Ⓥ①

ลำดับตอนที่ #1 : FONE - [ Revenge Evil ]

(c)              Chess theme

Application

{ Full Image

" คุณจะไปรู้อะไรกันครับ .. อย่าทำตัวเป็นรู้ดีไปหน่อยเลยดีกว่า

เพราะยังไงคุณก็ไม่มีทางรู้และไม่เข้าใจความทรมาณของคนเหล่านั้นหรอกครับ

ก็ในเมื่อคุณไม่ได้เจอด้วยตัวเองซักหน่อย "







บทที่ต้องการ :: คนในบริษัท Revenge Evil - คนที่ 9

ชื่อ-นามสกุล :: โฟเน่ เจรอสโลว์ ( Fone Jaroslaw )

ชื่อเล่น :: โฟน ( Fone )

     * มีชื่อเล่นเพียงชื่อเดียว และอนุญาติให้เรียกเพียงชื่อเดียว

อาชีพ :: นักเรียนมัธยมปลาย - ม.4

บริษัท :: Revenge Evil

อายุ :: 16

รูปร่างหน้าตา :: เด็กหนุ่มรูปร่างบอบบางแน่งน้อยด้วยสัดส่วนอรชรราวกับสตรี ทั้งหน้าท้องแบนราบและเอวคอดบาง เส้นผมสีชมพูเข้มสว่างยาวประหลังคอขาว ทิ้งเส้นผมสีชมพูที่ยาวถึงหน้าอกพาดไว้ข้างหน้า ส่วนด้านหน้ามีผมหน้าม้ายาวลงมาพร้อมกับทักเปียเล็กทับอยู่ข้างในจนดูเป็นทรงแปลกประหลาดหากแต่รับกับโครงหน้าเรียวสวยเกินสตรีไปหลายคนได้อย่างดี นัยน์ตากลมสีชมพูอมส้มล้อมรอบด้วยแพขนตายาวสีดำ คิ้วเรียวสีดำหมึก จมูกโด่งรั้นและริมฝีปากบางสีชมพูอ่อน เขามีผิวกายขาวน้ำนมและร่างกายสูงด้วยส่วนสูงตามมาตรฐานของชายทั่วไป หากเพรียวบาง แขนทั้งสองข้างเรียวยาวรับเข้ากับนิ้วมือเรียวเล็กวางตัวกันอย่างเป็นระเบียบและเล็บยาวสีขาวสะอาด 

ส่วนสูง/น้ำหนัก :: 164 / 54

ลักษณะการแต่งกาย :: Black Suit - ชุดของมิคาสะ

หน้ากากที่สวม :: Mask 

ลักษณะนิสัย :: โ ฟ เ น่  เ จ ร อ ส โ ล ว์ เด็กหนุ่มผู้เป็นเจ้าของหน้ากากความร่าเริงบนใบหน้า คอยเก็บกดและปกปิดความรู้สึกข้างในไว้ใต้หน้ากากเสมอ ในภายนอกใครต่างก็รู้ดีว่าโฟเน่เป็นเด็กหนุ่มผู้ร่าเริงสดใส เป็นมิตร และเข้ากับผู้อื่นได้ง่ายเสมอ ด้วยลักษณะนิสัยเฟรนด์ลี่ ขี้เล่น ซุกซนของเขาก็ทำให้เขาเป็นคนน่าคบหา และรู้จักกับคนอื่นไปเสียหมด เพราะเขาเองก็ชอบทักทายคนอื่นก่อนเสมออีก โฟเน่เป็นคนคารมดี มีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าตลอด ทั้งนี้เขายังเป็นคนขี้แกล้ง และขี้แหย่เหมือนวัยรุ่นสาว อา .. ก็เพราะว่าโฟเน่ชอบแกล้งอ่อย แกล้งยั่วเพื่อนหรือคนรู้จักเขาหลายครั้งเลยล่ะ โฟเน่เป็นคนนิสัยดีน่าเข้าหาใครหลายคนก็บอกมาแบบนั้น เพราะเขาเป็นคนโกรธยาก ไม่เคยถือสาใครในเรื่องจุกจิก เรียกว่าเป็นคนมีเหตุผล รู้จักคิดคนหนึ่งเลยทีเดียว เป็นคนใจเย็น และมีความอดทนสูงราวกับก้อนน้ำแข็ง ไม่เคยหวั่นไปกับคำพูดรุนแรงของใครต่อใคร เพราะในเมื่อเขาไม่ได้เป็นแบบนั้นก็ไม่จำเป็นต้องไปใส่ใจเสียหน่อย J

          โ ฟ เ น่ ในเบื้องลึกของเขานั้นราวกับเขาวงกตซับซ้อนนับพันวางทับถมกันอยู่ แท้จริงเขาเป็นคนเก็บกด โรคจิต และสุดท้ายคือวิปริตเลือดเย็น ชอบการทรมาณและเล่นสนุกเหยื่อในคดีขืนใจให้สิ้นใจตายไปอย่างเชื่องช้าพร้อมกับหัวเราะร่าเริงคลอไปด้วยอยู่เสมอ โฟเน่มักเริ่มต้นการทรมาณด้วยการหักแขนหักขา เลาะเนื้อเลาะกระดูกของอีกฝ่ายมาแขวนเล่นตามต้นไม้ โดยที่ไม่ลืมตัดน้องชายของเหยื่อมายัดเข้าปากในปากของเหยื่อ ใช้มีดปักดวงตาทั้งสองข้าง ตัดจมูกของอีกฝ่ายแล้วใช้มีดสับหน้าเหยื่อให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ก่อนจะสับซากที่เหลือให้ละเอียด ในขณะที่คดีอื่นเขากลับปลิดชีวิตเหยื่อทิ้งทันทีโดยไม่ทรมาณให้เสียเวลา เมื่ออยู่ในบริษัทโฟเน่นั้นเหมือนคนละคนราวกับโลกเบื้องนอกคล้ายกับเขาได้ถอดหน้ากากของตนเองออกมา เพราะฉะนั้นได้โปรดอย่าถามถึงโฟเน่คนนั้น เพราะที่นี่มีเพียงโฟเน่ที่โหดร้ายยิ่งกว่าใครเท่านั้น ซึ่งถ้าหากเป็นเวลาทำงานในบริษัทนิสัยของเขาจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยทีเดียว โฟเน่เป็นคนจิตไม่ปกติ จิตใจบิดเบี้ยวราวกับไม่ใช่มนุษย์ โฟเน่เป็นคนแปลกประหลาด เขานั้นเกลียดตัวเอง และก็รักตัวเองไปในเวลาเดียวกัน

     โ ฟ เ น่ นิสัยยามอยู่กับเพื่อนในบริษัทเขาจะเป็นคนตรงไปตรงมา และแรงอย่างเปิดเผย เกลียดไม่ชอบอะไรก็บอกไปตามตรง หรือไม่อยากทำอะไรก็บอกไปตามนั้น เพราะไม่มีความจำเป็นต้องใส่หน้ากากปิดไว้เหมือนโลกข้างนอก โฟเน่เป็นคนเปิดเผย มีความกล้าแสดงออก และมีความมั่นใจกับเชื่อมั่นในตัวเองสูง ชอบทำอะไรตามใจหรือสัญชาตญาณตัวเองเป็นประจำ แต่ก็ไม่ได้สร้างภาระให้ใคร เพราะโฟเน่ก็โตพอที่จะแยกแยะว่าอะไรดีอะไรไม่ดีออกได้ เห็นแบบนี้ก็หนีเก่งเอาตัวรอดเก่งใช่ย่อยเลยทีเดียว ถ้าเกิดเหตุการณ์คับขันอะไรขึ้นโฟเน่ก็ชอบหนีเอาตัวรอดคนเดียวทิ้งคนอื่นอยู่หลายครั้ง เพราะแบบนั้นคำเตือนเมื่อคุณอยู่กับโฟเน่คือคุณต้องดูแลตัวเองได้ และไม่เป็นตัวถ่วงกับใคร ไม่อย่างนั้นคุณจะโดนเขาสลัดทิ้งลงกลางทางอย่างแน่นอน จะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่ใช่เรื่องของเขา และเขาก็ไม่รับผิดชอบด้วย อีกเพราะโฟเน่ไม่ใช่คนใส่ใจหรือแคร์ใครเท่าไหร่นัก แต่ถึงกระนั้นโฟเน่ก็เป็นคนรักเพื่อน แถมยังตีหน้าซื่อ และตอแหลเก่งเป็นที่สุด ควรเรียกว่าเลวหน้าใส ชอบโยนความผิดให้ชาวบ้านเขาปวดหัวเล่นประจำ

     โ ฟ เ น่ เป็นคนคุยง่าย คุยรู้เรื่อง และคุยเก่ง เพราะเขาก็ไม่ใช่คนหยิ่งอะไร รู้เรื่องซุบซิบวงในหรืออะไรหลายอย่างดีราวกับไปนั่งอยู่ในเหตุการณ์ก็ไม่ปาน ซึ่งโฟเน่เข้าก็เข้าได้ดีกับพวกผู้หญิงเป็นส่วนใหญ่ อาจเป็นเพราะด้วยลักษณะนิสัยหลายอย่างที่เหมือนผู้หญิงด้วย เช่น ชอบแต่งตัวและชอบดูแลตัวเอง .. โฟเน่เป็นคนที่มีนิสัยเป็นตัวร้ายอย่างชัดเจนเมื่ออยู่กับคนที่เกลียดหรือเหม็นขี้หน้า ทั้งจิกกัด และกลั่นแกล้งสารพัด เพราะด้วยความรักแรง เกลียดแรง และแค้นแรงชนิดว่าชาตินี้คงอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้ของเขาอีก โฟเน่เป็นคนเข้าถึงยากเหมือนเข้าปิดกั้นใจตัวเองเอาไว้ แม้ข้างนอกจะดูเป็นมิตรแต่แท้จริงก็เหมือนมีเส้นกั้นบางเฉียบกั้นกลางระหว่างเขากับคุณอยู่ โดยที่คุณไม่สามารถตัดเส้นกั้นนั้นให้ขาดออกไปได้ เพราะโฟเน่นั้นใจแข็งยังกับหินผาเลยด้วยซ้ำ

     หนึ่งข้อควรจำของโฟเน่และไม่ให้เขาควรปฎิบัติ คือการปากไวของเขาเอง โฟเน่ชอบพูดอะไรเป็นลางอยู่เสมอ ก่อนเจ้าตัวจะยิ้มหลังจากนั้นประมาณว่า 'ไม่มีอะไรหรอก' ซึ่งหลังจากนั้นเรื่องที่เขาพูดก็มักจะเกิดขึ้นมาจริงเป็นประจำ เป็นคนชอบพาคนอื่นซวย แต่ตัวเองดันไปสบายกว่าคนอื่นซะอย่างนั้น เขาเป็นคนร้ายกาจยิ่งกว่าอะไรดี เรียกว่างูร้อยเล่ห์ยังไม่พอ ไม่ว่าจะเรื่องการหลอก ตบตา แสดงละครอะไรนั่นแหละ คือบางทีก็มีแสดงละครบีบน้ำตาทรุดลงกับพื้นบอกเจ็บแก้ม เจ็บปากที่โดนตบ ทั้งที่ตัวเองเป็นคนตบเอง ( ... ) เรียกว่าแอ๊คติ้งเก่ง และสมจริงแรง โฟเน่เป็นคนน่ากลัวกว่าที่เห็นมาก เหมือนภายนอกจะดูแรงและจริงใจ แต่ในความเป็นจริงโฟเน่ไม่ใช่คนซื่อสัตย์ เขากล้าหักหลัง หรือกล้าถีบเพื่อนไปตายได้เช่นกัน แต่ไม่ใช่กับคนในบริษัท .. เพราะยังไงเขาก็มนุษย์คนหนึ่งที่รักตัวกลัวตายไม่แพ้คนอื่น แต่ในเบื้องลึกเขาก็มีความน่ากลัวและวิปลาสเกินกว่าใครจะรับรู้อยู่เช่นกัน .. 

ลักษณะการพูดจา :: น้ำเสียงนุ่มยังไม่แตกหนุ่มทำให้แยกยากว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่ ถ้าไม่นับเรื่องการแทนตัวเองที่แทนว่า 'ผม' ของเขา แทนคนอื่นว่า 'คุณ(ชื่อ)' ไม่ก็เติมสรรพนามอื่นต่อข้างหลังไป เช่น 'คุณหญิง' 'คุณนาย' 'คุณชาย' 'คุณเพื่อน' ฯลฯ หรือถ้ารู้จักหรือสนิทกันก็จะเรียกชื่อของอีกฝ่ายไปเลย มีคำลงท้ายเสมอ

     " คุณหนูครับ คุณกำลังทำตัวเป็นตัวเกาะแข้งเกาะขาของพวกเรานะครับ อ๊ะ หรือควรเรียกว่าตัวเกะกะดีล่ะ :) "

     " คิกคิก ทีตอนอื่นไม่เคยสำนึก เพิ่งมาสำนึกเอาตอนตาย น่าสมเพชจังนะครับ -- ว่ามั้ย "

     " เรื่องของผม คุณไม่มีทางรู้หรอกครับ ถ้าคุณไม่ได้โดนด้วยตัวเอง ... "

ประวัติ :: 

    ในความทรงจำของโฟเน่มีเพียงภาพรอยยิ้มหวานของแม่ที่ส่งให้เขา ก่อนจะถูกฉีกกระชากเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วยน้ำมือของใครบางคน ตั้งแต่อดีตโฟเน่จำได้เพียงแค่ว่าเขาเกิดขึ้นมาในซ่องแห่งหนึ่งพร้อมกับมารดาของเขาที่ทำอาชีพค้าประเวณีอยู่ที่นั่น พ่อของเขาเสียไปตั้งแต่เขายังเด็ก ในช่วงนั้นที่มารดาของเขากำลังตั้งครรภ์น้องเขาอยู่พอดี ก่อนสุดท้ายจะต้องแท้งไปด้วยการหกล้ม .. วินาทีนั้นเหมือนโลกครั้งที่สองของโฟเน่พังลงในพริบตา เขาสูญเสียไปถึงสองครั้ง .. จากนั้นโฟเน่ก็ถูกมารดาพามาอยู่ด้วยกันในซ่อง โดยทุกวันที่ต้องทำงานเธอมักจะให้เขาไปหลบอยู่ใต้เตียงเสมอ

     " โฟเน่ .. รีบเข้าไปหลบใต้เตียงเร็วเข้าสิ! ลูกค้าแม่จะมาแล้ว! " เธอเอ่ยเสียงแหลมจนทำให้ร่างบางที่กำลังนั่งเหม่ออยู่สะดุ้งสุดตัว ก่อนจะกุลีกุจอวิ่งเข้าไปหลบใต้เตียงตามคำสั่งของเธอ

     นัยน์ตากลมหม่นแสงลงเมื่อเห็นร่างของชายหนุ่มแปลกหน้าคนหนึ่งเดินเข้ามาผ่านทางช่องเตียงขนาดเล็ก หลังจากที่บิดาเสียไป มารดาของเขาก็พามาอยู่ที่ซ่องแห่งนี้ เขาก็ต้องดูแลตัวเองอยู่เสมอ เพราะในเมื่อเธอไม่เคยสนใจไยดีอะไรเขาเลย 

     ความสนใจของเขาถูกดึงกลับมาเพราะเสียงของเตียงที่ดังเอี๊ยดอ๊าดจนน่ากลัวจากการนัวเนียของทั้งสองร่างบนเตียง เด็กหนุ่มเปลี่ยนท่าเป็นนอนหันข้างมองไปทางอื่นแทนเพื่อที่จะไม่ได้สนใจสองชีวิตที่อยู่บนเตียง เด็กหนุ่มต้องทนอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มาหลายครั้งจนรู้ตัวดีว่าต้องทำอย่างไร

     แต่ครั้งนี้กลับแปลกไปจากทุกครั้ง .. โดยปกติลูกค้าจะไม่รู้ข้อมูลอะไรนอกจากชื่อของแม่เขา แต่ครั้งนี้ชายคนนั้นกลับรู้เรื่องของแม่เขาและตัวเขาราวกับทั้งสองได้แอบลักลอบคุยกันมานาน

     " อ๊าส์ .. อืม ที่รักคุณช่างสุดยอด น่าเสียดายที่มีลูกกับสามีไปแล้ว "

     " อ๊ะ -- อ๊า ม .. ไม่ต้องไปสนใจไอ้บ้าที่ตายไปแล้วหรอกค่ะ ตอนนี้คุณแค่สนใจฉันก็พอแล้ว อ๊า!" 

     !!!

     นัยน์ตากลมเบิกกว้างขึ้นเมื่อได้ยินมารดาของตนกล่าวอย่างนั้น ทั้งที่ตอนที่เคยอยู่ด้วยกันเธอกลับดูรักบิดาจของเขามากขนาดนั้น .. เด็กหนุ่มพลิกตัวขึ้นมาเป็นท่านอนหงายเหมือนเดิมเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เขาสบตากับดวงตาของชายหนุ่มคนนั้นพอดี

     " หึ " เสียงหัวเราะดังขึ้นกระทบโสตประสาทของเด็กหนุ่ม " ที่รัก .. เรารีบมาต่อกันให้จบดีกว่า ผมไม่อยากรอแล้ว "

     " อ๊ะ ได้ค่ะ " เธอตอบรับ 

     ก่อนเขาจะได้ยินเสียงครวญครางยืดยาวมาเกือบสามชั่วโมง .. พร้อมกับเสียงประตูที่ปิดลง 

     " ออกมาได้แล้ว " มารดาของเขาเอ่ยขึ้นมาอีกคราหลังจากที่ไร้วี่แววของชายหนุ่มคนนั้น โฟเน่คลานออกมาจากใต้เตียงนอนพร้อมกับผุดลึกขึ้นนั่งบนเตียงที่ยับยู่ยี่ฉายชัดถึงกิจกรรมเข้าจังหวะเมื่อครู่ " แกคงสงสัยใช่มั้ย? ว่าเขาเป็นใคร "

     ร่างบอบบางเต็มไปด้วยรอยรักในสภาพมีผ้าขนหนูพันรอบอกเอ่ยขึ้น ผมสีชมพูของเธอนั่งยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ก่อนเธอจะหย่อนก้นนั่งลงบนเตียงพร้อมไขว้ห้างมองเขา เด็กหนุ่มพยักหน้า

     " เขาจะเป็นคนที่ฉันจะแต่งงานด้วยยังไงล่ะ แกก็จำเอาไว้ด้วย " โฟเน่สารภาพว่าแอบเห็นสีหน้าเพ้อฝันของเธอด้วย เขาพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ทำให้เธอคลี่ยิ้มกริ่ม

     " โอเค งั้นแกก็ไปนอนได้แล้ว .. " เสียงของเธอดังขึ้นอีกคราเป็นเชิงไล่เขา " อ๋อ แล้วก็ที่ฉันพูดกับเขาไปตอนนั้น มันเป็นเรื่องจริงจำใส่กะละหัวแกไว้ด้วย เพราะถ้าฉันไม่เอาแกมาเลี้ยง แกก็คงตายตามไอ้แก่นั่นไปแล้ว! "

     คำพูดของเธอมันคือมีดแหลมคมที่ปักลงกลางอกของเขาอย่างจัง

     " อ๊า อ๊ะ -- เร็วกว่านี้อีกสิคะ "

     " ตามที่คุณขอครับ ที่รัก "

     นี่ก็เป็นอีกครั้งที่เขาถูกเธอสั่งให้มาหลบใต้เตียง ...

     กึก กึก กึก กึก!

     เสียงเตียงสั่นกระทบกับผนังทำให้เขารับรู้ได้ว่ากิจกรรมนี้มันยังไม่จบอย่างง่ายดาย แต่แล้ว .. มันก็ดังกระทบกับผนังอีกรอบก่อนจะเงียบไป พร้อมกับเสียงใหม่แทรกขึ้นมาแทน

     ปัง! 

     เสียงปืน!? 

     เขาไม่ใช่คนโง่ .. โฟเน่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างบน ซึ่งสิ่งยืนยันได้ดีคือกลิ่นคาวของเลือดที่ตีเข้าจมูกของเขา 

     " ออกมาได้แล้วน่า .. อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่านายซ่อนอยู่ใต้นั้น " เสียงเย็นเยียบเอ่ยขึ้นทำให้ทั้งตัวเด็กหนุ่มชาวาบ ร่างกายสั่นเกร็งขึ้นมาอย่างควบคุมไม่อยู่ " อย่าให้ฉันนับ 1 ถึง 3 แล้วลั่นไกลากศพนายออกมาด้วยตัวเองนะ "

     " ผ.. ผมออกมาแล้วครับ " เพราะหวาดกลัวในคำขู่ของอีกฝ่ายถึงยอมยันตัวออกมาตามคำสั่งของอีกฝ่าย 

     " ก็ดี " ร่างสูงยักไหล่พร้อมเดินเข้ามาหาเด็กหนุ่ม ทำให้ร่างบางถอยกรูดราวกับอีกฝ่ายเป็นตัวเชื้อโรค ก่อนจะต้องสะดุ้งน้ำตาคลอด้วยความเจ็บปวดในวินาทีต่อมา เพราะลูกกระสุนจากกระบอกปืนมันถูกส่งมาเจาะเข้าที่ขาของเขาอย่างจังจนล้มกระแทกพื้น

     ปัง!

     " ฮึก! ยะ .. อย่าทำอะไรผมเลย " เอ่ยขอร้องอีกฝ่าย ครั้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินเข้ามา แต่ดูเหมือนคำขอร้องของเขาจะไม่เป็นผล ทั้งยังสร้างความเจ็บปวดเป็นเท่าทวีให้แก่เขา

     ปัง ปัง ปัง!

     กระสุนปืนอีกสามนัดฝังเข้าที่น่องขาอีกข้างซ้าย หัวไหล่และท่อนแขนของเขาอย่างจัง จนโฟเน่ตาเบลอไปด้วยน้ำตา 

     เขาเจ็บ .. เจ็บจนเจียนจะขาดใจตาย

     " อย่าทำท่ารังเกียจแบบนั้นใส่ฉันสิเด็กน้อย .. เธอและแม่ต่างหากที่สมควรโดนรังเกียจ "

     " ม .. ไม่ .. "

     " ยังไม่ยอมรับตัวเองอยู่อีกเหรอ งั้นฉันจะทำให้เธอจดจำมันเอง "

     รอยยิ้มน่ารังเกียจฉายชัดขึ้นมาบนใบหน้า ก่อนเส้นผมเขาจะถูกกระชากด้วยแรงของชายคนนั้นที่ไม่ใช่แรงน้อยจนโฟเน่รู้สึกเหมือนหนังหัวเขาจะหลุดออกมาคามือของชายคนนั้น

     เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าตัวเองถูกลากมาไกลขนาดไหน เขารู้เพียงแค่ว่าส่วนที่โดนยิงของเขามันชาจนไร้ความเจ็บไปเรียบร้อยแล้ว 

     ตุบ!

     ร่างของเขาถูกโยนกระทบกับพื้น สัมผัสแข็งกระด้างของมันทำให้ร่างกายของโฟเน่กระตุก เขาได้ยินเสียงมากมายลอยกระทบโสตประสาท .. 

     " เห้ย ไอ้อีธานมันมาแล้วโว้ย ลากของระบายอารมณ์มาด้วยเหรอวะ เออ ดี กูกำลังต้องการ ไหนดูดิ .. เหยดแม่ม มึงยิงมันซะเละเลยนี่หว่า "

     " กูขอโทษแล้วกัน " 

     " เออ ไม่เป็นไร พวกมึงเว้ย กูมีเรื่องสนุกมาเล่นละ! "

     เสียงตะโกนพวกมันดังข้ามหัวไปมา เขาจับใจความได้แค่คำว่า 'ของระบายอารมณ์' เขากำลังจะถูกพวกมันกระทำชำเราราวกับสิ่งของ ..

     นั่นเป็นความทรงจำเลวร้ายที่สุดในชีวิตของเขาจนกลายมาเป็นปมฝังใจ ใช่ .. เขาถูกพวกมันรุมข่มขืน พวกมันยี่สิบคนที่ทำให้เขาเจ็บปวด เขาทนทรมาณกับพวกมันถึงหนึ่งอาทิตย์ แม้กรีดร้องจนน้ำเสียงแหบแห้งพวกมันกลับหัวเราะราวกับเป็นเรื่องตลก นิ้วมือเรียวจิกลงกับพื้นจนเล็บแตกเลือดไหลซึมออกมาตามร่องนิ้วอย่างน่าสงสาร

     ร่างกายปวดระบมจนขยับไม่ได้ บนเรือนร่างเต็มไปด้วยคราบคาวเหนียวเหนอะน่ารังเกียจ .. สติเลือนรางลงก่อนจะดับวาบไป

   ทั้งเจ็บ และแค้น .. อยากจะฆ่าพวกมันให้ตายไปให้หมด!

     แต่ก็เป็นเพียงแค่ความฝันไร้สาระ พวกมันหนีไปได้พร้อมกับกองทรัพย์สิน ในช่วงที่เขาสลบพวกมันหนีออกไปปล้นขู่และฆ่าข่มขืนนางโลมหลายคนจนซ่องนี้เละไปหมด .. เจ้าหน้าที่มาช้าเกินกว่าที่จะจับพวกมันเอาไว้ได้ ..

     โฟเน่ถูกนำไปบำบัดจิตต่อในโรงพยาบาลจิตเวช เมื่อหลังจากฟื้นขึ้นมาเขามีอาการคลุ้มคลั่งพร้อมกับร้องไห้ฟูมฟายไม่หยุดจนเหมือนคนบ้าที่พูดอะไรไม่รู้เรื่อง

    สองปีครึ่งที่โฟเน่ต้องทนยอมรับร่างกายน่ารังเกียจของตัวเองที่เหมือนเป็นตราบาปจากการถูกขืนจิตใจ .. กลิ่นยาในโรงพยาบาลเป็นสิ่งที่คุ้นชินกับเขาเหลือเกิน .. 

     โฟเน่มักชอบเล่น ชอบคุยกับกระถางต้นไม้ในห้องพักฟื้นของตนเองอย่างเป็นประจำจนพยาบาลและหมอมองว่าเขาเป็นบ้าอย่างกู่ไม่กลับ กระทั่งวันหนึ่งที่เขาคุยกับมันอีกตามเคยอันเป็นภาพชินตาของพยาบาลที่ดูแลเขา .. เมื่อเขาใช้นิ้วแตะลงบนดินข้างยอดต้นไม้ใบเล็กของเขาก็มีต้นไม้อีกต้นงอกขึ้นมา ..     

     นั่นทำให้เขาเพิ่งรู้ว่าตัวเองมีพลังพิเศษ .. 

     เป็นเวลาเดียวกันกับที่เขาถูกส่งตัวออกมาจากโรงพยาบาลจิตเวชพอดี เพราะสภาพจิตใจดีขึ้น .. เขาอายุ 16 ปี .. ย้อนไปเมื่อสามปีก่อนเขาถูกรุมข่มขืน .. 

     และที่น่าดีใจกว่านั้นคือพวกมันยังไม่ตาย .. เพราะเขาไม่ได้รับคร่าวคราวของพวกมันเลย 

     เรื่องราวทั้งหมดปะติปะต่อกันได้อย่างลงตัว เขาจะตามหาพวกมันแล้วแก้แค้นให้แสนสาหัสสมกับที่มันทำไว้กับเขาและแม่ เอาเลือดหัวมาล้างเท้าให้กับศพของมารดาและบิดาตน ..     

     ซึ่งก็เป็นการเปิดทางแก้แค้นที่ดีเมื่อเขาได้ถูกทาบทามให้เขาบริษัท Revenge Evil แน่นอนว่าโฟเน่ไม่มีความจำเป็นที่ต้องปฎิเสธ และในตอนเช้าที่เขาเป็นเพียงนักเรียนมัธยมปลายธรรมดาก็ใส่หน้ากากสดใสเข้าหาคนอื่นไปวัน

หนีไปให้ได้ตลอดก็แล้วกัน!

     

อาวุธ :: เครื่องช็อตไฟฟ้า

พลังพิเศษ :: การควบคุมพืชพรรณและดอกไม้ทุกชนิดให้ขยับตามตนต้องการได้ ไม่ว่าจะเป็นการรัด การแทง การพัน การงอกเงยแตกหน่อออกมาจากร่างกายของศัตรูถ้ามีน้ำอยู่ข้างใน หรือการทำให้ร่างกายศัตรูกลายเป็นกิ่งไม้ ซึ่งจะใช้ได้ผลดีและมีพลังเยอะที่สุดเมื่ออยู่ในป่าและในสถานที่มีน้ำ จุดอ่อนจะอยู่ที่ถ้าหากไม่ตั้งสมาธิจดจ่อให้ดีพลังอาจจะรั่วและส่งผลกระทบไปโดนคนอื่นเป็นวงกว้างได้

ความสามารถพิเศษ ::

- ร้องเพลง

- เอาตัวรอดในสถานการณ์อื่น ( เช่น ติดเกาะ , เครื่องบินล่ม , ลิฟท์ตก ฯลฯ )

- เล่นเครื่องดนตรี

- การล้วงข้อมูลอย่างแนบเนียน

- ดึงดูดความสนใจคนอื่น ( กลายเป็นจุดเด่นเพียงจุดเดียวในสายตาคนอื่น )

- การแฮ็กคอมพิวเตอร์

- ตีหน้าซื่อ / หลอกลวง

งานอดิเรก :: เดินเที่ยวเล่น , คุยกับเพื่อน 

ชอบ :: การทรมาณพวกผู้ร้ายคดีข่มขืน , แต่งตัว , พวกคนชอบท้าทาย , พระจันทร์ , ต้นไม้

ไม่ชอบ :: พวกสารเลวนั่น ( โคตรเกลียดและรังเกียจมาก ) , คดีข่มขืน , พวกคุณหนูคุณนาย , อากาศหนาว , การอยู่ตัวคนเดียว

แพ้/กลัว :: - / เรื่องราวย่ำแย่ในอดีต , การถูกข่มขืน

เพิ่มเติม :: -

-----------------------------------------------------------------

สัมภาษณ์ผู้ปกครอง

สวัสดีค่ะ เราชื่อแผ่นกระดาษนะคะ ส่วนอีกทางชื่อว่า จัสบลัด ไม่ทราบว่าผปค.ชื่ออะไรคะ?

- สวัสดีและยินดีที่ได้รู้จักค่า เราชื่อวีค่ะ 

ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ว่าแต่ทำไมถึงมาสมัครเรื่องนี้คะ?

- น่าสนใจค่ะ :)

เรื่องนี้มีคนแต่งสองคนค่ะ ไม่ทราบว่าโอเคกันไหม?

- มีสองคนดีแล้วค่ะ มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้เนอะ55555

ใบสมัครยาวไปไหมเอ่ย?

- ไม่นะคะ กำลังพอดีเลอ ไม่เวิ่นเยอะเท่าไหร่

ช่วงแรกกับกลางเรื่องยังไม่มีออริตายค่ะ แต่ว่าถ้าลูกๆ ตายตอนท้ายเรื่องจะทำใจได้ไหมคะ?

- ได้อยู่แล้วค่ะ ทำใจตั้งแต่จิ้มมาสมัครล้าวส์55555555

ไม่ทราบว่าถ้าลูกมีคู่ต้องการให้คู่หญิงหรือชายคะ?

- ชายค่า หนึ่งคือมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะเลอ UvU

สุดท้ายมีอะไรจะบอกแผ่นกระดาษกับจัสบลัดเพิ่มเติมไหมคะ?

- เอ็นดูลูกตัวน้อยของเราด้วยน้า ลัฟ <3

ขอบคุณที่มาสมัครค่ะ