คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : 12::War (100%)
าร่อสู้ที่้อแล้วยีวิ......้วยีวิ
……………………
ึฮุน่อยๆ ะลอวามเร็วรถ่อนะอรถิอบถนน าี่้มมอ GPS บนหน้าอสลับับมอบ้านหลัโที่ั้ระห่านอยู่รหน้า
“หลันี้น่ะเหรอ”ึยุนถามพลาพยายามมอผ่านระรถออไปเบื้อหน้า
“าที่สืบประวัิมา ที่นี่ไม่ผิแน่”ีโฮบอพลามอบ้านทรยุโรปหลัโ ที่มีรั้วอิสีน้ำาลแสูล้อมมิิ มอลึเ้าไปมีบอิาร์เินไปมาอยู่ลอ
“แล้วเราะเ้าไปันไ้ยัไ” ึฮุนถาม
“ไม่ใ่เรื่อ่ายเลยแฮะ”ึยุนัปาแน่นอย่าิหนั
“แ่็น่าะมีทาบ้าแหละ” ีโฮบอ่อนะพยัเพยิหน้ามอรผ่านประูรั้วเ้าไปที่บ้านหลัโ
ร่าสูอึฮยอนในุสูทเินุยโทรศัทพ์ออมา่อนที่รถยน์ันสีาวะับมาอ นับลมาเปิประูให้ร่าสูเ้าไปนั่ ประูรั้ว่อย ๆเปิออ้วยระบบสั่ารอัโนมัิ ่อนที่รถเ๋ันสีาวะวิ่ออไป
ีโฮรีบเปิประูรถลไปทันที ึฮุนับึยุนมอหน้าัน่อนะามีโฮลไป
รถเ๋ันาว้อหยุวามเร็วลเมื่อเห็นีโฮวิ่รเ้าไปอย่าไม่ลัววามาย สายามอึฮยอนวัมอนรหน้าอย่าหัวเสีย
ระรถถูเลื่อนล่อนที่ีโฮะเินรเ้ามาหานับ
“สวัสีรับ ผมเป็นเ้าหน้าที่ำรว มาามหานหาย ุพอะเยเห็นบุลในภาพไหมรับ” ีโฮบอพลายื่นรูปถ่ายแทฮยอนให้นับรถู
นับรถะั่อนะลอบมอเ้านายัวเอผ่านระหลัอย่าัวล
“ไม่เยรับ” นับรถบอปั
“ผมไ้เบาะแสว่ามีนพบเห็นบุลในรูปรั้สุท้ายอยู่ับเ้าอบ้านหลันี้ ผมอเ้าไปรวสอบสถานที่ ่วยให้วามร่วมมือ้วยรับ”ีโฮบอทั้ที่ริเาเอ็ไม่ไ้แน่ในัหรอแ่ฟัมาาึฮุนเล่าอีที
“เอ่อ ”นับรถมอเ้านายผ่านระหลัอย่าลำบาใ
มือหนาเปิประูรถออมาอย่าหัวเสีย
“มันไม่่ายไปหน่อยเหรอ”ึฮยอนมอหน้าีโฮอย่าเอาเรื่อ
“มันะ่ายและใ้เวลาไม่นานรับ ถ้าุให้วามร่วมมือ” ึยุนพยายามพูให้ึฮยอนใเย็น
ึฮยอนแ่นหัวเราะในลำอ
“ผมไม่รู้หรอนะว่าพวุไ้เบาะแสอะไรมา ผมไม่รู้เรื่ออะไรทั้นั้น พวุไม่มีสิทธิ์มา้นบ้านผมโยที่ไม่มีหมาย้น และไม่มีสิทธิ์มาล่าวหาผมทั้ ๆที่ไม่มีหลัานอะไรแบบนี้ ”ึฮยอนพูอย่าอารม์เสีย
“แล้วุพอะรู้ัรถันนี้ไหมรับ”ีโฮส่ภาพถ่ายาล้อ CCTV ึเป็นภาพรถยน์สีาวเลทะเบียน 8888 ที่อยู่ในที่เิเหุย่านอับุอเมื่อวานให้ึฮยอนู
“รถยน์แบบนี้ไม่ไ้มีันเียวในเาหลี ผมะรู้ัไ้ยัไัน”ึฮยอนอบหน้านิ่เรียบ ลอบำมือที่ื้นเหื่อแน่น
“แ่เลทะเบียนรถันนี้ มีแ่ันเียวในเาหลี ุน่าะรู้ัีนะ”ึยุนบอ
“ฮึ อย่าพยายามล่าวหาผมโยไม่มีหลัาน อย่าพยายามทำอะไรๆอีเลย มันไม่่วยให้เรื่อนี้ีึ้นหรอ ฝืนไป็เหนื่อยเปล่า ”ึฮยอนเหยียยิ้ม ่อนะลับเ้าไปนั่ในรถามเิม
มือบาอึยุนำแน่นนสั่น อบาร้อน้อมอนร่าสูที่อวี้วยวามโรธ ึยุนรู้ีว่าึฮยอนหมายวามว่าอย่าไร แน่นอนีที่มีเส้นสายมัะบ้วยารมีแพะรับบาปหรือปิีลไปโย่ายาย และมัน็เิึ้นบ่อยรั้สำหรับึฮยอน หมายไม่สามารถเอาผิเาและรอบรัวไ้เมื่ออำนาอยู่เหนือหมาย มันไม่ถู้อสำหรับวิาีพผุวามยุิธรรมอัึยุน ถึะให้เหนื่อยายอย่าไร ัึยุนไม่มีวันยอมแพ้ให้เรื่อนี้แน่!!!!!!!
“อัว ”ึฮยอนเหยียยิ้ม่อนมือหนาะปิประูรถเสียั
าี่มอารถยน์ที่่อยแล่นห่าออไปอย่าผิหวั แม้เาะมาถึที่แ่เาไม่สามารถ่วยทำในสิ่ที่มินโฮ้อารไม่ไ้ ึฮุนถอนหายใยาว่อนะมอบอร์ิาร์ที่เินไปมาในบ้านหลัโอย่าหมหนทา
าี่ปรือาึ้นมาอย่าสลืมสลือาอเอสารรหน้า ามอนาฬิาที่บอว่าเป็นเวลา 02.45 น. าี่หันไปมอนหน้าสวยที่ำลัหน้ายุ่้อออมพิวเอร์อย่าเอาเป็นเอาาย
สอืนแล้วที่ึยุนทำานอย่าหนัโยแทบไม่ไ้พั บาทีึฮุนที่สสารที่ึยุน้อเ้ามายุ่เี่ยวับเรื่อนี้ เพราะูึยุนะเหนื่อยเินไป เาทุ่มเทับานนี้นไมู่แลัวเอ
ึฮุนเินเ้ารัวไปอุ่นนมมาให้อีนเพราะรู้สึเป็นห่ว
“พั่อนไหม”ึฮุนถามพลายื่นแ้วนมให้ึยุน
“ไม่เป็นไร”ึยุนรับแ้วนมื่ม่อนะวาไว้ใล้ ๆแล้วหันลับมาสนใวิิโอที่บันทึาล้อ CCTV บนออมพิวเอร์รหน้า่อ
ึฮุนลอบถอนหายใับวามื้ออนรหน้าแ่็อเป็นห่วไม่ไ้
“เี๋ยว็ไม่สบายเอาหรอ”ึฮุนบ่น
“ไม่้อห่วน่า ผมมีพี่ึฮุนเป็นหมออผม ผมไม่ลัวหรอ” ึยุนพูออมาแ่ายัเอาแ่้อออย่าั้ใ
ึฮุนลอบยิ้มับำพูน่ารัอึยุน ถึะูเล็น้อยแ่มัน็ทำให้ึฮุนรู้สึีอย่าบอไม่ถู
ึยุนะั เมื่อรู้ัวว่าัวเอพูอะไรออไป ู่ ๆ หน้าเริ่มร้อนและึ้นสีอย่าวบุมไม่ไ้
ึฮุนหัวเราะับวามน่ารัอึยุน่อนที่มือแร่ะยมายีผมนุ่มอึยุนที่อนนีู้ยุ่เหยิไม่เป็นทร
“พูาน่ารัแบบนี้เป็นั้แ่เมื่อไหร่ ”ึฮุนแล้ถามึยุนที่อนนี้หน้าึ้นสีแเ้มว่าเิม
“เปล่าะหน่อย”ึยุนปิเสธ่อนที่มือบาะยแ้วนมอุ่นมาื่มแ้เิน
“ไม่เห็น้อปิเสธ น่ารัี อบ” ึฮุนบอ่อนะยมือมาเ็ราบนมที่เลอะเรียวปาอิ่มอมมพูอึยุนอย่าเอ็นู
“ว่าไนะ”ึยูนถามเสียเบาอย่าัเิน แ้มใสเริ่มึ้นสีา ๆอีรอบ
“็อบไ อบ อบมาๆ้วย” ึฮุนบอ
ึฮุนเป็นนไม่โหวามรู้สึอัวเอ อบ็บอว่า อบ
พันี้วามสัมพันธ์อึฮุนับึยุนเริ่มสนิทันึ้นมาเรื่อยๆ เพราะมีเรื่ออแทฮยอนทำให้มีเวลามาเอันบ่อยึ้น
ึยุนไม่ไ้อบอะไร พยายามะนิ่แ่หน้าสวย็อยิ้มออมาไม่ไ้ หน้าสวยที่ึ้นสีัมันทำให้ึยุนยิู่น่ารั
มือแร่ยยีผมนุ่มอึยุนอีรั้่อนะลับไปหย่อนัวนั่่อหน้าึยุน แล้วเริ่มหาหลัานาเอสารอโอีรั้ เพราะึฮุนอยาให้เรื่อีนี้บไปเสีย ไม่อยาให้เพื่อน้อเ็บ ไม่อยาให้ึยุน้อเหนื่อยอีแล้ว สิ่เียวที่ึฮุนทำไ้อนนี้ือ่วยมินโฮและึยุนบเรื่อนี้โยเร็ว
ั้แ่มินโฮเิอุบัิเหุและแทฮยอนหายัวไป ึฮุน ึยุน และีโฮทำานหนัมาึ้น ทุน้อหาเวลามาสืบี และหาหลัานเพื่อประอบรูปี เพราะ้อมูลที่มินโฮบอึฮุน่อนเิอุบัิเหุ้อมูลมันน้อยไปและนำมาเป็นหลัานไม่ไ้ ทำให้ึยุนไม่สามารถอหมาย้นาทาอัยารลาไ้ และเป็นเรื่อยาเมื่อมีเส้นสายมาเี่ยว้อับี แ่ึยุน็มั่นใว่าเาะเอานะึฮุนไ้
าสอืนที่ทำานหนัมาหลัานที่รวบรวมไ้ือวิิโอและภาพถ่ายาล้อ CCTV ที่ย่านอับุอ าารสืบหลัานทะเบียนรถยน์ รรมสิทธิ์เป็นื่ออเว แั และาอาารมินโฮที่บาเ็บสาหัส ร่วมับมีแผลถูยิบริเว้นแนหลัานึ่อน้าัเนใน้อหาพยายาม่าและทำร้ายร่าาย ถึแม้ว่าไม่ทราบัวผู้่อเหุแ่อย่าไรนบารน่าะเป็นึฮยอน
และาที่มินโฮบอว่าแทฮยอนไปับึฮยอนถ้าึยุนหาหลัานไ้บ้ามันพอะทำให้มีทาไ้หมาย้นมา ึยุนนัู่บันทึาล้อ CCTV อโรพยาบาลอวันที่เิเหุ
“พี่ฮุน เอแล้ว!!!!” ึยุนบออย่าีใหลัาูบันทึา CCTV มาหลายั่วโม ึฮุนลุมาูับึยุนอย่าื่นเ้น
ัเนนในวิิโอือึฮยอนและแทฮยอน ับรถยน์อึฮยอนที่ออยู่หน้าึอโรพยาบาลมีวามยาวอวิิโอแ่ 5 วิ แล้วภาพทั้หม็เริ่มเบลอและลิปวิิโอ็ถูัไปเป็นสีำสนิท
“เฮ้ย ทำไมเ๊ล่ะ ”ึยุนบ่นอย่าหัวเลย
“ย้อนลับไปูใหม่สิ”ึฮุนบอ
มือแร่หยุวิิโอ เป็นภาพนิ่เพื่อูเลทะเบียนรถอึฮยอนให้ัเน
“พี่ฮุนลามา”ึยุนบอ่อนะบันทึภาพนิ่ไว้เป็นหลัาน มือบา้นไฟล์บันทึาล้อ CCTV ย่านอับุอมาเปิูอีรั้ พบว่าเวลาที่รถอึฮยอนับผ่านย่านอับุอ และรถอมินโฮับามไป ่อนะเิอุบัิเหุึ้น ในเวลาที่ไล่เลี่ยัน และรับเวลาที่มินโฮโทรหาึฮุนพอี
ึยุนรีบรวสอบรรมสิทธิ์รถยน์าป้ายทะเบียนรถยน์อึฮยอน ผู้มีรรมสิทธิ์ในรถยน์ันัล่าวือ เว ึฮยอนริ
หลัานาล้อ CCTV ทั้โรพยาบาลรวมถึาย่านอับุอ และาารรวสอบรรมสิทธิ์รถยน์ทำให้เป็นหลัานว่าอนนี้แทฮยอนอยู่ับึฮยอนริๆ
“สำเร็ พรุ่นี้ผมะไปยื่นเรื่ออหมาย้น และหมายััว เพื่อันึฮยอนหนีออนอประเทศเหมือนีรั้่อน” ึยุนบออย่ามีวามหวั
“อื้มม ไปัน ึยุนเ่มา” ึฮุนพูพลายีผมนุ่มอึยุน แ่ในใลับวิัวลว่าหลัานยื่นอหมาย้นและหมายััวะไม่ผ่านเพราะึฮยอนมีเส้นสายอยู่เหนือหมาย ที่ผ่านมาเาสามารถรอีมาไ้ แล้วรั้นี้ถ้ารอีไ้อี มัน็ไม่ใ่เรื่อน่าแปลใ
…………………………
าเรียว่อยๆลืมึ้นมา ่อนะระพริบถี่ๆ เพื่อปรับารมอเมื่อแสสว่ายามเ้าที่ลอเ้ามาาบานประูที่ถูเปิออ
ร่าบาที่อ่อนแร่อยฝืนัวลุึ้นาเียนุ่ม ร่าสูอึฮยอนเินเ้ามาพร้อมถาอาหารในมือ่อนะวาไว้โ๊ะ้าเีย
“ินอะไรหน่อยสิ ูไม่ไ้ให้มึมานอนอายในบ้านูหรอนะ”ึฮยอนพูเสียเรียบ สายามอสภาพร่าายที่ไร้เรี่ยวแรอแทฮยอนอย่าสมเพ
แทฮยอนเบือนหน้าหนีอย่าไม่ใยีำพูอนรหน้า ึฮยอนแ่นหัวเราะในลำอ่อนที่มือหนาะเยาเรียวึ้นมา
“แทฮยอนที่น่าสสาร อโทษนะที่้อทำลายีวินายอีรอบ” ึฮยอนพู่อนที่มือหนาะยื่นเอสารให้แทฮยอน
“เ็นะ ถอนรายื่อออาผู้ถือหุ้นโรพยาบาล ะรรมทุนเห็นอบในารเปลี่ยนแปลโรสร้าารบริหารอโรพยาบาล ิูสิ ผอ.โรพยาบาลนใหม่ ระบบารบริหารใหม่ในรูปแบบอเอน ไม่ิว่ามันน่าสนใเหรอ ”
ึฮยอนเหยียยิ้มอย่าพอใพลายื่นเอสารให้แทฮยอน
มือบาำแน่นเ็บ รู้สึอบาร้อนผ่าวึ้นมา แทฮยอนบรามแน่นนเ็บ โรพยาบาลที่นเป็นลุเฝ้าเสียสละปป้อแลับารสูเสียหลายๆอย่าในีวิ ำลัะไปอยู่ในอำนาอนั่วร้ายอย่าึฮยอน มันสมวรแล้วเหรอ?
“ว่าไ เ็นสิ แล้วะให้ลับบ้าน ไม่อยารีบลับไปหยอน้ำ้าว้มไอ้มินโฮเหรอ ” ึฮยอนพยายามหา้อเสนอมาล่อใแทฮยอน
แทฮยอนอยาลับไปหามินโฮแทบาใ แ่ถ้า้อแลับารสูเสียโรพยาบาลที่ลุปป้อไว้ มันเป็นเรื่อยาที่้อัสินใสำหรับแทฮยอนเหลือเิน
“ฮึ” แทฮยอนแ่นหัวเราะในลำอ้วยวามโรธ่อนะเบือนหน้าหนีึฮยอน
“อยาถอนรายื่อผู้ถือหุ้นีๆ หรืออยา เวนืน*อำนาถือหุ้นลับให้ทาโรพยาบาลสาเหุเพราะผู้ถือหุ้นเสียีวิล่ะ ”ึฮยอนเสนอทาเลือให้แทฮยอน าม้อหน้าสวย้วยสายาที่แสนะเย็นา
ารเปลี่ยนแปลโรสร้าาริหารโรพยาบาลและารเปลี่ยนแปลบัีรายื่อผู้ถือหุ้นมันไม่ใ่เรื่อยาสำหรับึฮยอนในอนนี้เลย มัน่ายยิ่เสียนแทฮยอนนึลัว อย่าที่ึฮยอนว่าถ้าแทฮยอนไม่ยอมเ็นถอนรายื่อผู้ถือหุ้น ึฮยอน็เพียำัแทฮยอน อำนาถือหุ้นะเป็นอโรพยาบาลืนเพราะแทฮยอนไม่มีทายาทสืบอำนา่อ มันู่ายสำหรับึฮยอนเสียเหลือเินที่ะทำเ่นนั้น
ไม่ว่าะทาไหน แทฮยอน็แพ้ แพ้ึฮยอนทุทา เหมือนีวิำลั่อย ๆมิ่สู่ห้วมหาสมุทรลึ ลึอย่าไม่มีสิ้นสุ เหน็บหนาวนแทบทนไม่ไหว และเ็บปวนเินะทนไ้ไหน แทฮยอนไม่มีทาเลือ ทาเลือี ๆ สัทา็ไม่มี ไม่ว่าะเลือทาไหน แทฮยอน็สูเสียทุทา สูเสียทุอย่า
……………...............
“Rrrr Rrrr” ามมอหน้าอสมาร์ทโฟนที่ปราสายโทรเ้าอเบอร์ผู้เป็นพ่อ
“รับ” ึฮยอนรับโทรศัพท์เสียเรียบ
ิ้วเ้มมวเป็นปมแน่น่อนะหันมามอหน้าสวยอแทฮยอน้วยสายาัวล
“เมื่อไหร่รับ”ึฮยอนถามพลาเินเลี่ยไปุยโทรศัพท์ให้ห่าาแทฮยอน
าเรียวมอามหลัึฮยอน่อนะหันมาสนใเอสารในมือที่เหมือนเป็นเอสารสำัี้ะาว่า
แทฮยอนะเลืออยู่หรือไป มือบาที่สั่นถือเอสารนั่นแทบไม่ไหว อนนี้เหมือนแทฮยอนยืนอยู่ลาสะพานไม้ผุ ๆ ทอ้ามแม่น้ำที่ไหลเี่ยวรา ไม่ว่าแทฮยอนะเิน่อไป หรือเินลับ ้วยแรอระแสน้ำและวามอ่อนแออสะพานเอ สุท้ายแล้วสะพานไม้็พัลอยู่ี
“มานี่!!”ู่ ๆ มือหนาอึฮยอน็ระาแนแทฮยอนให้ลุึ้นเ็มแรนร่าบาไหวไปามแร
เหมือนโนระาลมหายใ วามเ็บปวที่แล่นผ่านท่อนแนเ้ามามันทำแทฮยอนเ็บไม่น้อย ไม่มีเสียประท้วใ ๆลอออมาานัวเล็ แทฮยอนัปาแน่น อบาเริ่มร้อนผ่าวึ้นมา
ึฮยอนลาแทฮยอนลมาในห้อโถว้า ่อนะผลัร่าบาลบนโฟาัวยาว
“โอาสสุท้ายอมึ ” ึฮยอนบอ่อนะยื่นเอสารให้แทฮยอน
ร่าบาถอนหายใยาว่อนะรับเอสารรหน้ามา มือบาีเอสารทิ้เป็นิ้น ๆแล้วโยนใส่หน้าึฮยอน
“มึ ไม่มีวันไ้ในสิ่ที่มึ้อาร” แทฮยอนัฟันพู้วยอารม์แ้นเือ แม้รู้ีว่าสิ่ที่แทฮยอนทำลไปนั้นมันือารีะาีวิอัวเอเ่นัน
ใ่!! แทฮยอนนอวเ่ อวเ่ทั้ ๆ ที่ไร้ทาสู้
“มึเลือเอนะ” ึฮยอนถอนหายใยาวอย่ายาลำบา แววาวิัวลายับนสายาู่ม ร่าสูเินรเ้ามาหาแทฮยอน่อนที่มือแร่ะรวบ้อมือบาสอ้าเ้า้วยัน แล้วร่าบานแทบมับโฟาัวยาว
“เฮ้ย ปล่อยเี๋ยวนี้นะ”แทฮยอนรวบรวมเรี่ยวแรที่เหลือน้อยนิิ้นนสุำลัทั้ถีบทั้เะนัวสูเพื่อให้หลุพ้นาพันธนาาร
“ใรอยู่้านอบ้า มานี่หน่อย”ึฮยอนะโนเรียลูน้ออย่าหมวามอทนับวามื้ออแทฮยอน
“รับ”ผู้ายัวให่เ้ามาหลัึฮยอนเรีย
“ัารมัไว้หน่อย ฤทธิ์เยอะริๆ ”ึฮยอนบอ ่อนที่ผู้ายร่าให่ะเ้ามาัารับแทฮยอน แทฮยอนแทบิ้นไม่ไ้ สู้แรไม่ไหว าเรียวไ้แ่้อึฮยอนอย่าเรียแ้น ไม่นานร่าบา็ไ้แ่นอนหอบถูพันธนาาร้วยเือทั้้อมือและ้อเท้า
“เรียมรถรอเลย ำลัะออไป อ่า เปลี่ยนทะเบียนรถอีันเรียมไว้้วย”ึฮยอนออำสั่่อนะระับสูทให้เ้าที่
“ไ้รับ”
ามวัมอแทฮยอน้วยวามสมเพ่อนะเินเ้าไปอีห้อแล้วออมาพร้อมถาเหล็สีเินในมือ
“นี่เพราะสสารนะ เลยเลือวิธีที่น่าะีที่สุ” ึฮยอนวาถาล่อนะหย่อนัวลบนโฟาร้ามแทฮยอน
Amp ยาสีาวลายาบ่บอว่าเป็นยาวามเสี่ยสูวาอยู่ในถา พร้อมเ็มียาเบอร์ 18 สำหรับใ้ผสมยา เ็มียาเบอร์ 24 สำหรับี และSyringe แ่มอแทฮยอน็รู้ว่าุบอัวเอะเป็นอย่าไร
“ไม่้อลัวนะ ไม่เ็บปวหรอ ็แ่หลับสนิทไป นอื่นะไปเออยู่บนถนน และิว่าเิอุบัิเหุ ” ึฮยอนพูพลาเรียมูยา
แทฮยอนมอึฮยอน้วยสายาเหลือเื่อ เาไม่ิว่านนหนึ่ะ่านนหนึ่ไ้่ายายแบบนี้
“แ่หลับให้สบาย ไม่มีอะไร้อัวลหรอ”ึฮยอนยิ้มเหยียมือหนา่อเ็มียาเบอร์ 18 เ้าับ syringe
หน้าเรียวแนบหน้าลับโฟานิ่อย่าไร้หนทา าเรียวแร่ำเพราะน้ำาที่มีแห้เหือไปหมแล้ว สุท้ายแล้วแทฮยอนรัษาอะไรไว้ไม่ไ้สัอย่าทั้นรั โรพยาบาล หรือแม้แ่ีวิัวเอ ถึอยาะร้ออีวิมาแ่ไหนแ่็ทำไม่ไ้
แทฮยอนแ่รู้สึเสียใที่้อาไปโยที่ไม่ไ้บอลา าราลามันทรมานนใะา เ็บปวทั้นที่าไป และนที่อยู่
นที่าไปโยไม่ไ้บอลา ทำให้นที่ยัอยู่เ็บปว แม้อยาปลอบ อยาูแลแ่ไม่มีโอาสไ้ทำอะไรไม่ไ้แล้ว
“อย่าทำลายีวิใรอีเลยนะ ใหู้เป็นนสุท้าย ูอ” แทฮยอนบอเสียแผ่วเบา เพราะในใลึๆ ยััวลว่ามินโฮยัอยู่ในอันราย และแทฮยอนไม่้อารให้ึฮยอนทำร้ายมินโฮ
มือหนาที่ำลัผสมยาะัไป ่อนที่สายามะ้อยาอันรายในมือนิ่ัน
“ฮยอนเยอูแบบนี้”ึฮยอนบอนัยน์าว่าเปล่า พลาถอเ็มเบอร์ 18 ออา Syringe และเปลี่ยนเ็มเป็นเบอร์ 24 เพื่อเรียมี
“แู่็ยัทำลายีวิมึ้ำแล้ว้ำเล่า” ึฮยอนพูอย่าละอาย มือหนาะเอื้อมมาับแนแทฮยอนให้เหยียออรนเห็นเส้นเลือำที่้อพับแนัเน
“ีวิอูทั้ีวิ ไม่เยมีวามสุ ู้อิ้นรนทุอย่าเพื่อให้พ่อยอมรับ ถ้าเทียบับพี่ายแล้วูไม่เยไ้รับวามรัาพ่อเลย นไ้มารู้ัับฮยอน นที่เิมเ็มวามรัให้เสมอ แ่พ่อไม่เยรู้ัวามรั วามสัมพันธ์ือผลประโยน์ทาธุริ โรพยาบาลมึที่พ่ออยาไู้เลย้อิ้นรนให้ไ้มันมาเพื่อให้พ่อยอมรับ แม้ระทั่้อหลอให้นรัทำลายพี่น้อร่วมสายเลืออเาเอ มึอย่าโรธฮยอนเลยนะ ” ึฮยอนระบายสิ่ที่อึอัใออมา ่อนที่มือหนาะหยิบ Tonique (สายรัแน) มารัแนท่อนบนอแทฮยอนไว้ เพื่อให้เห็นเส้นเลือัเนึ้น
“แ่รั้นีู้พลาในหลายๆ เรื่อ ูเลย้อำัหลัานที่มีทั้หม บาทีอารวมถึัวู เพื่อไม่ให้เรื่อถูสาวไปถึัวพ่อู อโทษนะแทฮยอนอา” ึฮยอนพู ่อนะใ้สำลีแอลอฮอล์เ็ผิวหนับริเวที่ะียาเบา ๆ
แม้อยา่อ้านแ่ไหน อยาะรีร้ออีวิ อยาิ้นหนีแ่ไหนแทฮยอน็ทำไม่ไ้ เพราะพันธนาารที่รัแน่น และร่าายที่เหนื่อยอ่อนมาลอ 2 วัน แทฮยอนไ้แ่นอนนิ่เป็นนโ่ให้นอื่นเหยียบย่ำทำลายีวิ้ำแล้ว้ำอี
ปลายเ็มมสัมผัสลบนผิวหนั่อนะ่อยแทผ่านั้นผิวหนัลไปในอศาเียวับแนวเส้นเลือำที่แน มือหนาึ plunger (ลูสูบอระบอียา)ึ้นเล็น้อย เพื่อทสอบูว่าปลายเ็มียาอยู่ในเส้นเลือหรือไม่
เลือสีแสถููึ้นมาเล็น้อย แทฮยอนมอารระทำอึฮยอน้วยหัวใที่หนัอึ้ อีไม่ี่นาที้าหนาแทฮยอนะโนะพราลมหายใไป
“ที่เรียนหมอมา เพราะอยารัษาน แ่็ไม่ิว่าะไ้มาใ้เพื่อทำลายีวิน” ึฮยอนแ่นหัวเราะอย่าสมเพัวเอ มือหนาับเ็มนิ่ ึฮยอนถอนหายใยาว่อนะัสินใ่อยๆัน plunger เพื่อันยาใน syringe เ้าเส้นเลือ
บาปาเม้มเป็นเส้นร วามรู้สึปวร้าวไปทั่วแนเมื่อยาแล่นเ้าสู่ระแสเลือเลือ หยาน้ำาที่เยแห้เหือไป ไหลออมาาาเรียวอีรั้ แทฮยอนำลัะายแล้วริ ๆใ่ไหม
‘อโทษนะ พี่มินโฮ’ หยน้ำใสไหลออาาเรียวอย่าวบุมไม่ไ้
“ึฮยอน”แทฮยอนรวบรวมเรี่ยวแรสุท้ายเรียึฮยอนเสียแผ่ว รู้สึเริ่มหมเรี่ยวแรลไปทีละนินแทบไม่อยายับร่าาย
ึฮยอนวัสายามอแทฮยอนแทนารอบรับ มือหนา่อยๆันยาเ้าเส้นเลือเพราะไม่อยาให้แทฮยอนทรมานไปมาว่านี้
“พี่มินโฮ อย่าทำอะไรเานะ อร้อ”แทฮยอนบอเสียแผ่วเบา ภาพึฮยอนที่อยู่เบื้อหน้าเริ่มาลเรื่อย ๆ แทฮยอนรู้สึเหนื่อยและ่วนอนนแทบลืมาไม่ึ้น
“อื้ม ” ึฮยอนอบรับมอภาพนัวเล็รหน้าที่่อยหลับลไปอย่าเสียใ เสียใที่้อทำลายีวินอื่น้วยน้ำมือัวเอ และมอเาาไป่อหน้า่อา เสียใที่พยายามทำให้พ่อัวเอไ้ทุอย่าที่้อารแ่ลับไม่ไ้รับารยอมรับ
‘หลัานมันัเน แ่ัน่วยอะไรแไม่ไ้นอาให้แหนีไปอยู่่าประเทศ ัารเรื่อนี้ให้เรียบร้อยะ ำัเ็นั่นะ ไม่ว่ามันะยอมเ็นถอนหุ้นหรือไม่็าม แ่อย่าให้เือร้อนถึัน แล้วรีบออาบ้านไป ันให้นอไฟท์บินไว้ให้แแล้ว’
มือหนาำแน่น เมื่อนึถึำพูอนเป็นพ่อเหมือนโนหลอใ้ประโยน์ เมื่อหมประโยน์แล้ว็ถูโยนทิ้ให้เอาัวรอเอ
“รถพร้อมแล้วรับ ”
“อื้ม” ึฮยอนลุึ้นเ็มวามสู ามมอแทฮยอนที่นอนหายใโรยรินอยูู่่ๆ ็รู้สึผิและสสารึ้นมา ึฮยอนรีบสะบัหัวแร ๆเพื่อสลัวามิออาหัว
“ัารเรื่อนี้้วย อย่าให้มีหลัาน”ึฮยอนบอเสียเรียบ่อนะมอรไปที่นเล็รหน้า
“ายแล้วใ่ไหมรับ” นอึฮยอนถาม
ึฮยอนมอร่าเล็อแทฮยอนอีรอบ ถึึฮยอนให้ยาแทฮยอนนาสู high dose แ่ยัไม่ไ้เินนา Over dose ปิยาัวนี้ให้ทาเส้นเลือำโยาร drip หรือให้โยผสมในน้ำเลือและให้อย่า้า แ่วิธีที่ึฮยอนใ้ือ push ยาเ้าเส้นเลือำโยร เป็น้อห้ามอารใ้ยาัวนี้ึ่มีเสี่ยสูที่หัวใะหยุทำาน โอาสรอถึมีแ่มัน็น้อยเหลือเิน
“อืม”ึฮยอนบอ่อนะเินละออมา
นับรถที่ำลัเ็บระเป๋าเินทาวิ่มาเปิประูรถให้ึฮยอน่อนะึ้นไปนั่ประำที่นับ
ามมอผ่านระเห็นนอัวเอำลัแบร่าที่อ่อนแรอแทฮยอนออมา ไว้ในรถอีันที่ปลอมแปลทะเบียนไว้เพื่ออำพราี
ึฮยอนยมือู่หนาที่ำลัสั่นเทามามออย่าสมเพ มือู่ที่แสนสปร มือู่ที่ทำลายีวินอื่น้ำแล้ว้ำเล่า ึฮยอนำมือแน่นนเ็บ
‘อโทษริ ๆนะแทฮยอน ีวิอนาย้อแลับโรพยาบาลเพื่ออบสนอวามโลภอพ่อ บเรื่อราวทุอย่าไว้ที่นาย หลับให้สบายเถอะนะ’ามลอบมอนอัวเอที่ำลััารอำพราีอย่าวุ่นวายอีรั้่อนที่รถอึฮยอนะแล่นออมาาบ้าน
ประูรั้ว่อย ๆ เปิออ้วยระบบสั่ารอัโนมัิ ่อนที่รถันหรูะแล่นออไป แ่ยัไม่พ้นประูรั้ว นับ้อะัวามเร็วล เมื่อรถำรว 2 ันวิ่มาปิถนนไว้ทุทา ่อนที่รถยน์อีันะวิ่มาวาหน้ารถอึฮยอนเอาไว้
“เอาไีรับ”นับรถถามึฮยอนอย่าัวล
มือหนารีบหยิบสมาร์ทโฟนมา่อสายหานเป็นพ่อทันที แ่เหมือนฟ้าผ่าลลาใเมื่อโนปิเสธสายรั้แล้วรั้เล่า
ึฮยอนมอเหุาร์่อหน้าอย่าร้อนใ เาเื่อมาลอว่าอำนาอนเป็นพ่อะเอานะหมายไ้เสมอ แ่ทำไมรั้นี้มันลับไม่เป็นอย่าที่าหวัไว้
ึยุนัปาแน่นอย่าท้าทาย่อนที่มือบาะเปิประูรถลไปพร้อมับหมายับในมือ
เินาที่ึยุนิไว้ าารรวบรวมหลัานทั้หมที่หาไ้ และีเ่าที่ถูปิไปแล้ว ึยุนับีโฮ่วยันรื้อึ้นมานไ้หลัานมััวึฮยอนแน่นนิ้นไม่หลุแน่ หมายับไ้รับารอนุมัิออมาาสำนัานอัยารลา ึยุนีในเนื้อเ้นที่หมายสามารถเอานะอำนาไ้ ึยุนทำมันไ้
มือบาถือวิสาสะเปิประูในำแหน่ที่ึฮยอนนั่ออ ่อนที่ีโฮะเินเ้ามาระาแนึฮยอนลารถ
ึฮยอนถอนหายใอย่าหัวเสียพยายามสะบัมือให้หลุามืออีโฮ
“ุเว ึฮยอน วันที่ 12 มราม 2015 ้อหาพยายาม่า โยใัสายเบรรถยน์เนาผู้อื่นไ้รับบาเ็บ วันที่ 19 สิหาม 2016 ้อหาพยายาม่าเป็นเหุให้ผู้อื่นไ้รับบาเ็บ และ้อหาััหน่วเหนี่ยว หมายับาสำนัานอัยารลา รุโล ุถูับวันที่ 21 สิหาม 2016 เวลาปัุบัน 13.30 น. ุมีสิทธิ์ปรึษาทนายและให้ารเวลาไหน็ไ้” ึยุนพูามที่ท่อมาทุำพูพลายื่นหมายับให้ึฮยอนู่อนที่ีโฮะเ้ามาใสุ่แมือึฮยอน
“หึ” ึฮยอนแ่นหัวเราะในลำออย่าไร้หนทา
“อ่า นี่หมายหมาย้น รุาให้วามร่วมมือ้วย”ึยุนยื่นเอสารให้ึฮยอนู
ร่าสูมอึยุนอย่าโรธแ้น บรามแน่นนเ็บ ่อนะมีเ้าหน้าที่ำรวมาพาัวึฮยอนไปึ้นรถำรว
เ้าหน้าที่ำรวอีุหนึ่วิ่เ้าไปในบ้าน ่อนที่ึยุน ีโฮและึฮุนะวิ่ามเ้าไป นอึฮยอนที่ำลัวุ่นวายับารัารอำพราีแทฮยอนใเมื่อเห็นำรว
“อย่ายับ เ้าหน้าที่ล้อมไว้หมแล้ว” ีโฮบอ อาวุธปืนในมือเ้าหน้าที่ำรวเล็ไปทีุ่เียวัน าสถานาร์ที่ำลัวุ่นวาย ทุน่อยๆยมือึ้นอย่าหมหนทาเพราะำนวนเ้าหน้าที่ำรวมีมาว่า าี่อึฮุนมอผ่านระรถเ้าไปเห็นแทฮยอนหลับนิ่อยู่ในรถ
“ให้ทาเ้าหน้าที่้วย” ีโฮบออย่ารู้ทันึฮุน่อนะเินนำึฮุนเ้าไปหาแทฮยอน
ึฮุนรีบรุเ้าไปูอาารอแทฮยอน
“แทฮยอนอา ” ึฮุนเย่าัวพลาเรียนัวเล็ หาแ่ไม่มีารอบสนอ ึฮุน้มลไปฟัเสียลมหายใอแทฮยอน่อนที่นิ้วยาวลำีพรบริเว้อมือ ิ้วหนาะมวแน่นแล้วเปลี่ยนไปำีพรบริเวอ ามมอไปสะุับแนบริเวที่บวมและมีเลือึมเล็น้อย มือแร่ยแนเล็มาู ผิวหนับวมเลือที่ึมออมาาแผลนาเล็เหมือนเป็นรอยเ็ม เหนือึ้นไป ท่อนแนอแทฮยอนยัมีรอยแ้ำาๆารั Tonique (สายรัแน)ปราอยู่
ึฮุนรีบประอร่าบาอแทฮยอนออมาารถ
“่วยรวสอบในที่เิเหุว่ามีารใ้ยาวามเสี่ยสูนิใ หรือถ้าพบยารีบส่ให้ผม้วย อนนี้หมอนัมอาารำลัอยู่ในวามเสี่ย ีพรเ้นเบามา ้อรีบพาไปโรพยาบาล่วน” ึฮุนบอีโฮ
“ไ้ ไม่้อห่วทานี้ รีบไปเถอะ”ีโฮบอ่อนะบไหล่ึฮุนเบา ๆ
“ึยุน”ึฮุนยัไม่ทันไ้บอ ึยุน็พูึ้น
“ุหมอรีบไปเถอะ วิาีพแพทย์ือรัษาีวินไ้ ไปทำามหน้าที่อุหมอ เรื่อหมายปล่อยให้เป็นหน้าที่อพวเรา รัษาหมอนัมไว้ให้ไ้นะ ุหมออผม” ึยุนบอพลายิ้มให้ำลัใึฮุน
ึฮุนพยัหน้ารับึยุน่อนะพาแทฮยอนมาึ้นรถแล้วรีบลับรถ เท้าหนาเหยียบันเร่เ็มที่มุ่หน้ารไปโรพยาบาลอย่าเร่่วน
‘อทนไว้นะหมอนัม อย่าเพิ่เป็นอะไรไปอนนี้’ ึฮุนิพลาลอบมอนัวเล็ที่นอนนิ่ผ่านระหลัอย่าเป็นห่ว
ึฮุนแ่หวัว่าเรื่อราวร้าย ๆ มันะบสิ้นลไปเสียที ึฮุนไม่อยาเห็นใรสูเสียแล้วทั้นั้น เพราะไม่ว่าใร ่า็เ็บปวับวามสูเสียทั้สิ้น
……………100%.................
บอนนี้แบบหน่วๆ เรื่อีลี่ลายลแล้วนะ อิอิ เล่นเอาะไรท์น่วมเลย
ในอนนี้ไรท์อสวนสิทธิ์ไม่ระบุื่อยาที่ึฮยอนใ้ับแทฮยอนนะ เพราะมันเป็นยาอันรายริๆแม้ในทาารแพทย์ะใ้รัษาแ่ถ้าใ้ในนาสูหรือให้ยาผิวิธี็สามารถทำให้เสียีวิไ้ มีวิาราในารอ่าน้วยนะะ ไรท์ไม่มีวัถุประส์ะี้นำใๆ ผิพลาประารใออภัย้วยนะะ
เนื้อหา่อน้าราม่าอย่าเพิ่เรียันไปหมล่ะ ฮ่าๆ ๆ
ไรท์มีเวลาะพยายามาอัพให้อ่านันนะะ ใรที่ห่วพ่อมิโนิามในอนหน้า ึฮยอนะพ้นีอีหรือเปล่านะ แล้วแทฮยอนล่ะ ะไ้อ่านบันทึลับบับฮยอนมั้ยนั้น รอลุ้นันนะะ
อบุทุนที่ิามอยู่เป็นเพื่อนันมาลอ
รั
#ฟิหมอนัม
ความคิดเห็น