[ Fic Harry Potter] คนแปลกหน้า (oc)

ตอนที่ 4 : ตอนที่ 4 ไอพันห้า

หลังจากที่พวกเราทั้งได้ไปเที่ยว ไปซื้อของกันอะไรกันเสร็จเธอก็โดนจับให้เรียนภาษาฝรั่งเศสโดยทันที ทำให้ไม่ได้มีเวลาว่างไปวาดรูปหรือไปเล่นกับมาร์คัสเพื่อนของเธออีกแล้ว เพราะทั้งวันก็เอาแต่เรียน เรียน เรียน และก็เรียนอยู่ในห้องทั้งวัน 

แต่ชีวิตของคนเรามันก็ไม่ต้องมานั่งเรียนแบบนี้อยู่ทุกวันหรอก มันต้องมีเวลาพักผ่อนกันบ้างอย่างเช่นวันนี้เป็นวันที่เธอจะไปซื้อของ ซึ่งแน่นอนว่าต้องไปกับมาร์คัสด้วย ส่วนน้องชายของเธอก็อยู่ที่บ้านกับแม่ 

" เดี๋ยวพ่อไปซื้อหนังสือหรืออย่างอื่นให้ พวกลูกพากันไปลองชุด เลือกสัตว์เลี้ยงและไม้กายสิทธิ์ ส่วนที่เหลือพ่อจะจัดการเอง เนเมซิสก็พามาร์คัสไปด้วย "

" ขอบคุณมากครับ "

" ไม่เป็นไร "

" ถ้างั้นหนูพามาร์คัสไปก่อนนะ " 

" เดินดีๆล่ะ วันนี้คนเยอะ "

" ค่ะ / ครับ " 

ถ้าถามว่าเธอกับพ่อคืนดีกันตอนไหน ก็ตอบไม่ได้เหมือนกันเพราะอยู่ดีๆพ่อก็มาชวนคุยและยังเป็นแบบให้วาดรูปอีกด้วย พอวาดรูประบายสีครบเสร็จเรียบร้อย พ่อก็ให้ค่าตอบแทนในการรูปคือ การซื้อสีให้ใหม่และพู่กัน หรือไม่ก็ดินสอใหม่ให้ด้วย ทั้งๆที่ยังไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย

ซึ่งทำให้ทุกคนในบ้านต่างตกใจกันไปยกใหญ่ว่าพวกเรา 2 คนคือดีกันตอนไหน แต่พวกเขาก็ไม่ได้ถามอะไรมากเพราะพ่อของเธอยังคงบ่นเรื่องมักเกิ้ลอยู่เหมือนเดิม 

และตอนนี้พวกเรา 2 คนก็เดินเข้ามาวัดชุดกันเป็นอย่างเเรก จะได้ไม่ต้องมานั่งรอให้มันเสียเวลา เพราะระหว่างนั้นพวกเราก็ไปเลือกซื้อของต่างๆเสร็จ แล้วค่อยกลับมาเอาชุดจะได้ไม่ต้องรอนาน

กรุ๊งกริ๊ง

เสียงของกระดิ่งที่ติดอยู่หน้าประตูได้ส่งเสียงดังขึ้นเมื่อมีลูกค้าเข้ามาในร้านตัดเสื้อคลุมของมาดามมัลกิ้น

" สวัสดีจ๊ะเด็กๆ ฮอกวอตส์ใช่ไหม "

" ค่ะ / ครับ "

" ถ้าอย่างนั้นมายืนรอกันอยู่ตรงนี้ก่อนนะ " แล้วมาดามมัลกิ้นก็เข้ามาจัดการวัดตัวของพวกเธออย่างชำนาญและรวดเร็ว 

" เดี๋ยวอีกสักพักค่อยมารับชุดนะเด็กๆ "

" ขอบคุณค่ะมาดาม / ขอบคุณครับมาดาท "

" เดินกันดีๆล่ะเด็กๆ วันนี้คนเยอะ "

ขณะที่พวกเราทั้งสองเดินออกจากร้านของมาดามมัลกิ้นนั้น ก็มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่มีส่วนสูงประมาณใต้คางของเธอ กำลังเดินสวนทางพวกเธอไปลักษณะของเด็กชายคนนี้มีผมสีน้ำตาแต่น่าเสียดายที่เธอมองไม่เห็นสีดวงตาของเขา เลยพยายามจ้องมองอยู่นาน แต่ก็ไม่เห็นสักที

" มีอะไรหรือเปล่า " มาร์คัสถามเพื่อนสาวอย่างสงสัยเพราะไม่เคยเห็นเพื่อนตัวเองมีอาการแบบนี้มาก่อน

" เปล่า พวกเราไปซื้อไม้กายสิทธิ์กันต่อดีกว่า "

" โอเค "

ระหว่างทางที่กำลังเดินไปถึงร้านโอลิแวนเดอร์ ก็ได้เจอร้านค้าต่างๆมากมายไม่ว่าจะเป็นร้านขายไอติมที่มาร์คัสก็รบเร้าให้เธอพาเขาไปซื้อไอติมกินก่อน

" นะๆ อยากกินจริงๆ " เสียงอ้อนวอนของเพื่อนชายดังออกมา เพื่อหวังว่าเพื่อนของตัวเองจะใจอ่อน

" หิวมากเลยหรอ "

" ใช่ "

" แป๊บเดียวนะ "

" เพื่อนใครเนี่ย ใจดีที่สุดเลย " เฮ้อ! นี้เธอมีเพื่อนหรือมีลูกกันแน่ ชักไม่แน่ใจแล้วสิ

เมื่อพามาร์คัสไปกินไอติมเสร็จเรียบร้อยแล้ว กำลังจะเดินไปร้านโอลลิแวนเดอร์ต่อแต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อเพื่อนของเธอคนนี้ได้มายื่นหยุดอยู่ตรงหน้าตู้กระจกที่โชว์ไม้กวาดรุ่นใหม่ล่าสุดของตระกูลคอมเม็ต

" ว้าว! คอมเม็ต " ถ้าให้ดูลักษณะของไม้กวาดอันนี้มันก็คลายกับอันที่อยู่ในบ้านของเธอเลย

" เหมือนจะมีรุ่นนี้อยู่ที่บ้านแล้วนะ " เพราะเธอเคยเห็นพ่อเอาไม้กวาดรุ่นนี้ไปไว้ที่ห้องทำงานของเขา 

" จริงหรอ "

" อืม แต่อยากได้? " 

" .... "  มาร์คัสไม่ตอบแต่กลับพยักหน้ามาให้แทน

" เดี๋ยวซื้อให้ "

" จริงนะ "

" อืม แต่อันนี้เป็นของขวัญวันเกิดปีหน้า เพราะปีนี้ได้ไปแล้ว " 

ถ้าให้เล่าเรื่องราวในวันเกิดของมาร์คัส มันก็ค่อนข้างที่จะวุ่นวาย เละเทะจนอยากจะกลับบ้านไปเลย เพราะในงานวันเกิดนั้นมีการเล่นเกมต่างๆมากมายไม่ว่าจะเป็น แข่งปีนต้นไม้ ปิดตาหาของ เล่นซ้อนแอบ ซึ่งกว่าจะเลิกงานก็ ทำให้ร่างกายเหนื่อยล้าไปหมดทั้งตัว เพราะว่า ไม่ค่อยไม่ออกกำลังกายมากซะเท่าไร

" ไม่เอาดิซิส "

" หรือจะไม่เอาอะไรเลย "

" เอาครับ " และเธอก็พามาร์คัสเดินไปซื้อไม้กวาดทันที และเธอก็ไม่ค่อยชอบเล่นควิดดิชสักเท่าไร 

กรุ๊งกริ๊ง

เสียงกระดิ่งที่ติดอยู่กับประตูไม้ ได้ส่งเสียงดังออกมา เมื่อเราไปเปิดหรือปิดประตู เเต่พอเข้าไปในร้านโอลลิแวนเดอร์ กลับไม่พบใครเลยในร้านแห่งนี้

" ฉันคิดว่า พวกเราน่าจะมาผิดร้าน "

" ไม่นะ "

" แล้วทำไมไม่ใครเลยล่ะ " แล้วมาร์คัสก็ค่อยมายืนอยู่ข้างหลังเธอ เพื่อเอาตัวเธอมาเป็นโล่กำบัง

" อย่ากลัวไปหน่อยเลย นายเป็นผู้ชายนะ ควรดูแลผู้หญิงหน่อย "

" ก็คนมันกลัว จะให้ทำยังไงได้ " เฮ้อ! คิดถูกหรือคิดผิดที่ตอบตรงเป็นเพื่อนกับคนนี้ คนที่ชื่อว่า มาร์คัส ฟลินต์

“ โอเค งั้นหลบอยู่ข้างหลังให้ดีๆ......สวัสดีค่ะ มีใครอยู่ไหมคะ " เมื่อพูดกับเพื่อนของตัวเองจบ ก็ตะโกนเรียกถามเผื่อจะมีใครอยู่ และพอตะโกนไปเสร็จก็มีเสียงบางอย่างดังมาจากหลังร้าน พร้อมร่างของชายชราคนหนึ่งปรากฏมาด้วย

" สวัสดีคุณมัลฟอยและคุณฟลินต์ "

“ สวัสดีค่ะ / สวัสดีครับ ”

" ฉันรู้สึกเหมือนว่าพ่อแม่ของพวกเธอพึ่งมาเลือกไม้กายสิทธิอันแรกไปเอง เวลามันช่างผ่านไปเร็วจริงๆ....แล้วใครจะเลือกก่อนดี? "

“ เลดี้ก่อนเลย ” มาร์คัสพูด

“ ขอบใจ ”

" ถ้างั้นคุณมัลฟอยรอแป๊บนึงนะ " แล้วคุณโอลลิแวนเดอร์ก็เดินกลับไปที่หลังร้านต่อเหมือนเดิม

“ ไม่เป็นไร นี้มันหน้าที่ของลูกผู้ชายอยู่แล้ว ” มาร์คัสพูดพร้อมกับเอามือของตัวเองมากอดอกอย่างภาคภูมิใจ

“ ลูกผู้ชาย? แล้วตอนที่เข้ามาในร้านล่ะ หลบหลังฉันทำไม ”

“ นั้นเป็นการแสดงอย่างหนึ่งเท่านั้นเอง ”

“ ไม่เห็นจะมีกล้องสักตัว ”

“ ไม่เห็นเองเถอะ ”

“ อืมๆ การแสดงก็การแสดง " ขี้โม้ กลัวก็บอกมาดีๆก็ได้

 เมื่อพูดคุยกับมาร์คัสจบ คุณโอลลิแวนเดอร์ก็กลับมาพร้อมกับไม้กายสิทธิ์อันหนึ่ง

" ลองโบกไม้กายสิทธิดู คุณมัลฟอย " พอลองโบกไม้กายสิทธิดูตามคำพูดของคุณโอลลิแวนเดอร์แล้ว ไม้กายสิทธิ์ก็ระเบิดออกมาทันที

" สงสัยยังไม่ใช่อันนี้ " แล้วคุณโอลลิแวนเดอร์ก็กลับเข้าไปหาไม้กายสิทธิให้ใหม่ด้วยความรวดเร็ว

" หวังว่าอันนี้คงจะใช้ได้ "

“ ขอให้เป็นอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ " พอนิ้วมือไปสัมผัสเข้ากับไม้กายสิทธิ์ก็รู้สึกถึงความเยือกเย็นที่แผ่กระจายออกมา แต่มันก็ไม่ทำให้หนาวมากจนเกินไป มันกลับเย็นสบายอย่างบอกไม่ถูก และพอลองโบกไม้ดู มันก็ไม่ได้ระเบิดออกมาเหมือนรอบที่แล้ว

" ไม้ชิ้นนี้เป็นไม้ที่ดีมากเลยนะคุณมัลฟอย "

“  ยังไงหรอคะ ”

" ก็เพราะว่ามันทำมาจากไม้ซีดาร์ ตรงแกนกลางบรรจุเอ็นหัวใจมังกร ยาวประมาณ 10 นิ้วพอดี ยืดหยุ่นนิดเดียว "

“ ขอบคุณสำหรับข้อมูลค่ะ คุณโอลลิแวนเดอร์ ”

" และฉันอยากจะบอกคุณมัลฟอยอยู่เรื่องหนึ่งในการใช้ไม้กายสิทธิ์อันนี้ "

“ อะไรหรอคะ ”

" ไม่มีใครสามารถหลอกลวงผู้ที่ถือไม้ซีดาร์ได้เลยสักคน ซึ่งนั้นมันเหมาะสมกับคุณมากและไม้กายสิทธิ์จะเป็นคนเลือกเจ้าของเอง "

“ ขอบคุณค่ะ ราคาเท่าไรคะ ”

" 20 เกลเลียน เอาล่ะตอนไปเป็นตาของคุณฟลิตน์แล้ว รอสักครู่ "

จากนั้นคุณโอลลิแวนเดอร์ก็ยุ่งกับการหาไม้กายสิทธิ์ให้มาร์คัสค่อนข้างนานนิดนึง และกว่าจะได้ไม้กายสิทธิ์มานั้นก็ต้องคุณโอลลิแวนเดอร์ต้องเสียไม้กายสิทธิตั้ง 2 อัน ส่วนไม้ของมาร์คัสจะเป็นไม้เรดโอ๊ก แกนกลางบรรจุเอ็นหัวใจมังกรเอาไว้ ยาว 9 ½ นิ้ว ยืดยุ่นกำลังพอดี  

เมื่อได้ไม้กายสิทธิ์แล้วก็กำลังจะออกจากร้านของคุณโอลลิแวนเดอร์ แต่เธอก็โดนเรียกชื่อซะก่อน

" คุณมัลฟอย จงระวังเรื่องการใช้อารมณ์ด้วย....เพราะมันคงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไรที่จะใช้ไม้ซีดาร์ตอนกำลังโมโหอยู่ จริงไหม? "

“ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ฉันจะระวังตัวให้ดี ” และพวกเราทั้งสองคนก็ออกมาจากร้านของคุณโอลลิแวนเดอร์ แล้วเดินไปซื้อสัตว์เลี้ยงต่อ

“ คุณโอลลิแวนเดอร์พูดอะไรก็ไม่รู้ เพื่อนฉันเก็บอารมณ์จะตายไป ”

“ ฟังเอาไว้ก็ดี เวลาผู้ใหญ่เตือน ”

“ ฉันสงสัยมาหลายรอบแล้วเหมือนกันเรื่องที่เธอมีนิสัยแบบนี้ ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่า มีนิสัยอย่างนี้ได้ยังไง ทั้งๆทีโดนสั่งสอนให้จำแต่เรื่องบริสุทธิ์ ”

“ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เหมือนถูกสอนเกี่ยวกับเรื่องเรื่องเดิมๆ จนเบื่อแล้วเคยอยากลองอะไรที่มันแปลกใหม่กว่านี้มั้ง ”

" ก็อาจจะใช่ ฉันเองก็เบื่อเหมือนกันแต่ก็ต้องยอมรับเลยนะว่า สิทธิพิเศษของพวกเลือดบริสุทธิ์มันก็ไม่ได้แย่ ออกจะดีด้วย "

" อืม "

“ เอาเถอะ พวกเรควรปล่อยว่างเรื่องนี้ แล้วไปร้านขายสัตว์เลี้ยงกันต่อเลยดีกว่า ” 

แล้วมาร์คัสก็เดินนำหน้าเธอไป เมื่อพวกเราทั้งสองคนเดินมาถึงหน้าร้านขายสัตว์แล้วก็ยังไม่ได้เข้าไปเพราะกลิ่นสาบของสัตว์ต่างๆนานากำลังตีกันไปหมด จนทำให้คุณชายมาร์คัสถึงกับไม่กล้าเข้าไปในร้านกันเลยทีเดียว

“ เหม็นอ่ะ ไม่รู้ว่าคนอื่นเขาเข้าไปได้ยังไง สกปรก ”

“ เหมือนกัน ” เพราะเธอก็เหม็นเหมือนกัน ถามจริงเคยทำความสะอาดร้านของตัวเองบางไหม

“ ไม่อยากเข้าไปในร้านเลย ”

“ ถ้าไม่อยากเข้าไปก็เลือกสัตว์ที่มันอยู่ร้านเอา จะได้จบๆ ”

“ ได้ที่ไหน ไม่เห็นจะสวยตรงไหนเลย ต้องเข้าไปในร้าน ของดีมันจะชอบอยู่ลึกๆ ”

“ งั้นก็ต้องอดทน แล้วเดินเข้าไป ”

“ แต่ข้างในนั้นมันต้องเหม็นมากเลยนะ ”

“ เรื่องมาก ” 

เมื่อเห็นว่าเพื่อนของตัวเองนั้นอยากเดินเข้าไปในร้านแต่ก็กลัวว่ากลิ่นที่กำลังส่งกลิ่นออกมา เลยพยายามหาอะไรบางอย่างมาปิดจมูกของเพื่อนตัวเอง ซึ่งเป็นเรื่องโชคดีที่วันที่พกผ้าเช็ดหน้ามาด้วย เลยเอาผ้าเช็ดหน้าผืนให้อีกฝ่ายไปปิดจมูก

“ เอาไป ”

“ ขอบใจมากเลย พวกเราเขาไปข้างในกันเถอะ ” พอมาร์คัสได้ผ้าเช็ดหน้ามาปิดจมูกแล้วก็มีแรงที่จะบุกเข้าไปเลือกสัตว์ที่ทางร้านจัดวางเอาไว้

พอเข้ามาถึงข้างในร้านก็สัตว์ต่างๆมากมายให้เลือกไม่ว่าจะเป็น แมว นกฮูก คางคกและอีกมากมาย ด้วยความที่มีสัตว์เยอะเเยะเต็มไปหมด เลยพยายามกวาดสายตาไปให้ทั่วทุกมุมร้านแต่ก็ดันไม่สดุดเข้ากับตัวหนึ่งที่กำลังกระโดดไปมาแล้วใช้ดวงตาสีเหลืองทองอ่อนๆนั้นมองมาที่เธออย่างไม่ลดละสายตา

แต่สัตว์ที่เธอกำลังจะโดนจ้องมองอยู่นั้นมันเป็นลูกเสือตัวหนึ่ง ลองคิดว่า ลูกเสือตัวนี้จะมาอยู่ท่ามกลางเหล่าอสรพิษ มันจะเป็นอย่างไง 

คงเท่น่าดู มัลฟอยเลี้ยงเสือ

แค่คิดก็สนุกแล้วสิ แต่ไม่เอาดีกว่า เพราะเดี๋ยวมันโตขึ้น ก็ไม่มีสถานที่รับรองมันได้หรอก

" อยากไปอยู่ด้วยหรอ " ดูเหมือนว่ามันจะเข้าใจภาษาที่เธอพูดออกไปเลยพยักหน้าให้พร้อมกับกระโดดไปด้วย

" แกมันขี้เหล่เกินไปกว่าที่ฉันจะซื้อไปเลี้ยงหรอกนะ เสียใจด้วย แกไม่ได้ไปต่อ " เมื่อเธอพูดจบ เจ้าลูกเสือตัวน้อยก็หยุดกระโดดทันที พร้อมกับส่งเสียงร้องขู่คำร่ามออกมา แต่ด้วยความที่มันยังเด็กเสียงของความน่าเกรงขามมันก็เลยยังไม่มี

ซึ่งเธอก็ไม่ได้สนใจเลย เดินออกไปหาสัตว์เลี้ยงตัวใหม่อยาางหน้าตาเฉย แต่ดูเหมือนเจ้าลูกตัวนี้มันจะฉลาด รู้ว่าเธอกำลังจะไปหาสัตว์เลี้ยงตัวอื่นแทน มันก็พยายามเรียกร้องความสนใจจากเธออยู่ตลอด ไม่ว่าจะเป็น เสียงดังรบกวนคนอื่นที่อยู่ใกล้จนเขารำคาญ

และที่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือกรงที่เจ้าลูกเสือตัวนี้อยู่ๆมันดันหลุดออกมา ทำให้มันสามารถวิ่งเข้ามาเธอพร้อมกับใช้อุ้งเท้าของตัวเองมาสะกิดกางเกงสีดำที่ฉันใส่มาวันนี้ แถมยังสะกิดเหมือนกำลังออดอ้อนอยู่อย่างไงอย่างงั้น

" กลับไปที่ของตัวเองซะ " เจ้าเสือตัวนี้ก็ไม่ยอมฟัง เอาแต่ใช้อุ้งเท้ามาสะกิดอยู่นั้นแหละ

" บอกให้กลับไปไง "

" ง่าววววววว " เสียงคร่ำครวญของเสียงตัวนี้กำลังจะทำให้ฉันใจอ่อนอย่างช่วยไม่ได้

" ฉันจะซื้อแกไปก็ได้ พอใจยัง " น้ำเสียงที่ดูเย็นชาติดกวนๆตามสไตล์ของเนเมซิส มัลฟอย พูดกับเจ้าเสือตัวนี้ถูกเอ่ยออกมาอย่างน่ารำคาญแต่ก็แฝงไปด้วยความเอ็นดูจากสัตว์ตัวนี้อยู่ด้วย

เมื่อคิดว่าจะซื้อตัวนี้แล้วและนกฮูกอีกตัวหนึ่งซึ่งตอนแรกเจ้าเสือตัวนี้ก็โวยวายแต่เธอก็ไม่สนใจอีกเหมือนเดิม เอาแต่เดินตรงไปหาเจ้าของร้านแล้วคิดตังค์ด้วยความรวดเร็ว

" เท่าไรคะ "

" นกฮูก 50 เกลเลียน ส่วนลูกเสือตัวนี้มันเป็นเสือไซบีเรีย เพศผู้ ถิ่นที่อยู่ของมันจะอยู่บริเวณผืนป่าเย็นที่หนาวเย็นทางฝั่งตะวันออกของรัสเซีย มันเลยค่อนข้างที่จะแพงอยู่นิดนึง... "

" ไม่มีปัญหา " เมื่อเห็นสีหน้าของที่ดูกังวนของเจ้าของร้านเลยพูดแบบนี้ออกไปเพื่อที่ว่า จะได้ลดความวังวนออกไปบ้าง

" 1,500 เกลเลียนค่ะ รวมทั้งหมดเป็น ..... เกลเลียนแต่เดี๋ยวทางเราจะไม่คิดราคาของยกฮูกตัวนี้และจะแถมกรงพร้อมกับคู่มือในการเลี้ยงให้ไป ซึ่งรวมราคาทั้งแล้วเป็น 1,550 เกลเลียนค่ะ "

" 1,550 เกลเลียน " ให้ตายเถอะ! ทำไมมันแพงขนาดนี้

" ใช่ค่ะ "

" โอเค " ขณะที่กำลังสั่งเอล์ฟประจำบ้านตัวหนึ่งให้ไปเอาเงินเพิ่มที่บ้านมาให้หน่อย โดยที่ระหว่างรอเงินเจ้าจองร้านก็ไปหยิบสินค้าตัวใหม่ที่เขาพึ่งสั่งมาให้เธอดูเป็นแรก

" คุณมัลฟอยคะ....กระเป๋าชิ้นนี้สามารถเป็นที่อยู่อาศัยพกพาไปไหนมาไหนด้วยก็ได้ ด้านนอกกระเป๋าทำจากหนังชั้นดีจากประเทศอิตาลีที่สวยงามและไม่มีทางที่ราจะขค้น ส่วน ภายในกระเป๋าเราสามารถคิดหรือออกแบบได้ตามใจชอบหรือตามความเหมาะสมของสัตว์ที่เราต้องการให้อยู่อาศัย "

" มันจำกัดขนาดตัวไหมและจำนวนไหม? "

" ไม่ค่ะ และพื้นที่ข้างในนั้นสามารถจุสิ่งต่างๆได้มากมาย...มากจนสามารถเอาโลกทั้งใบมาใส่เอาไว้เลยนะคะ คุณมัลฟอยสนใจชิ้นค้าตัวนี้ไหม "

" หืม? "

" คือทางเราคิดว่าคุณมัลฟอยน่าจะชอบชิ้นค้าตัวนี้ เพราะทางเราคิดว่า เราควรดูแลสัตว์เลี้ยงของเราอย่างดีเลยใช่ไหมล่ะคะ....ยิ่งโดยเฉพาะกับสัตว์กินเนื้อและดุร้ายขนาดนี้......และกระเป๋าใบนี้ถูกออกแบบให้เหมือนกับของคุณนิวตัน อาร์เตมิส ไฟโด สคามันเดอร์ คุณมัลฟอยพอจะรู้จักกับคนที่ชื่อนี้อยู่ใช่ไหมคะ "

" นิดหน่อย " นิวตัน อาร์เตมิส ไฟโด สคามันเดอร์หรือชายผู้ถือกระเป๋าใบหนึ่งไปท่องโลกกว้างให้พวกเราได้เรียนรู้เกี่บวกับสัตว์วิเศษ ดีจริงๆ

" นั้นแหละค่ะ กระเป๋าชิ้นนี้ถูกออกแบบมาคล้ายๆกับของสคามันเดอร์เลย "

" ก็น่าสนใจดี "

" ถ้าคุณมัลฟอยซื้อกระเป๋านี้ไป ทางเราจะไม่คิดค่าตัวของนกฮูกเลยแใแต่เกลเลียนเดียว จะให้ฟรีๆไปเลยคุณมัลฟอยสนใจไหมคะ? "

" ขอเวลาคิดแป๊บนึง " มันก็ถูกของเขา เราจำเป็นจะต้องดูแลสัตว์เลี้ยงของเราให้ดีที่สุด และยิ่งมีกระเป๋าใบนี้ไปด้วย มันก็น่าจะช่วยเรื่องสถานที่เลี้ยงได้อยู่มาก เราควรซื้อมันดีไหม

" เอากระเป๋าใบด้วย "

" ได้เลยค่ะ รอสักครู่นะคะ " และเจ้าของร้านก็เดินกลับเข้าไปในร้าน ปล่อยให้เธอยืนรออยู่คนเดียว

ทางด้านเพื่อนชาย เมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวของตัวเองกำลังยื่นคุยอยู่กับเจ้าของร้านอยู่นาน ก็กลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์หรือว่ากำลังทะเลาะอะไรกันอยู่หรือไม่ ก็รีบเดินเข้าไปหาเพื่อนสาวทันที

" มีเรื่องอะไรหรือเปล่าซิส ทำไมคุยกันนานจัง แล้วเจ้าของร้านไปไหนล่ะ.....เฮ้ย! " ขณะที่มาร์คัสกำลังคุยอยู่กับเนเมซิสอยู่ดีๆ เด็กชายก็ดันเหลือบไปเห็นสิ่งมีชีวิตตัวน้อยๆกำลังนอนอยู่อ้อมกอดของเพื่อนเขาอย่างสบายใจ

" มีอะไรมารคัส เรียกซะตกใจหมด "

" บอกทีว่าที่ซิสกำลังอุ้มอยู่มันคือตัวอะไร " มาร์คัสถามอย่างกล้าๆกลัวๆ กับสิ่งมีชีวิตที่อยู่ตรงหน้านี้

" เสือ "

" ห๊ะ!!! " เสียงร้องตกใจของเด็กชายดังไปทั่วร้านค้า ณ ตอนนี้

" เสียงดังมาร์คัส "

" ขออีกรอบ เอาแบบชัดๆ ดังๆ ให้ได้ยินเต็มสองรูหูไปเลย "

" เสือ!!! มันคือเสือ!!! "

" โอ้ววววว เคราเมอร์ลิน สัตว์เลี้ยงมันมีตั้งหลายชนิดหลายพันธุ์ทำไมไม่เลือก ทำไมต้องเลือกเสือด้วย ห๊ะ!!! "

" ไม่รู้เหมือนกัน "

" ถามจริงๆเลยนะ เคยรู้อะไรบ้างในชีวิตนี้นะ นอกจากกินแล้วก็นอน "

" ก็หลายอย่างนะ "

" .... " พอมาร์คัสได้ยินคำตอบก็ถึงกลับไปไม่เป็นเลยเมื่อเจอคำตอบแบบนี้เอาให้

" อ้าว! เงียบทำไมอ่ะ "

" คิดดีแล้วใช่ไหม ที่จะเลี้ยงเสือนะ "

" อืม คิดดีแล้ว "

" แล้วถ้าลุงลูเซียสรู้เรื่องนี้ล่ะ จะไม่โกธรหรือว่าอะไรเลยงั้นหรอ "

" พ่อฉันต้องไม่รู้เรื่องนี้.....เข้าใจไหม "

" คิดว่าหลบได้งั้นหรอ "

" น่าจะได้อยู่ล่ะมั้ง "

" น่าจะหลบได้ คิดอะไรอยู่เนี่ย ถ้ารู้ว่ามันไม่น่าจะรอด ก็ไม่ควรทำแบบนี้ตั้งแต่แรกไหม "

" ก็รู้ แต่มีเงินให้ยืมไหม "

" เท่าไร "

" 2,000 เกลเลียน "

" ห๊ะ! 2,000 เกลเลียน "

" อืม มีเงินให้ยืมไหม ขอหน่อย "

" โอ้ยซิส! ตอนนี้ฉันมีเงินติดตัวอยู่แค่ 50 เกลเลียนเอง ถามหน่อยคนบ้าอะไรพกเงินเยอะขนาดนี้มา "

" ก็ฉันไงที่พกมา แต่ก็ใช้ให้เอล์ฟไปเอาเงินเพิ่มมาอยู่ "

" จริงหรอ "

" ก็จริงสิ "

" ให้ตายเถอะ! ความรวยของตระกูลมัลฟอยมันก็น่ากลัวอยู่เหมือนกันนะ "

" น่ากลัวตรงไหน แค่พกเงินมาเอง "

" แต่ใครเขาให้พกเงินมาเยอะขนาดนี้ล่ะ "

" ก็ใครจะไปรู้ว่า มันจะแพงขนาดนี้ " เพราะถ้าเธอไม่จ่ายค่าๆม้กวาดอันใหม่ให้มาร์คัสมันก็คงพอจ่ายอยู่หรอก

" จะแพงหรือไม่แพงมันก็ควรคิดถึงเงินบ้าง ไม่ใช่ว่าอยากได้อะไรก็ซื้อเลย "

" รู้น่า ไม่ต้องย้ำ "

" นี้ขนาดรู้นะ ถ้าไม่รู้ล่ะ จะจ่ายกี่เกลเลียน "

" นิดเดียวเอง อย่าบ่นดิ "

" นิดเดียวอะไร มาขอยืมตั้ง 2,000 เกลเลียน "

" ไม่เอาเงินก็ได้ " และก็เดินหนีเพื่อนของตัวเองไปหาเจ้าของร้าน แล้วหลังจากนั้นเอล์ฟตัวหนึ่งเธอใช้ไปเอามาจ่ายเพิ่ม

" ขอบใจมากเอลล่า "

" เอลล่ายินดีรับใช้ค่ะ "

" อืมๆ " แล้วเอลล่าก็หายไปกับอากาศเหมือนเดิม พอได้เงินมาแล้วก็หยิบขึ้นมาจ่ายเจ้าของร้าน

" ของทั้งหมดเท่าไรคะ "

" เสือไซบีเรีย 1,500 เกลเลียน กระเป๋า 2,500 เกลเลียน นกฮูกฟรี และทางเราจะแถมหนังสือในการเลี้ยงดูแลเสือและสัตว์วิเศษต่างๆให้ไป 2 เล่ม รวมราคาทั้งหมด เป็น 4,000 เกลเลียนค่ะ "

" นี้ค่ะ " หลังจากได้ยินราคาเสร็จก็รีบจ่ายเงินพร้อมกับใส่เสือตัวนี้ลงไปในกระเป๋าที่พึ่งได้มา แต่หลังจากจ่ายเงินเสร็จเพื่อนชายที่ยืนอยู่ข้างๆเธอตลอด เมื่อได้ยินราคาก็ถึงกับเข่าทรุด

" 4,000 เกลเลียน แต่ได้ของมาแค่นี้! โอเคเลย...ฉันล่ะเบื่อกับคนอย่างเธอเลยจริงๆ " แล้วมาร์คัสก็ยกมือขึ้นมาลูบใบหน้าของตัวเองพร้อมกับถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย

" ขนาดนั้นเลยหรอ "

" ก็เอ่อนะสิ "

" เอาน่าอย่าพึ่งเบื่อกันเลย เพราะถ้านายไม่คบฉันเป็นเพื่อน ฉันก็น่าจะไม่มีใครกล้ามาเป็นเพื่อนแล้วนะ " พราะมีแต่คนบ้าและพวกเดียวกันเท่านั้นแหละที่สามารถเป็นเพื่อนกันได้

" ฉันนี้มีความหมายมากกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย แต่ตั้งชื่อมันยัง ชื่อสำคัญนะ "

" นกฮูกจะให้ชื่อว่า เบิร์น ส่วนเจ้าลูกเสือตัวนี้จะให้ชื่อว่า ดาร์ซิโอ้ " พอดาร์ซิโอ้ได้ยินชื่อของตัวเองที่เธอเป็นตั้งให้ก็พยายามสั่นกระเป๋าไปมา

ดีใจไปเถอะ! ไอพันห้า

---------------------------

ดาร์ซิโอ้ ในภาษาฝรั่งเศสมันมีหมายความว่า ความมืด  

4,000 เกลเลียน = 992,250 บาท ( ถูกๆสำหรับนางเอกของเรามาก )

ถ้าไรท์คิดผิดก็ขออภัยด้วย