คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1
อ่านแล้วช่วยกันเมนท์ด้วยนะคะขอบคุณค่ะ^^
Lily white stain.
“ให้ตายเถอะ...ช่วยป้าเถอะนะเลนส์”
“ป้ากำลังคิดอะไรอยู่คะ!! ป้าจะขายหนูให้กับไอ้เสี่ยนั่นเนี่ยนะมันจะมากเกินไปแล้วนะคะ!!!” สิ่งที่ทำให้ฉันในตอนนี้มีอารมณ์ที่กำลังเดือดพล่านแล่นไปทั่วๆร่างกายของฉันอยู่นั้นก็เป็นสิ่งเดียวกันที่ฉันกำลังพยายามเถียงหรือตอบโต้คุณป้าที่เลี้ยงฉันมาตั้งแต่เด็กๆแทนพ่อกับแม่ของฉันอยู่อย่างสุดใจขาดดิ้น คิดดูสิตลอดระยะเวลาสิบหกปีที่ฉันได้เกิดมาอยู่บนโลกใบนี้พ่อกับแม่ของฉันยังไม่เคยคิดขายฉันให้กับใครเลยสักครั้งเดียว (แหงล่ะก็นั่นพ่อแม่ฉันนี่ ><) แต่กลับเป็นป้าที่เป็นพี่สาวของแม่ฉันเองที่กำลังจะขายฉันชดใช้หนี้ที่ท่านได้ก่อเอาไว้ ให้ตายเถอะเป็นแบบนี้ฉันไม่ยอมหรอกนะถ้าฉันโดนขายไปก็เท่ากับว่าฉันต้องไปเป็นภรรยาของไอ้เสี่ยเจ้าหนี้นั่นน่ะสิ TTแบบนี้เฮเลนส์ไม่มีวันยอมเด็ดขาดด >O<
“โธ่! มันก็แค่ชั่วคราวเท่านั้นแหละเลนส์ป้าสัญญาเลยว่าถ้าป้ามีตังค์เมื่อไหร่ป้าจะไปเอาเลนส์กลับคืนมาให้เร็วที่สุดเลย” ป้าเทรย่าซึ่งฉันบอกไปแล้วเมื่อกี้ว่าเป็นพี่สาวของแม่ฉันเองคือว่าป้าแกเป็นผู้หญิงคนนึงที่ติดการพนันเข้าขั้นงมงายเข้าบ่อนยิ่งกว่ากินข้าวสามมื้อเสียอีก ฉันจำได้ว่าเมื่อปีที่แล้วป้าแกติดเงินเจ้าหนี้หรือเสี่ยเฮงแล้วป้าแกก็เอารถของคนข้างบ้านไปชดใช้หนี้แทนตัวป้าแกเอง (ฉันยังอดคิดไม่ได้เลยว่าป้าเทรย่าใช่คนตระกูลเดียวกันกับฉันรึเปล่า?) ซึ่งภาระและหนี้สินทั้งหมดรวมถึงรถของคนข้างบ้านนั่นฉันก็ต้องจำใจไปถอนเงินในบัญชีของฉันเองมาจ่ายหนี้สินทั้งหมดของป้าเทรย่าในตอนนั้น ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมฉันถึงไม่ไปขอให้คุณพ่อกับคุณแม่มาช่วยเพราะเงินที่ฉันช่วยจ่ายให้ป้าเทรย่าไปทั้งหมดมันเป็นเงินค่าพินัยกรรมของคุณพ่อกับเงินค่าประกันชีวิตของคุณแม่มารวมกันนิดๆหน่อยๆเท่านั่นเอง...อ้อ ทุกคนคงจะเดากันออกแล้วใช่มั้ยล่ะว่าคุณพ่อกับคุณแม่ของฉันท่านได้เสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ซึ่งคนที่อาสาจะรับเลี้ยงดูฉันก็คือป้าเทรย่าที่ตอนนี้ผีพนันกำลังเข้าสิงอย่างไม่ขาดตอนเลย
“ไม่ค่ะไม่!! เลนส์ไม่มีวันเอาตัวเข้าแลกเพื่อนป้าหรอกนะคะ!”
“อะไรกันป้ามีบุญคุณกับแกนะอย่าลืมไปสิเลนส์ถ้าแกไม่มีป้าแกก็คงไม่โตมาสวยขนาดนี้หรอก!!” ไม่เกี่ยวกับความสวยเลยนะ! >W<
“ก็ได้ค่ะเลนส์จะช่วยเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว!!!”
“ห...หมายความว่าเลนส์จะยอมไปเป็นภรรยาคนที่สิบแปดของเสี่ยเฮงแล้วหรอ o.O” ห๊า? ภ..ภรรยาคนที่สิบแปดไอ้เสี่ยนี้มันจะมีลูกเยอะขนาดไหนกันเชียว โอ้ย แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องของคนอื่นตอนแรกที่ฉันยอมฉันคิดว่าแค่ไปๆแล้วมันก็คงจะจบแต่ถ้าฉันได้ไปเป็นภรรยาคนที่สิบแปดของเสี่ยเฮงแล้วจริงๆมีหวังฉันคงโดนภรรยาคนที่หนึ่งถึงคนที่สิบเจ็ดช่วยกันลุมประชาทันฑ์ฉันจนเละคารองเท้าหรูๆกันไปเลยหรอกหรอ
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ...เลนส์จะเอาเงินในบัญชีมาจ่ายให้แล้วป้าก็ต้องสัญญานะคะว่าจะไม่ทำอีก”
“ได้เลยจ๊ะป้าของเลนส์คนนี้ขอสัญญาและสาบานเลย ^O^” เฮ้อ ถึงป้าเทรย่าจะสัญญากับฉันแล้วก็เถอะแต่ด้วยสัญชาตญาณของฉันแล้วก็รู้เลยว่าป้าเทรย่าคงแค่พูดโกหกเอาตัวรอดไปเฉยๆ อันที่จริงฉันไม่ใช่คนปากมากหรือทำนิสัยแย่ๆเถียงป้าเทรย่าจนน้ำลายฟุ้งปากอย่างนี้หรอกนะแต่ว่าวันนี้ที่ฉันควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้ไม่อยู่ก็เพราะว่าคราวนี้ป้าเทรย่าทำเกินไปจริงๆ
Butterfly! 자 이제 알았어
“ฮัลโหลมีอะไรหรอรีเซีย”
[เลนส์คืนนี้แกออกมาโชว์ลวดลายหน่อยมั้ย]
“บ...บ้าหรอเซียฉันเต้นไม่เป็นนะแกก็รู้ว่าแค่สปายฉันยังกินไม่เป็นเลย”
[วู้วว สปายอะไรของแกวะเชยสะบัดออกมาเหอะน่าวันนี้ไอ้หยามันก็ไปนะ]
“ไปก็ได้แต่ว่าวันนี้ป้าฉันเอารถไปใช้...”
[ไม่เป็นไรสาวน้อยเดี๋ยวรีเซียคนนี้จะไปรับเธอเองอ้อ! แต่งตัวสวยๆด้วยล่ะ]
ตึ้ดด...
ฉันรีบกดตัดสายทันทีเมื่อรีเซียพูดจบ รีเซียเป็นเพื่อนกับฉันมาตั้งแต่อนุบาลเลยแหละเวลามีใครมารังแกฉันฉันก็ได้ผู้หญิงสุดเปรี้ยวคนนี้แหละที่มาตามคอยช่วยฉันเสมออืม...ส่วนเพื่อนคนอื่นๆในกลุ่มพวกเราพึ่งคบกันเมื่อตอนมัธยมต้นน่ะ ทั้งปั้นหยา เนตต์ แยมโรลแล้วก็รีเซียเป็นคนที่ฉันรักมากๆรองมาจากคุณพ่อกับคุณแม่เลยล่ะ และดูเหมือนว่าฉันจะเป็นคนๆเดียวในกลุ่มที่ไม่เคยแตะแอลกอฮอล์ทุกชนิดแม้แต่ปลายนิ้วเหตุผลที่ฉันไม่เคยแตะของพวกนั้นเลยก็เพราะ...ฉันกินไม่เป็น >,,< ซึ่งรีเซียกับเหล่าเพื่อนๆตัวแสบก็คอยยุยงให้ฉันลองสัมผัสมันด้วยลิ้นและปากสักครั้งนึงอยู่ทุกๆครั้งที่พวกเราไปเที่ยวที่ผับกัน ไม่ใช่ว่าฉันเป็นพวกผู้หญิงมือไวใจเร็วอะไรแบบนั่นหรอกนะแต่ที่พวกเราชอบไปกันก็เพราะไปคลายเครียดกันน่ะเห็นแบบนี้กลุ่มของพวกฉันก็เรียนใช้ได้เลยนะแล้วในกลุ่มฉันแต่ละคนก็มีปัญหาทางบ้านบ้างแต่ถ้าเรื่องหัวใจล่ะก็ฉันขอยกให้ ‘รีเซีย’ เพราะยัยนี่ขึ้นชื่ออันดับหนึ่งเรื่องความเป็นแม่เสือสาวเพลย์เกิร์ลที่เปลี่ยนผู้ชายยิ่งกว่าเปลี่ยนแพมเพิสซะอีกแต่เอ๊ะ...หรือว่าผ้าอนามัยกันนะ -///- ช่างมันเถอะฉันกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย ><
สิบห้านาทีต่อมา~
ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในรถโฟล์คนิวบีทเทิลสีชมพูสุดจี๊ดของรีเซีย ฉันเองก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมสาวเปรี้ยวซ่าส์ อย่างยัยรีเซียถึงได้มาขับรถโฟล์คสีชมพูหวานแหววขนาดนี้ เอ...แต่ฉันได้ข่าวว่าผู้ชายคนใหม่ของเซียเป็นคนที่ซื้อรถคันนี้ให้เป็นของขวัญวันครบรอบที่สองคนนั้นคบกันมาได้สองวัน -..-^^^ ฉันก็รู้สึกยินดีกับสองคนนั้นนะที่คบกันมาได้ตั้งสองวันเพราะปกติเซียจะเป็นผู้หญิงประเภทที่เปลี่ยนผู้ชายเป็นรายวันบางวันก็เปลี่ยนทีเดียวสองคนเลย (ถ้าเซียไม่ชอบน่ะนะ) หรือพูดง่ายๆได้ว่าเซียเป็นผู้หญิงขี้เบื่อ
“เลนส์แกเป็นอะไรของแกเนี่ยนั่งเงียบมาตลอดทางเลยหรือว่า...ป้าผีพนันของแกแอบตัดแก้วเสียงแกไปขาย 0[]0”
“จะบ้าหรอ...ฉันก็แค่เซงเรื่องที่วันนี้ฉันเกือบจะต้องไปเป็นภรรยาคนที่สิบแปดของเสี่ยเฮงน่ะสิ” พอฉันพูดจบยัยรีเซียเพื่อนรักก็เบรกรถกะทันหันจนหัวฉันเกือบโขกกระจกรถ ถือว่าฉันโชคดีมากๆเลยที่คาดเข็มขัดเอาไว้ไม่งั้นมีหวังหัวฉันคงปูดไปสักสองสามวัน –w-+
“หา!! แกตกไปเป็นเมียเอ้ยเรียกว่าอะไรนะ”
“ภรรยา! TVT”
“เอ้อๆอะไรทำนองนั้นนั่นแหละว่าแต่แกไปเป็นภรรยาคนที่สิบแปดของไอ้เสี่ยเฮงนั่นแล้วจริงๆหรอ Q_Q”
“ฉันไม่ได้เป็นนะ! แต่ก็แค่...เกือบจะเป็นก็เท่านั้นล่ะ”
“ถ้าให้ฉันเดาตัวปัญหาของเรื่องนี้คือป้าของแกใช่มั้ย” เนี่ยแหละคือสิ่งที่ทำให้ฉันกับยัยเซียสนิทกันมากๆเพราะไม่ว่าฉันจะเป็นอะไรมีเรื่องอะไรรีเซียเพื่อนของฉันคนนี้นี่แหละที่สามารถเดาหรือรู้ทันฉันได้ถูกทุกๆเรื่องไปก็แน่ล่ะคบกันมาตั้งสิบหกปีนี่นา
“อืม...ใช่” ฉันตอบคำถามของยัยรีเซียไปอย่างเหนื่อยหน่าย เรื่องที่ทำให้ฉันเครียดในตอนนี้มากที่สุดไม่ใช่เรื่องของป้าเทรย่าหรอกนะ แต่...เป็นเรื่องที่ฉันต้องการหางานพิเศษอะไรก็ได้มาทำสักงานให้พอมีรายได้เล็กๆเป็นเงินค่าขนมบ้างเพราะเงินของคุณพ่อกับคุณแม่ฉันตั้งใจจะเอาไปซื้อคอนโดหรูๆอยู่ซักห้องเพราะฉันคิดว่าถ้าฉันยังอยู่กับป้าเทรย่าอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆไม่แน่ป้าเทรย่าอาจจะคิดขายฉันให้กับเสี่ยเฮงอีกก็เป็นได้เพราะฉะนั้นฉันถึงต้องระวังตัวเอาไว้ก่อนส่วนเงินอีกก้อนนึง ฉันตั้งใจที่จะเก็บไว้เรียนหนังสือเพราะการที่คนเราจะหาเงินได้ก็ต้องได้มาจากความรู้ที่เราเรียนมาใช่ไหมล่ะ
“ตอนนี้แกมีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจนอกจากป้าป๊อกเด้งของแกอีกใช่ไหม” รีเซียมองหน้าฉันอย่างรู้ทัน เฮ้อ...ถึงฉันจะพยายามปิดบังเรื่องนี้ไว้แค่ไหนแต่ยังไงเซียก็คงจะพอเดาออกอยู่ดีสินะ
“ฉันคิดว่าฉันจะซื้อคอนโดแล้วย้ายไปอยู่ที่นั่นน่ะอืม...เซียช่วยอะไรฉันอย่างนึงได้ไหม”
“...ได้สิว่ามาเลย!!”
“หางานอะไรก็ได้ให้ฉันทำสักงานได้ไหม” ทันทีที่ฉันพูดจบยัยรีเซียก็สะดุ้งเล็กน้อยฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาเพื่อที่จะสบตายัยรีเซียด้วยสายตาอ้อนวอน ทำไงได้ล่ะในเมื่อตอนนี้ฉันไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนี่นาเพราะฉันไม่คิดจะขอเงินค่าขนมจากป่าเทรย่าที่วันวันเอาแต่ขลุกตัวอยู่แต่กับบ่อนหรอก...คนอย่างป้าเทรย่าน่ะ คนแบบนั้นฉันไม่มีวันเข้าไปขอความช่วยเหลือเด็ดขาด
“อืม...ได้สิเดี๋ยวฉันจะลองถามซัลให้ละกันเห็นว่ามันเพิ่งจะเปิดร้านกาแฟว่าแต่แกไม่ลำบากใจใช่ไหมที่จะต้องมาทำงานกับพวกพี่ๆของฉัน” ฉันขออธิบายก่อนเลยนะที่ยัยรีเซียพูดเรียกพี่ซัลซัสว่ามันบวกกับเรียกชื่อของพี่ชายตัวเองอย่างห้วนๆแล้วนั่นไม่ใช่เพื่อนของซัยอะไรหรอกนะแต่พี่ซัลซัสคือพี่ชายของยัยเซียมันนั่นแหละ!!
“ฉันคิดว่าไม่นะเพราะฉันกับพี่ซัลซัสก็เคยได้เจอกันมาบ้างแล้ว”
“หา...ว่าไงนะแกเคยเจอมันแล้วหรอ?”
“ก็เคยสิ ^^”
“มันทำนิสัยแย่กับแกไหม”
“ไม่เคยเลยสักนิดเดียว” เซียฉันขอโทษนะที่โกหกฉันจำเป็นจริงๆถ้าฉันบอกยัยรีเซียไปว่าฉันเคยเจอกับพี่ซัลซัส...แล้วพี่เขาก็เมาเลยมาลวนลามฉันจนฉันควบคมอารมณ์ของตัวเองไว้ไม่อยู่แล้วเผลอตีหัวของพี่สาวมันไปมีหวังคราวนี้ฉันอดได้งานทำแน่ๆเลย TOT
“เออได้ๆเดี๋ยวไว้ฉันกลับบ้านแล้วฉันจะกลับไปคุยให้นะ”
“อื้ม...ฉันขอบใจมากๆนะเซีย ^_^”
30 นาทีต่อมา
“ย่าห์!! แกลองกินอันนี้เข้าไปหน่อยสิเลนส์ >W<”
“ไม่มีวันซะหรอก!!!” สาเหตุที่ทำให้ฉันกับยัยเซียต้องมานั่งแข่งกันตะโกนเสียงดังแบบนี้ก็เพราะว่าตอนนี้พวกเรากำลังนั่งอยู่ในโซนวีไอพีของผับ Z แล้วยังไงล่ะซึ่งมันทำให้ฉันเจ็บคอและแสบมากๆเลย ถ้าตอนนี้ฉันได้ดื่มน้ำสักแก้วก็คงจะดีไม่เบาเลย
“เซียฉันขอน้ำส้มแก้วนึงสิ” พอฉันคิดได้แล้วจึงรีบหันไปสะกิดยัยรีเซียที่นั่งติดอยู่กับพวกขวดเหล้าแพงๆและน้ำผลไม้หลายสีน่ากินเยอะแยะเต็มไปหมด
“โอเค๊...ได้เลยเพื่อนรัก” คราวนี้ยัยรีเซียมองฉันด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์แปลกๆชอบกลก่อนที่จะหันไปคีบน้ำแข็งใส่แก้วแล้วเปิดขวดเทน้ำสีส้มหน้าตาทะแม่งๆรินลงแก้วอย่างรวดเร็วและชำนาญ ยัยรีเซียยื่นแก้วน้ำมาให้ฉันตรงหน้าแต่ปั้นหยาเพื่อนที่อยู่ในกลุ่มของฉันคนนึงกลับมายื้อมือของยัยรีเซียเอาไว้แล้วมองด้วยสีหน้าดุๆแต่ดูเหมือนว่ายัยรีเซียจะไม่สนใจเลยกระชากแขนของมันออกมแล้วเอาแก้วน้ำมายัดใส่มือของฉันเอาไว้ฉันเลยยกแก้วน้ำนั่นขึ้นมาเพื่อดมกลิ่นเพราะฉันสงสัยว่ามันจะต้องมีอะไรบางอย่างที่ยัยรีเซียจะต้องแอบใส่อะไรแปลกปลอมในแก้วน้ำแก้วนี่แน่ๆ แต่ทว่า...พอฉันดมมันก็กลับกลายเป็นกลิ่นของน้ำส้มแสนอร่อยจริงๆดังนั้นฉันจึงไม่ลังเลที่จะกระดกเข้าปากอย่างงายดายเอ๋...ทำไมน้ำส้มถึงมีรสฝาดๆขมๆอย่างนี้ตอนนี้ทุกอย่างในหัวฉันรู้สึกหมุนติ้วไปหมดฉันรีบหันไปมองเพื่อนๆในกลุ่มของฉันปั้นหยานั่งมองหน้าฉันอย่างมึนงงส่วนยัยรีเซียนั่งมองหน้าฉันแล้วขำแล้วขำอีกจนฉันต้องยกมือขึ้นมาลูบๆคลำบนหน้า ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกร้อนๆยิ่งพอฉันได้ยินเสียงเพลงในผับนี้ที่มีจังหวะเร้าใจและมันส์ขนาดนี้ก็ทำให้ฉันนึกอยากจะเต้นขึ้นมาเลยฉันค่อยๆลุกจากโซฟาหนังสีแดงแล้วรีบเดินไปตรงจุดมุ่งหมายที่ฉันกำลงัจะไปมันก็คอ ‘ฟลอแดนซ์’ นั่นเอง!!
“ฮ...เฮ้ย!! แกจะไปไหนน่ะยัยเลนส์” เอ๊ะ! ใครมาเรียกฉันกันนะ ฉันพยายามหันซ้ายหันขวาก็ไม่เจอเสียงเจ้าของต้นเสียงที่เรียกฉันเอาไว้เลยฉันจึงต้องตะโกนกลับไปถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าคนๆนั้นคือใคร
“ช้านอยากเต้นนิดๆหน่อยๆแหะแหะ!!” พอฉันพูดจบฉันก็กระโดดขึ้นไปกลางฟลอที่เหล่าผีเสื้อราตรีทั้งหลายต่างพากันขยับร่างกายไปกับจังหวะเพลงอย่าเมามันส์!!
ความคิดเห็น