คลังเก็บของ .

ลำดับตอนที่ #1 : นางเอกฮันคยอง .

ใบสมัครนางเอก ฮันกยอง (( สีน้ำเงิน ))

ชื่อ (( เกาหลี / จีน ขอมีความหมาย )) ::  ปาร์ค ซอนมิน>>> บุคคลที่พระเจ้าทรงเลือก

ชื่อเล่น / ฉายาที่พระเอกเรียกคุณ :: ตุ๊กตา

อายุ (( ห้าม มาก หรือน้อยกว่าพระเอกเกิน 2 ปี )) :: 20 ปี (2 ปีพอดีเลย  อิอิ)

วันเกิด :: 9 ก.พ.

สัญชาติ :: เกาหลี

เชื้อชาติ (( จะครึ่งอะไรก็ได้แต่เน้น เกาหลีหลัก ))  ::  เกาหลี - ไทย

น้ำหนัก/ส่วนสูง (( ขอพอดีๆ )) :: 165 หนัก 45

บุคลิก :: เหมือยตุ๊กตา ภายนอกแต่งตัวดูดี มีบุคลิกดี มีนิสัยเป็นผู้ใหญ่ดูนิ่ง ๆ เหมือนมีโลกส่วนตัว ชุดที่เธอใส่ส่วนใหญ่จะเป็น สีขาวกับดำ และสีหม่น ๆ แต่บางครั้งก็ติดนิสัยง๊องแง๊งเหมือนอยู่กับพี่ชาย

ลักษณะนิสัย (( 5 บรรทัดอัพ )) :: เนื่องจากสูญเสียคนในครอบครัว และพี่ชายก็หายตัวไปอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทำให้เป็นตัวของตัวเอง มีความมั่นใจ (เกินไป)มีความอดทนสูง  นิสัยแข็งแกร่ง ไม่ยอมอ่อนข้อ หยิ่งในศักดิ์ศรี และไม่ยอมใคร นั่นคือเหตุผมทำให้เรื่องเล็ก ๆ กลายเป็นเรื่องใหญ่เท่าปรมณูลงโลก เรื่องมาก ถ้าทนไม่ได้จะวีนแตก แต่ภายใต้ใบหน้านิ่ง ก็แฝงความอ่อนแอเอาไว้ น้ำตาที่ไม่ค่อยให้ใครได้เห็น บางที . ก็แอบซ่อนความอ่อนโยนที่ถูกปิดตาย และหลงไหลได้ปลื้มกับวิปครีมนุ่มๆมาก เมื่อเธอได้ทานวิปครีม เธอจะกลายเป็นลูกแมวไปเลย สลัดคราบสาวแกร่งไปทันตา ชอบทำตัวง๊องแง๊ง บางทีก็ขี้สงสัยจนน่ารำคาญ ชอบสีดำและเสื้อคลุมขนสัตว์อย่างแรง และเวลาที่เธอเสียใจมาก ๆ เธอมักจะทำอะไรที่ขาดสติเสมอ
ประวัติครอบครัว :: เป็นครอบครัวนักธุระกิจซึ่งรวยมาก มีพี่ชาย 1 คน

ครอบครัว และ ความรัก (( ถ้าไม่มีความรักก็ไม่ต้องอะไรมาก ขอพอดีๆ 3 บรรทัดอัพ )) :: ครอบครัวเป็นนักธุระกิจ ซึ่งพ่อแม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุเมื่อเธออายุได้ 12 ปี จากนั้นจึงอยู่กับพี่ชาย พี่ชายเป็นคนดูแลธุระกิจ ซึ่งพี่ชายเธอดูแลเธออยากกับไข่ในหิน หวงเธอที่สุด ถึงแม้ชอบเถียงกันในเรื่องไร้สาระก็ตาม แต่อยู่ ๆ พี่ชายเธอดันหานต๋อมไปซะงั้น

ชอบ :: วิปครีม . วาดการ์ตูน

เกลียด :: ทุกคนที่กล่าวหาพี่ชายเธอ

ความสามารถพิเศษ (( ขอให้เข้ากับนิสัย )) :: ในภาวะคับขันเธอมีสติในการแก้ไขปัญหา เวลาอารมณ์ดีชอบวาดการ์ตูน เนื่องจากอยู่ในสังคมที่มีฐานะ เธอจึงถูกสอนให้เล่นเปียโน กับ เต้นรำ แม้จะไม่ชอบเอาเสียเลย

อื่นๆ (( เพิ่มเติมได้ )) :: เธออยากเป็นนางพญาหัวหน้ามาเฟีย เป็นความฝันเล็ก ๆ ของเธอ ชอบเพ้อเหมือนในหนัง (ฮา)

อิมเมจ (( โปรดดูด้วยว่าล็อกอิมเมจไหนไว้บ้าง ขอ 2 รูปพอค่ะ )) ::

อิมเมจคู่ (( 2 คู่ )) ::

คำถาม ทั่วไป

1. ติดแล้วหาย ตัวละครคุณอาจจะตายอย่างเขียดได้ ยอมป่ะคะ ?

- ยอมนะ

2. ให้เวลารายงานตัว 3 วัน เลย สละสิทธิ์นะ?

- โอเช

3. บทสำรอง??? (( โปรดระบุ = = ถ้าไม่ต้องการก็บอกว่าไม่เอา ))

- เทมป์

4. นังคนแต่งเรื่องมากกันป่าวอ่ะ แล้ว คาแรคเตอร์ป๋าถูกใจมะ?

- อย่างแรง .. แต่เข้าใจอ่า ต้องการให้คาแรคเตอร์เข้ากัน ถ้าไม่เข้ากัน มันก็ยากที่จะให้ทั้งคู่เจอกัน เราเข้าใจ เคยแต่งแล้ว .. มันไม่จบซะที --* แต่ก็สนุกดี ได้จิ้น .. 55+

คำถามตัดสิน

1. ในวันที่คุณเกิดโดนเจ้านายไล่ออกจากงานที่ทำ เอาซะดื้อๆ โดยที่ถามเหตุผลของเจ้านายคุณแล้วเขาดันไม่ตอบซะนี่ เท่านั้นยังไม่พอ ไม่ว่าจะไปสมัครงานที่ไหนๆก็ไม่มีใครรับคุณเข้าทำงานอีก คุณเลยตัดสินใจที่จะบินไปเกาหลี (( คุณอยู่ จีนนะตอนแรกๆ )) แต่ในขณะที่คุณกำลังจะขึ้นเครื่องกลับมีชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งมาอุ้มคุณให้ไปพบกับฮันกยอง แถมเขายังบังคับคุณให้ไปอยู่กับเข้าอีก คุณจะทำยังไงดี? (( อธิบาย & บทพูด 5 บรรทัดขึ้น ))

- 
พวกนั้นจับฉันนั่งลงโซฟา ไม่สิ เขวี้ยงฉันลงโซฟาเสียมากกว่า และฉันก็พบว่า มีชายอีกคนนั่งบนเก้าอี้นวมข้างฉันมองฉันด้วยใบหน้านิ่ง ฉันมองหน้าเขาอย่างสงสัย เอ๊ะ .. มันเกิดอะไรขึ้นนะ ทำไมฉันโดนพามาอยู่ที่นี่ พวกของพี่ชายฉันงั้นหรือ รึว่าเขาเป็นเพื่อนพี่ชาย หรือลูกน้องพี่ชายฉันนะ ..
" ฉันอยากให้เธอมาอยู่กับฉันที่นี่ " เขาถามด้วยเสียงเรียบ

" ทำไมต้องฉันละ " ฉันชี้ตัวเองอย่างไม่เข้าใจ
" อย่าถามได้มั้ย "
" ก็อยากรู้ .. ถ้าเกิดนายลักพาฉันมาขายละ "
" นี่ฉันไม่เอาเธอมาขายหรอก .. อย่างเธอขายไม่ออกหรอก . "
" ใจร้าย "

2. หลังจากอยู่ไปได้สามอาทิตย์คุณก็ดันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่รู้ว่าเข้าจับคุณมาเพื่ออะไร แล้วเขากลับบอกว่าคุณน่ะ ติดหนี้เขาหลายร้อยล้านหยวน คุณจะอธิบายยังไงดี?? แต่เขากลับเอาสัญญากู้ยืมเงินมาให้คุณดูแถมลายเซ็นนั่นเป็นของพี่ชายคุณอีก คุณจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดีเพราะลำพังเป็นคนว่างงานก็ยากพออยู่แล้ว ไหนยังจะต้องมาใช้หนี้ที่เป็นร้อยล้านหยวนอีก? (( อธิบาย & บทพูด 5 บรรทัดขึ้น ))

- 
ฉันนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงขนาดคิงไซส์ ด้วยชุดนอนลายมาชิโมโร่สีดำ เสียบหูฟังไอพอร์ทเครื่องคู่ใจ พลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ว่าทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่ ฉันอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ฉันกระโจนลุกจากเตียงวิ่งไปที่ห้องทำงานของฮันคยอง

" มารยาทนะมีมั้ย " ฮันคยองถามแม้สายตายังไม่ละจากเอกสารที่ตั้งบนโต๊ะ .

" ชิ " ฉันจิ๊ปาก พร้อมกับเดินมานั่งที่โซฟาสีเลือด

" ฉันถามนายเป็นรอบที่ล้านแล้วนะ ทำไมต้องจับฉันมาด้วยละ "

" อยากรู้ใช่มั้ย ฉันจะตอบ .. พี่เธอติดหนีฉันไงละ "

" ไม่จริงอะ . พี่ชายฉันเป็นนักธุระกิจที่เก่งนะ บ้านฉันก็รวยด้วย อย่าโม้เลย ที่จริงชอบฉันใช่มั้ยละ "

" ช่วยคิดอะไรที่ไม่เข้าข้างตัวเองซักครู่ได้มั้ยยัยตุ๊กตาหน้าตายเอ้ย "
" โห .. แรง "
" ยอมรับว่าพ่อแม่เธอเก่ง แต่พี่เธอนะ เฮ้อออ .. แย่ได้โล่ห์ "

" ปาก .. ว่าพี่ฉันได้ไง ฉันไม่เชื่อหรอก หลักฐานนะมีมั้ย !?  " ฉันว่า ไม่มีทางที่พี่ฉันจะติดหนี้แน่นอน ฮ่าาา .. ฮันคยองถอนหายใจ แล้วเดินไปยังตู้เอกสารใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างโต๊ะทำงานเขา พลางหยิบแฟ้มบางอย่างออกมา ทำไมฉันเริ่มรู้สึกยิ้มไม่ออกนะ

" นี่ไงหลักฐาน " เขาโยนตรงหน้า ฉันพลิกๆ ดู เฮ้ยย !! .. ลายเซ็นพี่ชายฉันนิ  ไม่น่ามันหายต๋อมไปเลย ทิ้งฉันได้ไง ไอ้พี่ใจร้าย โอ๊ยจะทำไงดี สมัยนี้งานก็หายาก พี่ดันมาติดเงิน 500 ล้านอีก ฉันจะเอาเงินที่ไหนมาใช้ให้พี่ห๊ะ ??

" เอ่อ .. แล้วฉันต้องทำไงอะ " ฉันถามเสียงแห้ง ๆ
" ทำตามฉัน "

" ถ้าไม่ทำละ "

" ไม่ทำก็ใช้หนี้ . . แต่ไม่รู้ว่าเธอจะมีปัญญาหรือเปล่านะ "

" ใจร้าย "

3. ฮันกยองพาคุณมาอยู่ที่เกาหลีกับเขา โดยบอกใครต่อใครว่าคุณคือนายหญิงของเขา ทั้งๆที่คุณกลับบอกไปว่า คุณกับเขาไม่ได้มีอะไรกัน แล้วมันดันไปจี้ใจของฮันกยองเข้าอย่างจัง เท่านั้นยังไม่พอคุณยังไปท้าให้เค้าจับคุณปล้ำอีก ขออธิบายฉากนี้ให้จิ้นกระจายทีสิ (( แน่นอนคุณต้องเสร็จป๋า = = ))

-
" คุณฮันคยองมางานนี้ด้วยหรือครับ " ชายหน้าแป้นถามฮันคยองอย่างเป็นมิตร ฉันมองรอบงาน งานนี้ก็ใหญ่ใช่เล่นเลยนะ

" ครับ " เขาว่าพลางจิบไวน์นิด ๆ 
" นี่ใช่มั้ยครับ ว่าที่นายหญิงที่คุณว่า  "

" อ๋อ .. ป .. เปล่าค่ะ  " ฉันตอบไป แต่ฉันก็ไม่ได้สังเกตสีหน้าของฮันคยองแต่อย่างใด ทันทีที่คุยกับคุณคนนั้นจบ ฮันคยองก็ดึงแขนฉันออกจากงานตรงไปที่ลิฟท์
" นี่ฉันเจ็บนะ " ฉันลูบแขนตัวเอง แต่ทว่าเขากลับไม่สนใจกับเสียงอ่อนของฉันแม้แต่นิดเดียว แถมยังดึงฉันเข้าไปในลิฟท์อีกต่างหาก ไม่สิ กระชากฉันเข้าลิฟท์ต่างหาก  พลางจับไหล่ทั้ง 2 ดันฉันชิดผนังอันเย็นเฉียบ พร้อมกับกดจูบที่รุนแรงทั้งที่ฉันไม่ได้ตั้งตัวฉันพยายามผลักไสเขา แต่ทว่าแรงเขามากมายเหลือเกิน เอาทำฉันแทบยวบไปในทันที

" นี่คือบทลงโทษที่เธอ หักหน้าฉัน "
" หึหึ .. แค่นั้นหรอ "
" หือ ?? "
" นายคิดได้แค่นั้นหรอ "
" อะไรของเธอ "
" คนอย่างนายนะ ไม่ใช้สมอง เอะอะก็ใช้แต่กำลัง "

" เห๊อะ .. ถ้าฉันใช้แต่กำลัง เธอนะเสร็จฉันตั้งแต่วันแรกแล้ว . "
" อ้อ .. ที่แท้ก็อยากได้ตัวฉัน  .. ก็ดี ทำให้มันเสร็จไป แล้วหนี้เรา หมดกัน" ซอนมินว่าอย่างเหลืออด ฮันคยองลากเธอออกมาจากลิฟท์ เขวี้ยงเธอลงบนเตียง พร้อมกับขึ้นคร่อม กดจูบที่รุนแรงจนเธอถึงกับดิ้นพล่านอย่างหายใจไม่ออก แต่ซักพักเธอก็หยุด ดวงตาเหม่อลอยเสมองไปทางอื่น ไม่อยากเห็นหน้าผู้ชายคนนี้ .. ปล่อยให้ฮันคยองได้เชยชมเธอจนสมใจ แล้วเธอ .. จะไปจากขีวิตของเขา ..

4. ตอนจบเป็นยังไงดีล่ะ (( อธิบาย & บทพูด 5 บรรทัดขึ้น ))

- ซอนมินตัดสินใจไปจากฮันคยองโดนไม่บอกลา เธอหายไปราวกับเธอไม่เคยอยู่ที่นี่ ..

ฮันคยองเฝ้ารอแต่ซักวันเธอจะกลับมา เขาได้แต่คิดถึงเธอ ถึงขนาดบางวันเขาเดินไปที่ห้องที่ซอนมินเคยอยู่เพื่อจะไปดูว่าเธอหลับสบายมั้ย แต่ทว่า ในห้องกลับว่าปล่าว เขาลืมไป ว่าคนที่เขารู้ตัวว่ารัก จากเขาไปแล้ว บางคืนเขาถึงกลับมานอนบนเตียงที่ซอนมินเคยนอน เพื่อจะสัมผัสไออุ่นและกลิ่มหอมอ่อนๆของซอนมิน และคลุกตัวอยู่แต่ในห้องนี้ทั้งวัน ไม่ยอมให้ใครมารบกวน และไม่ยอมให้ใครมาเอาของออกไปจากห้องนี้ ก็ได้แต่ภาวนาว่าเธอจะกลับมา ..

ทางด้านซอนมิน ตอนนี้หัวใจของเธอปิดตาย ไม่รับใครอีกแล้ว แม้ว่าหัวใจของเธอยังคงถามหาชายที่ชื่อฮันคยอง แต่เอก็ได้แต่บอกกับใจว่า จะไม่กลับไปหาเขาอีก จะไม่กลับไปให้เขาทำร้ายอีก  .. เธอตัดสินใจทิ้งความทรงจำทุกอย่างไว้ที่เกาหลี แล้วไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่เมืองไทย เพื่อนจะลืมทุกอย่าง


เกลียวคลื่นที่ซัดเข้าฝั่งในชายหาดส่วนตัว ดวงอาทิตย์สีอ่อนที่กำลังลับขอบฟ้า หญิงสาวร่างเล็กนั่งหน้าทะเล จ้องมองดวงตะวันที่กำลังลับขอบฟ้า พลางเขียนอะไรเรื่อยเปื่อยบนพื้นซ้าย แต่ทว่าพอเธอก้มลงมอง มันกลับเป็นชื่อของเขาคนนั้น .. ฮันคยอง ..
" เมื่อไรฉันจะลืมนายซักที !! " เธอลุกตะโกนกับพระเจ้า แต่ทว่าพระองค์จะได้ยินหรือ ..
" อย่าไปจากฉันได้มั้ย " เสียงนุ่มที่แสนคุ้นเคยเอ่ยดังจากทางด้านหลัง ซอนมินรีบปาดน้ำตาพร้อมกับหันมาผะเชิญหน้ากับชายผู้ใจร้ายกับเธอ

" ไม่จริง .. ฉันฝันไปแน่ ๆ เขาอยู่เกาหลี ตอนนี้ฉันอยู่ไทย ฉันฝันไปชัวร์ ไม่จริง " เธอพึมพัมกับตัวเองราวกับคนไร้สติ พลางหันหลังกลับเดินลงสู้ท้องทะเล จนกระทั่งระดับน้ำสูงถึงเอวเธอ ฮันคยองเห็นเช่นนั้นรีบตามลงไป กลัวว่าเธอจะทำอะไรไร้สติเหมือนทุกครั้งที่เธอเคยเป็น

" ซอนมิน !! "
" ปาร์ค ซอนมิน !! "

เขาเดินตามเธอลงไป แต่ทว่าคลื่นซัดตัวเขากลับเข้าฝั่ง แต่เขาก็ไม่ละความพยายามที่จะรั้งความรักให้อยู่กับเขา ในขณะที่ระดับน้ำทะเลสูงถึงคอของซอนมิน เธอยังคงเดินลงไป ฮันคยองตะโกนเรียกชื่อเธอหลายครั้ง แต่ม่ได้ผล ในขณะที่เขากำลังคว้าเธอไว้ได้ก็เหมือนว่าเธอหายไปกับทะเลเสียแล้ว .. เขารีบดำลงไปดึงเธอขึ้นมา . พาเธอกลับเข้าฝั่งเขย่าร่างเธอเพื่อเรียกสติ พระเจ้ากำลังพรากเธอไป .. ซอนมิน แปลว่า บุคคลที่พระเจ้าถูกเลือก ตอนนี้พระเจ้าเลือกเธอให้ไปอยู่กับพระองค์แล้วหรือ .. แต่ทว่า เขาคือพระเจ้า พระเจ้าที่เลือกเธอมาเป็นคนสุดท้ายในชีวิต และตลอดไป
ฮันคยองกอดคนที่เขาเพิ่งรู้ตัวว่ารักจนถอนตัวไม่ขึ้นแน่น ราวกับกลัวเธอจะหายไปอีกครั้ง ซอนมินรับรู้ถึงอ้อมกอดที่อบอุ่น เธอกอดตอบ พร้อมกับปล่อยโฮออกมา ฮันคยองกอดเธอแน่นกว่าเดิม พร้อมกับพึมพัมคำว่าขอโทษอยู่หลายครั้ง เขาไม่ขอให้เธอให้อภัยเขา ไม่ว่าเธอจะไม่รักเขา ไม่ว่าเธอจะทำร้ายเขา จนเจ็บเจียนตาย เขาก็ยอม ถ้าเธอกลับมาอยู่กับเขา แค่นั้น

" ซอนมิน .. กลับมาหาฉันนะ "
" ... "
" อย่าเงียบสิ .. ได้โปรด อยู่กับฉัน "
" ... "
" ซอนมิน .. เธอทำตีฉัน จะตบฉัน จะทำร้ายฉันมากแค่ไหนก็ได้ ฉันไม่ขอให้เธอให้อภัย แต่อยู่กับฉัน ฉันรักเธอ .. ฉันต้องการแค่เธอ .. ฉันรักเธอได้ยินมั้ย .. ฉันจะไม่ทำให้เธอเสียใจ จะไม่ทำให้เธอร้องไห้เพราะฉัน .. กลับมานะ "
" ฮ .. ฮันคยอง " เธอดึงคนที่เธอรักเขามาจูบอย่างอ่อนโยน รสจูบที่ทั้ง 2 โหยหา แต่ฮันคยองไม่เคยให้ แต่เธอกลับเป็นคนให้เขา เขาอยากอยู่แบบนี้นาน ๆ .. กอดเก็บความรักนี้ไว้ตลอดไป .. และเขาจะไม่มีวันพรากมันไปจากตัวอง เหมือนที่เคยทำ .. เขารู้ว่าสิ่งที่เขาทำเกือบจะพรากคนที่รักที่สุดไป . จากนี้ ซอนมินจะไม่เสียน้ำตาเพราะเขาอีก ..


(( จิ้นต่อเองนะ 55+ ))





((  ถ้าอยากให้แก้ไข หรือ เพิ่มอะไรบอกได้นะ  หุหุ ))