Fic Harry potter : Traitor END

ตอนที่ 38 : 37 บทสรุป END

37 บทสรุป

สถานการณ์คลี่คลายลงทั้งหมดในเวลาเพียงไม่นานเมื่อกะทรวงบุกมาถึง พวกเขาล้อมจับผู้เสพความตายเอาไว้ได้ทั้งหมด ครึ่งหนึ่งในนั้นถูกวิสามัญทันทีเพราะขัดขืน ส่วนนักเรียนที่ไม่ทันถูกอพยพก็ถูกลำเลียงมารวมกันอีกที่หนึ่งเพื่อความปลอดภัย

ดัมเบิ้ลดอร์หายไปทันทีที่สถานการณ์ทุกอย่างจบลงด้วยดี ไม่มีใครรู้ว่าเขาไปที่ไหนหรือไปพบใคร

รูฟัส สคริมเจอร์ลงมากำกับด้วยตัวเองและพร้อมที่จะยกความดีความชอบให้กับรอน วีสลีย์ที่แจ้งเรื่องไปที่กระทรวงหลังจากนี้ ยังมีอีกหลายเรื่องที่อีกฝ่ายอยากจะขอคุยกับเด็กๆ ที่กล้าเผชิญหน้ากับศัตรูอย่างกล้าหาญและมีไหวพริบตัดสินใจได้ยอดเยี่ยมในเวลาคับขัน--แม้ว่าก่อนจะชื่นชมพวกเขาจะต้องถูกตำหนิเรื่องทำอะไรเกินตัวเสียก่อนล่ะนะ

หนึ่งในนั้นไม่น่าแปลกใจที่จะเป็นแฮร์รี่ พอตเตอร์ เฮอร์ไมโอนี เกรนเจอร์และรอน วีสลีย์

เพียงแต่ตอนนี้เหมือนจะมีใครกำลังสับสน—และมันเป็นแบบนั้นมาได้สักพักแล้วตั้งแต่ซิเรียสพาแฮร์รี่ออกมาจากป่าพร้อมกับสเนปและมัลฟอย

แฮร์รี่ค่อนข้างสับสนและเขาต้องการเวลาอยู่กับตัวเองโดยไม่มีใครมารบกวน เด็กหนุ่มสับสนเกินกว่าจะตอบคำถามหลายๆ อย่างที่คนอื่นป้อนมาให้ รวมถึงปฏิเสธทุกคำชมที่ทุกคนต่างพูดถึงเรื่องอะไรก็ไม่รู้ว่าเขาไม่ได้ทำเลยสักนิด

ใครคือแจ็กสัน ฮัตสัน?

และที่สำคัญ—เขาไปโผล่อยู่ในป่ากับมัลฟอยได้ไง?

แฮร์รี่ลูบหน้าตัวเองหวังว่าบางทีเขาอาจจะยังไม่ตื่นดี—แต่มันก็ยังเป็นเหมือนเดิม รอนกับเฮอร์ไมโอนีถามเรื่องมัลฟอยกับเขา แม้แต่จินนี่ก็เข้ามาถามแล้วไม่มีคำไหนที่หลุดออกมาจากปากเธอว่าจะแซะพวกมัลฟอยที่ยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้สามหน่อเลยด้วยซ้ำ

ลูเซียสเดินเข้ามาตั้งแต่เห็นเขาครั้งแรก อีกฝ่ายดูโกรธเคือง แต่มันไม่ใช่เรื่องที่แฮร์รี่ทำอีกฝ่ายไว้เยอะตอนที่ชิงลูกแก้วพยากรณ์ ชายผมบลอนด์จิ้มอกเขาจนแทบทะลุและขู่ “เสร็จจากนี้ก็อย่ามายุ่งกับลูกฉันอีก พอตเตอร์!”

และแฮร์รี่ก็ได้ยินลูเซียสหันไปตะโกนใส่คิงสลีย์ด้วยว่า ‘พวกฉันจะไปพักร้อน! ใครอย่าสะเออะมาเรียกทั้งนั้น!’

ก่อนจะถูกหน่วยผู้บำบัดลากไปดูอาการหลังจากอีกฝ่ายล้มพับลงไปตรงนั้น แฮร์รี่ได้ยินเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้มากที่สุดในเวลาต่อมาเกี่ยวกับพวกเขา

“มัลฟอยเป็นภาคีตั้งแต่แรก”

คนพูดคือซิเรียส—และใช่ ซิเรียสที่กลายเป็นคู่หูกับสเนปไปอย่างที่แฮร์รี่จะไม่มีวันคาดถึงด้วยซ้ำ

นี่มันบ้าอะไร!?

ทุกคนดูแปลกไปหมด แฮร์รี่รู้สึกว่าเขาหลุดมาอยู่คนละโลกแต่ก็ไม่ใช่ 

จะมีที่ไม่เปลี่ยนไปเลยก็เห็นแต่จะมีแค่...

“มองหน้าฉันมีปัญหาอะไรรึไง พอตเตอร์?”

เดรโก มัลฟอย—เด็กหนุ่มหน้าบึ้งทันที ใช่สิ มัลฟอยยังทำหน้าได้น่าหมั่นไส้แบบเดิมไม่เปลี่ยน 

แถมยังยกยิ้มยียวนได้เหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน

“หรือว่ากลัวจนสมองเสื่อมไปแล้ว?”

“หุบปาก มัลฟอย”

มัลฟอยหัวเราะแล้วหันหลังเดินจากไปพร้อมกับครอบครัวของอีกฝ่าย แฮร์รี่ไม่เคยจะเข้าใจโดยเฉพาะตอนนี้ เฮอร์ไมโอนีไม่เคยมองมัลฟอยแบบญาติดีขนาดนั้นมาก่อน และเธอเดินเข้าไปจับมือหมอนั่นเพื่อบอกลาด้วย 

แฮร์รี่ไม่เข้าใจ—เขามองแผ่นหลังตั้งตรงของอีกคนด้วยความว้าวุ่นแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ทุกครั้งที่นึกว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านั้นหรือเปล่า 

แฮร์รี่กลับพบว่ามันว่างเปล่า

นี่เขา—คงไม่ได้พลาดอะไรไปหรอกใช่ไหม?

เสียง ‘ป็อบ!’ ดังขึ้นที่ด้านหลัง เป็นอัลบัส ดัมเบิ้ลดอร์ที่เดินเข้ามาหาทอมที่ยืนนิ่งมองปราสาทจากเนินหน้าผาด้วยใบหน้านิ่งเรียบ

ลมที่พัดตรงนี้เย็นเฉียบ—พอๆ กับบรรยากาศรอบตัวของจ้าวแห่งศาสตร์มืดคนใหม่ที่ยืนโดดเดี่ยวอยู่ตรงนี้

ดัมเบิ้ลดอร์ยื่นไม้เอลเดอร์ให้

“มันเป็นของเธอ”

ทอมรับมาโดยไม่อิดออด กล่าวราบเรียบว่า “นี่เป็นครั้งแรกที่คุณทำหน้าที่สมกับเป็นศาสตราจารย์ อัลบัส”

ชายชราเพียงยิ้มให้เบาบาง

“งั้นเราก็คงนิยามคำว่า ‘ศาสตราจารย์’ กันคนละแบบล่ะ ทอม”

คนฟังเพียงแค่นิ่งแล้วรับรู้ นี่คงเป็นการคุยกันที่ดีที่สุดระหว่างพวกเขาทั้งสองคนแล้ว

ไม่มีใครคาดคิดหรอกว่าจะเห็นสองคนนี้ยืนคุยกินบรรยากาศราวกับเป็นเพื่อนสนิท อย่างน้อยเมื่อปีก่อนนั้นอัลบัส ดัมเบิ้ลดอร์ยังประลองคาถากับโวลเดอร์มอร์ที่กระทรวงอยู่เลย และเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ก็เป็นเขาอีกนั่นแหละที่เข้าปะทะกับผู้เสพความตายที่อยู่ใต้อาณัติของจ้าวแห่งศาสตร์มืด

“จากนี้จะทำยังไงต่อ?”

“ผมยังยืนยันคำเดิมว่าทุกอย่างต้องเป็นของผม” คำพูดนั้นช่างเย็นชาราบเรียบและไร้ซึ่งอารมณ์ “แต่ไดลาไม่ชอบความวุ่นวาย เพราะฉะนั้นผมจะค่อยๆ เข้าควบคุมแล้วเอาทุกอย่างมาเป็นของตัวเอง”

ดัมเบิ้ลดอร์ไม่ได้คัดค้านใดๆ ทั้งสิ้น

“อะไรที่ผมอยากได้ ผมต้องได้”

“เดินทางปลอดภัย”

จ้าวแห่งศาสตร์มืดเหยียดยิ้มมุมปาก “หวังว่าเราจะไม่ต้องพบกันอีก”

“เช่นกัน”

ณ หอระฆังอันอ้างว้าง...ที่ตรงนั้นเหลือเพียงแค่ร่างของชายชรายืนรับลมอยู่เพียงคนเดียว

เรื่องจบลงอย่างสันติ จากนี้ก็คงไม่ต้องมีใครหวาดผวาตื่นในยามกลางคืนว่าจะมีผู้เสพความตายมาเคาะประตูอีกแล้ว

กระทรวงเวทมนต์

ไดลานานวางจดหมายจากไดอาที่พึ่งส่งมาโดยนกฮูกตัวอ้วนของหล่อนไว้บนโต๊ะ มันเขียนไว้แค่ว่าพรุ่งนี้เธอจะกลับบ้านใหญ่และจะเข้าไปทำความสะอาดหลุมศพของไดแอนเสียหน่อย นี่เป็นอีกปีที่ครบรอบวันที่ฝาแฝดของหล่อนตาย 

ไดลานานควรบอกพ่อกับแม่ไว้ก่อน สองคนนั้นจะได้ไม่มัวแต่ทำงานแล้วลืมทำมื้อเย็นอีกแล้ว

แต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะหันไปจัดการกับงานของตัวเองต่อ ฝีเท้าตึงตังก็ดังมาตั้งแต่หน้าลิฟต์ พอเงยหน้าขึ้นไปก็พบว่าเป็นสองคู่หูที่มีสถิติตีกันมากที่สุดในกระทรวงเวทมนต์ของอังกฤษ

เดรโก มัลฟอยหน้าบูดบึ้งมาน่ะไม่เท่าไร หมอนี่มันไม่เคยทำหน้าแจ่มใสให้กับโลกนี้ยกเว้นตอนอยู่กับไดอาอยู่แล้ว

แต่พอตเตอร์นี่สิ—ทำหน้าอย่างกับจะระเบิดที่นี่อยู่แล้ว

“พวกเธอเผลอไปทำอะไรแผลงๆ มาอีกแล้วหรือเปล่า?”

ไดลานานเลิกคิ้ว “พวกฉันนี่หมายถึงใครบ้าง?”

“บ้านเดอ ราโรส” พอตเตอร์หน้าทะมึนไปครึ่งหนึ่งแล้ว “พวกเธอต้องไปเล่นแผลงๆ อะไรมาแน่ๆ”

“อะไรทำให้นายคิดว่าฉันมีเอี่ยวไม่ทราบ?”

เอาจริงๆ นะ—ตั้งแต่ตื่นเช้ามา ไดลานานก็ตรงมาที่นี่เลย มันไม่มีเวลาให้เธอได้พักหายใจปรับตัวด้วยซ้ำและเธอก็ต้องกลับมาใช้ชีวิตที่เป็นของเธอจริงๆ แม้ว่าเมื่อวานก่อนเธอจะพึ่งรู้สึกว่าตัวเองยังต้องเตรียมการสอนวิชามักเกิ้ลศึกษาและกลับบ้านที่อยู่ในลอนดอนอยู่เลยก็ตาม

สอนเด็กๆ เลิกเรียนแล้วกลับบ้าน

ทำอาหารรอใครอีกคนกลับมาทานมื้อเย็นด้วยกันแล้วคุยเรื่องแผนที่จะทำในวันพรุ่งนี้—แต่ก็นั่นแหละ ไดลานานต้องปรับตัว ให้คิดว่ามันเป็นแค่ฝันตื่นหนึ่งก็ได้

และถ้าปล่อยให้พอตเตอร์อธิบายต่อไปเรื่องคงออกทะเล หญิงสาวจึงหันไปถามว่าที่พี่เขยแทน

เดรโกตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “วันนี้เรามีผู้บังคับบัญชาคนใหม่มาคุมที่กอง”

“แล้ว?” ไดลานานก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามันเกี่ยวกับเธอยังไง

“เธอไปดูเองดีกว่า—ตอนนี้เขาน่าจะอยู่ที่ห้องประชุมชั้นที่ 42”

“แล้วทำไมฉันต้องไปดูแค่เพราะพวกนายมาฟ้องฉันไม่ทราบ?”

“ไดลานาน มูนชายน์ เดอ ราโรส--อย่าทำตัวเหมือนพี่สาวเธอให้มากนัก” เดรโกคงสยองน่าดูที่ต้องมามองเธอแล้วต้องคิดถึงนิสัยเสียๆ ของแฟนตัวเอง 

“เอาเป็นว่าผู้บังคับบัญชาคนใหม่ของพวกฉันชื่อทอม ริดเดิ้ล”

!!

และไดลานานก็ไม่เคยรู้สึกว่าลิฟต์บ้านี่มันเคลื่อนตัวช้าเท่านี้มาก่อน มีหลายคนที่เธอวิ่งผ่านแล้วต้องมองเหลียวหลัง เพราะไม่เคยเห็นคนแบบเธอวิ่งหน้าตื่นแบบนี้ตั้งแต่เข้ามาทำงานที่นี่ 

ห้องประชุมที่เดรโกว่ามาตอนนี้เปิดแง้มเอาไว้ราวกับเชิญชวน เพียงแต่คนอื่นๆ ที่ร่วมประชุมอยู่เมื่อสิบห้านาทีที่แล้วคงออกมากันหมดแล้ว

ไดลานานเดินเข้าไป ผลักประตูออกอย่างเสียมารยาท 

ก่อนจะมานิ่งงันเมื่อเห็นแผ่นหลังคุ้นเคยยืนอยู่ที่หัวโต๊ะประชุม

ไม่ผิดแน่—เธอยังจำได้ดี

ชายหนุ่มค่อยๆ หันหน้ามาช้าๆ รอยยิ้มเยือกเย็นดูอันตรายยังคงประดับอยู่บนใบหน้า รวมทั้งดวงตาสีแดงที่เด่นชัดกว่าครั้งล่าสุดที่ได้พบกัน

บางอย่างกำลังแผ่ซ่านขึ้นมาเต็มอก เพียงแต่ไดลานานไม่ใช่คนที่ชอบวิ่งเข้าไปกอดใครง่ายๆ เหมือนสาวน้อยได้พบคนรักที่พรากจากกันนานหลายปี

เธอทำแค่ยิ้ม และไม่เคยมีครั้งไหนที่เธอคิดว่าตัวเองจะยิ้มกว้างออกมาขนาดนี้

“เจ้าเล่ห์นักนะ ทอม ริดเดิ้ล”

เดรโกเคาะนิ้วเข้ากับผิวโต๊ะทำงานเป็นจังหวะเนิบช้า ยังไงก็ตามอาการแบบนี้ไม่ได้บ่งบอกว่าเขากำลังอารมณ์ไม่ดี เย็นนี้เขามีนัดเดทที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งในลอนดอน

มันคงดีถ้าเดรโกจะยอมเปลี่ยนบรรยากาศจากย่านร้านอาหารหรูในโลกเวทมนต์มานั่งทานอาหารปะปนไปกับพวกมักเกิ้ลบ้าง อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องกังวลว่าจะมีคนมาขัดขวางความเป็นส่วนตัวตอนที่ตัวเองกำลังใช้ส้อมจิ้มอาหารเข้าปาก

นาฬิกาบนผนังกำลังบอกอย่างเชื่องช้า เหลือแค่คนไข้คนสุดท้ายแล้วที่เขาต้องลุกไปตรวจที่ห้องพิเศษแผนกผู้ป่วยร้ายแรงจากคาถาและคำสาป

สิ่งแรกที่เปิดประตูเข้าไปคือใบหน้าบูดสนิทของรอน วีสลีย์ต้อนรับเข้าใส่เป็นอย่างแรก เดรโกไม่ได้พูดทักทายเพราะแขยงเกินกว่าจะต้องทนมองหน้าพวกผมแดงนานๆ พอๆ กับที่วีสลีย์ไม่ละความพยายามในการแซะเรื่องการทำงานของเขา

“โอ้ย! นี่แรงคนหรือแรงควาย ฝีมือห่วยแบบนี้เข้ามาเป็นผู้บำบัดได้ยังไงไม่ทราบ!?”

“ก็น่าจะเหมือนแกที่สอบเข้าเป็นมือปราบมารได้ยังไงนั่นล่ะ”

และเผื่อวีสลีย์จะตาบอดเป็นรอบที่ล้าน—ป้ายชื่อที่ติดตรงอกเดรโกมันเขียนว่า ‘หัวหน้าผู้บำบัดแผนกคาถาและคำสาป’

แต่ก็นั่นแหละ—นี่คือสิ่งที่พวกเขาทำเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว

“เกรนเจอร์ติดต่อฉันมาว่าเธอจะเข้ามาตอนสองทุ่ม”

รอนหุบปากสนิททันที และนั่นทำให้เดรโกแสยะยิ้มชั่ว

“ถ้ายังอยากเดทกับแฟนแกก็ลองหาทางทำให้ฉันไม่ทำให้แกโคม่าในอีกสองนาทีข้างหน้าดู วีสลีย์”

มันเป็นคำพูดอ้อมๆ ของคำว่า ‘หุบปากซะ’

แล้วการตรวจทุกอย่างก็เรียบร้อยในเวลาเพียงไม่กี่นาที

เดรโกอดหัวเราะเหอะๆ กับท่าทางแค้นเคืองที่วีสลีย์มองมาที่ตัวเองไม่ได้ “ทำหน้าบูดไปได้ อีกเดี๋ยวแฟนแกก็จะมาแล้ว—วันนี้ก็วันคริส์ตมาส ไม่ลองขอพรดูล่ะ เผื่อจะมีปาฏิหาริย์ให้แกออกโรง’บาลวันพรุ่งนี้”

แต่ไม่วายที่วีสลีย์จะแขวะกลับทันทีก่อนที่เดรโกจะออกจากห้อง

“คนที่ไม่เชื่อปาฏิหาริ์อย่างแกอย่ามาพูดดีกว่า มัลฟอย”

เดรโกเพียงยักไหล่—ก็นั่นเป็นเรื่องไร้สาระที่สุดเลยไม่ใช่หรือไงกัน

เขาเช็คเวลาดูอีกทีก่อนจะกลับห้องไปเก็บของ เดรโกอยากใช้เวลาในการเดินทอดน่องมากกว่าหายตัวไปโผล่ที่นัดหมายในทันที 

ปีนี้เขาส่งจดหมายไปบอกพ่อกับแม่แล้วว่าจะไม่กลับไปฉลองที่บ้าน ซึ่งพวกท่านก็เข้าใจดีและพึ่งส่งโปสการ์ดที่ตัวเองไปเที่ยวที่ไอร์แลนด์มาเมื่อวาน พร้อมของขวัญเล็กๆ น้อยๆ อย่างปากกาหมึกซึม

ด้านนอกมืดแล้วและหิมะกำลังตก เดรโกเดินออกมาด้านนอกผ่านเหล่าคู่รักมากมายที่กำลังจะออกเวรเช่นเดียวกับตัวเอง พร้อมอวยพรให้เขาตามมารยาทและไม่ลืมบอกให้เขาขอพรเหมือนที่เขาพึ่งบอกวีสลีย์ไปไม่มีผิด

แต่จะทำไงได้—เดรโกไม่เคยเชื่อในปาฏิหาริย์

และเขาเลิกเชื่อมันไปตั้งแต่วันนั้นที่ฮอกวอส์ตแล้ว

ทุกสิ่งอย่างมักต้องดำเนินต่อไปเพื่อดำรงอยู่ และเดรโกควรรู้ว่าเขาไม่ควรฝากอนาคตของตัวเองไว้กับสิ่งที่ไม่เคยเป็นไปได้อย่าง ‘ปาฏิหาริย์’

ลมหายใจพ่นออกมากลายเป็นไอขาว เกล็ดหิมะขาวโพลนย้อมถนนให้เปลี่ยนสี

แต่กับเดรโกที่กำลังเดินออกมาจากเซ็นต์มังโก เขากลับถูกดึงดูดด้วยใครบางคนที่ยืนตากหิมะอยู่จนผิวซีดเซียว 

และแม้จะแปลกใจที่มาเจอคนๆ นี้ในเวลานี้ ขายาวกลับก้าวเดินเข้าไปหา น้ำเสียงไม่ปกปิดความแปลกใจไว้เลยแม้แต่น้อย

“นึกว่าเราต้องไปเจอกันที่ร้าน—“

คำว่า ‘เลย’ ยังไม่ทันหลุดออกมาจากปาก ร่างทั้งร่างพลันถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดเย็นยะเยือกท่ามกลางหิมะ ดูเหมือนอีกคนจะพึ่งผ่านเรื่องหนักหน่วงมา ลมหายใจร้อนผ่าวรินรดข้างแก้มจนใบหน้าของเดรโกเปลี่ยนเป็นสีแดง

“แฮร์รี่?”

เจ้าของชื่อสูดลมหายใจเข้าลึก

และค่อยๆ เปล่งเสียงเรียกชื่อเขาออกมา

.

.

.

“มัลฟอย”

ดวงตาสีเทาเบิกกว้าง จากมือเท้าที่เย็นเฉียบเมื่อครู่คล้ายกับมีบางอย่างแผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กายจนอุ่นซ่าน

และคล้ายกับบางอย่างที่เขาตั้งใจปิดผนึกมันไปตั้งแต่หลายปีก่อนถูกปลดออกมา เดรโกซ่อนดวงตาที่เริ่มแดงก่ำลงกับไหล่แข็งแรงของคนที่กอดเขาแน่น สองแขนโอบกอดแฮร์รี่ไว้แน่นไม่ต่างกัน

“พอตเตอร์”

END.

++++++++++

Talk : จบค่ะ ใครว่าตัดจบเราก็ขอบอกเลยว่าไม่ได้ตัดจบค่ะ แค่เปลี่ยนพล็อตจุดจบของเรื่องลงนิดหน่อย

ตอนจบมีใครงงบ้างคะ? งั้นเราบอกชัดๆ ตรงนี้เป็นข้อๆ ดีกว่าเนอะ

คือ1. ในอนาคตแฮร์รี่กับเดรโกเป็นแฟนกันจริงค่ะ คือเริ่มความสัมพันธ์กันใหม่จากศูนย์หมดเลย แล้วมาตอนสุดท้ายคือแฮร์รี่พึ่งจะมาจำได้ว่าเคยเกิดอะไรขึ้นบ้าง อย่างที่เราอ่านในตอนสุดท้ายนั่นเอง (ก็คือนังแฮร์ระลึกชาตินั่นแหละค่ะ)

ส่วนนี้เราไม่อ้างทฤษฎีอะไรทั้งนั้นนะคะ มันคือฟิคค่ะ ฟิคโลกเวทมนต์ด้วยเราไม่ควรเอาทฤษฎีมาพูด!

และ2. คู่รอง แน่นอนค่ะว่าพวกเขาได้เจอกันแล้ว แต่บอกเลยว่าสเกลความโลภของจอมมารเราจะไม่ได้จบแค่โลกเดียวนะคะ 

อย่างที่เห็นว่ามันมีการข้ามโลกข้ามมิติเกิดขึ้น ดังนั้นที่พี่แกบอกจะเอาทุกอย่างมาเป็นของตัวเองน่ะ คือ ‘ทุกอย่างและทุกโลก’ ค่ะ

ส่วนเรื่องที่พี่แกข้ามโลกมาได้ไง—ก็เป็นไปไม่ได้พอๆ กับที่พวกเดอ ราโรสข้ามโลกมาได้ไงนั่นแหละค่ะ (เห็นไหม เราไร้สาระกว่าที่คิดนะเออ)

และที่จะบอกคือนี่ไม่ใช่พล็อตที่เขียนไว้แต่แรกนะคะ เราเปลี่ยนเองแหละ—เขียงเองเครียดเอง ไม่มีความสุขอ่ะ

พล็อตที่วางไว้คือ

1.ไดลานานถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตาทอม หลังจากนั้นก็เกิดสงครามใหญ่ แต่พอเรามาคิดดูแล้วมันสเกลใหญ่เกินไปและการหักมุมมันมีเขวนิดหน่อยเลยเปลี่ยนค่ะ

2.แฮร์รี่กับเดรโกไม่ได้เป็นแฟนกัน ในอนาคตจะจบตามเส้นเรื่องเดิมของ เจ.เค. แต่เดรโกจะจำทุกอย่างได้อยู่คนเดียว ตรงนี้มาคิดๆ ดูแล้วเถียงกับตัวเองโคตรหนัก คือแบบ มันช้ำมาทั้งเรื่องแล้ว ฉากหวานก็ไม่มียังจะมาจบแบบนี้อีก ตรงนี้เลยขอเปลี่ยนค่ะ

ยังไงก็ตาม จักรวาล เดอ ราโรสและแฮร์รี่ พอตเตอร์ก็จบไปอีกหนึ่งเรื่องแล้ว 

ต้องขอขอบคุณคนที่ยังตามเรื่องนี้มาด้วยกันจนถึงตอนจบนะคะ เป็นเวลานานมากจริงๆ กับฟิคเรื่องหนึ่ง

ขอบคุณค่ะ