียบร้อย สองมือถือพีเอสพีสองเครื่องที่เครื่องนึงเป็นของตัวเอง ส่วนอีกเครื่องเป็นของผม
“ไม่มีการบ้านรึไงฮะหวังหยวน” เอ่ยถามคนตัวเล็กที่บัดนี้ขึ้นไปนั่งบนเตียงผมแล้วเรียบร้อย หวังหยวนมักจะมาเล่นเกมที่ห้องผมทุกคืน แล้วที่พีเอสพีของผมไปอยู่กับเจ้าตัวเล็ก เพราะหยวนยึดไป โดยให้เหตุผลว่า กลัวผมจะเล่นแล้วไม่เรียก ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจเพราะสุดท้ายก็เล่นคนละเครื่องอยู่ดี แต่ก็นะ คนที่ติดเกมคงเป็นหวังหยวนซะมากกว่า
“มี แต่หยวนทำเสร็จแล้ว ต้าเกอเล่นด่านนี้ให้หน่อยดิ เนี่ยต้าเกอผ่านแล้วอะT^T” และนี่ก็เป็นอีกเรื่องประจำคือ หยวนมักจะให้เราเล่นเกมผ่านด่านไปพร้อมๆกัน แต่สุดท้ายพอเจ้าตัวเล่นไม่ผ่าน ภาระก็ต้องมาที่ผมอยู่ดี - -
“พี่เล่นให้เราหลายรอบแล้วนะหยวน” ผมแกล้งทำหน้ายุ่งใส่ จนเจ้าตัวเล็กหน้าเสียไปนิดๆ แต่มันก็แค่แป๊บเดียวเท่านั้น- -
“แต่ต้าเกออ่า เล่นให้หน่อยนะ นะ นะๆๆ”
“ก็ได้ แต่พี่มีอะไรจะขอหยวนหนึ่งอย่าง” พูดขณะหยิบพีเอสพีของหยวนมา แต่ก็ยังไม่ได้กดเล่น
“ได้! หยวนทำให้ต้าเกอได้หมด!”
“แน่นะ”
“แน่ดิ นี่ใคร หวังหยวนนะ สัญญาเลย!” เจ้าตัวเล็กพูดด้วยท่าทีมั่นใจก่อนจะเร่งให้ผมเล่นเกมให้ ผมนั่งเล่มเกมโดยมีเจ้าของเครื่องนั่งมองอยู่ไม่ห่าง หวังหยวนกำลังสนุกกับเกม กำลังลุ้นให้ผมเล่นเกมให้ผ่านด่าน โดยที่ลืมคิดไปว่าสิ่งที่ผมจะขอหน่ะ คืออะไร..
“เย้! ต้าเกอเก่งที่สุดในโลก” เมื่อผมเล่นด่านนี้ผ่าน หวังหยวนถึงกลับยกมือมองข้างขึ้นสูงอย่างดีใจจนแทบกระโดด เชื่อเถอะว่ากับการเรียนคนข้างๆผมไม่เคยทุ่มเทขนาดนี้หรอกครับ -_-
“มา เร็วๆ ต้าเกอ ด่านต่อไป” หวังหยวนส่งพีเอสพีของผมคืนให้ผม แต่ตาก็ยังมองหน้าจอพีเอสพีของตัวเองเพื่อเตรียมเล่นด่านต่อไป
“หวังหยวน” ผมเรียกคนตัวเล็กเพื่อจะทวงสัญญา
“ฮะ” และก็ยังไม่ยอมเงยหน้ามามองตามเคย
“หยวนหยวน”
“อื้อ อะไรต้าเกอ เรียกอยู่ได้” คราวนี้คนตัวเล็กยอมเงยหน้าขึ้นมาแล้วครับ ถึงแม้จะทำหน้ายุ่งไปหน่อย แต่นี่มันสัญญาของผมนี่เนาะ
“สัญญาเราอะ พี่ยังไม่ได้บอกเลยนะ” หวังหยวนขมวดคิ้วเข้าหากันเหมือนกำลังคิดว่าผมพูดถึงเรื่องอะไร และเหมือนเจ้าตัวก็จะพึ่งนึกออก
“อ๋อ ว่ามาดิ จะให้หยวนทำไรอะ แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะ หยวนไม่ทำการบ้านให้ต้าเกอแน่ๆ”
“หึ นั่นมันจะเป็นคำขอข้อสุดท้ายที่พี่คิดจะให้หยวนทำ- -”
“ต้าเกอ!” หวังหยวนหันมาแว่วใส่ผม ก่อนจะกลับไปนั่งหน้างอ
“อ้าวๆ มางอนพี่ไม่ได้นะ หยวนต้องทำสิ่งที่พี่จะขอก่อน”
“อะไรเล่า ก็พูดมาดิ”
“หันหน้ามานี่” ผมสะกิดเจ้าตัวเล็กที่ยอมหันหน้ามามองผม แต่หน้าก็ยังไม่หายงอ
“จะให้ทำอะไรล่ะ”
“จูบ”
“ห๊ะ! อะ.. อะไร”
หวังหยวนหน้าขึ้นสีเมื่อรู้คำขอของผม แก้มนิ่มทั้งสองข้าง จากสีขาวเปลี่ยนไปเป็นสีชมพูอย่างเห็นได้ชัด ผมมองหน้าหวังหยวนเป็นเชิงรอให้เจ้าตัวทำในสิ่งที่ผมขอ แต่หวังหยวนกลับหันไปทางอื่นไม่ยอมสบตาผม
“ว่าไง หยวนสัญญากับพี่แล้วนะ”
“เอ่อ วันหลังแล้วกัน หยวนง่วงแล้ว ราตรีสวัสดิ์” ไวเท่าความเร็วแสงเจ้าตัวเล็กก็รีบหยิบพีเอสพีทั้งของตัวเองและของผมวิ่งออกจากห้องไป
“หึหึ” ผมมองประตูที่เจ้าตัวเล็กพึ่งวิ่งออกไปอย่างนึกขำ ผมรู้อยู่แล้วว่ายังไงหวังหยวนก็ไม่ทำแน่ๆ แค่อยากแกล้งก็เท่านั้น และถ้าผมไม่ทำแบบนี้มีหวังวันนี้ได้นอนดึกกันอีกวันแน่ๆ
“แม่ครับ ใครหรอครับ” ผมมองเด็กน้อยตัวผอมที่อยู่ในเสื้อผ้าที่เลอะมอมแมมไม่ต่างจากใบหน้าที่มีคราบดินเต็มไปหมด เด็กน้อยไม่ยอมแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง สังเกตได้ว่าตัวผอมแห้งนั่นดูจะสั่นนิดๆ
“นี่น้องเรานะจุนไค” แม่พูดพร้อมกับลูบหัวเด็กคนนี้ไปด้วย
“น้องผมหรอครับ”
“ใช่จ้ะ แม่ไปรับน้องมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า น้องน่าสงสารนะลูก ดูแลน้องด้วยนะ เพราะหลังจากนี้ไปน้องจะเข้ามาอยู่กับเรา”
น้องของผมงั้นหรอ ....
แม่พาผมกับเด็กตัวเล็กที่แม่พึ่งบอกว่าเป็นน้องของผมขึ้นมาบนห้อง เป็นห้องที่อยู่ติดกับห้องผม แม่ให้คนมาทำความสะอาดเมื่อสองสามวันก่อน ในห้องนอนมีครบทุกอย่างรวมทั้งเสื้อผ้าตัวใหม่
“นาย ชื่ออะไรหรอ” ผมนั่งลงบนเตียงข้างๆเจ้าตัวเล็กที่ยังคงนั่งก้มหน้าไม่ยอมพูดอะไร
“ไม่ต้องกลัวนะ พี่ เอ่อ พี่ชื่อจุนไค” ผมพูดพร้อมกับลูบหัวคนตรงหน้าจนรู้สึกได้ว่าอาการสั่นเริ่มน้อยลง เจ้าตัวเล็กค่อยเงยหน้าขึ้นมา ทำให้ผมเห็นใบหน้าชัดๆ ดวงตาใสที่จ้องมาที่ผมเหมือนกับต้องการพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่ยอมพูดออกมา
“ตกลงนายชื่ออะไร”
“หยวนครับ หวังหยวน”
“อ๋อ หวังหยวน ยินดีที่ได้รู้จักนะหยวน^^”
23.00น.
ผมค่อยๆแง้มประตูเข้ามาเข้ามาในห้องของหยวน ไฟทั้งห้องปิดสนิท ก็แน่ล่ะ ห้าทุ่มแล้ว หยวนเป็นคนหลับง่ายแล้วก็ตื่นยากซะด้วย ถ้าไม่ติดว่าเล่นเกมจนนอนดึกหน่ะนะ ผมมองใบหน้าของเจ้าตัวเล็กที่กำลังหลับตาพริ้ม คงจะฝันดีอยู่ล่ะมั้งครับ จะแปดปีแล้วที่หวังหยวนเข้ามาในบ้านหลังนี้ ถ้าเทียบกับครั้งแรกที่เจอกัน หวังหยวนเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยด้วยซ้ำ จากเด็กที่ไม่ยอมเอ่ยปากพูดอะไร เงียบจนผมเหมือนคนบ้าที่พูดคนเดียว จนตอนนี้กลับกลายเป็นว่าบางทีผมแทบพูดไม่ทันหวังหยวนเลยด้วยซ้ำ ฮ่าๆ แต่สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนก็คือนัยน์ตาใสที่บ่งบอกถึงความใสซื่อของเจ้าตัวเล็ก แม่เคยบอกว่าอย่าโกรธน้อง ให้คอยดูแลน้อง เพราะน้องน่าสงสาร จนถึงตอนนี้ผมเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าที่ผมยังดูแลหวังหยวนอยู่แบบนี้เป็นเพราะคำที่แม่พูด หรือเพราะอะไรกันแน่....
จุ๊บ.. จูบลงบนปากบางแค่แตะกันเท่านั้น ไม่มีอะไรที่มากกว่านั้น
“พี่จะถือว่าหยวนทำตามสัญญาแล้วก็แล้วกันเนาะ”
“ราตรีสวัสดิ์ครับ”
---------------------------------------------------------------
ตอนแรกสั้นไปมั๊ย คิดซะว่าเป็นอินโทรเปิดเรื่องแล้วกันเนาะ
ขอให้อย่าคิดและคาดหวังอะไรมากกับเรื่องนี้ อย่างที่บอกว่าเป็นสตอรี่เล่มเล็กๆ
บันทึกความน่ารักของไคหยวน หวังว่าคนอ่านจะมีความสุขเหมือนกันนะคะ^^ ♥
ความคิดเห็น