คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : 14::Collaborate (100%)
'เหนือว่าุ ็ผมนี่แหละ แ่ ไม่สิ....พวผม...่าหา'
...................
ห้อถูปลุม้วยวามเียบ มินโฮับึฮุนมอหน้าัน็ไ้แ่ลอบถอนหายใออมา ร่าบานั่อออย่าเอาแ่ใอยู่บนเียผู้ป่วย หน้าเรียวแสสีหน้าเรียบเยูเย่อหยิ่ สายาเรียวทอนิ่ออไปภายนอ ผิับึยูนที่ใบหน้าหวานเ็มไป้วยวามวิัวลที่อีนเอาแ่อนเา
วันนี้ึยูนั้ใื้อนมที่แทฮยอนอบมาเยี่ยมไ้แท้ ๆ แ่อีนลับโรธหัวฟัหัวเหวี่ยทันทีที่เห็นหน้าเา
“แทฮยอนอา พี่็อยามาหานายนะ แ่พี่ยุ่มาริ ๆ”ึยุนพยายามพูให้แทฮยอนใเย็นล หาแ่อีนยันิ่หูทวนลมไม่ไ้สนใในสิ่ที่อีนพยายามบอเลย
“แทฮยอน ็พี่ไม่ล้ามาเอนายนี่” ึยูนพูเสียอ่อนล พลาทำหน้ารู้สึผิ เพราะึยูนรู้สึผิับแทฮยอนริ ๆ แม้รู้ว่าแทฮยอนลับมาาอเมริา แม้อยาเอนัวเล็แ่เา็ไม่ล้าพอะมาเอเสียที
“ไม่้อมาอ้าอะไรทั้นั้น พี่ทิ้ผม”แทฮยอนวัสายาเรียวมอหน้าึยูน้วยวามโรธ
แทฮยอนรู้สึโรธริๆ ั้แ่เิอุบัิเหุแล้วย้ายไปอยู่ที่อเมริา แทฮยอนแทบะไม่ไ้ออไปไหน ไม่มีเพื่อน มีแ่ึยูนที่พ่อแม่อแทฮยอนรับเป็นโฮส์อนึยูนไปเรียน่อ ทำให้แทฮยอนมีึยูนนเียวที่เป็นทั้พี่ายและเพื่อนสนิท แ่พี่ายนที่เารันี่แหละทิ้เาลับมาเาหลีโยไม่ไ้บอลาเาแม้แ่ำเียว พี่ายที่อยู่้าๆ แทฮยอนมาลอั้แ่ฟื้นึ้นมา แ่วันที่แทฮยอนรู้สึลัว วันที่เา้อผ่าัสมอ พี่ายัวีลับทิ้เาไว้นเียว มันอาฟัูี่เ่าับเหุผลที่เาโรธึยูน แ่เพราะแทฮยอนรัและแร์ึยูนเหมือนพี่ายนั่นแหละมันเลยทำให้แทฮยอนรู้สึน้อยใอีน
“พี่ไม่ไ้อยาทิ้เราะหน่อย พี่้อรีบลับเพราะปู่เสีย”ึยูนพูเสียอ่อย
“ฮึ ไม่ทิ้ แ่พี่็หนีลับโยที่ไม่บอผมัำ” แทฮยอน้อหน้าาโทษพี่ายหน้าหวานอเา
“พี่อโทษนะรับ” ึยูนเอื้อมมือมาลูบแ้มาวอแทฮยอน เพราะไม่รู้ะแ้ัวับนเอาแ่ใอย่าไรี
แ่อีนอโทษออมา ใอแทฮยอน็เริ่มอ่อนล แทฮยอนยอมรับว่าิถึพี่ายนนี้มาริ ๆ ึยูนเยูแลแทฮยอนมาอย่าี ามใมาลอ ไม่แปลถ้าแทฮยอนะิึยูนมาอนที่อยู่อเมริา ยิ่มารู้ว่าเรื่อีอึฮยอนึยูนเป็นนที่อย่วยแทฮยอนมาลอยิ่ทำให้แทฮยอนโรธึยูนไม่ลริ ๆ แ่ลับันแทฮยอนรู้สึอบุึยูนอย่าริใ
น้ำาเริ่มลอนัยน์าเรียวอแทฮยอน
“อย่าร้อสิรับ พี่ิถึเรามานะ” ึยูนยมือเลี่ยน้ำาที่แ้มาว
แ่สายาที่อบอุ่นอึยูนที่มอ แทฮยอน็ยอมพ่ายแพ้ ยอมยโทษให้อีนอย่า่ายาย
แทฮยอนอ้าแนให้อีนอย่าอแ อ้อนเอาอ้อมอาึยูนอย่าเ็น้อยที่เอาแ่ใ
ึยูนบีบมูเล็อย่าเอ็นู่อนะสวมออีน้วยวามิถึ แทฮยอนระับแนออบที่ายแสนรัอเา
ึฮุนเ้ัวลุเมื่อเห็นภาพรหน้า นี่เาามอ่อย ามีบึยูนมาั้นาน ทำไมวันนี้ึยูนแมนนึฮุนรู้สึหวั่นใ แถมยัสนิทสนม เ้าอนับแทฮยอนนเหมือนแฟนที่ทะเลาะันยัไยัั้น ถึะรู้ว่าสอนสนิทันมา่อน็เถอะ
มือแร่อีโฮและมินโฮไหล่ึฮุนให้ลับนั่ลที่เิม ึฮุนหันมา้อนมินโฮ แ่อีนลับเอาแ่ส่ายหน้าปรามเบา ๆ ทั้ที่ในใ็หวแทฮยอนอยู่เหมือนัน ไม่รู้วันนี้นึรึ้มอะไรึ้นมา ทำไี้อ่อยี้อ้อนไ้นานี้ ไปทำัวน่ารัอ้อนอึยูน มินโฮนี่็แทบะพุ่ัวไปับัวแยออาันให้รู้แล้วรู้รอ มินโฮไม่อบที่แทฮยอนไปอ้อน หรือทำัวน่ารั ๆ ับนอื่น
มินโฮหวแทฮยอน
มีแ่ีโฮที่เป็นนลาที่นั่นึำมินโฮและึฮุน ่อนะระแอมเบาๆ ทำลายบรรยาาศอันยุ่เหยิน่าอึอันี้ มือหนาเอื้อมไปหยิบรีโมทเปิทีวีเพื่อทำลายวามเรียในห้อ
ทันทีที่ภาพรายาน่าวที่ปราอยู่บนอทีวีลับทำให้บรรยาาศในห้อเรียึ้นมาว่าเ่า ึวามสนใาสายาทุู่ให้ับ้อไปที่รายละเอียอ่าว
‘รายานวามืบหน้าีเสียีวิอ เว ึฮยอน เมื่อเวลา 03.00 น. อเมื่อวาน เว ึฮยอนผู้้อหาีพยายาม่าและััหน่วเหนี่ยว ไ้เสียีวิล เบื้อ้นเ้าหน้าที่ำรวสันนิษานเป็นาร่าัวายไม่ใ่ารารรมแ่อย่าใ าารสืบสวนสอบสวนพบหลัานารใ้ยาวามเสี่ยสูีเ้าทาระแสเลือ แพทย์วินิัยสาเหุารเสียีวิเนื่อาหัวใล้มเหลวาผล้าเียอยาวามเสี่ยสู ทั้นี้ ทารอบรัวอผู้เสียีวิือ สมาิะรัมนรี เว แั ไ้ออมาแถล่าวเี่ยวับีและารเสียีวิอผู้ายว่า ผู้ายเป็นเพียบุรบุธรรม อุปาระส่เสียแ่เรื่อ่าใ้่ายแ่ไม่ไ้เลี้ยูและไม่ไ้อยู่อาศัยร่วมัน ’
“อ่า ่อนอื่นเลย ผม้ออโทษสื่อมวลนและผู้มีส่วนเี่ยว้อทุท่านนะรับ ผมรู้สึเสียใมาที่มี่าวแบบนี้เิึ้น ส่วนหนึ่อาเป็นเพราะผมอบรมเ็นนั้นไม่ีพอ เพราะเราไม่ไ้อยู่บ้าน้วยันรับ”
“แล้วท่านมีวาม้อเี่ยวับผู้ายอย่าไรบ้าะ” นั่าวถาม่อนที่ไม์นับสิบะรุม่อไปที่เว แั
“ผมอุปาระส่เสียเ็นนี้รับ และรับเป็นบุรบุธรรม แ่น่าเสียายที่ผมส่เสียแ่เรื่อ่าใ้่ายแ่ไม่มีเวลาอบรมสั่สอน”
“แล้วท่านมีวามิเห็นเี่ยวับารที่ผู้ายเป็นผู้้อสสัยในีพยายาม่าและััหน่วเหนี่ยวบ้าะ”
“ผมรู้สึเสียใ เพราะมันเป็นารระทำที่โหร้ายผิ่อศีลธรรม ในานะอนเป็นพ่อามหมายผมอยาะลบ้อผิพลาอเา หลัาทราบ่าวผมไ้บริา่าใ้่ายส่วนัวให้บ้านเ็ำพร้านะรับ เพราะผม็ไ้เอเาาที่นั่นเ่นัน”
เสียฮือฮาอบรรานั่าวส่เสียอื้ออึ น้ำใสเริ่มลอในวาที่แร่ำอเว แั
“แล้วท่านิว่า อะไรเป็นสาเหุูใอาร่าัวายในรั้นี้ะ”
“อืม ้อนี้บอไ้ยานะรับ โยส่วนัวิว่าน่าะเิาภาวะทาิใ เพราะเาเยมีประวัิารรัษาทาิใน่วที่เรียนอยู่้วยรับ”
“ลอเหุาร์ที่เิึ้นทั้หมท่านไ้ิ่อับผู้ายบ้าไหมะ”
“ไม่เลยรับ หลัาผมออารัษาัวในโรพยาบาล าน็เร่รัมาึ้น เลยมีารเินทาไปสัมนา ที่่าประเทศลอใน่วเวลาที่เิเหุรับ”
เว ีัอบ ่อนที่ภาพ่าวะัมามาที่ผู้บรรยาย
่ะ าารสอบถามเบื้อ้นนะะทารอบรัวไม่มีส่วนรู้เห็นในารระทำีและารเสียีวิอผู้ายแ่อย่าใ่ะ แ่ทาเ้าหน้าที่ำรว็ยัเร่หาเหุูใในาร่าัวายในรั้นี้ หามีวามืบหน้าอีทาเราเร่รายานให้ทราบ่อไป่ะ
....................................
วาเรียวมละออาอทีวี มือเรียวำแน่นอย่าสัลั้นอารม์โรธ ผิวหน้าที่ัับผมสีแ ลับให้หน้าผ่อึ้นสี้วยอารม์โรธั
“อแหลว่ะ!”เสียสบถัลอเรียวปาสีส้ม่อนะเหยียยิ้มอย่าเอือมระอา มือเรียวเอื้อมมาึ handy drive ออาเรื่อโน๊บุ๊สีำ ่อนะเ็บลไปในลิ้นั้าโ๊ะทำาน
ยาเรียวึ้นไว้มาพาบนโ๊ะ่อนะเอนายลบนเ้าอี้ัวให่เพื่อผ่อนลายอารม์โรธ
‘เรื่อที่เิมันโหร้ายับึฮยอนเินไป มันฟัไม่เ้าท่าเลยสันิ’ียิ
เปลือามที่แ่แ้มโทนสโมี้อายส์ ปิล้าๆ ่อนที่ร่าโปร่ะถอนลมหายใทิ้ยาวๆ
………………………………
วามเียบืบลานเ้ามาปลุมทั่วทั้ห้ออีรั้ หลัาารรายาน่าวบไป
แทฮยอนถึแม้ะเลียัผู้ายที่ื่อ เว ึฮยอนมานาไหน แ่พอ้อมารับรู้าราไปออีนอย่าน่าเศร้า แทฮยอนเอ็ใเ่นัน วามผูพันอรอบรัว มัน้อย่าว่าื่อเสียเินทอและเียริยศสำหรับ เว แั วามรู้สึแทฮยอนมันบอแบบนั้น
“ึฮยอนเป็นลูบุธรรมริเหรอ” ึฮุนถามึ้นมาทำลายวามเียบในประเ็นที่ทุนสสัย
“็อาเป็นไปไ้ ึฮยอนเยบอว่าพ่อไม่เยยอมรับในัวเาเลย”แทฮยอนบอ
“ผมไม่ิอย่าั้นนะ ” ีโฮบอ่อนะวาเอสารลบนโ๊ะ ่อนที่ทุนในห้อะหันไปให้วามสนใับีโฮ
“ใ่ ีถูสั่ให้ปิลเียบ ๆ ไม่มีารสอบสวนสืบสวนี่อ สรุปว่าเป็นาร่าัวาย” ึยูนเสริม
“พวนายิว่าไ” มินโฮถามพลามวิ้วแน่น
“พอรู้่าวารายอึฮยอน ผมเลยไปสืบประวัิรอบรัวเวอย่าละเอีย หลัานาสำเนาทะเบียนบ้าน ในแ้เิ ้อมูลฝารรภ์และประวัิารลออภรรยาแั เทียบับในรวสุภาพรั้ล่าสุอ มันบอัเนว่า ึฮยอนเป็นลูแท้ ๆ ที่เิมาาแัและภรรยาอเา อันนี้ไม่ผิแน่ ผมมั่นใ” ีโฮบอ่อนะเลื่อนเอสารุหนึ่มา่อหน้ามินโฮ
มือแร่รับมาเปิูประวัิั้แ่ารฝารรภ์ ที่มี้อมูลเี่ยวับผลารรวเลืออภรรยาอแัที่ผล
ออมาว่าเป็นพาหะโรธาลัสีเมีย แ่ผลารรวเลืออแัปิ ันั้นเ็ที่เิมามีภาวะเสี่ยที่ะเป็นภาหะธาลัสีเมีย 50% เมื่อเทียบับใบรวร่าายรั้ล่าสุผลพบว่าผลเลืออึฮยอนเป็นพาหะธาลัสีเมียริ และเมื่อเปรียบเทียบับใบ Labor record (ใบบันทึารลอ) ใบแ้เิแล้วสามารถระบุัวบุลไ้ัเนว่าือึฮยอนไม่ผิเพี้ยนแน่
“พอรู้ว่าแัโหเรื่อลูบุธรรม ้อสรุปที่ว่าเป็นารารรมเลยูไม่น่าเื่อถือ” ึยูนบอ
“นั่นสิ ถึแพทย์ะวินิัยว่าเป็นารเสียีวิาารใ้ยาวามเสี่ยสูริ แ่วิธีารไ้รับยาัวนั้นน่ะสิ เาไ้มายัไ เพราะยาัวนี้้อสั่เบิาแพทย์เท่านั้นเพราะเป็นยาที่ัในลุ่มยาวามเสี่ยสู แล้วอีอย่าเาใ้ยา้วยวิธีารใ” ึฮุนเปิประเ็น
“ไ้มาไม่ยาหรอ ไม่้อรอแพทย์เบิ้วย้ำ็เพราะแัเป็นผู้ถือหุ้นบริษัทยาที่นำเ้าา่าประเทศอยู่แล้ว”ึยูนบอ
“ใ่ ารรวร่าายพบมีารใ้เ็มียาีเ้าเส้นเลือบริเว้อพับแน แ่อย่าที่หมออีว่า เาไ้ยามาไ้อย่าไรเราไม่สามารถรู้เลย เทปาล้อ CCTV วันที่เิเหุโนทำลายไม่เหลือะแล้ว”ีโฮบอหน้าเรีย
“เหุผลทุอย่าอาบอไ้ว่าเป็นารารรม แ่หลัานที่มีอยู่มันลับไม่เพียพอ” ึยูนบ่น ริๆ แล้วึยูนรู้สึหุหิับเรื่อนี้เป็นอย่ามา เาไม่อบวามไม่ถู้อ ไม่อบารที่อำนาอยู่เหนือหมาย
แทฮยอนลอบหายใยาว มอึยูนและีโฮสลับไปมา้วยวามัวล แทฮยอนเื่อเหลือเินว่าสิ่ทีุ่ยันมันือวามริ ไม่เหมือน่าวที่ประโมออมา ูาวามเลือเย็นอึฮยอนแล้ว ไม่แปลใหรอที่เวแัะเลวร้ายไ้นานี้ ้อเลือเย็นนาไหนันนะที่ล้า่าไ้แม้ระทั่สายเลืออนเอแบบนี้ าเรื่อนี้เห็นไ้ัเนเี่ยวับ่อโหว่อหมาย และมัน็ยามาเลยทีเียวในารที่ะพยายามหาหลัาน่า ๆ มาประอบยิ่ีที่อำนาอยู่เหนือหมายแบบนี้แล้ว ยิ่ยาเย็นเ้าไปให่
เสียเาะประูัึ้นทำลายภวั์อนในห้อ ่อนที่ายวัยลานในุสูทะเินเ้ามาพร้อม่ออไม้ในมือ ทุน้มหัวเล็น้อยให้่อนที่อเยี่ยมะวาลที่โ๊ะ้าเีย
“ุหนูรับ ุท่านฝามาอโทษที่ไม่ไ้มาเยี่ยมุหนู ”
ิ้วมวแน่น สสัยว่ามีอะไรเิึ้นหรือเปล่า แทฮยอนมอ้วยวามไม่สบายใ แ่็พยัหน้ารับ
“แล้วลุเป็นไบ้า” แทฮยอนถาม เพราะรู้สึอเป็นห่วไม่ไ้ เพราะในใเื่อว่าารเสียีวิอึฮยอนไม่สามารถหยุวามโลภอเว แัไ้
“เอ่อ ุหนูรับ เร็วๆ นี้ำลัะมีารประุมปรับโรสร้าารบริหารอโรพยาบาล ท่านอยาใหุ้หนูเ้าร่วม้วยนะรับ” เลือที่ะไม่อบำถามแ่ลับบอแทฮยอนในสิ่ที่เาัวล่อนะวาไอารี่เล่มหนาล้า ๆ ัวแทฮยอน
แทฮยอนมอไอารี่เล่มที่เาไ้ฝาับเลาอลุไว้่อนเิเหุาร์แย่ ๆทั้หม นอนนี้ ลับลืมไปเสียสนิท แทฮยอนลืมฮยอน
“รับ อบุรับ ” แทฮยอนอบรับ่อนะหยิบไอารี่มาอไว้เหมือนเ็หวอเล่น
“ผมมีธุระ้อไปทำ่อ ไว้ผมมาเยี่ยมใหม่นะรับ ุหนูพยายามเ้านะรับ” ทิ้ท้าย้วยำพูที่เหมือนเป็นภาระไว้ให้แทฮยอน แม้ว่าเ้าัวะไม่เ้าในั แ่รับรู้ไ้ว่าลุอเา ำลัใ้เาเป็นเบี้ยในเมส์อีแล้ว แล้วรั้นี้ แทฮยอนะ้อทำอะไรบ้าล่ะ?
แทฮยอนถอนหายใยาวทันทีที่อีนพ้นประู แทฮยอนรู้สึไม่สบายับารมารั้นี้อเลานเป็นลุ มันูไม่น่าสนุเลยสันิ
………………………………….
สถานาร์ูเรียลั้แ่เลาอนเป็นลุออาห้อไป หลัาึยูนและีโฮลับไปเพื่อสืบหาหลัานีึฮยอน่อ ึฮุน้อไปรวนไ้ ทำให้ในห้ออนนี้มีแ่มินโฮับแทฮยอนสอน
ร่าบาลุาเียมาหย่อนัวนั่ที่โฟาัวยาว เพราะนอนเยอะนรู้สึปวเมื่อัว มือบาหยิบไอารี่ในมือมามออย่าพินิพิารา ่อนะัสินใเปิมันออ ปอ่อน้าในเียน้วยลายมือทีุ่้นเย
‘ไอารี่อนัม ฮยอน’
“อะไรเหรอ”มินโฮถามพลาหย่อนัวนั่ล้าอีน
“ไอารี่อฮยอนน่ะ ไม่รู้ว่า้าในมีอะไร”แทฮยอนบออย่าลัเล เพราะไม่ล้าเปิอ่านบันทึ้าใน
“อย่าิมาสิ บาทีฮยอนอาอยาบอในสิ่ที่เาไม่มีโฮาสบอ็ไ้นะ”มินโฮบอ่อนะล้มัวลนอนหนุนัแทฮยอน
“นุ่มั ” มินโฮพูพลาหลับาพริ้ม มันน่าหมั่นไส้นแทฮยอนอยาีเหม่ แ่็ไ้แ่ส่ายหน้าเบา ๆ อย่าอ่อนใ แล้วปล่อยให้อีนนอนหลับนิ่อยู่บนั
มือบาพลิไอารี่ึ้นมาอีหน้า ่อนที่ะั้ใอ่านลายมือบนหน้าระาษ
‘ผมเียนไอารี่เล่มนี้ึ้นมาาวามผิพลาที่ผมแ้ไอะไรไม่ไ้ ถ้าวันหนึ่ผลาวามผิพลาอผมมันทำลายทุอย่าล ผมหวัว่าสิ่ที่ผมำลัะบอ มันอาะพอ่วยพวุไ้บ้า
Donghyun’s part
“ิูีๆ นะหมอนัม” เว แั บอทิ้ท้าย่อนะเินละออไปาร้านาแฟ มือบาำแ้วาแฟแน่นนแทบแหลามือ ไ้แ่นั่ิทบทวนำพูออีน้ำไป้ำมา้วยวามัวล
เว แันอาะเป็นพ่ออึฮยอน นเป็นแฟนที่ฮยอนแสนะรัแล้วยัเป็นะรรมารฝ่ายบริหารบุลในโรพยาบาลอลุฮยอนเอ ฮยอนเลยรู้สึลำบาใ
“ทำไม่ไ้หรอ” ฮยอนพูับอีนที่นั่อยู่รหน้า
“ฮยอนอา มันไม่ยาเินไปหรอ”มือหนายมาลูบผมนุ่มอีน แ่ลับถูปัออ
“ไม่ไ้ ผมทำไม่ไ้ริๆ ” ฮยอนบอ่อนะรีบเ็บอและลุออาาร้านาแฟ เพราะลัวว่าัวเอะยอมใอ่อนถ้าึฮยอนอร้อ เพราะฮยอนะยอมให้ับึฮยอนทุเรื่อ แ่ยเว้นเรื่อนี้ ฮยอนไม่สามารถทำไ้ริๆ
ึฮยอนรีบ่ายเินและวิ่ามฮยอนออมา มือหนาระา้อมือบาไว้ไ้ทัน
“เี๋ยวพี่ไปส่เอ” ึฮยอนบอ่อนะุให้อีนเินาม ทั้ที่เ้าัวไม่่อยพอในั แ่นั่นแหละฮยอนไม่อยาัใึฮยอน
มือหนาเปิประูรถให้อีน่อนะเินอ้อมไปนั่ประำที่นับ มือหนาเอื้อมมาาเ็มัให้ฮยอน
หน้ามเลื่อนเ้ามาใล้นไ้ยินเสียหายใันและัน ฮยอนะรู้สึีทุรั้แ่รั้นี้เาลับเลือที่ะปิเสธ
เมื่อฮยอนเลือที่ะหันหน้าหนี ึฮยอนึเลือะสูวามหอมาแ้มใสแทน ่อนมูมะไร้ไปามลำอาว
ึฮยอนเ้าใว่าอนนี้ฮยอนรู้สึสับสน และึฮยอนรู้ีว่าเา้อเอานะนอย่าฮยอนอย่าไร มันไม่ใ่เรื่อยานัหรอ ลูแนวน้อยที่แสนเื่อที่้อารวามรัวามเอาใอย่าฮยอน แ่ืนเียวทุอย่า็ู่ายึ้นแล้ว
“อื้อ” มือบาผลัอแร่ออีนอออย่าห้ามใ
ึฮยอนถอนหายใอย่าหุหิที่ฮฮยอนูะื้อว่าทุวัน ร่าสูละอออย่ารำา นฮยอนสัเไ้ ฮยอนไม่ไ้ั้ใะัใึฮยอนแบบนี้หรอ แ่ฮยอนไม่มีทาเลือ ในรถเียบมาลอทา ไม่มีบทสนทนาใ ๆ นมาถึบ้านอฮยอน
บ้านูมืเหมือนพี่ายะยัไม่ลับบ้าน เพราะพ่อับแม่ไปสัมมนาที่่าประเทศหนึ่อาทิย์ไม่อไ้อยู่บ้านอยู่แล้ว มือบาเอื้อมปลเ็มัแล้วเปิประูรถ ่อนร่าบาะลารถโยไม่ไ้พูอะไร
มือแร่ระา้อมือร่าบาลับมาโยไม่ทันไ้ั้ัว ร่าสูู่โมประบปาบา ทันที่อนที่ลิ้นร้อนะ่วิมรสหวานาโพรปาอีน าอาารัืน ลับลายเป็นารอบสนอรสสัมผัสที่เร่าร้อนอึฮยอนแทนอย่าห้ามไม่ไ้ เมื่อเห็นว่าฮยอนเื่อลแล้วึละริมฝีปาเปิโอาสให้อีนไ้หอบหายใ ่อนะประทับูบลบนหน้าผาสวย าสัมผัสร้อนแรลายเป็นอบอุ่นและอ่อนโยนในแบบที่ฮยอนอบ
าในรถนถึในห้อนอน ึฮยอนยัมอบสัมผัสอ่อนโยนวนหลใหลให้ับฮยอนอย่าไม่ลละ เพื่อที่ะเป็นนุมเมส์ ึฮยอน้อทำให้ฮยอนไร้หนทา่อ้าน และูเหมือนอีนะไม่รู้ัวเลย้วย้ำว่ารสสัมผัสที่แสนหวานมันอันรายุไฟแผเผา
“ฮยอนรับ นายทำเพื่อพี่ไ้ใ่มั้ย”ึฮยอนละูบออ่อนะสบาอีนนิ่ แววาที่ำลัเลิ้มเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นวามสับสนึ้นมา
ึฮยอนฝัมูมลไปที่ออาวอีรั้เพื่อวบุมสิฮยอน
“อะอื้อ พอแล้ว” มือบาผลัอแร่ออ เป็นรอบที่เท่าไรที่ฮยอนปิเสธึฮยอน
“ผมทำไม่ไ้หรอ” ฮยอนบอ่อนะยับัวออห่าร่าสู
“ฮยอน มันยารไหน หื้ม?” ึฮยอนเริ่มหุหิับารระทำออีน
“ยารรอบรัวอผมไ ”ฮยอนอบ
“พี่ล่ะ ไม่ใ่รอบรัวไม่ไ้สำัับนายเลยใ่มั้ย” ึฮยอนพยายามพูให้อีนใอ่อน
“มันไม่เหมือนัน !”ฮยอนยัพูไม่ทันบ ปาหยั็วยโอาสมาประบปาบาอีรั้ ึฮยอนะพยายามทำทุอย่าให้ฮยอนยอม แ่รั้นี้มือบารีบผลัอออย่าไม่ใยี
“นี่พี่รัผมหรือรัโรพยาบาลอลุผมันแน่” ฮยอนถามึ้นในสิ่ที่ำลัสับสน ึฮยอนะัไปั่วรู่ นัยน์าเริ่มแ็ร้าวึ้นมา้วยวามโรธ
“็พยายามทำเพื่อทุนอยู่ ถ้าเปลี่ยนโรสร้าารบริหารโรพยาบาลไ้ รายไ้และื่อเสียอโรพยาบาละมาึ้น มันเป็นผลี่อโรพยาบาล้วย ถ้าทำไ้พ่อพี่ะไ้ยอมรับเรื่อเราสอน” ึฮยอนอธิบาย
“ลุไม่มีวันยอมแน่ ไหนะพ่อแม่อี ไม่อะผมทำไม่ไ้หรอ”
“แ่ไปเ้าประุมเปลี่ยนโรสร้าบริหารโรพยาบาลแทนแทฮยอน ไม่มีใรรู้หรอ ” ึฮยอนพูเหมือนทุอย่ามันู่ายาย
แ่สำหรับฮยอนมันูเป็นไปไม่ไ้เอาเสียเลย สำหรับารที่้อเปลี่ยนัวเป็นแทฮยอนเ้าประุมเปลี่ยนโรสร้าบริารโรพยาบาลลื่อเห็นอบเปลี่ยนให้เป็นระบบเอน โรพยาบาลที่นเป็นลุูแลาโรพยาบาลนาลานมาเป็นโรพยาบาลนาให่มีื่อเสียเรื่อในารรัษาอประเทศ ถ้ามัน้อเปลี่ยนระบบไปเป็นเอน มันะเป็นอย่าไรัน ถึแม้ว่าฮยอนะไม่ไ้ทำานในโรพยาบาลอนเป็นลุแ่ฮยอน็ไม่อยาทำลายมัน
“นะ เี๋ยวเรื่อแทฮยอนพี่ัารเอไม่ยาหรอ” ึฮยอนบอ้วยสีหน้ามั่นในฮยอนอยาะเื่อแ่ฟัูแล้วมันูอันรายสำหรับฮยอนเหรอเิน
“ไม่เอา พี่เลิพูเรื่อนี้เถอะนะ อร้อ” ฮยอนบออย่ารำา่อนะเินหนีอีน
“ฮยอน นายมันี้ลา นี่ทำเพื่อโรพยาบาลทั้นั้นยัไม่รู้อีเหรอ” อารม์ร้อนอึฮยอนเริ่มประทุออมาและเิารทะเลาะันึ้นแน่นอน ฮยอนรู้ัึฮยอนี
“เออ พอแล้ว ไม่อยาทะเลาะ ลับบ้านไปเถอะ”ฮยอนพูโยไม่ไ้สนใะหันมามออีน
“มึล้าไลู่ทั้ที่ยัุยันไม่รู้เรื่อ”มือแร่ระา้นแนฮยอนให้มาเผิหน้า้วยวามโมโห และเวลาที่โมโหหรือทะเลาะันึฮยอน็มัเปลี่ยนเป็นอีนที่น่าลัวและหยาบายเสมอ เพราะแบบนี้ฮยอนึไม่่อยอยาัใอีนนั แ่รั้นี้ ไม่ไ้ริๆ
“มึะพูอะไรอี ูไม่มีทาทำแบบนั้นหรอ ูรู้พ่อมึไม่ไ้้อารแ่ระบบเอน แ่พ่อมึ้อารำแหน่อลุู” ฮยอนึ้นเสียอย่าหุหิ ่อนะสะบัแนออามือแร่
“มึพู เหี้ ย ไร” ึฮยอนึ้นเสียอย่าโมโหเมื่อฮยอนรู้ทันเมส์
“หรือมึะไม่ยอมรับ ลับบ้านไปเถอะ”ฮยอนบอปัอย่ารำา่อนะันัวอีนให้ออไปาห้อ
“มึฟัู”ึฮยอนพยายามอธิบายแ่ฮยอนไม่เปิโอาสให้อีนไ้เอ่ยปา
“ูไม่อยาฟัอะไรอนนี้ ไว้ให้มึใเย็น่อยมาุยัน” มือเรียวออแรเปิประูที่ไม่ไ้ปิไว้สนิทั้แ่แร
หลับานประูที่ถูเปิออ ปราร่าเพรียวออีนที่ยืนนิ่เียบ สีหน้าไม่ไ้แสวามรู้สึใ ๆ ออมา าเรียว้อนสายามอฮยอน้วยสายาที่ว่าเปล่า
“แทฮยอน ือ”ฮยอนรู้สึใที่เอแทฮยอน ไม่รู้ว่าแทฮยอนรับรู้มาแ่ไหน แ่มันมาพอที่ะทำให้อีนเ้าใเรื่อทั้หมไ้
แทฮยอนไม่เปิโอาสให้ฮยอนไ้อธิบายอะไรทั้นั้น มือบาำแน่น่อนะหมุนัวเินละออไปโยไม่สนใใยีอะไรทั้สิน
“แทฮยอนอา” ฮยอนะวิ่ามไปอธิบายอีน แ่มือแร่ลับระา้นแนเอาไว้
“ไม่มีประโยน์หรอ ”ึฮยอนบอ
“อย่าน้อย็ใหู้ไ้อธิบายบ้า” ฮยอนเริ่มโวยวาย น้ำใสเริ่มลอนัยน์า มอามเสียรถยน์ที่บึ่ออไปาบ้าน ไม่รู้ทำไมฮยอนถึรู้สึเสียใมานานี้
“แทฮยอนรู้เรื่อทั้หมแล้ว เามอมึไม่เหมือนเิมแล้ว มึอย่าพยายามเลยยัไมึ็เป็นนที่หัหลัเาอยู่ี”ึฮยอนยั่วโมโห
“นี่มึไม่รู้สึผิอะไรเลยเหรอ มึล้าพูออมาไ้ยัไ ทุอย่าเป็นเพราะมึนั่นแหละ” ฮยอนโวยวาย ยอมรับว่าที่ึฮยอนบอมันถูทุอย่า แ่ฮยอนไม่ไ้หัหลัแทฮยอน ไม่ไ้หัหลัรอบรัว เาไม่วรถูเ้าใผิ ไม่วรถูเลียแบบนี้ มันไม่ยุิธรรม!
“แู่หยุไม่ไ้ ใรเป็นเสี้ยนหนามู็้อำั มึไม่่วยไม่เป็นไร อย่าลืมว่าแทฮยอนรู้เรื่อทั้หมแล้ว นอื่น็ะรู้แน่ ” ึฮยอนบออย่า้วยนัย์าแ็ร้าว่อนะเินระแทไหล่ฮยอนออาบ้านไป
าเรียวมอามรถยน์ที่วิ่ห่าออบ้านออไปเรื่อยๆนลับสายา ร่าเพรียวทรุลรหน้าประูอย่าอ่อนแร
นี่มันเรื่อบ้าอะไรัน ฮยอนมีแฟนเป็นนหรือปีศา ถึฮยอนะรู้นิสัยิบเถื่อนอึฮยอนแ่็ยัไม่เห็นวามเลวร้ายมานานี้ ยิ่ิยิ่เป็นห่วแทฮยอน
มือบาวานหาโทรศัพท์ในระเป๋าาเออมาโทรหาแทฮยอนทันที
โทริ แ่ไม่รับ มันยิ่ทำให้ฮยอนเป็นห่ว ไม่รู้ว่าแทฮยอนออไปไหน ไม่รู้ะไปามไ้ที่ไหน ฮยอนโทรไปหลายรอบแ่ แทฮยอนลับไม่ยอมรับเลย ร่าเพรียวเินวนไปมาอย่าร้อนใ
ยิ่ึยิ่ทำให้ฮยอนัวลใ ัวลไปหมทุเรื่อ ทั้เรื่อที่โรพยาบาลอลุ เรื่อแผนเลวร้ายอึฮยอนและเป็นห่วแทฮยอนเหลือเิน
“Rrrr Rrrr” เสียสมาร์ทโฟนัเรียสิ เบอร์ที่ปราอยู่หน้าอมันทำให้ฮยอนีใ รีบรับแทบไม่ทัน
“แทฮยอนอา”
‘นายือ ฮยอนใ่ไหม’ เสียที่ไมุ่้นัลอออมาาปลายสาย
“รับ ?”ทำเอาฮยอนอแปลใไม่ไ้
‘มารับแทฮยอนลับบ้านหน่อย เมาหมสภาพแล้วเนี่ย’
“แทฮยอนอยู่ไหนรับ”
……………………………………
รถยน์ับมาอหน้าร้านฟาเ่ที่แ่มีสไล์ฮยอนรีบลรถและเินเ้าไปในร้านอย่ารีบร้อน
แทฮยอนนอนออยู่ที่โฟาัวยาวะที่ ผู้ายร่าเล็ ผมสีแำลัเ็บวาวโูอยู่ใล้ๆ
“อโทษนะรับ”ฮยอนรีบสาวเท้าเ้าไปหาแทฮยอนอย่าเป็นห่ว วามที่แ่แ้ม้วยโทนสโมี้อาย้อนมอหน้าฮยอนอย่าหยิ่ยโส
“เนี่ยน่ะเหรอ นอไอ่ึฮยอน”ใบหน้าสวยเิมอฮยอน่อนะลุึ้นเ็มวามสู ฮยอนไม่แน่ใว่านนี้รู้ัึฮยอนไ้อย่าไร แ่ฮยอนแน่ใว่าเาไม่เยรู้ัผู้ายอมหยิ่ยโสนนี้เลย
“ผมอัวพาแทฮยอนลับบ้านนะรับ”ฮยอนไม่ไ้อยาสุสิับนแบบนี้เลยัสินใที่ะไม่พูอะไรมา
“ึฮยอนมันไม่ใ่นีอะไรหรอนะ แ่อยาะเือนในานะอเ่า” นัยน์แฝแววาทีู่ริใ นฮยอนรู้สึัวล แววาทีู่เป็นห่ว ฮยอนไม่ิว่ามันะปราอยู่บนใบหน้าที่แสนะหยิ่ยโสไ้
ฮยอนแ่้มหัวให้แทนำอบุแ่ไม่ไ้เอ่ยำพูใๆ ออมา ถึูภายนอผู้ายนนี้ะูหยิ่ยโส แ่ฮยอนเื่อว่าเา้อเป็นนิใี เพราะไม่อย่านั้นแทฮยอนไม่บหรอ แทฮยอนเป็นพวที่เลือบน นไหนที่ีเท่านั้นแหละแทฮยอนถึะยอม
“อื้ออ พี่ีโย ะพาผมไปไหนนนน” แทฮยอนเริ่มโวยวายเมื่อฮยอนประอให้ลุึ้น
ผู้ายร่าเล็ส่ายหัวเบา ๆ ่อนะเินเ้ามา่วยประอแทฮยอนไปึ้นรถ
“อบุนะรับทีู่แลแทฮยอน” ฮยอนบอลา
แ่อีนลับยยิ้มที่มุมปาแล้วหมุนัวเินลับเ้าร้านอย่าไม่สนใใยี
ฮยอนลอบถอนหายใ ่อนะสาร์ทรถ ฮยอนเลือับรถอแทฮยอนลับเพราะพรุ่นี้แทฮยอนทีเ้าเวรเ้า้อเอารถไปทำาน
ลอทาลับบ้านแทฮยอนเอาแ่บ่นไปเรื่อยเรื่อนู้นเรื่อนี้ และหนีไม่พ้นเรื่อฮยอนและึฮยอน ที่ฮยอนฟัแล้วรู้สึเสียใมาพอับแทฮยอน ในใอยาอธิบายให้อีนเ้าใ แ่ไม่รู้ว่าแทอยอนะรับฟัฮยอนบ้าไหม
ฮยอนวาแทฮยอนลบนเียนุ่ม อนนี้เ้าัวนอนหลับแบบไม่รู้สิไปแล้ว ไม่รู้ินอะไรมาถึเมามานานี้เพราะปิแทฮยอน็อแ็ใ่ย่อย
มือเรียวัท่านอนให้อีนนอนในท่าสบายแล้วถอรอเท้า ถุเท้าออ ่อนะไปเรียมะละมัใบเล็เพื่อมาเ็ัวให้อีน พอร่าายสะอาแล้ว็เปลี่ยนุนอนให้แทฮยอน เรื่อูแลแทฮยอนนี่ฮยอนถนัอยู่แล้วเพราะูแลันมาลอั้แ่เ็ และนี่ไม่ใ่รั้แรที่แทฮยอนเมาลับมาให้เป็นภาระอฮยอน
ฮยอนส่ายหัวเบา ๆ ให้ับนเป็นพี่ที่เหมือนยัไม่รู้ัโ
“นายไว้ใันนะแทฮยอน ันไม่ทำเรื่อแบบนั้นหรอ”ฮยอนพูออมาเบา ๆ ่อนที่มือเรียวะึผ้าห่มมาห่มให้แล้วปล่อยให้อีนพัผ่อน
เสียุััึ้นอย่าน่าสสัย มือเรียวว้าเอาไม้เบสบอล่อนที่ฮยอนเินามออมาหา้นเสีย้วยวามระแว แ่เสียเหมือนอยู่นอบ้าน มือบา่อยๆเปิประูออมาที่โรอรถ แ่ลับไม่มีอะไร ฮยอนพ่นลมหายใทิ้่อน่อนะหมุนัวลับ แ่สายาลับสบไปที่ผู้ายร่าสูที่เลื่อนัวออมาาใ้ท้อรถอแทฮยอน ในมือถือไวและีมัลว าเรียวเบิว้า้วยวามใ
“ึฮยอนมึทำเหี้ ย อะไรเนี่ย” ฮยอนรู้สึฟิวส์าเมื่อเห็นารระทำอนที่เรียว่านรั
“ฮยอน”ึฮยอนเอ็รู้สึใ ถึแม้ะรู้สึผิับฮยอน แ่เาำเป็นริ ๆที่้อำัแทฮยอนให้พ้นทา
ึฮยอนลุึ้นเ็มวามสู่อนะเินเ้ามาหาฮยอนอย่าเอาใเพราะรู้ว่าฮยอนโรธ
“หยุ อย่าเ้ามาใลู้ ” ฮยอนใ้ไม้เบสบอี้หน้าอีนอย่าเอาเรื่อ รั้นี้ฮยอนโรธมาริ ๆนี่นรัอเาไ้ลายเป็นปีศาริ ๆไปแล้ว ึฮยอนที่เยอบอุ่นลายเป็นนเลือเย็นนน่ารัเีย อบาเริ่มร้อนผ่าว ่อนที่หยน้ำใสะเอ่อล้นออมา ฮยอนผิหวัในัวึฮยอนมา
“ฮยอนอา อย่าเป็นแบบนี้สิ” ึฮยอนพยายามะเ้าฮยอนให้ไ้ แ่ฮยอนลับออแรเหวี่ยนไม้เบสบอลเียหน้าึฮยอนไปแ่นิเียว
“เออ เอาสิ ีูเลยถ้ามันทำให้มึสบายใ ทีู่ทำ็เพื่อมึ เพื่อูะอยู่ับมึไ เอาเลย ีเลย”ึฮยอนเริ่มโวยวาย และยอมยืนนิ่เหมือนเป็นำเลย
มือบาำไม้เบสบอลในมือแน่นนสั่น ปาบาเม้มเป็นเส้นรเพื่อสัลั้นอารม์ ่อนะัสินใปล่อยไม้เบสบอลในมือล พร้อมับน้ำาที่ลั้นเอาไว้ไม่อยู่
“มึแม่ ”ฮยอนยัพูไม่ทันบ ึฮยอน็ึเ้าไปอนมอแร่ ่อนที่ะยมือมาลูบผมนุ่มปลอบอีนที่สั่นอยู่ในอ้อมอ
“ู้อทำยัไ ูเลือไม่ไ้ไม่ว่ารอบรัว หรือว่ามึ ูทำไม่ไ้”ฮยอนระบายสิ่ที่อัแน่นออมาพร้อมับน้ำาที่เปียื้นไปทั่วอแร่
“ูอโทษ มึลำบาใมา”ึฮยอนพูอย่าเ้าอเ้าใ่อนูบที่หน้าผาสวยเบา ๆ
“พอแล้วไ้มั้ย อย่าทำอะไรที่โหร้ายแบบนี้อีเลย ูไม่อยาเสียใรไป”ฮยอนพูอร้อึฮยอนออมาร ๆ พลาสะอื้นนแทบฟัไม่ไ้ศัพท์
“ั้นออย่าหนึ่ไ้มั้ย พรุ่นี้ เ้าประุมแทนแทฮยอนนะ” ึฮยอน็ยัึันเรื่อนี้อีอย่าไม่รู้สำนึ
“อื้ม”ฮยอนอบล เพราะอย่าน้อยแทฮยอนไม่้อโรพยาบาล ไม่้อับรถ อาเป็นทาเียวที่ะทำให้แทฮยอนปลอภัยที่สุ แ่ฮยอน้อเรียมแผนสำรอ เพราะนอย่าเวึฮยอนไม่น่าเื่อใไ้เลย
“รินะ ั้นเี๋ยวพรุ่นี้มารับนะ” ึฮยอนบอ
“โทรบอศูนย์่อมมาเอารถไป่อม่อนแทฮยอนะื่น้วย ูไม่อยาโนราน่าว่ามีแฟนเป็นาร” ฮยอนพูออมา ริ ๆ็เป็นห่วึฮยอนถ้าแทฮยอนรู้เ้า เรื่อนี้ถึหูำรวแน่นอน และฮยอน็ไม่ไ้อยาเสียึฮยอนไป
..............................................
มือบารีบัุ้และปลาหมึออาาม้าว้มเมื่อเห็นว่าแทฮยอนแ่ัวเสร็เรียบร้อยแล้ว
“ิน้าว้มอุ่น ๆสิะไ้ไม่แฮ์” ฮยอนบอ่อนะเลื่อนาม้าว้มมารหน้าแทฮยอน
อีนนั่ลที่โ๊ะอาหารเียบ ๆ โยไม่ไ้พูอะไร ่อนะ่อย ๆั้าว้มอุ่น ๆ เ้าปา
มือบาื่นเหื่อึ้น ฮยอนรู้ว่าแทฮยอนินอาหารทะเลไม่ไ้ แ่ฮยอน็ั้ใที่ะทำให้แทฮยอนิน อาหารทะเลที่ใส่ลไป่อน้าเยอะ เพราะถ้าแทฮยอนเิแพ้ึ้นมา็ะไ้เป็น้ออ้าอให้อีนพัผ่อนอยู่บ้าน แล้วอีอย่าฮยอนเื่อในวามสามารถอนเอถ้าแทฮยอนเิ Anaphylaxis (ปิริยาแพ้นิรุนแร)หรือถึึ้น Anaphylactic shock (ภาวะ็อที่เิาอาารแพ้รุนแร) ฮยอนะสามารถรัษาแทฮยอนไ้
ินไปไ้สัพั ิ้วเริ่มลู่มวเ้าัน มือบาเริ่มยเาผื่นแที่ึ้นามัว ่อนะเอื้อมมาลายเนไทที่อ เพราะรู้สึหายใไม่สะว
“ฮยอน ใสอะไรใน้าว้ม ”มือบายุมอ เพราะรู้สึแน่นหน้าอ
ฮยอนไม่พูอะไร เอาแ่นั่มออาารอีนทีู่แพ้แพ้อาหารอย่ารุนแรนฮยอนเอ็าไม่ถึเ่นัน แทฮยอนพยายามหอบหายใเอาอาาศเ้าปออย่ายาลำบา ใบหน้าเริ่มึ้นสีั ภาพที่มอเห็นเริ่มมัวล ร่าบารวบรวมำลัลุึ้นเพื่อะไปหยิบยาแ้แพ้ แ่ไม่เป็นผลแทฮยอนรู้สึมึนหัว ไม่สามารถทรัวไ้ แทบล้มไปอับพื้นถ้าฮยอนไม่เ้ามา่วยพยุไว้ ่อนะพาแทฮยอนเ้าไปในห้อ
“ฮื้ออ อย่าเปลี่ยนโรพยาบาลนะ ” เสียแหบพร่าัลอออมาาลำอทันทีที่ล้มายลบนเีย ฮยอนะัไปั่วรู่ ่อนที่มือเรียวะรีบลายเนไท และปลระเสื้ออีนออ ัท่าให้นอนราบยปลายเท้าสู นิ้วเรียวลำีพรที่อนนี้เ้นเร็วผิปินน่าใ ่อนะแนบหูเพื่อประเมินารหายใ เสียหายไ้ยินเสียหวีาารที่ท่อหลอลมบวมและหเร็าารแพ้ ฮยอนรีบไป้นระเป๋าแทฮยอนที่มัะพยาแ้แพ้ไว้ทานเป็นประำเพราะเ้าัวแพ้บ่อยแ่ไม่ไ้รุนแรเหมือนรั้นี้ มือเรียวเปิวยาแ้แพ้ แ่็้อปิลับืนเพราะ ุิึ้นไ้ว่าท่อทาเินอาหารบวม ไม่วรให้รับประทานอะไรทั้สิ้นเพื่อป้อันารสำลั
ฮยอนประรอสิัวเอ่อนะรีบสาวเท้าไปห้อทำานอนเป็นพ่อเพื่อเอายา Antithistamine (ยาแ้แพ้) และยา Adrenaline ับอุปร์ียาออมา
มือเรียวเรียมผสมยาอย่ารวเร็ว่อนะี Adrenaline 0.5 cc เ้าทาล้ามเนื้อสะโพ และเรียมยา chlorpheniramine (เป็นยาแ้แพ้ antihistamineที่ออฤทธิ์ระบบประสาททำให้่วึม) ีเ้าทาหลอเลือำบริเว้อพับแน
่อนะประเมินเลือที่มาเลี้ยปลายมือปลายเท้าโยารสัเสีี มือเท้าเย็น เพราะที่บ้านไม่มีออิเนให้ ้อระวัภาวะพร่อออิเนาท่อทาเินหายใีบแบ ฮยอนรีบเปิหน้า่าในห้อออให้อาาศโล่
หลัไ้รับยาสัพัแทฮยอน็นอนพัไ้โยไม่มีอาารระสับระส่าย แ่ฮยอน็้ออยประเมินสัาีพไว้ลอทุ ๆรึ่ั่วโม
เป็นเวลาเือบั่วโม ผื่นแเริ่มยุบล เสียหายใหวีเริ่มีึ้น ใบหน้าบวมแเริ่มลลแล้ว
ฮยอนมอนาฬิา้อมือที่บอเป็นเวลา 7.30 น. และนึึ้นไ้ว่าวันนี้มีธุระสำัที่้อทำ ือเ้าประุมแทนแทฮยอน แ่ฮยอนสัาับัวเอว่าะไม่เห็น้วยับับารเปลี่ยนระบบโรสร้าบริหาร มันเป็นสิ่เียวที่ฮยอนะทำเพื่อรอบรัวไ้ ถึารัสินใรั้นี้อาทำให้ฮยอนสูเสียนรัอย่าึฮยอนไป ฮยอน็ะยอมรับมัน
ร่าเพียวยืนเลือเสื้อผ้าอยู่ที่หน้าระ เพื่อให้สไล์ารแ่ัวออมาใล้เียับแทฮยอนมาที่สุ ่อนะัสินใเลือเสื้อเิสีเทามาสวม
มือแร่ที่ิระุมเม็สุท้าย้อะั เมื่อเสียสาร์ทรถัเ้ามาในโสประสาท ฮยอนหันาม้นเสีย่อนะรีบวิ่เ้ามาูในห้อนอนที่พบว่าบนเียนอนยับย่นลับว่าเปล่า
ฮยอนรีบวิ่ออมา็เห็นโรอรถที่ว่าเปล่ามีเพียีมัลวอยู่ และรถอแทฮยอน็วิ่ไปนแทบลับสายาแล้ว
ฮยอนยมื้อทึ้หัวัวเออย่าหุหิ แ่ไม่ี่นาทีไม่ิว่าแทฮยอนะื่น ถึื่นสิและพละำลัยัไ็ไม่ 100% ยาที่ียัออฤทธิ์ประสาท แล้วรถยัถูัสายเบรอี
ฮยอนร้อนรนไปหม รถ็เอาไปอไว้ร้านาแฟอียเมื่อืน ฮยอนวระทำไี พอั้สิไ้ึรีบออมาโบแท็ี่เพื่อามรถอแทฮยอนไป ยิ่เห็นแทฮยอนับรถเร็วฮยอน็ยิ่เป็นห่ว ฮยอนพยายามโทรหาแทฮยอน พยายามโทหานเป็นลุแ่ไม่มีใรยอมรับโทรศัพท์เลย
“อๆ รนี้่อนรับ” ฮยอนบอนับเมื่อมาถึย่านันัม่อนะ่ายเินและลารถทันที
ฮยอนสาวเท้ามาถึู้โทรศัพท์สาธาระมือเรียวเบอร์ำรวอย่าสั่นเทา พร้อมับน้ำาที่ไหลออมาอย่าวบุมไม่ไ้
“อนนี้มีรถยน์ทะเบียน 녀8888 อยู่แถวย่านันัม มุ่หน้าไปสี่แยันัม รถถูัสายเบร ผมเรว่าะเิอุบัิเหุ ่วย้วยรับ ” ฮยอนรีบบอ แม้มันะเป็นารแ้วามทีู่แปล็เถอะ
‘รับ ๆ ผมะออไปเี่ยวนี้’ ำรวหนุ่มมวิ้วแน่น มันฟัูแปลแ่น้ำเสียมันไม่ไ้ฟัูโหเลย ีโฮเลยนำำลันออมาาสถานีำรวมุ่หน้ามาย่านันัม
ทันที่วาสายโทรศัพท์เสียเบรรถัึ้น่อนะมีเสียโรมรามามมาในไม่้า เสียแรรถัึ้นยาวอีรั้่อนะไ้ยินเสียโรมรามัามมาอีรอบ
มือบาื้นเหื่อำแน่น อนนี้ฮยอนสั่นไปทั้ัว ลมหายใิัไปหม สี่แยไม่ไ้ไลาำแหน่ที่ฮยอนอยู่ แ่เท้าลับหนัอึ้้าวไม่ออ
ฮยอนพาร่าที่สั่นเทามานถึที่เิเหุ ารราร้อหยุะัผู้นุลมุนวุ่นวายไปหม สายาเรียวรีบมอหาแทฮยอนทันที รถันทีุ่้นาว่าเป็นรถอแทฮยอนพลิว่ำอยู่้าทา สภาพรถแทบูไม่เป็นรถแล้วทุอย่ายับเยิน แม้ระทั่นับที่ิอยู่้าใน ฮยอนทรุัวลับถนนอย่าอ่อนแรเมื่อเห็นภาพรหน้า รู้สึ็อับเหุาร์ทั้หม เสียรถโรพยาบาลและรถำรววิ่มาถึที่เิเหุ่อนที่เ้าหน้าที่ะวิ่เ้ามา
ร่าบาถูระาให้ลุึ้น้วยมือแร่อใรบานนัวปลิวไปับแร แ่็เหมือนฮยอนไม่รับรู้ ไม่มีสิพอะสนใวามเ็บที่วิ่ผ่านท่อนแนเ้ามา
“ฮยอนอา ั้สิ่อน” ึฮยอนพยายามเรียฮยอน แู่เหมือนไม่ไ้ผล สายาอฮยอนยัเอาแ่มอร่าายอาบเลืออแทฮยอนที่เ้าหน้าทีุ่เินพยายามู้ออมาาารถ ึฮยอนัสินใลาอีนมาึ้นรถและหนีออมาาเหุาร์
ลอทาลับบ้านฮยอนฮยอนนั่เียบ สีหน้าไม่ไ้แสวามรู้สึใ ๆ มีแ่น้ำาที่ไหลออมาไม่ยอมหยุ สายาเหม่อลอยเหมือนนาสิ
ึฮยอนอุ้มฮยอนเ้ามาในบ้าน ่อนะวาลบนโฟาัวยาว ฮยอน็ยัเอาแ่นั่นิ่ไม่ยอมพูา
“ฮยอนอา นายโอเมั้ย” ึฮยอนมานัุ่เ่าลรหน้าฮยอน่อนที่มือแร่ะยเ็น้ำาที่แ้มาว
“ไม่ไ้.. ั้ใ” เสียแผ่วเบาหลุออมาาปาบา ึฮยอนเ้ามาอปลอบฮยอนแน่น ่อนที่อีนะรอไห้ระบายอารม์ออมา
ฮยอนรู้สึเสียใที่เป็น้นเหุให้แทฮยอน้อเิอุบัิเหุและอนนี้ไม่รู้ว่าอีนะเป็นยัไบ้า ฮยอนลัวเหลือเินลัวว่าะเสียแทฮยอนไป และลัววามผิ ลัวไปหมทุอย่า
เปลือาเรียว่อย ๆ ลืมึ้นอย่ายาลำบาเพราะาบวมาารร้อไห้ ฮยอนไม่รู้ว่าัวเอเผลอหลับไปเมื่อไหร่แ่รู้สึัวึ้นมา็เป็นเวลาบ่ายแ่ๆ อวันแล้ว สายาวาหาึฮยอนแ่อีนลับไม่ไ้อยู่ในบ้านแล้ว เสียนเอะอะวุ่นวายอยู่นอบ้าน แม้อยาะรู้แ่ฮยอนไม่มีวามล้าแม้แ่ะออไปู าเรียว่อย ๆ มอลอผ้าม่านสีอ่อนออไป เ้าหน้าที่ำรว 3-4 นาย และนเป็นลุำลัยืนพูุยันพร้อมอลา ือีมัลวที่อนนี้ถูเ็บใส่ถุิปล็อไว้ในมือเ้าหน้าำรวเรียบร้อยแล้ว ฮยอนรีบเินลับเ้าห้ออย่าร้อนใ ำรวำลัหาหลัานประอบี ไม่แน่อาสาวมาถึฮยอนไ้ ฮยอนสะบัหัวแรๆ เพื่อสลัวามลัววามวิัวลออ
เสียเาะประูัึ้น ทำเอาร่าบาสะุ้สุัว
“ฮยอนอา เปิประูให้ลุหน่อย”เสียอบอุ่นัลอผ่านเ้ามาในห้อ
ฮยอนถอนหายใทิ้่อนะัสินใเปิประูให้นเป็นลุ แ่เห็นหน้าอลุวามอ่อนแอที่มีทั้หม็พัออมาพร้อมน้ำา ยาฮยอนอเินเ้ามาอปลอบอยอนเอาไว้
“ฮึ่ ุลุผมอโทษ ผมไม่ไ้ั้ใ” เ็น้อยฮยอนร้อไห้ระบายวามรู้สึผิออมาับนเป็นลุ
ถึฮยอนอไม่รู้เรื่อทั้หม แ่อนนี้ทาเ้าหน้าที่ำรว็ไ้ระบุว่าลายนิ้วมือที่อยู่บนวยาเป็นอฮยอน และรวพบารใ้ยาแ้แพ้เินนา แล้วยัพบว่ารถถูัสายเบร เ้าหน้าที่ยัไม่ไ้ระบุัวผู้บาเ็บเพราะอยู่ระหว่าารสอบสวน
“เล่าให้ลุฟัไ้มั้ย ว่าเิอะไรึ้นันแน่ ”
ทุอย่าทุวามรู้สึพรั่พรูออมาาปาอฮยอน เายอมรับทุวามผิทุอย่าและเหุในารทำรวมทั้เรื่อเปลี่ยนโรสร้าารบริหารโรพยาบาลนั่นอี
ทุอย่าฮยอนไม่ไ้ั้ใให้มันเิึ้นเลยสันิ แล้วยิ่เหยื่อที่รับเราะห์้อมาเป็นแทฮยอนหลานอีนที่ฮยอนอรั เาอยู่นิ่ไม่ไ้แล้วหละ ฮยอนอไม่ไ้เป็นนโ่อย่าที่เวแัิไว้หรอ ลอมาวลันสัั้แล้วะรู้ ว่าแัิผิแล้วที่มายั่วให้ฮยอนอโรธ อะไรที่ฮยอนอสูเสีย แัะเสียมาว่านี้อี
………………...................
ฝาไว้นินึฮับ
าในฟิ Anaphylaxis ืออาารภูมิแพ้นิรุนแร หารัษาไม่ทันอาเิภาวะ็อและเสียีวิไ้นะะ นที่เป็นภูมิแพ้พวเสรอไม้ แพ้ผึ้ แพ้อาหาร ่า ๆ ยัวอย่าแทฮยอนที่แพ้อาหารทะเล เราไม่สามารถระบุไ้ว่าแพ้อะไร นอา้อไปทำารทสอบ skin test แ่ส่วนมานที่แพ้อาหารทะเลมัะแพ้โปรีนาเปลือุ้ หรือปูเป็นส่วนมา อาหารอื่น ๆ เ่นพวไ่ ถั่ว แป้สาลี หรือแม้ระทั่ สาร sulfite ในสุรา ึ่มันไม่ใ่เรื่อเล่นๆ เลยนะะ อาาระแสออทาผิวหนั มีผื่น บวม แ ันบารายอามีถ่ายเหลวหรืออาเียนร่วม้วย ทาเินหายใหเร็ ท่อหลอลมอะบวมทำให้หายใไม่สะวเลย เวลาฟัะไ้ยินเสียหวีเหมือนลมผ่านท่อเล็ ๆ ทำให้เสี่ย่อารเิภาวะพร่อออิเน นอายัทำให้พูหรือเปล่เสียไ้ยาลำบา นที่แพ้ะรู้สึระสับระส่าย วามันะ่ำ ีพรเ้นเร็ว ถ้าแพ้มา ๆ ะหน้ามืเป็นลมหมสิไ้ะ ทาที่ีือเมื่อเิารแพ้แล้ว สิ่ที่้อรีบทำือพาไปโรพยาบาลทันทีนะะ ารีอฮยอนือไม่ถู้อนะะ เพราะะนั้นรีเอร์มีวิาราในารอ่านนะะ ไรท์ไม่ไ้มีุประส์ี้นำใ ๆ เป็นารเอาเรื่อราวที่น่าสนใมาแร์ผ่านฟิมาว่า อยาให้ระวัันไว้นะะ สำหรับนที่เป็นภูมิแพ้หรือนในรอบรัวเป็น ถ้าทราบว่านที่เรารู้ัหรือนในรอบรัวแพ้อะไร็ามพยายามให้หลีเลี่ยให้มาที่สุเพื่อวามปลอภัยนะะ ไม่วรเสี่ยนะะ
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
อนนี้ว่าะเอาให้บ ไอารี่อฮยอนแ่มันยาวเินไปแหล่วววว
ไอารี่บ พร้อมับรอผู้ายหัวแอีน ไรท์ะผ่าน่วที่ยาลำบาไปไ้แล้วว
อบุสำหรับทุนที่ยัิามนะะ เพราะ่วนี้ไม่่อยไ้อัพเลย เรียนหนัมาๆๆๆ
แ่ยัไ็ะพยายามเียนให้บให้ไ้ เพราะัวละรถูสร้าึ้นมาหมแล้ว หลายรั้ที่ผ่านวามยาลำบาและัน แ่ไรท์ไม่ทิ้ัวละรไปแน่นอน
อยู่้วยันไปนบนะะ
ูแลรัษาสุภาพัน้วยนะรีเอร์
#ฟิหมอนัม
ความคิดเห็น