ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หอมกรุ่น...วุ่นรัก ตอนที่ 1
หอมกรุ่น…วุ่นรัก ตอนที่ 1 โดย ไอติมโคน
“หอมกรุ่นยินดีต้อนรับครับ” ผมพูดขณะผายมือต้อนรับลูกค้าอย่างอ่อนน้อม แล้วเดินพาลูกค้าไปนั่งที่โต๊ะทางด้านซ้ายสุดของร้าน
“ขออนุญาตวางเมนูนะครับ วันนี้รับเป็นอะไรดีครับ”
“ขอเป็นมอคค่ากับแฮมชีสโรล”
“ครับ ขออนุญาตทวนรายการนะครับ เป็นกาแฟมอคค่าหนึ่งกับแฮมชีสโรลหนึ่งนะครับ รบกวนนั่งคอยสักครู่นะครับ”
ผมรีบสาวเท้าไปที่เคาท์เตอร์เพื่อจัดการสั่งตามเมนูที่รับมา
“เจ มอคค่ากับแฮมชีสโรลได้แล้ว มาเอาไปเสิร์ฟเร็วลูก”
“คร้าบบแม่!!”
ร้าน นี้เป็นร้านของแม่ผมเอง ผมกับแม่เพิ่งย้ายมาอยู่ได้ไม่กี่ปีเอง หลังจากพ่อเสียผมกับแม่ก็ต้องระหกระเหินหนีหนี้ที่พ่อก่อไว้ไปทั่วทุกภาคของ ประเทศไทยทั้งขึ้นเหนือล่องใต้ เป็นเหตุให้ผมต้องย้ายโรงเรียนบ่อยๆ ดีหน่อยที่เมื่อกลางปีที่แล้วทางฝ่ายญาติของพ่อมาช่วยใช้หนี้ให้และยังให้ เงินแม่ไว้ก้อนหนึ่งไว้ทำทุน แม่จึงนำเงินก้อนนั้นมาเปิดร้านกาแฟและเบเกอรี่
“เจ นี่ลูกทำการบ้านหรือยัง??”
“แม่เพิ่งเปิดเทอมสองวัน อาจารย์ที่ไหนจะสั่งการบ้าน”
“อ้าว ก็ลูกเรียนถึงห้องเรียนพิเศษนะ ก็ต้องพิเศษกว่าคนอื่นสิ” มันบังเอิญน่ะครับ ผมก็ไม่ใช่คนเรียนเก่งอะไรหรอก แต่แม่สิครับดันให้ผมลองไปสอบห้องเรียนพิเศษวิทยาศาสตร์หรือกิฟเต็ดอะไรนั่น อ่ะ ผมมันก็ดันจับพลัดจับผลูสอบติดซะงั้น
“ของคนอื่นพิเศษเรียน แต่ของเจพิเศษเล่นน่ะแม่ ฮ่าๆๆ” ผมนั่งหัวเราะอย่างตลกกับมุขของตัวเอง แต่ก็ต้องหยุดหัวเราะเมื่อแม่เอากำปั้นมาทุบลงที่หลังผม
“ผลั่ก”
“โอ๊ย แม่ทุบเจทำไมเนี่ย เจเจ็บนะแม่”
“จะ ได้สำนึกไงว่าแม่ทำงาน ส่งแกไปเรียนไม่ได้ไปเล่น รู้ไหมว่าแม่ไปคุยไว้กี่บ้านแล้วว่าลูกแม่เก่งขนาดไหน” นี่ไงนิสัยแม่ผม ช่วงที่ผมสอบติดนะใครมาที่ร้านแม่ก็ประกาศซะหมดเลยไม่ได้ห่วงเลยว่าผมจะอาย ไหม
“ใครให้แม่ไปประกาศล่ะ พอละแม่ หยุดเหอะเก็บร้านดีกว่า” ผมรีบตัดบทก่อนที่จะโดนอีกผลั่กและลุกขึ้นช่วยแม่เก็บร้าน
ที่ ร้านมีลูกจ้างไม่กี่คนหรอกครับ เพราะเราไม่มีเงินที่จะจ้างลูกจ้างหลายคน ผมเลยต้องรีบกลับมาช่วยแม่ทำงานหลังจากเลิกเรียนและช่วยแม่เก็บร้าน แม่จะได้ไม่เหนื่อยมาก
“เจ ทำไมมึงมาช้าจังวะ กูนั่งรอมึงจนรากงอกทะลุลงไปถึงชั้นบาดาลแล้วเนี่ย”
“ไอ้ น๊อต มึงจะพูดเวอร์ไปไหนวะสัส” น๊อตครับเพื่อนผมเอง ตัวเล็กกว่าผมนิดนึง ผิวสีแทน ดัดฟัน ถึงผมกับมันจะเพิ่งรู้จักกันได้สองวัน แต่เราก็ดูสนิทและเข้าขากันเป็นอย่างดี วันเปิดเทอมมันนี่แหละที่เป็นคนเข้ามาคุยกับผมก่อน ทำให้ผมได้รู้จักเพื่อนมันที่มาจากโรงเรียนเดียวกับมันอีกหลายคน
“มึงไม่ต้องมาพูดเลย นัดกันเจ็ดโมง มึงแหกตาดูดิกี่โมงแล้ว”
“เจ็ดโมงครึ่ง” ผมพูดน้ำเสียงเรียบๆพร้อมกับยักคิ้วข้างหนึ่งให้มัน
“กวนตีน”
“กวนเหี้ยอะไร มึงถามกูว่ากี่โมง กูก็บอกมึงแล้วไง” ผมก็ยังกวนมันต่อ เห็นมันโกรธแล้วตลกดี
“กูประชด เข้าใจไหม ประชดอ่ะ”
“เออ เออ กูขอโทดที่กูมาช้าแล้วกัน แล้วนี่ไอ้เดียวกับไอ้นนมายังอ่ะ”
“มาห่าอะไรล่ะ เมื่อกี้กูโทรไปแม่งบอกยังไม่ตื่นเลย”
“อ้าว แล้วแม้งจะมาโรงเรียนทันกันหรอวะ”
“ก็ไม่ทันไง ถามควายควายว่ะมึงเนี่ย ตอนอยู่ม.ต้นแม่งก็มาสายกันทุกวันแหละ โดนตีหน้าโรงเรียนแม่งทุกวัน”
“ครูโรงเรียนมึงโหดสัสว่ะ เออน๊อตกูมีอะไรจะบอกมึง”
“อะไรวะ ทำไมต้องทำหน้าจริงจังด้วยวะ”
“กู หิวข้าว ฮ่าๆๆ” ตั้งแต่ตื่นมาผมยังไม่ได้กินอะไรเลย แม่บอกว่าไปหาอะไรกินเอาดาบหน้าไม่ขี้เกียจทำ แต่แม่ทำกาแฟให้ลูกค้าได้ทั้งวันเนี่ยนะ - -“
“โถ่ ไอ้เหี้ย กูก็นึกว่าอะไร ตลกใจหมดเลยไอ้สัส ไปไปกูก็หิว”
เรา สองคนเดินตรงไปที่โรงอาหารของโรงเรียน แล้วมุ่งหน้าไปร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ดของป้าแต้มที่แสนอร่อย แม้ว่าผมจะพึ่งกินได้แต่แค่สองวันแต่ขอบอกว่าถ้าลิ้มลองละก็สุโค่ยยย แต่ผมก็ต้องตกตะลึงเมื่อพบกับแถวที่ยาวแสนยาวเหมือนกับแจกฟรี
“น๊อตทำไมคนมันเยอะอย่างนี้วะแล้วจะได้แดกไม่เนี่ย”
“ก็ของอร่อยคนมันก็เยอะเป็นธรรมดา ไปแดกร้านอื่นเหอะ” ก็ถูกของมันของอร่อยก็ต้องคนเยอะ แต่ผมไม่ยอมแพ้หรอกยังไงก็ต้องกินให้ได้
“ไม่เว้ย กูจะแดก ถ้ากูไม่ได้แดกนะ เช้านี้กูต้องเรียนไม่รู้เรื่องแน่เลย”
“ไป น้ำขุ่นๆ ข้ออ้างห่าอะไรของมึงวะ” ถึงปากมันจะว่าผม แต่มันก็มาต่อหลังผมอยู่ดี ระหว่างรอผมก็ยืนคุยกับไอ้น๊อตเรื่องสัพเพเหระทั่วไป จนในที่สุดการรอคอยของผมสิ้นสุดลงแล้ว
“โห ป้าวันนี้คนเยอะนะเนี่ย ผมยืนคอยตั้งนาน”
“อย่าง นี้แหละลูก คนขายสวยใครๆก็อยากมาซื้อของ ฮิฮิ” ป้าแกเป็นคนขี้เล่น และอารมณ์ดีจึงเป็นส่วนนึงที่ทำให้ร้านแกมีลูกค้านักเรียนติดเยอะ
“แล้ววันนี้เอาอะไรล่ะลูก”
“เอาเส้นเล็กเป็ดน้ำตก ไม่เอาเป็ดเหนียวๆเหมือนหนังป้านะ ฮ่าๆๆ” ผมแซวป้าแต้มโดยมีไอ้น๊อตยืนหัวเราะอยู่ข้างหลัง
“แหมม เจก็พูดเข้า ป้ายังเต่งตึง ฟิตเปรี๊ยะอยู่นะจ้ะ”
“ป้าครับ ผมเอาเหมือนเดิมครับ ขอผมก่อนนะ ผมรีบไปประชุมรับน้อง” เห้ยยเป็นใครวะมาแซงได้ไง ผมอุส่าห์ยืนรอตั้งนาน
“เห้ย จะแซงได้ไงอ่ะ เห็นมั้ยคนเขายืนต่อแถวรอกันตั้งเยอะอะ อย่าคิดว่าตัวเองรีบคนเดียวดิวะ คนอื่นเขาก็รีบเหมือนกัน”
“แล้วไงอ่ะครับ” โอ๊ยได้ยินคำนี้พร้อมกับหน้าตากวนโอ๊ยของมันแล้วจี๊ดเลยย
“ไอ้ควาย หน้าด้านว่ะมึงเนี่ย ไม่รู้จักระเบียบวินัย”
“เห้ย เจพอแล้วสัสเรื่องแค่นี้เอง ห่าเอ้ยมึงจะไปทะเลาะกับเขาทำไม”
“เงียบไอ้น๊อต” มันรีบหุบปากของมัน แต่มือของมันก็ยังตบไหล่ผมอยู่เพื่อบอกให้ผมหยุด
ระหว่าง นั้นป้าแต้มซึ่งทำก๋วยเตี๋ยวอย่างร้อนรนท่ามกลางทะเลเดือด ก็ยื่นชามก๋วยเตี๋ยวที่เสร็จแล้วออกมา ไอ้เหี้ยนั่นมันคว้าไปอย่างหน้าตาเฉย
“ขอบคุณนะ ไอ้เตี้ย” โหยยย มึงหยามกูชัดชัด เอาก๋วยเตี๋ยวกูไปยังไม่พอ มึงยังด่ากูเตี้ยอีก กูยอมไม่ได้
“ไอ้เผือก เอ๊ยย ฝากไว้ก่อนเหอะมึง” ก็แม่งขาวเกิน จนผมไม่รู้จะด่ามันว่าอะไรแล้ว ผมโกรธจนคิดคำด่าไม่ออกเลย
---------------------
ชอบไม่ชอบยังไง ติชมกันได้นะครับ
“หอมกรุ่นยินดีต้อนรับครับ” ผมพูดขณะผายมือต้อนรับลูกค้าอย่างอ่อนน้อม แล้วเดินพาลูกค้าไปนั่งที่โต๊ะทางด้านซ้ายสุดของร้าน
“ขออนุญาตวางเมนูนะครับ วันนี้รับเป็นอะไรดีครับ”
“ขอเป็นมอคค่ากับแฮมชีสโรล”
“ครับ ขออนุญาตทวนรายการนะครับ เป็นกาแฟมอคค่าหนึ่งกับแฮมชีสโรลหนึ่งนะครับ รบกวนนั่งคอยสักครู่นะครับ”
ผมรีบสาวเท้าไปที่เคาท์เตอร์เพื่อจัดการสั่งตามเมนูที่รับมา
“เจ มอคค่ากับแฮมชีสโรลได้แล้ว มาเอาไปเสิร์ฟเร็วลูก”
“คร้าบบแม่!!”
ร้าน นี้เป็นร้านของแม่ผมเอง ผมกับแม่เพิ่งย้ายมาอยู่ได้ไม่กี่ปีเอง หลังจากพ่อเสียผมกับแม่ก็ต้องระหกระเหินหนีหนี้ที่พ่อก่อไว้ไปทั่วทุกภาคของ ประเทศไทยทั้งขึ้นเหนือล่องใต้ เป็นเหตุให้ผมต้องย้ายโรงเรียนบ่อยๆ ดีหน่อยที่เมื่อกลางปีที่แล้วทางฝ่ายญาติของพ่อมาช่วยใช้หนี้ให้และยังให้ เงินแม่ไว้ก้อนหนึ่งไว้ทำทุน แม่จึงนำเงินก้อนนั้นมาเปิดร้านกาแฟและเบเกอรี่
“เจ นี่ลูกทำการบ้านหรือยัง??”
“แม่เพิ่งเปิดเทอมสองวัน อาจารย์ที่ไหนจะสั่งการบ้าน”
“อ้าว ก็ลูกเรียนถึงห้องเรียนพิเศษนะ ก็ต้องพิเศษกว่าคนอื่นสิ” มันบังเอิญน่ะครับ ผมก็ไม่ใช่คนเรียนเก่งอะไรหรอก แต่แม่สิครับดันให้ผมลองไปสอบห้องเรียนพิเศษวิทยาศาสตร์หรือกิฟเต็ดอะไรนั่น อ่ะ ผมมันก็ดันจับพลัดจับผลูสอบติดซะงั้น
“ของคนอื่นพิเศษเรียน แต่ของเจพิเศษเล่นน่ะแม่ ฮ่าๆๆ” ผมนั่งหัวเราะอย่างตลกกับมุขของตัวเอง แต่ก็ต้องหยุดหัวเราะเมื่อแม่เอากำปั้นมาทุบลงที่หลังผม
“ผลั่ก”
“โอ๊ย แม่ทุบเจทำไมเนี่ย เจเจ็บนะแม่”
“จะ ได้สำนึกไงว่าแม่ทำงาน ส่งแกไปเรียนไม่ได้ไปเล่น รู้ไหมว่าแม่ไปคุยไว้กี่บ้านแล้วว่าลูกแม่เก่งขนาดไหน” นี่ไงนิสัยแม่ผม ช่วงที่ผมสอบติดนะใครมาที่ร้านแม่ก็ประกาศซะหมดเลยไม่ได้ห่วงเลยว่าผมจะอาย ไหม
“ใครให้แม่ไปประกาศล่ะ พอละแม่ หยุดเหอะเก็บร้านดีกว่า” ผมรีบตัดบทก่อนที่จะโดนอีกผลั่กและลุกขึ้นช่วยแม่เก็บร้าน
ที่ ร้านมีลูกจ้างไม่กี่คนหรอกครับ เพราะเราไม่มีเงินที่จะจ้างลูกจ้างหลายคน ผมเลยต้องรีบกลับมาช่วยแม่ทำงานหลังจากเลิกเรียนและช่วยแม่เก็บร้าน แม่จะได้ไม่เหนื่อยมาก
“เจ ทำไมมึงมาช้าจังวะ กูนั่งรอมึงจนรากงอกทะลุลงไปถึงชั้นบาดาลแล้วเนี่ย”
“ไอ้ น๊อต มึงจะพูดเวอร์ไปไหนวะสัส” น๊อตครับเพื่อนผมเอง ตัวเล็กกว่าผมนิดนึง ผิวสีแทน ดัดฟัน ถึงผมกับมันจะเพิ่งรู้จักกันได้สองวัน แต่เราก็ดูสนิทและเข้าขากันเป็นอย่างดี วันเปิดเทอมมันนี่แหละที่เป็นคนเข้ามาคุยกับผมก่อน ทำให้ผมได้รู้จักเพื่อนมันที่มาจากโรงเรียนเดียวกับมันอีกหลายคน
“มึงไม่ต้องมาพูดเลย นัดกันเจ็ดโมง มึงแหกตาดูดิกี่โมงแล้ว”
“เจ็ดโมงครึ่ง” ผมพูดน้ำเสียงเรียบๆพร้อมกับยักคิ้วข้างหนึ่งให้มัน
“กวนตีน”
“กวนเหี้ยอะไร มึงถามกูว่ากี่โมง กูก็บอกมึงแล้วไง” ผมก็ยังกวนมันต่อ เห็นมันโกรธแล้วตลกดี
“กูประชด เข้าใจไหม ประชดอ่ะ”
“เออ เออ กูขอโทดที่กูมาช้าแล้วกัน แล้วนี่ไอ้เดียวกับไอ้นนมายังอ่ะ”
“มาห่าอะไรล่ะ เมื่อกี้กูโทรไปแม่งบอกยังไม่ตื่นเลย”
“อ้าว แล้วแม้งจะมาโรงเรียนทันกันหรอวะ”
“ก็ไม่ทันไง ถามควายควายว่ะมึงเนี่ย ตอนอยู่ม.ต้นแม่งก็มาสายกันทุกวันแหละ โดนตีหน้าโรงเรียนแม่งทุกวัน”
“ครูโรงเรียนมึงโหดสัสว่ะ เออน๊อตกูมีอะไรจะบอกมึง”
“อะไรวะ ทำไมต้องทำหน้าจริงจังด้วยวะ”
“กู หิวข้าว ฮ่าๆๆ” ตั้งแต่ตื่นมาผมยังไม่ได้กินอะไรเลย แม่บอกว่าไปหาอะไรกินเอาดาบหน้าไม่ขี้เกียจทำ แต่แม่ทำกาแฟให้ลูกค้าได้ทั้งวันเนี่ยนะ - -“
“โถ่ ไอ้เหี้ย กูก็นึกว่าอะไร ตลกใจหมดเลยไอ้สัส ไปไปกูก็หิว”
เรา สองคนเดินตรงไปที่โรงอาหารของโรงเรียน แล้วมุ่งหน้าไปร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ดของป้าแต้มที่แสนอร่อย แม้ว่าผมจะพึ่งกินได้แต่แค่สองวันแต่ขอบอกว่าถ้าลิ้มลองละก็สุโค่ยยย แต่ผมก็ต้องตกตะลึงเมื่อพบกับแถวที่ยาวแสนยาวเหมือนกับแจกฟรี
“น๊อตทำไมคนมันเยอะอย่างนี้วะแล้วจะได้แดกไม่เนี่ย”
“ก็ของอร่อยคนมันก็เยอะเป็นธรรมดา ไปแดกร้านอื่นเหอะ” ก็ถูกของมันของอร่อยก็ต้องคนเยอะ แต่ผมไม่ยอมแพ้หรอกยังไงก็ต้องกินให้ได้
“ไม่เว้ย กูจะแดก ถ้ากูไม่ได้แดกนะ เช้านี้กูต้องเรียนไม่รู้เรื่องแน่เลย”
“ไป น้ำขุ่นๆ ข้ออ้างห่าอะไรของมึงวะ” ถึงปากมันจะว่าผม แต่มันก็มาต่อหลังผมอยู่ดี ระหว่างรอผมก็ยืนคุยกับไอ้น๊อตเรื่องสัพเพเหระทั่วไป จนในที่สุดการรอคอยของผมสิ้นสุดลงแล้ว
“โห ป้าวันนี้คนเยอะนะเนี่ย ผมยืนคอยตั้งนาน”
“อย่าง นี้แหละลูก คนขายสวยใครๆก็อยากมาซื้อของ ฮิฮิ” ป้าแกเป็นคนขี้เล่น และอารมณ์ดีจึงเป็นส่วนนึงที่ทำให้ร้านแกมีลูกค้านักเรียนติดเยอะ
“แล้ววันนี้เอาอะไรล่ะลูก”
“เอาเส้นเล็กเป็ดน้ำตก ไม่เอาเป็ดเหนียวๆเหมือนหนังป้านะ ฮ่าๆๆ” ผมแซวป้าแต้มโดยมีไอ้น๊อตยืนหัวเราะอยู่ข้างหลัง
“แหมม เจก็พูดเข้า ป้ายังเต่งตึง ฟิตเปรี๊ยะอยู่นะจ้ะ”
“ป้าครับ ผมเอาเหมือนเดิมครับ ขอผมก่อนนะ ผมรีบไปประชุมรับน้อง” เห้ยยเป็นใครวะมาแซงได้ไง ผมอุส่าห์ยืนรอตั้งนาน
“เห้ย จะแซงได้ไงอ่ะ เห็นมั้ยคนเขายืนต่อแถวรอกันตั้งเยอะอะ อย่าคิดว่าตัวเองรีบคนเดียวดิวะ คนอื่นเขาก็รีบเหมือนกัน”
“แล้วไงอ่ะครับ” โอ๊ยได้ยินคำนี้พร้อมกับหน้าตากวนโอ๊ยของมันแล้วจี๊ดเลยย
“ไอ้ควาย หน้าด้านว่ะมึงเนี่ย ไม่รู้จักระเบียบวินัย”
“เห้ย เจพอแล้วสัสเรื่องแค่นี้เอง ห่าเอ้ยมึงจะไปทะเลาะกับเขาทำไม”
“เงียบไอ้น๊อต” มันรีบหุบปากของมัน แต่มือของมันก็ยังตบไหล่ผมอยู่เพื่อบอกให้ผมหยุด
ระหว่าง นั้นป้าแต้มซึ่งทำก๋วยเตี๋ยวอย่างร้อนรนท่ามกลางทะเลเดือด ก็ยื่นชามก๋วยเตี๋ยวที่เสร็จแล้วออกมา ไอ้เหี้ยนั่นมันคว้าไปอย่างหน้าตาเฉย
“ขอบคุณนะ ไอ้เตี้ย” โหยยย มึงหยามกูชัดชัด เอาก๋วยเตี๋ยวกูไปยังไม่พอ มึงยังด่ากูเตี้ยอีก กูยอมไม่ได้
“ไอ้เผือก เอ๊ยย ฝากไว้ก่อนเหอะมึง” ก็แม่งขาวเกิน จนผมไม่รู้จะด่ามันว่าอะไรแล้ว ผมโกรธจนคิดคำด่าไม่ออกเลย
---------------------
ชอบไม่ชอบยังไง ติชมกันได้นะครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น