คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 8::Spoiler (100%)
.........ฮยอนผู้ทำลายีวิอแทฮยอนทุอย่าแม้ระทั่วามรั.........
......................................
แสแอุ่นยามเ้าลอผ่านผ้าม่านสีเ้มเ้ามาระทบับผิวใส หน้าสวยำลัหลับาพริ้ม บหน้าลับอแร่อมินโฮ มัน่าเป็นภาพที่น่ามอริ ๆ มือหนา่อย ๆ ปัเรือนผมสีน้ำาลที่ปรหน้าออ ่อนะ่อยูบลบนหน้าผาสวยเบาๆ
เมื่อืนแทฮยอนนั่เฝ้ามินโฮนเผลอหลับ นี่ถ้าื่นึ้นมาแล้วรู้ว่ามินโฮนอนอร่าบาทั้ืน มีหวัแทฮยอนไ้โวยวายบ้านแแน่ๆ
มินโฮ่อยๆลายอ้อมอและปล่อยให้ร่าบานอนหลับอย่าอิสระมือหนาึผ้ามาห่มให้ สายามยัับ้อหน้าสวยที่ยัหลับอยู่ แทฮยอนน่ารัมาริ ๆ มินโฮยยิ้มอย่าพอใ ่อนะเินเ้าห้อรัวเพื่อทำอาหารให้เาและแทฮยอนทาน่อนออไปทำาน
ลิ่นหอมออาหาราห้อรัวทำเอาร่าบาที่นอนหลับอยู่้อรู้สึัว เปลือาเรียว่อย ๆ ลืมา ่อนที่มือบาะยี้าเบา ๆ แทฮยอนมอไปรอบ ๆ ห้อ ที่มันไม่ใ่ห้อแทฮยอน อย่าบอนะว่าเมื่อืนแทฮยอนเผลอหลับอยู่ห้อมินโฮ ปาบาเม้มแน่นเป็นเส้นร่อนที่แทฮยอนะสำรววามเรียบร้อยอร่าายัวเอแล้วลอบถอนหายใเบา ๆ
ร่าบาเินออมาเห็นมินโฮำลั ะมัเม้นเรียมอาหารเ้าอยู่ ร่าสูในุผ้าันเปื้อนสีมพูมัน่าูัันเสียริ
“ื่นแล้วเหรอ”มินโฮทัแทฮยอนอย่าอารม์ี สีหน้ามินโฮูสใสึ้นว่าเมื่อวาน ร่าบาไม่อบอะไรที่เินมานั่ที่โ๊ะอาหาร
“อาารเป็นไบ้า” แทฮยอนถาม
“ ีึ้นีแล้ว สสัยมีนูแลี” มินโฮบอ่อนะเทนมืใส่แ้วแล้วส่ให้แทฮยอน
“็ี” แทฮยอนรับนมมาื่ม
“เี๋ยววันนี้ไปโรพยาบาลพร้อมันนะ” มินโฮพู่อนะนั่ลร้ามับร่าบา แทฮยอนไม่ไ้อบแ่็พยัหน้ารับมินโฮ ่อนะมอูนมปัปิ้ ไส้รอและไ่าวไหม้ที่มันูุ้นาแทฮยอน ิ้วมวเป็นปมอย่าสสัย แ่็ไม่ไ้ใส่ใมานัเพราะอาหารเ้า่ายๆ แบบนี้ใร ๆ็ะทำันแหละ
มินโฮและแทฮยอนเินเ้ามาในโรพยาบาลพร้อมันหลัาที่แทฮยอนรอให้มินโฮเรารถไปอบนอาารอรถ ่อนะเินไปรอลิฟ์
มือบาั้น 22 ่อนะปิ แ่ประูลิฟ์ลับะัและเปิอออีรั้้วยมืออใรบาน่อนที่ร่าสูโปร่ในุสูทสีน้ำเินเ้ม้าวเ้ามาในลิฟ์่อนะปิ
มินโฮและแทฮยอนเผลอสบาัน้วยวามแปลใ
“ใอนี่ะไม่ทัทายันหน่อยเหรอ” ายร่าสูเอ่ยึ้น่อนะหันมาหาแทฮยอนและยยิ้มที่มุมปา
แทฮยอนเลิิ้วถามอย่าสสัย นี่ผู้ายนนี้รู้ัแทฮยอน้วยเหรอ
“น่าเสียายนะ มีนใหม่แล้ว ็ไม่น่าะเมินนานี้” ายร่าสูเอ่ย่อนะมอหน้ามินโฮนิ่
เี๋ยว่อนนะ หมอนี่ำลัพูถึอะไรอยู่ันแน่ ิ้วมวเป็นปมแน่นอย่าสสัย มวลวามอึอั่อัวึ้นในลิฟ์
แทฮยอนอึอัริ ๆ เวลาเอเรื่อที่เาไม่สามารถทำวามเ้าใไ้แบบนี้
“ุหมายถึอะไร” แทฮยอนถามเสียเรียบ ร่าสูหันมายิ้มเหยีย
“อย่าเป็นอย่านี้สิ นายไม่วรเมินันหรอนะ” ร่าสูหัวเราะในลำอเบาๆ
“ุ้อารอะไร” แทฮยอนถามอย่ารำา ร่าสูยัไหล่อย่าไม่ใส่ในั
“แ่อยารู้ว่านายมีวามสุีับีวินอื่นอยู่หรือเปล่า ็แ่นั้น” ายร่าสูบอ ึ่มันเป็นำอบที่ทำให้แทฮยอนไม่เ้าใเลยันิ แทฮยอนไม่เ้าใอะไรแม้แ่ำเียวที่ผู้ายนนี้พูออมา แทฮยอนึเลือที่ะเียบเพราะไม่อยา่อรับผู้ายนนี้
“แ่ยัไ็าม ีในะที่ไ้เอนายอี” ร่าสูพูพลาเหยียยิ้มที่มุมปา สีหน้าไม่ไ้บ่บอว่าีใอย่าที่พูเลยันิ
ประูลิฟ์เปิออ ายร่าสูระุยิ้มให้มินโฮ่อนะเินระแทไหล่มินโฮออาลิฟ์ไป
มินโฮำมือแน่น เาไม่ไ้โรธแ่รู้สึว่าผู้ายนนี้ไม่ปลอภัยสำหรับแทฮยอนเลย มินโฮเื่อว่าผู้ายนนี้อาะรู้ัแทฮยอนริ ๆ หรือสิ่ที่ผู้ายนนั้นพูเพ้อเ้อออมา ไม่แน่มันอามีส่วนเี่ยว้อับเรื่อี็เป็นไปไ้
“ไม่เป็นไรใ่ไหม” มินโฮพูอย่าเป็นห่ว
“ไม่เป็นไร” แทฮยอนอบ ทั้ที่ัวเาเอ็ไม่แน่ในัว่าหรอว่าัวเอ ‘ไม่เป็นอะไร’
ริ ๆ แทฮยอนรู้สึแปลใที่บัเอิเอผู้ายนนี้ถึ 2 รั้ ผู้ายที่บอว่ารู้ัแทฮยอน แล้วผู้ายนนั้นเป็นใรัน มันน่าลัวเินที่แทฮยอนะหาำอบใ ๆ ทั้สิน ผู้ายนนี้ไม่ไ้มาีแน่น ๆ แทฮยอนเื่ออย่านั้น
ามมอร่าบาอย่าเป็นห่วถึแทฮยอนะไม่พูอะไรออมา แ่มินโฮ็รู้ว่าแทฮยอนไม่สบายใับเรื่อนี้ แ่ถึอย่าไรมินโฮะไม่ให้เรื่อไม่ีเิึ้นับแทฮยอนแน่นอน
มินโฮวาระเป๋าเมื่อเ้ามาในห้อทำาน ่อนะัารหยิบเสื้อราว์มาสวมใส่
ลึๆ มินโฮเป็นห่ว ไม่อยาปล่อยให้แทฮยอนลาสายาเลย มันไม่ใ่เรื่อบัเอิที่ะเอันถึสอรั้ มันูเหมือนั้ใมาว่า แล้วผู้ายนนั้นะมาทำอะไรที่โรพยาบาลนี้
“Rrrrrrrr” เสียโทรศัพท์เรียสิมินโฮ หน้าอปราเป็นเบอร์ อี ึฮุน
“เออ มึมีไร” มินโฮรับสาย
‘วันนี้เที่ยมึิอะไรไหม’
“ไม่น่าะมี ทำไม”
“มีเรื่อสำั มาร้านเิมนะมึ” ึฮุนบอ มินโฮรู้สึลัเลใ
“ไ้ ๆ เี๋ยวูไป” มินโฮบอ่อนะวาสาย
แ่แปปเียว ไม่เป็นอะไรหรอมั้ มินโฮไ้แ่บอัวเอเพราะรู้สึไม่่อยสบายที่ทิ้แทฮยอนไว้
วันนั้นมี case เรียมผ่าั 2 case มินโฮและินอูรับผิอบผ่าันละ case โยมินโฮให้แทฮยอนเ้าไป่วย มินโฮแ่ไม่้อารให้แทฮยอนอยู่ไลสายา แม้แ่เินรวผู้ป่วยนเียว แ่เที่ยนี้มินโฮมีธุระ ที่ไม่สามารถพาแทฮยอนไป้วยไ้ วามรู้สึมินโฮลึๆไม่่อยสบายในั
“ู ุนฮเว” มินโฮเรียเ็ยัษ์หน้าโหที่ำลัวุ่นอยู่ับารอ่านฟิล์ม x-ray นไ้
“รับ ฮยอ” ุนฮเวอบพลาละสายาาฟิล์ม x-ray
“ือ อยู่ับแทฮยอนนะ” มินโฮไม่รู้ะบอเ็นี่ยัไ
ุนฮเวมวิ้วแน่นอย่าสสัย “มีอะไรหรือเปล่ารับ”
“เปล่า แ่อย่าให้ไปไหนนเียว” มินโฮบอ่อนะมอนาฬิา้อมือ ที่บอว่าเป็นเวลาใล้เที่ย
“อ่า รับ ๆ” ุนฮเวอบรับอย่า ๆ มินโฮพยัหน้ารับ่อนะบไหลุ่นฮเวเบา ๆ แล้วเินออละออมา
นี่มินโฮัวลมาไปหรือเปล่า ิมาไปเอหรือเปล่า มินโฮสะบัหัวแร ๆเพื่อสลัวามิ่า ๆ ออาหัว
บรรยาาศในร้านาแฟและเสียนรีทีุ่้นเย มินโฮพาัวเอเินเ้ามาหยุรโ๊ะประำที่มีึฮุนนั่ยิ้มแป้นโบมือรับมินโฮอยู่
มินโฮทัทายทุน่อนะหย่อนัวนั่้าึฮุน
“มีอะไรหรือเปล่า ทำไมูหน้าเรียๆ” ึฮุนทัมินโฮ
มินโฮเล่าเรื่อผู้ายแปลหน้าที่บัเอิเอันถึสอรั้ และยิ่ไปว่านั้นือัับแทฮยอนให้ทุนฟั
ึยุนและีโฮมอหน้าันอย่าแปลใหลัามินโฮเล่าบ
“บาที เราอาะำลัพูถึเรื่อเียวัน” ีโฮบอพลายื่นรูปถ่ายาวำให้มินโฮและึฮุนู
มินโฮถึับใเมื่อเห็นรูป ผู้ายแปลหน้าที่มินโฮำลัพูถึอยู่
“นนี้แหละ” มินโฮบอ
“เาือใร” ึฮุนถามพลาพยายามมอบุลที่อยู่ในรูป
“ริๆ แล้วีเมื่อ 1 ปี่อน มีบุลอื่นมาเี่ยว้ออี โยเพาะนนี้” ีโฮบอพลาพยัเพยิหน้าไปที่รูปถ่าย
“เี่ยว้อยัไ ?”
“่อนเิเหุประมา 10 นาทีไ้รับแ้าเบอร์สาธาระ ว่ารถยน์ทะเบียน 녀8888 ึ่เป็นที่แทฮยอนับ ถูัสายเบร ำลัมุ่หน้าไปย่านันัม อาเิอุบัิเหุไ้ บอให้ไป่วย แ่ไม่ทราบว่านที่โทรแ้ือใร แ่็เิอุบัิเหุ่อนที่เ้าหน้าที่ำรวะามเอรถันนั้น แ่ทาำรวไม่ทราบว่าผู้ที่โทรมาแ้ือใรเพราะโทราเบอร์สาธาระใล้ ๆ ย่านันัม แ่บริเวนั้นไม่มีล้อ CCTV เลยรวสอบบุลไม่ไ้ และไม่สามารรวสอบาลายนิ้วมือไ้เพราะมันปราลายนิ้วมือเยอะมา แ่าเบาะแสที่ไ้รับแ้าบุลัล่าวทำให้ทราบว่าีนี้เป็นีารรมแน่นอน ำรวึเร่รวสอบหานร้ายโยารรวสอบลายนิ้วมือที่รถาารที่รถถูัสายเบร แ่นร้ายน่าะรอบอบพอสมวร ือไม่พบลายนิ้วมือนร้ายเลย ำรวึไปรวสอบที่บ้านหมอนัมพบที่โรอรถมีีมัลวอยู่ แ่นูแลบ้านบอไม่ไ้เอามาใ้ ำรวึอเ็บมาเป็นหลัานเพราะสสัยว่านร้ายะใ้เป็นอุปร์ในารัสายเบร พอนำมารวสอบลายนิ้วมือพบว่ามีลายนิ้วมืออ เว ึฮยอน ึ่เป็นลูอรัมนรีท่านหนึ่ที่มีอิทธิพล หลัานั้นีนี้ึถูเหยียบ ถูปิเียบไม่ให้มีารสอบสวน่อ ึลรายละเอียีแ่ว่าหมอนัมใ้ยาเินนาและผ่าไฟแเิอุบัิเหุ หลัานั้นเว ึฮยอน็ย้ายไปอยู่่าประเทศ และอนนี้ลับมาเาหลีแล้ว ีอนนั้นลุยาฮยอนอให้ารว่านที่ประสบอุบัิเหุ ือนัมฮยอน ริ ๆแล้วเป็นารให้ารเท็แ่เ้าหน้าที่ำรว้วย ” ีโฮเล่าเหุาร์ให้ฟั
“ือาารรวสอบทะเบียนราษร์ลุยาฮยอนอเป็นนไปแ้าราย เป็นื่อนัมฮยอน แสว่านที่เิอุบัิเหิเมื่อปี่อนือแทฮยอน าารัาให้เหมือนประสบอุบัิ แ่ริ ๆแล้ว เป็นารพยายาม่า าารวายานอนหลับเพราะพบลายนิ้วมืออฮยอนบนวยานอนหลับ ร่วมึฮยอนเป็นนัสายเบรรถอแทฮยอน และยัมีลุยาฮยอนอที่่วยให้ารเท็แ่เ้าหน้าที่ำรวอีที” ึยุน่วยสรุปเรื่อราวทั้หม
“แล้วเว ึฮยอนนี่เี่ยว้ออะไรับฮยอนหรือเปล่า” ึฮุนถาม
“ส่วนนี้ไม่มี้อมูล เพราะทาผู้ให่บอให้หยุสืบสวนเรื่อนี้่อน” ีโฮอบ “ทำไมหมายบ้านเมือถึเอาผินั่วไม่ไ้”ึฮุนพูอย่าไม่เห็น้วย
“รอให้รวบรวมหลัานให้ไ้มาว่านี้่อน”ึยุนบอ้วยแววามุ่มั่น
“ผมว่า ารมาอึฮยอนรั้นี้ ไม่มีีแน่ ระวัไว้หน่อย็ีนะ” ีโฮบอมินโฮ
“ั้น็้อมีนรู้เบื้อหลัเรื่อนี้อีนเหรอ นที่โทรไปแ้ำรวเรื่อรถถูัสายเบร” มินโฮเปิประเ็นที่น่าสนใ
“มันยารที่เราไม่สามารถรวสอบไ้ว่าใร”ึยุนว่า
“อีอย่าเรื่อยาือหาเหุปััยอีนี้ ทำไมฮยอนและึฮยอนถึ้อ่อเหุาร์ร้ายในรั้นี้” ีโฮวิเราะห์
“พวนายระวััวัน้วยนะ ีนี้มันมีเบื้อลึเบื้อหลัที่อาทำให้พวนายเือร้อน” มินโฮบอีโฮและึยุน
“ไว้ใพวเราน่า”ึยุนบอ่อนะยิ้มอ่อนให้มินโฮและึยุน
แ่ถึอย่าไรมินโฮ็ไม่สบายใ ยิ่อนนี้ ึฮยอนลับมา ารลับมารั้นี้ มินโฮไม่รู้ว่าะเิอะไรึ้นบ้า ริ ๆแล้วนที่ึฮยอนรู้ัีือฮยอน ไม่ใ่แทฮยอน แู่าที่ึฮยอนพูเมื่อเ้าึฮยอนะเ้าใผิว่าแทฮยอนือฮยอน็ไ้ ถึยัไ อนนี้แทฮยอน็อยู่ในอันราย
………………………………………..
“เ้ลับึ้นห้อแผนเลยเถอะ” ุนฮเว พูทันทีหลัิน้าวเที่ยเสร็ แทฮยอนยู่หน้าอย่ารำาไม่รู้วันนีุ้นฮเวเป็นอะไรนัหนาเอาแ่เินามแทฮยอนทั้วัน
“เี๋ยวสิ ยัไม่ไ้พัเลย” แทฮยอน้าน
“พับนห้อแผนไ” ุนฮเวเ้าี้
“ไม่เอา” แทฮยอนเริ่มรำาเ็ยัษ์นี่ริ ๆ ะแล้ว
“ไปหาน้ำอัลมินันเถอะเ้ ” ีวอนวน่อนะพาแทฮยอนเินไปู้น้ำ ุนฮเวับฮันบิน็ไ้แ่เินามไป
“เ้นั่รออยู่นี่แหละเี๋ยวไปน้ำมาให้” ฮันบินพูะเินออีวอนและุนฮเวไปู้น้ำ ทั้ทีุ่นฮเวไม่ไ้เ็มใที่ะไปนั แทฮยอนไ้แ่หัวเราะส่ายหัวเบา ๆ ็เ็น้อยรหน้า
าเรียวมอนาฬิา้อมือที่บอว่าเป็นเวลา 12.50 น. มินโฮะไ้ิน้าวินยายันะ แล้วทำไมแทฮยอน้อเป็นห่วมินโฮ้วย หายไปไหน็ไม่รู้ั้แ่ผ่าัเสร็ แทฮยอนนึไม่พอใที่มินโฮหายไป บ้าไปแล้วเหรอแทฮยอน
ไปิถึมินโฮทำไมัน
ร่าสูในสูทสีน้ำเินเ้มเินมาหยุ่อหน้าร่าบา าเรียววัมอหน้าผู้มาเยือนอย่าแปลใ นี่เอันรั้ที่ 3 แล้ว อย่าเรียว่าวามบัเอิเลย
“ีในะที่ไ้เอันอี” ร่าสูพูและยยิ้มเหมือนเิมทุรั้ที่เยทำ
“ุ้อารอะไรันแน่” แทฮยอนถามเสียเรียบ
“ันะไม่พูอะไรมานะ แ่มาับัน็พอ” ร่าสูไม่พูเปล่าแ่มือหนาออแรระาแนแทฮยอนให้ลอยามแรไ้อย่า่ายาย
“ปล่อย” แทฮยอนพยายามสะบัแนให้หลุามือหนาแ่เหมือนยิ่ิ้นแทฮยอนยิ่เ็บและไม่มีท่าว่าะหลุาพันธนาารอมือหนา
“แปปเียวเอ” ร่าสูระุยิ้มที่มุมปาและออแรึแทฮยอนให้เินามไป
วามเียบและวามอึอัเ้ามาปลุมในรถลอารเินทา าเรียวแ่พยายามำเส้นทาที่ผ่านมาให้ไ้มาที่สุเท่านั้น เพราะไม่รู้ว่าร่าสูะพาัวเอไปไหน โทรศัพท์็ันลืมไว้ที่โ๊ะทำาน ถ้าผู้ายนนี้พาแทฮยอนมาทิ้ไว้ลาทานี่ือ วามวยมาเยือน
รถมาหยุอยู่หน้าสุสานที่มีห้าสีเียวอ่อนเิปลุม หลุมศพนับร้อยที่เรียันอยู่ไม่ไ้ทำให้แทฮยอนเ้าใเลยว่านร่าสูพาัวเอมาที่นี่ทำไมัน
“นายมีวามสุับีวิอนนี้ริ ๆเหรอฮยอน” ร่าสูถามึ้นหลัรถอสนิท
ฮยอนเหรอ หมอนั่นพึ่เรียเาว่า ฮยอนเหรอ ถ้าอย่านั้น นที่หมอนี่รู้ัือฮยอน ไม่ใ่แทฮยอน
ผู้ายนนี้อาะบออะไรเี่ยวับฮยอนให้แทฮยอนรู้็ไ้ แทฮยอน้อใ้วามเ้าใผินี้ให้เป็นประโยน์
“ทำไมถามอย่านั้นล่ะ” แทฮยอนถามึ้น
“นาย็รู้ว่านี่ีวินอื่น ไม่ใ่อนายริๆ รวมถึไอ้มินโฮนั่น้วย” ร่าสูบออย่าอารม์เสีย
“แล้วเี่ยวอะไรับนาย้วย” แทฮยอนถาม เา้อทำให้ร่าสูเื่อว่าเาือฮยอนริ
“มึถามออมาไ้ยัไ นี่ีวิู้อเป็นแบบนี้็เพราะมึนะ” ร่าสูพูเสียแ็ สายาอร่าสููโรธึ้นมา นแทฮยอนนึลัว
“มึลืมูแล้วริ ๆ เหรอฮยอน” มือหนาเอื้อมมาับมือบาอแทฮยอนแน่น ถึะใแ่แทฮยอน็ไม่ไ้ัืนอะไรปล่อยให้ร่าสูรหน้าับมือไว้
“้อารอะไร” แทฮยอนถามึ้นเรียบ ๆ
“มึรู้ไหมที่ผ่านมาูิถึมึแ่ไหน แ่พอูลับมาู้อเอับมึที่ใ้ีวิเป็นนอื่น มีนอื่นและเย็นาับูแบบนี้เหรอ”ร่าสูบอ
แทฮยอนยัไม่สามารถเ้าใที่ร่าสูรหน้าพูับเาเลยแม้แ่ประโยเียว ไม่รู้ว่าพูถึอะไร หมายวามว่าอย่าไร
“พูถึอะไรันแน่” ในที่สุแทฮยอน็ถามในสิ่ที่เาไม่เ้าใออไป
“อยู่ับู มึไม่้อเล่นละรหลอาใรหรอ” ร่าสูพู่อนะเปิประูรถลไปแล้วเินอ้อมมาเปิประูรถให้แทฮยอน มือหนาระาแนแทฮยอนลารถ วามเ็บปวแล่นผ่านแนนร่าบาไม่มีแร เินไปามแรระาอนสูรหน้าอย่า่ายาย
ร่าสูพาแทฮยอนมาหยุอยู่รหน้าหลุมศพที่มีห้าสีเียวึ้นปลุม ้าหน้าหลุมศพมี่ออไม้เหี่ยววาอยู่เหมือนมีนมาที่นี่เมื่อนานมาแล้ว แ่แทฮยอน็ยัไม่เ้าใุประส์อผู้ายรหน้านันสายามอไปเห็นัวอัษรสีำที่สลัอยู่บนป้ายหินอ่อน ‘นัม ฮยอน’
แทฮยอนรู้สึใมา เ้าอหลุมศพือ ฮยอนที่เาฝันถึบ่อย ๆ
“มึสสารแทฮยอนไหม มึูีวิที่มึทำลายลสิทั้ที่เาเป็นพี่น้ออมึแท้ๆ แ่เา้อายลพร้อมับื่ออมึ แล้วเอาีวิอแทฮยอนมาใ้อย่ามีวามสุ ฮึ” ร่าสูี้ไปที่หลุมศพ
พี่น้อเหรอ ฮยอนเยทำลายีวิแทฮยอนแล้วใ้ิวิแทนแทฮยอน ร่าบาไ้แ่ิามและพยายามเรียบเรียเรื่อราวที่เิึ้นในหัว
“ไม่ริ” แทฮยอนพูออมาเบา ๆ อย่าไม่เื่อ ร่าสูแ่นหัวเราะในลำอเบา ๆ
“และมึทำลายีวิู้วย มึหัหลัูฮยอน” ร่าสูสบถเสีย่ำ
“นเราไม่ไ้มีทาเลือเยอะนานั้นหรอ” แม้แทฮยอนะไม่เ้าใสิ่ที่ร่าสูพูแ่แทฮยอนพยายามพูเป็นลา ๆ เพื่อไม่ให้น่าสสัย
“ฮึๆ นี่นามึเห็นหลุมศพมึยัไม่รู้สึผิอะไรเลย” ร่าสูพูอย่ารู้สึผิหวั
“แล้วมึ้อารอะไร” แทฮยอนถามอย่าหุหิ เาหุหิเพราะไม่สามารถประิประ่อเรื่อราว่า ๆ ไ้
“ลับมาหาูเถอะ ูะลืมทุอย่าแม้มึะเยหัหลัู ูะลืมมัน ” ร่าสูพูอย่ามีวามหวั
ผู้ายรหน้ามีวามสัมพันธ์ลึึ้ับฮยอนแน่เลย แล้วฮยอนหัหลั้วยเรื่ออะไรบาอย่า แ่ผู้ายนนี้็ยัรัฮยอนเหมือนเ่นเย
“ไอ้มินโฮไม่ใ่อมึ นที่ไอ้มินโฮรั็ไม่ใ่มึ และไม่มีวันเป็นมึ้วย นที่ไอ้มินโฮรัือแทฮยอน” ร่าสูบอหนัแน่น
แทฮยอนรู้สึใับสิ่ที่ร่าสูบอ อนนี้ ‘นรัอมินโฮ’ ที่ร่าสูหมายถึ ือ แทฮยอน ือเาเอเหรอ เาือนรัอมินโฮเหรอ เพราะนที่เสียีวิือฮยอนเป็นนที่ร่าสูรั แ่อนนี้ร่าสูเ้าใผิไม่รู้ว่าฮยอนเสียีวิแล้ว มือบายุมมับเพราะรู้สึปวหัว แทฮยอนเริ่มไล่เรียลำับเหุาร์ไม่ถูแล้ว
“อิู่อนไ้ไหม” แทฮยอนบอ เพราะผู้ายนนี้ยัมีประโยน์ที่ะสามารถบอวามริ่าๆ อะไรแทฮยอนไ้อีมาเหลือเิน
“ูะิว่าูยัมีหวันะ” ร่าสูบอ แ่แทฮยอนไม่ไ้อบอะไร
“พาูลับไ้แล้ว” แทฮยอนบอ่อนะเินนำลับไปที่รถ แทฮยอนยัไม่พร้อมะรับรู้อะไรมาว่านี้แล้ว แทฮยอนรู้สึปวหัวึ้นมา เายั้อใ้เวลาในารประิประ่อเรื่อราวแ่อนนี้แทฮยอนไม่ไหว เพราะารที่แทฮยอน้อมารู้วามริอย่าะทันหัน ไม่ไ้ั้ัวแบบนี้แทฮยอนยัรับมันไม่ไหว แม้ะรู้ไม่ทั้หมแ่มัน็ทำให้แทฮยอนเ็บปว วามฝันที่แทฮยอน้อารรู้วามริมาลอ อนนี้มันเริ่มัเนึ้นแล้ว ทั้ฝาแฝฮยอนผู้ทำลายีวิอแทฮยอนทุอย่าแม้ระทั่วามรั แ่แทฮยอน็ยัำเรื่อราวไม่ไ้ แม้แ่มินโฮนรัอแทฮยอนเอ มันทำให้แทฮยอนรู้สึเ็บปวที่สุ ่อนหน้านี้มันเิอะไรึ้นระหว่าฮยอนและแทฮยอนันนะ
รถหรูวิ่มาอนิ่ที่หน้าึอโรพยาบาล
“ูะรอมึนะ” ร่าสูบอร่าบาที่นั่เียบมาลอทา แทฮยอนไม่ไ้อบอะไร่อนที่แทฮยอนะลารถ มือบาออแรปิประูรถยัแทบไม่ไหว แ่็พยายามที่ะหนีร่าสูออมาให้เร็วที่สุเท่าที่ะทำไ้ าเรียวลอบมอรถอร่าสูับออไปนลับสายา
แทฮยอนถอนหายใออมายาวอย่าหมเรี่ยวแร เท้าเล็่อย ๆ พาัวเอเินมาที่ม้านั่หน้าึ
เรื่อราว่าที่เิึ้นทำไมแทฮยอนำอะไรไม่ไ้ ไม่เยรู้ และไม่มีใรเยบอแทฮยอนเลย ทั้ พ่อ แม่ และลุ มีแ่ฝันร้ายที่อยามหลอหลอนทุรั้ที่หลับ แทฮยอนไม่รู้แม้แ่เหุผลที่ฮยอน้อมาทำลายีวิอแทฮยอน แ่มันทำให้แทฮยอนปวใที่พี่น้อ้อมาทำร้ายันเอแบบนี้
แทฮยอนำไ้แ่ว่า เมื่อประมาปี่อนแทฮยอนรู้สึัวึ้นมา ที่แนมีสายน้ำเลือ มูมี NG Tube เพื่อให้อาหารทาสายยา า้าวา On skeletal traction (ารใ้เรื่อึระูที่หัให้เ้าที่โยใ้โลหะเล็แหลมแทยึระู) แทฮยอนื่นมาพร้อมับอาารมึน มีผู้หิและผู้ายที่อยูแลลอเรียัวเอว่าพ่อและแม่ ท่านบอว่าแทฮยอนเิอุบัิเหุ นอนหลับไปประมา 1 เือนหลัาที่แทฮยอนรู้สึัวพ่อแม่็อยูแลแทฮยอนนหายี และมีผู้ายที่เรียัวเอว่าเป็นลุะมาเยี่ยมแทฮยอนบ่อย ๆ แทฮยอนรู้สึุ้นเยับรอบรัวที่มีแ่พ่อแม่ลูไม่เยรู้มา่อนว่าัวเอมีพี่น้อฝาแฝ พ่อับแม่บอว่าแทฮยอนเป็นศัลยแพทย์ อันนี้แทฮยอนยัำไ้และเริ่มไปทำานับพ่อที่สถาบันวิัยมะเร็าิที่อเมริา ่อมาพ่อแม่รับเป็นโฮส์ให้เ็เาหลีที่มาเรียนอเมริา ั ึยุน ือเพื่อนนแรที่แทฮยอนรู้ั แ่หลัาที่ึยุนเรียนบแล้วลับเาหลีแทฮยอน็ไม่ไ้เอึยุนอีเลย นวันหนึ่ที่แม่ไ้รับโทรศัพท์าลุแม่็ในเป็นลมหมสิ และแม่ับพ่อ็เินทาลับเาหลีทันทีโยให้เหุผลว่าลุไม่สบาย และหลัานั้น 2 สัปาห์พ่อและแม่็ส่แทฮยอนมาทำานที่เาหลีเพื่อใหู้แลลุ เมื่อแทฮยอนลับมาเรื่อราวแปลๆ ็เิึ้นหลายอย่านแทฮยอนั้รับไม่ทัน นระทั่อนนี้แทฮยอนอยารู้วามริทุอย่า แทฮยอนอยาำเรื่อราวทุอย่าไ้ แ่แทฮยอนทำไม่ไ้ มันไม่่ายเลย แทฮยอน้อารใรสันที่ะบอเรื่อราวทุสิ่ทุอย่าที่เิึ้นไ้ เพราะแทฮยอนไม่อยาเป็นนโ่ที่รู้เรื่อรู้ราวอะไรเลย........ไ้โปร
มินโฮรีบพาัวเอมาห้อทำานอแผนศัลยรรม ทันทีเมื่อลับมาถึโรพยาบาล มินโฮแ่้อารมั่นใว่าแทฮยอนยัปลอภัยี
ในห้อแผนศัลยรรม ู ุนฮเวยมือทึ้หัวัวเออย่าอารม์เสีย พลาเินวนไปทั่วห้อ ีวอนและฮันบินนั่เียบ มีสีหน้าัวล หมอิม ินอูนั่เท้าามอเ็แสบ้วยสีหน้าเรียไม่แพ้ัน
“หมอนัมล่ะ” มินโฮถามึ้นทันทีเมื่อเ้ามาในห้อแล้วเห็นว่าแทฮยอนไม่อยู่ เ็แสบสามนมอหน้าันเลิลั่ สายามอมินโฮวัมอหน้าุนฮเวทีู่่อน้าัวลว่านอื่น
“ือ ฮยอ ผมอโทษริ ๆ รับ” ุนฮเวบอ้วยวามรู้สึผิ ุนฮเวรู้สึผิมาริๆ เาไม่ิว่าที่มินโฮบอะเป็นเรื่อีเรียส นระทั่แทฮยอนหายไปริๆ
มินโฮรู้สึหัวใระุวูบ มินโฮไม่ิว่ามันะเิเรื่อเร็วแบบนี้
“ั้แ่เมื่อไหร่” มินโฮพยายามระับอารม์ร้อนที่ประทุอยู่ในอ
“ั้แ่ิน้าวเสร็รับ” ุนฮเวอบอย่าัวล
มินโฮถอนหายใยาว แล้วพยายามบอัวเอให้ใเย็น มือหนาที่ื้นเหื่อำแน่นนรู้สึเ็บ มินโฮพาัวเอเินออมาาห้อทำานอแผนศัลยรรมทันที
แ่มินโฮไม่รู้ว่ามินโฮะ้อไปามหาแทฮยอนไ้ที่ไหน ร่าสูวิ่ามหาในที่ที่ิว่าแทฮยอนะอยู่ ห้อผู้ป่วย ห้อน้ำ ห้อผ่าั โรอาหาร ร้านาแฟ โรอรถ แม้แ่ห้อผู้อำนวยารโรพยาบาล มินโฮวิ่วุ่นไปทุที่ แ่ทุที่ลับว่าเปล่า ไม่มีแทฮยอนอยู่
มินโฮหายใหนัาวามเหนื่อย ยิ่เานึถึหน้า เว ึฮยอน มินโฮ็ยิ่รู้สึโรธ
“แม่เอ้ยย!!!”มินโฮสบถพร้อมับมือหนาำแพอย่าแรเพื่อระบายวามโรธ โรธัวเอที่ทิ้แทฮยอนไว้
โรธึฮยอนที่มายุ่ับแทฮยอน
แรระแทแม้ทำให้มืออมินโฮเป็นแผล มีเลือึมแ่มินโฮไม่ไ้รู้สึเ็บเลยสันิ มินโฮมีแ่วามโรธ วามัวล และเป็นห่วแทฮยอนมา ในเมื่อแทฮยอนไม่ไ้อยู่โรพยาบาล แล้วึฮยอนะพาแทฮยอนไปที่ไหน มินโฮิอย่านปัา แ่ไม่ว่าแทฮยอนะอยู่ที่ไหนมินโฮ็ะ้อามไปหาให้เอ แทฮยอน้อปลอภัย แทฮยอน้อไม่เป็นอะไร
มินโฮรีบสาวเท้าเินเ้าในลิฟ์่อนะั้น 1 แม้ไม่รู้ว่า้อเริ่มารไหนแ่ึฮุนอา่วยมินโฮไ้บ้า มินโฮ้อไปหาึฮุน่อน
ประูเปิลิฟ์เปิออ มินโฮำลัะ้าวออแ่้อะัเมื่อ เห็นร่าบาอแทฮยอนยืนนิ่อยู่หน้าลิฟ์ มินโฮถอนหายใยาว วามัวลที่มีทั้หมลายล เปลี่ยนเป็นเหมือนมี้อนมาุที่อ น้ำใสเริ่มลอที่นัยน์า มินโฮำลัะร้อไห้้วยวามโล่ใ มินโฮรีบเินเาไปหาแทฮยอน ่อนะมอสำรวร่าายว่าแทฮยอนไม่ไ้รับอันราย มือหนาับมือแทฮยอนทั้สอ้า่อนะึแทฮยอนมาอแน่นอย่าโล่ใ มือหนาลูบเลือนผมนุ่มอย่าอ่อนโยน แทนำอโทษที่มินโฮทิ้แทฮยอนไว้ให้ไปเอเรื่อร้าย ๆ นเียว
มินโฮ่อยๆ ลายอ่อนที่มือหนาะเอื้อมมาปัเลือนผมสีน้ำาลที่หน้าแทฮยอน ามมอหน้าสวยย่าพินิพิาราอีรั้ว่าแทฮยอนไม่ไ้รับอันรายใใ มินโฮยิ้มอย่าโล่อ่อนะึร่าบามาอไว้อีรั้ แทนำบอว่ามินโฮะไม่ทิ้แทฮยอนไปไหนอีแล้ว
แทฮยอนบหน้านิ่ับแผ่นอมินโฮ่อนที่แนเล็ะออบมินโฮ แทฮยอน็รู้สึปลอภัย อบอุ่นเมื่ออยู่ับมินโฮ เหมือนวามลัว วามัวลที่้อแบรับไว้มันมีนมา่วยแบ่เบา แทฮยอนไม่สามารถบอไ้ว่าเาลัวึฮยอนนาไหน แ่แทฮยอนอ่อนแอ่อหน้าึฮยอนไม่ไ้ แ่พอมาเอมินโฮวามเ้มแ็ทั้หมที่มี็พัทลายล แทฮยอนไม่้อเ้มแ็ แทฮยอนสามารถเป็นัวอัว เป็นแทฮยอนที่ี้ลาไ้อีรั้
มินโฮรู้สึเปียื้นที่อ ร่าบาอแทฮยอนำลัสั่นเทาอยู่ในอ้อมอ มันยิ่ทำให้มินโฮรู้สึเ็บปว แนแร่ระับอร่าบาให้แน่นึ้น มินโฮไม่รู้ว่าแทฮยอนไปเอับอะไรมาบ้า แ่มันทำให้แทฮยอนรู้สึเ็บปว
มินโฮรับรู้ไ้ มินโฮอแทฮยอนเอาไว้นิ่ ปล่อยให้อีนร้อไห้เียบ ๆ ไม่ว่าแทฮยอนะอยาร้อไห้นานแ่ไหน
มินโฮ็ะยัอแทฮยอนเอาไว้แบบนี้ มินโฮะไม่ถามอะไรเพราะรู้ีว่าแทฮยอนไม่พร้อม ถ้าแทฮยอนอยาะบอเาะเป็นนพูมันออมาเอ มินโฮอร่าบาแน่นโยไม่ไ้สนใสายาอนที่เินผ่านไปผ่านมา เหมือนว่าอนนี้มีแ่ มินโฮและนัม แทฮยอน
แทฮยอนระบายวามลัว วามัวลับอแร่อมินโฮนิ่ นพอใ รู้สึอบุมินโฮเหลือเินที่ไม่ถามอะไรแทฮยอนอนนี้ เพราะแทฮยอนไม่อยาพูถึมัน แทฮยอนรู้สึีับารอปลอบเียบ ๆ แบบนี้
มินโฮรู้ใแทฮยอนเหลือเิน แนเล็ลายอมินโฮออ ่อนะ้อนสายาสบามินโฮ นัยน์ามอมินโฮแร่ำ มีน้ำใสลอ มันทำให้แทฮยอนรู้ว่ามินโฮเป็นห่วเาไม่น้อย
มินโฮยมือหนามาเ็น้ำาบนใบหน้าสวย
“ไม่เป็นไรแล้วนะ” มินโฮพู มือหนาลูบผมนุ่มอแทฮยอนเบา ๆ
“อื้ม”แทฮยอนอบรับ ารระทำอมินโฮทำให้แทฮยอนรู้สึีึ้นอย่าไม่น่าเื่อ ถ้ามินโฮเป็นนรัอแทฮยอนอย่าที่ึฮยอนบอ มินโฮทำหน้าที่อ ‘นรั’ ไ้เป็นอย่าี แ่น่าเสียายที่แทฮยอนำมันไม่ไ้เลย มีแ่วามรู้สึทีุ่้นเย และแทฮยอน็โหยหามันมาลอ
าเรียวสัเแผลมีเลือึมที่หลัมืออมินโฮ มือบาับมือมินโฮเพื่อมาูให้ถนัา มินโฮทำท่าะัมือลับ แ่แทฮยอนับมือมินโฮไว้แน่นเินว่าที่มินโฮะัมือลับไ้
“มือไปโนอะไรมา” แทฮยอนถาม
มินโฮยมืออี้าเาท้ายทอย ามหลบสายาเรียวอแทฮยอน ็มินโฮไม่รู้ว่าะอบแทฮยอนอย่าไรี แทฮยอนมอหน้ามินโฮนิ่อย่ารอำอบ แ่อีนลับนิ่ไม่ไ้อบอะไร แทฮยอนส่ายหน้าเบา ๆ ให้ับมินโฮ
“เ็บมาไหม เี๋ยวทำแผลให้” แทฮยอนบอ่อนที่มือบาะเปลี่ยนาับมือมาเป็นประสานมือับมินโฮ แทน่อนะูมือมินโฮเ้าไปในลิฟ์ มินโฮ็เพิ่มารู้ัวว่าเ็บ็อนแทฮยอนถามนี่แหละ มินโฮไ้แ่อมยิ้มับวามเอาใใส่อแทฮยอน
มือบายัับประสานับมือหนานมาถึห้อทำานอมินโฮ แม้แทฮยอนะรู้สึเินที่ัวเอทำอะไรแบบนี้ แ่แทฮยอนอยาอบแทนมินโฮบ้า
“แผลแ่นี้เอไม่้อทำหรอ”มินโฮบอ่อนทิ้ัวนั่ลบนโฟาัวยาว
“ไม่ไ้” แทฮยอนพูเสียแ็
“เอาน่า ไม่เป็นไรริ ๆ” มินโฮบอเพราะไม่อยาลำบาแทฮยอน เพราะเมื่อวานแทฮยอน็ูแลมินโฮมามาแล้ว มือหนาบที่ว่าบนโฟานุ่มเบาๆ เพื่อวนให้แทฮยอนมานั่้า ๆ
แทฮยอนหน้าอเพราะมินโฮไม่ยอมทำแผล แ่็ยอมนั่ล้า ๆ มินโฮไ้แ่หัวเราะเบา ๆในลำออย่าอารม์ีับวามน่ารัอแทฮยอน
“ไม่เป็นอะไรริ ๆ” มินโฮบอพลายมือหนายีผมนุ่มอนที่นั่หน้าออยู่้า ๆ แทฮยอนยู่หน้าอย่ารำา่อนที่มือบาะ่อย ๆ ุมมือ้าที่เ็บอมินโฮึ้น่อับปาัวเอแล้วเป่าที่แผลให้มินโฮเบา ๆ
“หายแล้วนะ” แทฮยอนบอเสียออะุๆ แ่หน้าาวึ้นสีแั แทฮยอนเอรู้สึร้อนไปทั้หน้า เารู้สึอายแ่อยาปลอบใมินโฮให้หายเ็บ แ่นั้นเอ
มินโฮยิ้มว้าับารระทำอแทฮยอน ทำไมถึน่ารั น่าหมั่นเี้ยวนานี้
“หายแล้วๆ ถ้าะทำัวน่ารัแบบนี้ ลับบ้านเราันเถอะ” มินโฮยิ้มอย่าพอใ แทฮยอนวัมอหน้ามินโฮอย่าเอาเรื่อ แ่หน้าาวที่ึ้นสีอยู่แล้วลับึ้นสีเ้มนถึใบหู
“ฮยอ!!!” ู ุนฮเววิ่เ้ามาอย่าถือวิสาสะ เมื่อไหร่เ็นี่ะำไ้สัที ว่า่อนเ้าห้อ้อเาะประู่อนเ้าห้อบ้า
แทฮยอนรีบปล่อยมือมินโฮแล้วเ้ัวลุึ้นทันทีที่เห็นุนฮเว เ็ยัษ์ุนฮเวมอมินโฮสลับับมอแทฮยอนอย่าสสัย แทฮยอนระแอมเบา ๆ ในลำอ่อนะเินออไปาห้อทำานอมินโฮโยไม่ไ้พูอะไร มินโฮมอามแผ่นหลัเล็อแทฮยอนอย่าเสียาย
“ฮยอ ทำไมเ้ถึ”ุนฮเวพูพลามอามหลัเล็อแทฮยอนที่เินออไป
“มีอะไร” มินโฮถามับท
“็เห็นเ้หายไปนาน ฮยอ็หายไป้วย หมอิมเป็นห่วเลยให้ามมาู ที่ไหนไ้ ร้ายนะเรา” ุนฮเวแวมินโฮ
“อะไร เพื่อนเล่นรึไ ไปทำานนู่น” มินโฮพูเสียุ แ่ในใ็อายเ็มัน
“แ่เห็นเ้ลับมา็ีใแล้ว” ุนฮเวบอ
“มีอะไรอีไหม” มินโฮถาม
“รับ ฮยอพรุ่นี้มี case ผ่าัเป็นมะเร็ับอ่อน อันนี้เป็น้อมูลผู้ป่วยรับ”ุนฮเวบอ่อนะยื่นาร์ผู้ป่วยให้มินโฮ
“เอ่อแล้ว็ case นี้นะ ผู้อำนวยารฝาใหู้แลเป็นพิเศษ ” ุนฮเวพูเสียเบาล
“พิเศษ?” มินโฮทวนำพูอุนฮเว ่อนะหยิบาร์มาเปิู
“เห็นว่าเป็นรัมนรีอะไรสัอย่า เมื่อเ้าเห็นลูายมาน่าลัวเหมือนมาเฟียเลยฮยอ าร์็ยืนเ็มหน้าห้อพิเศษ้วย” ุนฮเวบอ
มินโฮเลิิ้วมออย่าแปลใ หรือะว่าะเป็น............
‘เว แั อายุ 58 ปี สัาิเาหลี ำแหน่ สมาิรัมนรี’ มินโฮไล่อ่านประวัิร่าวๆทันทีหลัาทีุ่นฮเวบอ
ถ้าเว แัเป็นพ่อเวึฮยอนริ ๆ แล้ว เว แั รู้ัับยาฮยอนอั้นเหรอ มินโฮไ้แ่ิอย่าสสัย ะมีอะไรเี่ยว้อันหรือเปล่านะ
“พรุ่นี้พวนาย็เรียมัวศึษา case ันไว้้วยแล้วัน” มินโฮบอ่อนะเินนั่หน้าออมพิวเอร์เพื่อูผลารรว CT scan (ารรวเอ็เรย์อมพิวเอร์ที่แสภาพอวัยวะเป็นภาพัวา) และ MRI(ารถ่ายภาพอมพิวเอร์้วยลื่นแม่เหล็ไฟฟ้า)
“ไ้รับฮยอ”ุนฮเวบอ
“ไปพัเถอะ แล้ว็อยู่ับแทฮยอนลอนะ อย่าให้ลาสายา รั้นี้ันเอานายายแน่” มินโฮ
บอ่อนะลับมาให้วามสนใับออมพิวเอร์อีรั้
“รับๆฮยอ” ถึุนฮเวไม่รู้เหุผล หรือเบื้อหลัอเรื่อแ่็อบลมินโฮไป่อนะเินออาห้ออย่า ๆ
มินโฮมอามุนฮเวที่เพิ่เินออไป ถ้าพ่ออึฮยอนรัษาัวอยู่ในโรพยาบาลนี้ ็เป็นไปไ้ที่ึฮยอน้อมาโรพยาบาลทุวัน แล้วแบบนี้แทฮยอน็ยิ่อยู่ในอันราย มินโฮิอย่าัวล
ามมอนาฬิา้อมือที่บอถึเวลาลเวร มือหนาเ็บ้อมูลนไ้บาส่วนลในระเป๋า่อนะถอเสื้อราวน์แล้วเินออาห้อทำานไปหาแทฮยอน
………………………………………..
“ะพาไปไหน” แทฮยอนถามึ้นเมื่อเห็นว่ามินโฮไม่ไ้ับรถลับทาหอพัแพทย์
วันนี้เป็นอีวันที่แทฮยอนลับบ้านพร้อมมินโฮ เพราะแทฮยอนิว่าอยู่หอเียวันลับ้วยัน็ไม่ใ่เรื่อแปลอะไร แ่แปลรที่มินโฮไม่ไ้พาแทฮยอนลับหอนี่แหละ
“ไปเอาอแปปนึ” มินโฮบอยิ้มๆ
แทฮยอนพยัหน้า ไม่ไ้พูอะไร มือบาเลื่อนระรถล สายลมอ่อนยามเย็นพัมาระทบับผิวหน้าทำให้เย็นสบาย มือบาเอื้อมออไปรับลมเล่นอย่าอารม์ี แทฮยอนแ่รู้สึผ่อนลาย ทั้ ๆ ที่มีเรื่อัวลอยู่ในหัวมามาย แ่แทฮยอนอยู่ับมินโฮแล้วรู้สึผ่อนลาย ไม่้อิมา เป็นัวอัวเอ และทำทุอย่าที่อยาทำ
มินโฮลอบมอแทฮยอนที่ทำัวเหมือนเ็น้อยแล้วอมยิ้มอย่ามีวามสุ แ่อนนี้มีแทฮยอนอยู่ับมินโฮ ไม่ำเป็นว่าแทฮยอน้อำมินโฮไ้ แ่อยู่้วยันแบบนี้็มีวามสุแล้ว
รถมินโฮับมาอที่หน้าอนโแห่หนึ่
“ไป่วยหน่อย” มินโฮบอ่อนะเปิประูรถลไป แล้วเินอ้อมมาเปิประูรถให้แทฮยอน
“อเยอะนาเลยเหรอ” แทฮยอนบ่นอิออเพราะี้เีย
“มาเถอะน่า หรือะให้อุ้มไป” มินโฮเ้าี้แทฮยอน่อนทำท่าะอุ้มนัวเล็ออมาารถ
“เฮ้ยย ไม่้อๆ เินเอไ้” แทฮยอนร้อบอ่อนะรีบลมาารถอย่ารำา แล้วเินนำเ้าไปในอนโทั้ๆ ที่ไม่รู้ห้อ มินโฮหาเราะับวามี้เหวี่ยอแทฮยอนแล้วเินามเ้าไป
มือหนาเปิประูห้อทีุ่้นเย ่อนะเินนำแทฮยอนเ้าไป ห้อที่มินโฮเยใ้ีวิร่วมับแทฮยอนเมื่อ่อน เฟอร์นิเอร์้าวอที่ใ้แ่ห้อทุอย่ายัเป็นอที่แทฮยอนเลือ เป็นทุอย่าที่แทฮยอนเยอยู่ับมันมา่อน แม้แ่ลิ่นน้ำหอมปรับอาาศในห้อ และเทียนหอมที่แทฮยอนอบ ทุอย่ายัอยู่เหมือนเิม มินโฮแ่อยาให้
แทฮยอนมาเห็นวามทรำเ่าๆ เผื่อบาทีมันอา่วยให้วามทรำแทฮยอนลับืนมาบ้า
แทฮยอนรู้สึแปลใทั้ๆที่แทฮยอนเพิ่เยมาห้อมินโฮแ่ทำไมแทฮยอนรู้สึุ้นเยับที่นี่ ลิ่นหอมอ่อน ๆ มันทำให้นึถึภาพลา ๆ ึ้นมา แทฮยอนเินูรอบ ๆ ห้ออย่าถือวิสาสะ มือเรียวับนุ่นูนี่อย่าุ้นเย นไปาเรียวไปสะุับภาพวาที่ิผนั มือบา่อย ๆ เอื้อมไปลูบภาพวาผู้ายผมแสลาที่หน้าเหมือนแทฮยอน มือบาเริ่มสั่นเมื่อู่ ๆมีภาพ้อนึ้นมาในหัว เป็นภาพาวำที่ไม่่อยั และาอน ในวามเลือนลานั้นแทฮยอนเห็นมินโฮำลัั้ใวารูปอนที่แทฮยอนำลัอ่านหนัสือ แ่วามรู้สึอทั้สอนยิ้มอย่ามีวามสุมาเหลือเิน
‘มินโฮอบวารูป โยเพาะวารูปนัมแทฮยอน ’ วามทรำที่ายัึ้นแวบมาให้หัว
แทฮยอนสะบัหัวแรๆ เพื่อสลัภาพในหัวออ มือบาื้นเหื่อึ้นมา และเริ่มรู้สึปวหัวึ้นมา แทฮยอนึัสินใเินออมาาภาพวานั้น
“เป็นอะไรหรือเปล่า”มินโฮเ้ามาถามเมื่อเห็นว่าแทฮยอนหน้าีๆ หลัาที่ยืนูภาพวา ภาพนี้มินโฮวาแทฮยอนอนมินโฮนั่อยู่เป็นเพื่อนอนที่แทฮยอนำลัั้ใอ่านหนัสือสอบอยู่นเือบเ้า และมินโฮไ้ให้ภาพวาเป็นอวัที่แทฮยอนสอบิะแพทย์ศาสร์
แทฮยอนส่ายหัวปิเสธเบา ๆ ร่าบาทิ้ัวนั่บนโฟา
“เี๋ยวพี่ไปเ็บอนะ” มินโฮบอแทฮยอนโยใ้ำแทนัวเอว่า ‘พี่’ เหมือนที่แ่่อนเยพูับแทฮยอน
แทฮยอนไ้แ่นั่นิ่มับวามิัวเอและภาพที่เิึ้นมาในหัว ำพูอมินโฮเมื่อสัรู่มันทำให้
แทฮยอนเหมือนำลันั่มอัวเอในอี ภาพแทฮยอนและมินโฮที่อยู่้วยัน ทำอะไร้วยันหลาย ๆ ในห้อนี้ปราเป็นภาพ้อนึ้นเหมือนภาพหลายมิิ ภาพรอยยิ้ม เสียหัวเราะ รวมทั้ภาพที่ทัู้่ทะเลาะัน เหมือนห้อนี้เป็นห้อแห่วามทรำที่เาเยใ้ร่วมับมินโฮมา่อน แทฮยอนำมือที่ื้นเหื่อแน่น เมื่อวามรู้สึปวหัวแล่นแปรบเ้ามา ภาพ้อนทุอย่าที่เห็นเริ่มเลือนราแล้วลายเป็นสีาวโพลนไปทั้หม ่อนที่แทฮยอนะมอไม่เห็นภาพอะไรอีเลย รู้สึหนัอึ้ที่ศีรษะนแทบประอัวเอ้านทาน่อแรโน้มถ่วอโลไม่ไ้อี.....................
ภาพในวามฝันที่แทฮยอน้อารำอบมานาน มินโฮผู้ายที่เป็นฝันีอแทฮยอนมาลอ อนนี้แทฮยอนไ้เอับมินโฮ และไ้รู้ว่าที่ผ่านมาทั้หมไม่ใ่แ่วามฝันแ่มันเป็นวามทรำอแทฮยอน วามทรำี ๆ ที่เป็น มินโฮ
“ฮื้ออ” แทฮยอน่อยลืมาเมื่อรู้สึถึวามเย็นที่ใบหน้าและออ
“ื่นแล้วเหรอ” มินโฮที่ำลัเ็ัวให้ถามึ้นเมื่อเห็นแทฮยอนยับัวื่น
“อ่า ปวหัวั” แทฮยอนไม่อบแ่ลับบ่นพลามือบายุมมับ
“ไม่สบายหรือเปล่า”มินโฮถาม่อนะใ้หลัมือมาอัหน้าผาสวยอแทฮยอน
แทฮยอนส่ายหน้าแทนำอบ
“ั้นนอนพั่อนนะ หิวยั เี๋ยวหาอะไรมาให้ิน” มินโฮถามอย่าระือรือร้น
“อื้ม” แทฮยอนอบรับแล้วุหน้าลับหมอนนุ่มอีรั้ มินโฮึผ้าห่มมามาลุมไหล่เล็่อนะเินเ้าห้อรัวไป
แทฮยอนมอามไหล่ว้าอมินโฮนลับสายา นี่แ่่อนมินโฮูแลแทฮยอนีแบบนี้เลยเหรอ แทฮยอนนึอิาัวเอ เมื่อ่อนอยู่ับมินโฮมีวามสุมาแน่ๆ แล้วเหุผลอะไรันที่ทำให้ฮยอน้อทำลายีวิอแทฮยอนล รวมทั้วามรัอแทฮยอนและมินโฮ้วย อนนั้นฮยอนิอะไรอยู่ันนะ แทฮยอนนึโรธฮยอนึ้นมา
ถึแม้ว่าอนนี้แทฮยอนะรู้ว่ามินโฮือนรั และมีภาพวามทรำ่าๆ เี่ยวับมินโฮมาึ้น แ่เา็ยัำเรื่อราว่า ๆ อมินโฮไม่ไ้ทั้หม แ่แทฮยอนอยาะอบแทนวามรัอมินโฮบ้า
แทฮยอนเินออมานั่ในรัวูมินโฮใส่ผ้าันเปื้อนสีาว ำลัั้ใทำอาหารอยู่
“ทำไมไม่นอนพั ” มินโฮถามอย่าเป็นห่ว
แทฮยอนไม่ไ้อบอะไร แทฮยอนนั่มอแผ่นหลัมินโฮนิ่แล้ว็ไ้แ่ยิ้มเศร้า ๆ ที่ัวเอลืมเรื่อราวอนรัไป และไม่สามารถำสิ่่าๆ ไ้ทั้หม แทฮยอนรู้สึเ็บปวทุรั้ที่มินโฮทำัวเป็นนรัที่ีับแทฮยอน เ็บปวที่ไม่สามารถ เป็นนรัที่ีอมินโฮไ้ ยิ่นึถึที่มินโฮบอเมื่อืนว่า ‘ะรอ ไม่ว่านานแ่ไหน็ะรอ’ แทฮยอนรู้วามหมายอมินโฮแล้ว ถ้าแทฮยอนไม่สามารถฟื้นวามทรำทั้หมลับมาไ้ลอีวิ มินโฮะยัรอแทฮยอนอยู่แบบนี้ไหม
ร่าบาลุไปหามินโฮอย่าไร้ารวบุม ่อนที่มือบาะสวมอมินโฮา้านหลั บหน้าลับแผ่นหลัว้าอมินโฮ
มินโฮที่ำลัวุ่นับารทำอาหาระัับารระทำออีน มือเปลี่ยนาับมีมาเป็นับมือบาอแทฮยอนไว้แทน
“พี่มินโฮ”แทฮยอนเอ่ยเรียมินโฮ
มินโฮรู้สึแปลใและหวั่นใ เพราะแทฮยอนไม่เยเป็นแบบนี้ มินโฮไม่รู้ว่าวันนี้แทฮยอนไปรู้อะไรมาบ้าถึทำให้ิใแทฮยอนอ่อนไหวแบบนี้
“รับ” มินโฮอบรับแทฮยอนอย่าหวั่นใ
“อโทษนะ อโทษที่ยัำพี่ไม่ไ้”แทฮยอนรู้สึอ่อนไหว นร้อไห้ออมาอีรั้
น้ำใสลอนัยน์าอมินโฮ มินโฮยอมรับว่าเ็บปวที่แทฮยอนำเาไม่ไ้ แ่เ็บปวยิ่ว่าที่เรื่อร้าย ๆเิึ้นับแทฮยอน แ่เพราะรู้ว่าแทฮยอนไม่ไ้ั้ใลืมมินโฮ แทฮยอนเอ็เ็บปวไม่แพ้ัน แ่แทฮยอนรับรู้วามรัอมินโฮ มินโฮ็ีใมาแล้ว
มินโฮหันมาเผิับร่าบารหน้า ่อนะยมือปาน้ำาให้หน้าสวยเบา ๆ
“อย่าร้อไห้สิ ไม่้ออโทษและไม่้อรู้สึผิอะไรทั้นั้น”มินโฮเยาแทฮยอนึ้นให้าเรียวสบับาม
อมินโฮ
นัยน์าเรียวที่แร่ำ บอว่าแทฮยอนรู้สึเ็บปวเหลือเิน เินว่าที่มินโฮะมอทนมอไ้ มินโฮเลื่อนหน้าไปูบหน้าผาสวย เบาๆ แล้วเลื่อนมาูบปลายมูเล็ ่อยๆ เปลี่ยนมาูบแ้มใสแผ่วเบา เป็นารปลอบโยนแทฮยอน่อนะึแทฮยอนมาอไว้แน่น มือหนาลูบเลือนผมนุ่มเบา ๆ
“อย่ารู้สึเ็บปวเลยนะ” มินโฮบอ่อนะูบเลือนผมนุ่มอแทฮยอน
แทฮยอนไม่ไ้อบอะไร ไ้แ่สะอึับอแร่อมินโฮ ถ้าให้เลือระหว่าไม่รู้วามริแล้วำอะไรไม่ไ้ ใ้ีวิเป็นนใหม่ ยัะีว่าารที่แทฮยอนรู้วามริทุอย่าแ่ำอะไรไม่ไ้และ้อใ้ีวิเิมอัวเอแบบนี้
‘อบุนะ’ อบุที่เป็น นรั ที่ีอแทฮยอนนานี้ แทฮยอนะพยายามให้มาเพื่อที่ะำเรื่อราวอมินโฮ แทฮยอนะพยายามหาวามริเรื่อ นัม ฮยอน นที่ทำลายีวิและวามรัอแทฮยอนับมินโฮ ถึอนนี้แทฮยอนะำเรื่อราวอมินโฮไม่ไ้ทั้หม แ่แทฮยอนะอบแทนวามรัอมินโฮ้วยารเป็น ‘นรัที่ี’ อมินโฮบ้า แทฮยอนะพยายาม !
……………100%..............
สวัสีรีเอร์ที่น่ารั
อนนี้หน่วแบบบอไม่ถู ื้อออออ
อนนี้ำลัพยายามเ็บรายละเอียีอยู่ แๆๆ
เอาใ่วยหมอนัมัน้วยนะ
ที่หายไม่ไ้ไปไหนนะ ไรท์อยาเียนออมาให้อ่านเ้าใ่ายันเลยนานหน่อย
เมื่อวาน็ไปนั่หวี #วินเนอร์เสิ่นเิ้น #วินเนอร์ีนแอยู่ อารม์ปลิว ฮ่าๆ
ยัไม่าๆ อินเิล หรือรีเอร์ทุน็พูุย ิ ม ให้้อแนะนำไรท์ไ้นะ น้อมรับๆ
ฝาิามัน้วยนะะ
สุท้ายูแลสุภาพัน้วยนะรีเอร์ที่รั
ความคิดเห็น