[ฟิคบารามอส] "ก็เรื่องมันยุ่ง"

ลำดับตอนที่ #3 : ((( สอดรู้สอดเห็น )))

            ลมเย็นสบายๆ ของฤดูร้อนในยามพักผ่อน   กับเสียงจิ้งหรีดเรไร



ที่โชยมาจากป่าเขาลึกในเอเดนเบิร์ก ร้องเซ็งแซ่ตลอดฤดูร้อนที่ไม่รู้จักจบจักสิ้น 



พร้อมกับแดดส่องกระทบ ละอองน้ำที่หลั่งรินมาจากน้ำพุกลางสวนหลังป้อมอัศวิน



ดอกไม้นานาพรรณที่พลิ้วปลิวไสวไปกับสายลม  ทำเอานักเรียนชาวป้อมอัศวิน



เคลิ้มหลับไปกับบรรยากาศในหน้าร้อนเมื่อถึงเวลาพัก ในช่วงปิดเทอมนี้ก็ดูจะว่างเปล่า



นักเรียนของป้อมก็ดูจะบางตา เพราะต่างคนก็ต่างกลับบ้านของตน แต่ก็มีนักเรียน



ที่ต้องรับกรรมทำความสะอาดป้อมครั้งใหญ่เพื่อต้อนรับเหล่ากษัตริย์ต่างเมือง



มาร่วมสังสรรค์แสดงความยินดีกับนักเรียนที่จบการศึกษาในปีนี้  การจัดงานในครั้งนี้



ก็ได้รับความนิยมจากชาวเมืองทั้งในและนอกเอเดนเบิร์กเป็นอย่างมาก 




แต่ไม่ยักจะได้รับความสนใจจากนักเรียนที่ต้องทำความสะอาดป้อมในช่วงฤดูร้อนนี้ 




ก็เห็นจะมีแต่หัวขโมยจอมวุ่น ที่ถูกสั่งให้กลับบ้านเกิดของตัว




เพราะเกรงว่ามันจะทำเรื่องยุ่งๆ แต่มันดันไม่ยอมกลับ ด้วยเหตุผลที่ว่าไม่มีใครไปส่ง




แต่ที่จริงแล้วก็เป็นที่รู้กันดีของคนในป้อมว่ามันน่ะ  อยากจะอยู่กับพระคู่หมั้น




ที่ต้องประจำป้อมเป็นหัวหน้าดูงานการทำความสะอาดของชั้นปีเสียมากกว่า 



และอีกประเด็นที่ดูมันจะสนอกสนใจเป็นพิเศษ คือกิจกรรมที่ต้องจัดกันในวันเฉลิมฉลอง



ได้มีการลงคะแนนเสียงรวมจากทุกป้อมว่าให้มีการเต้นบอลรูมในงาน 



และการจับคู่เต้นรำนั้นจะเป็นความลับเฉพาะกรรมการและเด็กนักเรียน



ที่ร่วมทำความสะอาดในบางส่วนเท่านั้น แล้วคนอย่างมันรึจะพลาดโอกาส 



แต่ถึงยังไงนักเรียนบางส่วนที่รู้ว่าเป็นความลับและบอกเฉพาะคนในวงในเท่านั้น



ก็ยังกลับบ้านของตัวเองอยู่ดีเพราะก็รู้อยู่แล้วว่ายังไงๆ คู่ของตน




ก็ต้องตรงกับใจของตัวเองอยู่ดี  เพราะไม่ว่างานไหนๆที่มีการจัดการเต้นรำ



ในโรงเรียนพระราชาก็เป็นอย่างงี้ทุกที และบางคนก็ได้สมหวังจากงานนี้นักต่อนักแล้ว 



แต่ก็มีบางคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างขโมยเดอเบอโรวยอมทำงานเพื่อความลับนี้อยู่



แต่ดูท่าวันนี้จะเงียบๆไป ทั้งๆที่เป็นช่วงเวลาที่ไอ้สามตัวนั้นจะลงมากินข้าว



ที่โรงอาหารดราก้อน

       


        “ อ้าวคุณโร  แล้วคุณคิล คุณคาโล คุณเฟรินไม่มากินข้าวด้วยกันหรอครับ”


เสียงนุ่มสุภาพถามจากซีบิล ที่เห็นผิดสังเกตตั้งแต่โรเดินมาที่โต๊ะอาหาร

       


        “ อืม...ก็ไม่รู้สิ ฉันก็กำลังหาพวกมันอยู่ คิดว่าพวกนั้นจะลงมาที่นี่ก่อนแล้วซะอีก”



โรเอ่ยตอบ พลันหันรีหันข้างมองหาเพื่อนซี้ทั้งสาม

       



         “ คือว่า เผอิญผมไปเจอพี่ลูคัสมาอ่ะครับ แล้วพี่เค้าฝากไอ้นี่มาให้คุณคาโล...ถ้าคุณโรไม่ว่าอะไรผมจะขอฝากไอ้นี่ให้คุณคาโลได้มั้ยครับ” 


ซีบิลยื่นม้วนกระดาษสีเทายาวที่บอกผังเวลาทำความสะอาดของแต่ละชั้นปี



และแผนที่ทั้งหมดของป้อมให้กับโร

       



         “ อ้อ อืม ได้ไม่มีปัญหา แต่ฉันไม่รับประกันว่าจะเจอพวกมันนะ”

       


          “ ขอบคุณครับ” 



หลังจากสนทนาไม่นานนัก  ความเป็นห่วงหัวขโมยที่มันไม่เคยเบี้ยวกินอาหารมาก่อน



และไอ้สองตัวที่ไม่เคยไม่ถูกลากมากินอาหารพร้อมกับเจ้านั่น  ทำให้ขอทานอย่างเขา



ต้องรีบออกเดินตามหา  ตรงไปที่ห้องของเจ้าตัวการสามตัวเป็นแห่งแรก 



แต่เมื่อไปถึงก็ต้องหยุด และหลบหลังเสาทันที เพราะเห็นทีว่าผิดสังเกต

       



        “ // ไอ้คิลมันกำลังทำอะไรของมัน...แล้ว ไอ้นั่นมันตัวอะไร.....โกมุสนี่!! มันมาทำอะไรที่นี่วะ //”



เหตุการณ์ตรงหน้าทำให้ห้องสมุดเคลื่อนที่อย่างเค้างงเป็นที่สุด เพราะไอ้เพื่อนนักฆ่า



กับไอ้ตัวที่ดูเหมือนว่าจะเป็นโกมุส กำลังพูดคุยกันอย่างลับๆล่อๆ ไม่ใช่วิสัย



ของคนคุยกันทั่วๆไป ดูท่าจะวางแผนอะไรกันอย่างแน่นอน  คงปล่อยนิ่งเฉยไม่ได้ 




โรเริ่มใช้ความคิดแล้วมองกราดไปทั่วห้องหวังว่าจะเจออะไรที่ช่วยบอกเขาได้ว่า




มันเกิดอะไรขึ้น

       



          “ // ถุง!!  นั่นมันถุงมาลาดิสนี่ ที่ไอ้เฟรินมันได้มาจากโกมุส แล้วมันมาอยู่กับไอ้คิลได้ยังไงวะ //” 




การคอยสังเกตเหตุการณ์ในตอนนี้ดูท่าจะเป็นประโยชน์สำหรับขอทานมากว่าที่จะไปยุ่ง 



ถึงยังไงไอ้นักฆ่านั่นคง ไม่ยอมปริปากอยู่ดีว่ามันกำลังจะทำอะไร




แล้วไอ้ถุงปริศนานั่นมันคงไม่น่าเข้าไปยุ่งซักเท่าไหร่

       



        “  ......มาลาดู มาลาคูรัส เมเลดี”  เสียงที่ดังกึกก้องจากนักฆ่าตัวดี



ทำเอาบรรยากาศแถวนั้นเปลี่ยนไปทันตาเห็น

        



         “ ซวยแล้ว!! คิล  อย่า....!!”  โรในตอนนี้หยั่งรู้ถึงความเปลี่ยนแปลง



และเหตุที่จะเกิดขึ้น  กระโจนเข้าหานักฆ่าในทันทีที่มันร่ายมนต์ 



แต่มันสายไป .........




ไอปีศาจฟุ้งกระจายไปทั่วป้อมอัศวิน ความโกลาหลในตอนนี้ไม่สามารถหยุดยั้งได้ 




เหล่ารุ่นพี่ต่างรีบเร่งหาต้นตอของเหตุการณ์  บ้างสั่งรุ่นน้องกระจายกำลัง




รักษาการป้อมยามให้แน่นหนา ต่างคนต่างพลุกพล่านตามทางเดิน 



ก็มีแต่ช่องทางเดินเข้าหอนอนที่ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครซักคนเดินผ่าน

       



           “//  แปลก!! มันแปลกมากๆ //”  โรต้องฉงนกับเหตุการณ์ที่ไม่น่าเป็นไปได้




แต่เป็นไปได้ในครั้งนี้เพราะปกติที่จุดนี้จะเป็นที่ตรวจแห่งแรกถ้ามีเหตุการณ์ร้ายๆ



ก็จะมีคนเดินพลุกพล่านมากที่สุดแต่ตอนนี้ไม่ใช่  แต่ห้องสมุดเคลื่อนที่อย่างเค้า




มีรึจะสงสัยอยู่นาน   ทันใดที่เค้ามองไปรอบๆห้องเพื่อสังเกตถึงสาเหตุที่เกิดขึ้น



มันทำให้เค้าเห็นเจ้าตัวที่เค้าคิดว่าใช่โกมุส กำลังร่ายคถาอำพรางอยู่ 




ดูท่าไอ้ตัวนี้จะเก่งไม่เบาขนาดใช้มนต์ของเดมอสอำพรางบริเวณรอบข้าง




ไม่ให้พวกรุ่นพี่ระดับเทพเห็น  แต่แล้ว

       



          “  ตู้ม”  เสียงระเบิดพร้อมกลุ่มหมอกควันหนากระจายตัวรอบๆ นักฆ่า



พร้อมมีประกายสีเงินระยิบระยับสลับสีทองหมุนวนรอบกลุ่มควันนั้นๆ



เป็นเวลาเสี้ยวนาทีก็มีเสียงระเบิดขึ้นอีกครั้งจากตัวนักฆ่า

        



         “  ไอ้คิล....ไอ้คิล!!! แค็ก....แค็ก”  คนชอบสอดรู้สอดเห็นตอนนี้



สำลักควันที่ฟุ้งกระจายไปรอบๆห้องนั่งเล่น แต่ตัวก็พยายามเรียกชื่อเพื่อน 



ที่ตอนนี้ไม่รู้เป็นไงมั่ง เค้ารีบกระวีกระวาดพุ่งกระโจนไปที่ๆ นักฆ่าอยู่


แล้วพรางเอามือควานหาซากหรือขาหรือแขนอะไรซักอย่างก็ได้ของเพื่อน



หวังว่ามันคงยังไม่ตาย

       



        “ ไอ้คิลได้ยินแล้วตอบด้วย....ไอ้คิล!!”  มือของขอทาน



พลางกวาดหาซากของเพื่อนไปทั่วด้วยความเป็นห่วง

        


         “เอ๊ะ....อะไรนูนๆ”  ความที่ควันเริ่มจางทำให้ขอทานควานไปเจออะไรนุ่มๆซักอย่าง



หวังว่าจะเป็นชิ้นส่วน ชิ้นส่วนหนึ่งของเพื่อนร่วมป้อม จึงครำให้แน่ใจ



และทดสอบด้วยการบีบแรงๆ

       



        “ โอ๊ย!!!.....เจ็บนะโว้ย ใครวะ”  เสียงตะโกนของสิ่งมีชีวิต เป็นสิ่งที่แน่ชัดว่า



ไอ้เพื่อนของเขามันยังไม่ตาย  แต่ก็ต้องตกใจกับภาพตรงหน้า
 


เพราะภาพที่เห็นปรากฏเป็นสาวผมยาวประบ่า เอวที่คอดได้รูปยังกะรูปปั้น 



ผิวสวยเนียนที่เหมือนกับภาพวาด ช่วงไหล่ที่โผล่พ้นขอบเสื้อออกมา




ก็รับกับคองามระหงส์ที่แสดงถึงความสง่าผ่าเผย ทั้งมือและต้นขา



ดูบอบบางหน้าถนุถนอมหน้าอกที่แสดงถึงความเป็นสุภาพสตรี 




แทนที่จะเป็นสุภาพบุรุษเช่นเพื่อนของเค้ายกเว้นเพียงสีนัยตา




ที่จะบ่งบอกถึงความเป็นนักฆ่าที่เค้ารู้จักเท่านั้น  ความรู้สึกที่มันกระตุ้นเค้า



ให้ร้อนอยู่ในตอนนีไม่รู้เป็นเพราะอากาศร้อนหรือเพราะคนตรงหน้ากันแน่



แต่ที่รู้ๆ คือใจมันเต้นไม่เป็นระวิง  ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันแน่

        


        “....โร...นาย...”  ทำไมไอ้โรมาอยู่ที่นี่ล่ะ ความสับสนที่อยู่ในสมองมันตีกันมั่ว



ไม่รู้นักฆ่าอย่างเค้าจะตอบหรือแก้ตัวยังไงดี  ก็หลักฐานมันคาตาอยู่  แล้ว



ไอ้ร่างนี้มันก็เป็นพยานหลักซะด้วย  แถมถ้าบอกความจริงมันไป มันต้อง....

       


         “คิล....ทำไมแก....น่ารัก”  ตัวเค้าเองก็ไม่รู้ว่าพูดอะไรออกไปแต่ว่ามัน...



เหมือนห้ามใจไว้ไม่ไหว  ทำเอาคนฟังต้องอึ้งกับคำพูดที่น้อยนักจะได้ยินจากปากมัน 



เผลอหน้าแดงรู้สึกใจสั่นไปกับคำพูดของนักจิบชาอย่างมัน ทั้งๆก็แค่คำชม 



แล้วความรู้สึกร้อนๆตั้งแต่ตาตุ่มมาถึงหัวเนี่ยมันอะไรกัน แถมยังทำให้เค้าท้องหวิวๆ



เหมือนคนกำลังมีความ.....

       



         “// ไม่ๆไม่ใช่ ต้องเป็นเพราะร่างบ้านี่แน่ๆ ต้องรีบเปลี่ยนเรื่องพูด //”

       


         “ ไอ้โรมึงมาได้ไงเนี่ย  มึงเห็นอะไรบ้างบอ......”  ก่อนที่คิลจะได้จ้อต่อ 



โรก็เอามือของเค้าขึ้นปิดปากสาวงามที่อยู่ตรงหน้า  แล้วพาเข้าห้องของตน



ที่อยู่ตรงนั้นไป

------------------------------------



LIONคุง  :::    ดีใจที่สู๊ดที่มีคนมาดูผลงานเราถึงจะน้อยแต่ข้าน้อยจะพยายามต่อไปคร๊าบบบบบบบบ

ปล. เม้นท์กันด้วยน้า

THank you sure.  :D