คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 7:: begin again (100%)
“ผม็อยาะแสวามรู้สึให้มาว่านี้ แ่สุท้ายแล้ว ผม็ไม่ล้า”
……………………………
อนเ้าหลัเวลาลเวร ึฮุนวิ่หอบเ้ามาในร้านาแฟเล็ๆในอยู่ใล้ ๆ โรพยาบาล แล้วทิ้ัวนั่่อหน้าัึยุนที่โทรเร่ให้เ้าัวรีบมา
“้าว่ะ”ึยุนบ่น แ่หน้าหวาน็ยิ้มให้ับบสภาพอึฮุนทีู่เหมือนไม่ไ้นอนมาทั้ืน าี่อนนี้แทบลืมาไม่ึ้นแล้ว
“แล้วนี่ไม่ไปทำานหรือไ”ึฮุนเปลี่ยนเรื่อ
“ไปสิ แ่แวะมาหา่อน เลยบอให้รีบมานี่ไ”ึยุนบอพลา้นเอสารในระเป๋า
“ิถึนานั้นเลยเหรอ”ึฮุนพูแล้นรหน้า พูบนหน้าหวานรหน้าแทบอะเอาเอสารในมือฟาหน้านี้แล้
“ใเย็นรับ ใเย็น” ึฮุนรีบบอ่อนที่เาะโนึยุนเล่นานเ้าริ ๆ ถึึยุนะเ็โหแ่ึฮุน็แอบเห็นว่าแ้มาวึ้นสี ึยุนทำเป็นไม่สนใแ่็ลอบยิ้มเล็น้อย
“เมื่อวานาที่ไปหา้อมูลแล้วพบว่า นที่เสียีวิือ นัมฮยอน แสว่านที่เิอุบัิเหุเมื่อปี่อนือนัมแทฮยอน” ัึยุนเริ่มเ้าประเ็น
“แ่แทฮยอน อยู่ในีและถูส่ไปอเมริาเมื่อปี่อน ในนามอฮยอน” ึฮุน่วยสรุปเหุาร์
“แล้วฮยอน็เปลี่ยนโรพยาบาลแล้วมาทำานในนามอแทฮยอน แฝมีารสลับัวัน แ่ไม่มีใรรู้เลย ั้นเหรอ” ึยุน็่อน้าสสัย
“าที่ีโฮเยบอว่านที่ให้ปาำับำรวและยืนยันัวบุลือลุไม่ใ่เหรอ” ึฮุนว่า
“ถ้าลุไม่เลอะเลือนนำหลานผิน ็แสว่าลุใให้ารเท็แ่เ้าหน้าที่ำรว แ่็น่าะเป็นอย่าหลัมาว่า” ึยุนว่าพลายื่นเอสารมาให้ึฮุนู ึฮุนรับเอสารมาเปิู
“นี่พี่โ่ไปสืบมาเป็นประวัิารรัษาัวอแทฮยอน่วที่อยู่เาหลี หลัไ้รับอุบัิเหุ ทั้ที่ลุทำานอยู่ในโรพยาบาลนี้ แ่ลับนำแทฮยอนไปรัษาที่โรพยาบาลมหาวิทยาลัยโล ูเหมือนรอบรัวะปิเรื่อนี้้วย”
“แล้วอนนี้ พ่อแม่หมอนัมอยู่เาหลีอยู่ใ่ไหม” ึฮุนถาม
“อื้ม อนนั้นพ่อยัเป็นแพทย์ประำที่ศูนย์วิัยมะเร็ อนนั้นแม่็เป็นแพทย์ที่มหาวิทยาลัยโลนะแ่่วนั้นิสัมนาที่่าประเทศ” ึยุนบอ ร่าโปร่พยัหน้ารับ
“แล้วประวัิารรัษานี่บออะไร”ึฮุนถาม ึยุนถอนหายใยาวออมาับวามลาหมอรหน้า
“็ไม่รู้ไ ถึมาถาม เพราะแพทย์ทีู่แลแทฮยอนอนนั้นือ หมอนัม ฮยอนไล่ะ” ึฮุนรู้สึใับสิ่ที่ึยุนเพิ่บอมา าี่รีบไล่อ่านประวัิารรัษาทีละหน้าอย่าละเอีย
“หื้ม เี่ยวนะ” ิ้วึฮุนมวเ้าัน าี่เพ่อ่าน Order ารรัษา้ำ่อนะเปิไปูหน้าLab ผลรวเลือ
“มีอะไรเหรอ” ึยุนถาม
“ฮยอนใ้ยา hight alert drugs (ยาวามเสี่ยสู) โยที่ผล lab ไม่ไ้มีวามผิปิ” ึฮุนวิเราะห์
“หมายวามว่าไ” ึฮุนเริ่มสสัย นิ้วยาวี้ลบนแผ่นระาษหน้า Doctor’s Order (ใบำสั่ารรัษาอแพทย์)
“ในนี้มีารสั่ KCL เป็นยาที่้อระมัระวัในารใ้ ะใ้ในผู้ป่วยที่ผลรวเลือพบว่า่า potassium ในเลือ่ำ หรือมีอาารหัวใเ้นผิัหวะ แ่าทีู่ผลารรวร่าายและผลรวเลือนัมแทฮยอนไม่ไ้มีวามผิปิอะไรที่น่าะ้อใ้ KCL รัษา ” ึฮุนอธิบาย หน้าหวานพยัหน้าพลาิาม
“ถ้าไม่เป็นไรแล้วใ้ล่ะ มันะเิอะไรึ้น” ึยุนามเมื่อเห็นึฮุนหน้าเริ่มเรีย
“ยาส่ผลับหัวใโยร ถ้าใ้ในปริมามา โพแทสเี่ยมในเลือะสู ทำให้หัวใเ้น้า เ้นผิัหวะ และหัวใหยุเ้นไ้ และผู้ที่ไ้รับยาะเสียีวิล” ึฮุนบอเสียเรียบ หน้าหวานอ้าปา้าหลัึฮุนบอ ึฮุนส่ายหัวอย่าไม่อยาะเื่อ
“แล้วำไ้ไหมว่า ผลารรวลายนิ้วมือบนวยานอนหลับในที่เิเหุเป็นลายมืออฮยอน” ึยุนถามึ้นเมื่อนึถึ้อมูลสำัึ้นมาไ้
“หรือว่า ฮยอนะเป็น้นเหุอเรื่อทั้หม” ึฮุนเา วามเรียเริ่มืบลานเ้ามาทำให้เิวามเียบบนโ๊ะ ่าน่ารู้สึใับ้อสรุปที่ไ้ ึฮุนประมวลเรื่อราว่า ๆในหัว อย่าไม่เ้าใ
“พี่ฮุน พี่บอว่าอนนี้หมอนัมำใรไม่ไ้ใ่ไหม”ึยุนถาม
“อื้ม ”
“อุบัิเหุรั้นั้นเป็นสาเหุที่ทำให้สูเสียวามำไ้ไหม” ึยุนถาม ่อนที่มือหนาอึฮุนะเปิเอสารูหน้าผลารรวร่าายและารรวพิเศษทาห้อปิบัิาร
“ผลาารรว CT brain พบว่ามีเลือออในเนื้อสมอส่วนหน้า และสมอส่วนมับ สมอทั้สอส่วนนี้ทำหน้าที่เี่ยวับารรู้ำ เป็นไปไ้แน่นอนว่าอาเิภาวะสูเสียวามทรำาารที่สมอไ้รับารระทบระเทือน”
ึฮุนอธิบาย
“อ่ออ เ้าใแล้ว ทำไวามทระลับมา”
“ปิ็แล้วแ่ว่าสมอไ้รับบาเ็บมานาไหน ประมาปีนึวามำะ่อย ๆลับมา แ่ถ้าะให้หาย 100% ็้อใ้เวลา” ึฮุนบอ ึยุนพยัหน้าเบา ๆ
ึฮุนนึไม่ออเลยริ ๆว่าเรื่อนี้มี้นสายปลายเหุมาาอะไร เบื้อหลัอเหุาร์ที่เิมันน่าลัวเินว่าที่ึฮุนะิว่ามาาพี่น้อท้อเียวัน
“Rrrrrrrrrrr” เสียโทรศัพท์ัึ้น ร่าบารับโทรศัพท์สัพั่อนะทำหน้าเ็ ๆ
“รับๆ เี๋ยวผมรีบไป” ึยุนพู่อนะวาสาย
“ไปทำานละ เอาไว้ไ้เรื่อยัไเี๋ยวโทรหา” ึยุนพูพลาเ็บอลระเป๋า ึฮุนไ้แ่พยัหน้ารับและยิ้มบาให้นรหน้า ึฮุนรู้สึเหมือนาะปิอยู่แล้ว
“เหนื่อยมาเลยเหรอ”ึยุนไม่ไ้ถามเอาำอบแ่ะบอว่าสภาพอนอนอนรหน้ามันน่าสมเพเหลือเินนึยุนอำนรหน้าไม่ไ้ มันน่ารั น่าเอ็นู ไม่รู้สิ
“เปล่า ับรถี ๆ นะ” ึฮุนบอ
“บอัวเอเถอะ” ึยุนไม่พูอย่าเียวมือบาเอื้อมมายีผมยุ่อึฮุนให้มีสภาพยุ่เหยิไปมาว่าเิม ่อนะเินละาึฮุนมา นี่วันนี้ึยุนอารม์ไหนันเนี่ย ทำไมน่ารัแบบนี้
“ึยุนอา วันหลัไม่เอาร้านาแฟแล้วนะ” ึฮุนะโนไล่หลัร่าเล็ ึฮุนหันลับมาทำหน้าสสัย
“อยาไปเินเล่นุยัน ิน้าว ูหนั อะไรประมานี้” ึฮุนบอวามประส์ แม้ะไม่ไ้อยู่ไล้ันแ่ึฮุน็รู้ว่าหน้าาวเริ่มึ้นสี
“ะวนไปเทรึไ ฝันไปเถอะ” นัวเล็ยู่หน้า่อนะหมุนัวเินออาร้าน
ึฮุนหัวเราะในลำอเบาๆ ับวามน่ารัอึยุน เพราะแบบนี้ึฮุนถึอบแล้ึยุน ริ ๆแล้วะนัเอันที่ไหนึฮุน็พอใทั้นั้นแหละ แ่มีึยุน ร้านาแฟเหมือนเิม็ยัไ้เลย
…………………………………….
เ้านี้มินโฮอารม์ีเป็นพิเศษ เ้า่อนมาโรพยาบาลมินโฮแวะื้อโโ้ร้อนร้านประำที่แ่่อนแทฮยอนอบินิมือมา้วย
‘มันะูแปลๆ ไปมั้ยนะ’
มินโฮยัไม่รู้เลยว่าเาเอะมีวามล้าเอาไปให้แทฮยอนรึเปล่า แ่ิใ็สั่นแล้ว ร่าสูเินแวะเ้ามาห้อแผน่อนที่ะไปห้อทำานเพื่อะไปหาแทฮยอน
ร่าบานั่อ่านาร์ผู้ป่วยอยู่โ๊ะทำาน ปาบายับบ่นยุยิอย่าน่าเอ็นู ถ้าเป็นเมื่อ่อนมินโฮเินเ้าไปูบปาบาน่ารันั่น แ่อนนี้ามินโฮแทบะ้าวไปออ มือหนาถือแ้วโโ้แน่น ่อนะัสินใ้าวเท้าไป
“ฮยอโโ้ร้อน ๆรับ” ฮันบินเินถือแ้วโโ้ับเ้ิ้นเล็ ๆออมาาห้อพัผ่อนให้แทฮยอน
ายาวอมินโฮหยุะัทันที
“ฮื้มม ทำัวน่ารัเินไปแล้วฮันบิน อบในะ ” ร่าบารับโโ้ร้อนาฮันบินมาื่ม
มือหนาำแ้วโโ้ในมือแน่น มอภาพรหน้าอย่าไม่อบใ บอเลย็ไ้ว่ามินโฮอิาฮันบิน ร่าสูหมุนัวลับ แ่ฮันบินลับเห็นมินโฮเสีย่อน
“อ้าว สวัสีรับฮยอ”ฮันบินทัึ้น มินโฮะัเล็น้อย่อนะหันลับมา มือวาถือแ้วโโ้่อนไว้้าหลั
“อื้มม ” มินโฮพยัหน้ารับฮันบิน แทฮยอน้มหัวให้มินโฮเล็น้อย
“ฮยอมีอะไรหรือเปล่ารับ” ฮันบินถาม
“เปล๊า มาหาหมอิม เห็นไม่อยู่” มินโฮแ้ัวว่ามาหาินอูทั้ที่รู้อยู่ว่าินอูรวผู้ป่วยอยู่ห้อุเิน
“อ่อ พี่ินอูอยู่ห้อุเินรับ” ฮันบินบอ
“อืม อี 10 นาทีเรียมัวราวน์ผู้ป่วย” มินโฮบอพลาลอบมอร่าบาที่อนนี้ินเ้รหน้าโยไม่ไ้สนใมินโฮเลย มันยิ่ทำให้มินโฮอารม์เสียมาึ้นว่าเิมอี
“รับ” ฮันบินอบรับ่อนที่ร่าสูะหมุนัวเินออไป
าเรียวมอแผนหลัว้าอนัวสูไปนลับสายา ร่าบาแอบลอบถอนหายใ่อนะเลื่อนานเ้ออารหน้า ที่ริแทฮยอน็ไม่ไ้สนใอยาินเ้นานั้นหรอ แ่แ่รู้สึวาัวับมินโฮไม่ถู นอะไรบทะี็ีบทะร้าย็ร้ายนไม่อยาเ้าไล้ เ้านี้มินโฮูอารม์ไม่ี ทั้ ๆ ที่เมื่อืนยัูมีวามสุอยู่เลย แทฮยอนนึถึภาพเมื่อืนที่เาเห็นมินโฮร้อโวยวายลั่นหน้าหอพัแพทย์ ทำัวเหมือนเป็นเ็ แทฮยอนไ้แ่ส่ายหน้าับอารม์ึ้น ๆลๆ
อมินโฮ
มือหนาวาแ้วโโ้ลับโ๊ะแร ๆ เานึโรธัวเอที่ิะทำอะไรทีู่ไร้สาระแบบนี้ มันไม่เหมือน มินโฮเลยันิ มินโฮนึแล้ว็อารม์เสีย ริ ๆแล้ว มินโฮโรธัวเอที่ปล่อยให้ฮันบินทำหน้าที่ที่มินโฮวระทำให้
แทฮยอน ที่รนั้นมันเป็นอมินโฮ แ่เาลับไม่มีวามล้าที่ะทำเลย แล้วยิ่ร่าบาูเหมือนะอบใที่ฮันบินทำให้อี โอ้ยย มินโฮแทบะลั่อยู่แล้ว
มินโฮรีบสวมเสื้อราวน์โยที่ลืมไปว่ามีัวเอแผลที่ไหล่
“อ๊ะ” วามเ็บแปลบแล่นผ่านไปทั่วบริเว นมินโฮแทบไม่อยายับแน มือหนายมาุมแผลไว้ เลือสไหลึมผ้า็อออมาเล็น้อย แ่มินโฮไม่ไ้สนใ่อยๆสวมเสื้อราวน์แล้วเินออาห้อ
ในห้อรวมินโฮเห็นแ่ร่าบาที่ำลัรวผู้ป่วยอยู่
“แผลเป็นไบ้า” มินโฮถามแทฮยอนทันทีที่ไปถึแล้วเปิูาร์ผู้ป่วย
“แผลิี ไม่มีdischargeึม ” แทฮยอนว่าพลารวแผลผ่าับริเวาผู้ป่วย
“ันหมายถึแผลนาย” มินโฮพูเสียเรียบแ่ไม่ไ้ละสายาาาร์ผู้ป่วย
“็ี ล้าแล้วเมื่อเ้า แล้ว.....” แทฮยอนยัพูไม่บมินโฮ็หันหลัเินไปรวอีเีย้า ๆ
“พัผ่อนมาๆ นะรับ” แทฮยอนหันมาบอนไ้่อนะเินามมินโฮไปอีเีย าเรียวสัเเห็นเลือึมเลอะเสื้อราวน์บริเวไหล่อมินโฮ แ่นรหน้ายัั้หน้าั้ารวนไ้อย่าไม่ไ้ใส่ัวเอ นี่ถ้าแทฮยบอนบอให้ไปพัมีหวัโนโวยวายวายลับมาแน่ แ่อนนี้สีหน้าอมินโไม่่อยสู้ีเลย แทฮยอนลอบถอนหายใับัวเอ
“พี่มินโฮ” แทฮยอนเอ่ยเสียหวาน นี่เป็นรั้แรที่แทฮยอนเรียมินโฮสุภาพ แทฮยอนแ่หวัว่ามันโฮะฟัเาบ้า
ร่าสูะั วัสายามามอแทฮยอนอย่าไม่เื่อหูัวเอ มินโฮไม่ไ้ยินแทฮยอนเรียัวเอแบบนี้มานานแล้ว มันฟัูละมุนและมินโฮ็อบมัน
“รับ” มินโฮพูออมาอย่าลืมัว เพราะปิเมื่อ่อนถ้าแทฮยอนพูเพราะๆ ับมินโฮ มินโฮ็ะพูหวานๆ ับแทฮยอนเ่นัน
“มีไร?”เมื่อนึึ้นไ้มินโฮ็ลับมาโหมเิม
“พี่ไปทำแผล่อนีไหม” แทฮยอนไม่ไ้ถามเอาำอบแ่เป็นารบอมินโฮอย่าใเย็น
“แผลแ่นี้เอ ทนไ้” มินโฮอบอย่าไม่ใส่ใ่อนะเียนำสั่ารรัษาลในาร์ผู้ป่วย่อไป
“อนนี้เลือมันึมออมาเยอะแล้ว” แทฮยอนเริ่มโมโหับวามื้ออมินโฮ
“บอว่าไม่เป็นไรไ” มินโฮพูเสียแ็ และอนนี้แทฮยอนเอที่หมวามอทนับมินโฮ ทำไมเาไม่สนใที่แทฮยอนเป็นห่วเาบ้า
“ มินโฮ”แทฮยอนพูเสียเรียบ่อนะึาร์นไ้ออามือมินโฮ วาไว้ที่เ็บาร์ปลายเียนไ้
มินโฮมอารระทำอร่าบา เมื่อ่อนแทฮยอนะเป็นแบบนี้เวลาที่โมโห มินโฮรู้ัแทฮยอนี ถ้าแทฮยอนเป็นแบบนี้เมื่อไหร่ือ้อระวััวและวระเื่อฟัแ่โยี
“พยาบาลารับ เี๋ยว่วยเรียม set ทำแผลไปที่ห้อหมอ้วยนะรับ” แทฮยอนร้อบอพยาบาล่อนะึแนนัวสูให้เินาม
มินโฮรั้ ไม่ยอมไปาม แทฮยอน็หันมาวัสายาุใส่นัวสู มินโฮถอนหายใอย่ารำา่อนะเินามแทฮยอนไป
มินโฮมอมือบาที่ำลัุึัวเา ารระทำอนรหน้ามินโฮรู้ว่าแทฮยอนเป็นห่ว แ่มินโฮ็ไม่เ้าใัวเอว่า ะเ็โหไปทำไม ทั้ที่ริ็ีใ หัวใเ้นไม่เป็นส่ำอยู่แล้ว
ร่าบานัวสูให้นั่ลับโฟา่อนะ่อย ๆถอเสื้อราวน์มินโฮออให้
“โอ้ย ๆ ๆ เ็บ ๆ เบาๆ หน่อยสิ” มินโฮร้อลั่น แ่ที่ริมินโฮไม่ไ้เ็บอะไรหรอแ่อยาให้ร่าบารหน้าเอาใแ่นั้นเอ
“ถอเสื้อออสิ” แทฮยอนบออย่าหุหิ
“โอ้ย มันเ็บอะ ยแนไม่ึ้นเลย ” มินโฮทำท่าพยายามยมือมาปลระุมแ่็ทำไม่ไ้
“แนอี้านี่พิารรึไ” แทฮยอนถามเมื่อเห็นว่าอีนสำออย ทั้ที่อนรวผู้ป่วยนี่ไม่เห็นะเ็บนานี้
“มันไม่ถนั” มินโฮแ่อบออมาหน้าาเย แทฮยอนถอนหายใับนรหน้า่อนะเอื้อมมือไปปลระุมเสื้อออให้มินโฮ
มินโฮไ้แ่ยิ้มในับวามน่ารัอร่าบา ถึแมวะุแ่แมว็น่ารั
“ set ทำแผล่ะ มีอะไรให้่วยไหมะ” พยาบาลที่เอาอุปร์ทำแผลมาให้ถาม
“ไม่้อ!!” มินโฮรีบบอ สายาเรียววัมามอมินโฮทันที
“ไม่เป็นไรรับ อบุมา” แทฮยอนบอ่อนที่พยาบาละเินออาห้อไป
มือบาเปิเสื้อออให้เห็นบริเวแผล่อนะสวมถุมือแะผ้า็อปิแผลทีุ่่มเลือออ
“ไปทำท่าไหนให้แผลิเื้อเนี่ย” แทฮยอนถามมินโฮหลัาเห็นสภาพแผล มือบาเอื้อมมาอัที่หน้าผามินโฮเบา ๆ
“มีไ้้วยนิ แล้วยัมาทำานอี” แทฮยอนบ่นมินโฮ่อนะลับไปสนใทำแผลให้มินโฮ
ริๆ แล้วมินโฮ็รู้สึไม่่อยสบายแ่เพราะ แทฮยอนนั่นแหละมินโฮเลยอยามาทำาน มินโฮรู้สึละอายที่เาบอับัวเอว่าะรุีบแทฮยอนให้มา แ่เาลับไม่มีวามล้าเลย แ่แทฮยอนลับเป็นฝ่ายเ้าหามินโฮเอ มินโฮวระทำอย่าไรีนะ ถึะมีวามล้าแสวามรู้สึออไป นี่เอาแ่เ็อยู่ไ้ มินโฮรู้สึรำาัวเอ
มือบาทำแผลให้้วยวามเบามือ่อนะปิ็อให้
“เปลี่ยนเสื้อไหม” ร่าบาถามเมื่อเห็นราบเลือที่เสื้อ
“เสื้ออยู่ในู้อะ” มินโฮบออย่าไม่ใส่ใ
แทฮยอนเินไปเลือเสื้อเิสีาวในู้มาให้มินโฮ ่อนะ่วยถอเสื้อมินโฮออ ผิวายสีเ้ม ับแผอแร่บาทีมัน็ทำให้แทฮยอนรู้สึร้อนที่หน้าึ้นมา
มินโฮมอใบหน้าเหวี่ยอแทฮยอนที่อนนี้ึ้นสี เ็น้อยยัไแทฮยอน็ยัเป็นเ็น้อยที่น่ารัและน่าเอ็นู นมินโฮละสายาาหน้าสวยไม่ไ้
“้ออะไรนัหนา” แทฮยอนทำัวไม่ถูเมื่อมินโฮเอาแ่้อหน้า มือบารีบสวมเสื้อมินโฮให้เสร็ มินโฮไม่อบไ้แ่ลอบยิ้มในใ
“นอนพัอยู่นี่แหละ เี๋ยวบอพยาบาลเอายามาให้” แทฮยอนบอ่อนะเ็บอุปร์ทำแผล
“ไม่เอา เอ้ย ไม่ิน” มินโฮื้อเพราะอยาให้นที่ป้อนยาเป็นแทฮยอนไม่ใ่พยาบาล
“อย่าเรื่อมา” แทฮยอนว่า่อนนะเินออไป
มินโฮไ้แ่ะเ้อมอามแผ่นหลัเล็อย่าเสียาย
ร่าบาเินลับเ้ามาพร้อมยาและน้ำในมือ มินโฮรีบทิ้ัวนอนลทันทีแล้วทำหน้าเหมือนนแบโลไว้ทั้ใบ
“ลุมาินยา่อน” แทฮยอนบอ มินโฮ่อย ๆ ลุึ้นมาอย่าว่า่าย แทฮยอนยื่นยาและน้ำให้มินโฮมอยาในมือ่อนะส่ยาเ้าปาและื่มน้ำาม และทิ้ัวลไปนอน่อ
“อบในะแทฮยอน” มินโฮพูเสีย่ำ
“เย็นนี้ลับบ้านพร้อมันนะ เี๋ยวไปส่เอ” มินโฮบอ แทฮยอนหยุฟั ่อนที่เินลับาประูไป
อนแรมินโฮ็ไม่อยาป่วย แ่พอมีนเอาใ มีนูแลมินโฮ็อยาป่วยึ้นมาทันที มินโฮอบที่พื้นานิใ
อแทฮยอนือเป็นห่วและเอาใใส่นรอบ้าเสมอ แ่มินโฮไม่อยาให้แทฮยอนไปทำแบบนี้ับนอื่น อยาให้เป็นแบบนี้ับมินโฮนเียว
มินโฮ หว แทฮยอน
…………............
มือบาปิาร์ผู้ป่วยล ่อนะยแนบิี้เีย วันนี้ยอผู้ป่วย่อน้าเยอะทำให้แทฮยอนนั่เลียร์าร์ผู้ป่วยนานว่าทุวัน าเรียวมอนาฬิาั้โ๊ะที่บอเวลา 16.45 น. มันเินเวลาลเวรมาเือบั่วโม แ่แทฮยอน็ยัไม่เห็นว่ามินโฮะมา ‘ไหนบอรอลับบ้านพร้อมันไ’ ร่าบาถอนหายใยาว ไม่เ้าใว่าะรอมินโฮทำไมัน ป่านนี้หนีลับไป่อนแล้ว แทฮยอนยู่หน้า่อนะเ้าไปเปลี่ยนเสื้อ
แทฮยอนเ็บอเสร็ ็เินแวะเ้าไปลาึฮุนและินฮวานที่อยู่เวรบ่าย ึ่อนลับ อนนี้แทฮยอนย้ายมาพัอยู่หอพัแพทย์เพราะอยู่ใล้โรพยาบาล เินทาสะว ไม่้อโทรบอนับรถมารับ แทฮยอนับรถลับเอหรือเินลับไม่ถึ 10 นาที็ถึ
เท้าเล็หยุะัเมื่อเินออมาถึหน้าโรพยาบาล ‘มินโฮะลับไปแล้วริ ๆเหรอ ’ ทำไมู่ๆ แทฮยอน็เป็นห่วมินโฮึ้นมานะ ทั้ที่หมอนั่น็ไม่ไ้น่าเป็นห่วอะไรเลยสันิ บาทีแทฮยอน็นึรำาัวเอ แทฮยอนำลับีับวามิอัวเอ โยที่ไม่รู้หรอว่ามีสายาใรบานับ้ออยู่
แทฮยอนถอนหายใหนั ๆ่อนะหมุนัวลับเ้าไปในโรพยาบาล แทฮยอนะโรธัวเอมาถ้าลับึ้นไปแล้วไม่เอมินโฮ แ่แทฮยอน็ยัเลือที่ะลับไป ไม่รู้สิ มินโฮเป็นอีหนึ่นที่แทฮยอนะเอในฝัน ถึแม้ที่ผ่านมาะเห็นหน้าไม่ั แล้วแทฮยอน็้อแปลใที่นนนั้นือมินโฮ มินโฮ้อเป็นใรสัที่สำัในีวิ และมินโฮเป็นนที่ไม่มีพิษภัยอะไร แทฮยอนเื่ออย่านั้น เาึลับึ้นมาูให้แน่ใว่าเ้าอร่าสูไม่ไ้ป่วยนอนมอยู่ในห้อทำาน
เปลือาม่อยๆลืมึ้นพร้อมับอาารปวหัวที่หนัว่าเิม มินโฮไม่รู้ว่าัวเอหลับไปนานแ่ไหน ามระพริบถี่ๆ เพื่อปรับภาพให้มอเห็นั นาฬิา้อมือบอว่าเป็นเวลา 17.10 น. มินโฮเ้ัวลุึ้น รู้สึปวแผลที่ไหล่นไม่อยายับแน แ่มินโฮไม่ไ้ใส่ใมันมานั มินโฮำไ้ว่าเาบอับแทฮยอนไว้ว่าะไปส่บ้านแ่นี่มันเลยเวลาลเวรไปเป็นั่วโมแล้ว มินโฮรีบหาุแรถ่อนะเินออาห้อ
มือหนาเลื่อนเปิประูในะที่มือบา็เลื่อนเปิา้านอ มินโฮรู้สึใ และแปลใที่เห็นแทฮยอนอยู่รหน้า แ่มัน็เป็นวามรู้สึีใที่แทฮยอนยัรอมินโฮอยู่ ปาหยัยยิ้มให้นหน้าสวยรหน้าอย่าเผลอัว แทฮยอนไม่ไ้พูอะไร แ่เอื้อมมือมาอัหน้าผามินโฮเบาๆ
“นายูไม่่อยีเลย” แทฮยอนบอเมื่อรู้สึถึอุหภูมิายอนร่าสูยัสู มินโฮไม่ไ้อบอะไร แ่รู้สึเหมือนัวเอ็ะยืนไม่ไหวเพราะปวแผล และมึนๆ หัว
“ลับบ้านเถอะ” แทฮยอนว่า่อนะเินนำมินโฮมา หาแ่มินโฮยัยืนพิประูเหมือนเิมไม่ไ้เินามแทฮยอนไป มินโฮไม่ไ้ป่วยถึนาเินไม่ไหวหรอ แ่อยาให้แทฮยอนเอาใว่านี้แ่นั้นเอ
แทฮยอนหันลับ มินโฮิว่าแทฮยอน้อเหวี่ยหรือไม่็บ่นให้มินโฮแน่นนอน แ่เปล่าเลย แทฮยอนทำหน้าสสัยแล้วเินลับมาหามินโฮ
“เินไหวไหม” แทฮยอนถามอย่าเป็นห่ว มันน่ารันมินโฮเือบหลุยิ้มออมา มินโฮพยัหน้าอบแทฮยอนเบา ๆ
มือบาเอื้อมมาับมือหนาอย่าถือวิสาสะ แล้วพาร่าสูเินออมา
มินโฮ้มหน้าอมยิ้มับวามน่ารัอแทฮยอน ถ้าป่วยแล้วุ้มแบบนี้มินโฮ็อยาะป่วยไปนานๆเลย
มือหนาอมินโฮ่อย ๆ เลื่อนออาพันธนาารอมือบาที่ำลัับอยู่ ่อนะ่อย ๆ ยแน ล้ออร่าบาแทน
าเรียววัมอหน้ามินโฮอย่าเอาเรื่อ แ่เมื่อมินโฮทำหน้าสำออยใส่ แทฮยอน็ไม่ไ้ว่าอะไรแ่ถอนหายใอย่ารำา ๆ เท่านั้น ยิ่ไ้ใมินโฮไปันให่
“ให้ไปส่ที่ไหน” มินโฮถาม เพราะอนเ้ามินโฮเป็นนบอเอว่าะไปส่แทฮยอน
“สภาพแบบนี้ไปส่ใรไ้” แทฮยอนพูอย่าไม่ใส่ใ
“็บอไว้แล้ว ว่าะไปส่” มินโฮเถีย
“็นายพัที่หอพัแพทย์ไม่ใ่เหรอ ลับพร้อมัน็ถูแล้ว” แทฮยอนว่าอย่ารำา
“อ้าว นายพัที่นี่้วยเหรอ” มินโฮถาม
“อืม”แทฮยอนอบพลาพยัหน้ารับ ปิมินโฮะแวะมาพัที่หอพัแพทย์เป็นบาวันเท่านั้นแ่อนนี้แทฮยอนย้ายมาพัมินโฮ้อหาวันว่าไปนอมาอยู่ที่หอพัแพทย์ริัเสียแล้ว หึหึ
เมื่อทัู้่เินลมาถึั้นล่า ไหล่บานเ้าับร่าสูอใรบาอย่าแรนร่าบาเามแรระแท แ่มินโฮรับเอาไว้ทัน
“อโทษรับ” แทฮยอนหันไปล่าวับายร่าสูในุสูทสีเ้ม ร่าสูวาสายามอแทฮยอนั้แ่หัวรเท้า และมอูมินโฮที่ออแทฮยอนอยู่ ร่าสูยยิ้มให้แทฮยอนอย่าพอใ แ่ในแววาลับแฝ้วยเลศนัยบาอย่า มันูน่าลัวนแทฮยอน้อหลบสายา
มินโฮเห็นท่าไม่ี ึระับแนที่ออแทฮยอนอยู่ในให้แน่นึ้น เป็นารบอว่า ‘นนี้ อมินโฮ’
ร่าสู แ่นหัวเราะเหยียในลำอ่อนะเินาไป
“รู้ัันเหรอ ” มินโฮถาม
“หึ” แทฮยอนส่ายหน้า แทฮยอนไม่รู้ั และไม่อยารู้ั้วย ผู้ายนนั้นน่าลัวเินไป
“ท่าทาไม่น่าไว้ในะ” มินโฮบอ อาริที่แทฮยอนไม่รู้ัผู้ายนนั้น แ่ผู้ายนนั้นอาะรู้ัแทฮยอน็ไ้
“รออยู่นี่นะ เี๋ยวไปเอารถ” แทฮยอนเปลี่ยนเรื่อ่อนะับแนแร่ที่ออัวเออยู่ออ
“รับ” มินโฮอบอย่าว่า่าย เพราะวันนี้แทฮยอนน่ารัเินว่าที่ะัใหรือสร้าวามรำาให้ มินโฮรู้ัแทฮยอนี แทฮยอนมัะใีเสมอ แ่็พร้อมที่เหวี่ยไ้ทุเมื่อถ้าถูัใหรือมีเรื่อให้แทฮยอนรำาาแมวเื่อะลายเป็นแมวุึ้นมาทันที และน่าลัว้วย
“ห้อไหน” แทฮยอนถามหลัาับรถมาถึหอพัแพทย์
“1009”มินโฮบอ่อนที่ร่าบาะพาร่าสูไปห้อ
มินโฮทิ้ัวลบนโฟา้วยสภาพที่อ่อนแรทันทีเมื่อถึห้อ มือหนายมาุมแผล้วยวามเ็บปว แทฮยอนมอภาพรหน้า็อเป็นห่วไม่ไ้ แ่แทฮยอนพามาส่นี้็ถือว่าทำีที่สุแล้ว
“พัผ่อนเถอะ” แทฮยอนว่า่อนะหมุนัวลับ
“แทฮยอนอา” มินโฮเปล่เสียเรียแหบพร่า แทฮยอนหยุะัเล็น้อย ไม่รู้ว่าะทำอย่าไรี
ถ้าะทิ้มินโฮไว้เลยแทอยอน็อเป็นห่วไม่ไ้ ร่าบาเินลับมาหย่อนัวลนั่้า ๆ มินโฮ่อนะเอามืออัหน้าผา ัวมินโฮร้อนมา สสัยะไ้าารที่แผลมีารอัเสบิเื้อ
“อยู่เป็นเพื่อน่อนไ้ไหม”มินโฮพูเสีย่ำเป็นารอร้อ แทฮยอนมอูสภาพมินโฮ่อนะถอนหายใ
“นะ นะ” มินโฮเ้าี้ เมื่อเห็นแทฮยอนไม่อบ
“อะอื้ม” แทฮยอนอบไม่เ็มเสียนั นี่ถ้าแทฮยอนไม่รู้สึผิที่เาทำให้มินโฮมารับรรไรแทนนไม่สบายแบบนี้ แทฮยอนไม่มีทาที่มาทำัวใีให้มินโฮอ้อนไ้นานี้หรอ
มินโฮหลับาพริ้มลแนบหน้าับหมอนอย่าอุ่นใเมื่อไ้ยินเสียอบรับอแทฮยอน
“ไปนอนเียี ๆไป”แทฮยอนบอเมื่อเห็นว่ามินโฮทำท่าะหลับอยู่บนโฟา
“ห้ามไปไหนนะ” มินโฮบอ่อนะลุอย่าว่า่าย แทฮยอนิ๊ปาอย่ารำา
“รู้แล้ว”
มินโฮล้มัวลนอนบนเียอย่าเหนื่อยล้า พิษอบาแผลมันทำให้มินโฮไ้และปวหัวริ ๆ ถึบารั้มินโฮะแสออมาเินวามเป็นริ แ่มินโฮ็ไม่ไ้โหแทฮยอน มินโฮป่วยและ้อารนูแลริ ๆ
สัพัร่าบาเินเ้ามาในห้อนอนพร้อมะละมัใบเล็และผ้านหนูผืนเล็ ร่าบายมาวา้าเีย่อนะนั่ล้า ๆมินโฮ มือบาใ้ผ้าุบน้ำ่อนะบิหมาและเ็หน้าให้มินโฮ
“ไม่้อิะลืมาึ้นมานะ” แทฮยอนบอเสียุ เมื่อเห็นว่ามินโฮรู้สึัว แทฮยอนูแลมินโฮไ้ แ่ไม่อยามีวามรู้สึอึอั แทฮยอนมัะทำัวไม่ถูเวลาที่มินโฮ้อ
มินโฮหัวเราะในลำอแ่็ไม่ไ้ลืมาึ้นมาามที่แทฮยอนบอ ทั้ที่รู้ว่าถ้าเาลืมาึ้นมาะมอเห็นภาพแทฮยอนที่อยู่รหน้าะสวยามมาแ่ไหน แ่มินโฮ็เลือที่ะามใแทฮยอน
มือบาแะระุมเสื้อมินโฮและถอมันออ่อนะเ็ัวให้มินโฮ แม้ะเป็นผู้าย้วยันแ่แทฮยอนยัอิาแผอแร่และล้ามเนื้อหน้าท้อที่เรียัวสวยอมินโฮมันูมีวามแ็แรเป็นลูผู้าย แทฮยอนสะบัหัวแรๆ เพื่อสลัวามิออาหัว ่อนะออแรพลิะแัวมินโฮเพื่อูแผลที่ไหล่
“โอ้ยยๆ เบา ๆ” มินโฮบอพลาทำหน้าเหยเ๋ แผลมินโฮมีเลือและหนอไหลึม็อ ปาแผลบวมแ อาารบอัถึารที่แผลอัเสบิเื้อ
แทฮยอนเินออมาหาล่อยา่อนะถือเ้าไปทำแผลให้มินโฮ เสร็แล้วร่าบา็เลือเสื้อมาเปลี่ยนให้
มินโฮไ้แ่นอนอมยิ้มับสิ่ที่แทฮยอนทำให้เา วามรู้สึเ่าๆ มันลับมา เพราะลอที่ผ่านมา
เวลาที่มินโฮไม่สบาย็มีแทฮยอนที่อยูแลมินโฮมาลอ สัมผัสามือบาทีุ่้นเยทำให้มินโฮรู้สึมีวามสุเหลือเิน
“นอนพั่อน หรือถ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเอไ้็ี” แทฮยอนบอ
“็แทฮยอนเปลี่ยนให้แล้วไม่ใ่เหรอ” มินโฮว่า
“หมายถึาเ” แทฮยอนบออย่าหุหิที่มินโฮไม่ยอมเ้าใอะไร่าย ๆ เอาเสียเลย มินโฮไ้แ่พยัหน้ารับ
“ะไปไหน”
“ลับห้อ อาบน้ำเสร็เี๋ยวหาอะไรมาให้ิน” แทฮยอนบอเรียบๆ
“อย่าไปนานนะ ”มินโฮว่า่อนะยผ้าห่มมาลุมัวและหลับาพริ้ม แทฮยอนส่ายหัวเบา ๆับวามเอาแ่ใอมินโฮ ่อนะเินออาห้อมินโฮไป
แทฮยอนหายไปเือบั่วโม่อนะลับมาพร้อม้าวอาุปเปอร์มาเ็เ็มไม้เ็มมือ เมื่อแทฮยอนเ้ามา็เห็นมินโฮเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นุนอนเสื้อยืาเายาวเรียบร้อย มานอนหลับอยู่บนโฟา ริๆแล้วมินโฮมานอนรอแทฮยอนนั่นแหละ ลัวว่าอีนะไม่ลับมา
แทฮยอนเอา้าวอไปเ็บในรัว แล้วอุ่น้าว้มที่ื้อมาให้มินโฮ ่อนะัโ๊ะอาหารเย็น่ายๆ สำหรับเาและมินโฮ ร่าบาเินออมาเพื่อะปลุนที่นอนหลับอยู่ ร่าบาพาัวเอมาหยุอยู่รหน้าร่าสูที่นอนหลับพริ้ม
แทฮยอนมอมินโฮที่หลับนิ่อยู่บนโฟา เวลาหลับมินโฮูไม่มีพิษมีภัยอะไร มันน่ามอว่าอนที่มินโฮอบทำหน้านิ่ใส่ แทฮยอนนั่ลมอหน้ามินโฮใล้ๆ ทำไมันนะผู้ายนนี้ถึเป็นฝันีอแทฮยอนันนะ แทฮยอนไ้แ่ถามัวเอ แ่็ไม่ไ้ำอบ ทำไมเมื่ออยู่ับมินโฮแทฮยอนถึรู้สึุ้นเย ปลอภัย รู้สึอบอุ่นอย่าบอไม่ถู
มือบาเอื้อมไปปัเลือนผมสีำที่ปรหน้ามินโฮอออย่าลืมัว แทฮยอนมอใบหน้ามที่หลับพริ้ม
เมื่อ่อนมินโฮเอาแ่ไล่ะเพิแทฮยอนลอ แ่อนนี้ลับมาอ้อนไม่ให้แทฮยอนไปไหน สำหรับแทฮยอนเออนนี้ไม่อยาอยู่ใล้มินโฮ เพราะแทฮยอนลัวเหลือเินว่าัวเอะรู้สึหวั่นไหว เพราะแทฮยอน็รู้ีว่านที่มินโฮ้อารือใรอีนที่ไม่ใ่แทฮยอน มินโฮมอหาใรบานาแทฮยอน แทฮยอนไม่ไ้อยาเป็นัวแทนอใรทั้นั้น
มือหนาเอื้อมมาับมือบาโยไม่ให้ั้ัว ่อนะออแรึร่าบาเ้าหา ใบหน้าเรียวอยู่ไม่ห่าาหน้ามนไ้ยินเสียหายใอันและัน
แทฮยอนรู้สึใเพราะเ้าัวไม่รู้เลยว่ามินโฮื่นมาั้แ่เมื่อไร
าู่ม่อยลืมๆ ึ้นมาสบับาเรียว นัยน์าู่มที่อบอุ่นอมินโฮ เหมือนแทฮยอนเหมือนอยู่ในวามฝันอีรั้
มือหนาอี้าเลื่อนมารั้้นอาวอแทฮยอนให้เ้าใล้อี ร่าบาเหมือนถูมน์สะ แม้ะอยาห้ามใแ่ร่าาย็ไม่เื่อฟั
ริมฝีปาหยัประบูบปาบาอย่าแผ่วเบาโยไม่ไ้ล่วล้ำ่วิวามหวานาปาบาแ่อย่าใ ถึแม้มินโฮรู้สึิถึสัมผัสาปาบาและอยาทำมาว่านี้ แ่มินโฮเลือที่ะให้เียริแทฮยอน เพราะแทฮยอนยัำมินโฮไม่ไ้ มินโฮอยาให้แทฮยอนพร้อมว่านี้่อน
มินโฮถอนริมฝีปาอออย่าเสียาย่อนเลือนมาูบแ้มใสแทน
“อย่าหายไปไหนอีเลยนะ” มินโฮระิบ้าหูแทฮยอน
“......”แทฮยอนไม่ไ้อบอะไร และูเหมือนร่าบาไม่เ้าใที่มินโฮ้อาระสื่อ มินโฮแ่ไม่อยาาแทฮยอนและไม่อยาให้แทฮยอนไปไหนไล อยาให้แทฮยอนลับมาเป็นเหมือนเิม อย่าที่เยเป็น
มือหนาปล่อยร่าบาให้เป็นอิสระ
“ิน้าวันเถอะ หิวแล้ว” มินโฮพู่อนะ่อย ๆ ยันลุึ้น แทฮยอนที่เหมือนะพึ่ไ้สิ็รีบลุึ้นเ็มวามสู่อนะเินนำมินโฮเ้าไปในรัวโยไม่ไ้พูอะไร
แทฮยอนเผลอัริมฝีปาัวเอแน่น เพิ่นึอยา่อยปามินโฮึ้นมา หมอนั่นูไม่มีพิษมีภัยเพาะอนหลับริๆ แ่ถ้าื่นมามินโฮือัวอันรายสำหรับแทฮยอนเหลือเิน แทฮยอนลอบถอนหายใับัวเอ
มือบารินน้ำใส่แ้วส่ให้มินโฮ่อนะหย่อนัวนั่ลร้ามับมินโฮแล้วนั่ิน้าวเียบ ๆ
“มออะไรนัหนา” แทฮยอนส่เสียุเมื่อเห็นมินโฮเอาแ่นั่้อหน้าไม่ยอมิน้าว มินโฮหัวเราะเบา ๆ่อนะเริ่มิน้าวอย่าว่า่าย ไม่ว่าเรื่ออะไรมินโฮ็ไม่อยาัใแทฮยอนทั้นั้นแหละ เหมือนไ้ลับบมานั่ินเนอร์ในวันรบรอบทั้ ๆที่วันนี้แ่ิน้าว้วยันธรรมา แ่มินโฮ็อบมัน และอยามีแทฮยอนนั่ิน้าว้วยแบบนี้ทุๆ วัน
มินโฮทิ้ัวลบนเียทันทีหลัิน้าวเสร็ พิษไ้มันทำให้ร่าายอมินโฮทรมานเหลือเิน แทฮยอนามเอายาลไ้ ยาแ้อัเสบ และยา่าเื้อมาให้มินโฮ
“ินยา ะไ้นอนพั” แทฮยอนบอ่อนส่ยาและน้ำให้มินโฮ มินโฮรับไปินอย่าว่า่าย ่อนที่ร่าสูะเยิบัวให้มีพื้นที่ว่าบนเียพอสำหรับอีน มือหนาบลบนเียเบาๆ แทนำเิวน แม้มินโฮไม่ไ้พูแ่แทฮยอน็เ้าใวามหมาย เมื่อนึไปถึเหุาร์่อนหน้านี้แล้ว แทฮยอนิีับมินโฮไม่ไ้เลย
มินโฮมอหน้าาวที่ำลัึ้นสีแั มันน่าหมั่นเี้ยวสำหรับมินโฮริๆ
“นั่่อนสิ” มินโฮว่า
“ะลับห้อแล้ว” แทฮยอนบอ
“อยู่เป็นเพื่อนแปปนึ”มือหนาเอื้อมมาุแนร่าบาให้นั่ล้า ๆ นี่แทฮยอนเสียไปเท่าไรแล้วับำว่าอยู่เป็นเพื่อนอมินโฮ ผู้ายนนี้ไม่น่าไว้ใเลย
“ไม่ทำอะไรหรอน่า” มินโฮพูพลาหัวเราะ่อนะทิ้ัวนอนล
แทฮยอนลอบถอนหายใออมา่อนะเอนัวพิหัวเีย
“ไว้ให้ันหลับ่อน่อยลับนะ” มินโฮบอ ถึแม้ว่าเาะอยาให้แทฮยอนอยู่้วยทั้ืนแ่มันะเป็นารเห็นแ่ัวเินไป เพราะแทฮยอนเอ็เหนื่อยและอยาพัผ่อนเหมือนัน
“’ั้น็รีบหลับสิ” แทฮยอนบอ ร่าสูพลิะแัวมานอนมอหน้าร่าบาให้ัึ้น มือหนาเลื่อนมาุมมือบาอแทฮยอน เบา ๆ แทฮยอนมอารระทำอนรหน้าอย่าสสัย แ่็ไม่ไ้ห้ามหรือัมือออ
“อบในะ แทฮยอน” มินโฮพูพลาใ้นิ้วลูบไฝที่นิ้วโป้แทฮยอนเบา ๆ แทฮยอนมอมินโฮอย่าไม่เ้าใ เพราะแทฮยอนไม่เยมีใรมาให้วามสนใไฝที่มืออเาแบบที่มินโฮทำมา่อน แ่สำหรับมินโฮมันือสิ่ที่ทำให้มั่นใว่านรหน้าือนรัอเาริๆ
“ะรอนะ นานแ่ไหน็ะรอ” มินโฮพูออมาเบา ๆ ่อนที่เปลือาะปิล
วามทรำอแทฮยอนยั้อใ้เวลา ไม่ว่าะนานแ่ไหนถึอย่าไรมินโฮ็ะรอแทฮยอน มินโฮมั่นใว่าแทฮยอน้อลับมาำมินโฮไ้แน่
ถึแม้แทฮยอนะไม่เ้าในสิ่ที่มินโฮ้อารสื่อ แ่แทฮยอน็เื่อว่า ำว่ารออมินโฮมีวามหมาย
เพราะฤทธิ์ยาและวามอ่อนเพลียาพิษไ้ทำให้มินโฮหลับไปโย่าย ร่าสูนอนนิ่ หายใเป็นัหวะสม่ำเสมอ มือบาเอื้อมหยิบผ้าห่มมาห่มให้มินโฮ
แสไฟสลัวาหัวเียทำให้บรรยาาศในห้อนอนูอบอุ่นน่านอน แทฮยอนยันั่มอร่าสูที่นอนทอัวนิ่ ถึแม้มินโฮะอบทำัวแปล ๆ ให้แทฮยอนไม่เ้าใอยู่เรื่อย แ่ในใลึแทฮยอนเื่อว่ามันมีเหุผล แ่ไ้นั่มอมินโฮหลับอย่าสบายแทฮยอน็อุ่นใ
‘หายไว ๆนะ ’
บาสิ่ที่อยาะพุู ็ทำไ้แ่พูในใเท่านั้น
ถึ....รีเอร์ผู้น่าฮัทุนน
่วนี้ไรท์มีวามเบลอ แรมา ลับมาอ่านพบว่าำผิเยอะมา
เลยอามีารอัพบาอนใหม่เพราะเ้าไปแ้ำผิเนาะ
ราบบบบ ออภัยอย่าสูสุเลย
อนนี้แอบสปอยล์ว่ารีเอร์ะไ้พบับับัวละรใหม่อีน
ว่าแ่ะมามีบทบาทอะไรนั้นรออ่านอนหน้านะ
่วนี้อาอัพ้านินึเนาะ แ่็รอิาม้วยเนาะ
อบุทุำลัใ และทุนที่รอิามนะะ
อมเม้น์ ิมไ้หมเลยนะ
รั.
ความคิดเห็น