คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ♥ Calories Love Season 2 Chapter : 7000 kcal. - สัญญา
CALORIES LOVE SEASON 2 ♥
PAIRING : CHANBAEK / KRISHUN / KAISOO .
CHAPTER : 7000 kcal.
สัญญา
...
“ฉันไม่ได้คิดอะไรกับจื่อเทาทั้งนั้น ไม่เคยคิด!”
“...”
“เพราะฉันรักนายแค่คนเดียว...นายไม่รู้เหรอชานยอล...นายไม่รู้เลยเหรอ!”
ชานยอลนิ่งอึ้งและรู้สึกหน่วงไปหมดทั้งตัวเมื่อเขาเห็นน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองของแพคฮยอน ใบหน้าที่ซบลงกับฝ่ามือเรียวทั้งสองปิดบังความอ่อนแอแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยเมื่อเสียงสะอื้นของแพคฮยอนค่อยๆ ดังขึ้น
ชานยอลอยากจะตบหน้าตัวเองแรงๆ ก่อนที่จะรีบกอดแพคฮยอนเอาไว้แล้วพร่ำบอกขอโทษด้วยเสียงอ่อนแอเช่นกัน
“ขอโทษ...”
“ฮึก...ฮือ...” แพคฮยอนร้องไห้หนักเมื่อชานยอลเข้ามากอด ร่างเล็กซุกใบหน้าลงกับอกกว้างและกำเสื้อของร่างสูงแน่น ฝ่ามือหนาลูบแผ่นหลังอย่างเบามือและจูบที่ศีรษะเพื่อปลอบปละโลมให้คนตัวเล็กหยุดร้อง
“ฉันเชื่อทุกอย่างแล้ว...อย่าร้องเลยนะแพคฮยอน” ชานยอลบอกแล้วกอดคนตัวเล็กแน่นขึ้น แพคฮยอนค่อยๆ ดันตัวเองออกมา จมูกรั้นๆ นั้นแดงก่ำ
“ฮึก..นายใจร้าย...ใจร้ายมาก” แพคฮยอนเอาแขนปาดน้ำตาลวกๆ เหมือนกับเด็ก ชานยอลเองก็รู้สึกผิดเต็มๆ ก่อนที่จะใช้นิ้วเรียวยาวของตัวเองเช็ดน้ำตาออกจากแก้มของแพคฮยอนอย่างเบามือ
“ฉันขอโทษ” พูดเสียงเบา ใบหน้านิ่งเฉยไม่มีอีกต่อไปแล้ว มีแต่ความอ่อนโยนที่ชานยอลมักจะมีให้แพคฮยอนเสมอมา
“ฮือ...” แพคฮยอนเบะปาก ชานยอลเลยดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดอีกครั้ง
“นายใจร้าย...ใจร้าย...ฮึก...” แพคฮยอนพูดด้วยเสียสะอื้นและความรู้สึกน้อยใจที่มีนั้นถูกปล่อยออกมาพร้อมๆ กับน้ำหน้าที่ไหลไม่หยุด
“ให้ฉันขอโทษนายกี่พันครั้งฉันก็ยอม...อย่าร้องไห้เลยนะ ฉันผิดเอง...” พร่ำบอกแล้วกระชับอ้อมกอดนั้นแน่นขึ้น แพคฮยอนค่อยๆ เงียบลงแต่เสียงสะอื้นก็ยังคงดังอยู่
“ฮือ...”
“อย่าร้องไห้เลยนะ...คนดี” เมื่อชานยอลพูดด้วยเสียงอ่อนโยน หัวใจของเขาเต้นรัวและความอบอุ่นที่มาจากชานยอลก็ทำให้เขาไม่รู้สึกแย่เหมือนเมื่อกี้นี้ แพคฮยอนใช้แขนของตัวเองกอดไปที่ลำตัวของชานยอลแน่นใบหน้าเล็กๆ ซุกลงที่อกกว้างเหมือนเดิม
“ฮึก...ฮึก...” ชานยอลค่อยๆ ดันตัวของแพคฮยอนออกมาแล้วมองลึกไปที่ดวงตาบอบช้ำจากการร้องไห้ นิ้วมือยาวเช็ดน้ำตาออกจากแก้มให้จนหมด แต่แพคฮยอนก็ยังก้มหน้าอยู่
“ขอโทษได้ไหม...”
“ฮึก...” แพคฮยอนทำท่าเหมือนจะร้องไห้อีกครั้ง แต่ชานยอลเลื่อนมือทั้งสองไปกอบกุมใบหน้าเรียวสวยของแพคฮยอนให้เข้ามาใกล้ก่อนจะค่อยๆ ประทับริมฝีปากของตัวเองลงที่ริมฝีปากเล็กอย่างแผ่วเบา...
จูบอันนุ่มนวลนี้อาจจะช่วยผ่อนคลายความอึดอัดระหว่างเขาทั้งสองได้
เพราะชานยอลในตอนนี้เชื่อใจแทบทุกอย่างในตัวของแพคฮยอนแล้วจริงๆ
ชานยอลยังไม่ละริมฝีปากของตัวเองไปไหน เขายังคงมอบความรักและความอ่อนหวานให้กับคนตัวเล็กไปเรื่อยๆ จนแพคฮยอนหยุดร้องไห้ไปแล้ว ชานยอลค่อยๆ เลื่อนไปกุมมือเล็กเอาไว้ไม่ให้อีกฝ่ายเกร็งก่อนที่มือทั้งคู่จะเคลื่อนตัวประสานกัน...
“อือ...” คนตัวเล็กส่งเสียงอือในลำคอเมื่อชานยอลยังไม่ยอมผละริมฝีปากไปไหน
“แพคฮยอนอ่า...” ถอดถอนริมฝีปากของตัวเองออกอย่างช้าๆ ก่อนจะเรียกชื่อของอีกฝ่ายโดยที่ใบหน้าของเขาก็ยังอยู่ไม่ห่างจากแพคฮยอน
“ขอโทษนะ...”
“...”
“ขอโทษที่ไม่ฟังนายเลย...แต่ฉันก็รักนายนะ...”
“...” แพคฮยอนก้มหน้าลงแล้วรับอือกับชานยอลด้วยเสียงเบา มือเล็กๆ นั้นยังถูกมือหนาจับเอาไว้ ชานยอลยกมือของแพคฮยอนขึ้นมาก่อนที่จะก้มจูบเบาๆ
ใบหน้าคนตัวเล็กแดงซ่านเมื่อชานยอลจูบที่มือของเขา
“อ่ะ...ชะ ชานยอล...”
“หืม...” ชานยอลยังคงหลับตาและจูบที่นิ้วมือเรียวเล็กอยู่เช่นเดิม จนแพคฮยอนไม่กล้าชักมือกลับออกมา ริมฝีปากนุ่มๆ ของชานยอลประทับไปที่นิ้วชี้..แล้วก็จับมาไว้ที่ข้างแก้มของตัวเอง ดวงตาจับจ้องไปที่แก้วตาเล็กของแพคฮยอน
“อ่ะ เอ่อ...” ก้มหน้างุดไม่กล้าพูดอะไรต่อ ชานยอลรู้ว่าแพคฮยอนกำลังเขินเวลาที่เขาจูบ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าอันเหล่าเหลาก่อนที่จะค่อยๆ ดึงตัวแพคฮยอนเข้ามาใกล้...
“ต่อนะ...” ชานยอลบอกด้วยเสียงทุ้มนุ่มของตัวเอง แพคฮยอนสะดุ้งก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นอย่างเขินอาย ตัวเล็กๆ นั้นหดตัวลงอย่างน่ารัก แต่ชานยอลก็ยังไม่หยุดเขาเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้แล้วใช้มือประคองใบหน้าของแพคฮยอนให้หันมามองเขา
หน้าผากของทั้งคู่จรดแตะกันเบาๆ...
จมูกโด่งและจมูกรั้นก็แตะกันกันเบาๆ...
ริมฝีปากนุ่มของทั้งคู่ประทับเข้าหากันเป็นสิ่งสุดท้าย
แพคฮยอนหลับตาลงอย่างช้าๆ ก่อนจะขยับริมฝีปากไปพร้อมกับชานยอล
“อือ..” เสียงนุ่มๆ อื้ออึงในลำคอยิ่งทำให้ชานยอลสติเริ่มแตกกระจายเพราะเสียงหวานๆ นี่ทำให้เขารู้สึกว่าแพคฮยอนนั้นน่ารักเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว
ชานยอลขยับปากของตัวเองเบาๆ จนแพคฮยอนเผยอริมฝีปากออกมาเพื่อสูดอากาศหายใจ ชานยอลใช้ลิ้นอุ่นละเลียดไปตามริมฝีปากบางก่อนจะรุกล้ำเข้าไปในโพรงปาก
“อือ...” แพคฮยอนขยับลิ้นหลีกหนีชานยอลแต่สุดท้ายแล้วก็ถูกอีกฝ่ายไล่ตามอยู่ดี มือหนาจับไหล่เล็กทั้งสองเอาไว้ก่อนจะดันตัวให้แพคฮยอนนอนราบกับโซฟานุ่ม ร่างสูงขยับตัวขึ้นมาอยู่บนโซฟาด้วยเช่นกัน
“ชะ ชานยอล...ฮื่อ...” แพคฮยอนเรียกชื่อคนตัวสูงด้วยเสียงที่ประหม่า
“หืม” รับอือแต่จมูกยังคงคลอเคลียอยู่รอบๆ ซอกคอขาว แพคฮยอนขยับตัวอย่างแปลกๆ
“ฉัน...” แพคฮยอนตัวสั่นระริกจนชานยอลสัมผัสได้
“กลัวเหรอ...ฉันหยุดก็ได้นะ....” บอกด้วยเสียงนุ่มและเชื่อฟังคนตัวเล็กทั้งคู่มองตากันสักพัก แพคฮยอนชั่งใจอยู่นานและเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น...
“ถ้าเป็นนาย...” เสหน้าไปอีกทางอย่างเขินอาย ชานยอลเงียบและรอฟังด้วยหัวใจที่เต้นรัว
“ฉันก็จะไม่กลัวอะไรอีกแล้ว...”
ชานยอลยิ้มบางๆ ก่อนจะก้มลงไปจูบที่ริมฝีปากเล็กนั้นอย่างชอบใจ...
เขาไม่ใช่คนฉวยโอกาส...แต่เขาทำไปก็เพราะรัก...
และเขาก็ต้องการแพคฮยอนมาก เมื่ออีกฝ่ายไม่พร้อมเขาก็จะไม่ขัดขืน...
...
จิ้มๆ
ชานยอลเกลี่ยเส้นผมที่ปรกตาแพคฮยอนอย่างเบามือแล้วจิ้มที่จมูกรั้นอย่างชอบใจ
“คิก..” ชานยอลหลุดหัวเราะ เมื่อแพคฮยอนยู่หน้าใส่คนตัวสูง
“ขำอะไรน่ะ...”
“เปล่าครับ เจ็บไหม” ถามด้วยเสียงอ่อย แต่แพคฮยอนกลับตีไปที่หน้าอกเปลือยเปล่าของชานยอลแทน
“ตีทำไมอ่ะ” ลูบหน้าอกป้อยๆ แล้วทำหน้าเอ๋อใส่คนตัวเล็ก
“คนใจร้าย” แพคฮยอนหันหน้าไปทางอื่นเพราะเขากำลังอายอยู่ต่างหากล่ะ ใครเขามาถามกันตรงๆ แบบนี้ล่ะ...ชานยอลบ้า...
“ขอโทษนะครับ”
“...ฮื่อ”
“รักนะ...รักแพคฮยอนนะ...” ชานยอลเคลื่อนตัวเข้ามากอดร่างเล็กๆ แล้วกระซิบที่ใบหูด้วยเสียงอ่อนหวาน แพคฮยอนหดตัวลงแล้วอมยิ้มโดยที่ชานยอลมองไม่เห็น
“...” แพคฮยอนหน้าแดง...
“หน้าแดงจัง” ชานยอลลูบแก้มเนียนเบาๆ นั่นก็ยิ่งทำแพคฮยอนต้องรีบคว้าผ้าห่มขึ้นห่มตัวทันที
“บ้า...” ว่าชานยอลเสร็จก็มุดตัวเข้าไปในผ้าห่มอย่างเขินอาย
“ทะลึ่งจัง นายมุดเข้ามาในผ้าห่มทำไม”
“ชานยอลคนบ้า” ออกมาจากผ้าห่มแล้วยู่หน้าใส่เพราะชานยอลเอาแต่แซวเขา
“ไม่โกรธแล้วน...ฉันขอโทษๆๆๆๆ...ขอโทษนะครับ นายให้อภัยฉันได้ไหม”
“...”
คนบ้า...ใครจะกล้าโกรธลง
“ฉันไม่ได้โกรธอะไรนาย...แต่แค่น้อยใจ...” แพคฮยอนบอกไปตามความจริง ชานยอลพุ่งตัวเข้าไปหอมแก้มคนตัวเล็กก่อนที่จะเอาแก้มของตัวเองแนบกับแก้มแพคฮยอนอย่างออดอ้อน
“น้อยใจฉันเหรอ”
“อื้ม...น้อยใจ”
“ฉันขอโทษ ต่อไปจะฟังนายมากขึ้น จะไม่ใช้อารมณ์...โอเคไหม”
“อื้อ...”
“ฉันสัญญา” ชานยอลยกนิ้วก้อยยาวๆ ของตัวเองขึ้นมาตรงหน้าแพคฮยอน
“เกี่ยวก้อยกันเลยนะ” บอกก่อนจะกระดิกนิ้วเพื่อรอให้คนตัวเล็กเอานิ้วก้อยมาเกี่ยวกับเขา
รอยยิ้มสวยของแพคฮยอนประดับที่ใบหน้าแล้วเขาก็เลื่อนนิ้วก้อยเล็กๆ ไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของชานยอลช้าๆ
“อื้ม...อ้อ...แล้วก็...ฉันไม่ได้คิดอะไรกับจื่อเทาจริงๆ นะ...ฉันไม่ไปจีนก็ได้” แพคฮยอนบอก
“ไม่เอา...นายไปจีนก็ได้ ฉันเชื่อแล้ว...ฉันไม่ห้ามหรอก อุตส่าห์ได้ไปดูงานไม่ใช่เหรอ”
“ไม่เป็นไรแน่นะ” ถามอย่างลองเชิง ชานยอลยิ้มแล้วส่ายหน้า
“อื้อ...ไม่เป็นไร เชื่อใจนายอยู่แล้ว”
“คิก...อื้อ” แพคฮยอนยิ้มแล้วหัวเราะอย่างชอบใจ
ดีใจที่ชานยอลเข้าใจเขา...รู้สึกดีจัง...
อะไรที่ทำให้ชานยอลมั่นใจขนาดนั้น...ก็เพราะแพคฮยอนเป็นของเขายังไงล่ะ...
และจะเป็นตลอดไปด้วย
“อ้อ...ฉันซื้อพวงกุญแจให้นายด้วยนะ” แพคฮยอนนึกขึ้นได้ว่าเขาซื้อพวงกุญแจแฮนด์เมดเป็นตัวยีราฟไว้ให้ชานยอลก่อนที่จะลุกขึ้นนั่ง แต่มันทำให้ชานยอลมองเห็นผิวขาวๆ ของแพคฮยอนเลยเผลอมองอย่างลืมตัว
แต่ก็ต้องรีบมองไปทางอื่นเพราะอีกฝ่ายยังไม่รู้ตัว...
บ้าจริง...หุ่นแพคฮยอนมันน่ากอดชะมัด
“อยู่ในกระเป๋าข้างนอก...” แพคฮยอนบอกด้วยแววตาใสซื่อแล้วก็ตื่นเต้น เพราะอยากให้ชานยอลเห็นพวงกุญแจนั้นแล้ว
“เดี๋ยวฉันไปหยิบกระเป๋ามาให้” บอกก่อนจะลุกขึ้นโดยที่ไม่ทันได้ระวังเพราะชานยอลก็ยังไม่ได้กางเกง หุ่นอันเพอร์เฟคนั้นเดินออกไปนอกห้องโดยที่แพคฮยอนต้องรีบก้มหน้าลง
ชานยอลบ้า...
“มาแล้ว” ชานยอลเดินมาพร้อมกับกระเป๋าของแพคฮยอนแล้วยื่นให้ คนตัวเล็กรับมันมาแล้วรีบหยิบถุงพวงกุญแจออกมา
“นี่...ให้นาย...” ยื่นถุงให้ชานยอล เขารับมันมาก่อนจะเปิดถุงออกมาแล้วหยิบพวงกุญแจสีเหลืองๆ ออกมา
พวงกุญแจแฮนด์เมดเป็นรูปตัวยีราฟกำลังยิ้มกว้างอยู่
“เหมือนนายเลย” แพคฮยอนบอกด้วยรอยยิ้มสวย ชานยอลยิ้มกว้างจนถึงใบหู เขารู้มีความสุขอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ
เขาชอบพวงกุญแจนี้สุดๆ ไปเลย รักเลยแหละ!
แพคฮยอนของเขาน่ารักที่สุด..ที่สุดเลย
“น่ารักจัง”
“เหมือนนายๆ” จิ้มที่ตัวของชานยอลอย่างน่ารัก
“อื้อ เหมือนมะ” เอามาเทียบกับหน้าของตัวเองแล้วยิ้มตามยีราฟ
“คิกๆ อื้อเหมือนมากเลย”
“ขอบคุณนะครับ จะห้อยกับกระเป๋าไว้ตลอดเลย” ชานยอลบอกด้วยเสียงนุ่มก่อนจะจุ้บหัวยีราฟ
“อื้อ...ฉันซื้อไว้ให้ก่อนจะไปจีนน่ะ”
“อยากไปจีนด้วยจัง”
“ฉันก็อยากให้นายไปด้วย”
“ไปด้วยได้ไหมอ่ะ จะได้ไปจองตั๋วเลย”
“บะ บ้าเหรอ...เขาจำกัดคนนะ...”
“รู้น่า คงไปด้วยไม่ได้อ่ะ” ชานยอลเบะปากแล้วก็นั่งมองพวงกุญแจอย่างเพลินๆ
“แล้วจะรีบกลับมานะ”
“ครับ...คงคิดถึงแย่เลย...นายต้องคิดถึงฉันด้วยนะ” ชานยอลอ้อนแพคฮยอน คนตัวเล็กหดตัวเมื่อคนกอดแน่นขึ้น
“อื้อ คิดถึงสิ”
“เฮ้อ...” ชานยอลอยู่ๆ ก็ถอนหายใจออกมาแพคฮยอนหันไปมองหน้าร่างสูงอย่างสงสัย
“เป็นอะไรไปเหรอ”
“รักนายจัง...นายออกจะน่ารักขนาดนี้...ไม่แปลกเลยที่จะมีคนมาชอบ”
“...” แพคฮยอนเงียบเพราะเขาเองก็รู้สึกใจเต้นกับประโยคที่ชานยอลบอกกับเขา
“นายก็เหมือนกัน...นายก็มีคนชอบเยอะแยะนะ...”
“นั่นมันคนอื่นนะ ฉันไม่ได้สนใจใครนอกจากนายด้วย แล้วฉันก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันเพิ่มมากขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้เพียงแค่ว่าฉันมองแค่นายก็เท่านั้น นายใสซื่อบริสุทธิ์ ใจดี...ยิ้มสวย...ทุกอย่างที่เป็นนาย ฉันชอบมันหมดทุกอย่าง...”
“อ่ะ อื้อ...” รับคำเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขากำลังตั้งใจฟังอยู่
“นายล่ะ...”
“ฉันชอบนายที่เป็นนาย...เพราะนายใจดี”
“แค่นี้เหรอ” แพคฮยอนพยักหน้า
“แค่นี้ก็ดีใจแล้ว...” ชานยอลบอกแล้วก็หอมแก้มแพคฮยอนอีกครั้ง
เขารู้แล้วล่ะว่าถ้าเปิดใจคุยกันทุกอย่างก็จะเข้าใจ ถ้าเขาไม่เอาอารมณ์มาตัดสินใจเอาทุกอย่างแพคฮยอนก็ไม่ต้องร้องไห้ แล้วมันก็ทำให้เจ็บปวดเพราะเขาเป็นคนทำมันเอง ต่างคนต้องแคร์ความรู้สึกของกันและกันให้มาก ใส่ใจกันมากขึ้น ทำความเข้าใจมากขึ้น
สิ่งที่สำคัญก็คือความเชื่อใจ
แพคฮยอนเชื่อใจเขา แต่เขากลับไม่เชื่อใจแพคฮยอน
แต่ตอนนี้เขาเชื่อใจแพคฮยอนแล้วจริงๆ ไม่ว่าจะอะไรก็ตามแต่...เขาเชื่อแพคฮยอนทุกคำพูดโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ ทั้งสิ้น
เขาสัญญา...
*
ยั้ยๆๆๆ ไม่คิดว่าจะตัดจบได้ในตอนนี้ แต่ให้เต็มๆ ชานแพคตอนนี้ ก็เป็นคู่หลักนี่น่อออ
ให้พารืทเต็มเค้าม่างงง มัวแต่ไปขลุกกับคู่รอง
555555555555555555555555555555555555555555
ตอนหน้าเซอร์ไพรซ์อีกแล้วววววววววววววววว
ตอนนี้ก็เซอร์ไพรซ์ วรั้ยๆๆๆๆๆ เขินสิ เขียนยากมากเลย รู้สึกว่ามือแข็ง
หวานไม่ออก ชีวิตไม่มีความหวานแล้ว ต้องเติมด่วน เพราะตอนนี้มีเรื่องหยาบๆ
5555555555555555555555555555555555555
ตอนนี้คงไม่ดึกมากเท่าไหร่ป่ะ
ตีสองกว่าๆ ใครอยู่ดึกแจ็กพ็อตไปเยยยยยย อิอิอิอิ
เขินอ่ะ อยากได้ล่ะสิพวงกุญแจยีราฟ อิอิ เดี๋ยวไปสั่งทำแป๊บส์
นี่มาเกินครึ่งเรื่องแล้วนะ ใกล้ละ ใกล้จบละ
เจอกันตอนหน้าค่า ดู๊บๆๆ
ความคิดเห็น