ตอนที่ 29 : 28 ตกลง
28ตกลง
บางทีถ้าเซเวอร์รัส สเนปเคยไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลของมักเกิ้ลบ้างเขาอาจถูกวินิจฉัยว่าเป็นโรคเครียดหรือถูกแนะนำให้เข้าพบจิตแพทย์ดูสักรอบเพื่อเข้ารับการบำบัดเกี่ยวกับสภาวะความกดดันมากมาย...มันพึ่งผ่านไปได้ไม่กี่วัน ไม่กี่วันที่อาจจะไม่ครบร้อยชั่วโมงด้วยซ้ำที่พวกเขาได้รู้ความลับที่ว่าเจ้าเด็กพอตเตอร์นั่นจับมือกับทอม ริดเดิ้ลเพื่อล้มล้างจอมมาร สเนปต้องใช้เวลาในการไตร่ตรองอย่างมากในการย่อยข้อมูลทุกอย่าง รวมทั้งเรื่องเหลือเชื่ออย่างการเดินทางข้ามกาลเวลาด้วย
แต่สเนปไม่รู้ไปทำอะไรให้ใครเขาเยอะนัก ยังไม่ทันที่ตนจะจัดการปัญหาทุกอย่างเรียบร้อย ซิเรียสก็พรวดพราดเข้ามาในห้องทำงาน ลากเขาออกไปที่ห้องของดัมเบิ้ลดอร์ทันที
“อะไรของแก! ปล่อยฉัน!” ชายหนุ่มพยายามสะบัดให้หลุดจากการถูกลากของผู้ช่วยตัวเอง
น่าเสียดายที่เจ้าอดีตกริฟฟินดอร์เกิดมาเพื่อรวมคุณประโยชน์ไปไว้ที่แรงอย่างเดียว สมองมีไว้แค่ประดับและคั่นหูเท่านั้น
“ตามฉันมาเถอะน่า! เกิดเรื่องแล้ว!”
แล้วมันก็เกิดเรื่องจริงๆ อย่างที่เท้าปุยว่า ห้องของดัมเบิ้ลดอร์ไม่มีเด็กนักเรียนเดินผ่าน แต่พอพวกเขาเปิดประตูเข้าไปด้านใน สเนปเกือบจะโดนลูกหลงจากคาถาจากปลายไม้กายสิทธิ์ของทอม ริดเดิ้ล!
เกิดอะไรขึ้น!
มันแทบจะเป็นภาพที่ไม่มีใครอยากเชื่อ สภาพห้องถูกทำลายด้วยคาถาต่างๆ ที่ถูกปัดออกก่อนจะเข้าตัวผู้ประลองทั้งสอง ฟอกซ์บินไปทั่วห้องด้วยความตื่นตระหนก มันคงพยายามที่จะช่วยเจ้านายตัวเองจัดการทอม แต่น่าเสียดายที่อีกฝ่ายฉลาดพอที่จะหาทางทำให้นกฟีนิกซ์ตัวนี้เข้ามายุ่งไม่ได้
ซิเรียสกับสเนปมองสีคาถาที่พุ่งออกจากปลายไม้กายสิทธิ์ทั้งคู่แล้วกลืนน้ำลาย
สองคนนั้นไม่แม้แต่จะปริปากท่องคาถาให้เสียเวลา ไม้เอลเดอร์ในมือของชายชราแสดงประสิทธิภาพของมันออกมาได้อย่างยอดเยี่ยมยามเจ้าของตวัดควงด้วยความลื่นไหล
นั่นคือหนึ่งในสามเครื่องรางยมทูตที่ทรงพลังมากที่สุด ทุกครั้งที่ดัมเบิ้ลดอร์ร่ายคาถา มันชัดเจนว่าไม่อาจมีไม้กายสิทธิ์ที่ไหนเทียบเคียงพลังที่ถูกปล่อยออกมาได้
แต่ทอมไม่ได้โง่พอที่จะใช้พลังเข้าวัด--ตรงนี้ที่เขาต่างจากตัวเองในปัจจุบัน โวลเดอร์มอร์มุ่งเน้นการฆ่าและล้มทุกอย่างให้แทบเท้าตัวเองแบบตรงไปตรงมา สเนปไม่เคยเห็นมาก่อนว่าอีกฝ่ายจะไม่ใช้แม้แต่คาถาโทษผิดสถานเดียวเข้าสู้ แต่เลือกที่จะใช้เทคนิคการลดทอนความรุนแรงที่เกิดขึ้นด้วยความรวดเร็วยามมองคาถาแล้วแก้มันในหัว ก่อนจะโต้กลับด้วยเวลาที่รวดเร็วพอๆ กัน
สเนปมองออกถึงความยอดเยี่ยมตรงจุดนี้ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมช่วงแรกๆ ก่อนที่จอมมารเถลิงอำนาจ ดัมเบิ้ลดอร์จะระแวงคนๆ นี้เป็นพิเศษ ทอมมีชั้นเชิงกว่าและฉลาดจนน่ากลัว—ที่สำคัญคือเขาไร้ความปรานี
สเนปไม่อยากคิดเลยถ้าโวลเดอร์มอร์ยังคงเป็นเหมือนทอมที่ยังไม่ฉีกวิญญาณตัวเอง แฮร์รี่ พอตเตอร์จะยังรอดชีวิตอยู่หรือเปล่า
กลัวเหลือเกินว่าพอตเตอร์คงเหลืออยู่แค่ชื่อ
“หยุด! พวกคุณทำอะไรกัน!?” ซิเรียสพยายามตะโกนห้าม นี่มันบ้าสิ้นดี “จะพังที่นี่หรือยังไง!?”
สเนปสวนขึ้นมาทันที “อย่าโง่หน่อยเลย แบล็ก สองคนนั้นไม่สนใจนายหรอก”
“อ๋อเหรอ? งั้นนายฉลาดกว่าฉันพอจะตะโกนโง่ๆ บอกให้เขาหยุดว่างั้น?”
ปากหมาสมชื่อซิเรียส แบล็กจริงๆ
“งั้นนายก็ต้องรีบหน่อยนะ ไม่งั้นความลับของภาคีคงแตก—โอ้ ใช่ ไอ้ความลับนักหนาของนายที่ไม่อยากบอกให้ใครรู้ด้วย!”
สเนปตวัดสายตามองอีกฝ่ายอย่างเย็นชา แน่ล่ะว่าซิเรียสยังไม่รู้ว่าที่เขายอมเข้าร่วมกับดัมเบิ้ลดอร์เพราะอะไร เจ้าหมอนี่ยังคงแขวะเขาไม่เลิกเรื่องของเจมส์ที่เขาไม่มีทางเหนือกว่าเพื่อนสนิทโคตรห่วยแตกของมันได้
สเนปรู้ดีนั่นแหละว่าซิเรียสพยายามง้างปากเขามาตลอดตั้งแต่ที่เจ้าเด็กพอตเตอร์จอมสู่รู้นั่นเกิดปากเปราะพูดเรื่องของเขาขึ้นมา สิ่งที่เขากลัวมาตลอดคือซิเรียสอาจจะเริ่มระแคะระคายแล้วว่าเขาอาจจะรู้สึกกับลิลี่มากกว่าเพื่อนที่เคยสนิท
ซิเรียส แบล็กไม่ได้โง่พอจะจำไม่ได้ว่ากวางตัวเมียคือคาถาผู้พิทักษ์ของใคร มันมีไม่กี่เหตุผลที่ว่าทำไมสเนปถึงมีคาถารูปร่างแบบเดียวกับเธอ
ด้วยเหตุนี้ที่ทำให้อีกฝ่ายเขม่นเขามาตลอด สเนปต้องกลอกตาใส่หลายรอบ—อีกฝ่ายเลือกประชดได้ไม่เลือกเวลาเลยจริงๆ
โครม!
คอนไม้ของฟอกซ์ร่วงระเนระนาดเต็มพื้นแล้ว เมื่อทอมปัดคาถาของดัมเบิ้ลดอร์ได้อีกรอบ
นี่พวกเขามัวทำอะไรกันอยู่!—สเนปตะโกนร้องในใจ
“หยุดได้แล้ว!” ซิเรียสตะโกนอย่างหัวเสีย “พวกคุณทำบ้าอะไรกัน!?”
ในตอนนั้นเองที่สเนปหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาอย่างเหลืออด มองการประลองที่รุนแรงนี้ด้วยใบหน้าเย็นชาขึ้นสองเท่า ในใจแอบหวั่นเกรงอยู่ไม่น้อยว่าจะได้ผลหรือไม่กับอนุภาพคาถาที่มีมากกว่าของตัวเอง แต่ถ้ายังปล่อยแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ จะเป็นพวกเขาเองนั่นล่ะที่จะแย่
มือตวัดหนึ่งครั้ง
พรึบ!
คาถาทุกอย่างพลันกลายเป็นความว่างเปล่า
ยกเลิกทุกอย่างให้เป็นโมฆะ
ศาสตราจารย์หนุ่มปรายตามองชายทั้งสองด้วยความเย็นชาแบบเดียวกับที่ใช้มองเหล่านักเรียนที่ไม่ได้เรื่องในชั้นเรียนของตัวเอง “เลิกบ้าสักที คุณคิดว่ากำลังเล่นอะไรกันอยู่?”
แล้วมันก็หยุดจริงๆ
ทอมมองคาถาแปลกๆ นี้ด้วยความสนใจ สายตาที่ตวัดมามองสเนปนั้นชวนขนลุกแบบแปลกๆ
“ว้าว” ชายหนุ่มยิ้มร้าย “ก็มีคนที่ดูเข้าท่าอยู่ด้วยนี่?”
นี่มันอันตรายกว่าตอนเขาต้องเข้าพบจอมมารแบบตัวต่อตัวเสียอีก!—สเนปพยายามที่จะทำสีหน้าเรียบเฉยเข้าไว้ ซิเรียสทำท่าไม่พอใจกับการประลองนี้อย่างชัดเจน
“เวลาเราไม่มีเสียแล้ว! เรื่องล็อกเก็ตจะเอายังไง?”
“เรามีความเห็นไม่ตรงกันเรื่องนี้นี่แหละ” ทอมหันไปมองศาสตราจารย์ใหญ่ด้วยรอยยิ้มเชือดเฉือนไปไม่ถึงดวงตา
“งั้นเรามาเจรจากันใหม่ดีกว่าไหมครับอัลบัส?” ชายหนุ่มว่าด้วยน้ำเสียงเหนือกว่า “ผมมีเวลาเหลือเฟือถ้าคุณอยากจะต่ออีกยกหรือเฉไฉไปเรื่องอื่น—แต่คุณนี่สิ...จะมีเวลาเหลือพอที่จะทันแผนที่คุณวางไว้หรือเปล่า?”
“ฉันจะไปด้วย”
“ไม่ คุณอยู่รอที่นี่ ผมไปแปบเดียวเดี๋ยวก็กลับ”
ไดลานานจ้องอีกคนตาขวาง นี่ไม่มีเหตุผลเลยสักนิด ทอมเข้ามาถามเธอเรื่องล็อกเก็ตแต่เขาไม่ยอมให้เธอไปด้วยเนี่ยนะ?—ตลกแล้ว!
“คุณจะปิดหูปิดตาฉันแบบนี้ไม่ได้นะริดเดิ้ล คุณไม่พาพอตเตอร์ไปด้วยก็เรื่องหนึ่งแล้ว แต่นี่จะไปกับพวกพวกอีกสามคนคนเดียวเหรอ?”
ทอมเอียงคอ “คุณพูดเหมือนคุณกำลังเป็นห่วงผม”
ไดลานานถึงกับอึ้ง มองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา “อะไรนะ?”
“คุณทำเหมือนไม่อยากให้ผมไปคนเดียว คุณรู้ว่าผมกับอัลบัสไม่ถูกกันและคุณกำลังอาสาขอไปด้วย...ที่พูดมานี่ถูกไหม?”
ไดลานานคิดว่าสมองของทอมกำลังมีปัญหา เขาต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ
“คุณคงไม่รู้ว่าครีเชอร์เพี้ยนขนาดไหน และมันคงไม่ยอมให้คุณฆ่ามันหรือทรมานหวังให้มันยกล็อกเก็ตให้หรอก”
“อัลบัสก็ไปด้วย ทำไมคุณไม่คิดว่าตาแก่นั่นจะมีวิธีที่ดีกว่าที่ผมคิดล่ะ?”
“คุณยอม?”
“ก็ไม่” ทอมยักไหล่ นั่นน่าหมั่นไส้มาก “คุณรู้ใจกว่าที่ผมคิดนะ”
“ก็พอตัว” ไดลานานว่า “แล้วตกลงคุณจะไม่ให้ฉันไปด้วย?”
“อือฮึ คุณต้องอยู่รอผมที่นี่”
นี่ไม่ยุติธรรม ทอมเป็นบ้าอะไรเนี่ย!
แล้วชายหนุ่มก็ยิ้ม “ผมไม่ได้บ้า”
“คุณอ่านใจฉัน”
“ก็อ่านตลอด ไม่เห็นคุณว่าอะไร”
“ทอม ริดเดิ้ล!”
นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ นับวันทำไมคนแบบนี้มันถึงได้กวนประสาทเธอเก่งขึ้นทุกที!
สันหนังสือบนโต๊ะปลิวเข้าใส่ชายหนุ่มตามอารมณ์ของหญิงสาวโดยที่ไม่ต้องเอื้อมไปจับ และเมื่อทอมแค่เบี่ยงตัวหลบได้ นั่นก็ยิ่งทำให้เธอหงุดหงิดหนักกว่าเก่า อีกฝ่ายคงไม่ได้คิดว่าเธอเป็นคลังข้อมูลส่วนตัวหรอกนะ มีอะไรสงสัยก็แค่เข้ามาถามก่อนจากไปแล้วสั่งไม่ให้เธอตามไปด้วย
ที่ตลกกว่านั้นคือไดลานานก็ทำตามมาจนกระทั่งถึงตอนนี้...น่าหงุดหงิดจริงๆ!
และดูเหมือนทอมจะแกล้งเธอจนพอใจแล้วชายหนุ่มจึงยอมหยุด ไม่วายที่จะหัวเราะออกมาน้อยๆ พร้อมยกมือขึ้นลูบหัวเธอ
ไดลานานปัดมือออกอย่างไม่ใยดี “ฉันไปชอบให้ใครมาโดนตัว”
“ได้” อีกคนยกมือขึ้นยอมแพ้ ก่อนจะปรับเสียง “แต่ผมพูดจริงนะ คุณไปมีแต่อันตราย คุณไม่รู้หรอกว่าอัลบัสทำอะไรได้บ้างถ้าเขาอยากรู้จริงๆ”
“ฉันก็โดนคุณล้วงไปจนหมดแล้วไง”
แล้วไม่ต้องรอขออนุญาตเธอด้วยซ้ำ ทอมอ่านใจเก่งจนแม้แต่เธอที่เชี่ยวชาญด้านสะกัดใจขนาดไหนก็เคยพลาดมาแล้ว และตั้งแต่ตอนนั้นที่อีกฝ่ายเข้ามาได้โดยที่ความลับและอดีตของเธอทั้งหมดถูกยกมาประเคนต่อหน้าทอม ไดลานานก็ต้องยอมแพ้มาตลอดหากเขาต้องการรู้อะไร
แล้วนี่มาบอกว่ากลัวดัมเบิ้ลดอร์จะล้วงจิตใจเธอเนี่ยนะ?
ไดลานานยังต้องกังวลอีกเหรอ?
แล้วก็นั่นแหละ ทอมได้ยินที่เธอคิดหมดแล้ว “ยกเว้นแค่ผมที่ทำได้”
“...”
เยี่ยมเลย
นี่มันเด็กหวงของชัดๆ
“ก็หวงจริงๆ”
“...หา?”
ไดลานานขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ และยิ่งไม่เข้าใจขึ้นไปอีกเมื่อทอมย่างเท้าเข้ามาใกล้ เขาจงใจใช้แขนเท้าเข้ากับขอบโต๊ะที่เธอใช้พิงอยู่ ตั้งใจไม่ให้ไดลานานหนีออกไปไหนได้
ดวงตาสีน้ำตาลประกายแดงที่จดจ้องมาราวกับมองทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง นั่นเริ่มทำให้ไดลานานรู้สึกว่าตัวเองกำลังไม่ปลอดภัย
ไม่ปลอดภัยเลยสักนิดเมื่อเธอกำลังถูกบังคับให้จ้องตากับเขา
“อย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่ ไดลา” เสียงทุ้มถามอยู่ใกล้แค่ลมหายใจที่เป่ารดใบหน้า “ผมเกิดจากเมโลเพที่วางยาเสน่ห์ทอมก็จริง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่รู้สึกอะไรสักอย่าง”
“...” ไดลานานเบิกตากว้าง—คงไม่ใช่หรอกนะ
“เพราะฉะนั้นอย่าเพ้อคิดไปคนเดียว—รอผมอยู่ที่นี่แล้วเราจะมาเคลียร์เรื่องนี้กันทีหลัง เข้าใจไหมครับ?”
“...” ไดลานานคิดว่าเส้นเสียงของเธอกำลังโดนขโมย
จนกระทั่งทอมถามอีกรอบ
“ครับ?”
“...เข้าใจแล้ว”
และเมื่อได้คำตอบที่น่าพอใจอีกฝ่ายก็ผละออก เดินออกจากห้องไปปล่อยให้เธอต้องว้าวุ่นอยู่คนเดียวจนกระทั่งมีนักเรียนมาขอเข้าพบ
สองข้างแก้มไม่รู้ทำไมถึงเจือเลือดฝาดจนคนอื่นร้องทักอย่างแปลกใจ เธอทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าบอกว่าอาจจะไม่สบายเพราะอากาศแปรปรวน
ร้ายนักนะริดเดิ้ล
เดรโกกลับออกมาจากห้องต้องประสงค์ในเวลาหลังเที่ยงคืน ในหัวเขาขาวสะอาดเหมือนโดนซักฟอก ระมัดระวังพอที่จะไม่ให้ฟิลล์กับคุณนายนอร์ริสตามเจอเขาในเวลานี้
ตู้ซ่อมเสร็จแล้ว...ที่เหลือก็แค่รอเวลาเท่านั้น
เดรโกไม่คิดว่าเขาจะหัวสมองว่างเปล่าขนาดนี้มาก่อน เขาเครียดแทบตายตอนที่เลือกจะใช้แผนนี้พาผู้เสพความตายเข้ามาฮอกวอส์ต และเคยจินตนาการว่าเขาอาจจะเสียสติแน่ๆ ตอนซ่อมเจ้าตู้นี่เสร็จ
เดรโกไม่อยากยอมรับสภาพตัวเองทุกครั้งที่ส่องกระจกสักเท่าไร แต่น้ำหนักเขาลดไปหลายกิโลเพราะเรื่องนี้ และเขาเครียดจนบางครั้งนอนฝันร้ายว่าตัวเองซ่อมตู้อันตธานไม่เสร็จ พ่อกับแม่ถูกฆ่าและท้ายที่สุดเขาโดนโวลเดอร์มอร์รู้ความลับจนโดนจับไปทรมานก่อนฆ่าตาย
แต่มันก็ไม่เกิดขึ้น—ทุกอย่างยุติลงเมื่อตู้อันตรธานเสร็จสมบูรณ์ และเขามารู้ว่ายังมีคนที่พยายามทุกทางที่เป็นห่วงอยู่ข้างหลัง...อย่างน้อยเดรโกก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ตัวคนเดียว
เขาแอบย่องมาจนถึงบันได แอบอยู่นานกว่ามันจะเลื่อนมาถึงตัวเองแล้วเชื่อมลงไปยังชั้นใต้ดิน
แต่ยังไม่ทันที่เท้าจะก้าวเดินลงไปได้สามขั้นบันได น้ำเสียงอ่อนโยนเป็นกันเองคุ้นหูก็ดังขึ้นซะก่อน
“ไง”
!
เดรโกมองอีกฝ่ายด้วยความเย็นชา เก็บอาการตกใจได้มิดชิด “นายมาทำอะไรที่นี่?”
“ก็มาดูมาคืบหน้าว่าไปถึงไหนแล้ว”
“เสร็จแล้ว—แจ้งข่าวบอกคนอื่นได้ อีกสองสามวันมันจะใช้งานได้”
เดรโกพยายามไม่สนใจเสียงหัวเราะที่แฝงความสยดสยองเอาไว้ เขาเดินผ่านอีกฝ่าย จงใจกระแทกไหล่ให้อีกคนเซถอยหลัง เด็กหนุ่มต้องรีบเดิน ใกล้เวลาที่บันไดจะเปลี่ยนทางอีกรอบแล้ว
แต่เสียงของอีกคนกลับแทรกเข้ามาเสียก่อน
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่านายแอบไปเจอพอตเตอร์มา”
!
เดรโกชักไม้กายสิทธิ์ออกมาทันที แต่ก็ไม่ทันอีกคนที่จ่อไม้เข้ากลางหลังเขาไว้ก่อนแล้ว เขารู้สึกเจ็บที่หลังก่อนที่ร่างกายจะเสียหลักล้มลงไป เดรโกจ้องมองอีกฝ่ายอย่างแค้นเคือง คาถาของเขากระแทกโดนร่างของอีกคนไม่ต่างกันแต่ความรุนแรงคนละชั้น เดรโกตั้งสมาธิได้ไม่มากพอ นั่นทำให้อนุภาพคาถาเขาไม่รุนแรงพอจะทำให้อีกฝ่ายขยับตัวไม่ได้
หมอนั่นคำรามด้วยความโกรธก่อนจะออกแรงเฮือกสุดท้ายเตะเขาจนปลิวก่อนหมดสติ
“ไอ้เวร...!” เดรโกสบถลั่น
ด้านหลังคือความว่างเปล่าเมื่อบันไดเลื่อนเปลี่ยนทิศไปทางอื่นแล้ว
ร่างของเด็กหนุ่มร่วงตกจากที่สูง เขาสบถออกมาเสียงดังอย่างแค้นเคือง
“อิเลียต เชนต์!”
เขาจะฆ่ามัน! ไอ้งูพิษ!
+++++++++++
ปล. อิเลียต เชนต์เคยออกมาครั้งหนึ่งเเล้วนะคะ เป็นตัวประก๊อบ ประกอบที่เราก็ลืมไปเเล้วว่าชีออกมาอีพีไหน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
บันไดอันนั้นมันสูงไม่ใช่อ่ออ โอ้ยยยยยหวั่นใจงกลัวน้องเจ็บบบ ซีเรียสกะสเนปนี่จะมีซัมติงมั้ยคะ555555 ทะเลาะกันไม่ดูสถานการณ์เลยย555555 คู่พี่ทอมน่ารักจังค่ะฮือออออ แต่ไม่แฟร์กับไดลาเลยย เพราะพี่ทอมอ่านใจนางได้ แต่ดีกับใจคนอ่านนนนนอิอิอิอิ
อ่านไปคือเขินทอมมาก อุแงงงงงง ไม่ปลอดภัยกับหัวใจฉันเลยยยยยยย U//////U
ตอนแรกก็ขำความตลค.ใหม่ตบตีกับเดรโก ทำไมมองว่าน่ารัก 55555 แต่พอย้อนไปดูบรรทัดก่อนอีกรอบเท่านั้นแหละ เดี๊ยว ที่ว่าเดรโกตกจากที่สูงนี่สูงขนาดไหนโว้ยยยยย บันไดพวกนั้นมันสูงค่ตไม่ใช่เหรอ น้อนกุจะคอหักตายมั้ย!?
อ่อ ห่วงมากไป เด้วผัวจอมสตอล์คคงมาช่วยเอ—//แค่ก
ฮื่อออออ อย่าทำร้ายน้อนนนนนนนน น้อนออกจะบอบบาง!!!!