แอบรักเค้าซะงั้นอะ

ลำดับตอนที่ #1 : นายคนนั้นเป็นคัยมาจากไหน

                 

            สวัสดีค่ะทุกคน  ก่อนอื่นก็ต้องขอแนะนำตัวเองก่อนเลยนะค่ะตอนนี้พีเรียนอยู่ชั้น ป.3   ที่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งที่อยู่ในกรุงเทพ       ก็ไม่ใช่เด็กหัวดีซักเท่าไรแต่ก็มีแต่คนบอกว่าพีเรียนเก่งเพราะเพื่อนสนิทของพีอะเรียนเก่งๆกันทุกคนเลยก็เลยต้องขอพ้วงไปกับเค้าด้วย 
            ครอบครัวพีก็อยู่กันอย่างมีความสุขมาก(ซะเมื่อไร) พ่อพีอะเป็น คนที่ดุมากๆ เลยก็ว่าได้ แม่ก็ดุ  (แล้วลองคิดดูว่าเด็กอ่อนแออย่างพี่จะเป็นยังไงTT_TT)   พียังมีพี่สาวอีกหนึ่งคนชื่อพี่แพนตอนเด็กๆอะเราเล่นด้วย กันทุกวันแต่พอพี่แพนอยู่ก็กำลังเรียนอยู่ม.1พี่แพนก็เปลี่ยนไปราวฟ้ากับดินตอนนี้เจอหน้าพี่แพน ทีไรนะกัดกันทุกที(ไม่ใช่หมานะค่ะอย่าเข้าใจผิด)แล้วพี่แพนก็เอาเวลาทั้งหมดที่มีทุ้มให้กับการเรียนจนหมด
" ก๊อก ๆๆ ก๊อกๆๆ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน"  นี้แหละเป็นวิธีทักทายที่ดีที่สุดของพี่แพน "รู้แล้วหน่าตื่นตั้งนานแล้วมาเคาะอยู่ได้ เดวสักวันประตูมันจะพังไปสะก่อน"   
(จริงๆแล้วก็เพิ่งตื่นเพราะเสียงเคาะประตูของพี่สาวสุดแสบคนนี้อะแหละ)  
ฉันเหลือบมองนาฬิกาที่อยู่บนฝาผนังแล้วจึงรู้ว่าตอนนี้เป็นเวลา 7.30 น. ซึ่งโรงเรียนของพีเข้าตอนเวลา 7.50 น. แล้วจาทันไหมเนี่ย ฉันจึงรีบวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วอาบน้ำทันที ภารกิจทุกอย่างของฉันตั้งแต่  อาบน้ำ แปรงฟัน แต่งตัว กินข้าว และใส่ร้องเท้าก็เสร็จภายในเวลา 20 นาที    ฉันก็รีบวิ่งขึ้นรถโตโยต้าสีขาวคันจิ๋วที่จอดอยู่หน้าบ้านของฉันทันที ทันที่ขึ้นรถฉันก็นั้งฟังคำเทศของพ่อที่พ่อมักจะพูดทุกๆครั้งที่เจอหน้ากันเลยก็ว่าได้ฉันจึงตั้งใจฟังอย่างมากโดยให้คำพูดรอยเข้าหูซ้ายและทะลุออกทางหูข้างขวา 

เทอม 2 แล้วจ้า  >o<

     รถโตโยต้าคันจิ๋วก็แล่นมาจอดอยู่หน้าโรงเรียนแห่งหนึ่งซึ่งกว่าจะมาถึงก็ใช่เวลานานพอสมควรเพราะวันนี้เป็นวันเป็นเรียนเทอม 2 ของทุกโรงเรียนจึงทำให้ฉันมาสาย(555+ จาได้มีข้ออ่างเวลาครูถามงะ)แต่เพื่อนของฉันทุกคนก็ต่างรู้รู้การอยู่ว่าฉันตื่นสายจึงทำให้ข้ออ่างของฉันใช้ไม่ได้ผลเกือบทุกครั้งก็เป็นได้

" พี! ทางนี้ "   เสียงคัยหว่าคุ้นหูชะมัด ฉันจึงหันไปดูและก็พบว่าไม่ใช่คัยที่ไหนไกลเพื่อนสนิทของฉันนั้นเอง เธอคนนี้มีชื่อว่าออมยัยนี้ชอบอ่านหนังสือการ์ตูนจนฉันอยากจะบ้าตายเพราะขนาดพี่สุดที่เลิฟของฉันที่เป็นหนอนหนังสือตัวยงยังไม่สามารถอ่านหนังสือได้ขนาดนี้เลย  ฉันเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้ายัยออม

" ของฝากของเค้าละพี่ "  ยัยออมพูดหน้าตาเฉยพร้อมทั้งแบมือ สีหน้าฉันจึงเปลี่ยนทันที ยัยออมเห็นแค่ฉันเปลี่ยนสีหน้ายัยนี้ก็พูดข้นมาทันทีว่า

" ล้อเล่นหน่า "   ฉันลืมบอกทุกๆคนไปว่าถ้าฉันโกรธคัยเมื่อไหร่จะแสดงออกมาทางสีหน้าทันที   และก็ไมมีคัยอยากให้ฉันโกรธด้วยเพราะนิสัยของฉันน่ะนะไม่มีคัยอยากพูดถึง เพราะมันเลวร้ายมาก  แต่ก็ยังมีคนที่อยากพูดคุยและอยากรู้จักฉันเสมอเพราะฉันหน้าตาดี(ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือป่าวนะแต่ชอบมีคนบอก)    

"โอ๊ย!" ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดหลังจากมีคน(ตาเซ้อ)วิ่งมาชนฉันเต็มๆ   ทำให้ยัยออมและคนอื่นๆแถวนั้นหันมามองที่ฉันกันเป็นสายตาเดียว  แล้วอีตาคนที่เดินชนฉันน่ะหรอหายหัวไปแล้ว        "ไม่รู้ซะแล้วว่าฉันเป็นคัย เล่นกับคัยไม่เล่นมาเล่นกับฉัน"   ยัยออมมองฉันและจึงช่วยพยุงฉันขึ้นมา  "ของบใจนะ" ฉันหันไปพูดทั้งๆทีหน้าของฉันยังเต็มไปด้วยความโกรธ ออมก็รู้ว่าฉันโกรธมากและไม่เคยมีคัยทำกับฉันอย่างนี้มาก่อน "ออม นายคนนั้นอะคัย" ยัยออมมองหน้าฉันแล้วก็บอกว่า    "เด็กใหม่อะอย่าไปสนใจเลย (มันชื่ออะไร!) " เอาแล้วไงละพีฉุนแล้ว  

(ลืมบอกอีกอย่างสำหรับเพื่อนๆในหมู่เด็ก ป.3 อะนะ ถือว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ชอบใช่กำลังมากจะเรียกว่ากวนก็ได้นะ)

"สัน นายนั้นอะอยู่ห้อง 3 วางมาดไม่ใช่เล่นดูท่าทางจะเอาเรื่องเหมือนกันนะ"

"งั้นเราก็ไปเอาเรื่องมันเลยดิ " ออมเริ่มสีหน้าไม่ค่อยดี         

หนังจากเรียนเสร็จคาบเช้า ถึงเวลาพักกลางวัน ฉันก็เดินตรงไปในกลุ่มผู้ชายของห้องฉัน

"มีคัยรู้จักไอสันห้อง 3 มั้งมะ"  ฉันพูดด้วยน้ำเสียที่โมโหสุดๆ

"มีไรกันอะ อย่าบอกนะว่ามันมาหาเรื่องแกอะ" ฉันเริ่มเกิดอารมณ์ฉุน แล้วฉันก็คิดว่าพวกนั้นก็คงจะ รู้แล้ว จึงมี 1 ในกลุ่มนั้นบอกกลับมาว่า

"รู้จักดิ มันมาวันแรกก็ดังระเบิดแล้ว เรียนก็เก่งแถมหน้าตาก็ดี ฝีมือการชกต้อยก็ไม่ใช่ย่อย มีไรกับมันอะป่าว" ฉันไม่รู้ว่าจะผู้อะไรจึงเดินออกมาจากกลุ่มนั้น และเดินลงไปกินข้าวที่โรงอาหารอย่างเงียบๆ และฉันก็ดันไปเจอกับเกดซึ่งไม่ใช่คัยที่ไหน     เกดเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันเองเรียนอยู่ ป.3 เท่ากันแต่อายุน้อยกว่าฉันหนึ่งปี      

"พีไปกินข้าวเค้ามะ" ฉันใช่เวลาคิดแปปนึงแล้วจึงตอบว่า

"อืม.." 

 ถึงเกดจะนิสัยไม่ค่อยดีเท่าไรและไม่ค่อยมีคัยชอบเกดโดยเฉพาะพวกผู้หญิงเพราะเกดชอบคุยกับผู้ชาย    แต่บางคนก็รู้ว่าเกดเป็นน้องของฉันจึงไม่ค่อยมีคัยนินทราให้ฉันได้ยินสักเท่าไร  ที่ฉันตกลงไปทานข้าวเพราะฉันคิดว่าเกดคงจะต้องเล่าเรื่องของนายสันให้ฉันฟังแน่ๆ แล้วฉันก็คิดไม่ผิดเพราะเมื่อหย่อนก้นลงไปบนเก้าอีปุ๊ปเกดก็เริ่มพูดปั๊ป  แล้วเกดน้องรักของฉันก็สันทยายความดีของนายสันออกมาเป็นชุด   ทามให้ฉันเกิดความคิดใหม่ที่ว่าไม่ควรหาเรื่องนายนี้  ไม่ใช่เพราะฉันกลัวนะแต่เป็นเพราะฉันรู้สึกว่าน้องของฉันดันหลงรักนายนี้เข้าให้แล้วยัง…... 

เอย! มะกี่น้องสุดเลิฟของฉันบอกว่า   (สันมาของเป็นแฟนเกด พีคิดว่างัยมั้ง)

"เกด มะกี่พีฟังไม่ชัดเกดพูดว่าไรนะ"   หน้าเกดเริ่มแดงและพูดต่อว่า  

 "เกดบอกว่าสันอะมาขอเป็นแฟนเกดพีคิดว่างัย"   

ฉันอยากตายเพราะไอคนที่ชื่อสันมันเพิ่งรู้จักน้องฉันวันแรก แล้วยังคุยกันไม่ถึงวันจะมาขอเป็นแฟนเฉยเลย ToT    ตานี้ทำไมทำให้น้องฉันเปลี่ยนไปมากขนาดนี้เลยหรอ เนี่ย   

"แล้วเกดชอบสันหรือป่าว"  

ตายแล้วน้องฉันทำมายหน้าแดงแปดดดขนาดนี้ หวังว่าคงได้ฟังอะไรๆ ที่มันสร้างสรรค์นะ

"อืม..ก็..ชอบ"

"แน่ใจหรอเพิ่งรู้จักกันวันเดียวเองนะ!"

"ทำไมพีต้องขึ้นเสียงละ พีทำแบบนี้ทำให้เกดไม่ไว้ใจพีนะ พีชอบสันหรอทำไมพีพูดเหมือนกับว่าพีไม่อยากให้เกดเป็นแฟนกับสันละ"

"ป่าวพีไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น"

"เกดจะตอบตกลงกับสันแล้วเกดก็จะไม่ของความคิดเห็นจากพี่อีกเลย ถ้าเกดรู้ว่าพีคิดจะแย่งสันละก็เกดไม่ป่อยพีไว้แน่"

แล้วเกดก็วิ่งไป ตอนนี้ฉันคิดอะไรไม่ออกแล้วทำไมนายนักเรียนใหม่ถึงได้มีอิถิพลต่อเกดขนาดนี้ ตั้งแต่รู้จักกับเกด เกดยังไม่เคยพูดกับเราแรงขนาดนี้เลย

( คอยดูถ้าวันไหนที่นายทำให้น้องฉันเจ็บฉันจะทำให้นายเจ็บกว่าน้องฉันเป็นสิบเท่า )