คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : 15::Collaborate II (100%)
โรพยาบาลมหาวิทยาลัยโล
ฮยอนนั่ทอสายานิ่มอร่าายาวทีู่ยับเยินถูพันธนาาร้วยท่อและสาย่า ๆ เ็มไปหม ผิวที่เยสวยเ็มไป้วยรอยแผล และบอบ้ำ ถ้าแทฮยอนรู้ว่าผิวเามีแผลเยอะ้อทนไม่ไ้แน่ๆ
มือบาับ Forceps (ีมีบ) ีบสำลีุบ 0.9% NSS สำหรับล้าแผล่อนะบรรทำวามสะอาแผลให้แทฮยอนเบา ๆ
ผิวหนัที่ยัมีรอยแาผื่นแพ้อาหารทะเลปราให้เห็นรอยา ๆ ทำให้ฮยอนน้ำาลอ เพราะเาเอ
แทฮยอนถึ้อมาทุ์ทรมานแบบนี้ แ่มัน็ทำให้ฮยอนทรมานหัวใมาเ่นัน
“ฮยอนอา” เสียผู้มาเยือนเอ่ยึ้น มือเรียวปาน้ำาลวๆ่อนะหันไปเผิหน้า
ที่ริแล้ว ฮยอนำลัรอ้วยวามหวั่นใ รอนเป็นลุลับมาาให้ารแ่เ้าหน้าที่ำรวเรื่อีอุบัิเหุ
“ึฮยอนโนับ้อหาพยายาม่า เพราะปรารอยนิ้วมือบนีมัลว ” ฮยอนอเริ่มบอ
แน่นอนว่าฮยอนเรียมใไว้แล้ว แ่ฮยอน็ยัรู้สึเสียใับมันอยู่ี สิ่ที่ึฮยอนทำมันือสิ่ที่ผิ แ่ฮยอน็ไม่อยาเสียึฮยอนไป
“แ่รอยนิ้วมือที่ปราอยู่บนวยามันเป็นอหลานนะฮยอน” ฮยอนอมีสีหน้าัวล
“ผมยอมมอบัวไ้นะรับ ผม...ผมะไป”แม้ำพูะฟัูห้าวหาแ่ฮยอนลับลัวเหลือเิน
“แ่ลุยอมเสียหลานไปอีนไม่ไ้หรอ อโทษนะฮยอน” มือหนายึ้นลูบผมนุ่มอฮยอนเพื่อปลอบใ
“แล้วผม้อทำยัไับเรื่อนี้ี”ฮยอนรู้สึทา้าหน้ามันมืไปหม ไม่รู้ะรับมือับสถานาร์ที่หนัหน่วแบบนี้อย่าไรี
“ลุให้ารับเ้าหน้าที่ำรวไปแล้ว ว่านที่ประสบอุบัิือฮยอน ไม่ใ่แทฮยอน”ฮยอนอบอ่อ
ฮยอนเบิาว้า มอหน้านเป็นลุ้วยวามใ
“เสียสละ่วเวลาีวิอหลาน่อานี้เพื่อทำหน้าที่แทนแทฮยอนเถอะนะ ไ้โปร” ฮยอนอบอสิ่ที่น่าละอายที่สุ เพราะเาทนไม่ไ้ถ้าเห็นฮยอนมีีิัว และแัทำาน่ายึ้นถ้าแทฮยอนถูถอนรายื่อผู้ถือหุ้นอโรพยาบาล เพราะะนั้น แทฮยอนยัำเป็นะ้อมีบทบาทอยู่เพื่อ่วยโรพยาบาล
“ุลุ”ฮยอนพยายามสัลั้นอารม์ มันไม่ใ่เรื่อ่ายที่ะ้อโยนีวิที่เหลืออัวเอทิ้ไป และไปใ้ีวิในแบบอนอื่น แทนนอื่น
แ่เมื่อมอูร่ายับเยินที่นอนนิ่อยู่บนเียอแทฮยอนแล้ว มัน็่ายาที่ะเ้าใ ที่่วีวิที่เหลืออ
แทฮยอนถูฮยอนโยนมันทิ้ไป วามรู้สึในอนนี้ไม่่าันนัหรอ
“เพื่อรัษาโรพยาบาลไว้ ” ฮยอนอบอวามริออมา
“ผม..้อทำยัไ” ฮยอนพยายามลั้นน้ำาเอาไว้ นี่ือเส้นทาใหม่ที่ฮยอนเลือที่ะเิน ไม่ใ่ฮยอนเลือ แ่ฮยอน้อเลือ่าหา ทำไมแม้พยายามบอับใัวเอว่าไม่เป็นอะไร แ่ทำไม ฮยอนลับรู้สึลัวเหลือเิน
“เรื่อีลุเ็บเียบที่สุ แล้วให้แทฮยอนมารัษาที่นี่แทน ที่โรพยาบาลไม่มีใรรู้เรื่ออุบัิเหุ พรุ่นี้พ่อแม่อหลานะลับาสัมมนาะย้ายแทฮยอนไปรัษาับหมอเพาะทาสมอที่อเมริา ส่วนหลานลาออาที่นี่แล้วไปทำานที่โรพยาบาลอลุในัวแทนอแทฮยอน แล้วเรื่อทั้หมะลับเป็นปิเอ แ่หลานอา้อปรับัวัระยะ ทำไ้ใ่มั๊ย?” ฮยอนออธิบายให้ฮยอนฟั
มันฟัู่าย แ่มันไม่ใ่สำหรับฮยอน ทาเลือที่ไม่มีสิทธิ์เลือเพราะฮยอน้อรับผลรรมอัวเอ
“รับ” ฮยอนอบรับสั้น ๆให้ับนเป็นลุ ใบหน้านิ่ที่ไม่ไ้แสวามรู้สึใ ๆ แ่ในใลับรู้สึเ็บปวเหลือเิน
........................................
าเรียวลืมึ้นมาเมื่อแสยามเ้าสาระทบลอม่านสีอ่อนอห้อพัแพทย์ ร่าบายัุัวนิ่ใ้ผ้าห่มหนาเพื่อึมับวามอบอุ่นาที่นอน ฮยอนลืมาทอสายานิ่มอใบไม้ที่อ่อนไหวไปับสายลมหนาวนอหน้า่า
นานแ่ไหนแล้ว ที่ฮยอนใ้ีวิในแบบอนัมแทฮยอน ถึมันะ่วยรัษาโรพยาบาลเอาไว้ไ้ แ่มันไม่ินเสียทีับารเป็นแทฮยอน ับทาเลือที่ฮยอน้อเลือ สุท้ายฮยอน็เหลือัวนเียว
บ้านที่ไม่มีพ่อ แม่ ไม่มีแทฮยอนอยู่เพราะรอบรัวย้ายไปอยู่อเมริา
นรัที่พ้นีเพราะเส้นสายอนเป็นพ่อ ้อโนส่ไปันิสัยที่่าประเทศ
เพื่อร่วมานหน้าใหม่ ๆ ที่ล้ายนแปลหน้าไปเสียหม
ลุ นเียวที่ฮยอนเหลืออยู่ ็ยุ่ับานบริหาร ไม่ไ้มาสนใฮยอนนั
ร่าบาถอนหายใยาว วันนี้ฮยอนี้เียไปทำาน ี้เียใ้ีวิแบบนี้ มันไม่มีวามสุเอาเสียเลย
ร่าบาเินเ้าห้อแผนศัลยรรม็้อแปลใที่ในห้อเ็มไป้วยลูโป่ ลิบบิ้น ล้ายะมีานลอ โยมี
พี่ินอูหมอหน้าหวานเป็นนระือรือร้นในารพาน้อ ๆ ในแผนันู้นันี่
“หมอนัม มาพอีเลย ีใ้วยนะ หมอำลัลับมาแล้ว” พี่ินอูพูพลายิ้ม
“หมอ?” ฮยอนทวนื่ออย่าสสัย แล้วทำไม้อีใับเา้วย
“นี่หมอไม่ไ้บอหรอว่าะลับ”ินอูถามเมื่อเห็นฮยอนทำหน้าสสัย
“อ่อ บอแล้วรับ”ฮยอนยิ้มเือนๆให้่อนะเินไปวาอบนโ๊ะทำาน แล้วหยิบาร์ผู้ป่วยบนโ๊ะเินออไปรวผู้ป่วยเพราะรู้สึอึอั นี่นในแผนที่มีฮยอน็ยัไมุ่้นนี่ะมีหมอใหม่มาเพิ่มอี ฮยอนอยาหนีไปไลๆ เสียริ
่วสายหลัรวนไ้เสร็ฮยอนยืนเลียร์าร์ผู้ป่วยอยู่ที่เาน์เอร์พยาบาล
ู่ ๆมือแร่อใรบาน ็เอื้อมมาปิาฮยอนา้านหลั
“ูิ ใรมา” เสียทุ้มระิบ้าหูฮยอน มือบาแะมืออีนออ่อนะหันหน้ามาเผิ
ผู้ายร่าสูรหน้า ใบหน้ามเป็นสันัเน ิ้วเ้มเรียัวหนา ับามที่นัยน์าูอบอุ่น มูโ่ไ้รูป ริมฝีปาหยัที่ำลัเหยียยิ้ม นาฮยอนเป็นผู้ายฮยอนยั้อบอว่า หล่อ หล่อมาริ ๆ
“เล่นอะไรเนี่ย” ฮยอนไม่รู้ะทัทายนรหน้ายัไ แ่ที่รู้ ๆผู้ายนนี้้อมีวามสำัับแทฮยอนอย่าแน่นอน
“ทำไมิ่อไม่ไ้เลย ิถึะายอยู่แล้วเนี่ย” ร่าสูอออ้อนอีน้วยท่าทาน่ารั นฮยอนหลุหัวเราะออมา
มือแรุ่มือบาให้ามเ้าไปในห้อแผน ที่อนนีู้ทุนำลัมีวามสุับารลับมาอบุลารในแผน
“ยัยหมวยยยยยยยย” ผู้ายร่าสูาี่ ทัฮยอนทันทีที่เ้าไปในห้อแผน่อนะวิ่เ้ามาสวมอฮยอนเ็มแร
“ไอ้ฮุน อู ูยัไม่ไ้อเลย” ร่าสูพยายามึฮยอนออมาาอีน ทำเอานอื่นที่อยู่ในห้อหัวเราะันให่ ผิับฮยอนที่ไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้ว่าใรเป็นใร้วย้ำ
“ยัยหมวยทำหน้าี ๆ หน่อย ไอ้ำลับมานี่ไม่ีใเลยรึไ” ผู้ายาี่แว ที่ริฮยอนหนัใมาว่าที่้อมีใรเพิ่มเ้ามาในีวิ แล้วูท่ายิ่เป็นนสำัสำหรับแทฮยอน้วยแล้ว ฮยอน็ไม่อยาะยุ่้วยนั
หลัาที่มี มินโฮ อี ึฮุนเพิ่มเ้ามา ีวิอฮยอน็ูไม่น่าเบื่ออี่อไป มินโฮที่อยูแลฮยอนลอ ามใลอ ฮยอนถึนึอิาแทฮยอนที่มีนรัีนานี้ และึฮุนนที่อยสร้าเสียหัวเราะให้ับฮยอนและทำให้ฮยอนเป็นัวอัวเอเวลาที่อยู่ับึฮุน แ่ฮยอนไม่อยาหลอใร่อใรอีแล้ว โยเพาะมินโฮที่ีับฮยอนมา วามรู้สึผิมันเริ่ม่อัวทุรั้ที่อยู่ับมินโฮสอน ทุสัมผัสอมินโฮ ฮยอนพยายามหลีเลี่ยมัน นทะเลาะันหลายรั้ แ่ฮยอนไม่มีทาเลือ มินโฮเป็นนรัอแทฮยอน ไม่ใ่ฮยอน
หลายรั้ที่อยาะบอวามริับมินโฮ แ่มินโฮนเียว็ยัี แ่ฮยอน็ไม่มีวามล้าเอาเสียเลย ้อลับมานอนร้อไห้ับเรื่อวุ่นวายในีวินฮยอน้อพึ่ยาแ้เรียและยานอนหลับ
โปสาร์าพ่อแม่ที่อเมริาส่มาหาบ้านานๆ รั้ แ่เพราะเวลา่าันและฮยอน็านยุ่เลยไม่มีเวลาโทรหา แม้ใะเป็นห่วแทฮยอนแทบาย ยิ่รู้ว่าแทฮยอนวามทรำหายไปยิ่เป็นห่ว ฮยอนอยาให้รอบรัวลับเาหลี ฮยอนะูแลแทฮยอนเอ ะใ้ทุอย่าทั้หมเอ
วันนี้เป็นอีเ้าที่ฮยอนี้เียไปทำาน ร่าบานั่ิบาแฟในร้านเล็ๆ าเรียวมอเหม่ออย่าไร้วามสุในีวิ โปสาร์ใบล่าสุที่แม่ส่มาให้ยัอยู่ในมือบา ฮยอนิถึรอบรัวเหลือเิน ไม่อยามีีวิแบบนี้่อไปอีแล้ว อยาลับไปใ้ีวิในแบบอฮยอนเหมือนเิม
มือบาหยิบระเป๋าและอ่า ๆ่อนะเินไป่ายเินและเินออาร้านมาที่รถ
ฮยอนเปิประูรถ้าหลัที่นั่นับ่อนะวา้าวอที่หอบมาทั้หมไว้ ่อนะยืนยิ่ หาาเรียวลอบมอผู้ายแปลหน้าที่เินามมา
ั้แ่นั่อยู่ในร้านาแฟแล้วที่เห็นผู้ายแปลหน้า ฮยอนไม่ไ้ิไปเอว่าผู้ายนนั้นมอฮยอนบ่อย ๆ และามฮยอนมาาร้านาแฟ มือบาปิประูรถ ่อนะมอผ่านระที่สะท้อนภาพผู้ายแปลหน้ายืนุยโทรศัพท์ห่าออไป
ฮยอนรีบเปิประูรถ่อนะนั่ประำที่นับ มือบาเอื้อมหยิบโทรศัพท์ะโทรหามินโฮ แ่็้อะั เพราะรู้ว่าเ้านี้มินโฮมีิวผ่าัเ้า ฮยอนัใวาโทรศัพท์่อนะรีบับรถออมา
าเรียวลอบมอระลอเมื่อเห็นรถยน์อีันที่ับามและับี้รถฮยอนลอ มือบาำพวมาลัยแน่น ่อนะเหยียบันเร่เพิ่มวามเร็ว แ่รถันัล่าว็ไม่ไ้ทิ้ระยะห่าับรถฮยอนเลย หนำ้ำยัเพิ่มวามเร็วับมาเทียบรถอฮยอน ระรถสีำสนิทำแหน่หลันับถูเลื่อนลให้เห็นบุลที่อยู่ในรถ
ใบหน้าทีุ่้นเยระุยิ้มที่มุมปา ่อนระรถะปิสนิทัเิม แ่แวบเียวที่มอเห็น แ่ฮยอน็ำไ้แม่น
“เว แั”ฮยออนสบถออมา ่อนะเรียบันเร่เพิ่มวามเร็วให้พ้นาีั นรถอฮยอนนำห่าออมา าเรียวลอบมอผ่านระหลั ่อนะเห็นรถอแัเลื่อนเปิระลอีรอบ่อนที่นที่นั่ำแหน่้านับะโผล่แนออมาพร้อมวัถุสีำ ปลายระบอปืนเล็วิถีล่ำ ่อนะเหนี่ยวไลปืน ฮยอนเหยียบันเร่เ็มแรเพิ่มวามเร็วหวัะพ้นวิถีระสุน แ่ไม่พ้น
วามเร็วอรถับระสุนที่ฝัับล้อรถอย่าแม่นยำ ทำให้รถไร้ารวบุม าเรียวมอรถอีัผ่านระที่อนนี้อนิ่อยู่บนถนน พร้อมับรถันอื่น ๆที่อนิ่เ่นัน ฮยอนหันลับมาสนใรหน้าและพยายามวบุมรถ เมื่อเห็นสัาไฟสีแ ึรู้ว่ารถอัวเอผ่าไฟแ้วยวามเร็ว
เสียแรรถบรรทุัึ้น าเรียวมอไปที่้นเสีย็เห็นรถบรรทุวิ่รมา้วยวามเร็ว และเ้ามาใล้นฮยอนยัไม่ทันไ้ั้หลั ทุอย่าเิึ้นอย่ารวเร็วแรระแทอัเ้าับรถอฮยอนบีบร่าฮยอนนแทบแหลสลาย รถฮยอนหมุนว้าไปเพราะแรระแทหลายลบ่อนะหยุแน่นิ่บนถนน
ภาพที่น่าลัวหมุนวนในหัว เศษระที่บาแทามเนื้อัว และารถที่บีบอัฮยอนอยู่ มันอึอัและทรมาเหลือเิน เ็บนแทบไม่อยาหายใ
ภาพที่เห็นเริ่มเบลอ ฮยอนพยายามระพริบาถี่ ๆ เพื่อประรอสิ แ่ลับมีแ่ภาพ้อนทับปราึ้นในหัว ภาพในวันที่แทฮยอนเิอุบัิเหุ่อหน้า่อาอฮยอน น้ำใสในาอฮยอน็ไหลออมาอย่าวบุมไม่ไ้
‘แทฮยอนอา ยโทษให้น้อายนนี้้วย’ มือเรียวปัป่ายโปสาร์ใบสุท้ายอรอบรัวมาำไว้แน่น ลมหายใที่โรยแร ฮยอนไม่สามารถฝืนมัน่อไปไ้อีแล้ว
เปลือาเรียวปิลพร้อมับน้ำาหยสุท้าย ับาราไปที่เ้าัว็รู้ีว่าะไม่มีวันลับมา ฮยอนะหลับไหล ไม่้อใ้ีวิเป็นนอื่น ะใ้เวลาที่เหลือในแบบอฮยอนเอลอาล
...................................
มือบาปิไอารี่ล ่อนะอไอารี่ไว้ับอแล้วร้อไห้ออมาเียบ ๆ ปล่อยให้น้ำาเป็นเรื่อยืนยันวามเศร้า
แทฮยอนเ้าใผิฮยอนมาลอ ทั้ที่ฮยอนรัและเป็นห่วแทฮยอนมานาไหนแ่เาลับไม่เยรับรู้เลย และวันนี้แทฮยอน็เสียฮยอนไปแล้ว เพราะแันเลวที่มาทำลายรอบรัวอแทฮยอนให้พัล
แทฮยอนร้อไห้ออมานร่าไหวสั่น วามเสียใที่มีมันลั้นไว้ไม่ไ้แล้ว มินโฮที่นอนหลับอยู่บนันิ่มรู้สึัวึ้นมา้วยวามใ เมื่อเห็นอีนร้อไห้อย่าหนัแบบนี้
มินโฮไม่พูอะไรแ่ึอีนมาอไว้และลูบผมเบา ๆ มินโฮพอไม่รู้หรอว่าแทฮยอนร้อไห้เพราะอะไร แ่เพราะไอารี่อฮยอน มินโฮไม่เยเห็นแทฮยอนเศร้านานี้ อาเพราะรู้เรื่อราวทั้หม มันโหร้ายสำหรับแทฮยอนมา
แทฮยอนร้อไห้ระบายวามเสียใออมาับอแร่อมินโฮ วามเสียใ วามเ็บปว ที่มันล้นทะลัออมา แทฮยอนแทบาใเพราะิถึฮยอนเหลือเิน ทั้วามโรธแ้นที่มี่อแัมันีันมั่วไปหม
“ฮยอนอา” แทฮยอนเรียื่อน้อายที่าไปโยไม่มีวันลับมา้ำ ๆ ื่อที่ยัเหลือเพียแ่วามทรำที่สวยาม พร้อมหลัานสำัิ้นสุท้าย
าราไปอฮยอนแลับหลัานที่ะเอาไปเล่นานแัไ้ แ่มัน็นานมาแล้วแทฮยอน็ยัไม่มั่นในัว่า ้อมูลาล้อ CCTV ะยัมีเหลือหรือเปล่า แ่แทฮยอนะไม่ทำให้าราไปอฮยอนในรั้นี้สูเปล่าอย่าเ็า
“พี่มินโฮ ฮึ่” แทฮยอนผละออมาาอ้อมออมินโฮ
“หื้ม” มินโฮยมือสอ้าปาน้ำาให้แทฮยอน ่อนะมอ้วยสายาที่เป็นห่ว
“ฮยอนไม่ไ้เิอุบัิเหุ ฮยอนโนลอบทำร้าย” แทฮยอนพยายามบอออมา
“หมายวามว่าไ” มินโฮถามอย่าสสัย
แทฮยอนเล่าทุอย่าให้มินโฮฟัทั้หม เรื่อนี้ึยูนับีโฮน่าะพอ่วยามหาหลัานไ้ ารประุมโรสร้าารบริหารที่ะำลัะเิเร็ว ๆนี้ แทฮยอนอยาะบเรื่อทั้หมในวันนั้น ถ้ามีหลัานมััวแัมาพอเรื่อทุอย่าะบ นสารเลวะถูำัไปเสียที แ่อนนี้วามริทุอย่าเปิเผยแล้วแ่ยัไม่มีหลัานอะไรที่ะนำมาใ้ไ้เลยสัอย่า
เสียเาะประูห้อัึ้น ่อนที่ผู้มาเยือนะเินเ้ามา แทฮยอนเ็น้ำาบนใบหน้า และพยายามทำัวให้เป็นปิที่สุ
ร่าบาเล็ ับผมสีแส ริมฝีปาเหยียยิ้มทันทีที่เ้ามาถึ
“ฮยอ มาไ้ไรับเนี่ย” มินโฮเอ่ยทัีย้วยวามรู้สึแปลใที่เห็นียมาปราัวอยู่ในโรพยาบาลแบบนี้
“มีนบอให้มาน่ะสิ” ียถอนหายใ่อนะวาอเยี่ยมเป็นเ้าร้านอียเอไว้ที่โ๊ะ้าเีย
“หวัีรับฮยอ” แทฮยอนล่าวทัทายียบ้า ไม่ไ้เอันนานแ่แทฮยอน็ำไ้ว่าเมื่อ่อนเยไปื่ม้วยันบ่อย ๆ
“ไม่ไปหาันบ้าเลยนะ” ียบ่นแทฮยอนทันที
แทฮยอนแ้ยิ้มน้อย ๆ ให้ ะบอยัไีละ ที่ผ่านมาแทฮยอนเอ็ลืมียไปเหมือนัน เพิ่วามทรำลับมา
“แล้วใรันรับที่บอให้ฮยอมาเยี่ยมพวเรา” มินโฮถามึ้น
“อ่ะ นี่ ” ียไม่อบแ่ยื่นอเมมโมรี่าร์ให้
“อะไรเหรอฮยอ ”แทฮยอนถามอย่าสสัย
“้อวามสุท้ายอึฮยอน โทรมาวัน่อนที่เาะายน่ะ” ียอบเรียบ ๆ
แทฮยอนับมินโฮมอหน้าันนิ่ ่อนะมอหน้าีย้วยวามแปลใ
“แปลใล่ะสิ มันน่าะพอ่วยพวนายไ้บ้า ลอเอาไปฟัูเอละัน พี่มีธุระไป่อ ้ออัว่อน ”ียบอ
“อบุมานะรับฮยอ ” แทฮยอนยิ้มให้ียแ่เือบะร้อไห้ออมาอี
“อื้ม ไปล่ะ ูท่าบานไม่่อยอยาให้พี่อยู่” ียรีบับทแล้วพูยิ้ม ๆแวมินโฮ
“แหม ฮยอ นี่็ะึแล้ว ยัมีธุระ่อับใรที่ไหนอี”มินโฮแวนเป็นพี่บ้า ีย ยยิ้ม่อนะยัไหล่ไม่รู้ไม่ี้และเินละออมา
ทันทีที่ียลับไป มินโฮพาแทฮยอนมาที่ห้อทำานอมินโฮ เพื่อมาเปิลิปเสียฟัหลัานที่ียเพิ่ให้มา แทฮยอนีในเนื้อเ้น ไม่ิเลยว่าโะเ้า้านานี้
…….วันเิเหุ………
ีวิที่สุสบายมาลอ ึฮยอน็ไม่ิว่าัวเอะ้อมาอยู่ในสภาพแบบนี้ ห้อลูรเหล็โล่ ๆ ับพื้นปูนเย็นเียบ ไหนะลิ่นอับที่วนลื่นไส้ เาไม่วรมาอยู่ในที่แบบนี้เลยันิ ในเวลาแบบนี้ึฮยอนิถึนเป็นพ่อเหลือเิน แ่ในใไ้แ่หวัว่า พ่อ ะมา่วยให้ึฮยอนหลุพ้นาี เหมือนทุรั้ที่ผ่านมา แ่รั้นี้ทำไมเาลับลัวและไม่มีวามมั่นใเลยันิว่า พ่อ ะมา่วยเาเหมือนอย่าทุรั้ เพราะเาทำานให้พ่อไม่สำเร็!
เสียฝีเท้านสอนำลัเินรเ้ามา ในใ็ภาวะนาให้เป็นพ่อ แ่ึฮยอน็้อผิหวั เมื่อเ้าหน้าที่ำรว เินนำเลาอผู้เป็นพ่อเ้ามาหา ึฮยอนลุึ้นเ็มวามสูอย่ามีวามหวัว่าเาะรอพ้นาสถานที่รนี้
“ผมอเวลาสัรู่” เลาบอับเ้าหน้าที่ำรว เ้าหน้าที่ำรวพยัหน้ารับ่อนะระิบ้าหูนเป็นเลาและเินละออไป
แน่นอนว่า อำนาอเว ีั อยู่เหนือหมาย ึเป็นเรื่อ่ายายที่หมายะให้วามร่วมมือแลับสินบนเล็ ๆน้อย ๆ ในทุๆ รั้ และรวมถึรั้นี้้วย แ่ึฮยอนิผิ
“ุท่านรู้เรื่อแล้วนะรับ ่าวแพร่ออไปเร็วมา แ่ไม่เป็นไรรับ ท่านมีวิธีัารับปัหาแล้ว” ายวัยลานบอับึฮยอนเรียบ ๆ
“ีรับ ผมะไ้ออไปเมื่อไหร่” ึฮยอนถามอย่าหวั่นใ นรหน้า้อนสายามอึฮยอน ่อนะถอนใทิ้
“ุรู้ไหม ุพลารไหน ” ำถามที่ึฮยอนฟัแล้วรู้สึเสียแทหัวใ วามัวลเพิ่มึ้นมาอีเป็นสิบเท่า
“ิว่ารู้” ึฮยอนอบเรียบๆ
“ารเลือั้ะรัมนรีำลัมาถึเร็ว ๆนี้ ่าวมีผลับะแนนเสียมา และเรื่อโรพยาบาลที่ทำพลา นี่มันไม่ใ่รั้แรอุึฮยอนนะรับ ถ้ามีารสอบสวนเพิ่มีเ่า ๆ มันะัทอไปถึุท่านไ้” ึฮยอนฟัทุถ้อยำทีู่เย็นเยือ มันทำให้ึฮยอนพอเาบทสรุปไ้
“ุบอว่า พ่อมีวิธีัารับปัหาไม่ใ่เหรอ”
“รับ ไ้โปรทำามวิธีอท่าน้วย” ายวัยลานบอ่อนะยื่นอพลาสิิบล็อสีาให้
หัวใึฮยอนระุวูบ เมื่อเห็นเาลา ๆอสิ่ที่อยู่ในอสีานั่น มือหนาเอื้อมไปรับมาอย่าลัเล มือที่ื้นเหื่อำลัสั่นเทาเพราะวามลัวที่ำลัถาโถมเ้ามา
“ทำไม” ึฮยอนไม่สามารถพูอะไรออมาไ้ วามรู้สึทุอย่าีันมั่วไปหม ทำไมพ่อผู้ให้ำเนิเาถึไ้ใร้ายนานี้ัน ทำไม
“อโทษ้วยนะรับผมแ่ทำามำสั่” ายวัยลาน้มหัวให้ึฮยอนเล็น้อย มือื้นเหื่อที่ำลัำอพลาสิสีาแน่นนเ็บ วามเ็บปวที่แทฮยอนเยไ้รับ ไม่ิว่าัวเอะมีโอาสไ้ลิ้มลอมันบ้า นอย่า
ึฮยอนไม่เยทำอะไรสำเร็ ไม่เยทำให้พ่อภูมิใ มีแ่สร้าปัหาให้ มัน็สมวรแล้วล่ะ
มือสั่นเทา่อยเปิอและหยิบ syringe ยาออมาา ปริมายาและวามเ้ม้นอยาถูเรียมมาอย่าเรียบร้อย และเพียพอที่ปลิลมหายใอึฮยอน
ร่าสูทรุนั่ลับพื้นเย็นอย่าหมเรี่ยวแร สายาทอนิ่ไปรหน้าอย่าเหม่อลอย
“โปรยืนยันให้ผมมั่นใ้วย” ำพูออีนฟัูเรียบ แ่วามหมายือบอให้ึฮยอนยืนยันวามาย่อหน้า ็แ่นั้นเอ
ึฮยอนแ่นหัวเราะออมาอย่าน่าสมเพ ่อนะ่อยๆใ้สายรั รัแนท่อนบน ให้เห็นเส้นเลือบริเว่อพับแนัเน มือสั่น่อยหยิบ syringe ยามาถอปลอเ็มออ ึฮยอนถือเ็มียาไว้ในมืออย่าลัเล ับแน่นนแทบสลายามือ
ีวิอึอยอนที่ผ่านทำามที่พ่อ้อารมาลอ แม้แ่ารำเนินีวิ้อทำามที่พ่อ้อาร ยเว้นเรื่อผู้หิ ึฮยอนพยายามทำทุอย่าให้พ่อเายอมรับเรื่อฮยอน น้อทำให้ฮยอนเ้ามาเี่ยว้อับเรื่อเลวร้ายทั้หมและในที่สุเา็้อเสียฮยอนไป แ่ถึอย่านั้นพ่อ็ไม่เยพอใในัวอึฮยอนเลย ีวิมัน่าูไร้่าเหลือเิน
ึฮยอน่อย ๆ แทเ็มผ่านผิวหนัลไปามแนวเส้นเลือบริเว้อพับแน ่อนะันยาเ้าไป้า ๆ วามรู้สึปวและแสบบริเวที่ีแล่นเ้าไปามเส้นเลือนปวร้าวไปทั่วทั้แน แ่อีไม่นานเาะหายปว
“ผมอยาโทรศัพท์” ึฮยอนบอวามปรารถนารั้สุท้ายในีวิ
เาูลัเล แ่สุท้าย็หยิบโทรศัทพ์ส่วนัวส่ให้ึฮยอน
“ไปบอพ่อว่าผมทำามวิธีอท่านแล้ว” ึฮยอนบอเรียบ ๆ่อนะปัมือไล่อีนอย่าอ่อนแร ายวัย้มหัวให้อีรั้่อนะเ็บหลัานทั้หมและเินลับออไปเียบ ๆ
ึฮยอนทิ้ัวพิบนพนัปูนที่เย็นเียบ แ่อนนี้เาลับไม่รู้สึอะไรแล้วทั้นั้น ล้ามเนื้อทุส่วนเริ่มอ่อนแรล มือหนาพยายามเบอร์ที่เาแทบะนึมันไม่ออ ียแฟนนแรอึฮยอน ะเรียว่าแฟน็ไม่ถูเพราะทัู้่มีวามสัมพันธ์แ่ทาาย แ่ีย็ยัเหมือนเพื่อน เหมือนแม่ที่เวลาึฮยอนมีปัหาะทำให้สบายใึ้นมาไ้ นอา
ียแล้ว อนนี้ึฮยอน็นึไม่ออเลยว่ายัมีใระรับฟัเรื่อราวอเาไ้อี
‘ฮัลโหลลล’เสียเล็ัวเียลอออมาาปลายสาย
“ูเอนะ ึฮยอน”ึฮยอนบออีน
“หื้ม? ลมอะไรหอบมึมา”ียถาม
“ูแ่รู้สึว่ายัมีนใหู้บอลา”ึฮยอนพูเรียบ ๆ ปาเหยียยิ้มอย่าสมเพัวเอ
“มึเมารึเปล่า มึอยู่ไหน” วามเป็นห่วถูถ่ายทอออมาผ่านสายโทรศัพท์ แ่นี้มัน็ทำให้ึฮยอนน้ำาลอ
“เปล่า ูแ่อยาโทรมาบ่นให้มึฟัรั้สุท้าย”ึฮยอนพู้วยวามเหนื่อยล้าที่เริ่มืบลานเ้ามา
“มีอะไรรึเปล่า ทำไมมึพูาแปล ๆ”ียถาม
“เออ แ่รับฟัและ่วยูบาอย่า็พอ”
“อื้มมีอะไรเล่ามา” ียบอ่อนะบันทึเสียารสนทนา เพราะึฮยอนูแปลไปนียแอบหวั่นใ
“ีย อนนีู้ไม่เหลือใรแล้ว ูเลยิถึมึ”ึฮยอนบอ
“อะไรอมึ”
“เหลือมึนเียวที่ะ่วยูไ้ ูอยาอโทษแทฮยอน”วามอ่อนล้าอนนี้แทบทำให้ึฮยอนับโทรศัพท์แนบแทบหูไม่ไหว
“มึทำอะไรไว้มึ็ไปอโทษเอ”
“ูไม่มีเวลาแล้ว ูำลัะาย” ึฮยอนพู้วยเสียแผ่วเบา
“หมายวามว่าไ”
“ถ้ามึู่าวบ้ามึ็อาะรู้ว่าูโนับ แน่นอนว่าพ่อูเป็นนมีื่อเสียเ้าไม่พอใับ่าวแบบนี้หรอ วันนี้พ่อให้เลามาเยี่ยมพร้อมับอฝาเล็ ๆน้อย ๆ”
“อะไร” ียถาม
“ยา”
“............”ียเียบรอฟัอีน
“ยาแบบเียวันทีู่เยีให้แทฮยอนเลย อนนีู้เหนื่อยแล้ว็่ว”’ึฮยอนเริ่มเสียัวเีย
“ึฮยอน มึหลับไม่ไ้นะ”ียบอ้วยวามใ
“ูฝืนไม่ไ้หรอ ยามันแรเหลือเิน เพราะูโนับ มันะทำให้ื่อเสียพ่อโนทำลายป่นปี้ที่มีลูแบบนี้ พ่อเยบอูว่าอะไรที่มันัวา็ำัมันะ วันนีู้เ้าใแล้ว แม้แู่เอ็โนำั” เสียึฮยอนอ่อนล
“แล้วทำไมมึยอม”
“ูรู้ัพ่อัวเอี ูไม่ยอม ัวันพ่อ็้อทำใหู้ยอมอยู่ี อย่าน้อย็เลือที่ะำััวเอามวิธีที่พ่อ้อาระีว่า อนนีู้เหนื่อยมา ไม่ไหวแล้ว” ึฮยอนพูเสียแผ่วเบานล้ายเสียระิบ
“มึ ห้ามเป็นอะไรไปนะ” ียร้อ้วยวามใ
“ฝาอโทษแทฮยอน้วย ูเสียใ ส่วนพ่อ.......พ่อะรู้สึเสียใบ้าไหมนะ พ่อรับผมอยาให้พ่อหยุทำเรื่อเลวร้ายทั้หมเท่านี้เถอะรับ ีวิผมไม่เยมีวามสุเลยที่้ออยู่ับารแย่ิและทำร้ายแ่นอื่น ผมอยาให้พ่อมีวามสุนะรับ”เสียพูบ่นเรื่อยเปื่อยอึฮยอนัแผ่วเบาลเรื่อยๆ นสิ้นเสีย ไม่มีมีแ่เสียลมหายใ
ลิปเสียสิ้นสุลพร้อมับลมหายใอึฮยอน แัไม่ใ่น แม้แ่ลูัวเอเายัล้าที่ะทำลาย้วยน้ำมือัวเอ เามีวามสุริหรือ
“พี่ียเ๋ว่ะ” มินโฮม
“น่าสสารเนอะ” แทฮยอนบ่น่อนะถอเมมโมรี่าร์เ็บไว้ในอเหมือนเิม
“ะว่าน่าสสาร็น่าสสารแหละ แ่ไม่”มินโฮพูอย่าไม่ใส่ใ
“นอาัวะำแล้วใยัำอี” แทฮยอนบ่น
“ว่าไนะ” มินโฮถามทวน เพราะแทฮยอนไม่ไ้ล้อมินโฮแบบนี้มานานมาแล้ว
“เปล่า” แทฮยอนว่ำปามอบนอย่าไม่สนใ่อนะโนมินโฮุร่าบามานั่บนัเาบนโฟาัวยาวลาห้อ
“ำพี่ไ้หมแล้วใ่มั้ย” มินโฮถามออมาอย่าีใ ไม่ไ้รู้สึโรธที่แทฮยอนล้อเา แ่ลับีใที่ไ้ยินำที่ไม่ไ้ยินมานาน
“อื้ม ำไ้หมแล้ว ใระล้าลืมไอ้หมูำในำนาน ”แทฮยอนพู่อนะหัวเราะิัอย่าพอใ ทำเอามินโฮเผลอยิ้มาม้วยวามโล่อ โล่อที่แทฮยอนวามทรำอแทฮยอนลับืนมา ที่มินโฮรอมาลอมันไม่เสียเปล่า เาไ้นรัลับืนมาแล้ว
“อื้มน่ารัริแมวน้อยอพี่” มินโฮึแ้มนิ่มอแทฮยอน้วยวามเอ็นู
“เ็บ ๆ โอ้ย” แทฮยอนโวยวาย
“เ็บแ่นี้โวยวาย ทีอย่าอื่นนี่เ็บว่านี่ไม่เห็นโวยวาย โอ้ยย”มินโฮพูไม่ทันบ็โนฝ่ามือฟา้นแนเ้าให้
“ทะลึ่!” แทฮยอนมอ้วยสายาุ
“ี้าที่มีแผลอะ เ็บ” มินโฮไ้ทีแทฮยอนอ้อน แล้วเลิแนเสื้อให้แทฮยอนูว่ามันมีแผลริ
“เฮ้ยย เ็บมามั้ย ”แทฮยอนรีบเ้ามาูแผลอมินโฮทันที าแมวุลายเป็นแมวน้อยแสนเื่อ
“เ็บ โอ้ย เ็บมาเลย ไม่ไหวแล้ว” มินโฮัวแทฮยอนลแล้วทิ้ัวเอบลับออแทฮยอนอย่าหมแร
“ไม่ใ่ละ ไอ้พี่มินโฮ” แทฮยอนเริ่มโวยวายเมื่อมินโฮรวบัวแทฮยอนไว้ ่อนะนอนนิ่หน้ามุับอาวอแทฮยอน
“โรมีวามสุอะ”มินโฮบอ่อนะระับอแทฮยอนให้แน่นว่าเิม
มินโฮมีวามสุมาริๆ ที่นรัอเาไ้นรัอเาลับมา แล้วยิ่ไ้ใ้เวลาอยู่ับแทฮยอนแบบนี้มินโฮมีวามสุมาริ ๆ ที่ผ่านมาเอเรื่อราวร้าย ๆ มามามายเหลือเิน แ่่อไปนี้เรื่อราวร้ายๆ มันะผ่านไป มินโฮหวัอย่านั้น เพราะมินโฮอยาใ้ีวิเหมือนนธรรมาทั่วไปับแทฮยอน แ่นั้น มินโฮไม่ไ้หวัอะไรมาว่านี้เลย
……………….................
แทฮยอนระับเสื้อสูทให้พอีับัว ่อนะยืนเ็วามเรียบร้อยผ่านระเา แทฮยอน้อถอนหายใยาวเมื่อระสะท้อนภาพมินโฮที่เินเปลือยท่อนบนออมาาห้อน้ำ แล้วมันยิ่ทำให้แทฮยอนหุหิเมื่อเห็นแผลผ่าัหน้าท้อออีนที่ยัไม่หายีเปียน้ำ
ถึลับมาพัฟื้นที่บ้านไ้็ไม่ไ้แปลว่ามินโฮหายี แ่เพราะึฮุนรับไม่ไหวเลยให้ออมาพัฟื้นที่บ้านน่าะเหมาะว่า
“หล่อแล้ว”มินโฮบอ่อนะเินเ้ามาสวมอแทฮยอนา้านหลั แล้ววาาบนไหล่บาอแทฮยอน
“ไม่้อเลย บอว่าไ อย่าให้แผลเปียน้ำ” แทฮยอนวัสายาุมอมินผ่านระ แ่อีนลับเอาแ่ยิ้ม แนแร่ระับอให้แน่นึ้น ่อนที่มูมะุนสูวามหวานหอมาออาว
“หื้ออ”วามรู้สึหวิวนแทฮยอน้อย่นอหนี
“อยาให้แฟนทำแผลให้”มินโฮฮออ้อนเหมือนับเ็น้อย แทฮยอนว่ำปามอบนพร้อมับถอนหายใทิ้ ่อนะหันมาพลัมินโฮออเบาๆ อย่ารำา แล้วเินไปหยิบล่อพยาบาล
มินโฮอมยิ้มให้แมวทีู่เหมือนะหุหิเ็มทน ่อนะเินไปนอนทอายรออีนในห้อ
ถึแทฮยอนะไม่เ้าใ แ่็หยิบล่อพยาบาลเินามเ้าไปในห้อนอน
ภาพมินโฮที่ทอเอนายพิหัวเีย เปลือยท่อนบนอวผิวสีเ้ม มีเพียผ้าเ็ัวที่พันธนาารท่อนล่าเอาไว้ ถึแทฮยอนไม่ใ่นหื่น แ่็ิีไม่ไ้ ริๆ
แทฮยอนระแอมเบา ๆ ในลำอ ่อนะเินรเ้าไปหามินโฮ ที่ำลัยิ้มริ่มอยู่ หน้าสวยอแทฮยอนำลัึ้นสีอย่าไม่รู้ัว มัน่าูน่ารัสำหรับมินโฮเหลือเิน แทฮยอนทีู่ใสื่อ แม้ะเยมีประสบาร์แ่แทฮยอน็ยัูใสื่อในเรื่อแบบนี้อยู่ี
“ยิ้มอะไร” แทฮยอนถาม่อนะนั่ล้า ๆ อีน
“เปล่า” มินโฮอบ แ่มินโฮมีวามสุ แ่นี้แหละ
มือบาสวมถุมือ่อนะ่อย ๆแะผ้า็อปิแผลที่ปียน้ำออทิ้ลถุยะ ยัีที่แผล้าในไม่เปีย ไม่ั้น
แทฮยอนไ้โวยมินโฮแน่ แทฮยอนประเมินลัษะแผล ่อนะหันมาเรียมอุปร์ล้าแผล
มินโฮมอหน้าอแทฮยอนอย่าไม่อยาละสายาไปไหน อบที่อีนูแลัวเอแบบนี้ อบ เวลาที่แทฮยอนั้ใทำอะไร อบ อบทุอย่าที่เป็นแทฮยอน
“เลิ้อสัที ทำัวไม่ถู”แทฮยอนบอออมาร ๆ โยไม่ไ้มอหน้ามินโฮ หน้าที่ึ้นสีอยู่แล้วึ้นสีัึ้นไปอี มือบาใ้ forceps สำลีุบ NSS สำหรับล้าแผลพยายามเ็บริเวรอบแผลอย่าเบามือ ถ้าเ็บึ้นมาโทษใรไม่ไ้หรอ ็มินโฮเล่นเอาะแทฮยอนทำัวไม่ถูแบบนี้
“เินเหรอ”มินโฮแล้แหย่อีน รู้ว่าแทฮยอนเินยิ่อยาแล้เพราะอนที่แทฮยอนเินมันน่ารัสำหรับมินโฮ
“เออิ ้ออยู่ไ้ไม่เยเห็นหน้ารึไ ไม่ใ่เพิ่ีบันสัหน่อย”แทฮยอนพูอย่ารำาแ่ที่ริ็เินมินโฮนทำัวไม่ถูนั่นแหละ
แทฮยอน่อยๆว่า็อปิแผล่อนะใ่ micropore ิแทนพลาสเอร์เพราะผิวมินโฮแพ้พลาสเอร์
“แล้วไล่ะ ็พี่อยาีบนายไปเรื่อยๆ ทุวัน”
มือบาะัเล็น้อย หน้าแทฮยอนถึไม่ไ้แสวามรู้สึอะไรแ่สีัที่ปราบนแ้มาวมัน็บอแทนวามรู้สึทั้หม ปาบาเม้มแน่นเพื่อลบเลื่อนรอยยิ้ม้าใน
มินโฮหัวเราะออมาับวามน่ารัอแทฮยอน ่อนที่มือหนาับอุปร์ทำแผลทุอย่าในมือแทฮยอนออ แล้วยถาทำแผลออไปวาไว้บนโ๊ะ้าเีย่อนที่มินโฮออแรึอีนเ้ามาเ้ามาใล้ ๆปาบาที่เม้มแน่นหลุยิ้มออมาอย่าวบุมไม่ไ้ าเรียวไ้แ่หลบสายาุนอมินโฮ ที่มอเมื่อไหร่็เหมือนแทฮยอนพร้อมะละลายลรหน้า
“ไอ้เ้าน่ารั”มินโฮูบลที่มับแทฮยอนแรๆ
ถึแทฮยอนะรู้ัมินโฮมานานแล้ว็ามแ่มินโฮ็ทำให้เารู้สึหัวใเ้นแรไ้เสมอเหมือนหลุมรั้ำแล้ว้ำเล่า แทฮยอนไม่้ออให้มินโฮทำอะไรให้ ไม่้อให้สัาอะไร เพราะแทฮยอนมั่นใว่ามินโฮะไม่ไปไหน
เพราะทนวามเินอายไม่ไ้ แทฮยอนุหน้าลับอแร่ที่เปลือยเปล่าอมินโฮแทนารเผิหน้า
แ่มินโฮลับร่าแทฮยอนลบนเียนุ่มแทน ่อนที่หน้ามะเลื่อนเ้ามาใล้นไ้ยินเสียลมหายใที่ิัอแทฮยอน
แทฮยอนน่ารันมินโฮแทบอใไม่ไ้ มูมฝัลับออาวอแทฮยอน
“พี่มินโฮ อย่าเพิ่อนนี้ เี๋ยวไปประุมสาย”แทฮยอนบอออมา
มินโฮละออมาอย่าเื่อฟัพร้อมับถอนหายใออมาอย่าเสียาย
“็ไ้ ิไว้่อนแล้วัน”ปาหยั้มลประบปาบาเบา ๆ แล้วละ แล้วยิ้มให้นรหน้า ่อนะลุึ้น และไม่ลืมที่ะุให้อีนลุึ้นาม
มินโฮเื่อฟัแทฮยอน และยอมแทฮยอนไ้ทุเรื่อ แ่แทอยอนสบายใ มินโฮ็สบายใ แล้ววันนี้มินโฮรู้ีว่าอะไรที่ำลัรอแทฮยอนอยู่ เา็หัวใหนัอึ้ึ้นมาแทน แ่มินโฮ็ไ้หวัว่าเรื่อร้ายๆ มันะบลในวันนี้
..................................................
09.00 น.
ารประุมปรับโรสร้าารบริหารโรพยาบาล
ในห้อประุมว้ามีแ่ะรรมารบริหารโรพยาบาล และำนวนผู้ถือหุ้นในโรพยาบาลเ้าประุม
แทฮยอนนั่หุหิอยู่เพราะโทรหาึยูนไม่ิ หลัานที่ให้ไปหามาไม่รู้ว่าไ้มาบ้าหรือเปล่า สอวันเ้าแล้วที่ึยูนไม่รับโทรศัพท์แทฮยอนเลย มันทำให้แทฮยอนแทบนั่ไม่ิเ้าอี้ ่าับนเป็นลุที่นั่ฟัรายานารประุม้วยทีท่าทีสบเียบสีหน้าไม่ไ้แสอารม์ใๆออมา
“ามที่ผมไ้เสนอแนะไว้ในารประุมรั้ที่แล้ว เรื่อเปลี่ยนโรสร้าโรพยาบาล ผมไ้รวบรวมรายื่อผู้ถือหุ้นอโรพยาบาลเราแล้ว มีำนวนไม่น้อยที่เห็น้วยรายื่อทั้หมอยู่ในรายานารประุมที่ส่ให้” เว แับอพลาเหยียยิ้มให้ฮยอนอ
ฮยอนอเปิูรายื่อในรายานที่ีัส่ให้ เินร้อยละ 50 ที่มีวามเห็นอบในารเปลี่ยนโรสร้าารบริหารให้เป็นระบบเอน อนนี้เหมือนโรพยาบาลำลัแวนอยู่บนเส้นเส้น้าย เหลือวามเห็นอบาะรรมารบริหารโรพยาบาลเท่านั้น ถ้าวามเห็นอบเินรึ่ ฮยอนอะทำใับเรื่อนี้ยัไ โรพยาบาลที่เารัษามันมาที่้อแลับารสูเสียอะไรไปหลายอย่า
“ารเปลี่ยนโรพยาบาลให้เป็นระบบเอน ะทำให้ไม่มีารผูาับรับาล รายไ้ทั้หมะเป็นอโรพยาบาลเรา ผมมั่นใว่าเินลทุน่าๆ อโรพยาบาลเราไม่มีปัหาแน่นอน เพราะรายไ้อโรพยาบาลเราสูิามอันับอประเทศอยู่แล้ว แล้วผมาว่าเมื่อเราเปลี่ยนระบบโรสร้าแบบเอนแล้วผมะพาโรพยาบาลอเราเป็นอันับหนึ่อประเทศ” ีับออย่ามั่นใ
เสียเ็แ่ัึ้นทั่วห้อประุม ทั้เสียที่เห็น้วย และเสียที่ั้าน แม้ะมีน้อยแ่มัน็ทำให้พอใื้นึ้นบ้า
“ผมเลยอยาฟัวามเห็นอบอะรรมารฝ่ายบริหาร เพื่อที่ะไ้นำผลเสนอ่อผู้อำนวยารให้อนุมัิวามเห็นอบ” แัยิ้มให้ฮยอนอ้วยใบหน้าที่เ็มไป้วยวามมั่นใ
“ผมอเสียเห็นอบในที่ประุมเรื่อเปลี่ยนโรสร้าบริหารเป็นระบบเอน้วยรับ”แับอ ่อนที่ะรรมาระมอหน้าันอย่าลัเล เมื่อมีนแรล้ายมือ นที่ 2 และน่อๆ ไป็ล้าลวามเห็นอบ
ฮยอนอประเมินู้วยสายาร่าว ๆ ราว ๆ 30% - 40%่อยทยอยยมือเห็นอบ นที่ยัลัเลอยู่็ยัมี มันะ้อไม่ถึ 50 % ฮยอนอไ้แ่ภาวนา
แทฮยอนมอหน้านเป็นลุแล้ว็้อเ็บปวแทน มือบาำโทรศัพท์ในมือแน่น นอนนี้ึยูนยัไม่มีวี่แววว่าะรับโทรศัพท์แทฮยอนเลย้วย้ำ
แัยัใเย็นรอะรรมารอีบาส่วนที่ยัลัเล แ่่อนที่ะมีโอาสไ้ยมือเห็นอบประูห้อประุม็ถูเปิออมาะทันหัน ่อนที่เ้าหน้าที่ำรว 3-4 นายะเินเ้ามา ามมา้วยีโฮที่อยู่ในุนอเรื่อแบบ และึยูนที่อยู่ในุสูทสีเ้ม ูน่าเื่อถือนแทฮยอนเอยัแอบภูมิใในัวพี่ายอนเอ
บรรยาาศในห้อประุมูุรุ่น เสียอื้ออึพูุยันทั้ห้อประุม่อนะลายเป็นเียบเพื่อูสถานาร์
“ุเว แั ุถูับโทษาน่านาย” ีโฮบอพร้อมแสหมายับที่พึ่ไ้มาาสำนัานอัยารลาสๆร้อนๆ
“ผมิว่าเป็นเรื่อเ้าใผิ ผมะโทรหาทนาย ถ้าพวุไม่มีหลัาน”ีัยัพูไม่บ ึยูน็ไม่เปิโอาสให้ีัไ้พูเลย
“เรามีหลัานาล้อ CCTV ย่านันัมในีอุบัิเหุเมื่อปี่อน และลิปเสียอึฮยอน่อนเสียีวิระบุว่าุือผู้บาร ” ึยูนบอ
“อะไรัน เรื่อึฮยอนผมบอไปแล้วว่าไม่รู้เรื่อ ผมว่าเ้ามีปัหาทาิเล็น้อยถึพูอะไรเรื่อยเปื่อย ผม้อยอมรับ้อหา่านายเลยหรอ” แัเหยียยิ้มให้ึยูน
“ูุะมั่นใเินไปนะ” ึยูนเหยียยิ้มลับืนให้แั ่อนที่เ้าหน้าที่ำรวอีนายะพาัวเลาอแัที่ถูพันธนาารไว้้วยุแมือเ้ามายืนรหน้าแั
าสีหน้าที่าบไว้้วยวามมั่นใั้แ่รั้แร เริ่มถอสี มือหยาบำแน่นนสั่น
“ำให้ารอเลามิน มัน่วยยืนยันในทุๆ ีแล้ว มอบัวเถอะรับ” ีโฮบอเรียบๆ
มือหยาบำแน่นนสั่นเทา ีัไม่สามารถปิเสธอะไรไ้ เพราะเลามินือนที่ทำานับีัมานาน และเป็นนที่ีัไว้ใมาที่สุ แ่ไม่ิว่าเลาผู้ื่อสัย์ะล้าให้ารับเ้าหน้าที่ำรว
“ุเว แั ุโนับ้อหา่านาย ามหมายับนี้ สำนัานอัยารลารุโล ุถูับวันที่ 24 ันยายน 2016 เวลาปัุบัน 10.35 น. ุมีสิทธิ์ปรึษาทนายและให้ารเวลาไหน็ไ้” ีโฮบอ่อนะเินเ้าไปล็อุแมือที่้อมือสอ้าอีั แล้วส่ให้เ้าที่ำรวพาีัออไปาห้อประุม ีโฮและึยูน้มัวให้ยาฮยอนอ่อนะเินามออไป ึยูนหันมายิบาให้แทฮยอน แทฮยอนอบรับโยารยนิ้วให้พี่ายนเ่อเา
เสียพูุยันถึประเ็นที่เพิ่ผ่านมาอีั ัึ้นทั้หอประุม แทฮยอนเหยียยิ้มที่มุมปา ่อนะหันไปสบับสายาอนเป็นลุ
ฮยอนอลอบยิ้มับวามสำเร็อเมส์ที่หมาเิน้อแลมา้วยีวิ ั้แ่โหึฮยอนว่าแทฮยอนือฮยอน เพื่อให้ึฮยอนลับมาวุ่นวายีวิแทฮยอนเามั่นใว่ายิ่แทฮยอนเสียวามทรำึฮยอนะเป็นนบอทุเรื่อับแทฮยอนทีละน้อย ยิ่แทฮยอนไม่รู้อะไรเลยยิ่เป็นเหมือนปมที่ทำให้เา้อามแ้เอ ามรู้เรื่อราวทุอย่าเอ แทฮยอนเป็นนธรรมานหนึ่ที่มีวามโลภ โรธ หล และเป็นนอารม์ร้อน ฮยอนอถึเื่อเหลือเินว่าถ้าหาแทฮยอน่อย ๆ รู้เรื่อที่มันโหร้ายและสลับับ้อน ยิ่เป็นเรื่อเี่ยวับัวเาเอ แทฮยอน้อเอาืนให้ถึที่สุ แม้ฮยอนอะเป็นห่วแทฮยอนมาแ่มันไม่มีทาเลือ ารเสี่ยเอาีวิอใร่อใรไปแลเพื่อให้เิี เพื่อารสาวไปถึีเ่าๆ มันเป็นเรื่ออันราย แ่ผลลัพธ์ที่ออมามัน็หวานหอมรัวนใ แม้ะแลับารถูมอว่าเห็นแ่ัว็าม
แทฮยอนแ่นหัวเราะในลำอ แทฮยอนรู้ว่าลุอเาไม่ไู้น่าสสารอย่าที่ิหรอ ฮยอนอเป็นนแผนสู แ่สิ่ที่แทฮยอนทำ็เพื่อให้ีวิอเาสุสบัที เรื่อราวร้าย ๆ ทั้หมมันบล้วยารแลมา้วยีวิอแทฮยอนและนที่แทฮยอนรั ฮยอนที่้อาไปอย่าน่าสสาร มินโฮที่้อเอแ่เรื่อร้าย ๆ รวมทั้แทฮยอนเอ็แทบเอาัวไม่รอ นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ไ้ใ้ีวิที่มีวามสุ แทฮยอนิถึารึ้นเวรรวนไ้ับมินโฮ ิถึร้านที่ไปื่มับึฮุน ิถึหมอทุนในแผน ิถึเ็แสบทั้สามนที่วัน ๆ มีแ่เรื่อน่าปวหัวมาให้ แ่มันือวามสุในีวิอแทฮยอน ่อไปแทฮยอน็ไ้แ่หวัว่าะไ้ำเนินีวิอย่านธรรมาเสียที
………………..100%...................
Talk ::: สวัสี่ะ รีเอร์ ิถึมาๆ เลยอะ
เียนผ่าน่วันมาไ้หมแล้วว ื้ออ
อนนี้ไรท์ รีไรท์ใน part อึฮยอนนิหน่อยนะะ ย้อนลับไปอ่านหรือไม่็ไ้ 55555
่วนี้เรียนหนัมาเลยอาะอัพ้าหน่อยนะะ อย่าเพิ่ทิ้ันไปไหนนะ
อยู่้วยันไปนบนะะ TT^TT
ไรท์พูไม่เ่แ่็้อออบุมาสำหรับำลัในะะ ที่ทำให้ไรท์มีแรเียน่อ
นี่็ผ่านมาหลายอนแล้ว อบุริๆ ที่ิามนะะ
อบไม่อบอะไร หรือเห็นำผิท้วไ้เลยนะะ
ไรท์้ออโทษ้วย ลับมาอ่านเอเยอะมาๆ เลย ทั้ที่ทวนแล้ว T.T ้ออประทานอภัยยย อิอิ
่วนี้ฝน ไ้ิ้าำลัระบา รีเอร์ูแลสุภาพ้วยนะะ อย่าให้ยุลายันะะ
้วยรั.
#ฟิหมอนัม
ความคิดเห็น