Treasure Box - supasecret's :)

ลำดับตอนที่ #20 : มิน โบมี :: ฤดูรักพิศวง

แบบฟอร์ม

"อย่ามายุ่งกับฉันจะดีกว่า”

(เงียบ นิ่ง อื้ม)

บท : นางเอกอีเอ้กเอ้ก #ผิด

ในหัวข้อ : สาวน้อยผู้มีปม

ชื่อ-นามสกุล : มิน โบมี (Min Bomi) (ชื่อ โบมี นามสกุล มิน นะครัช)

ชื่อเล่น : บม , โปโป (แปลว่าจุ๊บๆค่ะ -..- ขอรีเควสให้พระเอกเรียกนะเคอะ #ผิดกว่า) (ชื่อเหล่านี้อนลี่คนสนิทมากๆๆๆๆนะคะ เพื่อนทั่วไปเรียก โบมี ค่ะ~)

ชั้น : ม.ปลาย ปี1 (ม.4)

รูปร่างหน้าตา : หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทยาวสลวย มีหน้าม้าตัดตรงปกปิดหน้าผากนูนสวย นัยน์ตาสีแดงเหมือนใบไม้ในฤดูใบไม้ร่วง พวงแก้มชมพูระเรื่อดูน่าหยิก จมูกโด่งรั้นได้รูปที่น่าบีบเล่น ริมฝีปากสีกุหลาบนี่น่าจุมพิต ใบหน้ารูปไข่ที่สวยงามราวกับรูปปั้น รูปร่างเพรียวบางดูน่าปกป้องด้วยส่วนสูง 161 ซม. น้ำหนัก 43 กก. ซึ่งถูกปกคลุมด้วยผิวขาวเนียนละเอียดน่าสัมผัส และมือเล็กๆที่มักจะถูกสวมใส่ด้วยถุงมือผ้าเนื้อนิ่ม

สัญชาติ : เกาหลี

นิสัย : ‘มิน โบมี’ หญิงสาวแห่งฤดูใบไม่ร่วง เธอมักจะเงียบเสมอเมื่ออยู่ท่ามกลางผู้คน ไม่มีใครสามารถเข้าใจความคิดเธอได้เพราะว่าความเศร้าสร้อยที่เธอแสดงออกมาตลอดเวลา น้อยคนนักที่จะกล้าเข้าใกล้และเธอก็ไม่กล้าเข้าหาใครก่อนทำให้เธอมีเพื่อนน้อยแบบนับคนได้ เธอมักจะถูกลืมการมีตัวตนอยู่เสมอ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เป็นคนที่สนใจคนอื่นนะ เธอคอยเก็บรายละเอียดที่หลายคนมองข้ามไป โบมีรู้หมดว่าเพื่อนทุกคนชอบอะไรไม่ชอบอะไร แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปพูดคุย จะว่าเธอรักสงบก็ได้แต่เธอก็ไม่ชอบอยู่คนเดียวนักหรอก เพียงแต่ว่าเธอคิดว่าการที่เธออยู่กับคนอื่นจะส่งผลเสียให้แก่คนนั้น เธอจึงเลือกทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบเพื่อคนอื่น เพราะเธอเห็นความสำคัญของคนอื่นมากกว่าตัวเอง เป็นพวกที่เห็นคนอื่นเจ็บไม่ได้แต่ถ้าตัวเองเจ็บจะกัดฟันสู้ ชอบทำอะไรเกินตัวอยู่บ่อยๆ โบมีเป็นพวกที่จะเข้มแข็งเมื่อเป็นเรื่องของคนอื่น สามารถให้คำปรึกษาได้หมด แต่ถ้าเป็นเรื่องของตัวเองจะอ่อนแอมาก คิดอะไรไม่ออกและไม่กล้าปรึกษาใครทำให้ต้องนั่งร้องไห้คนเดียว แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เป็นคนที่ดวงดีมาก ทำอะไรที่เกี่ยวกับการเสี่ยงโชคก็จะได้รางวัลเสมอ เห็นเธอเป็นสาวใบ้(?)อย่างนี้แต่เวลาอยู่คนเดียวเธอชอบพูดกับตัวเองนะ อารมณ์แบบคิดอะไรอยู่ก็เผลอพูดออกมาจนเหมือนคุยกับใครอยู่อะไรแบบนั้น เป็นคนที่คิดเยอะ คิดมาก แต่ไม่ชอบพูดออกมา แบบความคิดเป็นล้านพูดออกมาแค่ร้อยเพราะกลัวไม่เข้าหูคนอื่น เธอไม่ใช่คนที่รังเกียจคนอื่นแต่เธอรังเกียจตัวเองทำให้เธอใส่ถุงมืออยู่ตลอดและหลีกเลี่ยงการสัมผัสคนอื่นโดยตรง เวลาโดนจะรีบถอยออกและอีกหลายๆการกระทำที่ทำให้คนอื่นเข้าใจผิดว่าเธอรังเกียจ แต่ความจริงเธอกลัวคนอื่นรังเกียจต่างหาก

การกระทำต่อแต่ละคน หรือ เวลารู้สึกต่างๆ : ทำตัวนิ่งๆเงียบๆแลดูไร้ตัวตน พอคนอื่นหันมาสนใจก็ฝืนยิ้มบางๆให้ เป็นคนที่ยิ้มและหัวเราะยากมากแต่ถ้าทำทีนี่โลกสดใสขึ้นมาทันตา

ประวัติ : ครอบครัวของเธอมีฐานะปานกลางแต่ก็มีความสุขดี แต่เมื่อเธอเริ่มโตขึ้นพ่อกับแม่ก็มีปัญหากันทำให้หย่าร้างกันไป ในตอนแรกเธออยู่กับแม่แต่ไม่นานแม่ก็ป่วยและเสียชีวิตไป เธอจึงไปอยู่กับพ่อที่แต่งงานใหม่ แต่พ่อของเธอก็เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทำให้แม่เลี้ยงต้องดูแลเธอ หลังจากเหตุการณ์นั้นไม่นานแม่เลี้ยงก็แท้งลูกในท้อง ด้วยความเสียใจจึงโยนความผิดมาให้เธอ ทั้งๆที่เธอไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องเลย ความผิดที่เรียกว่า ‘ตัวซวย’ ตัวซวยที่อยู่กับใครก็ทำให้เกิดแต่เรื่องแย่ๆ คำพูดเหล่านั้นราวกับมีดที่กรีดลงกลางใจ และทำให้โบมีโทษตัวเองมาโดยตลอดว่าตัวเองเป็นสาเหตุของเรื่องทั้งหมด สุดท้ายเมื่อเธอเข้ามัธยมก็ย้ายเข้าอยู่หอคนเดียวและขาดการติดต่อจากแม่เลี้ยงไป เธอหลีกเลี่ยงการเข้าใกล้คนอื่นทำให้สุดท้ายเธอต้องอยู่คนเดียว

ลักษณะการพูด : ปกติจะไม่ค่อยพูด แต่ถ้าได้พูดจะพูดสั้นๆด้วยเสียงเบาๆ

“อื้ม” << พูดบ่อยมาก แต่ถ้าปฏิเสธจะส่ายหัว

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก”

“ทำอะไรของนาย?”

สิ่งที่ชอบ เกลียด กลัว แพ้ ไม่ชอบ หรือเพิ่มเติมนิสัย : ชอบ - เพื่อนๆ / ไม่ชอบ – ตัวเอง / กลัว – การสูญเสีย

สิ่งที่ต้องการเพิ่มหรืออยากได้จากไรท์เตอร์ : ขอให้ติดค่ะ เพี้ยง!

ASHLEY