Fic Vampire twilight : About her who stranger.

ตอนที่ 11 : 11 เธอไม่ชอบพูดโกหก

11 เธอไม่ชอบพูดโกหก

ช่วงอาทิตย์นี้ไม่ค่อยน่าสนุกสักเท่าไรนัก ลิต้าพึ่งถูกแฟนบอกเลิกมาแค่สามวัน หล่อนเป็นคนที่เพื่อนของเขาแอบชอบ นิกเป็นเดือดเป็นร้อนแทบตายตอนที่เห็นเธอร้องไห้อยู่คนเดียวที่สนามฟุตบอล สุดท้ายก็ลากเขาเข้ามายุ่งเรื่องของคนอื่นจนได้

เซ็ธทำหน้าที่นักสืบที่ดี เด็กหนุ่มบอกว่าฝ่ายนั้นเป็นนักกีฬาบาสของอีกโรงเรียนในฟอร์คและฮอตไม่เบา ชื่อว่าเล็กซิส ซึ่งตอนนี้กำลังคบหาอยู่กับเมแกน เห็นมีคนบอกว่าหล่อนเป็นเชียร์ลีดเดอร์อะไรนี่แหละ เจคอบไม่ได้สนใจฟังนักหรอก 

ประเด็นคือลิต้าอยากคืนดีกับหมอนั่น และเจคอบโดนหางเลขจากนิกลากให้ไปที่นั่นด้วยกัน...ก็อย่างว่าแหละ คนไปมากไว้ก่อนเสริมความมั่นใจ

เรื่องที่ลิต้าจะไปคืนดีกับเล็กซิสน่ะคนรู้ทั้งโรงเรียน

แต่ไอ้เรื่องของเขาที่ต้องไปรับใครบางคนที่นั่นน่ะ ยังไม่มีใครรู้สักคน—เจคอบถอนหายใจ ลางสังหรณ์เขาบอกไม่ผิด มันคงต้องมีเรื่องบันเทิงอะไรสักอย่างเกิดขึ้นแน่ๆ

มันงี่เง่าสิ้นดีที่ลิต้าจะอยากคืนดีกับคนที่ทิ้งตัวเองไปอย่างไม่เหลียวแล วันนี้ดูเหมือนจะมีเรื่องสนุกเกิดขึ้นอีกแล้วทันทีที่เจคอบเห็นคู่ชายหญิงคู่หนึ่งเดินกอดแขนโอบไหล่กันออกมา

ทุกอย่างเหมือนกลายเป็นละครสนุกๆ ฉากหนึ่งที่เจคอบกับเซ็ธไม่ได้เข้าไปยุ่ง เขาแค่นั่งอยู่ที่รถของตัวเองแล้วมอง คนอื่นที่นี่ชินแล้วที่จะเห็นเด็กผู้ชายเซอร์ๆ ผมยาวมารอใครสักคนกลับบ้าน มันทำให้เขากลืนเข้าไปกับฝูงชนได้โดยง่าย

และบางคนที่กล้าเข้ามาทักอย่างไทเลอร์ก็อัธยาศัยดีพอที่จะเข้ามาเล่าหัวข้อกอตซิปให้ฟัง หมอนี่คงนับเขาเป็นเพื่อนตัวเองไปซะแล้วหลังจากได้คุยกันเมื่อวันก่อน

“บอกให้แม่นั่นเลิกยุ่งกับเล็กซิสเถอะ เด็กนั่นขึ้นชื่อเรื่องเจ้าชู้จะตาย” หนุ่มผิวสีว่า พวกเขายืนอยู่รอบนอกจนแทบมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น ได้ยินแค่เสียงถกเถียงกันของผู้หญิงสองคนดังมาให้ได้ยินเป็นบางคำ

“ว่าก็ว่าเถอะนะ ข่าวว่าพึ่งคบกับเมแกนแค่สามวัน แต่วันนี้ฉันเห็นว่าหมอนั่นตามจีบซันซะแล้ว”

เจคอบหันไปมอง ถามเสียงสูง “ซัน?”

“ใช่”

“ใครเหรอ?” เซ็ธถามแทรก “พี่รู้จักด้วยเหรอ ทำไมพวกฉันไม่รู้?”

เจคอบเมินคำถาม “แล้วทำไมถึงไปจีบซันได้?”

“ไม่รู้ อยู่ดีๆ วันนี้หมอนั่นก็เดินเข้าไปขอจีบหล่อนกลางโรงอาหาร เมแกนโกรธแทบตายตอนนั้นแล้วก็ไปทำอีท่าไหนไม่รู้ถึงได้กลับมาคืนดีกันอย่างที่เห็น” ไทเลอร์ยักไหล่ “นายอยู่กับเธอตลอดอาจจะรู้สึกว่าธรรมดา แต่อย่าลืมว่าบุคลิกของซันน่ะฮอตขนาดไหน...ถ้าไม่รวมนิสัยเสียๆ ของหล่อนล่ะนะ แต่ทำไงได้ล่ะ เล็กซิสมันเป็นรุ่นน้อง มันไม่เคยเห็นซันตอนอ้าปากพูดด้วยซ้ำ”

ไม่ได้คิดถึงจุดนี้เลยแหะ—เจคอบนึกในใจ อดคิดขึ้นมาไม่ได้จริงๆ ว่าเธอคนนั้นจะทำหน้ายังไงตอนที่มีคนเดินเข้ามาจีบ เวเลอนีลดูจะไม่ได้สนใจใครได้ง่ายๆ แค่หน้าตา หล่อนแทบจะไม่ปรายตามองใครเป็นพิเศษด้วยซ้ำถ้าไม่จำเป็นจริงๆ (เจคอบพอเข้าใจว่าเธอมาที่นี่เพราะงาน ดังนั้นมันก็ไม่น่าแปลกใจอะไรที่เวเลอนีลจะทำตัวห่างเหินพร้อมจากไปทุกครั้งที่งานของเธอเสร็จ)

คิดมาถึงตรงนี้เจคอบก็ถามตัวเองในใจว่าเขาควรดีใจหรือเปล่าที่ไปทำรถจักรยานหล่อนพัง

ฝูงชนที่มุงดูส่งเสียง ‘โอ้พระเจ้า’ ออกมาดังน่าดู เห็นนิกประคองลิต้าออกมาด้วยใบหน้าโกรธจัด ยังไงก็แล้วแต่คนที่ดูจะไม่ยอมกลับเป็นเมแกนที่ยังตามมาทึ้งสองคนนั้นพร้อมคำสบถด่าหยาบคาย ท่าไม่ดีจนพวกเขาต้องรีบเข้าไปห้าม

แบบนั้นแหละที่ยิ่งทำให้เด่นขึ้นมามากกว่าเก่า

“ไม่เกินไปหน่อยหรือไง?” เขาขมวดคิ้ว หน้าซีกหนึ่งของลิต้าบวมเป่งและมีรอยแดง พยักเพยิดให้นิกพาหล่อนกลับไปก่อน 

“ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ก็อย่าแส่มายุ่งจะดีกว่า!” เมแกนตวาด “นังนั่นหน้าไม่อายก่อน คิดจะแย่งเล็กซิสไปจากฉัน!”

ไปกันใหญ่แล้ว

เจคอบพยายามปัดป้องมือที่ทาเล็บสีแสบตาที่ทุบลงมาบนแขนของเขา ถึงมันจะไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเจ็บอะไรมากก็เถอะ แต่แบบนี้มันก็น่ารำคาญไม่น้อยเลยทีเดียวที่จะมารับมือผู้หญิงแบบนี้

ในตอนนั้นเองที่ในที่สุดเวเลอนีลก็เดินออกมาจากตึกเรียนของหล่อนได้สักที อีกฝ่ายใส่เสื้อไหมพรมสีดำคอเต่าเข้ารูป สวมกางเกงยีนส์และรูปเท้าส้นสูงหุ้มส้นสูงปรี๊ดโดดเด่นออกมาจากฝูงชน ดูยังไงก็คงไม่มีใครเชื่อแน่ว่าเธอจะอยู่กับคนง่ายๆ แบบเขาได้

เวเลอนีลมองเห็นเขาก่อนจึงทำหน้าแปลกใจออกมา ก่อนที่จะหน้าตึงทันทีที่เห็นว่าเล็กซิสอยู่ที่นี่ด้วย สีหน้าประหลักประเหลื่อจนน่าขัน

ไทเลอร์เป็นคนแรกที่ทัก “ซัน”

เท่านั้นแหละ ท่าทางเหมือนคนบ้าของเมแกนก็แทบจะหยุดลงทันที

มันดูบ้ามากที่เจคอบเห็นว่าหล่อนใช้สายตาอะไรมองไปที่เวเลอนีล อีกฝ่ายรู้แน่ๆ ล่ะว่าตัวเองกำลังตกเป็นเป้าหมาย แต่เธอไม่ใช่ลิต้า เธอไม่สนใจอะไรด้วยซ้ำนอกจากเดินเข้ามาหาเขาด้วยใบหน้าบึ้งตึงอย่างทุกทีที่มีเรื่องขัดใจ

ตอนแรกเจคอบเป็นห่วงว่าเธอจะถูกหาเรื่องหรือเปล่า แต่เขาคงคิดมากไปเอง

เวเลอนีลหันไปทักทายไทเลอร์ว่า “ไง ไทเลอร์”

และนั่นทำให้เมแกนหน้าแดงแปร๊ด ผิดกับเล็กซิสที่เปลี่ยนอารมณ์ไวยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือ อีกฝ่ายตรงเข้ามาตรงนี้ในขณะที่เวเลอนีลแสดงออกชัดเจนว่าไม่อยากข้องเกี่ยวด้วย หมอนั่นต้องมีปัญหาที่สมองแน่ๆ ถึงดูไม่ออกว่าตัวเองไม่เป็นที่ต้อนรับน่ะ

เด็กสาวเดินเข้ามาหาเขา “กลับกันได้แล้ว ยิ่งเร็วยิ่งดี”

เจคอบยักไหล่ “ข่าวว่าเธอโดนตามจีบคงจริง”

“แล้วเห็นว่าฉันชอบไหมล่ะ?” อีกฝ่ายถลึงตาใส่ บังคับเขาชัดเจนว่า “กลับ”

โอเค—สุดท้ายเจคอบก็ต้องเป็นเบ๊ให้แม่นี่อีกตามเคย

แต่ที่ไม่มีใครรู้ คือคู่กรณีของลิต้าไม่ยอมง่ายๆ อย่างน้อยก็ยังเป็นเล็กซิสที่ตามตื้อไม่เลิก มองข้ามแฟนตัวเองที่ยืนโกรธอยู่อย่างนั้น แล้วเข้ามาหาเวเลอนีลที่ชักเท้าหนีมาอยู่ข้างเขาเรียบร้อยแล้ว

“เฮ้ จะกลับแล้วเหรอ?” 

เจคอบขมวดคิ้ว รู้ว่าเขาโดนเมินแบบจงใจไปซะแล้ว

เล็กซิสเป็นผู้ชายในแบบที่แม้แต่เขายังรู้สึกว่าไม่น่าคบ ยังไงก็แล้วแต่ เขาขนลุกแทนเวเลอนีลจริงๆ ที่ถูกมองแบบนั้น

“ฉันเห็นว่าเธอไม่มีรถมาโรงเรียน ฉันไปส่งได้นะ”

ตาถั่วหรือไงที่ไม่เห็นว่าเขามารับมาส่งแม่นี่ทุกวันน่ะ?

เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว “เธอมากับฉัน” จ้องตากับอีกฝ่ายที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแต่อย่างใด “แล้วเธอก็กลับกับฉัน”

ได้ยินเสียงนิกกับเซ็ธร้องออกมาว่า ‘หา?’ จากด้านหลัง

ยังไงก็ตาม ทันทีที่คำนี้ถูกพูดออกไป เล็กซิสรู้สึกเหมือนโดนตบหน้า นิยามห่วยๆ ของหมอนี่คือ ‘ไม่มีอะไรที่อยากได้แล้วไม่ได้’ กำลังโดนท้าทาย

“นาย? อย่างนายเนี่ยนะ?” อีกฝ่ายร้องเสียงสูงอย่างดูถูก “อย่ามาล้อกันเล่นหน่อยเลย ดูสารรูปตัวเองก่อนเถอะว่าคู่ควรกับเธอหรือเปล่า”

“แต่ฉันมากับเขา”

เป็นเวเลอนีลเองที่พูดตบหน้าอีกฝ่ายไปฉาดหนึ่ง เธอดึงแขนไม่ให้เขาชักหนีตอนที่ตัวเองยกมือขึ้นมาแตะ เวเลอนีลเหมือนเป็นพวกไม่ชอบแตะตัวใคร สัมผัสของเธอเหมือนขนนกที่แค่แตะสัมผัสผิวเขาให้รู้สึกจักจี้ผ่านเสื้อเชิ้ตผืนบางเท่านั้น

อย่างที่บอกว่าเล็กซิสเหมือนโดนตบหน้า “เธอ...หมอนี่มีอะไรดีกัน?”

อย่างน้อยเขาก็ดูดีกว่า—เจคอบไม่ได้อวยตัวเองนะ แต่เขาดูดีกว่าจริงๆ และหุ่นดีกว่าด้วย

“อย่าถามแบบนั้นเลย” เวเลอนีลเหยียดยิ้ม “ถามตัวเองดีกว่าว่านายมีอะไรดีสู้เขาได้...ฉันไม่ได้ดูคนแค่ที่หน้าตากับหุ่นฟิตๆ ของพวกนายหรอกนะ น่าเสียดายที่นิสัยแบบนายมันเข้าขั้นน่าเป็นห่วงน่ะ”

คนอื่นอึ้งค้างกันไปแล้ว เจคอบเองกว่าจะขยับเท้าให้เดินมาที่รถได้ก็เพราะถูกเด็กสาวพามา

มีบางอย่างที่ทำให้เจคอบรู้สึกจักจี้และประหม่า แต่คนพูดแบบนั้นดูจะไม่สนใจเลยว่าตัวเองพูดอะไรที่คนอื่นไม่ค่อยจะพูดออกมาได้หน้าตาเฉย

“เธอรู้ใช่ไหมว่าแค่โกหกก็ไม่จำเป็นต้องพูดขนาดนั้น?” เจคอบว่า เซ็ธกับนิกเข้าใจโดยทันทีว่าเมื่อครู่เป็นแค่เรื่องโกหก

แต่เวเลอนีลกลับเลิกคิ้วสูง

“ฉันอยากกันเล็กซิสออกไปก็จริง แต่ฉันไม่พูดโกหกหรอกนะ”

เจคอบอึ้งอีกรอบ

“มีอะไรที่นายสู้หมอนั่นไม่ได้บ้าง ฉันเห็นว่านายก็ออกจะดูดี”

รอบนี้เจคอบไปไม่เป็นเลย

เขากำลังเขิน