คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : 13::Wish (100%)
'ผมแ่อธิษาน ให้ไ้เอนายอีสัรั้'
.......
เปลือาม่อยๆ ลืม ภาพสลัวสีาวโพน่อย ๆัเนึ้นเรื่อย ๆ ในสายาอ มินโฮ
ฝ้าเพานสีาวทีุ่้นเย เรื่อทำวามื้นที่ำลัทำานและ แสสว่าที่ลอผ่านผ้าม่านสีอ่อนเ้ามา
มินโฮมอสิ่แวล้อมรอบาย ่อนะหันมาสนใร่าายอนเอที่มีสาย่าๆพันธนาารเอาไว้ แนแร่ะ่อยๆ ยันัวเอลุ แ่็้อะัับวามเ็บปวที่แล่นแปรบเ้ามา
มินโฮทิ้ัวลไปนอนบนเียอีรั้ มือหนายอบุมแผลผ่าับริเวหน้าท้อ้วยทรมา
มินโฮไม่รู้ว่านเอหลับไปนานแ่ไหน มินโฮนอนประมวลเรื่อราวทั้หมที่เิึ้นในหัว มินโฮำไ้ว่า เาับรถามไป่วยแทฮยอน แ่.......เิอุบัิเหุเสีย่อน !
ามเบิว้าเมื่อนึถึื่อ นัม แทฮยอน นที่มินโฮแสนะเป็นห่ว
แนแร่ ๆ พยายามพยุัวเอลุอีรั้อย่ายาลำบา มือแร่เอื้อมไปสัาเรียอวาม่วยเหลือ
ไม่นานพยาบาลรีบวิ่เ้ามาในห้อทันที
“หมอ รู้สึัวแล้วเหรอะ?” พยาบาลเอ่ยถามเมื่อเ้ามาถึ
“ผมอยาแ้ปวอนนี้เลยรับ” มินโฮออำสั่
“เอ่อ ไ้่ะ” พยาบาลรับำสั่่อนะรีบออไป ไม่นานลับมาพร้อมถาสีเิน และ Syringe ยา และสำลีแอลอฮอล์
“ไ้แล้ว่ะ ”พยาบาลสาววาถาลบนโ๊ะ้าเีย่อนะ่อย ๆ ับแนมินโฮให้อยู่ในท่าที่ไม่ให้สายน้ำเลือพับอให้เหมาะับารียา
“ไม่้อรับ ไปทำานเถอะ” มินโฮสลัแนแร่ออ ่อนมือหนาะหยิบสำลีแอลออฮอล์มาเ็บริเว Three way ที่่อับสายน้ำเลือ ่อนะียาแ้ปวเ้าทาสายน้ำเลือ้วยัวเอเหมือนเป็นเรื่อปิ
พยาบาลมอารระทำอมินโฮอย่าัวล่อนะรีบร้อนออาห้อไป
สายามมอามหลับาอพยาบาล่อนะึสายน้ำเลือออหลัาที่ัวยาเ้าสู่ระแสเลือทั้หม มินโฮปลทุอย่าที่พันธนาารร่าายออ ่อนะ่อย ๆ ยันัวเอลาเีย
“หมอ!!” หมอิม ินอูวิ่รเ้ามาหน้าื่นเมื่อเห็นารระทำอมินโฮ
“ฮยอ” เสียแหบ่ำลอออมาาลำออมินโฮ
“นายำลัะทำอะไรเนี่ย” เสียหวานเอ่ยุมินโฮ้วยวามัวล มือบาพยายามห้ามร่าสูไม่ให้ลาเีย
“แทฮยอน ำลัอยู่ในอันราย”มินโฮพยามบอเหุผล ทั้ที่ัวมินโฮเอยัไม่แน่ในัว่าัวเอะไปไ้ถึไหน
“ฟันะ หมออี ำลัไป่วยแล้ว หมอนัมะไม่เป็นไร นายวรพั่อนนะ” ินอูพยายามพูให้มินโฮใเย็นล
มินโฮส่ายหน้าอย่าื้อรั้น และพยายามะลาเียให้ไ้
“ไม่ไ้นะหมอ”ินอูึ้นเสียและออแรร่ามินโฮลับเีย แ่แรเบาบาอินอูยัน้อยเินไป
“ฮยอ!!!”มินโฮึ้นเสียพร้อมับสลัร่าเล็อินอูออ ามที่มีน้ำใสเอ่อล้นมอหน้าินอูอย่าอวามเห็นใ มินโฮเป็นห่วแทฮยอนเหลือเิน แม้ัวเอะไม่ไหวแ่มินโฮ็ะฝืนัวเอให้ถึที่สุ แ่รู้ว่าแทฮยอนปลอภัย ็พอ
ินอูถอนหายใยาวอย่าัวล ินอูรู้ัมินโฮี ถ้ามินโฮิะทำอะไรแล้ว ไม่มีใรห้ามมินโฮไ้
มือบาึเปลี่ยนมาเป็นประอ่วยร่าสูาเียแทน
………………………
สัาลิฟ์ัึ้น่อนะเปิเมื่อถึั้นที่้อาร ินอู่วยประอมินโฮออมาลิฟ์
“อบุรับ ฮยอลับไปทำานเถอะ” มินโฮบอ่อนะแะมือบาอินอูออาแนแร่
“ใระล้าปล่อยนายไปแบบนี้ัน” ินอูพูอย่าหุหิ ที่้อแพ้วามรั้นอมินโฮ
“ผมไม่เป็นไรริ ๆ” มินโฮพยามเ้มแ็เพื่อไม่ให้ินอูเป็นห่ว
“นายนี่มันริ ๆ เลย”ินอูผู้ไม่เยุใร ุมินโฮอย่าหัวเสีย ่อนที่าลมโะหันไปมอเหุาร์ุลมุนที่เิึ้นหน้าห้อุเิน นมินโฮ้อหันมอาม
รถยน์ันที่มินโฮำไ้ว่าเป็นรถอึฮุน วิ่เ้ามาอหน้าึ ่อนที่เ้าหน้าที่ห้อุเินะเ็นเปลนอนไปรับ ร่าบาที่ึฮุนอุ้มออมาารถ นอนแน่นิ่ ไร้ึ่เรี่ยวแร
หัวใอมินโฮระุวูบ เหมือนหัวใานแทบหยุทำาน เมื่อเห็นร่าที่นอนนิ่ถูเ็นเ้าห้อุเินือนัม แทฮยอน
ายาวรีบพาัวเอามแทฮยอนเ้าไปในห้อุเินทันที
“วัสัาีพ มอร์นิเอร์ EKG (วัลื่นไฟฟ้าหัวใ) แล้วเาะเลือรว Electrolyte(ารรวหาเลือแร่ในร่าาย)” ึฮุนออำสั่ทันที ่อนะรวารอบารสนออรูม่านา้วยไฟายนาเล็
“สัาีพ ีพร 56 รั้ ่า Oxygen sat (ออิเนในเลือ) 76% อัราารเ้นอหัวใและีพรไม่สม่ำเสมอเลย่ะ” พยาบาลรายานพลาิแผ่นอิเล็โทรที่วัลื่นไฟฟ้าหัวใบริเวหน้าอาวอแทฮยอน
ึฮุนพยายามิหาสาเหุาอาารแสอแทฮยอน
“ลื่นไฟฟ้าหัวใผิปิ่ะ ”พยาบาลรีบรายานหลัเรื่อ EKG อ่านลื่นไฟฟ้าหัวใไ้
ทุสายา้อที่หน้าอมอร์นิเอร์อย่าัวล
“1st degree AV block (เฟิร์ส ีรี เอวี บล็อ ือ ารเปลี่ยนแปลอลื่นไฟฟ้าหัวใผิปิ)” เสียแหบ่ำอมินโฮพูึ้นหลัาามอ่านอมอร์นิเอร์
ทุสายาเปลี่ยนามออมอร์นิเอร์มามอที่มินโฮแทน
“ไอ้มินโฮ” ึฮุนทัมินโฮอย่าแปลใเมื่อเห็นสภาพอมินโฮไม่ไ้่าานที่นอนนิ่อยู่บนเียเลย
“แทฮยอนเป็นไรมา”มินโฮรีบแทรัวเ้ามาหาร่าบาที่นอนนิ่
“ูไม่แน่ใ ไปถึ็หมสิแล้ว แ่บริเวแนมีรอยารใ้เ็มียาเ้าทาหลอเลือำ”ึฮุนบอ
“ลื่นหัวใผิปิลัษะแบบนี้เสี่ยที่ะเปลี่ยนแปลถึั้น Asystolic cardiac arrest (อะิสโลิ าร์ิแอ อาเรส ือภาวะที่ไม่มีลื่นไฟฟ้าหัวใหรือหัวใหยุเ้นไ้ และลัษะอาารที่หัวใและีพรไม่สม่ำเสมอ อัราารหายใ้า หมสิล้ามเนื้ออ่อนแร แม้แ่ล้ามเนื้อที่่วยหายใ สันนิษานว่าอาเิาภาวะ hyperpotassemia ือภาวะที่โพแทสเียมในเลือสู แ่้อรอผลรวเลือ่อน พยาบาล่วยเรียมอุปร์ใส่ท่อทาเินหายใ้วยรับ ูาอาารหายใเอ่อน้าลำบา” มินโฮอธิบายพลาเรียมอุปร์ไป้วย แล้วเินอ้อมึ้นไปยืนในำแหน่บนศีรษะแทฮยอนเพื่อให้ใส่ท่อหลอลมอไ้ถนั
“หมอะ ผลรวเลือออแล้ว่ะ พบโพแทสเี่ยมในเลืออยู่ในระับสูผิปิ่ะ”พยาบาลรีบรายาน
“่าโพแทสเียมสูมา ร่วมับลื่นไฟฟ้าหัวใผิปิ้อรีบให้ารรัษาอย่าเร่่วนทันที ”ึฮุนวิเราะห์่าัวเลบนใบแลป
“ึฮุนให้ 10% calcium gluconate 10 ml. ทาหลอเลือำ ใน 5 นาที้วย”มินโฮละสายาาใส่ท่อหลอลมอมาบอึฮุน ่อนที่มือแร่ะมาบรรใส่ท่อหลอลมอ่ออย่านุ่มนวน
อนนี้มินโฮลืมวามเ็บปวไปทั้หม มีเพียหัวใที่หนัอึ้ เ้นแทบไม่เป็นัหวะไม่่าับแทฮยอนเลย มินโฮรู้สึแ้นที่ึฮยอนล้าทำร้ายแทฮยอนไ้นานี้ นอย่าึฮยอนเลือเย็นเหลือเิน ไม่ใ่เพียแ่ทำร้ายแทฮยอนแ่ยัทำร้ายหัวใอให้มินโฮแทบไม่อยาหายใ่อเมื่อเห็นสภาพอนรั
‘อโทษนะแทฮยอน’ ในที่สุมินโฮ็รู้สึผิทีู่แลแทฮยอนไม่ี
10 นาทีหลัให้ยาแ่ลื่นไฟฟ้าหัวใยัผิปิเหมือนเิม ร่าบายันอนนิ่ไม่มีารอบสนอใๆ ทั้สิ้น
“ ให้ยา 10% calcium gluconate อี dose รับ” มินโฮออำสั่หลัาใส่ท่อหลอลมอเสร็
“ไ้่ะ”พยาบาลอบรับ่อนะรีบัารเรียมยา แ่ยัไม่ทันไ้ให้ยา เรื่อมอร์นิเอร์ลื่นไฟฟ้าหัวใ็ส่สัาัึ้น
ทุสายามอไปที่อมอร์นิเอร์ที่อนนี้แสเส้นรปราอยู่บนอ
มินโฮเหมือนถูระาลมหายใ หัวใแทบหยุเ้นามไป ยิ่มอใบหน้าที่ีาว และร่าที่แน่นิ่อแทฮยอน มินโฮยิ่รู้สึเ็บปวเหมือนโนรีลาหัวใ
มือหนาสอ้าที่ื้นเหื่อรีบวาทาบบนอแทฮยอนในำแหน่ที่เหมาะสมสำหรับาร CPR (ารปั๊มหัวใ) ่อนะลมือ CPR นับามัหวะและหน้าอให้าอนน้อยที่สุ
“เรียมเรื่อ Defibrillator (เรื่อระุหัวใ) ้วยรับ” มินโฮบอพลา CPR
ึฮุนเ้ามาลำีพร และประเมินลื่นหัวใบนอมอร์นิเอร์
เลือสีแสเริ่มไหลึมทะลุออมาาผ้า๊อปิแผล นึมออมาผ่านเนื้อผ้าให้เห็น พร้อมับเม็เหื่อที่ผุพายึ้นบนใบหน้าอมินโฮ แ่เ้าัวไม่ไ้สนใยัั้หน้าั้าปั๊มหัวใแทฮยอนอย่าลืมวามเ็บปว
“เปลี่ยนเถอะ เี๋ยวูึ้นเอ” ึฮุนบอเมื่อเห็นมินโฮเริ่มอ่อนแร และในใัวลว่าแผลผ่าัอมินโฮะแย
มินโฮที่รู้สึหมแรและเริ่มรู้สึถึวามเ็บปวเื่อฟัึฮุนแ่โยี เพราะถ้าฝืนทำ่อไปมันะเิผลเสียับแทฮยอนมาว่า
มือแร่เปลี่ยนมาลำีพร และประเมินลื่นไฟฟ้าหัวใบนอมอร์นิเอร์แทน
“เรียมให้ยา vasopressin ้วยรับ”มินโฮออำสั่
ารที่หัวใหยุเ้นมีโอาสรอน้อยนน่าใ วรให้ยาทุ 3-5 นาที และไม่วรหยุ CPR วรรวสอบสัาีพและประเมินลื่นไฟฟ้าหัวใ้ำ
“ลื่นหัวใเริ่มลับมาแล้ว่ะ”พยาบาลบอหลัาหน้าอมอร์นิเอร์มีารเปลี่ยนแปลอลื่นไฟฟ้าหัวใ หลัาให้ยาไ้ไม่นาน
“ลัษะลื่นไฟฟ้า Shockable (สามารถรัษาโยาร็อไฟฟ้าไ้) เรียม็อไฟฟ้าหัวใรับ”มินโฮออำสั่
“ั้ำลัไฟ 200 ูล” มินโฮบอพลาเลือโหมารทำานอเรื่อ พยาบาลทาเลลบน Paddle ่อนะส่ให้มินโฮ มือแร่ับ Paddle ทั้สอ้าวาในำแหน่ที่ถู้อ
“Clear !!”
พลัานไฟฟ้าถูปล่อยผ่านผิวหนัาวี้ำแล้ว้ำเล่า ร่าบาไหวไปามแรระทำ ยิ่เห็น มินโฮยิ่รู้สึปวใับภาพรหน้า
ามยั้ออมอนิเอร์และใบหน้าหวานที่อนนี้นิ่เยไร้วามรู้สึ้วยหัวใที่หนัอึ้
ทำไม้อเป็นแบบนี้้วยี่รั้แล้วที่มินโฮและแทฮยอน้อพราัน มันยุิธรรมแล้วเหรอที่นสอน้อมาเอแ่เรื่อร้าย ๆ้ำไป้ำมา
‘แทฮยอนไ้โปร ไ้โปรลับมา’ อบามอมินโฮเริ่มร้อนผ่าวึ้น มันไม่ใ่เวลาที่ะมาร้อไห้ แ่มินโฮสัลั้นวามรู้สึไว้ไม่ไ้
“ลื่นหัวใลับมาแล้ว่ะ” พยาบาลรายาน าม้อนึ้นมอหน้าอมอร์นิเอร์อย่าโล่ใ แ่มัน็ใ่ว่าแทฮยอนะปลอภัย
“CPR ่อเลยรับ ”มินโฮออำสั่
ใ้เวลาราวๆ ั่วโมในารรัษา หรือะเรียว่าฟื้นืนีพ็ไม่แปล อาารแทฮยอนไม่ไ้ีึ้นนหายห่ว แ่ยั้ออยูอาาร และประเมินสัาีพไว้ลอ
“อนนี้ลื่นหัวใปิแล้ว ให้ยา Furosemide 40 มิลลิรัมทาหลอเลือำ้วยรับ (ยาับปัสสาวะ รีใ้ใ้ับโพแทสเียมออาร่าาย) ย้ายไป Observe (สัเอาาร)ที่ห้อพิเศษ้วย” มินโฮออำสั่สุท้ายอย่าหมเรี่ยวแร
ามมอหน้าแทฮยอนอย่าัวลไม่หาย ใบหน้าสวยที่อนนี้เริ่มเป็นภาพสีา มินโฮหลับาแน่น่อนะลืมามอภาพ่าๆที่เป็นสีาวโพนรอบัว มือหนายมาุมแผลบริเวหน้าท้อเมื่อรู้สึถึวามเ็บปวและเปียุ่ม้วยอเหลวสีแ มินโฮสบัหัวแรๆเพื่อเรียสิ แ่ภาพทุอย่าลับเป็นสีาวแล้วับวูบสนิท่อนที่ร่าสูะทรุัวลอย่าไร้เรี่ยวแร
“ไอ้มินโฮ!”
……………………..
เหุาร์ทุอย่าที่เิึ้นใ่ว่าแทฮยอนไม่รับรู้ แทฮยอนรับรู้มันทั้หม เพราะระบบประสาทและสมออแทฮยอนยัทำาน แ่เพราะพิษายาที่ทำให้ล้ามเนื้ออ่อนแรไปทุส่วนแ่ะยับปลายนิ้ว หรือหายใเอมัน่ายาสำหรับแทฮยอน แม้ว่าแทฮยอนะสัมผัสไ้ว่ามินโฮอยู่รหน้า แ่แทฮยอน็ไม่สามารถื่นลืมาึ้นมาไ้้อมิ่อยู่ในห้วนิทราที่เ็บปวแบบนี้
ภาพวามทรำในอีที่แทฮยอนเยลืมมัน่อย ๆ ผุพายึ้นมา ภาพที่เลือนรา ่อย ๆ ายัึ้นในวามทรำ
ภาพรอบรัวที่อบอุ่น พ่อ แม่ เ็ายสอนที่หน้าาเหมือนันำลัวิ่เล่นบนายหา ใบหน้าเปื้อนไป้วยรอยยิ้มและเสียหัวเราะ
เ็น้อยเริ่มเิบโและนันาประสาเ็ทั่วไป ไปโรเรียน้วยัน ิน้าว้วยัน ูแลัน ฮยอนที่มัะโนเ็นๆนอื่นแล้ลอ ็มีแทฮยอนที่อย่วยไว้ทุรั้ เพราะฮยอนไม่สู้นอื่น พี่น้อที่โมา้วยัน อยู่้วยันมาลอ เ็ทั้สอึเ้าใัน พี่น้อที่เหมือนเป็นทุอย่าอันและัน แม้ะเยทะเลาะันบ้าามประสาเ็ แ่เพราะวามรั ฮยอนะเป็นนยอม้อแทฮยอนทุรั้แม้ัวเอไม่ผิ็าม เพราะรู้นิสัยอแทฮยอนี
และเพราะมีพ่อแม่เป็น้นแบบที่ีวามใฝ่ฝันอเ็ทั้สอเมื่อโึ้นืออยา่วยรัษาีวินอื่น
“เมื่อลมหายใที่แผ่วบาอนไ้อยู่ในมือ หน้าที่แพทย์ือ่วย่อลมหายใาศาสร์ที่เรียนมา ไม่ใ่ปลิลมหายในไ้าวามประมาทเลินเล่อและวามะนอน” ำสอนเือนสิอผู้เป็นพ่อในวันสำเร็ารศึษาอลูายทั้สอนที่เป็นวามภาภูมิใอรอบรัว
หมอ intern ปีแรยัสวมุราวน์ สภาพผมเผ้ายุ่เหยิ ไม่บอ็รู้ว่าเพิ่ลเวรมา ร่าสูวิ่เ้ามาหาพลาหอบเหนื่อย แทฮยอนพ่นลมหายใทิ้ นี่วันสำเร็ารศึษาอแทฮยอนแท้ๆ แ่มินโฮลับมาสาย อไม้ในมือสั่อยัไม่มีเลย มันน่าอนไหมล่ะ เมื่อเห็นแทฮยอนหน้าบู มือแร่ว้า้อมือบาให้เินามเาไปที่รถอมินโฮ
“ะไปไหน” แทฮยอนถามอย่าหุหิ แ่ถ่ายรูปมินโฮยัไม่ยอมถ่ายเลยนี่ยัะลาเาไปไหนอี
มินโฮอมยิ้มเมื่อเห็นว่าแทฮยอนเริ่มเหวี่ย มือแร่ับไหล่บาสอ้าอแทฮยอน่อนะพาเินมาท้ายรถ
“ลอเปิสิ”มินโฮพยัเพยิหน้าไปที่ท้ายรถ แทฮยอนมอหน้ามินโฮเริ่มอารม์ที่อ่อนล มินโฮบีบแ้มนิ่ม่อนะพยัหน้าให้แทฮยอนเปิมัน
มือบาเอื้อมมาเปิท้ายรถอย่าที่มินโฮบอ
ลูโป่สีแ สีาวที่แทฮยอนอบำนวนนับไม่ถ้วนปลิวออทันทีเมื่อเอับอาาศภายนอ แ่แ้มให้อาาศที่ว่าเปล่าให้มีสีสัน เปลี่ยนบรรยาาศอึมรึมและอารม์บูอแทฮยอนให้ลับมาสใสเหมือนเิม ร่าบาียิ้มว้าเล่นับลูโป่อย่าอารม์ีเหมือนเ็น้อย แ่แทฮยอน็้อแปลใเมื่อมีโลโป่อีลูที่ยัไม่ยอมลอยไปามลมเหมือนลูอื่นๆ
ิ้วมวเ้าหาันอย่าสสัย แทฮยอนหันหน้ามาเอาำอบับมินโฮ
ปาหยัยยิ้ม่อนะเอื้อมมือไปึเือลูโป่ ปลายเืออี้านมัอยู่ับล่อสี่เหลี่ยมเล็ๆ มือหนาเปิล่อสี่เหลี่ยมเล็ ๆ ออ ้าในมีแหวนู่ 2 วอยู่้าใน มือหนาอี้าเอื้อมไปับมือบาอแทฮยอนึ้นมา แล้วหยิบแหวนที่วเล็ว่าออมา
“มาใ้ีวิที่เหลือไป้วยันเถอะนะ” มินโฮบอ่อนะสวมแหวนให้แทฮยอนโยไม่รอให้เ้าัวอนุา นอาแ้มาวึ้นสีเ้มแล้ว มินโฮไม่รู้หรอว่านรหน้าเินหนัแ่ไหน แทฮยอนแทบลั้นน้ำาเอาไว้ไม่อยู่ แทฮยอนมอแหวนที่นาพอเหมาะับนิ้วเรียว ่อนที่มือบาะหยิบแหวนวที่ให่ว่าอีวึ้นมา มือบาับมือแร่อมินโฮึ้นมาสวมให้มินโฮบ้าโยไม่มีำพูใๆ แทฮยอน้อพยายามฝืนลืน้อนทีุ่ออนนี้
“นี่ะไม่พูอะไรหน่อยรึไ” มินโฮบีบแ้มนิ่มอแทฮยอน พลาหัวเราะับารระทำอแทฮยอนทีู่ัเินนทำอะไรไม่ถู
“ริ ๆ เลย ไอ้พี่มินโฮ” แทฮยอนบ่นพลาใ่มือบาทุบอแร่อมินโฮ ยิ่มินโฮพยายาม้อแทฮยอนยิ่อาย รีบุหน้าลับอแร่อมินโฮแทนำพู แนแร่ระับอ้อมอแน่น่อนะหมุนัวลับให้แผ่นหลัแทฮยอนพิิับรถแทน เท้าแนสอ้าับรถให้แทฮยอนอยู่ในอ้อมแน
“น่ารัเินไปแล้ว เี๋ยวืนนี้ะ Congrats ใหุ้หมอ นัมแทฮยอนหนั ๆเลย” มินโฮไม่พูเปล่า ปาหยัประทับลปาบาอย่าอ่อนโยน ่อนะละอออย่าเสียายเพราะนี่เป็นที่สาธาระ
ภาพวามทรำเี่ยวับมินโฮปราึ้นมาเป็นเหุาร์่า ๆ ที่เยทำร่วมันมาทั้มีวามสุ หัวเราะ ร้อไห้ หรือผ่าน่วเวลาที่ยาลำบา่าๆ มา้วยัน แ่ผู้ายที่ื่อ มินโฮ ยัอยู่้าแทฮยอนลอมา
ภาพาราลารั้สุท้ายที่สนามบินปราึ้นัเน แม้รู้ว่ามินโฮไปเรียน่อแ่แทฮยอน็ไม่อบารที่เาับมินโฮ้ออยู่ไลัน หลัาอนนั้นแทฮยอนแทบอยู่ไม่ไ้เพราะวามิถึที่แทบะาใ
วามทรำทุอย่าัเน เหมือนแทฮยอนำลันั่มอนเอผ่านอี มินโฮือนสำัอแทฮยอนริ ๆ ไม่แปลใเลยที่แทฮยอนรู้สึรัมินโฮแม้ะำมินโฮยัไม่ไ้ แ่อนนี้แทฮยอนำเรื่อราวทุอย่าอมินโฮไ้แล้ว
ทุอย่าอมินโฮ มันูสวยามสำหรับแทฮยอน
มินโฮ ผู้ายที่แทฮยอน้อหลุมรั้ำแล้ว้ำเล่า!
หยน้ำใส ไหลออาาเรียวที่ปิสนิท ร่าบาที่นอนนิ่ แม้อยาะลุลืมาื่นึ้นมาแ่็ทำไม่ไ้
แทฮยอนไม่อยาามินโฮไปไหนอี
วามหวัอแทฮยอน อแ่เาไ้ื่นมาพบมินโฮ..........อีสัรั้
........................
าม่อยๆ ลืมึ้นมา ่อนะระพริบถี่ ๆ เพื่อปรับภาพารมอเห็น มือหนายมาุมแผลผ่าัที่หน้าท้อ เ็บปวน้อนอนอัว เมื่อึ้นไ้นึว่าัวเอไปทำอะไรมามินโฮ็ไม่แปลใ สสัยแผลผ่าัะแย
“อ้าวหมอ ื่นแล้วเหรอ” หมอิม ินอู เินถือาร์เ้ามาพร้อมพยาบาลสาวอีน
“ฮยอ”มินโฮพยายามยันัวลุ หาแ่มือบาอินอูไหล่แร่ออีนให้นอนลามเิม
“อย่าื้อสิ หมอ นี่แผลผ่าัแย เลือออใน่อท้อ แทบะ็อาอาารเสียเลือ”ินอูบ่นพลา้อมูลลบนาร์
“รู้แล้วน่าฮยอ อยาแ้ปวหน่อยสิ ปวแผลมา ”มินโฮบอพลายมือุมแผลผ่าัเบาๆ
ินอูพยัหน้าให้พยาบาลเรียมยาแ้ปวให้มินโฮ่อนะหย่อนัวนั่ล้าๆ นเ็บ
“แทฮยอนล่ะ เป็นอย่าไรบ้า” มินโฮรีบถามหานเล็ที่เ้าัวแสนะเป็นห่ว
“็หมออี อยูอยู่อนนี้หัวใลับมาทำานปิแล้ว ระับโพแทสเียมในเลือ็ลับมาปิ ถอท่อหลอลมออนนี้หายใไ้เอแล้ว แ่อนนี้ยัไม่รู้สึัว แ่ไม่้อัวลไปนะ ” ินอูบอ
“ผมอยาไปหาแทฮยอน”มินโฮบอ
ินอูพ่นลมหายใยาว มอสภาพมินโฮ่อนะส่ายหน้าเบา ๆ
“นี่เราเพิ่ะ repair (่อมแม) แผลไปเอนะ ”ินอูบ่น
“รั้นี้ผมไม่ไปเินแรให้แผลแยหรอน่า”มินโฮพยายามหา้ออ้า
“อ่าๆ นายนี่ื้อริ ๆ เลย” ถึแม้ปาินอูะบ่นแ่มือบาสอ้าลับมา่วยพยุมินโฮให้ลุ
่อนะ่วยพยุอีนึ้น wheelchair (รถเ็นนั่) แล้วพาไปห้อพัฟื้นอแทฮยอน
ภาพร่าบานอนนิ่ที่มีพันธนาารทั้ท่อและสาย่า ๆ มันทำให้หัวใอมินโฮหนัอึ้
ินอู่อย ๆ ่วยพยุร่าสูหย่อนัวนั่ลเ้าอี้้าเีย ่อนที่มือแร่ะับมือบามาุมไว้ มืออี้าเอื้อมมาปัไรผมสีน้ำาลออาในหน้าสวย ่อนะลูบผมนิ่มเบาๆ
มินโฮรอแทฮยอนอยู่ มินโฮเื่อว่าแทฮยอนะ้อื่นึ้นมาแน่นอน แม้ไม่รู้ว่าอนไหนมินโฮ็ะรออยู่อย่านี้ มินโฮรอไ้
มือแร่ยปาหยน้ำใสที่ไหลออมาาหาาเรียวอแทฮยอน มินโฮรับรู้ไ้ถึารพยายามลับมาออีน
รับรู้วามรู้สึอแทฮยอนที่ไม่ไ้่าไปาวามรู้สึอมินโฮเลย
“แทฮยอนอา ไม่เป็นไรนะ ไม่ว่ายัไพี่็รอเราไ้”มินโฮบอเสีย่ำพร่า ่อนะเอื้อมมือมาเ็น้ำาที่ไหลออาาเรียวอีรั้
“ามสบายนะ” ินอูบอ่อนที่มือบาะบีบไหล่แร่เพื่อปลอบมินโฮ ่อนะเินละออมาาห้อ ภาพรหน้าที่แม้แ่ินอูยัไม่สามารถทนูภาพรหน้าไ้ แล้วมินโฮะรู้สึัวลนาไหน ินอูรู้ี
………………………
าเรียว่อย ๆ ลืมึ้น้วยวามหนัอึ้ รู้สึมึนหัวอย่าบอไม่ถู าเรียว่อยๆ วามอรอบ ๆ นาฬิาิผนัที่เ็มสั้นี้บอเป็นเวลาี 3 าเรียววามออมอร์นิเอร์ที่แสถึสัาีพและแสารทำานอลื่นหัวใ และพันธนาาร่า ๆ ที่มันน่ารำาเ็มไปหม หยน้ำเลือหยเป็นัหวะไหลลมาามสายเ้าสู่เส้นเลือำบริเวหลัมือบาที่อนนี้มีมือแรุ่มเอาไว้
ปาสวยยยิ้มบาๆ ออมาเมื่อเห็นอีนที่ฟุบหลับอยู่้าัว มือบาอี้า่อย ๆ ยมาลูบผมนุ่มอมินโฮที่หลับไม่รู้เรื่อ
แทฮยอนรู้สึโล่ใและสบายใเหลือเินที่ื่นึ้นมาเห็นมินโฮอยู่้า ๆ แบบนี้
“อบุนะ” แทฮยอนเอ่ยเสียแผ่วเบา ่อนะพยายามยับัวพลิมาเพื่อให้มอมินโฮไ้ถนั แทฮยอนใม่อยาแม้ระทั่ให้มินโฮห่าสายาในอนนี้
มือบาปัเลือนผมสีำที่มาปรหน้ามอย่าแผ่วเบา แ่มัน็เพียพอที่ะทำให้อีนที่หลับอยู่ภวั์รู้สึัวึ้นมาไ้
ามลืมึ้นมาสบับาเรียวที่ำลันอน้อนเออยู่
มินโฮที่ฟุบอยู่รีบเ้ัวึ้นมออย่าไม่เื่อสายัวเอ ามระพริบถี่ เพื่อมอภาพน้าหน้าให้ัว่าเาไม่ไ้ฝันไป ทำเอาแทฮยอนที่มออยู่ำเบา ๆออมาับารระทำออีน
“แทฮยอนอา อบุนะ” มินโฮรู้สึีใเหลือเินที่อีนื่นมาในที่สุ ร่าสูพุ่ัวเ้ามาอร่าบาที่นอนอยู่ มือบายมาออบแ่็้อเปลี่ยนมาเป็นผลัอแร่ออเมื่อรู้สึวามอึอัที่เิาแนแร่ระับอนแน่น
“เอ่อ โทษที ีใไปหน่อยน่ะ ”มินโฮลายออออย่าเสียาย ่อนะหย่อนัวนั่ลเ้าอี้้าเีย
“เป็นอย่าไรบ้า ยัเหนื่อยอยู่มั้ย ”มินโฮถามอย่าเป็นห่ว
“หิวน้ำ” แทฮยอนบอเสียแหบพร่า ่อนที่มินโฮะระือรือร้นมาหาน้ำมาป้อนอีน
“ีึ้นยั”มินโฮถาม ร่าบาพยัหน้ารับมินโฮ
“แล้วพี่มินโฮเป็นไบ้า”แทฮยอนถามาเรียวมอมินโฮที่สวมุนไ้โรพยาบาล
“ไม่เป็นอะไรหรอ มินโฮะอย่า” มินโฮอวเ่ ทั้ที่ัวเอ็เ็บแผละแย่
แทฮยอนมอมินโฮแล้ว็้อลอบถอนหายใ เพราะแทฮยอน มินโฮถึ้อเ็บแบบนี้ มือบาึพี่พันธนาารามร่าายอัวเอออ
“ไม่เป็นอะไรแล้ว”แทฮยอนบอเมื่อมือแร่รีบุมือบาเอาไว้ มินโฮมออมอนิเอร์ที่บ่บอว่าลื่นหัวใทำานปิ และสัาีพอยู่ในเ์ปิึยอมปล่อยมือให้แทฮยอนึพันธนาารออ
“่อยีึ้นหน่อย” แทฮยอนบ่น่อนะพยายามยับัว้วยวามอ่อนแราพิษอยา เพื่อให้เียมีที่ว่าพอสำหรับอีน ่อนมือเบาะบลเบา ๆบนเียนุ่มแทนำพูเิวน เพราะมินโฮ็เป็นผู้ป่วยเหมือนัน แทฮยอนเลยอยาให้มินโฮไ้พัผ่อนบ้า
มินโฮมอารระทำหน้ารัอแทฮยอนแล้วยยิ้ม ามมอนาฬิาที่บอว่าเป็นเวลาีสามรึ่ ไม่มีพยาบาลเ้ามาแล้ว
“มันะีเหรอ” มินโฮแล้พูให้เียริแทฮยอน ทั้ที่ในในี่แทบะระโนึ้นเียั้แ่แรแล้ว
“อย่าลีลา” แทฮยอนพูอย่ารู้ทันมินโฮ
ร่าสู่อย ๆ หย่อนัวนั่ลบนเีย ้าแทฮยอน ่อนะทิ้ัวลนอน้า ๆอีน มือแร่่อยประอศีรษะนเล็ึ้น่อนะสอแนแร่ให้แทฮยอนหนุนแทนหมอน
มินโฮรู้สึโล่ใเหลือเินที่แทฮยอนื่นมาอยู่้าๆ เาในอนนี้ แล้วยัทำัวน่ารัึ้นอีนมินโฮแทบะบ้า นี่ิว่าเาและแทฮยอน่าน็ป่วยหรอ ไม่อย่าั้น แทฮยอนไม่ไ้มานอนเยอยู่แบบนี้หรอ
“พี่มินโฮ เ็บมาไหม” แทฮยอนเอ่ยถาม พลามือบาุมแผลผ่าัมินโฮไว้เบา ๆ
“็นิหน่อย” มินโฮบอพลามือลูบผมนิ่มอนน่ารัรหน้า
“ไม่เห็น้อเ้มแ็ลอเลย เป็นุปเปอร์แมนรึไ เ็บ็บอว่าเ็บิ” แทฮยอนบ่นอีน
มินโฮมออีนอย่าแปลใ ่อนะหัวเราะออมา นี่มันนัม แทฮยอน นเิมออริินอลที่มินโฮรู้ัี
“อื้อ เ็บ เ็บมา ๆ เลยเนี่ย” มินโฮไ้ทีอ้อนอีนามนิสัยอมินโฮ่อนที่แนแร่ะระับอร่าบาไว้ับอแร่
“เอายาแ้ปวมั้ยะเรียพยาบาลให้” แทฮยอนถามอย่าเป็นห่ว
“ไม่เอายา ไม่เอาพยาบาล” มินโฮอิออับแทฮยอน
“แล้วะเอายัไ”แทฮยอนถามอย่าหุหิที่อีนื้อทั้ที่แทฮยอนเป็นห่วมินโฮะแย่อยู่แล้ว
“เอานเนี่ย! เอานัมแทฮยอนนเียว็พอ” มินโฮอออ้อนแทฮยอน่อนะเลื่อนัวลมาเอาหน้าุับอาวนิ่พลาใ้แนแร่อเอวบาเอาไว้
“ไอ้พี่มินโฮ ทะลึ่!” ถึะบ่น แ่ปาบา็เผลอยิ้มับารระทำและไม่ไ้ห้ามอะไรมินโฮ
แ่นี้็พอแล้วสำหรับมินโฮ แ่มีแทฮยอน็ถือเป็นารเยียวยาที่ีที่สุสำหรับมินโฮแล้ว
“่วแล้วอะ ล่อมหน่อย” มินโฮส่เสียัวเีย
มือบายลูบเลือนผมนุ่มอมินโฮ ่อนปาบาะเลื่อนลมาูบหน้าผาอีนที่นอนหน้าุอยู่ับหน้าออเา
มินโฮยยิ้มับวามน่ารัอแทฮยอนนหุบยิ้มไม่ไ้
“อบทำัวน่ารัว่ะ อ่อยเนียนนะเรา” มินโฮพึมพำับอาวอย่าอารม์ี ่อนะโนมือบาีเหม่ไปหนึ่ที
“โอ้ยย”มินโฮโวยวาย่อนะยิุ่หน้ามมนมอแทฮยอน แนแร่ระับอให้แน่นึ้นอีอย่าหมั่นเี้ยวอีน
แทฮยอนไม่ไ้โวยวายว่าอะไร ลัว็แ่มินโฮนั่นแหละะาอาาศหายใเอา มือบาลูบเลือนผมนุ่มเบา ๆ ให้มินโฮหลับ
เหุาร์ร้าย ๆ ทุอย่ามันเรื้อรัมาั้แ่ที่มินโฮ้อาแทฮยอนเพื่อไปเรียน แ่อนนีู้เหมือนทุอย่าะีึ้น และอนนี้มินโฮมีวามสุมา ที่มีแทฮยอนแบบนี้ ่อไปมินโฮะูแลแทฮยอนไม่ให้ไปไหนไลอีแล้ว
มินโฮถอนหายใยาวปล่อยวามไม่สบายใทุอย่าทิ้ไป ใบหน้ามุนิ่ับออุ่นอแทฮยอน พร้อมปล่อยัวไปับวาม่วและวามเมื่อยล้าทั้หม
พอเห็นมินโฮนิ่ หายใเป็นัหวะสม่ำเสมอ มือบาึผ้าึ้นมาห่มให้ัวเอและมินโฮ่อนะปล่อยัวไปับวามอ่อนล้าที่เิาพิษยา ปิเปลือาให้มิ่ลไปในห้วอนิทราอีรั้
...............................
าี่มอนาฬิา้อมือที่บอเป็นเวลาเ็โมเ้า วันนี้ึฮุนมาโรพยาบาลเ้าว่าปิ็เพราะว่ามีทั้เพื่อนรั และแทฮยอนที่นอนป่วยอยู่ในโรพยาบาล มือแร่เลือหยิบาร์ผู้ป่วยอมินโฮและแทฮยอนมา ่อนะเินไปห้อรวพร้อมับพยาบาลเวรสาวสวยอีน
พยาบาลรายานารรัษาและอาารร่าว ๆ เมื่อวานอมินโฮและแทฮยอนให้ึฮุนฟั ึฮุนพยัหน้ารับ ึฮุนเลือมารวแทฮยอน่อน ไว้่อยไปรวมินโฮทีหลัเพราะมีเรื่อะุยันยาว
มือแร่ะเอื้อมเปิประูห้อแทฮยอน่อนะเินนำพยาบาลเ้าไปในห้อ โยไม่ไ้เรียมใว่าะเอับอะไรในห้อ
“ิบหา ย !!”
ึฮุนอุทานออมาทันทีเมื่อเห็นภาพรหน้า ร่าสูรีบหันวับลับมา มือแร่สอ้าับไหล่บาอพยาบาลสาว่อนะหมุนัวพาพยาบาลรีบออาห้อทันทีเพราะไม่อยาให้ใรเห็นภาพอย่าเา ผู้ายสอนนอนอันอยู่บนเีย พยาบาลไ้็อาที่แน่นนอน
“ผมรวเอ ุไปทำานเถอะรับ” ึฮุนบอ่อนันัวพยาบาลออาห้อแทฮยอนแล้วรีบปิประูทันที
ึฮุนยืนพิประูสูลมหายใเ้าเ็มปอเพื่อั้สิ ่อนะเินลับไปในห้อ
แทฮยอนัวเียึ้นมาเพราะเสียึฮุนเมื่อสัรู่ มือบายมายี้า่อนที่าเรียวะหันมาสบับึฮุนที่เินเ้ามาท่าทาเ้ ๆัๆ
“พี่ฮุน !!!” แทฮยอนสลัวาม่วุนทิ้ในทีรีบเ้ัวลุึ้นมา มินโฮยับัวัวเียแนแร่ยมาอเอวนิ่มแทฮยอนโยไม่รู้ว่ามีผู้มาเยือนแ่เ้า
“พี่ิว่า พี่น่าะเ้ามาใหม่ีว่า”ึฮุนยมือเาหัวและเริ่มทำัวไม่ถู
หน้าาวึ้นสีัอย่าัเิน ่อนที่มือบาะฟาลที่้นแนแร่เ็มแรเพื่อปลุมินโฮให้ื่น
“โอ้ยยย” มินโฮรู้สึัวทันทีเมื่อรู้สึถึแราฝ่ามืออแทฮยอน ที่ปิแทฮยอนมือหนัอยู่แล้ว ามวัมอหน้าแทฮยอนที่อนนี้ึ้นสีแั าเรียวบอบาอย่ามอรไป้าหน้า่อนะหลบสายาล่ำ มินโฮมวิ้วอย่าสสัย่อนะหันมอาม
เมื่อเห็นเพื่อนแสบที่ยืนทำัวไม่ถูมินโฮถึเ้าใ
“ไว้ ูเ้ามาใหม่”ึฮุนบอ่อนทำท่าะเินออมา
“ไม่้อๆ” มินโฮรีบุมแผลลุลมาาเีย ึฮุนลอบมอแทฮยอนอย่าเห็นใ ร่าบารีบล้มัวนอน ่อนมือบาะึผ้าห่มมาปิหน้าไว้้วยวามอาย
มินโฮหันมายิ้มับวามน่ารัแบบเ็น้อยอแทฮยอน
“มาราวน์แ่เ้าเลยนะมึ” มินโฮเอ่ยทัเพื่อนรั่อนะมาหย่อนัวนั่ลบนโฟาัวยาวที่มุมห้อ
“เออ ู็ไม่ไ้ิว่าโรพยาบาลมึ็ไม่เว้น” ึฮุนพูออมาเบา ๆ่อนะหย่อนัวนั่ลบนโฟาัวเียวับมินโฮ
“นอื่นไม่เห็นใ่ไหม” มินโฮถาม เพราะเป็นห่วใแทฮยอน แ่ึฮุน แทฮยอน็อายนแทบะสิร่าไปับเียแล้ว
“เออิ นีู่วรรีบ discharge (ำหน่ายออาโรพยาบาล) พวมึออไปพัฟื้นที่บ้านีไหม” ึฮุนพูิล
“ะเป็นบุมาเลย” มินโฮพูประ่อนะพยายามเหยียแนบิี้เีย
“เออ เี๋ยววันนี้ึยุนับีโฮะมาเยี่ยมพวมึ้วย แถมมีเรื่อมาให้ปวหัวอีนิหน่อย”ึยุนพู่อนะหยิบาร์ผู้ป่วยอแทฮยอนึ้นมาเปิอ่าน
“มึหมายวามว่าไ” มินโฮรีบถามอย่าสสัย
“มึไม่ไู้่าวเลยใ่มั้ย” ึฮุนถาม
“เออิ ะให้เอาเวลาไหนไปูวะ”มินโฮบ่น
“ึฮยอน ายแล้วว่ะ”
ามวัมอหน้าึฮุนอย่าาไม่ถึ
าเรียวที่ปิแน่นเพราะวามเินอายเมื่อรู่ เบิว้าเมื่อเสียึฮุนแว่วผ่านเ้ามาในโสประสาท แทฮยอนฟัไม่ผิแน่
‘ึฮยอน ายแล้ว’
แม้ว่าแทฮยอนะเลียแสนเลียผู้ายนนี้แ่แทฮยอน็ไม่ไ้อยาเห็นึฮยอนเสียีวิไปแบบนี้
ปาบาเม้มเป็นเส้นรอย่าิหนั ิไม่ถึว่านที่เพิ่ะ่าแทฮยอน้อมาิเสียีวิไป่อนเาเสียอี
หลัาวันที่เิเรื่อแทฮยอน็ไม่รู้ะาออีนเลย นระทั่มารู้อีทีว่าึฮยอนเสียีวิแล้วเรื่อนี้้อไม่ธรรมาแน่ ้อมีเื่อนำอยู่เบื้อลึเบื้อหลัอย่าแน่นอน
……………100%..................
มาแล้วฮ้าาาาา บอนนี้แล้ววว (ปาเหื่อ)
เปิประเ็นไว้อนหน้า ใรที่รออ่านไอารี่น้ออยู่เรียมัวเลย
เียนราม่าเยอะเินนเรียเอ ฮ่าาาาา อยาเียนาสวีทละ
ยิ่ทูึนี่แบบรอเียน็ยัไม่ถึสัที่ อิอิ
ถ้าามพล็อเรื่อที่วาไว้ อีไม่ี่อน็ใล้บ อันนี้ริ ๆ ฮ่าๆ
เอาเป็นว่าอบุนะะที่อยู่เป็นเพื่อนันให้นี้เียแบบไรท์มามาทำอะไรริๆ ั ๆ
แ่่วนี้เรียนหนัไปหน่อย ะหาเวลามาอัพให้เสร็นะะ (อ่อนแรแล้ว ื้อออ)
่วนี้ฝนบ่อยูแลสุภาพัน้วยนะะ ทุน
้วยรั.
#ฟิหมอนัม
ความคิดเห็น