เรื่องน่ารู้รอบทิศ

ลำดับตอนที่ #2 : ความบังเอิญที่โชคดี

ผมกำลังเดินอยู่บนถนนท่ามกลางแสงไฟสลัวในช่วงโพล้เพล้ของวันหนึ่ง
พลันได้ยินเสียงร้องอู้อี้เหมือนถูก ผ้าอุดปาก
ดังออกมาจากหลังพงไม้ อารามตกใจ

ผมชะลอฝีเท้าเพื่อพังและรู้สึกตื่นตระหนกเมื่อรู้ว่า
เสียงที่ผมได้ยินคือเสียงการต่อสู้กันอย่างแน่นอน
มีทั้งเสียงตะคอก และเสียงเสื้อผ้าฉีกขาด
มีหญิงกำลังถูกทำร้ายห่างจากจุดที่ผมยืนไม่กี่เมตร

ผมควรเข้าไปยุ่งดีหรือเปล่า
ผมรู้สึกหวั่นกับสวัสดิภาพของตัวเอง
และนึกตำหนิตัวเองที่ตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทาง
กลับบ้านใหม่กระทันหัน ผมควรจะเข้าไปช่วย
หรือแค่วิ่งไปยังโทรศัพท์เครื่องที่ใกล้ที่สุดเพื่อโทรแจ้งตำรวจ

เสียงร้องของเด็กผู้หญิงเริ่มเบาลง
ผมรู้ทันทีว่าจะต้องรีบทำอะไรสักอย่าง
ผมจะเดินหนีเหตุการณ์นี้ไป ได้อย่างไร
เอาละ ผมตัดสินใจได้แล้ว

ผมไม่อาจหันหลังให้กับชะตาของผู้หญิงที่ไม่รู้จักคนนี้ได้
แม้มันหมายถึง การเอาชีวิตเขาไปเสี่ยง
ผมไม่ใช่คนกล้า และไม่ใช่นักกีฬา
ผมไม่รู้ว่าความกล้าและพละกำลังในตัวนั้นมาจากไหน
แต่ทันทีที่ตัดสินใจช่วยเธอ ผมดูเหมือนจะเปลี่ยนไป

ผมวิ่งไปหลังพุ่มไม้และดึงเจ้าวายร้ายออกมาจากร่างของหญิงสาว
เราต่อสู้กันจนกลิ้งไปกับพื้นทั้งคู่
และ ปล้ำสู้กันอยู่สักพักหนึ่ง
ในที่สุดเจ้าตัวร้ายก็ลุกขึ้นและวิ่งหนีไป

ผมหอบฮักๆ และพยายามตะเกียกตะกาย
ไปหาเด็กผู้หญิงซึ่งนอนหมอบร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่หลังต้นไม้
ท่ามกลางความมืด ผมแทบไม่เห็นตัวเธอเลย
แต่มีความรู้สึกว่าเธอต้องกำลังตกใจกลัวจนตัวสั่นอยู่แน่นอน
ด้วยไม่อยากจะให้เธอตกใจมากไปกว่านี้

ผมจึงพูดกับเธอในระยะไกลๆ

" ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว"
ผมปลอบ "มันวิ่งหนีไปแล้ว คุณปลอดภัยแล้วตอนนี้"
เธอเงียบไปสักพัก

แล้วผมก็ได้ยินเธอเปล่งเสียงออกมาด้วยความประหลาดใจ

" พ่อคะ นั่นพ่อเหรอคะ" แล้วผู้ที่ก้าวออกมา
จากหลังต้นไม้ก็คือแคเธอรีน ลูกสาวคนเล็กของผมเอง

............................

จะเกิดอะไรขึ้น
หากชายผู้นี้ลังเลที่จะไม่ช่วยเด็กหญิงที่กำลังถูกทำร้าย
ซึ่งท้ายที่สุดแล้วก็คือลูกของตัวเอง???

( จากหนังสือที่รวบรวมเหตุการณ์บังเอิญที่เกิดขึ้นจริงในชีวิต และติดอันดับ best seller ใน สหรัฐฯ)