ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หอมกรุ่น...วุ่นรัก ตอนที่ 2
Chapter 2 มาแล้ววนะค้าบบ ขออภัยนานไปหน่อยนะครับกว่าจะได้มาอัพ ยังไงก็ฝากติชมกันด้วยนะครับ ขอบคุณครับ
หอมกรุ่น…วุ่นรัก ตอนที่ 2 โดย ไอติมโคน
ภาย ในห้องเรียนที่ตอนนี้ได้ถูกจัดเป็นห้องประชุม โต๊ะเรียนทุกตัวถูกนำมาจัดล้อมรอบเป็นวงกลม นักเรียนทุกคนต่างประชุมกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“พีท ตกลงวันรับน้องเป็นวันอาทิตย์นี้นะ มันจะได้ไม่ไปชนกับวันประชุมใหญ่ของเด็กกิฟ”
“อืม ตามนั้นเลยแก้ว” ผมชื่อพีทครับ ผมเป็นประธานในการจัดรับน้องครั้งนี้ครับ มันช่างเหนื่อยจริงๆ ใครมีอะไรก็เรียกถามแต่ผม
“แล้วเรื่องกิจกรรมตามนี้เลยใช่ป่ะวะ” เพื่อนผมถามพร้อมกางกระดาษเอสี่ให้ผมดู
“อืม ตามนั้นเลย”
“ของที่ระลึกอะ สั่งทำแถวเยาวราชเลยนะมึง”
“อืม ตามนั้นเลย”
“เฮ้ยยพีท มึงพูดเป็นคำเดียวหรอวะ”
“อืม ตามนั้นเลย”
“ไอ้เชี้ยยยย!!!” โอ้โหวว พร้อมใจกันด่าผมเสียงดังสนั่นลั่นห้องเลยย
“เออพูดอย่างอื่นก็ได้ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าเฟรม เอ็งไปหาน้องกับข้านะ”
“ทำไมต้องเป็นกูวะพีท กูขี้เกียจตื่น”
“ก็เอ็งหล่อ เป็นขวัญใจน้องๆไง น้องๆจะได้ตั้งใจฟัง” ไอ้เฟรมมันบ้ายอครับ ยอมันหน่อยมันจะได้ไม่พูดมาก
“เออ ก็ได้นี่เห็นแก่มึงนะเนี่ย”
“เหรออออ”
“ก็เอออ่ะดิวะ ทำไมมึงคิดว่ากูไปเพราะคำชมของมึงหรอวะ”
“เปล่าๆ วันนี้พอแค่นี้ละกลับบ้านกันดีกว่า ไปไป สลายโต๊” ผมสั่งเลิกประชุมพร้อมลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งออกจากห้องมาสูดอากาศ
บริสุทธิ์ข้างนอกให้สดชื่น ก็ข้างในมันอึดอัดนี่ครับ ประชุมมาตั้งแต่บ่ายแล้วนี่ก็เย็นแล้วยังไม่ได้พักเลย
“เฮ้ย พีทไปหาไรกินกับกูก่อนดิ กูไม่อยากไปคนเดียว”
“ที่ไหนอะ”
“ร้านหอมกรุ่นมึง กูไปกินกับน้ำมาเมื่อวานอร่อยสุดตีนอ่ะมึง”
“ขนาดนั้นเลย”
“เออ ถ้าไม่อร่อยนะเอาตีนมายัดปากกูได้เลย”
“ได้เลย ตามนั้น อย่าลืมสัญญานะเว้ย”
ผมกับไอ้เฟรมรีบมุ่งหน้าไปที่ร้านหอมกรุ่นในทันที ร้านอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนักหรอกครับ ผมซ้อนมอเตอร์ไซต์ไอ้เฟรมมา
ไม่ กี่อึดใจก็ถึง บรรยากาศดีมากเลยครับ ผมคิดไม่ถึงว่าจะมีร้านกาแฟสวยๆแบบนี้อยู่แถวโรงเรียนผม เมื่อเข้ามาในร้านมีแต่กลิ่นหอมกรุ่นของกาแฟและเบเกอรี่อบอวลไปทั่ว แค่ได้กลิ่นก็อร่อยแล้ว ผมกับไอ้เฟรมเลือกที่จะเดินไปนั่งตรงมุมที่อิงธรรมชาติในสวนกับเฟอร์นิเจอร์ ไม้ที่ดูคลาสสิค
“สวัสดีครับ หอมกรุ่นยินดีต้อนรับครับ”
“น้องพี่ขอ…” เฮ้ยยย!!! นี่มันไอ้เตี้ยเมื่อเช้าที่ด่าผมที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ดนี่หว่า
“ไอ้เผือก!!!”
“นี่น้องพูดจากับลูกค้าให้มันดีดีหน่อย”
“ก็กูจะพูดอย่างเงี้ยแล้วจะทำไมอ่ะ”
“อ้าวไอ้เด็กเวรมึงพูดอย่างนี้ได้ไงวะ กูไม่รู้หรอกนะว่ามึงสองคนไปทะเลาะอะไรกันมา แต่ตอนนี้พวกกูเป็นลูกค้ามึง มึงต้องให้
เกียรติลูกค้า ขอโทษเพื่อนกูเดี๋ยวนี้เลย” ไอ้เฟรมมันขี้แทนผมครับ ปกติมันไม่ชอบเด็กที่ลามปามอยู่แล้ว
“อ่านปากกูดีดีนะ กู ไม่ ขอ โทษ”
“ไอ้เหี้ยนี้ กวนสันตีนอย่างนี้ต้องเจอหมัดกู”
“เฮ้ยยย ไอ้เฟรมอย่ามีเรื่อง พอแล้วๆชั่งมันเหอะ” ไอ้เฟรมมันง้างมือจะชกแล้ว ดีนะผมห้ามมันไว้ทันไม่งั้นเรื่องยาวแน่เลย แต่ไอ้
เด็กนั่นมันดูไม่ได้กลัวเลย แล้วยังทำท่าจะสู้ด้วย ร้ายกาจไม่เบาเลยนะเนี่ย
“มีอะไรกันลูก เสียงดังเชียว” หญิงวัยกลางคน คาดว่าคงเป็นเจ้าของร้าน รีบเดินเข้ามาถาม
“ก็พนักงา…”ไอ้เฟรมพยายามจะพูดแต่ก็ถูกขัดด้วยเด็กคนนั้น
“ไม่มีอะไรครับแม่ เพื่อนที่รู้จักกันที่โรงเรียนน่ะ ล้อเล่นกันนิดหน่อย”
“เฮ้ยย มึงพู…”
“ใช่ครับแม่ ไม่มีอะไรกันหรอกครับ ไม่ต้องเป็นห่วง” ผมรีบขัดไอ้เฟรมก่อนที่มันจะพูดอะไรครับ ผมไม่อยากมีเรื่องอะครับ ไร้
สาระเปล่าๆ
“แม่ค่อยโล่งใจหน่อยนึกว่ามีเรื่องกัน งั้นดูแลเพื่อนดีๆนะลูก”หญิงวัยกลางคนตบไหล่เด็กคนนั้นก่อนที่จะเดินจากไป
“ไอ้พีทมึงพูดอย่างนั้นได้ไงวะ ก็เห็นๆกันอยู่ว่าไอ้เด็กเปรตแม่งหยาบช้ากับเรา มึงไปปกป้องมันทำไม”
“ไม่ได้ปกป้องเว้ย แค่ไม่อยากมีเรื่อง”
“มึงอ่ะตลอดรักสงบส้นตีนห่าอะไรนักหนา กูไปเข้าห้องน้ำดีกว่า เห็นหน้าไอ้เด็กนี่แล้วแม้งปวดขี้” ไอ้เฟรมรีบเดินออกไป สงสัย
มันจะปวดขี้จริงๆ ตอนนี้ก็เหลือเพียงผมกับไอ้เด็กนี่
“มึงจะเอาอะไร”
“ไม่รู้ดิ แนะนำหน่อยดิ”
“ได้เลย ก็มีคาปูชิโน่ฟองน้ำลาย นมสดคั้นจากเต้าหมาขี้เรื้อน ขนมปังโรยรังแค โรลลูกปืน และสุดท้าย ส้นตีน”
“โอ้โห แต่ละอย่างน่ากินทั้งนั้นเลย” ผมพยายามที่จะกวนตีนมัน
“กวนตีน”
“ครับผม ผมกวนตีน”
“โอ๊ยย!!! ไอ้เผือก ตกลงมึงจะแดกอะไรเนี่ย”
“ขอเมนูหน่อยดิ ถือไว้แต่ไม่เอามาวางให้พี่ดู แล้วพี่จะรู้ไหมว่ามีอะไรบ้าง” มันทำหน้าเลิกลั่กครับ ตลกดีว่ะ
“แล้วก็เสือกไม่พูดตั้งแต่แรก อ่ะเอาไป”
ผมนั่งดูเมนูไปพร้อมกับมองหน้าอันบูดบึ้งเป็นตูดหมาของมันไป
“เอาแซนวิชผักขมไม่ใส่ผักใบเขียวๆนะไม่ชอบ แล้วก็แยมโรลไม่เอาแยมนะเอาแต่ขนมปัง นมสด เอาแบบคั้นสดๆจากเต้าวัวเลยนะ แค่นี้ละ”
“ไปหาแดกเองที่บ้านเถอะสัส” มันรีบจดแล้วก็เดินหนีไปด้วยหน้าตาอันบูดบึ้ง ฮ่าๆๆได้แกล้งมันแล้วสนุกดี ทำให้ผมหายเครียด
ไปเยอะเลย อ้าวนั่นไอ้เฟรมเดินมาโน่นแล้ว ยิ้มมาเชียวสงสัยปลดทุกข์เสร็จแล้ว
“ขี้แล้วโล่งตูดอ่าดิ ยิ้มมาเชียว”
“ส่วนนึงเว้ย”
“อ้าว แล้วอีกส่วนนึงอ่ะ”
“น้องน้ำเขาโทรมาชวนกูไปดินเนอร์”
“แน่ใจหรอว่าไปดินเนอร์อย่างเดียวอ่ะ ฮ่าๆ”
“ก็อาจจะมีฟีทเทอริ่งต่อว่ะ”
“เยี่ยม ฮ่าๆๆ พูดได้ไม่อายเลยมึง”
“แน่นอนอย่างกูไม่มีอะไรจะเสียแล้ว งั้นกูไปละนะ”
“เฮ้ยย ไปเลยเรอะแล้วกูอ่ะ กูสั่งของไปแล้ว”
“มึงก็รอแดกไปไงไม่เห็นยาก” พูดจบมันก็คว้ากระเป๋านักเรียนแล้วรีบเดินออกไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกจากผมเลย
“อะไรวะเป็นคนชวนเรามากินเป็นเพื่อนแท้ๆ” ผมได้แต่นั่งสบถกับตัวเอง
ผมนั่งรอเมนูที่สั่งประมาณ 1 ชั่วโมงได้ เล่นเกมในไอโฟนก็แล้ว ฟังเพลงก็แล้ว อัพเดทเฟสบุคก็แล้ว ของที่ผมสั่งมันก็ยังไม่มา
เสิร์ฟ คนในร้านเริ่มทยอยออกไปที่ละคนสองคน จนตอนนี้เหลือแค่ผมกับลูกค้าคนอื่นๆอีกสองสามคน
“อ่ะ ของที่สั่งได้ล่ะ”
“น้องทำไมช้าจังละ พี่สั่งไปตั้งนานแล้วเนี่ย นั่งรอจนแก้วกาแฟมันจะพูดได้แล้วเนี่ย”
“งั้นกูเอาไปเก็บละ เดี๋ยวรอแก้วกาแฟมันพูดได้ก่อนนะ เดี๋ยวเอามาให้ใหม่” มันพูดพลางเก็บของที่เพิ่งจะวางลงบนโต๊ะผมใส่ลง
ถาด
“เฮ้ยยย ไม่ต้องๆแล้ว พี่ประชด แล้วทำไมช้านักละ”
“อ๋อ พอดีลูกค้าท่านอื่นเขารีบอ่ะ เลยให้เขาก่อน”
“อ้าวพี่ก็รีบเหมือนกันนะ”
“แล้วไงอ่ะ” โอ๊ยยย!!! จี๊ดดเลยครับ มันย้อนผมเหมือนที่ผมเถียงกับมันเมื่อเช้า ความทรงจำเมื่อเช้ามันกลับมาเลยครับ
“เห้ย จะแซงได้ไงอ่ะ เห็นมั้ยคนเขายืนต่อแถวรอกันตั้งเยอะอะ อย่าคิดว่าตัวเองรีบคนเดียวดิวะ คนอื่นเขาก็รีบเหมือนกัน”
“แล้วไงอ่ะครับ”
“มึงจำได้มะว่าใครเป็นคนพูดประโยคนี้ จำไว้หัดมีระเบียบวินัยบ้าง อ่อแล้วอย่ามาเรียกกูว่าน้อง กูไม่ได้เป็นญาติมึง”
“งั้นเรียก ไอ้เตี้ย ก็แล้วกัน” ผมสวนกลับทันควัน ทำมันหน้าเสียไปเลย
“ไอ้เผือกเอ้ย อันนี้ก็เรียกไม่ได้เว้ย” มันตะโกนใส่หน้าผมแล้วรีบสาวเท้าเดินออกไป
ผมนั่งกินขนมและนมที่สั่งมา อร่อยอย่างที่ไอ้เฟรมบอกจริงจริงด้วย ขนมปังนุ่มสอดไส้กับครีมที่ไม่หวานจนเกินไปกินกับนมสด
อุ่นๆทำให้อร่อยอย่างลงตัว คุ้มค่ากับการรอคอยจริงๆ
“ไอ้เตี้ย คิดเงินด้วย” ผมตะโกนเรียกเด็กคนนั้น มันรีบเดินมาด้วยสีหน้าที่โกรธขึง
“กูบอกมึงแล้วไง ว่าไม่ให้เรียก” ไอ้เตี้ยมันกัดฟันพูดกรอดกรอด ท่าทางจะโกรธมาก
“แล้วจะให้เรียกว่าอะไรละ”
“อะไรก็ได้แต่ไม่ใช่ ไอ้เตี้ย ทั้งหมด 250 บาทเว้ย”
“ทำไมมันแพงจังอ่ะ ตอนสั่งพี่ดูราคามันไม่แพงขนาดนี้นิ”
“สำหรับมึงไอ้เผือกพิเศษ กูเพิ่มราคาให้ 100 บาท”
“เฮ้ยย มีงี้ด้วยเรอะ ในประเทศไทย” โอ้โห ขูดเลือดขูดเนื้อกันชัดชัด
“เออมีที่ร้านกูนี่ล่ะ จ่ายมาเร็วๆเลย”
“อ่ะเอาไปสามร้อยไม่ต้องทอนด้วยที่เหลือทิปที่น้องบริการดีมากกกก พี่ประทับใจสุดสุด”
“กวนส้นแล้วไง”
“แล้วชื่ออะไร วันหลังจะได้เรียกถูก”
“มึงไม่จำเป็นต้องรู้หรอก ยังไงมึงกับกูก็คงไม่ได้เจอกันอีกหรอก” ไอ้เตี้ยมันพูดเสร็จแล้วก็เดินจากไป
“เจ มาช่วยแม่ล้างแก้วหน่อยลูก” อ๋อชื่อเจนั่นเอง
“แม่น้ะแม่ เรียกทำไมตอนนี้เนี่ย” ไอ้เด็กเจมันยืนสบถกับตัวเองอย่างหัวเสีย พร้อมกับหันมามองผมอย่างอารมณ์เสีย ผมก็ได้แต่
นั่งยิ้มยียวนกวนประสาทมันไป
เขาทั้งสองจะได้เจอกันอีกอย่างแน่นอน
หอมกรุ่น…วุ่นรัก ตอนที่ 2 โดย ไอติมโคน
ภาย ในห้องเรียนที่ตอนนี้ได้ถูกจัดเป็นห้องประชุม โต๊ะเรียนทุกตัวถูกนำมาจัดล้อมรอบเป็นวงกลม นักเรียนทุกคนต่างประชุมกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“พีท ตกลงวันรับน้องเป็นวันอาทิตย์นี้นะ มันจะได้ไม่ไปชนกับวันประชุมใหญ่ของเด็กกิฟ”
“อืม ตามนั้นเลยแก้ว” ผมชื่อพีทครับ ผมเป็นประธานในการจัดรับน้องครั้งนี้ครับ มันช่างเหนื่อยจริงๆ ใครมีอะไรก็เรียกถามแต่ผม
“แล้วเรื่องกิจกรรมตามนี้เลยใช่ป่ะวะ” เพื่อนผมถามพร้อมกางกระดาษเอสี่ให้ผมดู
“อืม ตามนั้นเลย”
“ของที่ระลึกอะ สั่งทำแถวเยาวราชเลยนะมึง”
“อืม ตามนั้นเลย”
“เฮ้ยยพีท มึงพูดเป็นคำเดียวหรอวะ”
“อืม ตามนั้นเลย”
“ไอ้เชี้ยยยย!!!” โอ้โหวว พร้อมใจกันด่าผมเสียงดังสนั่นลั่นห้องเลยย
“เออพูดอย่างอื่นก็ได้ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าเฟรม เอ็งไปหาน้องกับข้านะ”
“ทำไมต้องเป็นกูวะพีท กูขี้เกียจตื่น”
“ก็เอ็งหล่อ เป็นขวัญใจน้องๆไง น้องๆจะได้ตั้งใจฟัง” ไอ้เฟรมมันบ้ายอครับ ยอมันหน่อยมันจะได้ไม่พูดมาก
“เออ ก็ได้นี่เห็นแก่มึงนะเนี่ย”
“เหรออออ”
“ก็เอออ่ะดิวะ ทำไมมึงคิดว่ากูไปเพราะคำชมของมึงหรอวะ”
“เปล่าๆ วันนี้พอแค่นี้ละกลับบ้านกันดีกว่า ไปไป สลายโต๊” ผมสั่งเลิกประชุมพร้อมลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งออกจากห้องมาสูดอากาศ
บริสุทธิ์ข้างนอกให้สดชื่น ก็ข้างในมันอึดอัดนี่ครับ ประชุมมาตั้งแต่บ่ายแล้วนี่ก็เย็นแล้วยังไม่ได้พักเลย
“เฮ้ย พีทไปหาไรกินกับกูก่อนดิ กูไม่อยากไปคนเดียว”
“ที่ไหนอะ”
“ร้านหอมกรุ่นมึง กูไปกินกับน้ำมาเมื่อวานอร่อยสุดตีนอ่ะมึง”
“ขนาดนั้นเลย”
“เออ ถ้าไม่อร่อยนะเอาตีนมายัดปากกูได้เลย”
“ได้เลย ตามนั้น อย่าลืมสัญญานะเว้ย”
ผมกับไอ้เฟรมรีบมุ่งหน้าไปที่ร้านหอมกรุ่นในทันที ร้านอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนักหรอกครับ ผมซ้อนมอเตอร์ไซต์ไอ้เฟรมมา
ไม่ กี่อึดใจก็ถึง บรรยากาศดีมากเลยครับ ผมคิดไม่ถึงว่าจะมีร้านกาแฟสวยๆแบบนี้อยู่แถวโรงเรียนผม เมื่อเข้ามาในร้านมีแต่กลิ่นหอมกรุ่นของกาแฟและเบเกอรี่อบอวลไปทั่ว แค่ได้กลิ่นก็อร่อยแล้ว ผมกับไอ้เฟรมเลือกที่จะเดินไปนั่งตรงมุมที่อิงธรรมชาติในสวนกับเฟอร์นิเจอร์ ไม้ที่ดูคลาสสิค
“สวัสดีครับ หอมกรุ่นยินดีต้อนรับครับ”
“น้องพี่ขอ…” เฮ้ยยย!!! นี่มันไอ้เตี้ยเมื่อเช้าที่ด่าผมที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ดนี่หว่า
“ไอ้เผือก!!!”
“นี่น้องพูดจากับลูกค้าให้มันดีดีหน่อย”
“ก็กูจะพูดอย่างเงี้ยแล้วจะทำไมอ่ะ”
“อ้าวไอ้เด็กเวรมึงพูดอย่างนี้ได้ไงวะ กูไม่รู้หรอกนะว่ามึงสองคนไปทะเลาะอะไรกันมา แต่ตอนนี้พวกกูเป็นลูกค้ามึง มึงต้องให้
เกียรติลูกค้า ขอโทษเพื่อนกูเดี๋ยวนี้เลย” ไอ้เฟรมมันขี้แทนผมครับ ปกติมันไม่ชอบเด็กที่ลามปามอยู่แล้ว
“อ่านปากกูดีดีนะ กู ไม่ ขอ โทษ”
“ไอ้เหี้ยนี้ กวนสันตีนอย่างนี้ต้องเจอหมัดกู”
“เฮ้ยยย ไอ้เฟรมอย่ามีเรื่อง พอแล้วๆชั่งมันเหอะ” ไอ้เฟรมมันง้างมือจะชกแล้ว ดีนะผมห้ามมันไว้ทันไม่งั้นเรื่องยาวแน่เลย แต่ไอ้
เด็กนั่นมันดูไม่ได้กลัวเลย แล้วยังทำท่าจะสู้ด้วย ร้ายกาจไม่เบาเลยนะเนี่ย
“มีอะไรกันลูก เสียงดังเชียว” หญิงวัยกลางคน คาดว่าคงเป็นเจ้าของร้าน รีบเดินเข้ามาถาม
“ก็พนักงา…”ไอ้เฟรมพยายามจะพูดแต่ก็ถูกขัดด้วยเด็กคนนั้น
“ไม่มีอะไรครับแม่ เพื่อนที่รู้จักกันที่โรงเรียนน่ะ ล้อเล่นกันนิดหน่อย”
“เฮ้ยย มึงพู…”
“ใช่ครับแม่ ไม่มีอะไรกันหรอกครับ ไม่ต้องเป็นห่วง” ผมรีบขัดไอ้เฟรมก่อนที่มันจะพูดอะไรครับ ผมไม่อยากมีเรื่องอะครับ ไร้
สาระเปล่าๆ
“แม่ค่อยโล่งใจหน่อยนึกว่ามีเรื่องกัน งั้นดูแลเพื่อนดีๆนะลูก”หญิงวัยกลางคนตบไหล่เด็กคนนั้นก่อนที่จะเดินจากไป
“ไอ้พีทมึงพูดอย่างนั้นได้ไงวะ ก็เห็นๆกันอยู่ว่าไอ้เด็กเปรตแม่งหยาบช้ากับเรา มึงไปปกป้องมันทำไม”
“ไม่ได้ปกป้องเว้ย แค่ไม่อยากมีเรื่อง”
“มึงอ่ะตลอดรักสงบส้นตีนห่าอะไรนักหนา กูไปเข้าห้องน้ำดีกว่า เห็นหน้าไอ้เด็กนี่แล้วแม้งปวดขี้” ไอ้เฟรมรีบเดินออกไป สงสัย
มันจะปวดขี้จริงๆ ตอนนี้ก็เหลือเพียงผมกับไอ้เด็กนี่
“มึงจะเอาอะไร”
“ไม่รู้ดิ แนะนำหน่อยดิ”
“ได้เลย ก็มีคาปูชิโน่ฟองน้ำลาย นมสดคั้นจากเต้าหมาขี้เรื้อน ขนมปังโรยรังแค โรลลูกปืน และสุดท้าย ส้นตีน”
“โอ้โห แต่ละอย่างน่ากินทั้งนั้นเลย” ผมพยายามที่จะกวนตีนมัน
“กวนตีน”
“ครับผม ผมกวนตีน”
“โอ๊ยย!!! ไอ้เผือก ตกลงมึงจะแดกอะไรเนี่ย”
“ขอเมนูหน่อยดิ ถือไว้แต่ไม่เอามาวางให้พี่ดู แล้วพี่จะรู้ไหมว่ามีอะไรบ้าง” มันทำหน้าเลิกลั่กครับ ตลกดีว่ะ
“แล้วก็เสือกไม่พูดตั้งแต่แรก อ่ะเอาไป”
ผมนั่งดูเมนูไปพร้อมกับมองหน้าอันบูดบึ้งเป็นตูดหมาของมันไป
“เอาแซนวิชผักขมไม่ใส่ผักใบเขียวๆนะไม่ชอบ แล้วก็แยมโรลไม่เอาแยมนะเอาแต่ขนมปัง นมสด เอาแบบคั้นสดๆจากเต้าวัวเลยนะ แค่นี้ละ”
“ไปหาแดกเองที่บ้านเถอะสัส” มันรีบจดแล้วก็เดินหนีไปด้วยหน้าตาอันบูดบึ้ง ฮ่าๆๆได้แกล้งมันแล้วสนุกดี ทำให้ผมหายเครียด
ไปเยอะเลย อ้าวนั่นไอ้เฟรมเดินมาโน่นแล้ว ยิ้มมาเชียวสงสัยปลดทุกข์เสร็จแล้ว
“ขี้แล้วโล่งตูดอ่าดิ ยิ้มมาเชียว”
“ส่วนนึงเว้ย”
“อ้าว แล้วอีกส่วนนึงอ่ะ”
“น้องน้ำเขาโทรมาชวนกูไปดินเนอร์”
“แน่ใจหรอว่าไปดินเนอร์อย่างเดียวอ่ะ ฮ่าๆ”
“ก็อาจจะมีฟีทเทอริ่งต่อว่ะ”
“เยี่ยม ฮ่าๆๆ พูดได้ไม่อายเลยมึง”
“แน่นอนอย่างกูไม่มีอะไรจะเสียแล้ว งั้นกูไปละนะ”
“เฮ้ยย ไปเลยเรอะแล้วกูอ่ะ กูสั่งของไปแล้ว”
“มึงก็รอแดกไปไงไม่เห็นยาก” พูดจบมันก็คว้ากระเป๋านักเรียนแล้วรีบเดินออกไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกจากผมเลย
“อะไรวะเป็นคนชวนเรามากินเป็นเพื่อนแท้ๆ” ผมได้แต่นั่งสบถกับตัวเอง
ผมนั่งรอเมนูที่สั่งประมาณ 1 ชั่วโมงได้ เล่นเกมในไอโฟนก็แล้ว ฟังเพลงก็แล้ว อัพเดทเฟสบุคก็แล้ว ของที่ผมสั่งมันก็ยังไม่มา
เสิร์ฟ คนในร้านเริ่มทยอยออกไปที่ละคนสองคน จนตอนนี้เหลือแค่ผมกับลูกค้าคนอื่นๆอีกสองสามคน
“อ่ะ ของที่สั่งได้ล่ะ”
“น้องทำไมช้าจังละ พี่สั่งไปตั้งนานแล้วเนี่ย นั่งรอจนแก้วกาแฟมันจะพูดได้แล้วเนี่ย”
“งั้นกูเอาไปเก็บละ เดี๋ยวรอแก้วกาแฟมันพูดได้ก่อนนะ เดี๋ยวเอามาให้ใหม่” มันพูดพลางเก็บของที่เพิ่งจะวางลงบนโต๊ะผมใส่ลง
ถาด
“เฮ้ยยย ไม่ต้องๆแล้ว พี่ประชด แล้วทำไมช้านักละ”
“อ๋อ พอดีลูกค้าท่านอื่นเขารีบอ่ะ เลยให้เขาก่อน”
“อ้าวพี่ก็รีบเหมือนกันนะ”
“แล้วไงอ่ะ” โอ๊ยยย!!! จี๊ดดเลยครับ มันย้อนผมเหมือนที่ผมเถียงกับมันเมื่อเช้า ความทรงจำเมื่อเช้ามันกลับมาเลยครับ
“เห้ย จะแซงได้ไงอ่ะ เห็นมั้ยคนเขายืนต่อแถวรอกันตั้งเยอะอะ อย่าคิดว่าตัวเองรีบคนเดียวดิวะ คนอื่นเขาก็รีบเหมือนกัน”
“แล้วไงอ่ะครับ”
“มึงจำได้มะว่าใครเป็นคนพูดประโยคนี้ จำไว้หัดมีระเบียบวินัยบ้าง อ่อแล้วอย่ามาเรียกกูว่าน้อง กูไม่ได้เป็นญาติมึง”
“งั้นเรียก ไอ้เตี้ย ก็แล้วกัน” ผมสวนกลับทันควัน ทำมันหน้าเสียไปเลย
“ไอ้เผือกเอ้ย อันนี้ก็เรียกไม่ได้เว้ย” มันตะโกนใส่หน้าผมแล้วรีบสาวเท้าเดินออกไป
ผมนั่งกินขนมและนมที่สั่งมา อร่อยอย่างที่ไอ้เฟรมบอกจริงจริงด้วย ขนมปังนุ่มสอดไส้กับครีมที่ไม่หวานจนเกินไปกินกับนมสด
อุ่นๆทำให้อร่อยอย่างลงตัว คุ้มค่ากับการรอคอยจริงๆ
“ไอ้เตี้ย คิดเงินด้วย” ผมตะโกนเรียกเด็กคนนั้น มันรีบเดินมาด้วยสีหน้าที่โกรธขึง
“กูบอกมึงแล้วไง ว่าไม่ให้เรียก” ไอ้เตี้ยมันกัดฟันพูดกรอดกรอด ท่าทางจะโกรธมาก
“แล้วจะให้เรียกว่าอะไรละ”
“อะไรก็ได้แต่ไม่ใช่ ไอ้เตี้ย ทั้งหมด 250 บาทเว้ย”
“ทำไมมันแพงจังอ่ะ ตอนสั่งพี่ดูราคามันไม่แพงขนาดนี้นิ”
“สำหรับมึงไอ้เผือกพิเศษ กูเพิ่มราคาให้ 100 บาท”
“เฮ้ยย มีงี้ด้วยเรอะ ในประเทศไทย” โอ้โห ขูดเลือดขูดเนื้อกันชัดชัด
“เออมีที่ร้านกูนี่ล่ะ จ่ายมาเร็วๆเลย”
“อ่ะเอาไปสามร้อยไม่ต้องทอนด้วยที่เหลือทิปที่น้องบริการดีมากกกก พี่ประทับใจสุดสุด”
“กวนส้นแล้วไง”
“แล้วชื่ออะไร วันหลังจะได้เรียกถูก”
“มึงไม่จำเป็นต้องรู้หรอก ยังไงมึงกับกูก็คงไม่ได้เจอกันอีกหรอก” ไอ้เตี้ยมันพูดเสร็จแล้วก็เดินจากไป
“เจ มาช่วยแม่ล้างแก้วหน่อยลูก” อ๋อชื่อเจนั่นเอง
“แม่น้ะแม่ เรียกทำไมตอนนี้เนี่ย” ไอ้เด็กเจมันยืนสบถกับตัวเองอย่างหัวเสีย พร้อมกับหันมามองผมอย่างอารมณ์เสีย ผมก็ได้แต่
นั่งยิ้มยียวนกวนประสาทมันไป
เขาทั้งสองจะได้เจอกันอีกอย่างแน่นอน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น