Fic Harry potter : Traitor END

ตอนที่ 13 : 12.5 พวกเขาหายไป

12.5 พวกเขาหายไป

ปล. เก็บรายละเอียดสักนิด เพื่อลดความงงในที่มาที่ไปของหมอมูนส์นะคะ

++++++

หากไม่นับวันหยุดและช่วงขอลาพักเพราะป่วยจริงๆ ไดอาจะนับวันอื่นเป็นแค่วันธรรมดาเท่านั้น—วันนี้ก็เช่นกัน ไมอาโทรมาหาตั้งแต่ช่วงบ่ายว่าวันนี้อยากจัดปาร์ตี้รวมพลคณะคนไม่ธรรมดา เขาพึ่งได้ปิดจ็อบใหญ่ที่อียิปต์เมื่อสามวันก่อน เงินมัดจำที่ได้มาครึ่งหนึ่งจึงเอามาแบ่งส่วนสำหรับจัดงานทานข้าวเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น(พี่บุญธรรมเธอดูมีความสุขในหมู่พ่อมดเหลือเกิน ดูเหมือนการที่เขาเป็นมักเกิ้ลจะทำให้ตัวเองดูพิเศษได้อย่างน่าหมั่นไส้)

ไดอาส่งไปรษณีย์นกฮูกไปหาเดรโกตั้งแต่เมื่อวาน เขาบอกว่าถ้าเสร็จงานมือปราบแล้วจะมาหา—และถึงจะบ่นนิดหน่อยก็เถอะ ไดอาคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่อยากให้พอตเตอร์ที่เป็นคู่หูตัวเองมาด้วยเท่าไรนักหรอก สองคนนั้นจะญาติดีกันก็แค่ตอนทำงานกับตอนตามจับคนร้ายเท่านั้นแหละ (พอตเตอร์ยังบอกอีกด้วยว่าจินนี่จะมา เธอเข้าขาได้ดีกับไดลานานทเดียวถ้าเป็นเรื่องขัดขาเดรโก)

วลอฟบอกว่าจะตามมาด้วยอีกคน เย็นวันนั้นเจ้าตัวคงจัดงานบริหารที่บริษัทตัวเองเสร็จก็จะเดินทางผ่าน ‘เส้นทางพิเศษฉบับบ้านเดอ ราโรส’ มาเลย ไดลานานเองก็บอกว่าจะตามมาด้วย งานในกระทรวงของเธอยังเป็นแค่เด็กฝึกงาน และเฮอร์ไมโอนี่ใจดีเกินคาดพอพูดว่ากินเลี้ยงกับครอบครัว (ซึ่งอันที่จริงแล้วพวกเธอออกจะกีดกันพ่อกับแม่อยู่สักหน่อย ทั้งทางบ้านฮัตสันกับเดอ ราโรสนั่นแหละ—นี่มันงานเฉพาะรุ่นลูก)

ก็นั่นแหละ วันธรรมดาอีกวันที่ไดอาจะต้องแวะซื้ออะไรติดไม้ติดมือไปสักหน่อยก่อนกลับบ้าน ไมอาตั้งเวลารวมพลไว้ที่สองทุ่ม—เชื่อเถอะว่านั่นเป็นเวลามาตรฐานที่ทุกคนจะเคลียร์งานตัวเองเสร็จ

วันนี้เธอเลิกงานหกโมง เดรโกมารอรับตอนใกล้ออกงานพอดี เคสผ่าตัดวันนี้เสร็จเรียบร้อยไปแล้ว พอเธอเดินกลับเข้ามาที่ห้องทำงานส่วนตัว—ใช่ สองคู่หูพร้อมกับแฟนสาวของพอตเตอร์ก็กำลังนั่งเขม็งมองกันเหมือนเด็กน้อย

“กลับกันได้แล้ว”

นั่นเป็นช่วงสองชั่วโมงก่อนที่งานเลี้ยงจะเริ่ม

ไมอาออกจะพิถีพิถันเรื่องแชมเปญนิดหน่อย และด้วยความเส้นใหญ่ที่ได้เป็นเพื่อนกับวลอฟ เขาขอDOM PERIGNON P2 1998 เป็นค่าเข้าบ้านของเจ้าของบ้าน(วลอฟเคยเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ก่อนที่พ่อของไดอาจะมาขอซื้อต่อ) ถึงจะไม่ใช่แชมเปญที่ดีและแพงที่สุด แต่เชื่อเถอะว่าราคาก็ไม่ได้ธรรมดาเลยสักนิด

ทุ่มครึ่งคนเริ่มมากันเกือบครบ ขาดก็แต่ไดลานานที่น่าจะมาตอนสองทุ่มพอดี ไดอาหมกตัวอยู่ในครัว ในขณะที่พอตเตอร์กับจินนี่อาสาย้ายข้าวของวัตถุโบราณของไมอาไปเก็บด้วยการโบกไม้กายสิทธิ์ ในขณะที่เจ้าของงานกำลังถกเถียงกับผู้บริหารหนุ่มเรื่องแชมเปญสามขวดที่วางไว้บนโต๊ะ

มันเป็นบรรยากาศปกติถ้าพวกเขามาเจอกัน และวันนี้ก็เป็นวันธรรมดาที่ไดอาคิดว่าครื้นเครงดี

“เดรโก เอาสองอย่างนี้ไปจัดที่โต๊ะให้หน่อย”

ได้ยินเสียงงึมงำมาจากด้านหลัง เจ้าตัวเดินเข้ามาแล้วหยิบอาหารสองอย่างออกไป การใช้งานคุณชายออกจะดูเหลือเชื่อไปสักหน่อยถ้าพวกคนในโลกผู้วิเศษมาเห็น แต่เชื่อเถอะว่าไดอาใช้งานคู่หมั้นตัวเองจนชินไปแล้ว

ใกล้สองทุ่มซะแล้ว เธอว่า “เดรก ไก่ทอดนี่อีกจาน” โดยไม่ได้หันกลับไปมอง เงาของร่างสูงเดินเข้ามาในห้องครัวแล้ว และเขากำลังหยิบจานใส่ไก่ทอดออกไปเป็นลำดับต่อมา

เคร้ง!

ไดอาหันไปมองแทบจะทันที จานใส่ไก่ทอดแตกกระจายบนพื้น มันไม่เหมือนหลุดมือหรือถูกปัดตก

ที่สำคัญคือเดรโกหายไป

“เดรโก?” หญิงสาวร้องเรียกด้วยความไม่แน่ใจ แต่ไร้เสียงตอบรับ “เดรโก?”

เงียบผิดปกติ และเสียงของเธอกำลังเรียกให้พอตเตอร์กับจินนี่เดินลงมาด้านล่าง “เกิดอะไรขึ้น?”

“เดรโกหายไป พวกเธอเห็นเขาไหม?” หญิงสาวสะบัดมือ เรียกเศษซากบนพื้นลอยไปยังถังขยะ

น่าแปลกที่เธอรู้สึกใจหายแปลกๆ ไดอาไม่เคยมองข้ามลางสังหรณ์ตัวเอง

พอตเตอร์กับจินนี่ส่ายหัว ก่อนที่เสียงโวยวายจากด้านนอกจะดังขึ้นมาอีก พวกเธอรีบวิ่งออกไป พอตเตอร์กับจินนี่ตามหลังมาติดๆ พบแค่วลอฟคนเดียวที่ยืนอึ้งอยู่กับที่

“เกิดอะไรขึ้น?”

“ฮัตสันหายไป” เจ้าตัวเปิดปากพูด “เขา—เขาหายไปเลย ต่อหน้าต่อตาฉัน”

“เดรโกก็หาย พอตเตอร์กับจินนี่ก็ไม่เห็น—“

ปรากฏว่าสองคนที่ตามเธอมาก็หายไปเหมือนกัน ความเงียบแทรกเหมือนเป็นสัญญาณของลางร้าย ไดอาได้ยินเสียงน้ำล้นทะลักมาจากชั้นสอง ก่อนที่ฝีเท้าหนักๆ จะวิ่งลงมาด้านล่าง ไดลานานที่เนื้อตัวเปียกโชกวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา “เกิดอะไรขึ้น?”

ไดอาพึมพำออกมาแผ่วเบา “ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน”

+++++

เดอ ราโรสเคยมีพี่น้องสามคน ไดอา ไดแอนและไดลานานคนสุดท้อง ส่วนเธอกับไดแอนคือฝาแฝดกัน

คนบ้านนี้ไม่ค่อยเหมือนผู้วิเศษทั่วไปสักเท่าไร—เอาเป็นว่ามันมีบางอย่างเกิดขึ้นในช่วงสุดท้ายก่อนที่แฮร์รี่ พอตเตอร์จะปราบโวลเดอร์มอร์ได้สำเร็จ พวกเธออยู่ที่นั่นด้วยในฐานะพยานเรื่องราวทั้งหมด

นั่นคือตอนที่เธอเสียฝาแฝดของตัวเองไปอย่างไม่มีวันกลับ ความสูญเสียหนึ่งเดียวในบ้านเดอ ราโรสที่ไดอา ฮัตสันไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องเผชิญ เรื่องมันผ่านมามากกว่าห้าปีแล้ว และความทรงจำในตอนนั้นช่างเลือนรางจนกระทั่งมาตอนนี้ ตอนที่ทุกคนหายไปและพวกเธอกำลังตื่นตระหนกไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อไป

ไดแอนเป็นคนเดียว—อาจจะเป็นคนเดียวในบ้านที่รู้อะไรบางอย่างมา ไดอาไม่รู้ว่าเธอรู้หรือเห็นอะไร—แต่แฝดน้องของเธอเป็นคนเปลี่ยนมัน

เปลี่ยนความจริงว่าครอบครัวของเธอต้องตายกันหมดเป็นรอดชีวิต

ไม่มีใครรู้ว่าเธอรู้ได้ยังไง—และไม่มีใครรู้ว่าไดแอนไปเจอกับใครมาก่อนหน้านั้นหรือเปล่า บทสรุปมันอยู่ที่เธอต้องตายเพื่อเป็นข้อแลกเปลี่ยนแสนแพง

ใครจะนึกกันล่ะว่ามันจะส่งผลกระทบมาถึงตอนนี้ด้วย-พวกเขาหายไป...หายไปไม่เหลือแม้แต่เงาและวิญญาณ

ความทรงจำของไดอาคล้ายจะกระจ่างขึ้นมา ในตอนที่ไดแอนอยู่ใกล้เธอที่สุด มองดูพอตเตอร์กำลังดวลอยู่กับจอมมาร ก่อนที่เธอจะโดนคำสาปพิฆาตจากเบลลาทริกซ์ เลสแตรงค์

มีเพียงเขาเท่านั้นที่ฆ่าตัวเองได้

นั่นเป็นคำเตือน หรืออาจจะเป็นคำบอกใบ้เมื่อเวลาเดินมาถึง—แต่หมายถึงใครกันล่ะ?

หรือจะหมายถึงจอมมาร—หรือจะหมายถึงผลกระทบที่หล่อนเป็นคนสร้างเอาไว้กัน?

ผลกระทบที่เป็นเหมือนทางที่แตกแขนงออกไป มันก็มีสิทธิ์จะลองไม่ใช่เหรอ?

เดรโกไม่อยู่ที่นี่แล้ว แต่ถ้าเธอลองหายตัว--นึกภาพของเขาเอาไว้ แล้วหายตัว บางทีอาจจะมีปาฏิหาริย์ที่ยิ่งกว่าเวทมนต์ช่วยบอกทางออกให้กับเธอก็ได้

“เดรโก มัลฟอย”

แล้วลืมตาขึ้นมา ในสถานที่เดิน สภาพแวดล้อมเดิมๆ เธอยืนอยู่หน้าบ้านเลขที่สอง ซอยพรีเวทที่เป็นบ้านของวลอฟ แต่บ้านที่ไม่เคยหม่นหมองกับดูรกร้างไร้คนดูแล ต้นไม้แห้งกรอบและตรงประตูรั้วเขียนติดชัดเจนว่า ‘ขาย’

มันมีบางอย่างแปลกไป—ใช่ บางอย่างบอกไดอาแบบนั้นเมื่อเธอลองมองไปรอบๆ ไม่ต่างกันกับไดลานานกับวลอฟ พวกเขาเองก็สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างไม่ปกติ

และเธอหาเดรโกไม่เจอ ทั้งๆ ที่ไดอาคิดว่าจะหายตัวมายังตัวเขา—แต่ตอนนี้เธอกลับยืนอยู่หน้าบ้านวลอฟ

กับบ้านข้างๆ ที่เคยเป็นบ้านของไมอา ฮัตสัน พี่ชายบุญธรรมของเธอกลับมีเด็กเล็กคนหนึ่งวิ่งออกมาจากบ้าน ก่อนที่หญิงร่างท้วมจะเดินออกมา คนพวกนั้นไม่คุ้นหน้าเลยสักนิด

“มันไม่ปกติแล้ว เธอแน่ใจนะว่าเราหายตัวมาหาเดรโกจริงๆ?” วลอฟเป็นคนถามขึ้นมา เขาหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาแล้วหมายจะเช็คบางอย่าง แต่ก็ต้องอุทานขึ้นมาก่อน “โอ้ เมอร์ซี่ ลูอิส! บ้าไรวะเนี่ย!?”

รายชื่อผู้ติดต่อในโทรศัพท์ของไมอากลายเป็นตัวอะไรไม่แล้วก็ไม่รู้—ที่แน่ๆ คือสัญญาณมือถือของพวกเธอใช้ไม่ได้

“หรือว่านี่จะเป็นผลกระทบที่ว่า?” ไดลานานพึมพำขึ้นมา เริ่มมองรอบด้านด้วยความตระหนกขึ้นทุกที “ไดอา ถ้าเกิด—ถ้าเกิดว่านี่คือผลกระทบที่ไดแอนทำไว้จริงๆ ล่ะ?”

ไดอามองไปรอบด้านด้วยความรู้สึกวูบโหวงประหลาด ราวกับพวกเธอกำลังถูกปฏิเสธจากโลกใบนี้ไม่มีผิด

ในตอนนั้นเองที่คล้ายมีเสียง ‘ปัง!’ ดังขึ้นแถวหัวมุมถนน ไดอาหันไปมองก่อนจะต้องตกใจจนตัวแข็งทื่อ—ตรงนั้น คนที่กำลังก้าวเท้าเดินมาทางนี้ไม่มีทางผิดไปจากที่เธอคิดได้แน่ๆ เขาคือเดรโก มัลฟอย

แต่เดรโกไม่มีทางไว้ผมยาว—อย่างน้องก็ไม่ใช่ในช่วงปีนี้ที่เขายังชอบตัดผมสั้น และเขาก็ไม่มีทางเมินเธอแบบไม่ชายตาแลแบบนี้ด้วย ไดอาไหล่กระแทกเขาเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายเดินผ่านไปอย่างเร่งรีบ ในอกเจ็บแปลบขึ้นมาทั้งที่สมองยังตามเรื่องทุกอย่างไม่ทัน เธอไม่ทันได้พูดอะไรออกมาด้วยซ้ำ

“โทษที” พูดแค่นั้นก่อนจะรีบเดินไปเหมือนหนีอะไรสักอย่าง

เสียง ‘ปัง!’ ดังติดต่อกันอีกรอบ คราวนี้เป็นคนท่าทางซีดเซียว อมโรคและเหมือนคนติดยา พวกนั้นมากันเป็นกลุ่มสามคน กำลังโวยวายเพราะหาใครบางคนไม่เจอ--เดาได้ไม่อยากว่าคงเป็นเดรโกที่พึ่งเดินไปเมื่อครู่

พวกไดอาโดนเมิน แต่ก็ได้ยินชัดทุกคำ

“หามันให้เจอ ไอ้เด็กเวรนั่นมันต้องมีอยู่แน่ๆ! นาฬิกานั่นน่ะ!”

อีกคนหนึ่งกล่าวตอบรุนแรงไม่ต่างกัน “รีบไปจับมันมาเค้นคอได้แล้ว พวกฮัตสันไม่อยากรอนานกว่านี้หรอกนะ!”

อีกคนในกลุ่มสังเกตเห็นพวกเธอแล้ว สายตามุ่งร้ายหมายจะฆ่าแบบไม่ปิดบัง “มีมักเกิ้ลอยู่ด้วย ฆ่ามันซะ!”

ไม้กายสิทธิ์อันคุ้นหน้าคุ้นตาถูกชี้ใส่หน้า แต่สิ่งที่ดึงความสนใจพวกเธอไปมากกว่านั้นคือบทสนทนาเมื่อครู่ต่างหาก ก่อนที่พวกนั้นจะได้เสกคาถาอะไรออกมา เป็นวลอฟที่เร็วที่สุดในหมู่จัดการ ร่างของคนพวกนั้นลอยคว้างในอากาศ พวกมันร้องตกใจก่อนที่ไดลานานจะตวัดข้อมือ ปลดไม้กายสิทธิ์ออกจากมือ

ร่างพวกนั้นกระแทกพื้น ถูกเหยียบติดพื้นโดยที่พวกเธอไม่จำเป็นต้องใช้ส่วนไหนของร่างกาย

เมื่อไร้ไม้กายสิทธิ์ ทุกอย่างก็พลิกผัน ใบหน้าของเธอกับวลอฟน่ากลัวจนพวกนั้นเริ่มตัวสั่น

“เรื่องที่พูดเมื่อกี้ คายออกมาให้เราฟังให้หมดได้หรือเปล่า?”

และนั่นก็เป็นความจริงข้อแรกที่ไดอาได้รับรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน

ที่นี่ไม่มีพวกเธอ—ไม่เคยมีเดอ ราโรสอยู่ในสารบบ เป็นโลกที่พวกเธอไม่มีตัวตน

+++++++++

Talk : นี่เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นทางฝั่งของไดอา มูนส์ของเรานะคะ เป็นสาเหตุว่าทำไมเธอถึงมาที่นี่ มันเป็นเหตุการณ์ที่ไม่มีใครอธิบายได้ค่ะ อยู่ดีๆ ทุกคนก็หายไป เเละปมของเรื่องนี้ก็อยู่ในโลกคู่ขนานที่เดรโกไม่ใช่คู่หมั้นของตัวเอง 

เซ็ตติ้งของเดอ ราโรสมีสตอรี่นะคะ เเต่ก็ไม่ได้สำคัญขนาดนั้นเพราะในฟิคนี้พวกเขาเเค่มาเป็นตัวช่วยให้เดรโกกับแฮร์รี่เท่านั้นเอง เเต่เราคิดว่านักอ่านงงเเน่ๆ ถ้าไม่เขียนว่าสามคนนี้มาได้ยังไง เเล้วทำไมถึงเข้าหาเดรโกเเล้วคิดจะช่วย นี่คือสาเหตุค่ะ ถ้าใครยังงงอีกสามารถเมนต์ถามเราได้นะคะ

ส่วนเรื่องเซ็ตติ้งเดอ ราโรส เป็นออริครอบครัวที่เราวางไว้สามเรื่องค่ะ ใครอยากเจาะรายละเอียดหรืออยากรู้เรื่องของหมอมูนส์ว่าเธอไปหมั้นกับเดรโกตอนไหนหรือเจอกันได้ยังไง สามารถอ่านได้ที่เรื่อง A Boy and A Girl ได้ค่ะ เรื่องนั้นเราเขียนจบเเล้ว เเต่ถ้าไม่อ่านก็ไม่เป็นผลกระทบต่อเรื่องนี้ค่ะ เพราะการเดินเรื่องเป็นเเบบเส้นขนานกันอยู่เเล้ว